Relaties
alle pijlers
Moeite met afscheid nemen vriend
vrijdag 17 februari 2017 16:56
Hi iedereen,
Zoals de titel al zegt heb ik moeite met afscheid nemen van mijn vriend. Hij is bijvoorbeeld net weg voor een seminar in Duitsland. Het is maar voor een nachtje, maar toch heb ik er moeite mee. Onder andere omdat ik hem mis, maar ook omdat ik bang ben dat er iets gebeurt (een ongeluk o.i.d.).
Dit had ik een paar maanden geleden ook toen hij 3 weken weg was.
Hebben meer mensen hier last van? Is het normaal dat ik me zo voel?
Zoals de titel al zegt heb ik moeite met afscheid nemen van mijn vriend. Hij is bijvoorbeeld net weg voor een seminar in Duitsland. Het is maar voor een nachtje, maar toch heb ik er moeite mee. Onder andere omdat ik hem mis, maar ook omdat ik bang ben dat er iets gebeurt (een ongeluk o.i.d.).
Dit had ik een paar maanden geleden ook toen hij 3 weken weg was.
Hebben meer mensen hier last van? Is het normaal dat ik me zo voel?
I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee..
vrijdag 17 februari 2017 19:26
Heftig zeg al die herkenning in de reacties. Hoe moet dat nou als jullie vrijgezel worden? Als je niet een avond zonder je partner kunt?
Toen ik nog in een relatie zat waren we beiden weleens voor werk of met vrienden apart van elkaar weg. Dat maakt het weerzien toch alleen maar nog leuker?
Toen ik nog in een relatie zat waren we beiden weleens voor werk of met vrienden apart van elkaar weg. Dat maakt het weerzien toch alleen maar nog leuker?
Klaar mee
vrijdag 17 februari 2017 19:32
quote:Buffie schreef op 17 februari 2017 @ 19:26:
Heftig zeg al die herkenning in de reacties. Hoe moet dat nou als jullie vrijgezel worden? Als je niet een avond zonder je partner kunt?
Toen ik nog in een relatie zat waren we beiden weleens voor werk of met vrienden apart van elkaar weg. Dat maakt het weerzien toch alleen maar nog leuker?
Nogmaals, het gaat (mij) niet om het missen, maar om het gevoel dat er iets met een geliefde gebeurt. Angst voor het onvoorspelbare, en vooral als de afstand groter wordt.
Ik ga niet dood omdat ik een avond (of meerdere) alleen moet zijn. En ik denk de andere dames ook niet. Ik kan me prima vermaken, m'n vriend werkt trouwens in de horeca dus ik ben 5 dagen in de week 's avonds alleen. Dat is niet het probleem.
Heftig zeg al die herkenning in de reacties. Hoe moet dat nou als jullie vrijgezel worden? Als je niet een avond zonder je partner kunt?
Toen ik nog in een relatie zat waren we beiden weleens voor werk of met vrienden apart van elkaar weg. Dat maakt het weerzien toch alleen maar nog leuker?
Nogmaals, het gaat (mij) niet om het missen, maar om het gevoel dat er iets met een geliefde gebeurt. Angst voor het onvoorspelbare, en vooral als de afstand groter wordt.
Ik ga niet dood omdat ik een avond (of meerdere) alleen moet zijn. En ik denk de andere dames ook niet. Ik kan me prima vermaken, m'n vriend werkt trouwens in de horeca dus ik ben 5 dagen in de week 's avonds alleen. Dat is niet het probleem.
I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee..
vrijdag 17 februari 2017 19:49
Herkenbaar alleen ik heb het niet zo zeer bij het weg zijn voor werk, ik heb het juist ook bij een avondje weg. Goede afspraken helpen mij enorm. Hij stuurt een berichtje als hij is aangekomen en een als hij weer vertrekt. Dan weet ik dat hij nog 45 min op de fiets onderweg is en maak ik me die tijd geen zorgen, na een uur zou ik me dan zorgen gaan maken.
Hij vind het niet erg om die berichtje te sturen en ze helpen mij enorm. Het voordeel is dat ik dan ook niet vraag hoe laat hij denkt thuis te zijn, dan voelt hij geen druk om snel naar huis te komen en is het niet erg als het gezellig is en hij wat langer blijft hangen dan hij van plan was.
Hij vind het niet erg om die berichtje te sturen en ze helpen mij enorm. Het voordeel is dat ik dan ook niet vraag hoe laat hij denkt thuis te zijn, dan voelt hij geen druk om snel naar huis te komen en is het niet erg als het gezellig is en hij wat langer blijft hangen dan hij van plan was.
vrijdag 17 februari 2017 19:58
quote:my-little-appletree schreef op 17 februari 2017 @ 19:49:
Herkenbaar alleen ik heb het niet zo zeer bij het weg zijn voor werk, ik heb het juist ook bij een avondje weg. Goede afspraken helpen mij enorm. Hij stuurt een berichtje als hij is aangekomen en een als hij weer vertrekt. Dan weet ik dat hij nog 45 min op de fiets onderweg is en maak ik me die tijd geen zorgen, na een uur zou ik me dan zorgen gaan maken.
Hij vind het niet erg om die berichtje te sturen en ze helpen mij enorm. Het voordeel is dat ik dan ook niet vraag hoe laat hij denkt thuis te zijn, dan voelt hij geen druk om snel naar huis te komen en is het niet erg als het gezellig is en hij wat langer blijft hangen dan hij van plan was.Herkenbaar
Herkenbaar alleen ik heb het niet zo zeer bij het weg zijn voor werk, ik heb het juist ook bij een avondje weg. Goede afspraken helpen mij enorm. Hij stuurt een berichtje als hij is aangekomen en een als hij weer vertrekt. Dan weet ik dat hij nog 45 min op de fiets onderweg is en maak ik me die tijd geen zorgen, na een uur zou ik me dan zorgen gaan maken.
Hij vind het niet erg om die berichtje te sturen en ze helpen mij enorm. Het voordeel is dat ik dan ook niet vraag hoe laat hij denkt thuis te zijn, dan voelt hij geen druk om snel naar huis te komen en is het niet erg als het gezellig is en hij wat langer blijft hangen dan hij van plan was.Herkenbaar
I used to be an adventurer like you, but then I took an arrow to the knee..
vrijdag 17 februari 2017 20:35
quote:sinnombre schreef op 17 februari 2017 @ 19:37:
[...]
Dan denk ik aan een hele kleine man die zich gedraagt als de handtas van z'n vriendin of vrouw. Dus die totaal niets in te brengen heeft en een softie is
Valt wel mee haha... Hij is eerder het tegenovergestelde van wat je omschrijft.
Ik kom uit denbosch, zal daar aan liggen denk ik
[...]
Dan denk ik aan een hele kleine man die zich gedraagt als de handtas van z'n vriendin of vrouw. Dus die totaal niets in te brengen heeft en een softie is
Valt wel mee haha... Hij is eerder het tegenovergestelde van wat je omschrijft.
Ik kom uit denbosch, zal daar aan liggen denk ik
vrijdag 17 februari 2017 20:51
De meeste ongelukken gebeuren in en rondom huis en niet in de boze buitenwereld.
Ik vind het soms ook wel een fijn idee als ik weet dat bijv mijn kinderen (en andere geliefden) veilig thuis zijn (tegenwoordig is dat in hun eigen huis).
En ik doe ook wel een schietgebedje als ze verder weg zijn of met vliegtuig (terwijl dat de meest veilige manier van reizen is nota bene).
Toch hoort "in vertrouwen kunnen loslaten" ook bij (gezonde) liefde voor/van anderen en je met hun verbonden voelen: zolang er geen aanwijsbare reden is om je zorgen te maken zal je erop moeten vertrouwen dat het goed zit en goed gaat met hun.
Over sommige dingen in het leven héb je nu eenmaal geen macht of controle, je kunt mensen niet in een kooitje bij jou in de buurt houden, omdat jíj die buitenwereld vol risico's blijkbaar heel angstig en gevaarlijk vindt.
Als er echt iets gebeurt is het vroeg genoeg voor angst en om te treuren, waarom de tijd verpesten dat er niks aan de hand is?
Dan laat je de angst zegevieren.
Het is volgens mij niet dat dat vanzelf gaat en je daar niks aan kunt doen, dat er bij jou doemgedachten opkomen zodra je alleen bent. Zekere mate van angst voor verlies van wie/wat je dierbaar is, is normaal en alleen maar menselijk, zegt niet meer dan dat je van iemand houdt en het leven niet wilt en kunt voorstellen zonder diegene.
Dat zou je ook kunnen geruststellen bij jezelf, zo'n gezonde gedachte, als dat opkomt, en dat zou je niet overheersen of langere tijd lastig te blijven hoeven vallen (tot ie veilig terug is).
Irrationeel piekeren en dan ook "automatisch" doemgedachten gaat wel wat verder, als dat zo'n grip op jou krijgt.
Dat duidt denk ik wel op (overmatige) emotionele afhankelijkheid en dat jij je zélf emotioneel onveilig voelt als je alleen (of iig zonder hém) bent.
Dat zou je voor jezelf kunnen onderzoeken, waar dat vandaan komt, dat je niet kunt "vertrouwen, tenzij er aanwijsbaar iets duidt op het tegendeel, waardoor je reden zou hebben voor angst".
Vaak heeft het te maken met iets dergelijks in een andere/eerdere situatie, misschien ben je erg beschermd opgegroeid?
Met angst voor tegenslag en dat je dat niet zult kunnen handellen, de bodem onder je bestaan zou wegvallen en liefst elk risico vermijden en een veilig leven (comfortzone) leiden, met veel "zekerheden" (voor zover je zeker kunt zijn, he)?
Ertegen vechten heeft weinig zin, jezelf om veroordelen dat het stom is ook, afleiding zoeken werkt ook maar tot op zekere hoogte, maar je hoeft ook weer niet te accepteren dat het jou overneemt, emoties en voorstellingen (die maar fantasie zijn zolang hem niks overkomt) jou beheersen ipv dat jij de leiding (beheersing) hebt over je gevoelens en gedachten.
Wat ook weer een controledingetje is, als je het zo bekijkt.
Het loslaten van die gedachten en bijbehorende emoties of (vooralsnog ongegronde) angst is dus voor jou een uitdaging, iets moeilijks.
Vaak helpt het als je het zelfvertrouwen hebt dat je van jezelf weet dat je zo'n worst case scenario zult kunnen handellen, dat je bij tegenslag kunt rekenen op de nodige (veer)kracht in jezelf.
Die veerkracht bouw je niet op als altijd alles maar van een leien dakje gaat, en je van tegenslag verschoond blijft.
Het lijkt fijn en gelukkig, maar dan zul je ook niet je eigen kracht kennen, als dat nooit wordt uitgedaagd.
En dan bedoel ik niet mbt geliefde personen, dat daar iets mee gebeurt, maar wel nu en dan eens iets wat je eng vindt buiten je normale "veilige en zekere" leventje en in je doen en laten expres opzoeken.
Die behoefte aan controle eens gaan uittesten, en door te merken dat je dat goed af is gegaan (zelfoverwinning) vergroot je je zelfvertrouwen, dat meer kunt (handellen) dan je dacht.
Iemand die bijv wel een rijbewijs heeft maar nooit (meer) autorijdt, kan heel angstig van het idee alleen al worden, omdat je ongeoefend niet weet van jezelf of je temidden van die drukte en rijstijlen van tegenwoordig nog wel bestand bent daartegen (en je dat nooit uittest, dus niet zeker van kunt zijn, het kan enger lijken dan het is, omdat je dat dus niet wéét als je het niet probeert. Het kan ook (nog) erger zijn dan waar je bang voor bent, en dan weet je tenminste dat het een reele angst is en dat je óf weer opnieuw lessen moet nemen (dus oefenen onder de veilige begeleiding en toezicht van een ervaren rijinstructeur) ofwel dat je besluit om je niet meer aan autorijden te wagen (of niet op de snelweg bijv, zodat je bepaalde risico's bewust niet langer neemt en dat is dan ergens op gebaseerd).
Loslaten is leren je over te geven aan het leven, aan het lot, aan dat er dingen zijn waar je geen zekerheid en controle over hebt en dat je maar moet waarderen zolang iets of iemand er wél is, en daar niet bij voorbaat een schaduw over laat vallen, omdat je dat ooit kunt (en zult) verliezen.
Ten volle genieten van al het goede wat je is toebedeeld en zolang je dat toebedeeld is, maar iemand wordt nooit je "zekere bezit" oid.
Ook helpt piekeren en doemdenken niet in de zin van dat het je niet voorbereid op werkelijk onheil, je kunt je daar niet vooraf tegen "indekken" door er in gedachten al rekening mee te houden, het enige wat je dan doet is bij voorbaat al een smet/beletsel leggen op wat niet aan de orde ís, maar dat geeft er nog geen controle over en daardoor zal het niet minder pijnlijk zijn áls er iets gebeurt waar je bang voor bent.
Je kunt alleen maar (leren) vertrouwen op jezelf, dat je evt tegenslag het hoofd zult kunnen bieden, overwinnen, bestand tegen zult zijn, ook al zou het moeilijk en pijnlijk zijn, als zulk (of ander) onheil je zou treffen en je er alleen voor zou staan.
Leun je erg op je man?
Onderneem je ook dingen zonder hem, als hij wel thuis is?
Denk je compleet verloren te zullen zijn zonder hem?
Misschien heeft dit piekeren wel een functie, namelijk dat je té afhankelijk bent van hem en zijn liefde en steun (ik noem maar wat, he) en dat je dat over wat meer mensen zou mogen verspreiden, want dat ís ook best een angstig idee als hij de enige/belangrijkste persoon is en het is misschien een fijner idee als je netwerk groter is, waar je bij tegenslag op kunt steunen.
Dus misschien je eigen zelfstandigheid en eigen leven/ sociale kring vergroten, zodat je meer op jezelf vertrouwt?
In elk geval is het zo weer morgen en wens ik je een goede nacht, voor je het weet is ie er weer!
Ik vind het soms ook wel een fijn idee als ik weet dat bijv mijn kinderen (en andere geliefden) veilig thuis zijn (tegenwoordig is dat in hun eigen huis).
En ik doe ook wel een schietgebedje als ze verder weg zijn of met vliegtuig (terwijl dat de meest veilige manier van reizen is nota bene).
Toch hoort "in vertrouwen kunnen loslaten" ook bij (gezonde) liefde voor/van anderen en je met hun verbonden voelen: zolang er geen aanwijsbare reden is om je zorgen te maken zal je erop moeten vertrouwen dat het goed zit en goed gaat met hun.
Over sommige dingen in het leven héb je nu eenmaal geen macht of controle, je kunt mensen niet in een kooitje bij jou in de buurt houden, omdat jíj die buitenwereld vol risico's blijkbaar heel angstig en gevaarlijk vindt.
Als er echt iets gebeurt is het vroeg genoeg voor angst en om te treuren, waarom de tijd verpesten dat er niks aan de hand is?
Dan laat je de angst zegevieren.
Het is volgens mij niet dat dat vanzelf gaat en je daar niks aan kunt doen, dat er bij jou doemgedachten opkomen zodra je alleen bent. Zekere mate van angst voor verlies van wie/wat je dierbaar is, is normaal en alleen maar menselijk, zegt niet meer dan dat je van iemand houdt en het leven niet wilt en kunt voorstellen zonder diegene.
Dat zou je ook kunnen geruststellen bij jezelf, zo'n gezonde gedachte, als dat opkomt, en dat zou je niet overheersen of langere tijd lastig te blijven hoeven vallen (tot ie veilig terug is).
Irrationeel piekeren en dan ook "automatisch" doemgedachten gaat wel wat verder, als dat zo'n grip op jou krijgt.
Dat duidt denk ik wel op (overmatige) emotionele afhankelijkheid en dat jij je zélf emotioneel onveilig voelt als je alleen (of iig zonder hém) bent.
Dat zou je voor jezelf kunnen onderzoeken, waar dat vandaan komt, dat je niet kunt "vertrouwen, tenzij er aanwijsbaar iets duidt op het tegendeel, waardoor je reden zou hebben voor angst".
Vaak heeft het te maken met iets dergelijks in een andere/eerdere situatie, misschien ben je erg beschermd opgegroeid?
Met angst voor tegenslag en dat je dat niet zult kunnen handellen, de bodem onder je bestaan zou wegvallen en liefst elk risico vermijden en een veilig leven (comfortzone) leiden, met veel "zekerheden" (voor zover je zeker kunt zijn, he)?
Ertegen vechten heeft weinig zin, jezelf om veroordelen dat het stom is ook, afleiding zoeken werkt ook maar tot op zekere hoogte, maar je hoeft ook weer niet te accepteren dat het jou overneemt, emoties en voorstellingen (die maar fantasie zijn zolang hem niks overkomt) jou beheersen ipv dat jij de leiding (beheersing) hebt over je gevoelens en gedachten.
Wat ook weer een controledingetje is, als je het zo bekijkt.
Het loslaten van die gedachten en bijbehorende emoties of (vooralsnog ongegronde) angst is dus voor jou een uitdaging, iets moeilijks.
Vaak helpt het als je het zelfvertrouwen hebt dat je van jezelf weet dat je zo'n worst case scenario zult kunnen handellen, dat je bij tegenslag kunt rekenen op de nodige (veer)kracht in jezelf.
Die veerkracht bouw je niet op als altijd alles maar van een leien dakje gaat, en je van tegenslag verschoond blijft.
Het lijkt fijn en gelukkig, maar dan zul je ook niet je eigen kracht kennen, als dat nooit wordt uitgedaagd.
En dan bedoel ik niet mbt geliefde personen, dat daar iets mee gebeurt, maar wel nu en dan eens iets wat je eng vindt buiten je normale "veilige en zekere" leventje en in je doen en laten expres opzoeken.
Die behoefte aan controle eens gaan uittesten, en door te merken dat je dat goed af is gegaan (zelfoverwinning) vergroot je je zelfvertrouwen, dat meer kunt (handellen) dan je dacht.
Iemand die bijv wel een rijbewijs heeft maar nooit (meer) autorijdt, kan heel angstig van het idee alleen al worden, omdat je ongeoefend niet weet van jezelf of je temidden van die drukte en rijstijlen van tegenwoordig nog wel bestand bent daartegen (en je dat nooit uittest, dus niet zeker van kunt zijn, het kan enger lijken dan het is, omdat je dat dus niet wéét als je het niet probeert. Het kan ook (nog) erger zijn dan waar je bang voor bent, en dan weet je tenminste dat het een reele angst is en dat je óf weer opnieuw lessen moet nemen (dus oefenen onder de veilige begeleiding en toezicht van een ervaren rijinstructeur) ofwel dat je besluit om je niet meer aan autorijden te wagen (of niet op de snelweg bijv, zodat je bepaalde risico's bewust niet langer neemt en dat is dan ergens op gebaseerd).
Loslaten is leren je over te geven aan het leven, aan het lot, aan dat er dingen zijn waar je geen zekerheid en controle over hebt en dat je maar moet waarderen zolang iets of iemand er wél is, en daar niet bij voorbaat een schaduw over laat vallen, omdat je dat ooit kunt (en zult) verliezen.
Ten volle genieten van al het goede wat je is toebedeeld en zolang je dat toebedeeld is, maar iemand wordt nooit je "zekere bezit" oid.
Ook helpt piekeren en doemdenken niet in de zin van dat het je niet voorbereid op werkelijk onheil, je kunt je daar niet vooraf tegen "indekken" door er in gedachten al rekening mee te houden, het enige wat je dan doet is bij voorbaat al een smet/beletsel leggen op wat niet aan de orde ís, maar dat geeft er nog geen controle over en daardoor zal het niet minder pijnlijk zijn áls er iets gebeurt waar je bang voor bent.
Je kunt alleen maar (leren) vertrouwen op jezelf, dat je evt tegenslag het hoofd zult kunnen bieden, overwinnen, bestand tegen zult zijn, ook al zou het moeilijk en pijnlijk zijn, als zulk (of ander) onheil je zou treffen en je er alleen voor zou staan.
Leun je erg op je man?
Onderneem je ook dingen zonder hem, als hij wel thuis is?
Denk je compleet verloren te zullen zijn zonder hem?
Misschien heeft dit piekeren wel een functie, namelijk dat je té afhankelijk bent van hem en zijn liefde en steun (ik noem maar wat, he) en dat je dat over wat meer mensen zou mogen verspreiden, want dat ís ook best een angstig idee als hij de enige/belangrijkste persoon is en het is misschien een fijner idee als je netwerk groter is, waar je bij tegenslag op kunt steunen.
Dus misschien je eigen zelfstandigheid en eigen leven/ sociale kring vergroten, zodat je meer op jezelf vertrouwt?
In elk geval is het zo weer morgen en wens ik je een goede nacht, voor je het weet is ie er weer!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
