Zus wil niet meer leven

Mijn zus heeft ernstige complexe PTSS als gevolg van ernstige emotionele verwaarlozing vroeger. Ze heeft eigenlijk nooit echt willen leven. Ze is nu 41, getrouwd en heeft drie jonge kinderen. Sinds een jaar of zo, gaat het steeds meer bergafwaarts met haar. Ze heeft voortdurend een gevecht in haar hoofd dat e niet wil leven en niet mag leven en alles haar schuld is. Ze verwond zichzelf ernstig en in het voorjaar kwam ze op een punt dat ze niet meer at en dronk. De buurvrouw heeft haar meegesleurd naar de huisarts en die heeft haar onmiddellijk laten opnemen. Ze was wel al die tijd in behandeling, één keer per week ging ze naar een peut. Maar ze doet al heel haar leven of er niks aan de hand is en denkt ook dat ze zich aanstelt. Zo lang ze nog kan rondlopen, is er niks aan de hand.

Ze is vier maanden opgenomen geweest. Na die maanden ging het een heel klein beetje beter. Een grote domper was, dat een opname in een speciaal centrum voor haar aandoening, niet door ging, omdat ze er te ernstig aan toe was.

Ze ging dus maar weer naar huis. Daar kan ze het echter helemaal niet aan en na drie weken was ze al weer 'rijp' voor een opname. Maar dat wil ze ook haar kinderen weer niet aan doen.....ze kón er niet om vragen of er ja op zeggen.



Ze wil ook euthanasie, maar dat krijgt ze weer ws niet toegewezen. Haar psychiater zei dat gister tegen haar. Ze smste naar mij dat dat haar dwong tot het maken van andere keuzes.

Die avond, gisteravond, belde mijn pa met de mededeling dat hij slecht nieuws had....ik viel bijna van mijn stoel. Ik dacht mijn zus is dood. Maar nee, ze was niet dood. Ze had pillen genomen, maar ook een vriendin gebeld en dus zichzelf gered.

Het lijkt er op of dit een soort van poging was om zichzelf te redden uit de keuze tussen thuis blijven of toch weer een opname. Nu moet ze wel opgenomen, voorlopig in het ziekenhuis.

Haar man zei dat ze nu eindelijk wel vredig slaapt. Ze wilde zooooo graag rust. Psychiater heeft alles gedaan om haar die rust te geven door medicatie, maar niks had het gewenste effect. Nu heeft ze dus wel even rust. En ze leeft nog.



Zijn hier mensen die ook zoiets hebben meegemaakt of meemaken in hun omgeving? Ik heb erg behoefte om hier met anderen, naast mijn man en vriendinnen en mijn eigen hulpverlener, over te praten.

Eigenlijk is er nog weinig veranderd.....vreselijk.

Geen traumatherapie vanwege nog steeds ernstig destructieve neigingen, maar niet daarmee kunnen stoppen want daar is therapie voor nodig...



Beetje late reactie op Rzm: toen ze kinderen kreeg, was alle pijn nog diep weggestopt. Dat kwam pas later naar boven. Ik vind het zeker geen rare vraag.

Ik heb nu rouw-werk te doen. Zus is niet meer wie ze was. Ik moet afstand nemen omdat ik het niet trek om alle verhalen steeds te horen en steeds weer de onmacht en frustratie te voelen over dat het maar niet beter worden en hoe ondraaglijk de situatie eigenlijk is. Maar ik wíl eigenlijk helemaal geen afstand nemen, ik heb haar zo nodig als zus. Afstand moet echter wel, anders ga ik er zelf aan kapot.



Afstand nemen....daar was ik vorig jaar ook al mee bezig. Het is een proces van steeds weer opnieuw toch te nabij zijn en me dan weer met veel pijn losmaken.

Dank voor de knuffels en meeleven. Die paar doen me echt al erg goed. En helpen me om het te dragen.



@Dophertje: Ik weet het, dat er plekken zijn waar ze wél traumatherapie aanbieden ondanks zelfdestructie. Gelukkig maar!

Alleen....het is vast te ver voor zus, of er zijn allerlei andere legitieme en minder legitieme redenen om dat niet aan te gaan. En het ís ook moeilijk om na jaren bij een instelling over te stappen en dat te beslissen als je al zó lang zo ziek bent.

Het confronteert me met de enórme onmacht. Dat ik haar niet in een kruiwagen kan brengen en de instelling niet kan opbellen om een plek te bespreken of om te vertellen hoe het moet. De teleurstelling dat ze me überhaupt nooit iets gevraagd of verteld hebben.

De machteloosheid en frustratie van alle keren dat ik dacht iets te kunnen bijdragen aan haar herstel en dat toch niet hielp.



Sorry, moest even.

Op dit rouwplekje.



En ik hoop dat het troost biedt aan mensen die dit herkennen. Troost omdat ik en die ander niet alleen zijn hiermee.