Geef het zelf maar een naam...

altijd kut als je je eigen hart breekt...



geen idee wat jullie voor types zijn.... maar ik vermoed allebei het koppige type... in die zin wil de een voor de ander niet toegeven dat ze wellicht een foutje hebben gemaakt tijdens die ruzie en alles wat daarna kwam.



so what?



waar gehakt wordt, vallen spaanders. het getuigt van moed en kracht om over je eigen schaduw heen te stappen en die ander laat weten wat dit hele gedoe met je doet.

moet niet uit maken wie van de twee als eerste over de brug komt...ALS het maar gebeurt.



praat het uit, biedt excuus aan en maakt het goed.... of maak het om de juiste redenen uit.



zo eeuwig zonde altijd.... die verdomde trots. wie weet wat jullie nog gaan missen als je het niet goed afhandelt.



dus kom op meid..... trek je geemancipeerde schoenen aan... en do something about it... het heeft totaal geen zin in een hoekje te gaan zitten snotteren als een klein grietje.



all the power to you!

topicnaam; na derde relatie geloof in de liefde verloren.



Overigens; werk aan jezelf!

quote:mrsdoubtfire schreef op 24 september 2014 @ 12:45:

praat het uit, biedt excuus aan en maakt het goed.... of maak het om de juiste redenen uit.Wat lezen jullie slecht! Het is al uit om de juiste redenen: zij wil méér tijd samen doorbrengen, hij niet. Dat heet grenzen aangeven, iets wat vrouwen normaal gezien vrij goed kennen als het hen zelf betreft. Hou je geen rekening met de grens die je partner trekt of ga je nukkig (bijvoorbeeld) de hoorn op de haak gooien om toch iets te forceren, dan oogst je wat je gezaaid hebt. Niets meer, niets minder. Leermomentje.

Sterkte Elle. Kennelijk zat de liefde er bij hem niet voldoende in.

quote:geve schreef op 24 september 2014 @ 13:05:

[...]



Wat lezen jullie slecht! Het is al uit om de juiste redenen: zij wil méér tijd samen doorbrengen, hij niet. Dat heet grenzen aangeven, iets wat vrouwen normaal gezien vrij goed kennen als het hen zelf betreft. Hou je geen rekening met de grens die je partner trekt of ga je nukkig (bijvoorbeeld) de hoorn op de haak gooien om toch iets te forceren, dan oogst je wat je gezaaid hebt. Niets meer, niets minder. Leermomentje.



me dunkt dat die hele relatie nog niet helemaal over is... het lijkt over te zijn omdat ze niet meer met elkaar praten.... ik stel juist voor om de boel goed helder te krijgen tussen beide partijen en het dan ook echt uit te maken om wat voor reden dan ook.



nu is het uit omdat ze juist niet helder hebben gekregen van elkaar wat ze nou willen. en dat is zo zonde... misschien is de boel met een heel klein gebaartje weer vlot te trekken.

quote:ciambella schreef op 24 september 2014 @ 13:09:

Sterkte Elle. Kennelijk zat de liefde er bij hem niet voldoende in.Ik heb het idee dat de liefde er weinig mee te maken had en dat het in het echte leven soms niet altijd alles kan op het moment dat je het wil.

quote:ciambella schreef op 24 september 2014 @ 13:09:

Sterkte Elle. Kennelijk zat de liefde er bij hem niet voldoende in.

Want?

Omdat hij zijn kinderen voorop zet?

Lijkt me terecht als ouder zijnde

Ha elle5460,



Je hebt nu echt je uiterste best gedaan om aan hem kenbaar te maken dat het, wat jou betreft, weer goed kan worden tussen jullie.

De bal ligt nu bij hem. Nu niet meer gaan reageren.



En afwachten wat er gebeurt. Of zijn irritatie zakt en neemt hij nog contact op. Maar het begint er nu toch steeds meer op te lijken dat hij geen contact meer op gaat nemen.



Slikken, uithuilen en doorgaan met je leven elle.

Je hebt een kleine jongen. Maak er samen toch een leuk leven van.

En dat kan ook zonder man.



Je moet maar zo denken dat een man erbij leuk is en het plaatje compleet maakt.



Maar liever geen man, dan een slechte man.

quote:elle5460 schreef op 25 september 2014 @ 11:12:

Weet je?...hij was eigenlijk een hele goede man, degelijk, burgelijk, hardwerkend.

.

Ik moet dat gewoon hierneerzetten, shit...daar sluit ik maar mee af.

Hij was zo,n goede man...

Ik hoop dat hij gelukkig word, want shit..ik hield van hem.

Ik denk dat dat een hele mooie afsluiting is.

Weet je soms is houden van gewoon niet genoeg

Een goede relatie hangt van een hele hoop factoren aan elkaar

Sorry lieve Elle, maar een goede man is een aardige man en een aardige man stuurt wel antwoord... al was het maar om het netjes af te sluiten. Je mag dus wel degelijk een beetje boos zijn.

Niet iedereen heeft dezelfde reactiemechanismen. Wat zijn er toch een hoop misverstanden over, waardoor je van de ander verwacht dat ie net zo reageert op onenigheid en tegenslagen zoals jouw eigen mechanisme is (erover willen praten, iets uit willen praten en wel terplekke, meteen, a la minute).



Hij (en vele mannen met hem) hebben niet dat mechanisme van "erover praten". Dat is wel een bekend vrouwelijk mechanisme: vrouwen praten uberhaubt graag over van alles, het leven, hun teleurstellingen, hun ervaringen, oa met vriendinnen en andere empathische personen bij wie ze hun ei kwijt kunnen.



Kan je je indenken dat dat voor hem weleens heel anders kan liggen? Dat mannen iha ook niet leren om over hun gevoelens te praten? Dat ze opgroeien met dat binnenhouden, dat dat flink en sterk is, dat ze daar zelf maar mee moeten dealen, of afleiding zoeken om maar niet aan "negatieve"/verdrietige/ lastige/ vervelende gevoelens te hoeven denken?



Een bekend mannelijk mechanisme is: het oppotten in zichzelf, onderdrukken en afleiding zoeken en vooral doorgaan met je leven alsof er niks gebeurd is, en bijv ook iets gaan doen (klussen of zo). Erover praten kunnen wij vrouwen wel willen dat hij dat doet en kan en voor hem net zo "fijn" is, maar dat is voor iemand met andere "copingmechanismen" gewoon niet zoals voor jou. Niet geleerd, ongemakkelijk bij voelen, kwetsbaar voelen (in zijn ogen is kwetsbaar hetzelfde als zwak): hij kan dat minder goed en is ook kwetsbaar in hoe jij daarop reageert als hij zich eenmaal kwetsbaar opstelt en het eruit gooit (zij het ongemakkelijk eruit gooit, maar jij hebt het er ook uit willen trekken).



En wat gebeurt er als hij dat dan eruit gooit, wat hem dwars zit, als hij dan eerlijk is over zijn gevoelens, waar hij moeite mee heeft, zijn verleden, zijn ervaringen, zijn pijn? Jij zegt: doehoei! "Zoek het lekker uit met je gevoelens, die wil ik helemaal niet horen", en je gooit de hoorn erop?!



Dit is precies waar hij nou bang voor was. Dat ie (verbaal) wordt afgemaakt om wat ie werkelijk voelt en (eindelijk) deelt, zij het dat het na gepush van jouw kant er in 1 keer uitkomt en niet op fijne wijze, niet in een rustig gesprek waarin hij zich veilig voelt om ook zijn issues op tafel te leggen..



En terecht, want jij "pakt hem" op wat er werkelijk in hem omgaat, op zijn (oprechte) twijfels over jullie verschillen, over zijn familie die hij nooit meer ziet. Hij heeft dat goed aangevoeld: jij verwijt hem zijn gevoelens, jij wil alleen praten over wat jou dwarszit en eigenlijk je gelijk halen. Je bent niet geinteresseerd in zijn werkelijke gevoelens, jij wil wel praten over wat jou niet zint aan hem, maar andersom niet horen wat hem dwarszit in jullie relatie, waar hij moeite mee heeft.



Dat zijn geen gelijkwaardige gesprekken. En iemand die verbaal minder sterk is dan jij (die over gevoelens praten wel gewend is en jouw mechanisme is om je emoties te uiten), is eng, als je daar zelf al niet sterk in bent..



Kijk, praten is natuurlijk een volwassen mechanisme, als het ook is met de intentie om elkaar beter te begrijpen. Niet als het is om je negatieve issues over elkaar te ventileren zodat je dat kwijt bent, en ook niet om je eigen gelijk te halen, bijval bij die gevoelens (zoals met vriendinnen je steun ondervindt als ze het met je eens zijn en meehuilen).



Als je wil praten moet je ook openstaan voor wat hij dan oprecht van eea vindt, zonder dat meteen als kritiek of afwijzing te zien. Zijn gevoelens zijn net zo belangrijk als de jouwe, toch? Of moet hij het in alles met jou eens zijn en alles zoals jij het graag zou willen ook zo zien?



Gesprekken zijn nuttig om dichter bij elkaar te komen, elkaar te begrijpen, om eea weg te kunnen nemen, om misverstanden uit de wereld te helpen, om elkaar te stimuleren, om mee te leven en mee te denken over oplossingen waar jullie je allebei zo fijn mogelijk bij voelen. Je hoeft het niet over alles eens te zijn, als je je maar kan inleven in elkaars belevingen en leefwereld en gedachtengangen. Dan moet die ander ook eerlijk mogen zijn.



Deze ene keer dat er dan eerlijk uit komt wat hij werkelijk voelt, wordt hij erop afgerekend, gooi jij de deur in zijn neus dicht. En daar moet hij dan maar weer na een dagje of wat overheen zijn en jou weer in vertrouwen nemen als jij zegt dat je daar spijt van hebt? Denk je dat die veiligheid daarmee weer gewaarborgd is?



Misschien is hij gewend dat "willen praten" bij jou betekent dat jij eenzijdig je ei kwijt wil en wat hij allemaal fout doet injouw ogen, of anders zou willen? Hoeveel ruimte is er werkelijk voor hem als hij het ergens niet over eens is, als hij dingen anders zou willen? Hoe aangevallen voel jij je dan?



Hij zegt dat hij denkt dat hij jou niet gelukkig kan maken vanwege de verschillen (oa stadsmens/ dorpsleven) en dat ie zijn familie nooit meer ziet en jij neemt hem totaal niet serieus daarin. In hoeverre denk jij aan hem, of hij gelukkig is, of moet zijn van jou met de situatie zoals ie was? In hoeverre neem je dat persoonlijk op, of vind jij dat als hij genoeg van jou houdt dit geen issues zouden hoeven/ horen te zijn?



In hoeverre heeft hij zich aan jou aangepast en is daar niet gelukkig mee? En gezien de ruzie jij ook niet met hem of meet jij daaraan af dat ie wel/niet genoeg van je houdt?

In hoeverre denk jij mee in evt andere oplossingen of pas jij je aan aan hem en wat hij fijn of belangrijk is voor hem?



Hoe zag die ruzie eruit, voor hij zich terugtrok en afstandelijk deed? Voelde hij zich aangevallen? En dan vindt hij een gesprek niet zo'n aantrekkelijk idee, jij loopt weg als ie niet meteen hapt en misschien de ruzie niet verder wou laten escaleren? In boze stemming een gesprek aangaan is misschien ook op dat moment niet het beste idee, misschien had hij wel "gelijk" door even wat afstand te willen creeren? In hoeverre respecteer jij dat hij daar behoefte aan had op dat moment?



Jij wil een "gesprek" op het moment dat jij dat wil en anders maar niet? Ook daarna, je vraagt je blijkbaar niet af waarom hij niet (meteen) reageert na jouw spijtbetuiging en of hij misschien meer tijd nodig heeft of nog niet weet wat hij nu vindt en hoe nu verder moet?



Heb jij niet in zijn ogen misschien zelf gekozen door te zeggen: nou, het beste dan maar met je issues, en de hoorn erop? Zoek het lekker uit?! Ik weet niet wat je daarna nog voor berichtje hebt gestuurd, maar hoe uitnodigend is het voor hem nog om dan met jou te willen praten, als praten sowieso niet zijn manier is en hij verbaal zijn gevoelens niet zo goed kan verwoorden en bovendien nu niet veilig voelt om dat te doen, omdat jij zo gekwetst reageert en eea op jezelf betrekt?



Ik zeg het in div topics, maar lees svp eens een boek zoals dat van Stephen Covey: de 7 eigenschappen van effectief leiderschap.. (ooit geschreven voor managers, maar geweldig boek om samen op 1 lijn te komen qua levensinstellingen, qua begrip voor de ander en diens denk/reactiemechanismen, qua wat belangrijk is in het leven en relaties).



Daarin oa "eerst begrijpen, dan (pas) begrepen worden (begrip ontvangen)..

En waarin oa "wil je gelijk krijgen of is het doel werkelijk: nader tot elkaar komen, dichtbij elkaar komen, elkaar begrijpen en steunen in wat de ander (ook) belangrijk vindt, mee zit, in mogelijkheden denken ipv onmogelijkheden? Buiten de lijntjes denken hoe jullie zoveel mogelijk allebei je eigen visie(s) en principes kunnen volgen en elkaar daarin begrijpen zonder te willen dat die ander het per se over alles eens moet zijn?



Ook met verschillende levenservaringen en levensvisies kan je nader tot elkaar komen, als je die kan respecteren en begrijpen van elkaar, ook al is het jouw manier/ding niet. En hoe je toenadering zoekt, je veilig voelt bij elkaar om bepaalde algemene dingen anders te willen, zonder dat de ander zich daarover aangevallen of gekwetst voelt dat je daar niet hetzelfde over denkt/ voelt.



Daarin zie je hoe je echt constructieve gesprekken kan (leren) voeren, wat daarvoor nodig is van beide kanten, en samen ook in essentiele verschillen (zoals stadsmens of niet) heel erg veel dichterbij elkaar kan komen, als je elkaar wel serieus neemt daarin en niet verwacht dat "jouw manier" (of jouw normaalwaarden) de beste of enige manier is. En ook niks zegt over hoeveel iemand wel/niet van je houdt.



Hij mag ook van zichzelf houden, zichzelf beschermen.. houden van is niet dat je de ander belangrijker moet vinden dan jezelf, of je aanpast om de ander gelukkig te willen maken (maar inlevert op je eigen essentiele behoeften).



Het boek maakt oa heel duidelijk wat het verschil is tussen houden van en "emotionele afhankelijkheid". Tussen bevestiging en goedkeuring van de ander nodig hebben (als idee van liefde) of kunnen zien dat sommige dingen met jou/hemzelf te maken hebben en los staan van liefde of gelukkig maken..



Wat ben jij bereid te doen met wat hij aangeeft waar hij moeite mee heeft, zoals zijn familie missen? Kan je je daar iets bij voorstellen? En dat dat niet gecompenseerd wordt door liefde voor en van jou, dat dat 2 verschillende dingen zijn? En dat daar oplossingen voor zijn, als je mee wil denken daaraan? Dat dingen niet altijd zwart-wit zijn, maar tussenoplossingen zijn waar allebei baat bij hebben?



Probeer eens echt door zijn ogen te kijken, te luisteren naar wat hij werkelijk probeert te zeggen, vraag ernaar, stel je open voor mogelijkheden en oplossingen ipv elkaars gedrag (met appjes) te interpreteren. Vraag wat HIJ nodig heeft van jou, laat zien dat jij openstaat voor oplossen, voor goedmaken, voor zijn issues, dat je hem wil begrijpen, van hem houdt, dichterbij elkaar wil komen en wat jullie van elkaar en het leven verwachten..



Houden van lost niet alles op, nee, dat is waar. Maar het is te makkelijk om dit te laten gaan zonder te proberen elkaar ook te begrijpen en naderbij te komen, zonde! Kijk eerlijk naar eigen aandeel, en wat je zelf echt belangrijk vindt, waar je water bij de wijn kan doen of in het midden kan uitkomen, enz..



Succes!

Jeetje.. Dit is inderdaad niet hoe je een relatie van 9 maanden af denkt te sluiten. Ik denk dat je het misschien nog wel moeilijker hebt met het feit dat hij je negeert. Hij laat je vallen terwijl je nooit had gedacht dat hij dat zou doen..



Het is heel lastig, maar door dat je hem appt geef je hem het gevoel van de touwtjes in handen hebben. Als hij er zin in heeft, zal hij weer contact met jou opnemen. Zo niet, dan maken die berichtjes het hem makkelijker om ze te negeren. Want wat is nou makkelijker. Negeren of praten over iets wat je niet wil?



Ik kan natuurlijk niet in zijn of in jouw hoofd kijken, maar ik weet wel hoe ik me voel in zo'n situatie. Mijn ex-vriendje had er ook een handje van, me negeren als ik hem juist nodig had. Dat gaf me een gevoel van onmacht, maar bovenal gaf het me het gevoel dat ik hem alleen nog maar liever zou willen appen of bellen. Nu het uit is, krijg ik elke paar uur wel een whatsappje van hem, maar nu ben ik het die er niet op reageert, tenzij hij me iets vraagt wat van belang is. Hij dealt nu met het gevoel van onmacht en ik merk dat hij door hele verschillende fasen gaat met het appen. En ik? Ik voel me alsof ik de touwtjes in handen heb en het helpt me heel erg om over hem heen te komen. De rollen zijn een beetje omgedraaid.



Probeer het te laten rusten, de antwoorden die je wil hebben krijg je nog wel, maar niet nu. Daar moet je je bij neerleggen, antwoorden die je wil krijgen moet je niet afdwingen. Probeer de rollen om te draaien, en zorg dat hij de kans krijgt om je te missen. Hij neemt contact met jou op als hij er aan toe is. Je bent een sterke vrouw en hebt zo te lezen hele lieve kindjes, onthoudt dat:)!

Elle: Sorry, heb ik verkeerd gelezen dan..



Maar je mag enige hoop putten uit het feit dat hij zei: "geen zin aan op deze manier"..

Vraag hem op welke manier dan wel.. Wat er voor hem nodig is om het nog wel te proberen?



In NLP bijvoorbeeld vond ik een heel sterke manier van probleembenadering:



-wat is de gewenste situatie?

-wat is de huidige situatie?

-wat staat er in de weg?

-welke hulpmiddelen zijn beschikbaar/ wat is ervoor nodig om wat in de weg staat weg te nemen?



En dit in de eerste plaats voor jezelf. Om in kaart te brengen wat de situatie is, was, gewenst is. Wat jij nodig hebt om in de gewenste situatie te komen.



Vervolgens kan je dat voor hem evt bedenken, maar beter is het te weten, te vragen of hij daarover wil nadenken. Wees niet te trots, denk svp niet dat je alles geprobeerd hebt. Heb je het gevraagd, wat hij nodig heeft nu, van jou nodig heeft of aan tijd misschien, om het vertrouwen in jou/jullie te herstellen, om hier evt samen uit te komen?



Dat het goed is dat ie eruit gegooid heeft, dat jij ook hebt nagedacht,dat je wil meedenken, samen tot oplossingen wil komen, maar dat dat alleen kan als hij die bespreekbaar maakt.. omdat je geen gedachten kan (en wil) lezen, wil weten wat er in hem omgaat, zodat je rekening daarmee kan houden. En andersom ook. Dat dat prima en gezond is, om te weten wat er werkelijk speelt en om elkaar tegemoet te kunnen komen..



Wat als je zoiets zou appen (als ie niet ingaat op verzoeken om nog eens een gesprek in alle rust)?



Is werkelijk alles geprobeerd? Ja, waarom zou het (alleen/ vooral) van jouw kant moeten, dat proberen, dat begrijpen. ik weet het. Maar als allebei zo denken, gebeurt er iig niks. Nee heb je al. Als je zelf begint met begrip, dan kan er iets in werking gaan (al is die garantie er niet als hij er niet meer in gelooft).



Iemand moet een verandering in gang zetten, als dat nodig is om de boel weer los te trekken of iets in beweging te zetten. Soms is het nog niet te laat daarvoor. Trots is daarin geen goed raadgever, liefdesverdriet heb je al, niks te verliezen toch?



Ook als ie niet (snel) reageert. Laat het maar bezinken.. misschien komt hij ook tot inzichten, mist hij je net zo goed, had hij het ook graag anders gezien. En kan jij toch een opening bieden.. (ik geef zelf niet snel op, als ik weet dat er volop liefde is, de kwestie vooral is dat het alleen maar (op dit moment, op deze manier) overschaduwd wordt door ruzie/ irritaties)..



Die liefde is bij hem ook heus niet opeens weg, hoor. Ook hij zal zijn verdriet ervan hebben, maar misschien koppig of geen vertrouwen meer in een relatie, dat dat nog gaat werken.



En dat kan je misschien toch wegnemen, dat "er niet meer in geloven op deze manier". Dan maar een andere manier zoeken? Geen garantie dat jullie die vinden, maar bied het iig aan.. Helemaal opgeven kan altijd nog, he..

quote:elle5460 schreef op 25 september 2014 @ 14:45:

[...]



Idd lebbes...het lijkt mischien zo wel een beetje in elkaar te zitten...dit had ik nooit van hem verwacht, echt niet.

Dat hij het zo afsluit, al helemaal niet!...nooit , niks meer van hem gehoord, het doet pijn...ik had liever gehad, dat hij nog reageerde op mijn laat,ste appje. wellicht met de woorden""het is over en uit tussen ons''....

Maar ik krijg niks geen antwoorden.

Ik hou me sterk, maar ben niet sterk.

.

Dank je wel lebbes.



Stilte betekent niet altijd negeren. Stilte is vreselijk rot, want je weet niet wat er schuilgaat achter die stilte, hoe hij denkt, wat hij voelt, en wat ie bedoelt. Hij weet misschien helemaal niet wat hij wil , wat ie ermee aan moet, wat hij nog gelooft en voelt, wel of niet nog hoopt. Misschien zit hij net zo stuk in die stilte, moet hij eea verwerken en doet ie dat ook wel in zijn tempo en zijn (introverte?) manier (of niet, zoekt ie intussen alleen maar afleiding, overtuigd van zijn gelijk/gevoelens..



Je weet het gewoon niet. En dat is heel frustrerend als jij het wel weet en behoefte aan duidelijkheid, in elk geval een antwoord, contact, openheid, iets waar je je aan kan vasthouden, als is het maar de duidelijkheid dat het over is, dat ie niks meer ziet in het proberen. Dat de wil ontbreekt..



Veel mannen kunnen dat niet, reageren bot of helemaal niet, om afstand te scheppen. Zegt voor mij niet altijd dat het ook definitief over is, maar evenzovaak dat ie die duidelijkheid niet kan geven, er zelf niet uit is wat ie vindt en voelt.. (misschien willen wij soms wel te snel antwoord en duidelijkheid).



Heb het zelf laatst aan de hand gehad dat "hij" (in het verhaal) zei: "ik kan dat niet geven op dit moment, mijn hoofd staat er niet naar".. En dat was letterlijk dat moment: ik dacht "het is over en uit, hij wil helemaal niet meer", maar bleek dus dat moment, in die omstandigheid, in die stemming (rouw).. wat later was die ruimte er weer wel..



Soms concluderen wij ook te snel en zeker bij stiltes en geven/respecteren wij ook niet dat die ander wat tijd nodig heeft, meer dan wij om eea te reflecteren/ analyseren aan gevoelens.. omdat wij dat meer gewend zijn en iha wat beter in staat om gevoelens beter te kunnen duiden/begrijpen... of soms zijn we zo bezig met wat wij zelf nodig hebben (aan duidelijkheid, aan wegnemen van twijfels, bevestiging, geruststelling) dat het lastig is om te denken dat hij juist rust en afstand nodig heeft..



Ik ben daar zelf ook uiterst ongeduldig in, en ik weet nog wel dat een ander zijn/haar eigen proces en timing heeft en mag hebben.. dat dat niet altijd zomaar gelijk loopt.. als je zelf zsm dingen uit de wereld wil hebben, de lucht geklaard, is het lastig om die ander zijn tijd te gunnen.. (die ander kan dat ondervangen door te reageren dat ie ff afstand en tijd nodig heeft).



Niks (laten) horen geeft erg veel extra onzekerheid en voelt heel oneerlijk, kil, niet betrokken. De ellende is hier dat niemand "gelijk heeft", behalve dat wat hij niet kenbaar maakt, je ook geen rekening mee kan houden en in die zin communiceren een "beter" mechanisme is dan niet-communiceren en helemaal geen contact. Tenzij hij ff uitlegt waarom hij dat nodig heeft.. Maar iemand die dat mechanisme niet heeft, of nog in de knoop zit met zichzelf, vermijdt dan opeens liever alle contact, oa om meer ruzie te voorkomen of om eerst zeker te weten hoe hij erin staat..



Het is niet altijd bedoeld als negeren.. is vaak ook onmacht, niet weten hoe, de woorden niet kunnen vinden, niet weten hoe het wel goed te doen..