Relaties
alle pijlers
Ervaringen delen liefdeloze jeugd
zaterdag 29 april 2017 18:10
Nav een ander topic vroeg ik me af of er hier vrouwen zijn die willen meeschrijven over het hebben gehad van een liefdeloze / slechte jeugd. Ik heb dat helaas ook en heb daar nog best veel last van in m'n huidige leven. Meer dan ik eigenlijk wil toegeven. Ook zit er bij mij wat schaamte waardoor ik IRL niet zo makkelijk te koop loop met dit gegeven. Ik ken verder niemand in mijn omgeving die dit heeft meegemaakt. Ik zou het fijn vinden om hier te schrijven met anderen.
vrijdag 11 augustus 2017 12:00
zaterdag 12 augustus 2017 13:30
Hoi!
Hoop dat het goed met jullie gaat en dat jullie een leuk weekend hebben.
Dat van dat omgaan met schoonfamilie herken ik heel erg. Ik voel me daar wat raar bij. Heb er sons ook moeite mee en weet dan niet of het aan mij ligt omdat ik niet weet wat normaal is, of dat het echt niet leuk is. Herkenbaar?
Hoop dat het goed met jullie gaat en dat jullie een leuk weekend hebben.
Dat van dat omgaan met schoonfamilie herken ik heel erg. Ik voel me daar wat raar bij. Heb er sons ook moeite mee en weet dan niet of het aan mij ligt omdat ik niet weet wat normaal is, of dat het echt niet leuk is. Herkenbaar?
woensdag 16 augustus 2017 17:01
Ja herkenbaar voor mij (nou ik begin nu wel in herhaling te vallen 
)
Niet alleen met de schoonfamilie (met wie ik zelf niet een superhechte band heb, ook niet slecht) maar ook met vrienden, kennissen en collega's. Dan weet ik soms niet of iets wel 'normaal' is, een reactie van iemand bijvoorbeeld. Dit gaat dan voornamelijk over momenten waarop iemand onaardig uit de hoek komt en ik dan begin te denken of het aan mij ligt.
Ik heb het gelukkig steeds vaker 'goed' en kan beslissen dat ik iets niet ok vind.
Maar soms vraag ik wel eens aan mijn man of het nou raar is dat ik iets vervelend of opvallend vind.
Doen jullie dat ook?
)Niet alleen met de schoonfamilie (met wie ik zelf niet een superhechte band heb, ook niet slecht) maar ook met vrienden, kennissen en collega's. Dan weet ik soms niet of iets wel 'normaal' is, een reactie van iemand bijvoorbeeld. Dit gaat dan voornamelijk over momenten waarop iemand onaardig uit de hoek komt en ik dan begin te denken of het aan mij ligt.
Ik heb het gelukkig steeds vaker 'goed' en kan beslissen dat ik iets niet ok vind.
Maar soms vraag ik wel eens aan mijn man of het nou raar is dat ik iets vervelend of opvallend vind.
Doen jullie dat ook?
donderdag 17 augustus 2017 22:35
Ik herken wat jullie zeggen. Ik voel me ook vaak bezwaard naar mijn vriend.
Sinds ik met mijn moeder en stiefvader heb gebroken, vader spreek ik sinds kort pas. Voel ik mij heel kwetsbaar. Voor mijn gevoel heb ik niemand om volledig op terug te vallen. De ouders van mijn vriend staan dag en nacht voor hem klaar. En natuurlijk helpen ze mij echt waar. En tegelijk komt het besef dat ik nooit echt op mijn moeder kon terugvallen en alsnog alles zelf heb geregeld.
Sinds ik met mijn moeder en stiefvader heb gebroken, vader spreek ik sinds kort pas. Voel ik mij heel kwetsbaar. Voor mijn gevoel heb ik niemand om volledig op terug te vallen. De ouders van mijn vriend staan dag en nacht voor hem klaar. En natuurlijk helpen ze mij echt waar. En tegelijk komt het besef dat ik nooit echt op mijn moeder kon terugvallen en alsnog alles zelf heb geregeld.
donderdag 17 augustus 2017 22:47
Hallo dames
Mijn moeder had een vrij liefdeloze jeugd. Ze was in de steek gelaten door haar moeder toen ze vier was en haar vader kon niet altijd naar behoren voor haar zorgen. Ze wist dus ook niet goed hoe ze moeder moest zijn.
Ik wil maar even zeggen dat ze voor mij de liefste en de beste moeder is en dit zullen jullie ongetwijfeld ook voor jullie kinderen zijn, ook al hebben jullie geen goed voorbeeld gehad!
Mijn moeder had een vrij liefdeloze jeugd. Ze was in de steek gelaten door haar moeder toen ze vier was en haar vader kon niet altijd naar behoren voor haar zorgen. Ze wist dus ook niet goed hoe ze moeder moest zijn.
Ik wil maar even zeggen dat ze voor mij de liefste en de beste moeder is en dit zullen jullie ongetwijfeld ook voor jullie kinderen zijn, ook al hebben jullie geen goed voorbeeld gehad!
anoniem_92990 wijzigde dit bericht op 17-08-2017 23:57
0.12% gewijzigd
maandag 21 augustus 2017 11:54
ikbennietgek12 schreef: ↑17-08-2017 22:35Voor mijn gevoel heb ik niemand om volledig op terug te vallen. De ouders van mijn vriend staan dag en nacht voor hem klaar. En natuurlijk helpen ze mij echt waar. En tegelijk komt het besef dat ik nooit echt op mijn moeder kon terugvallen en alsnog alles zelf heb geregeld.
Dit!! Ik vind dat best eng, jij/jullie? Ik moet er niet teveel over nadenken.
Bedankt Elianora voor je lieve post, dat vind ik mooi om te lezen.
maandag 21 augustus 2017 15:26
Ik heb dit gevoel al jaren helaas en voel het ook zo dat ik overal alleen voor sta/ alles zelf regelen. Ik heb officieel nog 1 ouder maar die was liefdeloos en is jaren geleden vertrokken. De andere ouder is overleden. Verder ben ik enig kind.Tuinvlinder schreef: ↑21-08-2017 11:54Dit!! Ik vind dat best eng, jij/jullie? Ik moet er niet teveel over nadenken.
Mijn schoonfamilie heeft me vanaf dag 1 niet geaccepteerd. Ik heb dat altijd zo gevoeld al werd het natuurlijk ontkent. Toch voel ik het nog steeds zo duidelijk. Als ik bv jarig ben heb ik dus geen ouders enz die aandacht aan mij besteden en dat mis ik. Daardoor is mijn verjaardag er altijd eentje met een groot gemis. Ik voel me dan al alleen. Mijn schoonfamilie laat dan expres niets horen. Alsof ik niets ben, zo voelt dat dan. En zo nog velen voorbeelden. Op dit moment is mijn man overspannen daardoor. Hij is erg gestresst, en zou eigenlijk rustig aan moeten doen. Hierdoor is alles te veel en komt dus voor mijn gevoel alles op mij neer. De zorg van ons kindje van 2 jaar van 's ochtends tot ; s nachts, huishouden enz. En nu dus de zorg voor mijn man. Ik heb gemerkt als je niet iemands dochter/zus bent dan hoor je niet echt bij iemands leven en ben je niet echt prioriteit. Soms hoor je een half jaar niets van mensen. Terwijl ik al blij zou zijn als mensen samen met ons kindje en mij naar het speeltuintje hier op de hoek zouden gaan. Zodat ik eens niet alleen hoef te gaan. Het gebrek aan steun en aandacht vind ik megazwaar. gewoon het feit dat er niemand is waar ik op terug kan vallen. Opgeven is geen optie dus is het steeds grenzen verleggen voor mij.
Ik probeer het steeds bespreekbaar te maken bij mensen maar niemand begrijpt het echt. Zeggen heel makkelijk: je moet het zelf doen, dat moet ik ook. Maar in mijn ogen hoeven ze dat juist niet met familie als achterban waar ze terecht kunnen en aandacht van krijgen. Mijn verhaal schrikt natuurlijk af en daardoor laten mensen bv niets meer horen. Van de ene kant snap ik het wel maar van de andere kant moet ik hier elke dag mee dealen. Ik vind het heel frustrerend dat mensen mij niet begrijpen elke keer en gewoon niet zien dat een beetje aandacht zoveel verschil zou uitmaken.
woensdag 23 augustus 2017 17:44
Yogonaise, ik krijg er kippenvel van, zo herkenbaar.
Even een heel dikke
voor jou.
Ik herken wat je schrijft over niet echt bij iemands leven horen en dat mensen met een achterban het niet zullen begrijpen.
Wat naar dat je man nu overspannen is en veel op jou terecht komt. Je schoonouders klinken verschrikkelijk.
Zou bijna willen vragen wanneer je jarig bent![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Ik wil nog meer schrijven maar alles wat ik typ lijkt heel knullig. Ik wil in ieder geval zeggen dat ik het ken, je bent niet alleen
Even een heel dikke
voor jou.Ik herken wat je schrijft over niet echt bij iemands leven horen en dat mensen met een achterban het niet zullen begrijpen.
Wat naar dat je man nu overspannen is en veel op jou terecht komt. Je schoonouders klinken verschrikkelijk.
Zou bijna willen vragen wanneer je jarig bent
Ik wil nog meer schrijven maar alles wat ik typ lijkt heel knullig. Ik wil in ieder geval zeggen dat ik het ken, je bent niet alleen
donderdag 24 augustus 2017 19:07
Grappig, zo ben ik mijn jeugd eigenlijk ook doorgekomen. Had als kind/jongvolwassene altijd de neiging om mezelf helemaal af te sluiten met een mooi boek en zo even alles te vergeten.HasseSimonsdochter schreef: ↑29-04-2017 18:29quote:Maaique schreef op 29 april 2017 @ 18:21:
Geen bijdrage maar besef me wel dat jouw username vroeger een van m'n lievelingsboeken was. Was ik helemaal vergeten!Grappig dat je dat oppikt, boeken waren "vroegah" echt een vlucht voor mij van alle ellende, en de dikken pillen van Thea Beckman waren ideaal om helemaal in onder te dompelen.
Bij mij is het ook mijn moeder geweest die voor de nare jeugd heeft gezorgd. Mijn moeder kon de verantwoordelijkheden van een kind niet aan. Vond het huilen van kinderen maar vervelend en had ook veel liever een jongetje gehad.
Op mijn schoolfoto's zie ik er tot mijn 5e ook uit als een jongetje, daarna werd mijn broertje geboren en zakte het iets af.
Mijn vader (schat van een man) werkte 60 uur in de week om ons te kunnen onderhouden. Die is dus heel erg afwezig en wilde vooral ook 'geen gezeik aan z'n kop als hij thuis was'.
Uiteindelijk heb ik met mijn vader (na hun scheiding weliswaar) heel erg goed kunnen praten over de dingen die er zijn gebeurd. Over de momenten dat mijn moeder ons heeft verwaarloost, geslagen heeft etc. Mijn vader heeft ook aangegeven dat hij dit eigenlijk nooit echt heeft ingezien en juist van mijn moeder te horen kreeg hoe ontzettend vervelend mijn broertje en ik als kinderen wel niet waren.
Met mijn moeder heb ik dit gesprek ook geprobeerd te hebben. Zij gaf me toen alleen aan dat het toch wel allemaal mijn schuld was en dat ik alles zelf heb uitgelokt en dergelijke.
Uiteindelijk is ze tijdens dat gesprek tot twee keer toe weggestormd en heb ik haar daarna (bewust) ook nauwelijks meer gesproken.
vrijdag 25 augustus 2017 09:24
vrijdag 8 september 2017 14:13
ikbennietgek12 schreef: ↑25-08-2017 09:24Mijn moeder verweet mij ook heel veel. Als ze erg last had van hartritmestoornissen was dat mijn schuld omdat ik haar stress veroorzaakte. Had ze migraine dan kwam dat door stress van mij. Nog steeds als iemand ziek is heb ik het idee dat het mijn schuld is.
Dat idee heb ik ook nog steeds. Wanneer als ik met mensen in een ruimte ben, en ze zijn aan het mopperen omdat wat dan ook niet lukt, heb ik ook direct het idee dat het mijn schuld is en dat ik ervoor verantwoordelijk ben.
ALs mijn vriend aan het gamen is, en hij raakt geïrriteerd omdat er iets niet lukt, dan merk ik gewoon aan mezelf dat ik stil word, zorg dat het geluid van mijn laptop/telefoon uitstaat en dat ik totaal geen geluid meer maak totdat er iets aan me gevraagd word. Alsof ik 'onzichtbaar' wil zijn zodra er ook maar iemand zijn stem een beetje verheft.
Gelukkig heb ik dit zelf ook door en doe ik m'n best om hier anders mee om te gaan, maar die survivalmodus die ik 17 jaar lang heb gebruikt tegen mijn moeder kan ik niet zomaar uitzetten.
Ook voor jou een
yogonaise!
dinsdag 10 oktober 2017 11:47
Tijdje niet geschreven hier.
Ik kan zeggen dat ik er de laatste maanden redelijk mee omga met het feit dat ik geen contact heb met mijn ouders. In het begin was ik veel in paniek, nu is dat minder. Maar niet weg helaas. Als ik zie hoe andere mensen met hun familie omgaan of verhalen hoor steekt dat wel, hoe erg ik het die ander ook gun (misschien juist wel, omdat ik weet hoe anders het ook kan zijn).
Dan kan het me wel weer naar de keel vliegen; er is helemaal geen familie van/voor mij
wat dat betreft ben ik eigenlijk alleen.
Maar gelukkig kan ik ook wel positief blijven, dit is het nu eenmaal en ik moet het er maar mee doen.
Hoe gaat het met jullie?
Ik kan zeggen dat ik er de laatste maanden redelijk mee omga met het feit dat ik geen contact heb met mijn ouders. In het begin was ik veel in paniek, nu is dat minder. Maar niet weg helaas. Als ik zie hoe andere mensen met hun familie omgaan of verhalen hoor steekt dat wel, hoe erg ik het die ander ook gun (misschien juist wel, omdat ik weet hoe anders het ook kan zijn).
Dan kan het me wel weer naar de keel vliegen; er is helemaal geen familie van/voor mij
wat dat betreft ben ik eigenlijk alleen.Maar gelukkig kan ik ook wel positief blijven, dit is het nu eenmaal en ik moet het er maar mee doen.
Hoe gaat het met jullie?
woensdag 27 maart 2019 12:29
Mag ik dit topic nieuw leven inblazen?
Ik zit er even doorheen, ik voel me soms zo eenzaam. Volgens mij sta ik altijd voor iedereen klaar. Als vrienden ergens mee zitten probeer ik een luisterend oor te bieden en toon interesse. Helaas heb ik t idee dat als ik ergens mee zit er weinig steun is.
Vorige week naar bericht gehad in het ziekenhuis. Mijn schoonzus had ik hier kort van op de hoogte gebracht, vanochtend belde zij mij over een probleem met een van de kinderen, ik luister en geef advies, aan het eind van het gesprek vraagt ze hoe t met mij gaat waar ik eerlijk op reageer dat de schrik er nog goed in zit en ze antwoord met 'mmm nou, vervelend, zeg doe wat leuks vandaag, ok ik moet hangen!'
Gisteren een vriendin geprobeerd te bellen over mijn ziekenhuisbezoek, krijg geen gehoor dus stuur een berichtje, krijg een grappig bedoeld berichtje terug en een verhaal over haarzelf.
Ik begrijp dat mensen het druk hebben met zichzelf en andere dingen maar dit gebeurd mij altijd. Ik heb t idee dat ik altijd naar anderen hun verhaal luister en ik zelf nergens terecht kan. Wat vinden jullie nou van bovenstaande reacties?
Ik zit er even doorheen, ik voel me soms zo eenzaam. Volgens mij sta ik altijd voor iedereen klaar. Als vrienden ergens mee zitten probeer ik een luisterend oor te bieden en toon interesse. Helaas heb ik t idee dat als ik ergens mee zit er weinig steun is.
Vorige week naar bericht gehad in het ziekenhuis. Mijn schoonzus had ik hier kort van op de hoogte gebracht, vanochtend belde zij mij over een probleem met een van de kinderen, ik luister en geef advies, aan het eind van het gesprek vraagt ze hoe t met mij gaat waar ik eerlijk op reageer dat de schrik er nog goed in zit en ze antwoord met 'mmm nou, vervelend, zeg doe wat leuks vandaag, ok ik moet hangen!'
Gisteren een vriendin geprobeerd te bellen over mijn ziekenhuisbezoek, krijg geen gehoor dus stuur een berichtje, krijg een grappig bedoeld berichtje terug en een verhaal over haarzelf.
Ik begrijp dat mensen het druk hebben met zichzelf en andere dingen maar dit gebeurd mij altijd. Ik heb t idee dat ik altijd naar anderen hun verhaal luister en ik zelf nergens terecht kan. Wat vinden jullie nou van bovenstaande reacties?
woensdag 27 maart 2019 15:33
Hoi Tuinvlinder,
Jammer dat ze geen echte interesse toonden in je ziekenhuisbezoek. Het waarom is niet altijd helder. Kan egoïsme of angst zijn en tien dingen meer... Niet leuk voor jou. Ik weet niet hoe veel je over het ziekenhuisbezoek wil delen op een forum. Is het een ziekte of moet je geopereerd worden? Je wilde dit kwijt, gaf dit aan en toen reageerden je schoonzus en vriendin niet echt gepast...
Ik herken het ook wel. Als je thuis liefdeloos opgegroeid bent, zoek je het toch. Ik word al heel vroeg teleurgesteld in mensen en hou ze dan op afstand. Ik weet niet of jij dit ook zo ervaart. Is er iemand anders in je omgeving waar je je verhaal kwijt kunt? Hier natuurlijk ook.
Jammer dat ze geen echte interesse toonden in je ziekenhuisbezoek. Het waarom is niet altijd helder. Kan egoïsme of angst zijn en tien dingen meer... Niet leuk voor jou. Ik weet niet hoe veel je over het ziekenhuisbezoek wil delen op een forum. Is het een ziekte of moet je geopereerd worden? Je wilde dit kwijt, gaf dit aan en toen reageerden je schoonzus en vriendin niet echt gepast...
Ik herken het ook wel. Als je thuis liefdeloos opgegroeid bent, zoek je het toch. Ik word al heel vroeg teleurgesteld in mensen en hou ze dan op afstand. Ik weet niet of jij dit ook zo ervaart. Is er iemand anders in je omgeving waar je je verhaal kwijt kunt? Hier natuurlijk ook.
woensdag 27 maart 2019 17:45
Wat ik heb geleerd, door schade en schande, is het duidelijk aangeven van je behoefte. Zo voorkom je dat je wel iets graag wil, maar dit niet duidelijk is voor de tegenpartij.Tuinvlinder schreef: ↑27-03-2019 12:29Mag ik dit topic nieuw leven inblazen?
Ik zit er even doorheen, ik voel me soms zo eenzaam. Volgens mij sta ik altijd voor iedereen klaar. Als vrienden ergens mee zitten probeer ik een luisterend oor te bieden en toon interesse. Helaas heb ik t idee dat als ik ergens mee zit er weinig steun is.
Vorige week naar bericht gehad in het ziekenhuis. Mijn schoonzus had ik hier kort van op de hoogte gebracht, vanochtend belde zij mij over een probleem met een van de kinderen, ik luister en geef advies, aan het eind van het gesprek vraagt ze hoe t met mij gaat waar ik eerlijk op reageer dat de schrik er nog goed in zit en ze antwoord met 'mmm nou, vervelend, zeg doe wat leuks vandaag, ok ik moet hangen!'
Je omschrijving vat dit mooi samen. Je schrijft zelf dat je na een ingrijpend moment je schoonzus kort inlichtte. Daarmee neem je geen ruimte. Schoonzus heeft misschien niet door dat dit bij jou wél ruimte inneemt.
Vervolgens belt zij jou, zij neemt ruimte voor iets wat bij haar ruimte neemt. Dat gesprek heeft zij met jou vanuit een behoefte van haarzelf. En als die behoefte is vervuld, is het doel van het gesprek ook gehaald.
Begrijp je wat ik bedoel?
Als jij graag gehoord wil worden, zul jij je moeten laten horen. Ruimte vragen, nemen. Dus ook uitgebreid je schoonzus bellen met je verhaal. Aangeven dat het je hoog zit, vertellen dat je steun nodig hebt.
Maar goed, ik besef dat dit heel lastig is. Want juist dat is iets wat je waarschijnlijk niet geleerd hebt om te doen. Voor ruimte vragen is zelfvertrouwen nodig. Je plek op de wereld weten. Een 'gezonde' volwassene denkt daar niet eens over na, die doet dat gewoon. Niet om jou tekort te doen, en jou geen ruimte te gunnen, maar omdat het vraag en aanbod is en ze wachten tot jij ruimte pakt. Probeer het dus niet als verwijt bij de ander te leggen, maar als leerpunt bij jezelf te houden.
Nu ja, ik schrijf dit enkel uit eigen ervaring. Hoop dat je er iets mee kunt.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 27 maart 2019 18:34
Ik heb te horen gekregen dat een operatie die ik heb ondergaan deels is mislukt.
Merlot, ik begrijp heel goed wat je bedoelt, bedankt voor je duidelijke omschrijving.
En ja ik herken het wel, geen ruimte in nemen, inderdaad heb ik dat zo vroeger niet geleerd. Ik ben me hier de laatste jaren bewust van en probeer dit de laatste tijd wel te doen.
Maar ik vind het erg pijnlijk dat als ik me dan openstel/ruimte inneem, er zo op wordt gereageerd.
Ik ben zelf iemand die in zo'n geval iemand uitgebreid zijn verhaal zou laten doen en vragen zou stellen. Ik vind het erg ongemakkelijk als ik mijn verhaal doe en het idee krijg dat er weinig interesse is van de ander, dan denk ik 'ok laat maar'. In dit geval hebben mijn schoonzus en vriendin dus te horen gekregen dat mijn operatie deels is gelukt en deels mislukt. Ik vind de luchtigheid waarmee zij daarop reageren erg pijnlijk.
Merlot, ik begrijp heel goed wat je bedoelt, bedankt voor je duidelijke omschrijving.
En ja ik herken het wel, geen ruimte in nemen, inderdaad heb ik dat zo vroeger niet geleerd. Ik ben me hier de laatste jaren bewust van en probeer dit de laatste tijd wel te doen.
Maar ik vind het erg pijnlijk dat als ik me dan openstel/ruimte inneem, er zo op wordt gereageerd.
Ik ben zelf iemand die in zo'n geval iemand uitgebreid zijn verhaal zou laten doen en vragen zou stellen. Ik vind het erg ongemakkelijk als ik mijn verhaal doe en het idee krijg dat er weinig interesse is van de ander, dan denk ik 'ok laat maar'. In dit geval hebben mijn schoonzus en vriendin dus te horen gekregen dat mijn operatie deels is gelukt en deels mislukt. Ik vind de luchtigheid waarmee zij daarop reageren erg pijnlijk.
woensdag 27 maart 2019 22:09
Tuinvlinder, wat een rot nieuws! Dat is ook niet niks om te delen. Snap dat je graag steun en begrip wil.
Toch zou ik een stap toevoegen aan je eigen acties. Benoem naar zowel vriendin als schoonzus dat je de reactie wat karig vindt. Dat jíj meer support nodig hebt. En dan concreet benoemen hoe je die support wil. Even bellen samen of een kop koffie drinken of..
Nu is er nog steeds een onuitgesproken behoefte van jou die niet wordt 'opgepikt' door hen.
Toch zou ik een stap toevoegen aan je eigen acties. Benoem naar zowel vriendin als schoonzus dat je de reactie wat karig vindt. Dat jíj meer support nodig hebt. En dan concreet benoemen hoe je die support wil. Even bellen samen of een kop koffie drinken of..
Nu is er nog steeds een onuitgesproken behoefte van jou die niet wordt 'opgepikt' door hen.
Hips, hopsakee en pierlala.
woensdag 27 maart 2019 22:40
Je hebt gelijk Merl0t. Ik vind dat moeilijk om zo aan te geven omdat ik al eens een vriendin ben kwijt geraakt toen ik zoiets zei. Die liet plotsklaps niks meer horen daarna en reageerde ook niet meer. Met mijn ouders is de situatie ook uit de hand gelopen toen ik voor mezelf op kwam. Dus ik heb wel lichtelijk een traumaatje denk ik
Mijn schoonzus is een gezellige meid maar ik weet dat als ik erover begin ze dat 'gezeur' gaat vinden (ik hoor haar namelijk wel eens over vriendinnen) en ik heb er geen gedoe in de familie voor over.
Ik vind het dus erg lastig om dit aan te kaarten omdat ik bang ben voor de gevolgen. In ieder geval fijn om hier tips te lezen en dat het toch niet zo raar is om mijn verhaal te willen kunnen doen.
Mijn schoonzus is een gezellige meid maar ik weet dat als ik erover begin ze dat 'gezeur' gaat vinden (ik hoor haar namelijk wel eens over vriendinnen) en ik heb er geen gedoe in de familie voor over.
Ik vind het dus erg lastig om dit aan te kaarten omdat ik bang ben voor de gevolgen. In ieder geval fijn om hier tips te lezen en dat het toch niet zo raar is om mijn verhaal te willen kunnen doen.
