Thuis
alle pijlers
Mijn lieve, trouwe autootje...
vrijdag 24 oktober 2014 17:40
Ik ben waarschijnlijk erg herkenbaar nu, maar soit. Ik moet gewoon even van me afschrijven denk ik...
Acht jaar was ik, toen mijn opa in 1993 met pensioen ging en een kleinere auto kocht. Hij had altijd grote auto's gereden, maar nu kwam er een kleine auto.
Ik was veel bij opa en oma: ik logeerde er iedere vakantie, en op de jaarlijkse gezinsvakantie naar Center Parcs ging oma ieder jaar mee. Opa reed dan mee, en bleef de eerste dag en kwam de laatste dag weer om oma op te halen. Sibling en ik, klein als we waren wilden dan altijd bij opa en oma in de auto!
Ik was dol op autowasserettes, dat je in de auto zat en al die borstels rond de auto draaiden. Toen opa de auto net had nam hij me mee naar de autowasstraat. Ik zat voorin, naast opa en samen keken we naar de ronddraaiende borstels en alles wat er nog meer te zien was. Voor een kind van acht was dat veel. Ik straalde en zag opa glunderen omdat ik het zo naar mijn zin had.
Vele ritjes in de auto met opa en oma. Tot een paar jaar geleden. Opa is inmiddels halverwege de tachtig, wordt vergeetachtig en heeft zware artrose in zijn been. En nog meer ouderdomskwalen. De arts was onverbiddelijk: opa mocht niet meer rijden. Dit deed hem natuurlijk verdriet. Hij wilde de auto verkopen, maar oma vond dat ze aan de kleinkinderen moesten denken. En zo ging de auto in overleg naar mij.
Dolgelukkig was ik. Mijn eerste eigen auto. Er moesten wat dingen gerepareerd worden maar oke, dat hadden we er heel erg graag voor over! Het bezorgde vriend en mij ontzettend veel vrijheid. We gingen overal heen, zelfs naar Antwerpen, helemaal met opa's auto! Schoonvader heeft er zelfs een stukje in gereden. We hebben onze kat opgehaald met de auto.
Maar met de ouderdom kwamen ook de gebreken. En nu, na drieënhalf jaar heel veel plezier van de auto te hebben gehad, moest hij onvermijdelijk naar de sloop. Drie dagen na zijn eenentwintigste verjaardag. Hij viel niet meer te maken en het werd gevaarlijk ermee te rijden. Dat kan dus niet, het moet wel veilig zijn! Niet alleen voor ons, maar ook voor andere weggebruikers.
Wat me het meest pijn deed was dat de ruitenwissers zijn vernield en er een band is lek gestoken. Dat mijn autootje zo aan zijn einde moest komen vind ik erg verdrietig. En het maakt me erg boos, dat mensen niet met zijn gore tengels van andermans spullen kunnen blijven.
Vriend heeft de auto naar de sloop gebracht en ik ga zo met het vrijwaringsbewijs naar de bank om de verzekering op te zeggen. Maandag dan de parkeervergunning opzeggen bij de gemeente. De belastingdienst gaat automatisch volgens mij.
Dat was het dan, opa's auto Waar we zoveel plezier van hebben gehad, en ook een tastbare herinnering aan toen hij nog die grote stoere man was die alles kon. Voel me wat verdrietig nu. En we moeten nu heel lang en heel hard sparen voor een nieuwe auto, dat wordt nog wat. We zitten dus nog wel een tijdje zonder auto. Dat hij niet meer gemaakt kon worden oke, maar het maakt me gewoon zo ontzettend verdrietig dat hij nog zo is toegetakeld. Moest het even kwijt denk ik, sorry voor het lange verhaal.
Acht jaar was ik, toen mijn opa in 1993 met pensioen ging en een kleinere auto kocht. Hij had altijd grote auto's gereden, maar nu kwam er een kleine auto.
Ik was veel bij opa en oma: ik logeerde er iedere vakantie, en op de jaarlijkse gezinsvakantie naar Center Parcs ging oma ieder jaar mee. Opa reed dan mee, en bleef de eerste dag en kwam de laatste dag weer om oma op te halen. Sibling en ik, klein als we waren wilden dan altijd bij opa en oma in de auto!
Ik was dol op autowasserettes, dat je in de auto zat en al die borstels rond de auto draaiden. Toen opa de auto net had nam hij me mee naar de autowasstraat. Ik zat voorin, naast opa en samen keken we naar de ronddraaiende borstels en alles wat er nog meer te zien was. Voor een kind van acht was dat veel. Ik straalde en zag opa glunderen omdat ik het zo naar mijn zin had.
Vele ritjes in de auto met opa en oma. Tot een paar jaar geleden. Opa is inmiddels halverwege de tachtig, wordt vergeetachtig en heeft zware artrose in zijn been. En nog meer ouderdomskwalen. De arts was onverbiddelijk: opa mocht niet meer rijden. Dit deed hem natuurlijk verdriet. Hij wilde de auto verkopen, maar oma vond dat ze aan de kleinkinderen moesten denken. En zo ging de auto in overleg naar mij.
Dolgelukkig was ik. Mijn eerste eigen auto. Er moesten wat dingen gerepareerd worden maar oke, dat hadden we er heel erg graag voor over! Het bezorgde vriend en mij ontzettend veel vrijheid. We gingen overal heen, zelfs naar Antwerpen, helemaal met opa's auto! Schoonvader heeft er zelfs een stukje in gereden. We hebben onze kat opgehaald met de auto.
Maar met de ouderdom kwamen ook de gebreken. En nu, na drieënhalf jaar heel veel plezier van de auto te hebben gehad, moest hij onvermijdelijk naar de sloop. Drie dagen na zijn eenentwintigste verjaardag. Hij viel niet meer te maken en het werd gevaarlijk ermee te rijden. Dat kan dus niet, het moet wel veilig zijn! Niet alleen voor ons, maar ook voor andere weggebruikers.
Wat me het meest pijn deed was dat de ruitenwissers zijn vernield en er een band is lek gestoken. Dat mijn autootje zo aan zijn einde moest komen vind ik erg verdrietig. En het maakt me erg boos, dat mensen niet met zijn gore tengels van andermans spullen kunnen blijven.
Vriend heeft de auto naar de sloop gebracht en ik ga zo met het vrijwaringsbewijs naar de bank om de verzekering op te zeggen. Maandag dan de parkeervergunning opzeggen bij de gemeente. De belastingdienst gaat automatisch volgens mij.
Dat was het dan, opa's auto Waar we zoveel plezier van hebben gehad, en ook een tastbare herinnering aan toen hij nog die grote stoere man was die alles kon. Voel me wat verdrietig nu. En we moeten nu heel lang en heel hard sparen voor een nieuwe auto, dat wordt nog wat. We zitten dus nog wel een tijdje zonder auto. Dat hij niet meer gemaakt kon worden oke, maar het maakt me gewoon zo ontzettend verdrietig dat hij nog zo is toegetakeld. Moest het even kwijt denk ik, sorry voor het lange verhaal.
zondag 26 oktober 2014 21:48
quote:blue_lagoon schreef op 26 oktober 2014 @ 19:54:
Nou paper-clip, eerlijk gezegd kon ik dat niet meer aan. Hij was zo toegetakeld (ik weet niet door wie). Ik kon het zelfs niet opbrengen om echt afscheid te nemen, wil mijn auto herinneren zoals hij was. Oeps dat klinkt wel weer heel dramatisch (sorry, Nouschi ) dus heb echt niets meer behalve mijn herinneringen. Maar die zijn wel mooi.
Dat zou fantastisch zijn, als je dochter tegen die tijd in Tuf kan rijden! Kan me voorstellen dat je hem niet wil missen. En inderdaad, van het geld dat we nu overhouden kunnen we sparen voor een nieuwe auto (en een nieuw appartement, en de bruiloft, vakantie... we willen gewoon teveel!!)Het is een ding.
Nou paper-clip, eerlijk gezegd kon ik dat niet meer aan. Hij was zo toegetakeld (ik weet niet door wie). Ik kon het zelfs niet opbrengen om echt afscheid te nemen, wil mijn auto herinneren zoals hij was. Oeps dat klinkt wel weer heel dramatisch (sorry, Nouschi ) dus heb echt niets meer behalve mijn herinneringen. Maar die zijn wel mooi.
Dat zou fantastisch zijn, als je dochter tegen die tijd in Tuf kan rijden! Kan me voorstellen dat je hem niet wil missen. En inderdaad, van het geld dat we nu overhouden kunnen we sparen voor een nieuwe auto (en een nieuw appartement, en de bruiloft, vakantie... we willen gewoon teveel!!)Het is een ding.
