Relaties
alle pijlers
totaal in de war...verliefd of niet? allebei of alleen ik?
donderdag 8 mei 2014 17:25
OP verwijdered wegens herkenbaarheid en ook is situatie nu heel anders:
toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:
Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.
Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.
Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.
Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)
En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.
Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.
Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.
Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.
We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.
Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.
Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...
Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.
Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.
Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
toch een vervolg, ik had er toen ik dit eerder schreef nooit op gerekend maar tussen toen, mei en nu, werd alles duidelijk:
Beiden al heel lang verliefd. OP afstand, in stilte. Ik getrouwd al die tijd, daarom hield hij afstand. Tot hij ook een relatie kreeg.
Toen hij een jaar bij haar was kregen wij contact; ik gaf hem een soort groen licht door open te gaan staan en heb niet langer te negeren, mijn gevoel kon ik niet langer wegstoppen. Ik was ook benieuwd of ik nou alles zelf had verzonnen; en hoe het zou zijn als ik die mysterieuze man echt zou kennen.
Dus...wat je dan eigenlijk al lang weet doordat je het voelt was ook waar; het spatte er van alle kanten van af. Ik heb dit in mijn hele leven nooit zo sterk gevoeld. Niet alleen fysiek ontstijgt het alle niveaus van aantrekking die je je maar kunt bedenken (wist niet dat dit bestond; nooit gedacht. Niet zoals in de film; maar zoals ik nog nooit ergens anders heb gezien of kon bedenken). Misschien nog veel meer (nee allebei gigantisch) is er een mentale klik. Onze gesprekken zijn voor mij zo bevrijdend, fijn, ontspannen, ongedwongen maar tegelijk ook zo ontzettend open en eerlijk; er is niets wat we niet zouden kunnen bespreken. Aan hem zou ik met het grooste gemak al mijn geheimen vertellen. Geheimen die ik mijn hele leven nooit verteld heb aan wie dan ook. Geheimen die zo diep zitten dat ik ik ze zelf niet eens meer ken, omdat het van die dingen zijn die je niet met anderen bespreekt; die veel te persoonlijk zijn. Hij is een soort haven, als ik bij hem ben, alleen al in de buurt, dan voelt dat als thuis.
Meer nog dan een fysieke bevlieging, is dit een zo bijzondere vriendschap dat ik; zelfs als ik hem nooit meer zou spreken, hem voor altijd in mij heb zitten. In gedachten, hart, gevoel. Heel vreemd...ik heb dit nooit eerder zo gehad. Het is zelfs zo dat ik me hiervoor altijd alleen of incompleet of onzeker voelde. Maar sinds ik hem ken heb ik sprongen gemaakt in het organiseren van allerlei stappen, veranderingen in mijn leven door voor het eerst eerlijk naar mijzelf te zijn. Te zien wie ik ben, wat ik wil, te zien wat ik kan en daar in ook geloven. En uit zaken durven stappen die mij meer gevangen hielden in een soort houdgreep, puur uit hang naar zekerheid en veiligheid. Alles is in sneltrein vaart gegaan. Ik voel me een ander mens. Het is alsof ik eindelijk die persoon heb ontmoet die me heel maakt. Of hij nou bij me in de buurt is, of alleen in gedachten (heel vaag, ik weet het; ik probeer mijn gevoel te beschrijven maar das moeilijk)
En dat terwijl wij na ons eerste contact ongeveer 2.5 maand onafscheidelijk zijn geweest in tekst en woord, elkaar zien, mailen, samen, whatsappen, zien, : zo vaak het kon. Direct vertelde ik het mijn man en dit heeft geleid tot een open gesprek hierover met iedereen die ervan wist of betrokken was. Maar daarna onvermijdelijk ook tot een soort 'stilstand' waarin we beiden proberen uit te vinden wat het juiste is om te doen met ons beider relaties.
Mijn man heeft hem gevraagd ons die ruimte te geven en ondanks dat we dat in het begin bijna niet konden, probeert hij dat nu wel te respecteren.
Dat heeft hij hem beloofd en hij houdt zich hier aan. De keren dat we het niet konden laten om na die periode van waanzinnig intens contact ineens 'in de kou te staan' en naar elkaar toegetrokken werden; spraken we toch in de stad af en bleef het bij praten en daarna weer loslaten. Het was alsof het voor ons soms zo moeilijk is om elkaar niet te zien; dat we het nu allebei heel hard wel proberen om afstand te houden, maar toch na een tijd elkaar weer opzoeken: toevallig of gestuurd. Elkaar dan even spreken en kunnen zien helpt dan weer om de tijd daarna gescheiden te zijn en allebei ons te richten op de dingen die we zelf uit te zoeken hebben. Hij twijfelt enorm aan of hij toekomst ziet met zijn relatie. Latent al, want hij heeft zich er nooit volledig in kunnen storten vanaf het begin, maar sinds wij dit contact legden is die twijfel zo erg geworden dat hij dit nu met haar bespreekt en zo probeert uit te vinden of hij door wil.
Alleen door ruimte geven, (wederzijds), lukt dat denk ik...Ik heb er nu vrede mee dat het op deze manier gaat; elkaar af en toe gewoon kunnen zien. Natuurlijk was er een tijd dat ik hem het liefst zo vaak mogelijk zag, maar nu dat niet meer kan omdat we open zijn geweest naar de omgeving en de omgeving hier ook iets van vond, is het gek genoeg ook prima en voldoende om alleen maar aan hem te denken : dan voelt het al alsof hij bij me is...Hij zit in mijn gedachten, altijd. Kijkt mee met alles wat ik doe. In gedachten deel ik alles met hem sinds we echt contact hebben.
We staan er allebei dubbel in; we willen elkaar niet volledig loslaten, maar omstandigheden en integer handelen naar onze partners dwingen ons om toch die afstand te nemen. En na een lange tijd zonder contact zoeken we of bewust contact of weten we dat we elkaar ergens zullen zien via vrienden; en dan is het er weer. Het gaat misschien nooit weg? Ook als ik hem dus niet zie, gaat het niet weg. Dat bleek al uit het feit dat voor we echt contact kregen ik hem al 2 jaar niet uit mijn kop kreeg.
Inmiddels ben ik zo ver dat ik met mijn man alles bespreek; van wat er mis zat en of zit, wat ik daar mee wil. Wat ik wil in het algemeen en dat ik (en daar staat hij achter) alle stappen moet gaan zetten om dichterbij mezelf te komen (wat ik wil). Ook als ik daar rust voor nodig heb, door vb apart te gaan wonen, dan steunt mijn man mij hierin. Ondanks alles is hij altijd blijven hopen dat wij er samen uit komen; het gaat nu zelfs goed tussen ons. Door alles open te gooien heb ik eigenlijk - zij het via een pijnlijke manier - mezelf gedwongen tot eerlijkheid op alle vlakken; ook twijfels die er bij mij heel diep weg waren genegeerd over mijn relatie; ik sprak ze uit. Enerzijds praten we daardoor meer, is onze relatie echter en eerlijker aan het worden en kunnen we daardoor dichterbij elkaar; de afstand is meer weg.
Nu zit ik alleen nog met 1 ding; Hij zit nu in mijn systeem; veel meer nog dan mijn man; hij is een soort deel van me hoe gek dat ook klinkt; alles wat ik meemaak deel ik als het ware in gedachten met hem. Ik voel me zelfs niet meer onzeker, incompleet of 'alleen': Voor het eerst in mijn leven voel ik me prima zoals ik ben en ben ik ook heel gelukkig als ik alleen ben; maar ik moet eerlijk toegeven dat dat ook komt doordat hij gevoelsmatig 'bij me' is...
Ik weet dat het allemaal heel debiel klinkt...ik weet ook niet wat ik hier mee wil. Sowieso wilde ik het graag kwijt;ook aan degenen die dit meelazen en er het hunne van dachten. Gewoon als antwoord op een groot vraagteken. Ik wil ook dat jullie weten dat ik hem totaal niet idealiseer: ik zie doordat ik hem nu ken ook heel veel mindere of moeilijke kanten; het gevoel is er alleen geen cm minder om: ook niet meer. Het is gewoon zoals het is; hij is zoals hij is. En zelfs met die dingen...is hij prima zoals hij is. Geen God ofzo, verre van; iemand die ook fouten heeft gemaakt, maar ook veel heeft meegemaakt...Iemand die probeert opnieuw in het leven en het geluk te geloven. Een breekbaar iemand...en iemand die dat niet verhult.
Toch hoop ik zo dat ik binnenkort een echte keuze kan maken: Alleen verder, en dan niet eens met die andere man (dat zou hier nu de tijd niet voor zijn; beide relaties achter de rug of er nog half in). Of met mijn relatie verder. Nu heb ik namelijk van 2 kanten het allerbeste: Ik ken hem nu eindelijk en onze verliefdheid is uitgesproken, zij het nu dan op afstand. En qua huwelijk is eindelijk die beerput met onuitgesproken ruis uitgesproken en is er dus nu feitelijk een perfeste 'clean slate' om opnieuw te beginnen. En ik heb geluk dat ik, na mijn eerlijkheid hierover, een man heb die heel graag met me door wil.
Ergens voelt het echter toch zo dat als ik doorga, ik dan ons alle 3 voor de gek houdt; en de hele wereld die dit stilzwijgend inmiddels weet om ons heen.
donderdag 9 april 2015 20:08
quote:viva-amber schreef op 09 april 2015 @ 20:04:
Dus dit duurt zogenaamd de helft van haar hele huwelijk, ik vraag mij af hoe de 7 years itch er uit zal zien, je moet toch wel iets heel zowel heel spannend als langdradig verzinnen om dit te kunnen toppen.Zwangerschap van een tweeling, uiteraard van de hete mijnheer?
Dus dit duurt zogenaamd de helft van haar hele huwelijk, ik vraag mij af hoe de 7 years itch er uit zal zien, je moet toch wel iets heel zowel heel spannend als langdradig verzinnen om dit te kunnen toppen.Zwangerschap van een tweeling, uiteraard van de hete mijnheer?
Mot met to
donderdag 9 april 2015 20:35
quote:contemplatingfaraway schreef op 09 april 2015 @ 09:54:
[...]
Hoe kom je er nou bij dat ik zei 'mens ga scheiden'?
Het was geen rare vraag /opmerking dat je de helft van de huwelijk met je hoofd en je hart bij een ander zit. Misschien even lezen voordat je willekeurig mensen afzeikt?
[...]
Hoe kom je er nou bij dat ik zei 'mens ga scheiden'?
Het was geen rare vraag /opmerking dat je de helft van de huwelijk met je hoofd en je hart bij een ander zit. Misschien even lezen voordat je willekeurig mensen afzeikt?
Opinions are like assholes. Everybody has one.
vrijdag 10 april 2015 05:31
quote:wiriehorn schreef op 08 april 2015 @ 15:18:
Wat (wederom) een mooie post Suzy!
En wat een bijzondere ervaring Bewitched, kan me voorstellen dat dat diep indruk maakt iemand die een andere kijk heeft op de wereld dan dat je gewend bent. Leuk dat jullie af en toe nog contact hebben!
Fijn dat je wat anders naar de situatie kunt kijken contemplating! Heb je laatst nog 2 Pb's gestuurd, zitten in je mailbox.
Dank je wiriehorn, heb gereageerd!
En ook naar tinnifin trouwens, allebei PMs
Wat (wederom) een mooie post Suzy!
En wat een bijzondere ervaring Bewitched, kan me voorstellen dat dat diep indruk maakt iemand die een andere kijk heeft op de wereld dan dat je gewend bent. Leuk dat jullie af en toe nog contact hebben!
Fijn dat je wat anders naar de situatie kunt kijken contemplating! Heb je laatst nog 2 Pb's gestuurd, zitten in je mailbox.
Dank je wiriehorn, heb gereageerd!
En ook naar tinnifin trouwens, allebei PMs
