Ingewikkelde pijnlijke situatie

Hoi iedereen,



Ik zit heel erg vast in een ingewikkelde situatie waar veel emoties bij komen kijken. Ik merk dat ik echt even behoefte heb aan een 'objectievere' blik van een buitenstaander.



In december heb ik een jongen leren kennen. Sindsdien hebben wij elke dag contact gehad en ontzettend leuke dates gehad. Ik heb echt een klik met hem en begin steeds meer voor hem te voelen. Tot sinds begin april er wat dingen veranderen. Zijn ouders zijn egyptenaren en hijzelf is hier in Nederland geboren en is moslim. Daarnaast heeft zijn moeder MS, waarvoor hij vrijwel de gehele zorg op zich neemt naast zijn full-time baan. Hij heeft zelf altijd aangegeven dit niet zo zwaar te vinden en het allemaal wel te doen is voor hem als hij maar goed zijn tijd in deelt. Wat ik wel jammer vond is dat hij niet echt spontaan kon afspreken of wat langer blijven, omdat zij anders haar medicijnen mist. Maar ik kon dat wel begrijpen.



Begin maart begonnen wij met seks, ondanks hij moslim is. Daarvoor vroeg ik hem wel of dat wel oke is. Ik ging ervan uit dat we dat niet (iig niet zo snel) gingen doen. Na enkele weken zei hij dat hij zich daar toch niet goed over voelde en geen seks meer wilde. Dat vond ik wel lastig, maar ook daarvoor had ik wel begrip. Later kwam hij met een verhaal dat wij misschien ook niet meer kunnen afspreken, want zijn ouders geven hem signalen dat hij alleen met een moslim meisje mag zijn. Toen vond ik het allemaal wel vreemd worden en heb toen aangegeven dat ik het hele verhaal wil horen, ook over hoe hij over ons denkt. Hij gaf aan dat hij tijd nodig had om na te denken over hoe dat op te lossen. Wel gaf hij aan mij wel echt leuk te vinden. Daarnaast ervoer hij ook een schuldgevoel; dat hij niet goed bezig was omtrent zijn geloof. Intussen kwam ik erachter dat ik zwanger bleek te zijn. Dit kwam als een enorme schok voor ons beiden. Hij zei; 'dit kan je mij niet aan doen'. Wat ik echt een kutopmerking vond. Hetzelfde moment gingen zijn ouders scheiden, en kwam de zorg voor zijn moeder volledig op hem aan, waardoor hij niet eens naar zijn werk kon. In de tussentijd hadden we wel contact wat te doen met deze zwangerschap; we hebben ervoor gekozen om een abortus te laten uitvoeren. Dit was vooral een erg rationele beslissing en probeerde er niet zoveel bij te voelen. Ik ben toen alleen naar die afspraken gegaan en we belden en appten er wel over. Afgelopen vrijdag heb ik het weg laten halen. Ik werd daarna erg emotioneel en had veel behoefte aan dat hij bij me was. Hij was zaterdagavond en zondag ochtend langsgekomen. De nacht van zondag op maandag, werd zijn situatie nog heftiger; zijn moeder belandde in het ziekenhuis. Hij heeft mij maandag ook een lang sms bericht gestuurd waarin hij aangaf afstand te willen nemen om zijn situatie een beetje op orde te krijgen. Hij voelde zich ook erg schuldig over dat hij mij zo 'alleen' liet hierin en me niet goed kan steunen. Wel zei hij dat wanneer hij deze situatie thuis niet had, wij een stap verder konden zetten en dat het wat betreft het geloof wel goed gaat komen. Hij gaf aan later weer contact op te nemen om te kijken hoe het gaat en om het allemaal face to face uit te leggen.



Aan de ene kant snap ik heel goed dat hij nu zoveel te verwerken en op te lossen heeft dat hij weinig ruimte heeft voor mij. Maar aan de andere kant voel ik mij ook in de steek gelaten en boos. Ik zit nog heel erg met die abortus en durf het ook niet echt te delen met anderen. Hij gaf zelf ook aan dat hij liever wil dat het tussen ons blijft. Ik vind hem heel erg leuk en wil graag met hem verder later. Dus ik wil heel graag wachten, al weet ik niet wanneer hij weer contact met mij op zal nemen. Nu ik er zo in zit, vind ik het wel lastig om te bedenken of het wel oke is dat hij zo het contact verbreekt drie dagen na die abortus. Vandaar ben ik benieuwd hoe jullie tegen deze situatie aankijken en wat jullie zouden doen.



In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen van dit lange verhaal en de reacties.