Relaties
alle pijlers
Ik schaam me voor mijn littekens
zondag 28 augustus 2016 17:49
Ik heb een anoniem account aangemaakt voor mij vraag omdat mijn topic wellicht herkenbaar is. Ik heb lang getwijfeld of ik het hier zou doen, maar ik zou hier toch graag even mijn verhaal voorleggen.
Ik ben een vrouw van 23 jaar. Enkele jaren geleden heb ik een zwaar ongeval gehad, waarbij vooral mijn benen zwaar gehavend waren. Ik heb meerdere operaties gehad om dit te herstellen en ze hebben onder andere weefsels van mijn buik en billen moeten transplanteren naar mijn benen om het defect op te vullen. Als resultaat heb ik nu lelijke littekens van mijn navel tot aan mijn tenen. Na een lange revalidatie kan ik gelukkig terug stappen. In mijn gezicht heb ik ook een litteken, die redelijk goed hersteld is, maar toch nog zichtbaar is. Ik vind mezelf helemaal niet mooi.
Ik ben nooit echt een schoonheid geweest. Vooral met mijn borsten had ik veel problemen. Ze zijn te groot, hangerig, vol met striemen. Mijn benen waren mijn pluspunt, het enige waar ik complimentjes op kreeg en nu voelt het alsof dit ook van mij is weggenomen.
Ik voel mij vaak eenzaam. Ik heb nog nooit een relatie gehad. Het idee om ooit uit de kleren te moeten gaan voor iemand en hem mijn lichaam tonen en laten aanraken, beangstigt mij heel erg.
Ik vind het erg dat ik mij zo voel. Ik zou dankbaar moeten zijn dat ik nog leef en dat mijn benen nog (grotendeels) werken. Er zijn zoveel mensen waarmee het erger gesteld is, die hun benen kwijt zijn of verlamd raken. Toch raak ik er niet overheen.
Wat moet ik nu doen? Kan ik hier nog vanaf geraken?
Ik ben een vrouw van 23 jaar. Enkele jaren geleden heb ik een zwaar ongeval gehad, waarbij vooral mijn benen zwaar gehavend waren. Ik heb meerdere operaties gehad om dit te herstellen en ze hebben onder andere weefsels van mijn buik en billen moeten transplanteren naar mijn benen om het defect op te vullen. Als resultaat heb ik nu lelijke littekens van mijn navel tot aan mijn tenen. Na een lange revalidatie kan ik gelukkig terug stappen. In mijn gezicht heb ik ook een litteken, die redelijk goed hersteld is, maar toch nog zichtbaar is. Ik vind mezelf helemaal niet mooi.
Ik ben nooit echt een schoonheid geweest. Vooral met mijn borsten had ik veel problemen. Ze zijn te groot, hangerig, vol met striemen. Mijn benen waren mijn pluspunt, het enige waar ik complimentjes op kreeg en nu voelt het alsof dit ook van mij is weggenomen.
Ik voel mij vaak eenzaam. Ik heb nog nooit een relatie gehad. Het idee om ooit uit de kleren te moeten gaan voor iemand en hem mijn lichaam tonen en laten aanraken, beangstigt mij heel erg.
Ik vind het erg dat ik mij zo voel. Ik zou dankbaar moeten zijn dat ik nog leef en dat mijn benen nog (grotendeels) werken. Er zijn zoveel mensen waarmee het erger gesteld is, die hun benen kwijt zijn of verlamd raken. Toch raak ik er niet overheen.
Wat moet ik nu doen? Kan ik hier nog vanaf geraken?
zondag 28 augustus 2016 20:40
Misschien is geduld hebben wel het beste advies dat er gegeven is, en niet bij de pakken neer zitten. Je bent nog heel jong (= geestelijk flexibel) en het is niet niks wat je tot voor kort nog allemaal hebt moeten doorstaan. Laten we zeggen dat als alles bij elkaar, van het ongeluk tot de staartjes van de therapieën, 2 jaar heeft geduurd, minstens zoveel tijd moet je jezelf dan ook gunnen om alles 'een plek' te geven.
Om van binnen te herstellen. Daarna heb je denk ik een beter idee van wat jouw situatie nu precies voor je betekent en wat je zou kunnen helpen. Waarschijnlijk ben je nu nog in de rouw om het verlies van je 'vertrouwde ik'
Om van binnen te herstellen. Daarna heb je denk ik een beter idee van wat jouw situatie nu precies voor je betekent en wat je zou kunnen helpen. Waarschijnlijk ben je nu nog in de rouw om het verlies van je 'vertrouwde ik'
zondag 28 augustus 2016 22:59
Ik ben zelf ook meer dan 15 keer geopereerd geweest aan verschillende plekken. Waarbij de littekens lang en dik zijn geworden doordat mijn lichaam te snel wou helen elke keer en daardoor teveel cellen aanmaakte. Het duurde voor mij ook best lang voordat ik met blote benen en schouders durfde te lopen. Soms schaam ik me voor mijn gevoel nog en heb ik het idee dat ik het moet bedekken. Maar meeste mensen vinden er een verhaal achter zitten. Zo zegt mijn man over mijn schouders dat ze mijn vleugels van mijn af hebben gepakt 
zondag 28 augustus 2016 23:18
Wat jammer dat je je zo slecht voelt
Bekijk het eens van de andere kant: als jij echt helemaal verliefd bent op iemand, spelen niet-gave benen of littekens op een andere plek dan een rol? Helemaal niet, toch? En wie daar wel over valt, die is jou niet waard.
Het is erg moeilijk om van dit soort onzekerheid af te geraken. Ik weet er helaas alles van.
Bekijk het eens van de andere kant: als jij echt helemaal verliefd bent op iemand, spelen niet-gave benen of littekens op een andere plek dan een rol? Helemaal niet, toch? En wie daar wel over valt, die is jou niet waard.
Het is erg moeilijk om van dit soort onzekerheid af te geraken. Ik weet er helaas alles van.
zondag 28 augustus 2016 23:37
Lieve Isobelle, wat een heftig verhaal! En wat moedig dat je het op papier durft te zetten en het met ons wil delen. Dat is al een grote stap he. Je weet zelf ook dat het verspilling is je zo te voelen en wil er iets aan doen, dapper!
Tip, ga er over praten. Met een therapeut, maar ook met mensen uit je omgeving. Je vrienden en familie. Zodra jij het met hen durft te delen zul je merken dat het niet zo erg is. Jouw littekens identificeren jou niet, dat doe jij als persoon en waar je voor staat.
Ik ken iemand die ook heel erge littekens had en deze lang niet durfde te tonen. Toen hij het eenmaal had laten zien 'zag' ik ze niet. Ja, ik zag littekens, maar niet de lelijkheid die hij beschreef. Ik vind hém mooi, met of zonder littekens. Het is zo;n zonde van je tijd, je energie en van je innerlijke schoonheid om jezelf te verbergen.
Succes!
Tip, ga er over praten. Met een therapeut, maar ook met mensen uit je omgeving. Je vrienden en familie. Zodra jij het met hen durft te delen zul je merken dat het niet zo erg is. Jouw littekens identificeren jou niet, dat doe jij als persoon en waar je voor staat.
Ik ken iemand die ook heel erge littekens had en deze lang niet durfde te tonen. Toen hij het eenmaal had laten zien 'zag' ik ze niet. Ja, ik zag littekens, maar niet de lelijkheid die hij beschreef. Ik vind hém mooi, met of zonder littekens. Het is zo;n zonde van je tijd, je energie en van je innerlijke schoonheid om jezelf te verbergen.
Succes!
daarom
maandag 29 augustus 2016 12:19
Je schrijft dat je voor het ongeluk ook al onzeker was. Vooral jouw borsten waren je een doorn in het oog. Kan het zijn dat je toch al een verkeerd zelfbeeld had en dat je onzekerheid nu uitgebreid is naar je littekens?
Ik kan niet geloven dat ik dit aanraad, maar is anders een borstcorrectie een optie? Zodat je je in elk geval goed voelt over één lichaamsdeel? (Als eerste optie zou ik voor zeker therapie gaan, maar misschien geeft dit je net het duwtje om je weer beter over jezelf te voelen).
Ik kan niet geloven dat ik dit aanraad, maar is anders een borstcorrectie een optie? Zodat je je in elk geval goed voelt over één lichaamsdeel? (Als eerste optie zou ik voor zeker therapie gaan, maar misschien geeft dit je net het duwtje om je weer beter over jezelf te voelen).
maandag 29 augustus 2016 17:18
Tja, ik heb ook littekens, op m'n pols, rug, en meerdere in mijn gezicht. Ik maak me er niet druk om, ik vind mezelf mooi zoals ik ben en ik krijg er eigenlijk nooit commentaar over. Heel soms vraagt er iemand hoe ik aan de littekens in mijn gezicht kom (ben gebeten door een hond..) en één keer had een toenmalige date de opmerking "je zou nog mooier zijn zonder littekens", dat vond ik wel erg ongepast.. Maar voor de rest tja, ze zijn er nou eenmaal en je kunt er niets aan doen. Hou van jezels zoals je bent 
maandag 29 augustus 2016 19:52
Ik vind het mooier om een echt mens te zien dan zo'n poppetje. Lidtekens laten zien dat je iets mee hebt gemaakt en dus vind ik dat ook mooi. Maar ook als ik aan iemand kan zien dat hij of zij iets mee gemaakt heeft vind ik dat mooi.
Ik houd niet zo van perfectie in de zin van een poppen gezichtje.
Mensen zien bij mij ook dingen die ze niet kunnen beschrijven want ze vinden vaak de blik in mijn ogen iets wat ze niet bevalt.
Zelf heb ik er geen last van en leer ik liever een echt mens kennen.
Iemand die jou waard is respecteert je gewoon met Lidtekens. En die vind je mooi zoals je bent.
Ik kijk in dit opzicht Door mensen heen.
Zie dus ook niet als zij wat missen of wat dan ook. Wat dat betreft kijk ik meer naar karakter en persoonlijkheid
Ik houd niet zo van perfectie in de zin van een poppen gezichtje.
Mensen zien bij mij ook dingen die ze niet kunnen beschrijven want ze vinden vaak de blik in mijn ogen iets wat ze niet bevalt.
Zelf heb ik er geen last van en leer ik liever een echt mens kennen.
Iemand die jou waard is respecteert je gewoon met Lidtekens. En die vind je mooi zoals je bent.
Ik kijk in dit opzicht Door mensen heen.
Zie dus ook niet als zij wat missen of wat dan ook. Wat dat betreft kijk ik meer naar karakter en persoonlijkheid
dinsdag 30 augustus 2016 01:03
Ik begrijp wel dat je moeite hebt met je littekens en ik hoop dat je er hulp bij kunt vinden om het te accepteren. Ik heb ook een groot litteken en door veel afvallen is er ook van alles slap geworden en hangen op veel plaatsen de vellen er lelijk bij. Maar ik kan het zien als dat ik heel wat meegemaakt heb en er uiteindelijk sterker uitgekomen ben. Dat wens ik jou ook toe.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
