Psyche
alle pijlers
slechte ervaringen hulpverlening (psych) wie ook?
zaterdag 25 oktober 2014 17:36
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen met psychologen, psychotherapeuten en psychiaters. Zelf zit ik al lange tijd in het hulpverleningscircuit. Op 1 of andere manier lijkt het niet te lukken.
Heb daar wellicht zelf ook een aandeel in. Maar bij bepaalde dingen voel ik mij gewoon niet prettig. Ik heb daar moeite mee.
Zelf heb ik het gevoel dat het steeds meer om de commercie gaat dan om het echt willen helpen. Ik merk dat psych-en strak met hun tijd zijn. Twaalf uur volgende klant, je bent nog niet de deur uit of de volgende klant wordt al binnen geroepen. Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen. Soms zijn gesprekken zwaar en moeilijk, ik ben dan overstuur zit nog in tranen. Maar ook dan is het tijd is om, de deur uit, volgende keer heb je weer een afspraak. Ik begrijp best dat psych-en net als ieder mens een agenda hebben waar ze zich aan moeten houden. Maar het voelt gewoon niet goed.
Het valt mij op dat de meeste hulpverleners tijdens de start beginnen over medicijnen. Ik heb zelf in het verleden meegemaakt dat iemand weigerde mij te willen helpen als ik niet koos voor medicijnen. Vind dat wel raar. Er is bij mij nog helemaal geen diagnose gesteld. Waarom moet ik dan al aan de medicijnen? Als men nog niet weet wat ik mankeer.
Psych-en werken volgens het DSM. In het verleden hebben mensen nog wel is tegen mij gezegd van jij mankeert dit. Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Ze willen dan ook vaart maakt met het stellen van een diagnose in het DSM. Stel de diagnose in het DSM is minder passend dan de diagnose buiten het DSM. Dan krijg je toch dat label. Terwijl deze misschien misplaatst is?
Inmiddels ben ik wel te einde raad met mijn ervaringen. Vraag ik mij af of er mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt of meemaken. Goede ervaringen zijn ook erg welkom. Ik hoop toch dat ik een keer goed terecht kom.
Heb daar wellicht zelf ook een aandeel in. Maar bij bepaalde dingen voel ik mij gewoon niet prettig. Ik heb daar moeite mee.
Zelf heb ik het gevoel dat het steeds meer om de commercie gaat dan om het echt willen helpen. Ik merk dat psych-en strak met hun tijd zijn. Twaalf uur volgende klant, je bent nog niet de deur uit of de volgende klant wordt al binnen geroepen. Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen. Soms zijn gesprekken zwaar en moeilijk, ik ben dan overstuur zit nog in tranen. Maar ook dan is het tijd is om, de deur uit, volgende keer heb je weer een afspraak. Ik begrijp best dat psych-en net als ieder mens een agenda hebben waar ze zich aan moeten houden. Maar het voelt gewoon niet goed.
Het valt mij op dat de meeste hulpverleners tijdens de start beginnen over medicijnen. Ik heb zelf in het verleden meegemaakt dat iemand weigerde mij te willen helpen als ik niet koos voor medicijnen. Vind dat wel raar. Er is bij mij nog helemaal geen diagnose gesteld. Waarom moet ik dan al aan de medicijnen? Als men nog niet weet wat ik mankeer.
Psych-en werken volgens het DSM. In het verleden hebben mensen nog wel is tegen mij gezegd van jij mankeert dit. Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Ze willen dan ook vaart maakt met het stellen van een diagnose in het DSM. Stel de diagnose in het DSM is minder passend dan de diagnose buiten het DSM. Dan krijg je toch dat label. Terwijl deze misschien misplaatst is?
Inmiddels ben ik wel te einde raad met mijn ervaringen. Vraag ik mij af of er mensen zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt of meemaken. Goede ervaringen zijn ook erg welkom. Ik hoop toch dat ik een keer goed terecht kom.
zaterdag 25 oktober 2014 20:57
Paracetamol heeft ook nare bijwerkingen en toch slikt iedereen dat zonder na te denken.
Ik slik medicatie met nare bijwerkingen (heb er ook een paar die niet overgaan als ik met de medicatie stop), maar toch is mijn levenskwaliteit vooruit gegaan.
Bij een heftige depressie kan AD goed helpen, waardoor de levenskwaliteit sterk verbeterd wordt.
Het is afwegen, maar niet per definitie slecht.
Ik slik medicatie met nare bijwerkingen (heb er ook een paar die niet overgaan als ik met de medicatie stop), maar toch is mijn levenskwaliteit vooruit gegaan.
Bij een heftige depressie kan AD goed helpen, waardoor de levenskwaliteit sterk verbeterd wordt.
Het is afwegen, maar niet per definitie slecht.
zaterdag 25 oktober 2014 21:02
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 20:54:
Magdalan, De bijwerkingen en nadelen van antidepressiva zijn niet mis. Op google is een hoop te vinden. Daarnaast weet ik het ook omdat ik iemand ken die apotheker is.
Chemotherapie heeft ook nare bijwerkingen! Dat is geen reden om het dan maar niet te gebruiken.
Antidepressiva heeft ook een hoop mensen het leven gered. Zie onder andere dit topic:
Positieve ervaringen antidepressiva gevraagd
Magdalan, De bijwerkingen en nadelen van antidepressiva zijn niet mis. Op google is een hoop te vinden. Daarnaast weet ik het ook omdat ik iemand ken die apotheker is.
Chemotherapie heeft ook nare bijwerkingen! Dat is geen reden om het dan maar niet te gebruiken.
Antidepressiva heeft ook een hoop mensen het leven gered. Zie onder andere dit topic:
Positieve ervaringen antidepressiva gevraagd
zaterdag 25 oktober 2014 21:09
Ik ben 1x naar een psycholoog geweest. In verband met het overlijden van mijn moeder.
Daar aangekomen vond de psych dat ik toch echt een groter probleem had: mijn gewicht. Wat voor mij dus geen probleem was.
De DSM classificatie werd er meteen bij gehaald en ik kreeg direct een labeltje opgeplakt.
En dat terwijl ik alleen maar hulp bij de rouwverwerking wilde....
Ben daar niet meer naar terug gegaan. Voelde me niet serieus genomen en ze hadden echt belachelijk veel gedeclareerd bij de verzekering.
Daarna nog bij een soort van coach geweest, maar die was te zweverig. Dat kon ik niet serieus nemen. Dus ook gestopt.
Gelukkig is het helemaal goedgekomen met me, dus geen nieuwe poging meer gedaan (of misschien moet ik zeggen: geen nieuwe poging meer gedaan en toch is het helemaal goedgekomen met me).
Daar aangekomen vond de psych dat ik toch echt een groter probleem had: mijn gewicht. Wat voor mij dus geen probleem was.
De DSM classificatie werd er meteen bij gehaald en ik kreeg direct een labeltje opgeplakt.
En dat terwijl ik alleen maar hulp bij de rouwverwerking wilde....
Ben daar niet meer naar terug gegaan. Voelde me niet serieus genomen en ze hadden echt belachelijk veel gedeclareerd bij de verzekering.
Daarna nog bij een soort van coach geweest, maar die was te zweverig. Dat kon ik niet serieus nemen. Dus ook gestopt.
Gelukkig is het helemaal goedgekomen met me, dus geen nieuwe poging meer gedaan (of misschien moet ik zeggen: geen nieuwe poging meer gedaan en toch is het helemaal goedgekomen met me).
zaterdag 25 oktober 2014 21:11
Ik heb inmiddels ook al een lange "carrière" in de geestelijke gezondheidszorg.
Ik ben lang geleden gestart bij een psycholoog met een eigen praktijk. Hij had en heeft nog steeds een goede reputatie. Maar ik vond het niet zo geweldig. Hij haalde altijd tergend langzaam koffie op (in slow motion: écht!) in onze peperdure 45 minuten. En hij stond ook altijd op tijd.
Hij praatte heel erg veel over zichzelf, daar werd ik ook zo flauw van. Verhalen van vroeger, zijn jeugd, zijn studies en carrière en zijn depressies. En de foto's van zijn kinderen hingen ook levensgroot(!) in de kamer, daar zat ik constant tegen aan te kijken.
Het enige voordeel van deze sessies was het feit dat ik collega's en vriendinnen altijd een uitgebreide, vaak hilarische terugkoppeling kon geven. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Na nog vele omwegen en inmiddels ook vele jaren later ben ik nu alweer ruim 3 jaar in behandeling bij een grote GGZ instelling en dan op een afdeling voor mensen met langdurige psychiatrische problematiek. Ik ben nu in behandeling bij een SPV, een psycholoog en indien noodzakelijk zie ik ook een psychiater.
En ik vind dat ik het zó getroffen heb nu. Het zijn allemaal zéér betrokken, aardige mensen. En uiteraard staan ze vaak op tijd. Logisch. Inderdaad lange wachtlijsten, volle wachtkamers. Maar ik heb ook wel eens een half uur langer bij mijn psycholoog gezeten als dat nodig was. Dat gebeurt af en toe wel eens. Blijkbaar kan dat dan toevallig qua planning. En ze laat me nooit compleet overstuur vertrekken. Ze haalt dan vaak nog wat drinken voor me en laat me dan nog even wat uitsniffen en indien nodig loopt ze naar de wachtkamer om de volgende cliënt te zeggen dat het wat later wordt. Dat gaat dan om hooguit 10 minuten ofzo.
Ik merk wel dat mijn psycholoog werkt met protocollen, maar ze is wel bereid om daar van af te wijken als we dat nodig vinden.
Medicatie gebruik ik ook. Maar daar heb ik nooit negatief in gestaan, dat is dus nooit een issue geweest. Uiteraard is er altijd de mogelijkheid om in overleg te gaan.
Je moet een klik hebben met een therapeut, en de therapie zelf moet je ook aanspreken.
En er zijn ook andere therapievormen zoals Gestalt therapie, creatieve therapie, haptonomie, etc.etc. Er zijn genoeg mensen die daar veel meer baat bij hebben.
Kortom: het kan een behoorlijke zoektocht zijn in therapieland.
Ik ben lang geleden gestart bij een psycholoog met een eigen praktijk. Hij had en heeft nog steeds een goede reputatie. Maar ik vond het niet zo geweldig. Hij haalde altijd tergend langzaam koffie op (in slow motion: écht!) in onze peperdure 45 minuten. En hij stond ook altijd op tijd.
Hij praatte heel erg veel over zichzelf, daar werd ik ook zo flauw van. Verhalen van vroeger, zijn jeugd, zijn studies en carrière en zijn depressies. En de foto's van zijn kinderen hingen ook levensgroot(!) in de kamer, daar zat ik constant tegen aan te kijken.
Het enige voordeel van deze sessies was het feit dat ik collega's en vriendinnen altijd een uitgebreide, vaak hilarische terugkoppeling kon geven. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Na nog vele omwegen en inmiddels ook vele jaren later ben ik nu alweer ruim 3 jaar in behandeling bij een grote GGZ instelling en dan op een afdeling voor mensen met langdurige psychiatrische problematiek. Ik ben nu in behandeling bij een SPV, een psycholoog en indien noodzakelijk zie ik ook een psychiater.
En ik vind dat ik het zó getroffen heb nu. Het zijn allemaal zéér betrokken, aardige mensen. En uiteraard staan ze vaak op tijd. Logisch. Inderdaad lange wachtlijsten, volle wachtkamers. Maar ik heb ook wel eens een half uur langer bij mijn psycholoog gezeten als dat nodig was. Dat gebeurt af en toe wel eens. Blijkbaar kan dat dan toevallig qua planning. En ze laat me nooit compleet overstuur vertrekken. Ze haalt dan vaak nog wat drinken voor me en laat me dan nog even wat uitsniffen en indien nodig loopt ze naar de wachtkamer om de volgende cliënt te zeggen dat het wat later wordt. Dat gaat dan om hooguit 10 minuten ofzo.
Ik merk wel dat mijn psycholoog werkt met protocollen, maar ze is wel bereid om daar van af te wijken als we dat nodig vinden.
Medicatie gebruik ik ook. Maar daar heb ik nooit negatief in gestaan, dat is dus nooit een issue geweest. Uiteraard is er altijd de mogelijkheid om in overleg te gaan.
Je moet een klik hebben met een therapeut, en de therapie zelf moet je ook aanspreken.
En er zijn ook andere therapievormen zoals Gestalt therapie, creatieve therapie, haptonomie, etc.etc. Er zijn genoeg mensen die daar veel meer baat bij hebben.
Kortom: het kan een behoorlijke zoektocht zijn in therapieland.
zaterdag 25 oktober 2014 21:23
O ja, vragenlijsten.
Bij weer een volgende instelling moest ik drie uur lang vragenlijsten invullen, in een benauwde ruimte zonder ramen, waar ook thee gezet werd en waar een paar stoelen stonden. Het was tevens de wachtkamer van de instelling. Het was hartje zomer en ik vroeg of ik de vragenlijsten onder de boom op het pleintje kon invullen. (Toch een legitieme vraag?) De dienstdoende psycholoog concludeerde min of meer dat ik claustrofobie had en zaagde me door over angst voor kleine ruimten.
De vragenlijst bevatte vragen zoals "Verlang je naar een atoomoorlog?"
Nou, uit die ellenlange vragenlijst kwamen geen stoornissen. Ik moest langs bij de psychiater die snauwde: "Er is niets uit de vragenlijst gekomen, maar je hebt wel stress. Dus je hebt niet de waarheid gesproken. Je bent een leugenaar." Hij herhaalde nog vijf keer dat ik niet de waarheid had ingevuld.
Bij de GGZ ben ik ook nog geweest. De eerste psychotherapeute ging na een paar maanden met zwangerschapsverlof, de tweede ook, de derde ging elders naar toe. En aan overdracht deden ze niet, dus ik kreeg steeds dezelfde vragen.
Het lijkt wel een soap, maar het is echt gebeurd.
Ik ben blij dat er mensen zijn die wel goede ervaringen met therapeuten hebben.
Bij weer een volgende instelling moest ik drie uur lang vragenlijsten invullen, in een benauwde ruimte zonder ramen, waar ook thee gezet werd en waar een paar stoelen stonden. Het was tevens de wachtkamer van de instelling. Het was hartje zomer en ik vroeg of ik de vragenlijsten onder de boom op het pleintje kon invullen. (Toch een legitieme vraag?) De dienstdoende psycholoog concludeerde min of meer dat ik claustrofobie had en zaagde me door over angst voor kleine ruimten.
De vragenlijst bevatte vragen zoals "Verlang je naar een atoomoorlog?"
Nou, uit die ellenlange vragenlijst kwamen geen stoornissen. Ik moest langs bij de psychiater die snauwde: "Er is niets uit de vragenlijst gekomen, maar je hebt wel stress. Dus je hebt niet de waarheid gesproken. Je bent een leugenaar." Hij herhaalde nog vijf keer dat ik niet de waarheid had ingevuld.
Bij de GGZ ben ik ook nog geweest. De eerste psychotherapeute ging na een paar maanden met zwangerschapsverlof, de tweede ook, de derde ging elders naar toe. En aan overdracht deden ze niet, dus ik kreeg steeds dezelfde vragen.
Het lijkt wel een soap, maar het is echt gebeurd.
Ik ben blij dat er mensen zijn die wel goede ervaringen met therapeuten hebben.
zaterdag 25 oktober 2014 21:29
Artsen mogen geen provisie aannemen! Sterker nog, ze mogen zelfs maar beperkt cadeautjes aannemen van de artsenbezoeker van een farmaceutisch bedrijf!
Lees bijv deze uitleg:
http://knmg.artsennet.nl/ ... en-wat-zijn-de-regels.htm
Het Ministerie van Volksgezondheid ziet daar op toe, en heeft zelfs een speciaal instituut om dit te onderzoeken en bij te sturen waar nodig:
http://www.medicijngebruik.nl
Lees bijv deze uitleg:
http://knmg.artsennet.nl/ ... en-wat-zijn-de-regels.htm
Het Ministerie van Volksgezondheid ziet daar op toe, en heeft zelfs een speciaal instituut om dit te onderzoeken en bij te sturen waar nodig:
http://www.medicijngebruik.nl
zaterdag 25 oktober 2014 21:31
Elk medicijnvorm heeft bijwerkingen. Een perfect medicijn zonder bijwerkingen bestaat niet. Maar antidepressiva staat niet goed bekend. Als ik het andere topic lees wel. Maar ik heb persoonlijk moeite met het feit dat het verslavend is. Paracetamol kan ook verslavend zijn maar de bijwerkingen daarvan zijn minder heftig. Maar wat dat betreft dit is mijn mening, als andere mensen ad willen gebruiken dan is dit ok.
Goed om te lezen dat het ook goed kan gaan bij een instantie. Vooral het feit dat er serieus word gehandeld en dat een client de tijd krijgt om rustiger te worden. Dat is best goed. Als ik terugdenk aan de momenten dat ik overstuur buiten stond. Dan kon ik me zo rot voelen. Ik kan me gelukkig dan na zo'n moment weer oprapen. Maar stel je zou dit niet kunnen? Wat dan?
Goed om te lezen dat het ook goed kan gaan bij een instantie. Vooral het feit dat er serieus word gehandeld en dat een client de tijd krijgt om rustiger te worden. Dat is best goed. Als ik terugdenk aan de momenten dat ik overstuur buiten stond. Dan kon ik me zo rot voelen. Ik kan me gelukkig dan na zo'n moment weer oprapen. Maar stel je zou dit niet kunnen? Wat dan?
zaterdag 25 oktober 2014 21:44
teddybeertje, Jeetje, jij hebt duidelijk ook bij rare instanties gezeten. Ik moest ook een keer een vragenlijst invullen in de wachtkamer. Waar iedereen mee kon kijken, Dit vond ik niet gepast. Heb toen gezegd dat ik mij niet kon concentreren en dat ik in een aparte kamer wou zitten. Die was er niet. Na lang aandringen, werd ik in een kantoortje geplaatst. Ook heb ik op gegeven moment een klacht ingediend over de hulpverlening die ik kreeg van deze instantie. Toen moest ik langs bij de manager. Vooraf gezegd dat ze dit gesprek niet mochten declareren. Omdat het niet om een hulpvraag ging maar om een klacht. Manager stemde toe. Het werd een exitgesprek. Later na het gesprek belde de manager me op sorry maar ik moet het van de financiele afdeling declareren. Ik heb gezegd dat dit niet de afspraak was. Maar de manager zei dat hij het moest doen. Nu dit allemaal zo bij me opkomt wil ik me echt gaan aanmelden bij een clientenraad. Iemand tips?
zaterdag 25 oktober 2014 21:45
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 21:31:
Maar ik heb persoonlijk moeite met het feit dat het verslavend is.
Sorry hoor, maar antidepressiva is niet verslavend. Als je er mee stopt kun je ontwenningsverschijnselen krijgen, maar dat is niet hetzelfde als een verslaving. Met goede begeleiding kan er goed afgebouwd worden zonder dat je veel last van de ontwenningsverschijnselen zult ondervinden.
Je gaat nogal veel uit van aannames, die je herstel in de weg kunnen staan:
- artsen krijgen provisie (niet waar)
- het gaat niet om het helpen maar alleen maar om de commercie (ja ze moeten geld verdienen, maar dat betekent niet dat ze niet willen helpen)
- antidepressiva staat slecht bekend (bij wie staat het slecht bekend, bij jou misschien, maar bij heel veel mensen ook niet)
- antidepressiva is verslavend (niet waar)
Antidepressiva is niet verslavend:
http://www.psychischegezondheid.nl/antidepressiva
http://www.depressieveren ... ntidepressiva-verslavend/
http://www.dokterdokter.n ... waar-over-antidepressiva/
Maar ik heb persoonlijk moeite met het feit dat het verslavend is.
Sorry hoor, maar antidepressiva is niet verslavend. Als je er mee stopt kun je ontwenningsverschijnselen krijgen, maar dat is niet hetzelfde als een verslaving. Met goede begeleiding kan er goed afgebouwd worden zonder dat je veel last van de ontwenningsverschijnselen zult ondervinden.
Je gaat nogal veel uit van aannames, die je herstel in de weg kunnen staan:
- artsen krijgen provisie (niet waar)
- het gaat niet om het helpen maar alleen maar om de commercie (ja ze moeten geld verdienen, maar dat betekent niet dat ze niet willen helpen)
- antidepressiva staat slecht bekend (bij wie staat het slecht bekend, bij jou misschien, maar bij heel veel mensen ook niet)
- antidepressiva is verslavend (niet waar)
Antidepressiva is niet verslavend:
http://www.psychischegezondheid.nl/antidepressiva
http://www.depressieveren ... ntidepressiva-verslavend/
http://www.dokterdokter.n ... waar-over-antidepressiva/
mariejan wijzigde dit bericht op 25-10-2014 22:00
Reden: nuancering
Reden: nuancering
% gewijzigd
zaterdag 25 oktober 2014 21:55
Ik ben zelf hulpverlener geweest, ben het nu niet meer en wil ook niet meer terug. Je hebt door alle beperkingen en bezuinigingen weinig inspraak meer. Je wordt door de verzekering gedwongen om een diagnose te stellen, omdat de hulpverlening anders niet wordt vergoed en mensen weg moeten. Natuurlijk doe je onderzoek en kijk je waar de klachten vandaan kunnen komen. Dat was het meest interessante aan het vakgebied, kijken hoe de puzzel in elkaar zit en daar dan mensen mee te helpen. Medicatie heb ik nooit opgedrongen, mag ik ook niet uitschrijven. Ik ben daar 50/50 in. Voor sommige mensen helpt het, voor anderen niet.
Soms is ook de beperking en beperkt inzicht debet voor het niet slagen van een therapie. Daarnaast moet je een klik hebben met de hulpverlener. Mensen denken ook dat je een probleem als sneeuw voor de zon kan laten verdwijnen. Was het maar zo en had ik maar een glazen bol. Zoals genoemd was het een enorme bureaucratie. Ik zag het als mijn passie, maar het voelde af en toe als lopende band werk. Mijn uren werden gepland en ook volgepland. Ik kon als hulpverlener niets anders doen dan mensen op gepaste wijze zeggen dat ik nog een andere afspraak had. Ik had daar ook moeite mee. Het ligt dus niet altijd aan de hulpverlener..
Soms is ook de beperking en beperkt inzicht debet voor het niet slagen van een therapie. Daarnaast moet je een klik hebben met de hulpverlener. Mensen denken ook dat je een probleem als sneeuw voor de zon kan laten verdwijnen. Was het maar zo en had ik maar een glazen bol. Zoals genoemd was het een enorme bureaucratie. Ik zag het als mijn passie, maar het voelde af en toe als lopende band werk. Mijn uren werden gepland en ook volgepland. Ik kon als hulpverlener niets anders doen dan mensen op gepaste wijze zeggen dat ik nog een andere afspraak had. Ik had daar ook moeite mee. Het ligt dus niet altijd aan de hulpverlener..
zondag 26 oktober 2014 08:38
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 20:14:
Ik ben het eens met nummerzoveel. Sporten zorgt voor een tijdelijk geluksmomentje. Daarna is het weer als vanouds.
Wel ben ik zeker van het feit dat psych-en provisie krijgen van farmacie als ze medicijnen verkopen. Een kennis van me is apotheker en heeft dit zelf aan me verteld. Ook weet ik hoe slecht antidepressiva is. Als ik dit bespreek met een psych, word dit ontkent.
Wat bedoel je met psych? Alleen een psychiater mag medicijnen voorschrijven, psychologen en psychotherapeuten niet. Dat van die provisie is so wie so een raar verhaal want het zijn de verzekeringen die bepalen wat vergoed wordt. Dus dat zou betekenen dat de psychiater eerst moet kijken waar de patient verzekerd is en dan kan hij pas iets voorschrijven. Lijkt mij heel sterk.
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 20:14:
Inmiddels heb ik heel veel zelfhulpboeken verslonden. Ik begrijp de materie heel goed, kan anderen goed vertellen hoe en wat. Maar op mezelf toepassen dat lukt niet. Ook heb ik van alles uitgeprobeerd, mindfulness, meditatie en yoga. Indien het dit jaar niks gaat worden ga ik maar overstappen naar een coach.
Deze volgt geen DSM en kijkt hopelijk verder over de grens.
Betekent meer betalen maar ik hoop dat ik dan betere kwaliteit krijg. Want een universitaire studie psychiatrie/psychologie betekent niet altijd dat het ok is.
Iedereen mag zich coach noemen, het is geen beschermd beroep. Als je een koekebakker zoekt, moet je zeker een coach nemen.
Wat iemand al eerder in dit topic zei: misschien is het helemaal niet zo gek als je eens medicatie gaat gebruiken als je al zo lang bij de GGZ loopt.
Daarnaast ben ik van mening dat er heus wel slechte psychologen en psychiaters zijn (net als in iedere andere beroepsgroep), maar dat het wel heel gek is dat jij alleen maar de slechte treft. Misschien ligt het ook wel aan jou en moet je er eens onbevangen instappen. Een coach gaat je zeker niet met psychische problemen helpen. En zelfhulpboeken blijkbaar ook niet. Je hebt meer hulp nodig; een psychotherapeut kan je juist helpen met het toepassen van de kennis die je uit boeken hebt gehaald.
Ik ben het eens met nummerzoveel. Sporten zorgt voor een tijdelijk geluksmomentje. Daarna is het weer als vanouds.
Wel ben ik zeker van het feit dat psych-en provisie krijgen van farmacie als ze medicijnen verkopen. Een kennis van me is apotheker en heeft dit zelf aan me verteld. Ook weet ik hoe slecht antidepressiva is. Als ik dit bespreek met een psych, word dit ontkent.
Wat bedoel je met psych? Alleen een psychiater mag medicijnen voorschrijven, psychologen en psychotherapeuten niet. Dat van die provisie is so wie so een raar verhaal want het zijn de verzekeringen die bepalen wat vergoed wordt. Dus dat zou betekenen dat de psychiater eerst moet kijken waar de patient verzekerd is en dan kan hij pas iets voorschrijven. Lijkt mij heel sterk.
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 20:14:
Inmiddels heb ik heel veel zelfhulpboeken verslonden. Ik begrijp de materie heel goed, kan anderen goed vertellen hoe en wat. Maar op mezelf toepassen dat lukt niet. Ook heb ik van alles uitgeprobeerd, mindfulness, meditatie en yoga. Indien het dit jaar niks gaat worden ga ik maar overstappen naar een coach.
Deze volgt geen DSM en kijkt hopelijk verder over de grens.
Betekent meer betalen maar ik hoop dat ik dan betere kwaliteit krijg. Want een universitaire studie psychiatrie/psychologie betekent niet altijd dat het ok is.
Iedereen mag zich coach noemen, het is geen beschermd beroep. Als je een koekebakker zoekt, moet je zeker een coach nemen.
Wat iemand al eerder in dit topic zei: misschien is het helemaal niet zo gek als je eens medicatie gaat gebruiken als je al zo lang bij de GGZ loopt.
Daarnaast ben ik van mening dat er heus wel slechte psychologen en psychiaters zijn (net als in iedere andere beroepsgroep), maar dat het wel heel gek is dat jij alleen maar de slechte treft. Misschien ligt het ook wel aan jou en moet je er eens onbevangen instappen. Een coach gaat je zeker niet met psychische problemen helpen. En zelfhulpboeken blijkbaar ook niet. Je hebt meer hulp nodig; een psychotherapeut kan je juist helpen met het toepassen van de kennis die je uit boeken hebt gehaald.
zondag 26 oktober 2014 08:43
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 17:36:
Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen.
Hoe weet je zo zeker dat het een dossier van een patient is? Is het niet gewoon studiemateriaal of iets anders? Als het wel van een patient is, is het natuurlijk heel fout.
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 17:36:
Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Rare redenering. Pyschotherapeuten krijgen hun vergoeding evengoed wel. Als het niet via de verzekering is, dan wel via de patient zelf. Anders behandelen ze je gewoon niet.
Soms zie ik bij een afspraak gewoon nog het levensverhaal van een vorige patient op de tafel liggen met naam. Misschien ben ik overdreven bezig met privacy, maar ik vind dat persoonlijk niet kunnen.
Hoe weet je zo zeker dat het een dossier van een patient is? Is het niet gewoon studiemateriaal of iets anders? Als het wel van een patient is, is het natuurlijk heel fout.
quote:varan schreef op 25 oktober 2014 @ 17:36:
Maar dat komt niet voor in het DSM. Psych-en willen snel een diagnose vaststellen. Want dit betekent 100 % recht op vergoeding van de zorgverzekeraar. Rare redenering. Pyschotherapeuten krijgen hun vergoeding evengoed wel. Als het niet via de verzekering is, dan wel via de patient zelf. Anders behandelen ze je gewoon niet.
zondag 26 oktober 2014 09:56
De meningen over medicatie zijn verdeeld lees ik. Dit is helemaal oke. Ik blijf alleen bij mijn mening. Zelf vind ik het een rare beredenering om te zeggen bij een langlopende traject wat niet slaagt er van uit gaan dat medicijnen het werk wel voor je zullen doen. Alsof medicijnen die oplossing is. Ik denk dat er eerst gekeken moet worden naar wie is de persoon, wat is de diagnose enz. Daarna kan pas worden beoordeeld of medicijnen in combinatie met hulpverlening wel effect hebben ja of nee. Ik heb zelf ook wel in twijfeling gezeten, van hoe komt het dat ik elke keer ernaast zit met hulpverlening? Ligt het aan mij? heb ik elke keer pech? Maar als ik sommige verhalen lees die staan op deze topic. Dan realiseer ik mij dat ik niet de enige ben. Psychiaters zijn de enige personen die medicatie mogen voorschrijven. Dit klopt. Indien je als patient instemt zorgt de psych ervoor dat je een afspraak krijgt met een psychiater. Kijkend naar je problematiek wordt er dan een medicijn voorgeschreven. Wat de privacy gegevens betreft, was het maar studiemateriaal.... Indien er sprake is van hulpverlening van een instantie. Dan ligt het deels niet aan de hulpverlener maar aan een te strakke agenda, tijdnood. Ik heb bij een psych gezeten die hier echt last van had. Ze wist mijn naam soms niet, afspraken vergat ze, tijdens de sessie moest ze zoeken naar mijn dossier. De patient was net de deur uit of alle gegevens lagen nog op tafel. Ze moest vaak aan mij vragen wat we de vorige keer hadden gedaan. Vond dat heel raar. Ze kwam op mij ook overspannen en gestresst over. Blij om jouw verhaal te lezen Ollebolleke,dit zegt al genoeg. Doe je nu helemaal niks meer in de hulpverlening?
zondag 26 oktober 2014 10:58
quote:varan schreef op 26 oktober 2014 @ 09:56:
Zelf vind ik het een rare beredenering om te zeggen bij een langlopende traject wat niet slaagt er van uit gaan dat medicijnen het werk wel voor je zullen doen. Alsof medicijnen die oplossing is. Medicijnen kunnen je op weg helpen. Als je een te hoog cholesterol hebt, kun je eerst proberen je eetpatroon aan te passen. Helpt dat niet, dan ga je pillen slikken waar je later eventueel weer mee kan stoppen. Wat mij betreft geldt hetzelfde voor medicatie voor psychische problemen.
Zelf vind ik het een rare beredenering om te zeggen bij een langlopende traject wat niet slaagt er van uit gaan dat medicijnen het werk wel voor je zullen doen. Alsof medicijnen die oplossing is. Medicijnen kunnen je op weg helpen. Als je een te hoog cholesterol hebt, kun je eerst proberen je eetpatroon aan te passen. Helpt dat niet, dan ga je pillen slikken waar je later eventueel weer mee kan stoppen. Wat mij betreft geldt hetzelfde voor medicatie voor psychische problemen.
zondag 26 oktober 2014 20:28
Tsja....
Wat ik soms een beetje mis in een topic als deze is de nuance. Het komt mij soms wat te zwart/wit over.
Hulpverlening is mensenwerk en daar kunnen fouten worden gemaakt. Dat is ongelooflijk vervelend, maar helaas wel de realiteit.
De hele discussie over AD. Ik ben blij dat er pillen zijn. Ja, ze hebben bijwerkingen. Soms hele nare. Maar he, daarvoor zijn er artsen (psychiaters) die je in de gaten houden. Bovendien kun je altijd overstappen op een ander middel als het niet werkt of de bijwerkingen te erg zijn.
Zie ook wat Bethweeter hierboven erover schrijft...
Varan: ik kan niet oordelen over jouw situatie. Wat ik wel denk: wat wil je nu? Bij een volgende psycholoog/ psychiater zal weer een diagnose worden gesteld (want dbc, want verzekeraar), er zal weer een klok hangen (want meer cliënten) en het zal misschien weer over medicijnen gaan.
Wat wil je met dit topic verder?
Wat ik soms een beetje mis in een topic als deze is de nuance. Het komt mij soms wat te zwart/wit over.
Hulpverlening is mensenwerk en daar kunnen fouten worden gemaakt. Dat is ongelooflijk vervelend, maar helaas wel de realiteit.
De hele discussie over AD. Ik ben blij dat er pillen zijn. Ja, ze hebben bijwerkingen. Soms hele nare. Maar he, daarvoor zijn er artsen (psychiaters) die je in de gaten houden. Bovendien kun je altijd overstappen op een ander middel als het niet werkt of de bijwerkingen te erg zijn.
Zie ook wat Bethweeter hierboven erover schrijft...
Varan: ik kan niet oordelen over jouw situatie. Wat ik wel denk: wat wil je nu? Bij een volgende psycholoog/ psychiater zal weer een diagnose worden gesteld (want dbc, want verzekeraar), er zal weer een klok hangen (want meer cliënten) en het zal misschien weer over medicijnen gaan.
Wat wil je met dit topic verder?
maandag 27 oktober 2014 07:15
Het is inderdaad grijs gebied. Ik zou heel erg graag werkzaam zijn in de hulpverlening, het blijft mijn passie. Wat veel mensen zich niet realiseren is hoe zwaar het is. Je krijgt 3 kwartier voor een 'gewone' afspraak. 15 minuten voor verslaglegging. Wanneer een afspraak langer duurt, zit je dus al met het probleem van verslaglegging. Doe je dit niet, dan weet je inderdaad niet meer wat je gedaan hebt. Eigenlijk heb je dus 0 minuten om je voor te bereiden (ik keek wel altijd even voordat iemand kwam) op een gesprek. Ik was altijd in de ochtend al bezig om te kijken wie er allemaal zouden verschijnen. Uurtje niets gepland, huppakee intake. Mogen jullie raden, hoeveel mensen kreeg ik toen ik begon met werken... 60. Leer maar eens even 60 mensen kennen en daar komen vaker nieuwe bij dan dat oude dossiers werden afgesloten. Kortom, ik heb passie voor mijn beroep! Maar je krijgt zo enorm veel sh*t over je heen. Mensen die boos zijn omdat je inderdaad niet veel tijd hebt, mensen die geen zin hebben in hulpverlening en denken dat jij wel even alle problemen oplost, mensen zonder inzicht die toch echt vinden dat het allemaal niet nodig is, mensen die gewoon niet op komen dagen op een afspraak etc. etc. Dus voor dat je hulpverleners allemaal afbrand.. kijk eerst eens iets verder. Wij zijn ook maar mensen en een aantal (zoals ik hopelijk) hebben wel passie voor ons werk. Denken wel nog aan je in de auto terug naar huis (niet thuis want dat kon ik gelukkig goed afbakenen). En geloof me, voor dit werk (WO onderwijs) verdien je in vergelijking met andere beroepen dus echt geen knoop.
maandag 27 oktober 2014 07:27
quote:varan schreef op zondag 26 oktober 2014 09:56 De meningen over medicatie zijn verdeeld lees ik. Dit is helemaal oke. Ik blijf alleen bij mijn mening. Zelf vind ik het een rare beredenering om te zeggen bij een langlopende traject wat niet slaagt er van uit gaan dat medicijnen het werk wel voor je zullen doen. Alsof medicijnen die oplossing is. Ik denk dat er eerst gekeken moet worden naar wie is de persoon, wat is de diagnose enz. Daarna kan pas worden beoordeeld of medicijnen in combinatie met hulpverlening wel effect hebben ja of nee. Ik heb zelf ook wel in twijfeling gezeten, van hoe komt het dat ik elke keer ernaast zit met hulpverlening? Ligt het aan mij? heb ik elke keer pech? Maar als ik sommige verhalen lees die staan op deze topic. Dan realiseer ik mij dat ik niet de enige ben. Psychiaters zijn de enige personen die medicatie mogen voorschrijven. Dit klopt. Indien je als patient instemt zorgt de psych ervoor dat je een afspraak krijgt met een psychiater. Kijkend naar je problematiek wordt er dan een medicijn voorgeschreven. Wat de privacy gegevens betreft, was het maar studiemateriaal.... Indien er sprake is van hulpverlening van een instantie. Dan ligt het deels niet aan de hulpverlener maar aan een te strakke agenda, tijdnood. Ik heb bij een psych gezeten die hier echt last van had. Ze wist mijn naam soms niet, afspraken vergat ze, tijdens de sessie moest ze zoeken naar mijn dossier. De patient was net de deur uit of alle gegevens lagen nog op tafel. Ze moest vaak aan mij vragen wat we de vorige keer hadden gedaan. Vond dat heel raar. Ze kwam op mij ook overspannen en gestresst over. Blij om jouw verhaal te lezen Ollebolleke,dit zegt al genoeg. Doe je nu helemaal niks meer in de hulpverlening?Heb je ook gelezen dat er voor sommige problemen geen oplossing zonder medicatie is? Dat zondermeer afwijzen zou kunnen betekenen dat je nooit beter wordt. Wat heb je te verliezen als je het eens probeert?
maandag 27 oktober 2014 08:09
Ohhh, vragenlijsten... Met vragen waar je niet zomaar "ja, soms, nee" op kunt antwoorden...
Ik werd ook getest. Ik had mijn nieuwste kleren aan en was net naar de kapper geweest, niet vanwege die test maar het viel toevallig samen. Ik woonde vlakbij de kliniek dus ging op de fiets, maar werd overvallen door een bui.
Ik bleek daar een trap op te moeten lopen, wat ik toen wegens een ziekte plus daarbij horend overgewicht niet goed kon, dus ik kwam boven met een rood, bezweet hoofd, buiten adem. Plus een verregend kapsel.
Ik vraag altijd de rapportages op wegens eerdere slechte ervaringen (aannames die een eigen leven gaan leiden en zo, herkennen jullie vast ook wel). En ja hoor, het was weer raak.
"Mevrouw ziet er onverzorgd uit." En: "Mevrouw moet naar een hulpgroep voor obese personen."
Ik bleek later iets heel anders te hebben (wat ik toen al vermoedde), maar omdat ik verregend aan kwam, en toevallig ook nog eens tijdelijk overgewicht had wegens mijn ziekte en medicatie, was ik opeens een onverzorgde, depressieve en vooral dikke vrouw die moeite had met haar overgewicht.
Later werd alsnog de goede diagnose gesteld (waaronder PTSS, maar het zit nogal complex in elkaar omdat er ook fysieke problemen meespelen plus chronische overbelasting vanwege de extra zorg die mijn kinderen nodig hebben.
Sindsdien ben ik een speelballetje tussen de diverse instanties. De GGZ heeft gezegd me niet te kunnen helpen omdat ik vooral praktische ondersteuning vanuit de AWBZ en de WMO nodig heb, de AWBZ en WMO doen op hun beurt weer moeilijk met herindicaties en willen me weer terug stuiteren naar de GGZ.
Inmiddels ben ik door alles ook in de ziektewet terecht gekomen, ook die willen me weer naar de GGZ sturen, waarna het feest met lange gesprekken, formulieren en invullijsten en vooral de aannames (omdat "mijn geval" niet zo makkelijk in een hokje te plaatsen valt met de DSM) weer begint.
En al die jaren ben ik vooral gebaat bij rust en praktische ondersteuning om weer te kunnen herstellen. Laat me niet lachen, de stress wordt alleen maar erger.
En per 1-1-2015 gaan WMO en AWBZ naar de gemeente. Willen ze dat ik mijn buren en vrienden inschakel. Vrienden heb ik niet omdat ik het te druk heb met mijzelf en mijn kinderen (hebben autisme, vader is uit beeld), buren houd ik liever op afstand omdat ik teveel slechte ervaringen heb met mensen die het beter denken te weten m.b.t. hoe je met autisme omgaat. En ze zijn zelf 80+ en hulpbehoevend, dus als ik geluk heb moet ik voor hén gaan zorgen.
Het is een wedstrijd die je niet winnen kan, zei Bram Vermeulen ooit al.
Alles moet precies in een sjabloontje passen, anders weten ze geen raad met je. En laat dit nou net iets zijn dat zelden in een strak sjabloontje is te vangen!
Ik werd ook getest. Ik had mijn nieuwste kleren aan en was net naar de kapper geweest, niet vanwege die test maar het viel toevallig samen. Ik woonde vlakbij de kliniek dus ging op de fiets, maar werd overvallen door een bui.
Ik bleek daar een trap op te moeten lopen, wat ik toen wegens een ziekte plus daarbij horend overgewicht niet goed kon, dus ik kwam boven met een rood, bezweet hoofd, buiten adem. Plus een verregend kapsel.
Ik vraag altijd de rapportages op wegens eerdere slechte ervaringen (aannames die een eigen leven gaan leiden en zo, herkennen jullie vast ook wel). En ja hoor, het was weer raak.
"Mevrouw ziet er onverzorgd uit." En: "Mevrouw moet naar een hulpgroep voor obese personen."
Ik bleek later iets heel anders te hebben (wat ik toen al vermoedde), maar omdat ik verregend aan kwam, en toevallig ook nog eens tijdelijk overgewicht had wegens mijn ziekte en medicatie, was ik opeens een onverzorgde, depressieve en vooral dikke vrouw die moeite had met haar overgewicht.
Later werd alsnog de goede diagnose gesteld (waaronder PTSS, maar het zit nogal complex in elkaar omdat er ook fysieke problemen meespelen plus chronische overbelasting vanwege de extra zorg die mijn kinderen nodig hebben.
Sindsdien ben ik een speelballetje tussen de diverse instanties. De GGZ heeft gezegd me niet te kunnen helpen omdat ik vooral praktische ondersteuning vanuit de AWBZ en de WMO nodig heb, de AWBZ en WMO doen op hun beurt weer moeilijk met herindicaties en willen me weer terug stuiteren naar de GGZ.
Inmiddels ben ik door alles ook in de ziektewet terecht gekomen, ook die willen me weer naar de GGZ sturen, waarna het feest met lange gesprekken, formulieren en invullijsten en vooral de aannames (omdat "mijn geval" niet zo makkelijk in een hokje te plaatsen valt met de DSM) weer begint.
En al die jaren ben ik vooral gebaat bij rust en praktische ondersteuning om weer te kunnen herstellen. Laat me niet lachen, de stress wordt alleen maar erger.
En per 1-1-2015 gaan WMO en AWBZ naar de gemeente. Willen ze dat ik mijn buren en vrienden inschakel. Vrienden heb ik niet omdat ik het te druk heb met mijzelf en mijn kinderen (hebben autisme, vader is uit beeld), buren houd ik liever op afstand omdat ik teveel slechte ervaringen heb met mensen die het beter denken te weten m.b.t. hoe je met autisme omgaat. En ze zijn zelf 80+ en hulpbehoevend, dus als ik geluk heb moet ik voor hén gaan zorgen.
Het is een wedstrijd die je niet winnen kan, zei Bram Vermeulen ooit al.
Alles moet precies in een sjabloontje passen, anders weten ze geen raad met je. En laat dit nou net iets zijn dat zelden in een strak sjabloontje is te vangen!
maandag 27 oktober 2014 10:34
Weet je wat het is met die psychen? Het zijn net mensen....
Weet je wat het is met die psychiatrie? Het is net mensenwerk....
Wat niet wil zeggen dat er niet de nodige verbeterpunten zijn en dat ik niet de nodige ervaringen heb, waar ik achteraf om kan lachen maar die op het moment zelf debiel cq vervelend waren.
- psych bleek ineens iets te weten wat ik op FB had gezet, en bovendien na te vragen in het gesprek (was via een hulpverlener(haar collega)/FB-vriendin van mij). Tja, iets met privacy.... Ze mocht het best weten, maar ik vond het toch raarrr...
- bij de apotheek bleek ik ineens 7 (!) extra medicijnen voorgeschreven gekregen te hebben... (dit was niet naar voren gekomen in het gesprek)
- meteen over medicijnverandering beginnen, terwijl ik al 15 jaar dezelfde pilletjes slik, die mij aardig stabiel houden.
Wil ik toch eindigen met de opmerking dat ik blij ben dat ik nu leef, met de hedendaagse psychiatrie, want 20 jaar eerder was ik er vast (nog) veel slechter aan toe geweest
Weet je wat het is met die psychiatrie? Het is net mensenwerk....
Wat niet wil zeggen dat er niet de nodige verbeterpunten zijn en dat ik niet de nodige ervaringen heb, waar ik achteraf om kan lachen maar die op het moment zelf debiel cq vervelend waren.
- psych bleek ineens iets te weten wat ik op FB had gezet, en bovendien na te vragen in het gesprek (was via een hulpverlener(haar collega)/FB-vriendin van mij). Tja, iets met privacy.... Ze mocht het best weten, maar ik vond het toch raarrr...
- bij de apotheek bleek ik ineens 7 (!) extra medicijnen voorgeschreven gekregen te hebben... (dit was niet naar voren gekomen in het gesprek)
- meteen over medicijnverandering beginnen, terwijl ik al 15 jaar dezelfde pilletjes slik, die mij aardig stabiel houden.
Wil ik toch eindigen met de opmerking dat ik blij ben dat ik nu leef, met de hedendaagse psychiatrie, want 20 jaar eerder was ik er vast (nog) veel slechter aan toe geweest
maandag 27 oktober 2014 12:18
quote:En al die jaren ben ik vooral gebaat bij rust en praktische ondersteuning om weer te kunnen herstellen. Laat me niet lachen, de stress wordt alleen maar erger.
Toen ik dit zag wilde ik toch even reageren.
Hier loop ik ook tegenaan, ik wil wegens herkenbaarheid niet teveel vertellen maar het is dus een reden om nu definitief te kappen met de 'hulpverlening'. Naar mijn idee ben ik er niet op vooruit gegaan gek genoeg. Het was fijn dat ik mijn verhaal kon doen maar dat was het dan ook. Ik verwachtte er misschien ook teveel van zeker? Of ook toevallig veel slechte behandelaars? Diverse rare situaties meegemaakt zoals in andere reacties beschreven. Verder een heleboel ergernis en bureaucratie. En ik snap heel goed dat het pittig werk moet zijn hoor, daar niet van, petje af voor degenen die dit met hart en ziel doen. Maar ik weet nu genoeg denk ik. Ik heb trouwens wel diagnoses waar ik me wel in kan vinden alleen daar blijft het dan bij, er gebeurt niks mee. Dat babbelen erover geloof ik nu wel.
Wat ik nog wel wil proberen is haptonomie, geen gepraat maar meer leren voelen, emoties kwijt kunnen.
En als dat het ook niet is, het zij zo. Medicatie wil ik ook niet, ik leef en eet heel gezond, gebruik ook allerlei supplementen die mij ook echt helpen en dan hoop ik dat door het vervolgens los te laten ik mijn leven weer een beetje terug krijg. Want dat besef kreeg ik ineens: hoe lang gaan we nu nog door zo?? Dit is toch niet normaal? Ik krijg meer weerstand tegen heel die GGZ en wil gewoon weer terug naar hoe het was zonder al die poespas..een punt erachter en weer door. En of het slim is daar kom ik dan vanzelf wel achter.
oja; ik wil dat boek gaan lezen "Wie is er nu gek?" van Roelofs.
Is ook erg herkenbaar.
Ik geloof trouwens ook heel erg in het zelfgenezend vermogen van lichaam en geest.
En ja dit kan best een tijd duren maar ik vind dat toch ook wel heel mooi, het geeft je vertrouwen in jezelf ipv afhankelijkheid van hulpverlening/pillen.
Toen ik dit zag wilde ik toch even reageren.
Hier loop ik ook tegenaan, ik wil wegens herkenbaarheid niet teveel vertellen maar het is dus een reden om nu definitief te kappen met de 'hulpverlening'. Naar mijn idee ben ik er niet op vooruit gegaan gek genoeg. Het was fijn dat ik mijn verhaal kon doen maar dat was het dan ook. Ik verwachtte er misschien ook teveel van zeker? Of ook toevallig veel slechte behandelaars? Diverse rare situaties meegemaakt zoals in andere reacties beschreven. Verder een heleboel ergernis en bureaucratie. En ik snap heel goed dat het pittig werk moet zijn hoor, daar niet van, petje af voor degenen die dit met hart en ziel doen. Maar ik weet nu genoeg denk ik. Ik heb trouwens wel diagnoses waar ik me wel in kan vinden alleen daar blijft het dan bij, er gebeurt niks mee. Dat babbelen erover geloof ik nu wel.
Wat ik nog wel wil proberen is haptonomie, geen gepraat maar meer leren voelen, emoties kwijt kunnen.
En als dat het ook niet is, het zij zo. Medicatie wil ik ook niet, ik leef en eet heel gezond, gebruik ook allerlei supplementen die mij ook echt helpen en dan hoop ik dat door het vervolgens los te laten ik mijn leven weer een beetje terug krijg. Want dat besef kreeg ik ineens: hoe lang gaan we nu nog door zo?? Dit is toch niet normaal? Ik krijg meer weerstand tegen heel die GGZ en wil gewoon weer terug naar hoe het was zonder al die poespas..een punt erachter en weer door. En of het slim is daar kom ik dan vanzelf wel achter.
oja; ik wil dat boek gaan lezen "Wie is er nu gek?" van Roelofs.
Is ook erg herkenbaar.
Ik geloof trouwens ook heel erg in het zelfgenezend vermogen van lichaam en geest.
En ja dit kan best een tijd duren maar ik vind dat toch ook wel heel mooi, het geeft je vertrouwen in jezelf ipv afhankelijkheid van hulpverlening/pillen.
