Overig
alle pijlers
Ik ben mijn mama of papa kwijt
maandag 10 mei 2010 14:26
ik ben mijn mama kwijt deel 1
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
Ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde
het water gaat er anders dan voorheen
de stroom van een rivier hou je niet tegen
het water vindt er altijd wel een weg omheen
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
om hem glad en rond gesleten
te laten rusten in de luwte van de zee
Ik leverde bewijs van mijn bestaan
ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten
omdat door het verleggen van de steen
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Aan mij de lastige taak om een nieuw topic te openen. Eigenlijk wil ik niet zo graag dat het andere topic dicht gaat, maar regels zijn regels.
Hierbij dus een vers nieuw topic. Voel je vrij om te lezen, of reageren, hier mag alles en moet niets.
maandag 10 mei 2010 14:31
maandag 10 mei 2010 14:34
En dan hier weer verder maar
Dank druifje.
Gisteren zou ik met mijn moeder naar de Giro gaan kijken maar ik werd halverwege gebeld door thuisfront dat ik terug moest komen. Vriend moest even naar de huisarts en medicijnen halen.
Wij naar de huisarts ( uiteraard die bij het ziekenhuis, een ander is niet beschikbaar op zondag) en hij een recept gekregen. Wat afgehaald kon worden bij jawel... de ziekenhuisapotheek.
Dus terwijl de het peleton langskwam onder luid gejuich, getoeter en het geklap van de helicopter ( mijn vader was vervent wielrenner, wat had hij dit geweldig gevonden) stond ik in De Gang. De gang waar ik een negen maanden geleden volledig kapot doorheen gelopen ben.
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah
Dank druifje.
Gisteren zou ik met mijn moeder naar de Giro gaan kijken maar ik werd halverwege gebeld door thuisfront dat ik terug moest komen. Vriend moest even naar de huisarts en medicijnen halen.
Wij naar de huisarts ( uiteraard die bij het ziekenhuis, een ander is niet beschikbaar op zondag) en hij een recept gekregen. Wat afgehaald kon worden bij jawel... de ziekenhuisapotheek.
Dus terwijl de het peleton langskwam onder luid gejuich, getoeter en het geklap van de helicopter ( mijn vader was vervent wielrenner, wat had hij dit geweldig gevonden) stond ik in De Gang. De gang waar ik een negen maanden geleden volledig kapot doorheen gelopen ben.
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah
maandag 10 mei 2010 14:35
maandag 10 mei 2010 14:40
maandag 10 mei 2010 14:42
Zonder er gelijk een gedichtjes topic van te maken, ik heb dit gedichtje van Jean Pierre Rawie voorgelezen op de crematie van mijn vader:
Ik houd het kleine ritueel in ere,
opdat je elk moment terug kunt keren.
Iedere dag, wanneer het avond wordt,
maak ik de tafel klaar: een extra bord,
bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas,
alsof je enkel opgehouden was.
Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene
waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen ?),
ik hoor, alsof de woning nog bestond,
het grind, de klink, het aanslaan van de hond,
en je komt binnen op het ogenblik
dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.
Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf
en haast niet opziend van mijn stil bedrijf
de woorden vind, als was het vanzelfsprekend:
Schuif aan; tast toe: er is op je gerekend.
Ik houd het kleine ritueel in ere,
opdat je elk moment terug kunt keren.
Iedere dag, wanneer het avond wordt,
maak ik de tafel klaar: een extra bord,
bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas,
alsof je enkel opgehouden was.
Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene
waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen ?),
ik hoor, alsof de woning nog bestond,
het grind, de klink, het aanslaan van de hond,
en je komt binnen op het ogenblik
dat ik de lamp ontsteek, de bloemen schik.
Ik hoop alleen dat ik dan rustig blijf
en haast niet opziend van mijn stil bedrijf
de woorden vind, als was het vanzelfsprekend:
Schuif aan; tast toe: er is op je gerekend.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
maandag 10 mei 2010 14:46
wat mooi en wat hartverscheurend triest.
Dit heeft onze meneer voorgelezen.
Ik weet het ook niet
Zeg meneer De Bie
Vertel eens even
Waarom wij leven
Wat de zin is van dit bestaan
Dag meneer De Bie
Ik wilde weten
Wat moeten wij eten
Voor wij naar de hemel gaan
Ik weet het ook niet
Ik heb geen idee
Het kan mij niet schelen
Ik zit er niet mee
Het heeft dus geen zin
Om mij te schrijven
Of te bellen
Want als het antwoord toch niet komt
Hoef je de vraag ook niet te stellen
He meneer De Bie
Ik wilde vragen
Hoe ik mijn dagen
Het allerbeste vullen kan
Doei meneer De Bie
Moet u eens horen
Wij gaan verloren
En mijn vraag is nu
Wat dan?
Ik weet het ook niet
Hoe zeer het mij spijt
En ik vind het zonde van mijn tijd
Het heeft dus geen zin
Om mij te schrijven
Of te bellen
Want als het antwoord toch niet komt
Hoef je de vraag ook niet te stellen
Je hoeft de vraag dus niet te stellen
Het is eigenlijk een heel dom liedje van van Kooten en de Bie. Daar was mijn pa gek op. En we waren dus op zoek naar een tekst om voor te lezen, totdat een van ons ( ik weet niet eens meer wie) riep, we kunnen wel even op de site van van Kooten en de Bie kijken. Dus ik en mijn zusjes op de site, en mijn moeder thuis op de site, en allemaal kwamen we gelijk op deze tekst terecht. Dus deze moest het worden.
Dit heeft onze meneer voorgelezen.
Ik weet het ook niet
Zeg meneer De Bie
Vertel eens even
Waarom wij leven
Wat de zin is van dit bestaan
Dag meneer De Bie
Ik wilde weten
Wat moeten wij eten
Voor wij naar de hemel gaan
Ik weet het ook niet
Ik heb geen idee
Het kan mij niet schelen
Ik zit er niet mee
Het heeft dus geen zin
Om mij te schrijven
Of te bellen
Want als het antwoord toch niet komt
Hoef je de vraag ook niet te stellen
He meneer De Bie
Ik wilde vragen
Hoe ik mijn dagen
Het allerbeste vullen kan
Doei meneer De Bie
Moet u eens horen
Wij gaan verloren
En mijn vraag is nu
Wat dan?
Ik weet het ook niet
Hoe zeer het mij spijt
En ik vind het zonde van mijn tijd
Het heeft dus geen zin
Om mij te schrijven
Of te bellen
Want als het antwoord toch niet komt
Hoef je de vraag ook niet te stellen
Je hoeft de vraag dus niet te stellen
Het is eigenlijk een heel dom liedje van van Kooten en de Bie. Daar was mijn pa gek op. En we waren dus op zoek naar een tekst om voor te lezen, totdat een van ons ( ik weet niet eens meer wie) riep, we kunnen wel even op de site van van Kooten en de Bie kijken. Dus ik en mijn zusjes op de site, en mijn moeder thuis op de site, en allemaal kwamen we gelijk op deze tekst terecht. Dus deze moest het worden.
maandag 10 mei 2010 14:47
quote:dangeensuus schreef op 10 mei 2010 @ 14:34:
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah Ik ben ook een inbreker, heb in het vorige topic niet meegeschreven. Van dit stukje van dangeensuus sprongen de tranen in mijn ogen. Zo ontzettend herkenbaar.
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama. En ik liep weer naar buiten en verbaasde me weer over het feit dat er buiten feest gevierd werd. Dat niemand even stil stond bij MIJN vader die daar zo geknokt heeft, op nog geen 250 meter afstand van het peleton.
Bah Ik ben ook een inbreker, heb in het vorige topic niet meegeschreven. Van dit stukje van dangeensuus sprongen de tranen in mijn ogen. Zo ontzettend herkenbaar.
maandag 10 mei 2010 14:54
Rets wat afschuwelijk dat je het herkent. Dat kan alleen maar betekenen dat je er ook gestaan hebt. In die klotegang.
Ik heb het bezoeken van het ziekenhuis tot nu toe weten te voorkomen. Moest drie weken terug nog wel met zoon naar de huisartsenpost voor een paar hechtingen maar toen was ik meer bezig met zoonlief als met het ziekenhuis wat er naast ligt.
Gisteren was het alleen even allemaal anders. Ik moest door diezelfde ingang, door diezelfde gang, langs de EH, langs de IC, langs die kutterige wachtkamer waar nog steeds dezelfde stomme tijdschriften liggen. De wachtkamer blijft altijd hetzelfde. Zogenaamd huiselijk, met stoelen, wat pc's en tijdschriften. En mensen die er in zitten, op het randje van wel of niet. Stijf van de spanning en de zenuwen.
En het maakt volgens mij niet uit welk tijdschrift je er neer legt, het word toch niet gelezen. Ze zijn stukgebladerd, maar er is geen letter in gelezen.
Ik weet het in het dagelijks leven redelijk weg te drukken maar gisteren in een klap was er die verstikkende paniek weer. Snikkend en kokhalzend liep ik door die gang. Alsof ik zomaar weer terug in de tijd gesprongen was.
Ik heb het bezoeken van het ziekenhuis tot nu toe weten te voorkomen. Moest drie weken terug nog wel met zoon naar de huisartsenpost voor een paar hechtingen maar toen was ik meer bezig met zoonlief als met het ziekenhuis wat er naast ligt.
Gisteren was het alleen even allemaal anders. Ik moest door diezelfde ingang, door diezelfde gang, langs de EH, langs de IC, langs die kutterige wachtkamer waar nog steeds dezelfde stomme tijdschriften liggen. De wachtkamer blijft altijd hetzelfde. Zogenaamd huiselijk, met stoelen, wat pc's en tijdschriften. En mensen die er in zitten, op het randje van wel of niet. Stijf van de spanning en de zenuwen.
En het maakt volgens mij niet uit welk tijdschrift je er neer legt, het word toch niet gelezen. Ze zijn stukgebladerd, maar er is geen letter in gelezen.
Ik weet het in het dagelijks leven redelijk weg te drukken maar gisteren in een klap was er die verstikkende paniek weer. Snikkend en kokhalzend liep ik door die gang. Alsof ik zomaar weer terug in de tijd gesprongen was.
maandag 10 mei 2010 15:46
Suus, bedankt voor het openen van dit nieuwe topic.
Bar, welkom en gecondoleerd... Wat zijn er toch ontzettend veel meiden in hetzelfde schuitje.
Suus, moest je het ziekenhuis weer in? (moet nog bijlezen in het andere topic). Godver. Mij krijg je er niet meer in, ik vind het beeld in mn hoofd van zowel pap als mam in dat zelfde klote ziekenhuis genoeg. God, wat een voetstappen heb ik in dat ziekenhuis liggen. Het heeft me alles afgenomen wat ik had (Hmm, is onzin natuurlijk, realistisch gezien, maar het voelt zo, pap en mam dood in hetzelfde ziekenhuis). Ik moet al maanden voor een uitstrijkje (bevolkingsonderzoek) gewoon bij de huisarts en alleen het idee al dat ik misschien voor verder onderzoek wel eens naar een (totaal ander) ziekenhuis zou moeten maakt dat ik dat uitstrijkje maar niet laat maken(dom, ik weet het). Alleen die geur al , het idee aan die geur, maakt me kotsmisselijk.
Ik droom ineens vaak van mama. Rare dromen. Dat ze nog leeft en helemaal niet doodgaat maar beter wordt. Of dat ze leeft maar ik weet dat ze doodgaat omdat ze immers al dood is (snappen jullie em nog?). Vannacht had ik een enorme paniekaanval. De ergste wel tot nu toe. Dat ik het gewoon niet geloof dat ze echt dood is, nee toch???!!!! Zoiets. Ik ben heel stil blijven liggen en in slaap gevallen maar die aanvallen zijn niet handig. Ik mis haar steeds meer, hebben jullie dat ook?
Gisteren vond ik echt een rotdag, terwijl ik normaalgesproken helemaal niet zo hysterisch ben qua speciale dagen. Zei vanmorgen een collega: ach, wij (man en zij ) hadden ook een rotdag hoor want voort het eerst zonder kinderen want die hadden we vrijdag al gezien en die wilden gisteren iets leuks met hun eigen kinderen doen. Dus je was niet de enige met een rotdag.... Ik wilde eigenlijk zeggen : joh, zullen we ruilen? Maar ik zei maar dat ik het echt heel rot voor haar vond , dat kon ze alleen maar beamen.
Jullie schrijven zo mooi allemaal.... Ik kan dat helemaal niet. Het lijkt me zo fijn om zo mooi over je gevoel te kunnen schrijven.
Ik heb gisteren een extra kaarsje gebrand voor al jullie mama's en papa''s die zo gemist worden. Doe ik gewoon vanavond weer.
Ik denk aan jullie allemaal hoor! Dikke X.
Bar, welkom en gecondoleerd... Wat zijn er toch ontzettend veel meiden in hetzelfde schuitje.
Suus, moest je het ziekenhuis weer in? (moet nog bijlezen in het andere topic). Godver. Mij krijg je er niet meer in, ik vind het beeld in mn hoofd van zowel pap als mam in dat zelfde klote ziekenhuis genoeg. God, wat een voetstappen heb ik in dat ziekenhuis liggen. Het heeft me alles afgenomen wat ik had (Hmm, is onzin natuurlijk, realistisch gezien, maar het voelt zo, pap en mam dood in hetzelfde ziekenhuis). Ik moet al maanden voor een uitstrijkje (bevolkingsonderzoek) gewoon bij de huisarts en alleen het idee al dat ik misschien voor verder onderzoek wel eens naar een (totaal ander) ziekenhuis zou moeten maakt dat ik dat uitstrijkje maar niet laat maken(dom, ik weet het). Alleen die geur al , het idee aan die geur, maakt me kotsmisselijk.
Ik droom ineens vaak van mama. Rare dromen. Dat ze nog leeft en helemaal niet doodgaat maar beter wordt. Of dat ze leeft maar ik weet dat ze doodgaat omdat ze immers al dood is (snappen jullie em nog?). Vannacht had ik een enorme paniekaanval. De ergste wel tot nu toe. Dat ik het gewoon niet geloof dat ze echt dood is, nee toch???!!!! Zoiets. Ik ben heel stil blijven liggen en in slaap gevallen maar die aanvallen zijn niet handig. Ik mis haar steeds meer, hebben jullie dat ook?
Gisteren vond ik echt een rotdag, terwijl ik normaalgesproken helemaal niet zo hysterisch ben qua speciale dagen. Zei vanmorgen een collega: ach, wij (man en zij ) hadden ook een rotdag hoor want voort het eerst zonder kinderen want die hadden we vrijdag al gezien en die wilden gisteren iets leuks met hun eigen kinderen doen. Dus je was niet de enige met een rotdag.... Ik wilde eigenlijk zeggen : joh, zullen we ruilen? Maar ik zei maar dat ik het echt heel rot voor haar vond , dat kon ze alleen maar beamen.
Jullie schrijven zo mooi allemaal.... Ik kan dat helemaal niet. Het lijkt me zo fijn om zo mooi over je gevoel te kunnen schrijven.
Ik heb gisteren een extra kaarsje gebrand voor al jullie mama's en papa''s die zo gemist worden. Doe ik gewoon vanavond weer.
Ik denk aan jullie allemaal hoor! Dikke X.
maandag 10 mei 2010 15:47
Lieve vrouwen,
Gisteren moet een hele moeilijke dag voor jullie zijn geweest.
Ik hoop dat de herkenning en steun die jullie hier bij elkaar vinden het wat dragelijker maken.
Ik wil ook graag een gedicht plaatsen, dat mij erg ontroerde.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Vandaag begraaf ik jou in mij.
Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Ja neem m'n ogen en kijkt met mij
Neem m'n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Zal niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.
We zullen lachen en weer plannen maken
'k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m'n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m'n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij
'K zal 2 levens leven met jou in mij.
Gisteren moet een hele moeilijke dag voor jullie zijn geweest.
Ik hoop dat de herkenning en steun die jullie hier bij elkaar vinden het wat dragelijker maken.
Ik wil ook graag een gedicht plaatsen, dat mij erg ontroerde.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde, niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet, jij bent veilig in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar in die lange rij
Al die oude namen, daar hoor jij niet bij
Vandaag begraaf ik jou in mij.
Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij leven in mijn leven
Ja neem m'n ogen en kijkt met mij
Neem m'n voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Vandaag begraaf ik jou in mij
Zal niet zoeken waar jij niet bent
Blijf maar bij ons hier, waar je iedereen kent
Jouw plaats aan tafel hou ik voor je vrij.
We zullen lachen en weer plannen maken
'k zal met je slapen en met jou ontwaken
Hier neem m'n mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog doen wou doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur die krant waarin ze jouw naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem m'n hart en leef met mij
Want jouw dood is nu voorbij, vanaf vandaag leef jij in mij
'K zal 2 levens leven met jou in mij.
The time is now
maandag 10 mei 2010 15:52
Ik ga vanavond weer verder lezen met jullie, ik zit nu nog op het werk en ga zo naar huis, zit sinds dit topic met een dikke prop in mijn keel. Ik ga zo eerst mijn mooie zoon ophalen van de creche.
Mjin mooie zoon die ons zoveel troost bied, ook mijn moeder. Mijn vader kreeg de diagnose longkanker te horen op de dag dat ik beviel. Zo dubbel allemaal. Mijn ouders hebben in de 4 maanden daarna alleen nog maar gelachen bij de aanblik van hun kleinzoon.
Mjin mooie zoon die ons zoveel troost bied, ook mijn moeder. Mijn vader kreeg de diagnose longkanker te horen op de dag dat ik beviel. Zo dubbel allemaal. Mijn ouders hebben in de 4 maanden daarna alleen nog maar gelachen bij de aanblik van hun kleinzoon.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
maandag 10 mei 2010 16:13
Ik ben ook een meelezer maar vind het zo herkenbaar. In november is mijn schoonvader overleden en wij rijden regelmatig langs het ziekenhuis. Ik krijg altijd een brok in mijn keel.
Mijn schoonouders hebben jarenlang een stacaravan gehad. Mijn vriend is daar zo'n beetje opgegroeid en is afgelopen woensdag voor het eerst terug geweest. Alleen, zonder mij of de kinderen. Ik ben zo geschrokken van zijn verdriet toen hij terug kwam, zo verscheurd door alle herinneringen.
Vanaf vandaag van Rob de Nijs is gedraaid op zijn crematie, als ik die tekst lees of hoor, kan ik alleen maar huilen.
Sterkte allemaal
Mijn schoonouders hebben jarenlang een stacaravan gehad. Mijn vriend is daar zo'n beetje opgegroeid en is afgelopen woensdag voor het eerst terug geweest. Alleen, zonder mij of de kinderen. Ik ben zo geschrokken van zijn verdriet toen hij terug kwam, zo verscheurd door alle herinneringen.
Vanaf vandaag van Rob de Nijs is gedraaid op zijn crematie, als ik die tekst lees of hoor, kan ik alleen maar huilen.
Sterkte allemaal
maandag 10 mei 2010 16:16
quote:dangeensuus schreef op 10 mei 2010 @ 14:34:
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama.
Bah @ suus: Brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar. Die ellendige gang in het ziekenhuis... Ik moest laatst in HET ziekenhuis zijn met mijn oma. Gelukkig via een andere ingang, bleek dat we toch via deze gang naar een ander deel van het ziekenhuis moesten lopen. Dacht dat ik terplekke door mijn benen zou zakken. Zo overweldigend. De geur, de sfeer, de herinneringen. Krijg weer kippevel nu ik er aan denk. Een knuffel voor iedereen die zijn papa en/of mama moet missen
Die vieze gore groene rotgang. Die ruikt naar soep en zieke mensen. De geluiden, de geuren en het geroezemoes van mensen daar brachten me in een klap weer terug bij af. Wat een drama.
Bah @ suus: Brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar. Die ellendige gang in het ziekenhuis... Ik moest laatst in HET ziekenhuis zijn met mijn oma. Gelukkig via een andere ingang, bleek dat we toch via deze gang naar een ander deel van het ziekenhuis moesten lopen. Dacht dat ik terplekke door mijn benen zou zakken. Zo overweldigend. De geur, de sfeer, de herinneringen. Krijg weer kippevel nu ik er aan denk. Een knuffel voor iedereen die zijn papa en/of mama moet missen