Ik ga kapot van onzekerheid...

Hoi dames,



Bij dezen probeer ik het volgende van me af te schrijven. Ik voel me vreselijk en ik vind onderhand echt niets meer leuk.



Ik had een relatie, van alles bij elkaar 10 maanden. Van de een op de andere dag maakte hij het uit. Hij zei zelf dat hij het niet van plan was die dag, maar dat hij het toch heeft gedaan. Natuurlijk speelde er al een aantal dingen, maar dat waren dingen die in mijn optiek te 'overzien' waren en waar we wel uit zouden komen. Hij vond het echter anders, en hij was de ruzies en onenigheid kennelijk zat. Het gebeurde allemaal vlak voor mijn verjaardag en voor kerst, die we samen zouden vieren met elkaar. Na zo'n drie weken helemaal kapot te zijn gegaan en bij mijn moeder in bed te hebben gelegen, heb ik hem dan toch gebeld. Waarom heb je dit godverdomme toch gedaan, waarom beteken ik zo weinig voor je, waarom zie jij het allemaal toch zo vreselijk. Ik was zo verdrietig. Om heel eerlijk te zijn was ik zo in paniek dat ik niet eens zijn antwoorden weet. En hier ligt dus een probleem: ik blijf constant maar in herhaling vallen. Sindsdien zien we elkaar weer, maar ik ben in de war. Hij heeft het uitgemaakt maar zegt verder niemand anders te willen dan mij. Maar tegelijkertijd wil hij ook niets meer toezeggen over wanneer we elkaar dan zien en daar word ik ook onzeker en verdrietig van, omdat het dan weer lijkt alsof hij me helemaal niet meer zo graag wil.



Ik heb geprobeerd om met hem te praten, maar hij zucht en heeft er geen zin in. Ik geloof best dat hij denkt dat hij zijn best heeft gedaan maar op de een of andere manier voel ik me gewoon niet gehoord. Vaak dan reageert hij met zoiets als 'ik begrijp het' maar komt verder niet met iets constructiefs, en dat bedenk ik me op mijn beurt dan ook weer later. Constant heb ik maar op hem lopen wachten, terwijl ik vind dat hij het goed had moeten maken. Ik was zo gek op hem en ik begrijp er tot op de dag van vandaag NIETS van. Hij laat het allemaal maar gebeuren en ik loop maar als een puppy achter hem aan. Ik voel me heel klein en heel laag, maar toch voel ik dat ik graag bij hem wil zijn.



Ik haat de gedachte, echt: HAAT de gedachte ik waarschijnlijk met hem zal moeten breken. In die drie weken nadat hij het uitmaakte ging ik door een kleine hel. Overal zie ik de meeste verlepte stellen om me heen, echt waarbij vreemdgaan en saaiheid tot en met de boventoon voeren, en ik, die alles naar goede wil heb geprobeerd, word zonder pardon aan de kant geschoven.



Ik weet dat als ik dit teruglees, dat ik dan moet denken: jezus doe even normaal en bij ieder ander zou ik ook direct het advies geven; zorg dat je eruit komt, maar ik haat dit ik nu in deze situatie zit. Ik ben zo bang om een verkeerde beslissing te maken, omdat ik telkens hoop op een verbetering. Wat nou als ik nog even geduld had moeten hebben, dan had hij misschien toch weer een relatie gewild. Waarom zegt hij dat hij toch met wil zijn als hij het per se uit wilde hebben (hij zei dat hij dacht dat we elkaar ongelukkig zouden maken, dat we anders dachten over de toekomst, dat we andere verwachtingen hebben, dat hij heel erg hecht aan voetbal).



Zo is ook vaak in mijn stad om hier in de kroeg voetbal te kijken maar komt daarna dan niet naar me toe. Nee ik heb dan gedronken en wil dan niet in zo'n toestand naar je toe zegt hij dan. Of andere keren waarbij het totaal niet in hem opkomt om iets met mij te doen. Ik zei weleens tegen hem: je denkt nog te veel dat je alleen bent. Hij zegt dat hij over het algemeen moeite heeft met rekening houden met anderen en dat hij aan niemand verantwoording wil afleggen. Ook heeft hij in zijn leven twee vaderfiguren verloren, al heb ik er natuurlijk niet voor geleerd, maar hij zei dan laatst eindelijk dat hij misschien dacht dat hij daarom niet kon hechten aan iemand. Hij is verder heel soepel in de omgang, het is niet zo'n overduidelijk 'probleemgeval'. Maar ik weet hoe het is als mensen tegen zichzelf zeggen dat ze geen probleem hebben: dan hebben ze ook geen probleem.



Het lijkt gewoon alsof ik niets kan vragen, en als ik wel iets vraag, dan val ik in herhaling. Of er komen twintig vragen bij. Ik analyseer alles kapot en daar word ik niet leuker van. Ik wil me niet meer zo doodongelukkig voelen, maar ik wacht nog steeds op een soort openbaring.



Het spijt me, het is allemaal nog veel complexer maar tot zover. Ik hoop dat iemand me kan helpen

Beslag leggen? We zagen elkaar twee keer in de week, en dan pas vanaf elf uur 's avonds omdat we tot zo laat les hadden. Hij zei nadat het uit was dat hij me vaker wilde zien maar deed daar vervolgens niets voor. En nu wil hij dus helemaal niets meer toezeggen.



Hij zegt dat hij liever geld uitgeeft aan voetbaltripjes dan aan mij. Hij houdt er niet van om te bellen of sms'en en laat soms dagen niets van zich horen. Hij zegt dat het komt door een nieuw abonnement. Sommige mensen zijn dan toch gewoon zo?





dan aan mij

Onenigheid kwam pas de laatate twee maanden, toen eruit kwam dat hij een paar keer per week op zijn voetbalclub blowde. Ik vond het een beetje vreselijk dat hij dat niet had gezegd en vroeg me af wat hij dan nog meer niet had gezegd. En dat hij een andere keer, voor de zoveelste keer hier bij mij om de hoek stond zo ongeveer, en vervolgens de eerste trein terug naar huis nam. Mja. Ik vind het verder niet echt reuze-onderwerpen maar hij wilde er gewoon niet iets mee doen. Wat moet ik dan doen?



Kennelijk sta ik niet echt sterk in mijn schoenen en mag ik niet zo reageren als het uitgaat. Maar ik was zo verdrietig.

Ik weet niet hoe Sorry ik wil niet ellendig klinken maar alles wat ik doe voelt als een pauze. Ik vind het allemaal niet leuk. Hoe ga je iets weer leuk vinden?

Waar blijkt mijn claimgedrag uit? Ik weet niet beter dan dingen op te lossen door erover te praten, of moet ik het constant ok vinden dat als ik een sms'je stuur, ik de volgende dag pas in de avond bericht krijg? Daar zeg ik dan wel iets van. Maar dat is dus claimgedrag? Dan weet ik dat voor in het vervolg.



Maar wie weet heeft hij het ook gewoon heel slecht getroffen met mij.

23. En klaar voor het gesticht.