Mijn vriend is onzeker, in de war, ongelukkig (?)

Mijn vriend en ik zijn twee jaar en een half samen. Hij begon plots raar te doen, heel ineens. Vrij impulsief heeft hij onze relatie stopgezet. Hij kreeg wat kritiek op school en we hadden twee ruzies vlak na elkaar gehad. Het was het te veel geworden. Hij huilde en zei dat hij ongelukkig was, maar dat het niets met mij te maken had. Dat ik weg moest zodat hij zou kunnen ontdekken wat hem ongelukkig maakte. Ik deed dit, voor hem. Na twee weken (hij stuurde heel soms iets), belden we. We spraken af. Hij zag me en knuffelde me en zei dat hij me zo hard had gemist. Het was een goed gesprek. De dag daarna deed hij weer hetzelfde. Hij was niet goed genoeg voor mij. Ik kon beter krijgen. Ik weet niet waar hij dat vandaan haalt. Hij maakt het zichzelf wijs. Ik probeerde hem te overtuigen, maar hoe meer ik dat deed, hoe meer hij zichzelf geloofde. Uiteindelijk besloot ik hem de tijd en ruimte te geven die hij wilde. Hij wilde me niet zien, niet horen (geen contact dus). Op die manier zou hij erachter komen wat hij wilde. Dat hij mij graag ziet, is een constante factor zegt hij. Dat hij van mij houdt, staat vast. Of hij heeft met mij een relatie, anders met niemand. Dat zei hij. Ik heb het vier weken volgehouden. Toen heb ik hem gevraagd me te bellen en hij deed het. Ik vroeg hoe het met hem was en hij zei dat ik dat wel wist. Het ging niet beter met hem. Hij houdt nog altijd van mij. Hij hoorde me en besefte toen ook dat het altijd zo zou zijn. Hij had me beloofd dat als de afstand hem niet zou helpen, hij terug naar mij zou komen, maar dat doet hij niet. Hij zegt me dat hij niet normaal is, dat hij bang is, dat ik beter verdien dan hem. Het is niet zo, dat laatste. Wij lijken op elkaar... Even gedreven, even perfectionistisch, ... Ik vroeg hem wat we zouden doen en hij zei 'gewoon zoals nu zeker?' Als ik hem zeg dat het duidelijk niet helpt, zegt hij dat hij erover zal denken, maar dat doet hij niet. Hij zegt dat hij mij heeft gekwetst met dit te doen en dat het zijn straf is dat hij zich nu zo voelt. Alleen beseft hij niet dat ik hier ook mee wordt gestraft. Ik heb hem al professionele hulp voorgesteld, maar dat weigert hij. Hij vindt dat hij hier alleen moet uitkomen.



Hij vindt zichzelf slecht, niet normaal. Hij verdient mij niet want ik ben te goed. Hij weigert mijn hulp want hij vindt niet dat hij het recht heeft mij erbij te betrekken. Hij wil net dat ik wegga van hem omdat hij denkt dat het te zwaar zou zijn voor mij. Dat is zever. Hij heeft het nog niet eens geprobeerd.



Hij heeft het nu alleen en zonder mij geprobeerd en het heeft hem niet geholpen. Dat heeft hij zelf gezegd.



We houden van elkaar. Dat weten we van elkaar. Het doet pijn om niet bij elkaar te zijn. Hij wil me niet zien omdat hij dan te graag me wil knuffelen en bij me wil zijn...



Ik weet niet hoe ik met hem moet omgaan. Het is nu drie maanden bezig en ik weet gewoon niet wat nu de 'juiste' aanpak is.

quote:PoIIy schreef op 26 mei 2011 @ 20:00:

Snow, begrijp ik het nou dat je telefonisch met hem hebt gesproken? Niet face-to-face?

Waarom niet?



Sorry, ben lang niet hier geweest Ik had het heel erg druk. Er zijn al wel wat dingen gebeurd met anderen. Het was geen telefonisch contact. Sms. Hij zei toen dat hij dacht dat zijn gevoelens nooit zouden weggaan. Het deed me niks. Dacht ik.



3 weken geleden heb ik hem gezien. Hij is langsgekomen. We hebben beiden gehuild. Ik weet niet of het nog iets kan worden. Hij heeft me gekwetst. Ik raak er eindelijk bovenop. Momenteel heeft hij examens. Ik vertelde wat alles met me had gedaan en hij zei dat hij redenen had, dat ik het niet zo mocht bekijken. Waarop ik heb gezegd dat het mij niet boeide. Dat IK het zo aanvoelde en dat DAT ertoe deed. Dat het voor hem misschien anders was, maar dat het mij zo heeft doen voelen en dat het me dan niet interesseert wat hij bedoelde. Hij huilde. Na nog een uitleg van mij, zei hij dat ik hem begreep. Toen begon ik te huilen en zei ik: Ik heb altijd, altijd alle moeite gedaan om jou te begrijpen. Ondanks de dingen die niet klopten, ik bleef proberen, ik bleef dat doen. En jij? Wat deed jij? Geen moeite. Dat je na een weke dachtd at ik uit paniekreactie zei dat ik je miste en je leven erbij miste, dat begrijp ik. Nu vijf maanden later zeg ik hetzelfde en nog steeds luister je niet. Misschien ben je verblind? Misschien doe je geen moeite. Ik heb het wel gedaan, altijd. Hij begon weer te wenen en zei dat ik gelijk had.



Toen hij doorging zei hij dat hij me graag zag, van me hield en nog steeds smoorverliefd op me was. We smsen heel soms. Hij is lief, zegt lieve dingen. Ik weet niet hoe het verder gaat, wil het ook niet weten.



Ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet wat ik voel. Hij stond voor me en ik voelde me leeg. Was ik blij? Verdrietig? Huilde ik omdat ik besefte dat ik van hem hield? Omdat ik besefte dat ik niet meer van hem hield? Ik weet het niet. Tijd zal raad brengen. Dit keer ben ik het die tijd nodig zal hebben. Veel tijd.



Ja, ik scharrel met de studiegenoot. Ook met iemand anders ondertussen. Ik denk dat het vluchten is. Van hem. Ik weet het niet.



Hoe voel je je nu? De maand is bijna om.....

Hoihoi! Ben ontzettend lang niet op deze site geweest! Misschien is er iemand die toch wilde weten hoe alles geëindigd is? Wel... ik verdacht hem ervan iemand anders te hebben, maar zoals jullie konden lezen in mijn berichten: Hij hield nog zo veel van me, ik zou altijd de ware zijn, enzovoort.... Uiteindelijk heb ik al het contact verbroken. Hij smste me nog een aantal keer, ik reageerde niet of heel kort. Op mijn verjaardag smste hij me dat hij een cadeau had. Ik zei dat ik het niet moest hebben, hij zou het wel bijhouden en koesteren (zei hij). Hij smste me ook eens dat hij me miste (de avonden, voor het slapen gaan, ...) Dat hij iets voor me mee wilde nemen toen hij op reis was, ... Uiteindelijk begon ik een relatie met iemand anders. Plots had hij ook een relatie met het meisje van wie ik al maanden een vermoeden had. Dit kwam uit in september en ik vermoedde het al van februari. (We waren toen al uit elkaar.) Het is daadwerkelijk ook van dan bezig. Dat weet ik. Hij bleef het ontkennen, heeft zelf altijd gezegd dat het niet waar is. Maar hij vergat dat ik meer wist. Dus....



Waarom heeft hij het gedaan gemaakt?

Waarom loog hij er zo ontzettend lang over? Vertelde hij zelfs het tegenovergestelde?

Geen idee.



Ik mis hem, soms nog heel erg hard...

Ik heb hem sinds semtember niet meer gehoord. Soms heb ik de drang hem te horen, maar ik doe het niet...

Zeker weet ik het niet en dat zal ik nooit weten.



Ja, ik ben nog met mijn nieuwe vriend. In het begin had ik het tijdens deze relatie wel nog lastig door wat er met de andere was gebeurd. Mijn vriend toonde wel altijd begrip. Ik weet niet of dit het is. Ik heb het gevoel dat mijn vorige vriend 'meer' was, maar dat kan natuurlijk ook zijn omdat hij mijn eerste grote liefde was.