Psyche
alle pijlers
vastgelopen door eetstoornis
vrijdag 28 april 2017 03:12
Beste Viva-dames,
ik ben het schrijven van dit bericht al een paar maanden aan het uitstellen, maar nu moet het er toch maar eens van komen.
Mijn probleem is dat ik (26 jr) jaren geleden last heb gehad van anorexia, en nu ruim vier jaar vrij ernstige boulimia heb. Dit vind ik zelf wel meevallen, maar mijn hartkloppingen en duizeligheid zijn wellicht een schop onder m'n kont om in actie te komen. Als ik hoor dat mensen met boulimia zomaar kunnen overlijden door hartfalen bijv., dan heb ik het gevoel alsof dat niet over mij gaat: Onzin, natuurlijk.
Destijds heb ik even geflirt met de kick van afvallen en nu heeft het een groot deel van mijn leven overgenomen. Tijdens mijn hele studententijd ben ik ondanks de boulimia altijd redelijk goed blijven functioneren (goede studie prestaties, werk, vriendinnen, uitgaan). Maar het laatste jaar begint mijn eetstoornis me psychisch en lichamelijk op te breken. Ik word naar van mijn vlakke en sombere houding, voorheen dacht ik dat alles wel een keer goed zou komen, en die blik in de toekomst maakte dat ik me redelijk goed voelde.
Inmiddels is dat gevoel verdwenen. Gek word ik van het stiekem doen, liegen, mijn enorm slechte zelfbeeld, de hoge bedragen die opgaan aan voedsel, het niet aan kunnen gaan van relaties. Eigenlijk heb ik mijn studentleven grotendeels ingevuld met afvallen, bewegen, inkopen doen en alles weer uitkotsen. Meermaals per dag.
Anderhalf jaar geleden heb ik een opname gehad in een eetstoorniskliniek. Kort samengevat bleek dat mijn motivatie om het los te laten niet groot genoeg was. Ik begon stiekem te doen en mijn eten weer uit te spugen. Na een gesprek met mijn behandelaar heb ik besloten weg te gaan en eerst mijn master af te maken. Eens in de twee maanden heb ik een gesprek met hem.
Onlangs hebben we besloten dat ik me na mijn afstuderen weer laat opnemen. Over twee maanden ben ik afgestudeerd en de grond begint nu al heet te worden onder mijn voeten.. Ik ben zo bang dat het weer niet het geschikte moment is om het los te laten. Maarja, het geschikte moment is er natuurlijk nooit met verslavingen. Het lastige is dat ik hiervoor al sinds 2012 af en aan in behandeling ben. Maar er echt doorheen prikken is me niet gelukt. Ik heb mezelf eigenlijk al wat opgegeven.
Ik voel me vooral verdrietig en beschaamd. Mijn zorgen over mijn eetstoornis kan ik eigenlijk met niemand in mijn naaste omgeving delen. Mijn ouders en broers weten ervan maar ik wil en kan geen steun bij hen vinden. Deels uit schaamte en deels omdat ik hen geen kopzorgen wil toebrengen. Als ik eens een weekendje op bezoek ben dan doe ik liever alsof alles z'n gangetje gaat. Ondertussen weten zij dondersgoed dat ik meerdere keren per dag overgeef.
Wat is wijsheid in deze situatie? Zal ik toch weer de kliniek in gaan, of juist werk gaan zoeken na mijn afstuderen? Misschien geeft me dat wel meer zelfvertrouwen waardoor de boulimia naar de achtergrond verdwijnt. Hoewel ik dat in mijn geval een beetje betwijfel. Maar ik ben ook bang dat het contact met andere meiden met eetstoornissen een triggerend effect zal hebben. Ik weet even niet meer waar ik goed aan zou doen.
Heeft iemand van jullie in een soortgelijke situatie gezeten en advies voor mij? Heeft iemand boulimia overwonnen? Misschien wil ik ook wel gewoon een opbeurend woord of een hart onder de riem Goh, ik zou al blij zijn als ik de kotspartijen tot drie keer per week zou kunnen terugbrengen.. Ik voel me erg warrig maar ik hoop dat dit een duidelijk verhaal is.
Welterusten,
Gitte
ik ben het schrijven van dit bericht al een paar maanden aan het uitstellen, maar nu moet het er toch maar eens van komen.
Mijn probleem is dat ik (26 jr) jaren geleden last heb gehad van anorexia, en nu ruim vier jaar vrij ernstige boulimia heb. Dit vind ik zelf wel meevallen, maar mijn hartkloppingen en duizeligheid zijn wellicht een schop onder m'n kont om in actie te komen. Als ik hoor dat mensen met boulimia zomaar kunnen overlijden door hartfalen bijv., dan heb ik het gevoel alsof dat niet over mij gaat: Onzin, natuurlijk.
Destijds heb ik even geflirt met de kick van afvallen en nu heeft het een groot deel van mijn leven overgenomen. Tijdens mijn hele studententijd ben ik ondanks de boulimia altijd redelijk goed blijven functioneren (goede studie prestaties, werk, vriendinnen, uitgaan). Maar het laatste jaar begint mijn eetstoornis me psychisch en lichamelijk op te breken. Ik word naar van mijn vlakke en sombere houding, voorheen dacht ik dat alles wel een keer goed zou komen, en die blik in de toekomst maakte dat ik me redelijk goed voelde.
Inmiddels is dat gevoel verdwenen. Gek word ik van het stiekem doen, liegen, mijn enorm slechte zelfbeeld, de hoge bedragen die opgaan aan voedsel, het niet aan kunnen gaan van relaties. Eigenlijk heb ik mijn studentleven grotendeels ingevuld met afvallen, bewegen, inkopen doen en alles weer uitkotsen. Meermaals per dag.
Anderhalf jaar geleden heb ik een opname gehad in een eetstoorniskliniek. Kort samengevat bleek dat mijn motivatie om het los te laten niet groot genoeg was. Ik begon stiekem te doen en mijn eten weer uit te spugen. Na een gesprek met mijn behandelaar heb ik besloten weg te gaan en eerst mijn master af te maken. Eens in de twee maanden heb ik een gesprek met hem.
Onlangs hebben we besloten dat ik me na mijn afstuderen weer laat opnemen. Over twee maanden ben ik afgestudeerd en de grond begint nu al heet te worden onder mijn voeten.. Ik ben zo bang dat het weer niet het geschikte moment is om het los te laten. Maarja, het geschikte moment is er natuurlijk nooit met verslavingen. Het lastige is dat ik hiervoor al sinds 2012 af en aan in behandeling ben. Maar er echt doorheen prikken is me niet gelukt. Ik heb mezelf eigenlijk al wat opgegeven.
Ik voel me vooral verdrietig en beschaamd. Mijn zorgen over mijn eetstoornis kan ik eigenlijk met niemand in mijn naaste omgeving delen. Mijn ouders en broers weten ervan maar ik wil en kan geen steun bij hen vinden. Deels uit schaamte en deels omdat ik hen geen kopzorgen wil toebrengen. Als ik eens een weekendje op bezoek ben dan doe ik liever alsof alles z'n gangetje gaat. Ondertussen weten zij dondersgoed dat ik meerdere keren per dag overgeef.
Wat is wijsheid in deze situatie? Zal ik toch weer de kliniek in gaan, of juist werk gaan zoeken na mijn afstuderen? Misschien geeft me dat wel meer zelfvertrouwen waardoor de boulimia naar de achtergrond verdwijnt. Hoewel ik dat in mijn geval een beetje betwijfel. Maar ik ben ook bang dat het contact met andere meiden met eetstoornissen een triggerend effect zal hebben. Ik weet even niet meer waar ik goed aan zou doen.
Heeft iemand van jullie in een soortgelijke situatie gezeten en advies voor mij? Heeft iemand boulimia overwonnen? Misschien wil ik ook wel gewoon een opbeurend woord of een hart onder de riem Goh, ik zou al blij zijn als ik de kotspartijen tot drie keer per week zou kunnen terugbrengen.. Ik voel me erg warrig maar ik hoop dat dit een duidelijk verhaal is.
Welterusten,
Gitte
vrijdag 28 april 2017 10:34
quote:honingbijtje schreef op 28 april 2017 @ 10:18:
[...]
Dit lijkt me anders eng genoeg, falen om met negatieve emoties om te gaan. Vooral voor een honours/master student. Wie ben jij om emotioneel lijden te kunnen classificeren als wel of niet eng?omdat het alledaagse worstelingen zijn die iedereen moet leren
[...]
Dit lijkt me anders eng genoeg, falen om met negatieve emoties om te gaan. Vooral voor een honours/master student. Wie ben jij om emotioneel lijden te kunnen classificeren als wel of niet eng?omdat het alledaagse worstelingen zijn die iedereen moet leren
vrijdag 28 april 2017 10:45
Klopt honingbijtje, ik ben bang om mijn manier om controle te houden kwijt te raken en op een andere manier met negatieve emoties om te moeten gaan. Tijdens andere behandelingen heb ik steeds weer over de oorzaken van de eetstoornis gesproken, het voelt alsof ik die feiten steeds weer aan het herkauwen ben met behandelaars. Heb al zoveel gepraat.. Rationeel weet ik precies al wat eronder zit. Nu heb ik vooral een verslaving die ik doorbreken moet, denk ik
Ik weet ook niet precies wie ik ga zijn zonder eetstoornis. Dat is ook wel spannend ofzo
Dankjewel zeeuwsmeisje1981
Ik weet ook niet precies wie ik ga zijn zonder eetstoornis. Dat is ook wel spannend ofzo
Dankjewel zeeuwsmeisje1981
vrijdag 28 april 2017 10:49
quote:Gitte0908 schreef op 28 april 2017 @ 10:45:
Klopt honingbijtje, ik ben bang om mijn manier om controle te houden kwijt te raken en op een andere manier met negatieve emoties om te moeten gaan. Tijdens andere behandelingen heb ik steeds weer over de oorzaken van de eetstoornis gesproken, het voelt alsof ik die feiten steeds weer aan het herkauwen ben met behandelaars. Heb al zoveel gepraat.. Rationeel weet ik precies al wat eronder zit. Nu heb ik vooral een verslaving die ik doorbreken moet, denk ik
Ik weet ook niet precies wie ik ga zijn zonder eetstoornis. Dat is ook wel spannend ofzo
Dankjewel zeeuwsmeisje1981 Wie was je voor je eetstoornis? Het doorbreken van een verslaving is moeilijk maar niet onhaalbaar. Je kan ook even shoppen welke klinische vorm het beste bij je past. Het hoeft natuurlijk niet te gebeuren in de kliniek waar je al zat
Klopt honingbijtje, ik ben bang om mijn manier om controle te houden kwijt te raken en op een andere manier met negatieve emoties om te moeten gaan. Tijdens andere behandelingen heb ik steeds weer over de oorzaken van de eetstoornis gesproken, het voelt alsof ik die feiten steeds weer aan het herkauwen ben met behandelaars. Heb al zoveel gepraat.. Rationeel weet ik precies al wat eronder zit. Nu heb ik vooral een verslaving die ik doorbreken moet, denk ik
Ik weet ook niet precies wie ik ga zijn zonder eetstoornis. Dat is ook wel spannend ofzo
Dankjewel zeeuwsmeisje1981 Wie was je voor je eetstoornis? Het doorbreken van een verslaving is moeilijk maar niet onhaalbaar. Je kan ook even shoppen welke klinische vorm het beste bij je past. Het hoeft natuurlijk niet te gebeuren in de kliniek waar je al zat
vrijdag 28 april 2017 10:56
Heb altijd een soort van leegte in me, het gevoel dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Dat is echt iets van de laatste 7 jaar. Daarvoor genoot had ik echt zin om iets van m'n leven 't maken en was ik een vrolijke meid:) zou willen dat ik iets van die levenslust kon terugkrijgen. Ik haal vooral bevestiging en houvast uit m'n studie. Als ik dan een keer beter zou worden, dan heb ik dat gedeelte in ieder geval wel op de rit.
Depressie en eetstoornissen zitten helaas wel in onze familie.
Bedankt voor jullie berichten! Ik ga nu werken maar reageer later weer.
Depressie en eetstoornissen zitten helaas wel in onze familie.
Bedankt voor jullie berichten! Ik ga nu werken maar reageer later weer.
vrijdag 28 april 2017 11:10
quote:Gitte0908 schreef op 28 april 2017 @ 10:56:
Heb altijd een soort van leegte in me, het gevoel dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Dat is echt iets van de laatste 7 jaar. Daarvoor genoot had ik echt zin om iets van m'n leven 't maken en was ik een vrolijke meid:) zou willen dat ik iets van die levenslust kon terugkrijgen. Ik haal vooral bevestiging en houvast uit m'n studie. Als ik dan een keer beter zou worden, dan heb ik dat gedeelte in ieder geval wel op de rit.
Depressie en eetstoornissen zitten helaas wel in onze familie.
Bedankt voor jullie berichten! Ik ga nu werken maar reageer later weer. ah, dus zonder de eetstoornis was je een vrolijke meid die zin had om iets van haar leven te maken. Die meid is er nog steeds hoor. Als de eetstoornis verdwenen is zal ze meer ruimte krijgen
Heb altijd een soort van leegte in me, het gevoel dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Dat is echt iets van de laatste 7 jaar. Daarvoor genoot had ik echt zin om iets van m'n leven 't maken en was ik een vrolijke meid:) zou willen dat ik iets van die levenslust kon terugkrijgen. Ik haal vooral bevestiging en houvast uit m'n studie. Als ik dan een keer beter zou worden, dan heb ik dat gedeelte in ieder geval wel op de rit.
Depressie en eetstoornissen zitten helaas wel in onze familie.
Bedankt voor jullie berichten! Ik ga nu werken maar reageer later weer. ah, dus zonder de eetstoornis was je een vrolijke meid die zin had om iets van haar leven te maken. Die meid is er nog steeds hoor. Als de eetstoornis verdwenen is zal ze meer ruimte krijgen
vrijdag 28 april 2017 11:14
quote:Gitte0908 schreef op 28 april 2017 @ 10:56:
Heb altijd een soort van leegte in me, het gevoel dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Dat is echt iets van de laatste 7 jaar. Daarvoor genoot had ik echt zin om iets van m'n leven 't maken en was ik een vrolijke meid:) zou willen dat ik iets van die levenslust kon terugkrijgen. Ik haal vooral bevestiging en houvast uit m'n studie. Als ik dan een keer beter zou worden, dan heb ik dat gedeelte in ieder geval wel op de rit.
Depressie en eetstoornissen zitten helaas wel in onze familie.
Bedankt voor jullie berichten! Ik ga nu werken maar reageer later weer. Goed dat je dit inzicht al hebt. Volgens mij moeten je directe doelen zijn: afstuderen en dan je behandeling weer oppakken en deze keer echt doorzetten. Daarna kun je je richten op een leuke baan, hopelijk helemaal zonder de ballast van je eetstoornis. Veel succes!
Heb altijd een soort van leegte in me, het gevoel dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Dat is echt iets van de laatste 7 jaar. Daarvoor genoot had ik echt zin om iets van m'n leven 't maken en was ik een vrolijke meid:) zou willen dat ik iets van die levenslust kon terugkrijgen. Ik haal vooral bevestiging en houvast uit m'n studie. Als ik dan een keer beter zou worden, dan heb ik dat gedeelte in ieder geval wel op de rit.
Depressie en eetstoornissen zitten helaas wel in onze familie.
Bedankt voor jullie berichten! Ik ga nu werken maar reageer later weer. Goed dat je dit inzicht al hebt. Volgens mij moeten je directe doelen zijn: afstuderen en dan je behandeling weer oppakken en deze keer echt doorzetten. Daarna kun je je richten op een leuke baan, hopelijk helemaal zonder de ballast van je eetstoornis. Veel succes!
vrijdag 28 april 2017 11:18
Ik snap je twijfel wel hoe dit aan te pakken.
Het triggerende aspect wanneer je in groepsverband hele dagen onder gelijkgestemden bent kan je idd ook juist in de greep houden.
Het is heel persoonlijk wat voor iemand werkt en voor de ander niet of te weinig.
Daarom is advies geven ook lastig.
Ik kan wel mijn persoonlijke ervaring met je delen hoe ik uiteindelijk van het boulimia gedrag ben afgekomen.
Voor mij bleek het beter te zijn om mij juist aan gezond denkende mensen wat betreft eten te kunnen optrekken.
Tijdens mijn behandelingen bleef eten enorm beladen omdat iedereen daar met grote spanningen en zeer ongezonde gedachtes mee omging.
Ook het dagelijks delen van deze gedachtes met elkaar had bij mij juist het effect dat het deze gedachtes in stand hield.
Het bleek voor mij ook te moeilijk om echt voor mijzelf daar aan de slag te gaan.
Ik werd teveel getriggerd, en was teveel met de problemen van anderen bezig waardoor ik vermeed zelf aan de slag te gaan.
Wat mij uiteindelijk beter heeft geholpen is een behandeling waar de focus niet op de eetstoornis lag maar op mijn onderliggende problematiek.
Dit was een individuele therapie waardoor ik ook echt gedwongen werd enkel met mijn eigen problemen bezig te zijn.
De eetbuien en het braken kon ik uiteindelijk pas echt gestopt krijgen met het medicijn topamax.
Ik zat zo vast in het patroon van eten en braken en het verslavende aspect, dat ik het niet doorbroken kreeg op eigen ( wils) kracht.
Deze medicatie zorgde er bij mij voor dat ik niet in staat was om nog de hoeveeelheid eten van een eetbui weg te krijgen.
Daardoor nam het compensatie gedrag ook snel af, er viel immers niet veel meer te compenseren.
Zo ontstond er bij mij ruimte om het patroon en het verslavingsaspect te doorbreken.
Dit is mijn persoonlijke ervaring wat mij heeft geholpen.
Mensen met een eetstoornis hebben weliswaar een soortgelijk probleem, maar zijn wel verschillende mensen.
Waar de 1 hulp en kracht uit put, heeft de ander juist een andere benadering nodig.
Daarom is het lastig om daar 1 advies op los te laten.
Het is een zoektocht die je zelf moet af leggen om te ontdekken wat voor jou wel helpt.
Het enige advies wat ik je daarin kan geven is niet opgeven, maar blijf doorgaan tot je hebt gevonden wat voor jou passend is en werkt.( daar kom je achter door het aan te gaan)
Denk niet dat het je nooit gaat lukken, die gedachtes heb ik ook lang gehad. Mede omdat dit ook onderdeel is van eetstoornisgedachtes, en omdat allerlei eetstoornistherapieen maar niet wilde aanslaan bij mij.
Ik had een hele hardnekkige langdurige eetstoornis.
Ik ben blijven zoeken naar wat wel hielp voor mij en dat heeft mij uiteindelijk gebracht waar ik nu sta.
Nog niet helemaal eetstoornisvrij.
Maar wel vrij van eetbuien en compensatie gedrag, een redelijk eetpatroon en een gezond gewicht.
Sterkte
Het triggerende aspect wanneer je in groepsverband hele dagen onder gelijkgestemden bent kan je idd ook juist in de greep houden.
Het is heel persoonlijk wat voor iemand werkt en voor de ander niet of te weinig.
Daarom is advies geven ook lastig.
Ik kan wel mijn persoonlijke ervaring met je delen hoe ik uiteindelijk van het boulimia gedrag ben afgekomen.
Voor mij bleek het beter te zijn om mij juist aan gezond denkende mensen wat betreft eten te kunnen optrekken.
Tijdens mijn behandelingen bleef eten enorm beladen omdat iedereen daar met grote spanningen en zeer ongezonde gedachtes mee omging.
Ook het dagelijks delen van deze gedachtes met elkaar had bij mij juist het effect dat het deze gedachtes in stand hield.
Het bleek voor mij ook te moeilijk om echt voor mijzelf daar aan de slag te gaan.
Ik werd teveel getriggerd, en was teveel met de problemen van anderen bezig waardoor ik vermeed zelf aan de slag te gaan.
Wat mij uiteindelijk beter heeft geholpen is een behandeling waar de focus niet op de eetstoornis lag maar op mijn onderliggende problematiek.
Dit was een individuele therapie waardoor ik ook echt gedwongen werd enkel met mijn eigen problemen bezig te zijn.
De eetbuien en het braken kon ik uiteindelijk pas echt gestopt krijgen met het medicijn topamax.
Ik zat zo vast in het patroon van eten en braken en het verslavende aspect, dat ik het niet doorbroken kreeg op eigen ( wils) kracht.
Deze medicatie zorgde er bij mij voor dat ik niet in staat was om nog de hoeveeelheid eten van een eetbui weg te krijgen.
Daardoor nam het compensatie gedrag ook snel af, er viel immers niet veel meer te compenseren.
Zo ontstond er bij mij ruimte om het patroon en het verslavingsaspect te doorbreken.
Dit is mijn persoonlijke ervaring wat mij heeft geholpen.
Mensen met een eetstoornis hebben weliswaar een soortgelijk probleem, maar zijn wel verschillende mensen.
Waar de 1 hulp en kracht uit put, heeft de ander juist een andere benadering nodig.
Daarom is het lastig om daar 1 advies op los te laten.
Het is een zoektocht die je zelf moet af leggen om te ontdekken wat voor jou wel helpt.
Het enige advies wat ik je daarin kan geven is niet opgeven, maar blijf doorgaan tot je hebt gevonden wat voor jou passend is en werkt.( daar kom je achter door het aan te gaan)
Denk niet dat het je nooit gaat lukken, die gedachtes heb ik ook lang gehad. Mede omdat dit ook onderdeel is van eetstoornisgedachtes, en omdat allerlei eetstoornistherapieen maar niet wilde aanslaan bij mij.
Ik had een hele hardnekkige langdurige eetstoornis.
Ik ben blijven zoeken naar wat wel hielp voor mij en dat heeft mij uiteindelijk gebracht waar ik nu sta.
Nog niet helemaal eetstoornisvrij.
Maar wel vrij van eetbuien en compensatie gedrag, een redelijk eetpatroon en een gezond gewicht.
Sterkte
vrijdag 28 april 2017 11:20
quote:Gitte0908 schreef op 28 april 2017 @ 10:45:
Klopt honingbijtje, ik ben bang om mijn manier om controle te houden kwijt te raken en op een andere manier met negatieve emoties om te moeten gaan. Tijdens andere behandelingen heb ik steeds weer over de oorzaken van de eetstoornis gesproken, het voelt alsof ik die feiten steeds weer aan het herkauwen ben met behandelaars. Heb al zoveel gepraat.. Rationeel weet ik precies al wat eronder zit. Nu heb ik vooral een verslaving die ik doorbreken moet, denk ik
Ik weet ook niet precies wie ik ga zijn zonder eetstoornis. Dat is ook wel spannend ofzo
Dankjewel zeeuwsmeisje1981
Jij bent zeker een 'denk' persoon, die het lichaam gebruikt/misbruikt om emoties te reguleren. Nu moet je leren om je lichaam comfortabel te maken (warm, gevoed maar niet te vol, uitgeslapen en ontspannen). Zodra dat het geval is zijn emoties ook een stuk hanteerbaarder heb ik gemerkt. Jammer genoeg moet je dit leren door te doen.
Eerst doen. Dan weten. Niet andersom zoals op de uni.
Naast reguliere therapie kan ik je een bezoek aan de haptonoom aanraden om je lichaam te gaan voelen ipv negeren.
Klopt honingbijtje, ik ben bang om mijn manier om controle te houden kwijt te raken en op een andere manier met negatieve emoties om te moeten gaan. Tijdens andere behandelingen heb ik steeds weer over de oorzaken van de eetstoornis gesproken, het voelt alsof ik die feiten steeds weer aan het herkauwen ben met behandelaars. Heb al zoveel gepraat.. Rationeel weet ik precies al wat eronder zit. Nu heb ik vooral een verslaving die ik doorbreken moet, denk ik
Ik weet ook niet precies wie ik ga zijn zonder eetstoornis. Dat is ook wel spannend ofzo
Dankjewel zeeuwsmeisje1981
Jij bent zeker een 'denk' persoon, die het lichaam gebruikt/misbruikt om emoties te reguleren. Nu moet je leren om je lichaam comfortabel te maken (warm, gevoed maar niet te vol, uitgeslapen en ontspannen). Zodra dat het geval is zijn emoties ook een stuk hanteerbaarder heb ik gemerkt. Jammer genoeg moet je dit leren door te doen.
Eerst doen. Dan weten. Niet andersom zoals op de uni.
Naast reguliere therapie kan ik je een bezoek aan de haptonoom aanraden om je lichaam te gaan voelen ipv negeren.
vrijdag 28 april 2017 12:11
vrijdag 28 april 2017 12:23
! daar heb ik zeker wat aan en ik herken me ook erg in wat jij schrijft over een opname. Misschien past individele therapie wel beter bij mij dan 2 maanden omringd te zijn met meiden die net zulke eetgestoorde gedachtes hebbem
vrijdag 28 april 2017 13:48
quote:Gitte0908 schreef op 28 april 2017 @ 12:11:
Klopt honingbijtje, ik ben echt een denker om moe van te worden! Ik sport bijvoorbeeld ook niet graag omdat ik mijm lichaam dan voel. Het is wel verstandig om meer uit m'n hoofd te komen door weer te gaan sporten of inderdaad een afspraak bij de haptonoom te maken.sporten is ook niet echt aan te raden met een eetstoornis, je doet je lijf al zoveel geweld aan. Laat dat over aan je behandelaar
Klopt honingbijtje, ik ben echt een denker om moe van te worden! Ik sport bijvoorbeeld ook niet graag omdat ik mijm lichaam dan voel. Het is wel verstandig om meer uit m'n hoofd te komen door weer te gaan sporten of inderdaad een afspraak bij de haptonoom te maken.sporten is ook niet echt aan te raden met een eetstoornis, je doet je lijf al zoveel geweld aan. Laat dat over aan je behandelaar
vrijdag 28 april 2017 13:54
quote:S-Meds schreef op 28 april 2017 @ 13:48:
[...]
sporten is ook niet echt aan te raden met een eetstoornis, je doet je lijf al zoveel geweld aan. Laat dat over aan je behandelaarHier ben ik het ook wel mee eens. Bovendien als je verslavingsgevoelig bent kun je ook verslaafd raken aan sporten en zo het ene probleem voor het andere inruilen.
[...]
sporten is ook niet echt aan te raden met een eetstoornis, je doet je lijf al zoveel geweld aan. Laat dat over aan je behandelaarHier ben ik het ook wel mee eens. Bovendien als je verslavingsgevoelig bent kun je ook verslaafd raken aan sporten en zo het ene probleem voor het andere inruilen.
vrijdag 28 april 2017 13:59
Ik heb zowel groepstherapie gehad als individuele therapie. Ik denk dat dat ook juist per persoon heel verschillend is, wat wel en niet fijn is. De standaard is wel groepstherapie en dat is echt wel met een reden , dat werkt voor de meeste mensen nou eenmaal het beste. Ik weet hoe eng het is, dat weten de mensen die je behandelen ook. Je moet niet bang zijn voor de behandeling, je moet bang zijn voor wat er gaat gebeuren als je niet in behandeling gaat. Echt, probeer zoveel mogelijk te focussen op de negatieve dingen die de eetstoornis met zich meebrengt, dat gaat echt veel helpen. In je hoofd zit echt dat het veel beter / fijner is met eetstoornis, maar ga gewoon rationeel op een rij zetten wat de voor- en nadelen zijn en kijk dan wat er beter is. En elke keer dat je het moeilijk hebt, dat je twijfelt, pak je die lijst erbij.
vrijdag 28 april 2017 14:04
quote:Gitte0908 schreef op 28 april 2017 @ 09:31:
Goedemorgen spraakwater, waar kan ik de functie voor het ontvangen van pb's aanzetten? Nieuw hier Ik zou graag een berichtje van je krijgen.Rechtsboven bij ''Account'', via instellingen, en dan onder Voorkeuren ''Andere mogen mij berichten sturen'' (ja het staat er echt met spelfout ) aanvinken.
Goedemorgen spraakwater, waar kan ik de functie voor het ontvangen van pb's aanzetten? Nieuw hier Ik zou graag een berichtje van je krijgen.Rechtsboven bij ''Account'', via instellingen, en dan onder Voorkeuren ''Andere mogen mij berichten sturen'' (ja het staat er echt met spelfout ) aanvinken.
vrijdag 28 april 2017 14:42
Misschien kan deze instelling iets voor je betekenen?
Human concern
Ik heb er geen persoonlijke ervaringen mee.
Maar de kijk op behandelingen die ik gevormd heb door mijn eigen pad, zie ik voor een groot deel terug bij hun visie.
Ik ben erg voorstander van maatwerk en echt naar de persoon kijken en luisteren om samen uit te zoeken welk traject past en waar de zwaarte van de hulpvraag ligt.
Niet enkel symptoombestrijding, maar kijken wat het totaalplaatje van de persoon inhoudt.
Ik denk dat ze je daar in ieder geval kunnen helpen om met jou de keuzes verder uit te diepen en hopelijk kan je een besluit nemen wat je met vertrouwen tegemoet gaat.
Human concern
Ik heb er geen persoonlijke ervaringen mee.
Maar de kijk op behandelingen die ik gevormd heb door mijn eigen pad, zie ik voor een groot deel terug bij hun visie.
Ik ben erg voorstander van maatwerk en echt naar de persoon kijken en luisteren om samen uit te zoeken welk traject past en waar de zwaarte van de hulpvraag ligt.
Niet enkel symptoombestrijding, maar kijken wat het totaalplaatje van de persoon inhoudt.
Ik denk dat ze je daar in ieder geval kunnen helpen om met jou de keuzes verder uit te diepen en hopelijk kan je een besluit nemen wat je met vertrouwen tegemoet gaat.
vrijdag 28 april 2017 15:21
Dankjewel voor de tip:) mijn moeder heeft me een paar jaar geleden ook naar Human Concern willen sturen omdat er gewerkt wordt met ervaringsdeskundigen. Toen zag ik het niet zitten maar misschien past hun aanpak wel bij me. In ieder geval het overwegen waard om me er eens goed in te verdiepen! Ik loop nu nog bij de GGZ.
Goh, ik ben blij dat ik het topic toch heb geopend en dat jullie meedenken en goede adviezen geven. Heel fijn!
Goh, ik ben blij dat ik het topic toch heb geopend en dat jullie meedenken en goede adviezen geven. Heel fijn!
vrijdag 28 april 2017 15:43
Een eetstoornis is gewoon klote om te hebben.
Er over praten maakt het al minder eenzaam.
Ik ben mij een stuk vrijer gaan voelen zonder al dat compensatiegedrag.
Ik gun het je zo dat ook jij deze last van je af weet te krijgen.
Het is zo zonde meid om daar een deel van je tijd aan te besteden.
Het is het echt enorm waard om dit probleem wat je hebt te bestrijden.
Zowel lichamelijk als emotioneel gaat je het een hoop winst opleveren
Er over praten maakt het al minder eenzaam.
Ik ben mij een stuk vrijer gaan voelen zonder al dat compensatiegedrag.
Ik gun het je zo dat ook jij deze last van je af weet te krijgen.
Het is zo zonde meid om daar een deel van je tijd aan te besteden.
Het is het echt enorm waard om dit probleem wat je hebt te bestrijden.
Zowel lichamelijk als emotioneel gaat je het een hoop winst opleveren
