Relaties
alle pijlers
Hoeveel stress kan een huwelijk/gezin aan
maandag 30 maart 2015 19:24
Voordat het breekt?
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Gewoon veel stress, veel verdriet en ontiegelijk veel vermoeidheid. Ik merk dat het mij nekt en mijn man ook. Er is zo weinig ruimte voor luchtigheid, samen erop uit of op vakantie (financieel krap). Er zijn weinig 'oplaad-momentjes'.
We lachen zo weinig. Ons huis voelt als een gevangenis en eerlijk gezegd zo voelt ons leven ook. Ik voel me knap schuldig naar ons kind, hoeveel we allebei ons best doen om elke week samen leuke dingen te ondernemen als gezin. Al is het maar samen even fietsen als de zon schijnt. Of picknicken in het park.
Samen met zijn tweetjes doen we niet zoveel, geen geld voor oppas en door ellende veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Eens per week of zo zitten we samen Netflix te kijken, op de bank.
We doen zo hard ons best, we houden van elkaar, steunen elkaar, werken keihard, maar soms is de koek gewoon op.
Ik heb zin in een lente schoonmaak, vooral van ons leven. Maar weet werkelijk waar niet waar ik moet beginnen. Mijn man is even radeloos als ik. We zijn volgende week 12 jaar getrouwd en we weten beiden niet wat er te vieren valt. Misschien dat we het allemaal uberhaupt overleefd hebben en elkaar nog hebben?
Ik heb het gevoel dat onze relatie een soort 'harnas' heeft moeten kweken, we hadden die nodig om te kunnen vechten, maar we zijn beiden bang om dat even neer te leggen, want wie weet wanneer de volgende oorlog aanbreekt? (sorry voor de doom & gloom)
Kan een huwelijk een burn-out krijgen?
Terwijl we van nature beiden redelijk positief en probleemoplossend zijn ingesteld en er echt voor gaan.
Herkent iemand dit? Tips?
Je hoort van die verhalen: 'jeetje die hebben veel pech'. Nou, zo voelt het met ons huwelijk en gezin. In de 14 jaar dat we bij elkaar zijn is er werkelijk geen jaar bij geweest dat er niets bijzonder stressvol gebeurde. Plotselinge opname in het ziektenhuis, chronische ziekte, familieleden die overlijden, baan kwijtgeraakt, dak van huis stort in door storm, auto gestolen, huis is ingebroken, huisdier wordt overreden, onverwachte financiele tegenslagen tezamen met min of meer geplande leuke dingen die ook (leuke) stress kunnen geven: trouwen, zwangerschap, kindje, huis kopen, huis verkopen, verhuizen, overwerken e.d.
Gewoon veel stress, veel verdriet en ontiegelijk veel vermoeidheid. Ik merk dat het mij nekt en mijn man ook. Er is zo weinig ruimte voor luchtigheid, samen erop uit of op vakantie (financieel krap). Er zijn weinig 'oplaad-momentjes'.
We lachen zo weinig. Ons huis voelt als een gevangenis en eerlijk gezegd zo voelt ons leven ook. Ik voel me knap schuldig naar ons kind, hoeveel we allebei ons best doen om elke week samen leuke dingen te ondernemen als gezin. Al is het maar samen even fietsen als de zon schijnt. Of picknicken in het park.
Samen met zijn tweetjes doen we niet zoveel, geen geld voor oppas en door ellende veel vrienden en familie kwijtgeraakt. Eens per week of zo zitten we samen Netflix te kijken, op de bank.
We doen zo hard ons best, we houden van elkaar, steunen elkaar, werken keihard, maar soms is de koek gewoon op.
Ik heb zin in een lente schoonmaak, vooral van ons leven. Maar weet werkelijk waar niet waar ik moet beginnen. Mijn man is even radeloos als ik. We zijn volgende week 12 jaar getrouwd en we weten beiden niet wat er te vieren valt. Misschien dat we het allemaal uberhaupt overleefd hebben en elkaar nog hebben?
Ik heb het gevoel dat onze relatie een soort 'harnas' heeft moeten kweken, we hadden die nodig om te kunnen vechten, maar we zijn beiden bang om dat even neer te leggen, want wie weet wanneer de volgende oorlog aanbreekt? (sorry voor de doom & gloom)
Kan een huwelijk een burn-out krijgen?
Terwijl we van nature beiden redelijk positief en probleemoplossend zijn ingesteld en er echt voor gaan.
Herkent iemand dit? Tips?
dinsdag 31 maart 2015 17:06
quote:rosanna08 schreef op 31 maart 2015 @ 15:03:
[...]
en chronische ziekte. Bovendien weten we helemaal niet hoe de verdeling is en wat voor een chronische ziekte het is.
Waar het om gaat, is dat bij iedereen de belastbaarheid verschillend is en het dus helemaal geen zin heeft om voor een ander te bepalen wanneer die het zwaar genoeg heeft om te mogen klagen.
TO heeft momenteel het gevoel dat ze er doorheen zitten en dat helpt het echt niet om te gaan schoppen en te roepen dat het allemaal best mee valt.
Het leven valt niet mee, dat heb ik zeker nooit gezegd /geschreven. Maar er een enorm drama van maken om dingen die iedereen gewoon overkomen en die eigenlijk vrij normaal zijn... dan kan bijna iedereen zich wel zo dramatisch op gaan stellen.
Het huwelijk/gezin breekt? door het gewone dagelijks leven? Kom op zeg.
En ja ieders breekpunt ligt anders maar moet iedereen maar zo dramatisch gaan doen dan? Er is niet echt wat exceptioneels gebeurt en ook niet in een extreem korte tijd zodat het vlak achter aan komt.
Ga eens 14 jaar van de gemiddelde volwassen nederlander langs. Trouwen, overlijden, ziekte, bevallen, verhuizen... ik denk dat iedereen wel aan dat rijtje voldoet. En om trouwen en bevallen nou in het rijtje 'ik kan er niet meer tegen " te plaatsen....errug dramatisch heur. En een beetje zielig doen, één keer per week voor netflix, niks leuks.
Ga dan wat leuks dóén. Vind dat TO er nogal in zwelgt.
[...]
en chronische ziekte. Bovendien weten we helemaal niet hoe de verdeling is en wat voor een chronische ziekte het is.
Waar het om gaat, is dat bij iedereen de belastbaarheid verschillend is en het dus helemaal geen zin heeft om voor een ander te bepalen wanneer die het zwaar genoeg heeft om te mogen klagen.
TO heeft momenteel het gevoel dat ze er doorheen zitten en dat helpt het echt niet om te gaan schoppen en te roepen dat het allemaal best mee valt.
Het leven valt niet mee, dat heb ik zeker nooit gezegd /geschreven. Maar er een enorm drama van maken om dingen die iedereen gewoon overkomen en die eigenlijk vrij normaal zijn... dan kan bijna iedereen zich wel zo dramatisch op gaan stellen.
Het huwelijk/gezin breekt? door het gewone dagelijks leven? Kom op zeg.
En ja ieders breekpunt ligt anders maar moet iedereen maar zo dramatisch gaan doen dan? Er is niet echt wat exceptioneels gebeurt en ook niet in een extreem korte tijd zodat het vlak achter aan komt.
Ga eens 14 jaar van de gemiddelde volwassen nederlander langs. Trouwen, overlijden, ziekte, bevallen, verhuizen... ik denk dat iedereen wel aan dat rijtje voldoet. En om trouwen en bevallen nou in het rijtje 'ik kan er niet meer tegen " te plaatsen....errug dramatisch heur. En een beetje zielig doen, één keer per week voor netflix, niks leuks.
Ga dan wat leuks dóén. Vind dat TO er nogal in zwelgt.
dinsdag 31 maart 2015 17:15
quote:nina1966 schreef op 31 maart 2015 @ 17:06:
[...]
Het leven valt niet mee, dat heb ik zeker nooit gezegd /geschreven. Maar er een enorm drama van maken om dingen die iedereen gewoon overkomen en die eigenlijk vrij normaal zijn... dan kan bijna iedereen zich wel zo dramatisch op gaan stellen.
Het huwelijk/gezin breekt? door het gewone dagelijks leven? Kom op zeg.
En ja ieders breekpunt ligt anders maar moet iedereen maar zo dramatisch gaan doen dan? Er is niet echt wat exceptioneels gebeurt en ook niet in een extreem korte tijd zodat het vlak achter aan komt.
Ga eens 14 jaar van de gemiddelde volwassen nederlander langs. Trouwen, overlijden, ziekte, bevallen, verhuizen... ik denk dat iedereen wel aan dat rijtje voldoet. En om trouwen en bevallen nou in het rijtje 'ik kan er niet meer tegen " te plaatsen....errug dramatisch heur. En een beetje zielig doen, één keer per week voor netflix, niks leuks.
Ga dan wat leuks dóén. Vind dat TO er nogal in zwelgt.de empathie druipt er vanaf
Zeg je dat ook tegen iemand die er doorheen zit, omdat een geliefde ernstig ziek is? "Joh kop op, dat maken we allemaal wel een keer mee, niet zo dramatisch doen hoor "
Zoals ik de OP lees, was er voor TO iedere keer dat ze dachten dat het beter ging, weer een tegenslag en op een gegeven moment heb je geen kracht meer om op te staan. En dan kun je 2 dingen doen: iemand de hand reiken en helpen met opstaan of iemand voor slap uitmaken en staan wachten tot diegene zelf op staat
[...]
Het leven valt niet mee, dat heb ik zeker nooit gezegd /geschreven. Maar er een enorm drama van maken om dingen die iedereen gewoon overkomen en die eigenlijk vrij normaal zijn... dan kan bijna iedereen zich wel zo dramatisch op gaan stellen.
Het huwelijk/gezin breekt? door het gewone dagelijks leven? Kom op zeg.
En ja ieders breekpunt ligt anders maar moet iedereen maar zo dramatisch gaan doen dan? Er is niet echt wat exceptioneels gebeurt en ook niet in een extreem korte tijd zodat het vlak achter aan komt.
Ga eens 14 jaar van de gemiddelde volwassen nederlander langs. Trouwen, overlijden, ziekte, bevallen, verhuizen... ik denk dat iedereen wel aan dat rijtje voldoet. En om trouwen en bevallen nou in het rijtje 'ik kan er niet meer tegen " te plaatsen....errug dramatisch heur. En een beetje zielig doen, één keer per week voor netflix, niks leuks.
Ga dan wat leuks dóén. Vind dat TO er nogal in zwelgt.de empathie druipt er vanaf
Zeg je dat ook tegen iemand die er doorheen zit, omdat een geliefde ernstig ziek is? "Joh kop op, dat maken we allemaal wel een keer mee, niet zo dramatisch doen hoor "
Zoals ik de OP lees, was er voor TO iedere keer dat ze dachten dat het beter ging, weer een tegenslag en op een gegeven moment heb je geen kracht meer om op te staan. En dan kun je 2 dingen doen: iemand de hand reiken en helpen met opstaan of iemand voor slap uitmaken en staan wachten tot diegene zelf op staat
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 31 maart 2015 17:20
Ach TO wat rot dat je je zo voelt.
Ik kan er denk ik niet zo veel over zeggen, want ik ben denk ik een stuk jonger dan jij en kan dus ook niet vergelijken met mezelf of mijn omgeving of wat jullie doorgemaakt hebben "normaal" is. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben ook voor die 3 jaar redelijk wat meegemaakt. Zijn moeder werd ziek, overleed uiteindelijk, hoop gedoe ook met familie, huis dat verkocht moest worden, problemen met werk, ook wat problemen in mijn familie, niet vooruit komen met ons werk/financiën.
En het lijkt er nu op dat we in wat rustiger vaarwater gekomen zijn (en we gaan trouwen en er staan nog wat leuke dingen op de planning), maar ik herken je gevoel wel dat je soms denkt "hoe veel kan er nog bij?".
Aan de andere kant helpt relativeren ook wel een hoop. Naast alle ellende die er geweest is zijn er natuurlijk ook een hoop goede dingen die we vaak voor lief nemen. Zoals onze gezondheid die goed is, echte financiële problemen (rekeningen niet kunnen betalen etc) zijn ons gelukkig tot dusver bespaard gebleven, hoewel we graag naar een andere woning willen is onze huidige woning echt niet zo slecht. En de ellende die we gehad hebben is geen extreme ellende. Mensen gaan ziek, mensen gaan dood, problemen met werk zijn ook niet heel bijzonder etc etc. Kortom: alles wat ons gebeurd is is niet zo ontzettend buitengewoon "zielig". Helemaal niet eigenlijk. Alleen leek het soms zo omdat wij de enigen waren die er mee te maken hadden terwijl onze leeftijdsgenoten (die we kennen tenminste) die problemen niet hadden en vooral lekker bezig waren met hun eigen ding terwijl wij bezig waren met alles en iedereen behalve ons eigen ding. Maar die mensen gaan die ellende ook meemaken. Hun ouders zullen ook ziek worden en overlijden, zij zullen ooit ook werkproblemen hebben etc etc. Alleen niet nu. Misschien krijgen zij het nog wel moeilijker als hun ouders ziek worden omdat ze dan naast zorg voor ouders ook nog zorg voor kinderen hebben etc.
Wat mij heel erg geholpen heeft (mijn vriend is daar wat minder goed in) is mezelf er dus aan blijven herinneren dat het eigenlijk helemaal niet zulke rare dingen zijn. Echt zielig ben je als je hele familie uitgemoord wordt oid. Daarmee wil ik niet zeggen dat je niet mag treuren om moeilijke dingen die je mee maakt hoor. Maar beseffen dat het normaal is waar we doorheen gingen hielp mij wel heel erg. En ook om gewoon te accepteren dat het niet anders is. Ik kon in de put gaan zitten, maar dat ging die problemen niet oplossen. Dus kon ik beter de schouders er onder zetten en ondertussen óók proberen te genieten van wat WEL goed ging. En bij jullie zijn er ook een hoop leuke dingen gebeurd zoals ik het lees.
En ja, je relatie lijdt onder stress. Nu weet ik niet precies wat er bij jullie allemaal aan de hand is/was natuurlijk. Maar soms is het best goed om te zeggen "en nu even niet. Nu (vandaag, dit weekend, deze week, deze avond) is van ons" en gewoon even asociaal alleen maar aan jezelf te denken en dat ook te communiceren naar anderen. Nu even niet. En dan kun je er daarna weer tegen.
Ik kan er denk ik niet zo veel over zeggen, want ik ben denk ik een stuk jonger dan jij en kan dus ook niet vergelijken met mezelf of mijn omgeving of wat jullie doorgemaakt hebben "normaal" is. Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen en hebben ook voor die 3 jaar redelijk wat meegemaakt. Zijn moeder werd ziek, overleed uiteindelijk, hoop gedoe ook met familie, huis dat verkocht moest worden, problemen met werk, ook wat problemen in mijn familie, niet vooruit komen met ons werk/financiën.
En het lijkt er nu op dat we in wat rustiger vaarwater gekomen zijn (en we gaan trouwen en er staan nog wat leuke dingen op de planning), maar ik herken je gevoel wel dat je soms denkt "hoe veel kan er nog bij?".
Aan de andere kant helpt relativeren ook wel een hoop. Naast alle ellende die er geweest is zijn er natuurlijk ook een hoop goede dingen die we vaak voor lief nemen. Zoals onze gezondheid die goed is, echte financiële problemen (rekeningen niet kunnen betalen etc) zijn ons gelukkig tot dusver bespaard gebleven, hoewel we graag naar een andere woning willen is onze huidige woning echt niet zo slecht. En de ellende die we gehad hebben is geen extreme ellende. Mensen gaan ziek, mensen gaan dood, problemen met werk zijn ook niet heel bijzonder etc etc. Kortom: alles wat ons gebeurd is is niet zo ontzettend buitengewoon "zielig". Helemaal niet eigenlijk. Alleen leek het soms zo omdat wij de enigen waren die er mee te maken hadden terwijl onze leeftijdsgenoten (die we kennen tenminste) die problemen niet hadden en vooral lekker bezig waren met hun eigen ding terwijl wij bezig waren met alles en iedereen behalve ons eigen ding. Maar die mensen gaan die ellende ook meemaken. Hun ouders zullen ook ziek worden en overlijden, zij zullen ooit ook werkproblemen hebben etc etc. Alleen niet nu. Misschien krijgen zij het nog wel moeilijker als hun ouders ziek worden omdat ze dan naast zorg voor ouders ook nog zorg voor kinderen hebben etc.
Wat mij heel erg geholpen heeft (mijn vriend is daar wat minder goed in) is mezelf er dus aan blijven herinneren dat het eigenlijk helemaal niet zulke rare dingen zijn. Echt zielig ben je als je hele familie uitgemoord wordt oid. Daarmee wil ik niet zeggen dat je niet mag treuren om moeilijke dingen die je mee maakt hoor. Maar beseffen dat het normaal is waar we doorheen gingen hielp mij wel heel erg. En ook om gewoon te accepteren dat het niet anders is. Ik kon in de put gaan zitten, maar dat ging die problemen niet oplossen. Dus kon ik beter de schouders er onder zetten en ondertussen óók proberen te genieten van wat WEL goed ging. En bij jullie zijn er ook een hoop leuke dingen gebeurd zoals ik het lees.
En ja, je relatie lijdt onder stress. Nu weet ik niet precies wat er bij jullie allemaal aan de hand is/was natuurlijk. Maar soms is het best goed om te zeggen "en nu even niet. Nu (vandaag, dit weekend, deze week, deze avond) is van ons" en gewoon even asociaal alleen maar aan jezelf te denken en dat ook te communiceren naar anderen. Nu even niet. En dan kun je er daarna weer tegen.
dinsdag 31 maart 2015 17:24
En het kan gebeuren dat je door stress etc je relatie zat wordt. Maar wordt je leven er dan zo veel leuker op als je uit elkaar gaat? Waarschijnlijk niet.
Doe echt meer je best om het leuk te hebben. 1 avondje per week netflixen is natuurlijk niks. Ga eens echt bedenken wat je allemaal voor leuke dingen kunt doen. Echt, het hoeft niet duur te zijn. Idd fietsen, picknicken, wandelen, naar de lidl boodschappen doen en gezellig samen (als kind op bed ligt of juist met zijn drieën) koken en dan de tafel goed dekken en uitgebreid dineren in eigen huis, een moestuin beginnen samen, samen naar nieuwe muziek luisteren, samen douchen, een glas wijn inschenken en echt met elkaar praten (niet alleen over jullie problemen!!!).
Doe echt meer je best om het leuk te hebben. 1 avondje per week netflixen is natuurlijk niks. Ga eens echt bedenken wat je allemaal voor leuke dingen kunt doen. Echt, het hoeft niet duur te zijn. Idd fietsen, picknicken, wandelen, naar de lidl boodschappen doen en gezellig samen (als kind op bed ligt of juist met zijn drieën) koken en dan de tafel goed dekken en uitgebreid dineren in eigen huis, een moestuin beginnen samen, samen naar nieuwe muziek luisteren, samen douchen, een glas wijn inschenken en echt met elkaar praten (niet alleen over jullie problemen!!!).
dinsdag 31 maart 2015 18:53
Zo eten is gekookt, afwas is gedaan, nu kan ik even bijlezen.
Dank jullie wel voor alle reacties, vooral de lieve, dat steekt toch een hart onder de riem
Het is een druk actief forum en de hoeveelheid en verscheidenheid aan de reacties geeft volgens mij een goed beeld van de gewone mens, ook de meeste van onze kennissen en vrienden. Met sommigen hebben we niet zoveel contact, want ik voel het prima aan wanneer iemand wil luisteren of liever je ziet verdrinken, terwijl ze aan de kant mee blijven kijken. En doodleuk vragen: 'is het water niet heerlijk?' Bij wijze van spreken dan.
Extra lieve knuffels aan de lieverds die persoonlijk hulp geboden hebben @budapest @TheHorseWithNoName @salsagirl86 @Ikbenanoniem en @wereldburger71
Ik zou niet weten hoe ik persoonlijk en prive kan reageren op dit forum, mijn woonplaats zet ik hier liever niet.
Het leven is wat het is. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Vandaag kan ik beter relativeren, iets minder pijn.
En tegen degenen die mij een schop onder mijn kont willen geven, zeg ik: ik wou dat ik je terug kon schoppen, maar helaas pindakaas, benen werken niet altijd mee en om nou mijn beenkracht aan jou te verspillen, nou nee.
matroesjka_ En natuurlijk ligt het niet aan jullie of aan ons! Wie vraagt er nou om dat er een boom op je dak valt? Wie anders zegt, daar gaan mijn oorkleppen van op en laat ik langs me heen glijden.
Wij waren 23 en 27 toen de ellende begon, ook redelijk jong. Ik heb gisteren een lijstje gemaakt, per jaar gemiddeld 6 nare ingrijpende gebeurtenissen, met een minimum van 5 en maximum van 7. Dus bijna om de maand een 'verrassing' of 'uitdaging'.
Zelf vond ik toen er in ons huis werd ingebroken een van de onveiligste gevoelens, ons zoontje was toen net 1 jaar oud. Het gebrek aan energie door ziekte is natuurlijk ook een factor.
Iets wat mij helpt is, misschien heeft iemand anders die dit leest ook wat aan: ik hou een dagboek bij met 2 delen, 1 met dingen die goed/leuk zijn en 1 met minder leuke dingen. Met cijfers van 1 tot 10. Elke dag vul ik iets in beiden stukjes. Zo heb ik ook een lijst met 'leuke dingen te doen'. Daar heb ik de tips die er niet in stonden bij opgenomen, dus dank jullie wel ervoor. Tutten doe ik bijvoorbeeld zeer zelden.
Ik wil vooral mijn lijstje met leuke dingen doen samen met mijn man meer uitbreiden.
Nogmaals bedankt en knuffels!
Dank jullie wel voor alle reacties, vooral de lieve, dat steekt toch een hart onder de riem
Het is een druk actief forum en de hoeveelheid en verscheidenheid aan de reacties geeft volgens mij een goed beeld van de gewone mens, ook de meeste van onze kennissen en vrienden. Met sommigen hebben we niet zoveel contact, want ik voel het prima aan wanneer iemand wil luisteren of liever je ziet verdrinken, terwijl ze aan de kant mee blijven kijken. En doodleuk vragen: 'is het water niet heerlijk?' Bij wijze van spreken dan.
Extra lieve knuffels aan de lieverds die persoonlijk hulp geboden hebben @budapest @TheHorseWithNoName @salsagirl86 @Ikbenanoniem en @wereldburger71
Ik zou niet weten hoe ik persoonlijk en prive kan reageren op dit forum, mijn woonplaats zet ik hier liever niet.
Het leven is wat het is. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Vandaag kan ik beter relativeren, iets minder pijn.
En tegen degenen die mij een schop onder mijn kont willen geven, zeg ik: ik wou dat ik je terug kon schoppen, maar helaas pindakaas, benen werken niet altijd mee en om nou mijn beenkracht aan jou te verspillen, nou nee.
matroesjka_ En natuurlijk ligt het niet aan jullie of aan ons! Wie vraagt er nou om dat er een boom op je dak valt? Wie anders zegt, daar gaan mijn oorkleppen van op en laat ik langs me heen glijden.
Wij waren 23 en 27 toen de ellende begon, ook redelijk jong. Ik heb gisteren een lijstje gemaakt, per jaar gemiddeld 6 nare ingrijpende gebeurtenissen, met een minimum van 5 en maximum van 7. Dus bijna om de maand een 'verrassing' of 'uitdaging'.
Zelf vond ik toen er in ons huis werd ingebroken een van de onveiligste gevoelens, ons zoontje was toen net 1 jaar oud. Het gebrek aan energie door ziekte is natuurlijk ook een factor.
Iets wat mij helpt is, misschien heeft iemand anders die dit leest ook wat aan: ik hou een dagboek bij met 2 delen, 1 met dingen die goed/leuk zijn en 1 met minder leuke dingen. Met cijfers van 1 tot 10. Elke dag vul ik iets in beiden stukjes. Zo heb ik ook een lijst met 'leuke dingen te doen'. Daar heb ik de tips die er niet in stonden bij opgenomen, dus dank jullie wel ervoor. Tutten doe ik bijvoorbeeld zeer zelden.
Ik wil vooral mijn lijstje met leuke dingen doen samen met mijn man meer uitbreiden.
Nogmaals bedankt en knuffels!
dinsdag 31 maart 2015 19:34
quote:tjjjjjemig schreef op 31 maart 2015 @ 19:10:quote op verzoek verwijderd, verstandig, denk ikRelativeren vind ik in deze niet zo'n probleem, maar een schop onder de kont vind ik niet nodig. Het zíjn gewoon vervelende dingen. En ik kan me er ergens wel voorstellen dat een inbraak je gevoel van veiligheid heel erg aantast.
dinsdag 31 maart 2015 19:36
dinsdag 31 maart 2015 19:41
quote:rosanna08 schreef op 31 maart 2015 @ 19:38:
[...]
niet echt tof vind je zelf wel?
Misschien helpt het om een topic te openen? Nee, is niet tof en niet terecht. Ik denk dat ik mijn reactie maar in moet trekken. Is voor niemand (ook voor mezelf niet) helpend. Zouden jullie de quote willen wisten?
[...]
niet echt tof vind je zelf wel?
Misschien helpt het om een topic te openen? Nee, is niet tof en niet terecht. Ik denk dat ik mijn reactie maar in moet trekken. Is voor niemand (ook voor mezelf niet) helpend. Zouden jullie de quote willen wisten?
Ik voel me zo moedellooos
dinsdag 31 maart 2015 19:58
Een inbraak op zich is niet enorm op de schaal van rampspoed, maar als dat al het zoveelste ding is dwn breekt je lijntje. To zit in een rolstoel en da lijkt mij al heel zwaar. Daarbovenop moest ze nog dealen met allerlei shit. Ga er maar aan staan!
Dagboek is een prima manier to, en hopelijk kun je er ooit om lachen omdat je situatie dan stukken beter is!
Dagboek is een prima manier to, en hopelijk kun je er ooit om lachen omdat je situatie dan stukken beter is!
Mot met to
dinsdag 31 maart 2015 20:28
Tjemig, is ok
Ik kan me voorstellen dat het lijstje van negativiteit opnoemen nogal doom klonk. Het was voor mijn gevoel in balans door het voorbeeld met mijn dagboek. Door de grote hoeveelheid aan vervelende reacties hier begon ik ff te twijfelen: is het wel allemaal zo veel geweest of verbeeld ik me dat? Ff een reality check.
Dus dat was niet overdreven. Wel een momenteel onvermogen om lichtpuntjes te bedenken. Soms moet ik het uithuilen voordat ik verder kan. Anders hadden we t niet 14 jaar volgehouden, toch?
En ja, maatschappelijk werk is aanwezig. Ook psycholoog. Helpt wel wat, maar de realiteit is dat ons persoonlijk (zeg maar mensen die wij niet betalen om ons te helpen of naar ons te luisteren) vangnet/netwerk erg magertjes is. Uitgedund door omstandigheden en soms eerlijk gezegd eigen schuld: geen energie om zelf achteraan te gaan. Vooral niet als het mensen betreft met weinig empathie of die alleen maar konden praten over hun dikke auto's en dure vakanties. Teveel goeds in mijn gezicht gewreven worden, brak me op.
Ik doe ook vrijwilligerswerk. Mijn man ook. We doen veel, ook voor anderen. Ik weet heus wel dat het anders kan en erger kan. Maar juist dan is het lastig om stil te staan bij eigen verdriet.
Het overlijden van een vrijwilliger buddy 1 week geleden was ff de laatste druppel.
Het komt heus wel goed, weet ff alleen geen raad. Moet eerst uithuilen.
Ik kan me voorstellen dat het lijstje van negativiteit opnoemen nogal doom klonk. Het was voor mijn gevoel in balans door het voorbeeld met mijn dagboek. Door de grote hoeveelheid aan vervelende reacties hier begon ik ff te twijfelen: is het wel allemaal zo veel geweest of verbeeld ik me dat? Ff een reality check.
Dus dat was niet overdreven. Wel een momenteel onvermogen om lichtpuntjes te bedenken. Soms moet ik het uithuilen voordat ik verder kan. Anders hadden we t niet 14 jaar volgehouden, toch?
En ja, maatschappelijk werk is aanwezig. Ook psycholoog. Helpt wel wat, maar de realiteit is dat ons persoonlijk (zeg maar mensen die wij niet betalen om ons te helpen of naar ons te luisteren) vangnet/netwerk erg magertjes is. Uitgedund door omstandigheden en soms eerlijk gezegd eigen schuld: geen energie om zelf achteraan te gaan. Vooral niet als het mensen betreft met weinig empathie of die alleen maar konden praten over hun dikke auto's en dure vakanties. Teveel goeds in mijn gezicht gewreven worden, brak me op.
Ik doe ook vrijwilligerswerk. Mijn man ook. We doen veel, ook voor anderen. Ik weet heus wel dat het anders kan en erger kan. Maar juist dan is het lastig om stil te staan bij eigen verdriet.
Het overlijden van een vrijwilliger buddy 1 week geleden was ff de laatste druppel.
Het komt heus wel goed, weet ff alleen geen raad. Moet eerst uithuilen.
