Laag libido partner, hoe ga ik daarmee om?

Ik ben ook al heel lang samen met mijn man. De pest is blijkbaar dat ik zoveel afwijzingen heb gehad en me zo vaak onzeker heb gevoeld dat het lijkt alsof mijn lust ten opzichte van hem gedoofd is. Ik had sowieso ' savonds vaker zin dan in de ochtend maar daar kon de laatste 10 jaar al niet meer aan voldaan worden.
Het is zo'n strijd soms met mezelf! Eigenlijk wil ik hem nog steeds pleasen als hij in zin heeft op die zaterdagochtend maar ik voel weerstand.
Ik ben in gesprek met een psycholoog en sindsdien weiger ik vaker omdat ik meer voor mezelf mag opkomen. Ik kan nog steeds heel boos en teleurgesteld zijn omdat hij mij onnodig onzeker heeft gemaakt. Omdat hij mij nooit oprecht heeft willen plezieren. Omdat hij mij nooit gebeft heeft en ik hem gewoon blijf pijpen. Omdat hij nooit warm loopt als ik in mooie lingerie voor hem sta. Omdat hij altijd heeft doen overkomen dat het mijn probleem is.
Ik bén een mooie vrouw. Ik krijg veel aandacht en aanzoeken en ja ik ga inmiddels wel eens voor de bijl. Iedereen heeft recht op begeerte.
Woepwoep, ik vind het knap dat je de injecties probeert dat je nog niet moegestreden bent. Mijn man verdiept zich niet in zijn probleem. Ik zal hem de instructies moeten geven om wat te proberen maar merk dat ik de energie niet meer heb en de lust niet meer voel. Hij zal pas weer een actie opzetten als ik bij hem weg ga maar dan is het te laat..

Depten dit klink niet best en kan mij het ook goed voorstellen als ik jou verhaal leest. Waarom ziet hij het niet als zijn of jullie probleem ?
Mijn man zag het probleem duidelijk en vond het rot ook na mij dat is een heel verschil en het gebeurde nog heel weinig maar wel met passie en bevrediging.
De injecties zijn een hele verbetering en zijn blij hij het heeft laten onderzoeken...

Ik hoop en gun jou dat jou man het ook van jou kant gaat zien en voelen want dit klink zwaar voor je beste Depten

dit is een misverstand ik stuur de moderator een bericht

Hoi allemaal,

per 'toeval' op dit topic gebotst en, al heb ik niet alles gelezen, wat herkenbaar!

Ik ben nu 6 jaar samen met mijn vrouw. Mijn droomvrouw eigenlijk, waar de term 'op slag verliefd' voor was uitgevonden. Ondertussen twee geweldige kinderen gekregen.

Dus alles wat wenselijk is in mijn leven. Maar de seks is zéér karig aanwezig. Ik kan niet zeggen dat de intimiteit verdwenen is, want we knuffelen wel nog redelijk vaak. Maar als het verder gaat dan gewoon knuffelen, krijg ik zeer vaak/constant het deksel op de neus.

En dat frustreert me enorm (zelfs nu ik dit aan het typen ben). 1 keer per 3 maanden seks (als ik geluk heb).

Ik heb het er al met haar over gehad en ze vraagt dan dat ik haar tijd geef. Maar ik blijf maar tijd geven en mijn geduld raakt eigenlijk op.

Ik ben absoluut tegen vreemdgaan, laat dat duidelijk zijn. Maar nu mijn gezin verlaten absoluut geen optie is, begin ik hierover te twijfelen. Niet ok, maar ik ben eerlijk.

Ik wilde gewoon even mijn verhaal kwijt.


gr.

A.

Mennekevans ik snap je gedachtengangen helemaal! Niet bevredigd worden en keer op keer een teleurstelling, haalt niet het beste in je naar boven.
Ik ben hierover met een psycholoog gaan praten en zij was heel duidelijk: "iedereen heeft recht op begeerte." Dat gaf mij het zetje om mijn hart te volgen want ik was zo op zoek naar een partner die mijn écht wil, opgewonden van mij raakt en waarmee ik samen kan experimenteren.

Ik probeer mij een voorstelling te maken of er een verschil zit in je afgewezen voelen door een man of door een vrouw als manzijnde.
De ervaring met mijn man is dat hij nooit een goed libido heeft gehad en hij niet voldoende opgewonden raakt en geen erectie krijgt en dan wordt de daad lastig.. voor vrouwen lijkt het wat eenvoudige oplosbaar ( met eventueel wat glijmiddel)
Hoe was het libido van je vrouw in de beginperiode?
Ik hoor af en toe een successtory voorbij komen maar mijn ervaring is dat het gedurende de tijd niet toeneemt maar juist afneemt..daar wordt je dan weer helemaal niet vrolijk van. Ik ben al 20 jaar samen met mijn man. Wil niet scheiden maar wel bemind worden dus mijn minaar bevalt heel goed.
Desondanks blijf ik ook flink in het schuldgevoel zitten zo nu en dan omdat ik mezelf te veeleisend vind. Krijg dan gedachten als: " er zijn zoveel mensen die sexloos door het leven gaan, hoezo moet ik zo moeilijk doen"
Dus.. denk goed na als je keuzes maakt om vreemd te gaan. Maar, als je al met de gedachte speelt, is het hek misschien al wel van de dam.

Hoi Depten,

het libido van mijn vrouw was gewoon goed te noemen. Ik heb nooit geklaagd tot er op een gegeven moment kinderen waren en ze vaak te moe was (of zo zei ze het toch).

Maar dat is dus frustrerend nu.

gr.

M

(ps: ik heb je een PM gestuurd)

Depten heeft jou man nooit hulp gezocht of zicht laten onderzoeken dan ?
Zat net je verhaal even terug te lezen, vind hij het geen probleem dan ?

Woepwoep, hele late reactie maar goede vraag want daar precies zit mijn frustratie en pijn. Mijn man heeft nooit een goed libido gehad. Hij was nooit uit op seks en kan ook altijd maar een keer. Als hij klaar is, is het ook écht voorbij en hij heeft jarenlang doen voorkomen alsof dat gewoon normaal is.
Lang geleden ben ik een forum gestart en heb hem de inhoud laten lezen waarin de reacties uiteenliepen van 'wat is hij een egoïst en zoek een minaar! ' Toen kon hij niet anders dan toegeven en is het een tijdje wat beter gegaan.
Het verschil is daardoor gemaakt dat hij minder op zichtzelf gericht is in bed maar zijn libido blijft natuurlijk gewoon hetzelfde en ik verlang zo naar een sekspartner die mij ook graag wil, écht wil met overgave.

Mijn man kan ook alleen maar in de ochtend omdat hij dan wel eengoede erectie kan krijgen, wat maakt dat we nooit spontane seks kunnen hebben of lekker
's avonds na een avondje uit.

Het grote probleem is dat mijn man niet echt een probleem ervaart. Hij stopt het weg en wil het niet voelen. Volgens mijn psycholoog zit hier ergens een grote angst onder. Zal allemaal wel maar als je toch ziet dat je vrouw daar zo'n last van heeft, dan zou je toch de intentie moeten hebben om wat aan de situatie te veranderen! Dat stuk onbegrip is bij mij heel groot. Hij is gewoon geen man die het de vrouw naar de zin maakt en erg op zichzelf gericht.
Ik zou denken: probeer wat! Een viagra een pornootje om in de mood te komen.. doe wat! Laat iig zien dat je bereid bent om er wat aan te doen! Die boodschap heeft hij nooit opgepakt. Ik ben bij een apotheek in een andere stad anoniem viagra gaan halen en ook die bleven in het nachtkastje liggen.. dat was het moment waarop ik mijn eigen plan heb getrokken maar was ik 20 jaar verder.

Dat is ook waarom ik me hard maak voor partners die hetzelfde ervaren. Ik ben het slechte voorbeeld van dat het niet beter gaat worden. Heb geen illusies,
En verwacht geen beteer tijden. Eens eenlaag libido, altijd een laag libido!
Kun je daar niet mee leven, ga weg want het ruïneert je relatie.

Hoi,

Ik lees al ff mee, nog nooit gereageerd, maar ik wil mijn verhaal ook s kwijt. Sorry als het wat langer is.

Allereerst: vorig jaar hebben we onze achter onze van relatie 19jaar een punt gezet. Waren al samen sinds mijn 16de. In deze relatie was ik de passieve partner, althans de laatste jaren. In het verleden heb ik ook iets meegemaakt wat is blijven hangen (stalkers, verkrachting) en hoewel we toen al samen waren heb ik dit achter mij kunnen laten.
Althans, dat dacht ik, uiteraard heeft het hem ook geraakt maar gezien ik er niet over wilde praten trok ik gewoon een muur rond me op en zo, dat is opgelost. Ik voelde mezelf fysiek totaal niet meer goed, voelde me onaantrekkelijk. Mijn vriend was hondstrouw en bevestigde mij enorm veel, tot in die mate dat ik het gewoon niet geloofde. Wat de seks natuurlijk nog moeilijker maakte.

We hadden wel regelmatig seks, maar hij moest altijd het initiatief nemen. (type: ik ging met mijn rug naar hem liggen en als ie wat wou moest ie zelf maar aangeven, dan kwam ik wel in de mood). Ik besef hoe vermoeiend dat voor hem moet geweest zijn maar ik kon het mezelf echt niet opbrengen. Onze ruzies gingen altijd over hetzelfde: hij voelde zich niet gewild. Weinig intimiteit van mijn kant, terwijl hij net een hoog libido heeft en veel bevestiging nodig heeft. Na die ruzies deed ik altijd een effort om er op te letten - ik besef nu dat dat ook niet klopt - maar uiteindelijk vielen we weer in hetzelfde patroon.
Achteraf bekeken heel vermoeiend, voor ons beiden.
Het idiote is dat ik zelf wel openminded ben - voor mij kan je perfect iemand graag zien maar in het moment fysiek voor iemand anders vallen. Ik zou het hem niet kwalijk genomen hebben, maar hij was heel trouw en erg jaloers, dus dat moest ik zelf niet aankaarten.

Na de geboorte van ons kind werd het een automatisme, robotseks, broer/zus omgang. We hebben het nog 4 jaar volgehouden, want we zagen elkaar echt wel graag, maar toen ie me in tranen kwam vertellen dat hij verliefd was geworden kwam dit ergens als een opluchting. Ik moest niet meer blij zijn als hij eens geen zin had (want dan moest ik mij niet schuldig voelen). Ik gunde het hem zo. We zijn nog steeds vrienden overigens.

Na onze breuk ben ik toch in therapie gegaan, ook omdat hij me dat smeekte, en ik ben er inderdaad sterker uit gekomen. Had ik het maar eerder gedaan.

Een jaar later heb ik nu een LATrelatie met een superlieve man die even openminded/niet jaloers is als ikzelf. Ken hem ook al jaren. Eindelijk voel ik me begrepen!
Ik ben er inmiddels achter dat ik emotioneel val voor mannen, maar fysiek val ik ook op vrouwen. Ik experimenteer graag en ik voel me op en top vrouw. Ik koop voor het eerst sinds 10 jaar echte lingerie (type sexy, geen basics meer). Ik stuur wel es een geil appje. Dingen die ik mij mijn ex nooooooit zou gedaan hebben., en soms kijk ik daar wel met spijt naar terug. Want... waarom bij mijn huidige vriend wel en mijn ex niet?
Waarschijnlijk vond ik hem niet meer aantrekkelijk. Voelde ik me onbegrepen.

Ik van van iemand die nooit zin had iemand geworden die quasi altijd zin heeft. Mijn vriend kan niet altijd volgen - als we een paar dagen na elkaar seks hebben gehad (klinkt veel, maar door de week zien we elkaar niet) kan ie niet meer klaarkomen. Wel erectie, wel opgewonden, maar dat is het. Hijzelf vind het geen probleem, zegt dat hij geniet van mij te zien genieten en dat dat altijd zo is geweest bij hem. Soms twijfel ik dan - ligt het uiteindelijk toch aan mij? Soms is het wat verwarrend want dit is lijnrecht tegenover wie ik vroeger was.
Maar ik besef dat ik nu geluk heb en niet mag klagen.

Ik weet niet of iemand iets heeft aan dit verhaal, maar ben blij dat ik het eens kwijt kan. Als ik jullie verhalen lees herken ik mezelf soms in beide kanten, en vooral de passieve partner kant doet mij nog maar eens beseffen wat ik mijn ex ontzegd heb. Ik heb hier soms echt spijt over, maar het is niet anders.

Mijn ervaring: als het niet goed voelt gaat het waarschijnlijk niet beter worden. Ik kan enkel voor mezelf spreken, maar het uit elkaar gaan, hoewel dat natuurlijk hard was, was de beste keuze die wij konden maken.

Jeetje! En ik maar al heel lang bewegen tussen begrip proberen te hebben voor de afwijzing van de ander en zo het gevoel hebben tekort te komen dat een keertje neuken mijn gevoel kon sussen voor een tijdje.
Ik twijfel zelfs of haar seksuele verlangen (in mij) in de periode dat we het nog goed hadden (voor de geboorte van onze dochter, 7 jaar terug) er wel was, of dat dat toen de levendigheid voornamelijk lag in mijn zin en lust..
Nu loopt het al 7 jaar op dat vlak niet helemaal lekker op intimiteit gebied.
Tongzoenen? Ik weet echt niet hoelang geleden het is dat we het hebben gedaan.
Lekker tegen elkaar aan op de bank? Ik denk wel eens terug aan het eerste appartement waar we gingen samenwonen, 30m2, alleen een tweeëneenhalf zittertje. Tegen elkaar aan was zo gewoon.
Strelen? Ik merk dat ik het, in wisselende mate, lastiger vind om haar onbevangen te strelen. Enerzijds omdat zij er bij mij al een aantal jaar geleden helemaal mee is gestopt (bang voor een man die meer wil) anderzijds om mezelf te beschermen tegen haar afwijzing en haar (mij) toch energieslurpende passiviteit.
Seks dan? Momenteel zitten we sinds een anderhalve maand weer in een 'totaal geen' seks periode. In de loop van de jaren zijn de seksloze periodes toegenomen en kwantiteit en in duur. De langste periode vorig jaar was bijna 6 maanden. Als het komt tot seks heb ik eerst haar (passieve) lichaam moeten strelen waarna ze mij 'op zich trekt' zodat het tot coïtus komt. Als die tijd houdt ze haar ogen dicht (wat ik best jammer vind).
Praten dan? Mondjesmaat en met moeite. Misschien zou je kunnen stellen dat het door mijn vasthoudendheid de afgelopen week ietsje beter gaat. Zelf was ik er geen superster in en zij ook niet, maar inmiddels blijf ik het onderwerp 'gemis aan intimiteit' aanroeren.
We hebben een paar maanden EFT-relatietherapie gedaan, maar bij het hoofdstuk fysieke intimiteit zijn we niet aangekomen. Haar weerstand tegen door mij vastgehouden worden is bijzonder groot. Als ik het aankaart bij haar is haar reactie dat ze het eerst zelf onder controle wil hebben, voor ze mij kan toelaten. Waarvan ik inmiddels het mijne denk aangezien het niet voorkomt dat ze zich alsnog laat vasthouden door mij.
Wel sporadisch, als er niet heel veel aan de hand is, overdag en liefst als er 'nog heel veel te doen' is, komt het nog wel tot een knuffel.
Ze vindt dat ik niet zo moet 'pushen' als ik weer eens vraag om meer intimiteit of dan op z'n minst weer een keertje vrijen in bed. Daarmee is de reflectie die ik van haar, in mijn 'ik-zit-er-helemaal-doorheen' momenten, opneem: haar persoonlijke verkrachter, geen vent want die zou er zo overheen stappen en niet onzeker zijn, ongeduldig, opdringerig, somber . . .
Ik herken mij hier volkomen niet in maar het kruipt wel onder je huid. Als het puntje bij paaltje komt wéét ik niet eens meer of ik kan tongzoenen en heb ik al helemaal geen vertrouwen erin dat een ander mijn tongzoen lekker zal vinden.
Kutzooi!
Hè hè, ff lekker gelucht . . .

Joris, je verhaal klinkt heel ingewikkeld. In de liefde gaat het om geven en nemen en dan kom je op een moment dat je ook niet meer kan geven omdat je weinig terug ontvangt. Mijn motto is altijd geweest dat je de eer aan jezelf moet houden, bij jezelf moet blijven en je niet moet gaan verlagen tot iets wat een ander jou aandoet. Zou je dat doen, dan je relatie naar de verdoemenis en is de wereld kapot. En toch herken ik wat je zegt; ook niet meer de energie voelen om de ander te stelen. Dan is er volgens mij ergens een grens bereikt en zit je in een neerwaardse spiraal die nog maar weinig veerkracht heeft.
Je vrouw wil dus eerst zelf ontdekken en het daarna delen met jou.. is er mogelijk iets gebeurd waardoor haar lust verdwenen is of wellicht nooit goed geweest is?
Ik vind dat jij recht hebt om te weten waar zij zit in het proces en of er hoop is voor jou op betere tijden.
Toen ik mijn man vertelden dat ik we nooit meer kussen en dat ik bij het zien van kussende mensen alitjd een verlangen voel, vertelde hij niet van kussen te houden. En ik wil vervolgens geen man die niet echt met mij wil kussen. Ik wil ene man die mij vol overgave kust en opgewonden van mij raakt. Hoe is dat voor jou. Voel jij nog wel lust en begeerte voor haar?

Hi depten, lief dat je mijn verhaal hebt gelezen en de moeite neemt om je in te leven. Dat waardeer ik. Ja, ze heeft wel verteld dat in vorige relaties uit verbinding raakte door een mismatch in, laten we zeggen, libido tussen haar en de man. Voor zover ik af en toe de helderheid van geest heb, zie ik dat ik bij haar die demonen wakker maak zonder daar als haar huidige levenspartner iets aan te mogen doen (een lekkere knuffel, stel ik mij zo voor, zou toch 'wonderen' kunnen doen?). Wat dat betreft (terugkijkend) heeft er in onze relatie altijd iets tussen gestaan waar we emotioneel niet samen aan hebben kunnen werken. En natuurlijk, ik heb dat misschien wel gesterkt vanuit mijn beeld van allesvergevende liefde waarbij ik steeds begrip heb gehad dat zij liever koos om het zelf op te lossen en afstand te nemen ('ik kom wel als ik daar klaar voor ben'). Nu weet ik dat communiceren dè sleutel is om open en eerlijk alles op tafel te leggen en daarmee ook mijzelf serieus te nemen òf ik in de relatie wel (wat constanter) gelukkig kan zijn.
Ja, ik voel nog begeerte en lust maar merk aan mijzelf dat ik dat steeds minder de vrije teugels geef uit de ervaring wéér afgewezen te worden. Dat is mijn ding. Dan neem ik afstand en voel ik mij niet goed en laat ik het weer afkoelen waarbij er bij mij weer een stukje van het complete gevoel is afgeknaagd. En dat vind ik dan tegelijkertijd zóóó zonde, zo tegen mijn beleving hoe een liefdevolle relatie óók kan zijn.. Erg frusti..
We kijken bijvoorbeeld samen wel graag naar 'first dates' waarin ik, zoals jij ook zo'n beetje aangeeft, hele warme gevoelens bij het zien van ontluikende liefde en hoe de deelnemers vertellen dat ze verlangen naar 'iemand op de bank'. Mijn partner weet het verliefde gedrag vaak te plaatsen als 'zoiets doe je in het begin, dat is geweest'.. Grrrrr, NEE, in mijn levensbeeld kan dat gevoel je toch nog steeds overvallen..
Het niet meer kussen is gevoel ik het meest intens.. Daar zit toch ook de start van de overgave naar elkaar in..