Psyche
alle pijlers
Ik weet het niet zo goed
donderdag 18 december 2025 om 17:51
Ik zit momenteel in een lastige situatie.
Mijn vader is 2 weken geleden overleden. Vanwege een compexle, toxische situatie heb ik al heel lang geen contact meer gahd met mijn ouders.
Wat er nu voor heeft gezorgd dat ik niet gebeld ben dat hij op sterven lag en moest komen, dat ik niet bij de uitvaart aanwezig mocht zijn. Ik geen rouwkaart heb ontvangen, ook niet vermeld word op de kaart.
Ik ben van het proces op de hoogte gehouden door mijn zus, vandaar dat ik dit allemaal weet.
Ik had nooit verwacht dat het mij zo zou raken, maar ik ben er kapot van. Van het overlijden bedoel ik.
En ik moet het ook alleen verwerken.
Ik zit in een rollecoaster van gedachtes en gevoelens: ik ben boos, verdrietig ectra. Ik voel me schuldig omdat ik die dingen voel.
Mag ik rouwen om iemand die ik jaren niet meer gezien heb en gesproken? Mijn omgeving zegt van wel. maar het voelt erg hypocriet aan. ( dat is de strengheid van mij).
Ik heb nog in het proces een hand toegestoken naar de familie, maar die is geweigerd.
Het is duidelijk dat ik er echt niet meer bij hoor. Voor mijn gezondheid is dat ook het beste. Maar het doet pijn.
Helaas los ik het op, op de enige manier die ik ken. Ik ben niet gestopt met eten. Maar ik eet zo minimaal. Ik functioneer nog op mijn werk.
Ik eet nu op werkdagen, tijdens de lunch een halve bruine boterham en in de avond wat soep en de andere helft van de boterham.
Het lieft wil ik alleen in bed liggen en niets meer voelen. Het lukt me ook niet goed meer om te onstapnnen. ik hou erg van lezen en schrijven. Maar dat lukt niet.
Werk geeft mij afleiding, maar goed ik weer geen 24 uur per dag.
Ik vind het lastig om na te denken over hoe ga ik het de volgende dag/week/ weekend doen. Ik vind het per dag bekijken al een opgave.
Ik heb over een week vakantie, waar ik aan toe ben, maar ook erg tegenop zie. Omdat ik niet nu kan overzien wat ik wil gaan doen. Wat mij ook weer het gevoel geeft van falen.
Wat wil ik met dit rommelige verhaal.
Van me afschrijven denk ik. En zorgen dat ik lief blijf nvoor mezelf.
Mijn vader is 2 weken geleden overleden. Vanwege een compexle, toxische situatie heb ik al heel lang geen contact meer gahd met mijn ouders.
Wat er nu voor heeft gezorgd dat ik niet gebeld ben dat hij op sterven lag en moest komen, dat ik niet bij de uitvaart aanwezig mocht zijn. Ik geen rouwkaart heb ontvangen, ook niet vermeld word op de kaart.
Ik ben van het proces op de hoogte gehouden door mijn zus, vandaar dat ik dit allemaal weet.
Ik had nooit verwacht dat het mij zo zou raken, maar ik ben er kapot van. Van het overlijden bedoel ik.
En ik moet het ook alleen verwerken.
Ik zit in een rollecoaster van gedachtes en gevoelens: ik ben boos, verdrietig ectra. Ik voel me schuldig omdat ik die dingen voel.
Mag ik rouwen om iemand die ik jaren niet meer gezien heb en gesproken? Mijn omgeving zegt van wel. maar het voelt erg hypocriet aan. ( dat is de strengheid van mij).
Ik heb nog in het proces een hand toegestoken naar de familie, maar die is geweigerd.
Het is duidelijk dat ik er echt niet meer bij hoor. Voor mijn gezondheid is dat ook het beste. Maar het doet pijn.
Helaas los ik het op, op de enige manier die ik ken. Ik ben niet gestopt met eten. Maar ik eet zo minimaal. Ik functioneer nog op mijn werk.
Ik eet nu op werkdagen, tijdens de lunch een halve bruine boterham en in de avond wat soep en de andere helft van de boterham.
Het lieft wil ik alleen in bed liggen en niets meer voelen. Het lukt me ook niet goed meer om te onstapnnen. ik hou erg van lezen en schrijven. Maar dat lukt niet.
Werk geeft mij afleiding, maar goed ik weer geen 24 uur per dag.
Ik vind het lastig om na te denken over hoe ga ik het de volgende dag/week/ weekend doen. Ik vind het per dag bekijken al een opgave.
Ik heb over een week vakantie, waar ik aan toe ben, maar ook erg tegenop zie. Omdat ik niet nu kan overzien wat ik wil gaan doen. Wat mij ook weer het gevoel geeft van falen.
Wat wil ik met dit rommelige verhaal.
Van me afschrijven denk ik. En zorgen dat ik lief blijf nvoor mezelf.
donderdag 18 december 2025 om 18:11
ik begrijp uit je verhaal dat je een eetstoornis hebt die nu heel actief is. Ben je daar voor in behandeling? Heb je hulpverleners om je heen die je kunt benaderen? Doe dat alsjeblieft.
Alles wat je nu voelt, is compleet normaal. Je bent niet hypocriet en ook niet raar. De dood van je vader is ook gelijk het einde van alles wat had kunnen zijn. Je moet afscheid nemen van wat je graag anders had gewild.
Heel veel sterkte
Alles wat je nu voelt, is compleet normaal. Je bent niet hypocriet en ook niet raar. De dood van je vader is ook gelijk het einde van alles wat had kunnen zijn. Je moet afscheid nemen van wat je graag anders had gewild.
Heel veel sterkte
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 18 december 2025 om 18:52
Woon je alleen? Dat maakt het soms extra lastig, om buiten werktijden afleiding te hebben.
Je bent zeker niet hypocriet of raar. Je verdiend steun nu, en dat je deze gevoelens alleen moet verwerken is niet oke. Heb je vrienden die je vertrouwd? Of een collega misschien? Het kan heel fijn zijn om iemand een beetje in te lichten, al is het maar om het even van je af te kunnen praten. Ik denk dat veel mensen je graag een luisterend oor zouden willen bieden, en met je mee willen denken over hoe je kleine stapjes kunt zetten om uit de donkerste gevoelens te komen.
Je bent zeker niet hypocriet of raar. Je verdiend steun nu, en dat je deze gevoelens alleen moet verwerken is niet oke. Heb je vrienden die je vertrouwd? Of een collega misschien? Het kan heel fijn zijn om iemand een beetje in te lichten, al is het maar om het even van je af te kunnen praten. Ik denk dat veel mensen je graag een luisterend oor zouden willen bieden, en met je mee willen denken over hoe je kleine stapjes kunt zetten om uit de donkerste gevoelens te komen.
donderdag 18 december 2025 om 20:10
donderdag 18 december 2025 om 21:13
De dood is een (voor nu) definitief afscheid. Contact verbreken met je ouders/een ouder gebeurt nooit lichtzinnig, daar ligt altijd pijn onder. Nu je vader er niet meer is weet je zeker dat er van zijn kant nooit een sorry zal komen, nooit blijk van enig begrip voor de pijn die je tot je beslissing heeft gedreven en dat ieder flintertje hoop op herstel en verbinding, hoe minuscuul ook, definitief nooit werkelijkheid zal worden. Dus misschien is je rouw niet helemaal hetzelfde als de rouw van de familieleden die wel contact met hem hadden, maar hij heeft een paar hele pittige elementen die echt aandacht en verwerking verdienen. Gewoon omdat jij dat als mens verdient. En daar dan nog een keer bovenop uitgesloten worden door andere familieleden terwijl je jezelf zo kwetsbaar hebt opgesteld door te onderkennen dat een ziekbed en een overlijden van een andere orde zijn is echt heel heftig. Hypocriet is echt het laatste woord dat in me opkomt bij het lezen van je verhaal. Gecondoleerd, en een hele diepe buiging voor de handreiking die je hem en je familie hebt gedaan.
Heb je (ik typ een beetje traag, dus misschien staat het er inmiddels al dan lees ik het gewoon terug) een kort lijntje naar hulpverlening? Zo ja, maak er alsjeblieft gebruik van. En zo niet maak morgen een afspraak bij je huisarts voor een verwijzing. Je verwoordt heel helder dat je alle zeilen bij moet zetten om niet onderuit te gaan. Er is geen enkele reden waarom je dat alleen zou moeten doen. Als je een vriendin hebt die op de hoogte is van je familieverhaal en je relatie met voeding dan heeft ze vast vanavond nog wel tijd voor een belletje met een kop thee erbij.
Heel veel sterkte!
Heb je (ik typ een beetje traag, dus misschien staat het er inmiddels al dan lees ik het gewoon terug) een kort lijntje naar hulpverlening? Zo ja, maak er alsjeblieft gebruik van. En zo niet maak morgen een afspraak bij je huisarts voor een verwijzing. Je verwoordt heel helder dat je alle zeilen bij moet zetten om niet onderuit te gaan. Er is geen enkele reden waarom je dat alleen zou moeten doen. Als je een vriendin hebt die op de hoogte is van je familieverhaal en je relatie met voeding dan heeft ze vast vanavond nog wel tijd voor een belletje met een kop thee erbij.
Heel veel sterkte!
donderdag 18 december 2025 om 22:23
SinPermiso schreef: ↑18-12-2025 21:13De dood is een (voor nu) definitief afscheid. Contact verbreken met je ouders/een ouder gebeurt nooit lichtzinnig, daar ligt altijd pijn onder. Nu je vader er niet meer is weet je zeker dat er van zijn kant nooit een sorry zal komen, nooit blijk van enig begrip voor de pijn die je tot je beslissing heeft gedreven en dat ieder flintertje hoop op herstel en verbinding, hoe minuscuul ook, definitief nooit werkelijkheid zal worden. Dus misschien is je rouw niet helemaal hetzelfde als de rouw van de familieleden die wel contact met hem hadden, maar hij heeft een paar hele pittige elementen die echt aandacht en verwerking verdienen. Gewoon omdat jij dat als mens verdient. En daar dan nog een keer bovenop uitgesloten worden door andere familieleden terwijl je jezelf zo kwetsbaar hebt opgesteld door te onderkennen dat een ziekbed en een overlijden van een andere orde zijn is echt heel heftig. Hypocriet is echt het laatste woord dat in me opkomt bij het lezen van je verhaal. Gecondoleerd, en een hele diepe buiging voor de handreiking die je hem en je familie hebt gedaan.
Heb je (ik typ een beetje traag, dus misschien staat het er inmiddels al dan lees ik het gewoon terug) een kort lijntje naar hulpverlening? Zo ja, maak er alsjeblieft gebruik van. En zo niet maak morgen een afspraak bij je huisarts voor een verwijzing. Je verwoordt heel helder dat je alle zeilen bij moet zetten om niet onderuit te gaan. Er is geen enkele reden waarom je dat alleen zou moeten doen. Als je een vriendin hebt die op de hoogte is van je familieverhaal en je relatie met voeding dan heeft ze vast vanavond nog wel tijd voor een belletje met een kop thee erbij.
Heel veel sterkte!
Dit was ook mijn gedachte. Je maakt eerst zelf de keuze, en als je daar nog geen echt vrede mee hebt dan is de dood ontzettend definitief, het confronteert je ook ineens met alles wat écht nooit meer zal komen. Afhankelijk van hoever je al in je proces van 'afscheid' (van vooral je wensen en gemis) zat kan dat er enorm inhakken en dat denk ik bij je te lezen. Dus ja, jij mag zeker rouwen en jij mag je zeker heel erg rot voelen. Wees lief voor jezelf en zoek waar het kan wat nabijheid op.
vrijdag 19 december 2025 om 08:55
Wat verdrietig voor je TO.
Heb je mensen om je heen waarmee je verhaal, verdriet mag delen?
Alle emoties zijn er nu. Wat je meemaakt is heftig. Misschien helpt het om de emoties niet zo te willen duiden met je hoofd. Je voelt verdriet, logisch! En of dat verdriet nou komt omdat je je vader mist, omdat je rouwt om “wat had kunnen zijn”, om alles wat je als kind en volwassene hebt moeten missen…… het verdriet ís er gewoon. Het enige wat mij helpt in dit soort situaties is de emoties doorleven, voelen en er over praten met de mensen om me heen. Tot het langzaam aan allemaal wat minder wordt.
Wat je omschrijft mbt je eten vind ik zorgelijk. Heb je daar hulp voor? Of in elk geval “een buddy” of iemand in je omgeving die weet wat er speelt en die mee kijkt hoe het gaat?
Hele dikke knuffel voor jou….
Heb je mensen om je heen waarmee je verhaal, verdriet mag delen?
Alle emoties zijn er nu. Wat je meemaakt is heftig. Misschien helpt het om de emoties niet zo te willen duiden met je hoofd. Je voelt verdriet, logisch! En of dat verdriet nou komt omdat je je vader mist, omdat je rouwt om “wat had kunnen zijn”, om alles wat je als kind en volwassene hebt moeten missen…… het verdriet ís er gewoon. Het enige wat mij helpt in dit soort situaties is de emoties doorleven, voelen en er over praten met de mensen om me heen. Tot het langzaam aan allemaal wat minder wordt.
Wat je omschrijft mbt je eten vind ik zorgelijk. Heb je daar hulp voor? Of in elk geval “een buddy” of iemand in je omgeving die weet wat er speelt en die mee kijkt hoe het gaat?
Hele dikke knuffel voor jou….
vrijdag 19 december 2025 om 13:48
Wat een lieve berichten.
Ik zal even in het algemeen reageren op de berichten.
Ik heb momenteel geen hulp voor het eten, maar ik heb wel al mijn huisarts gesproken. Ik Heb een afspraak staan bij de poh GGZ voor de 2de week van januari.
Mijn collega's weten van het overlijden en sommige hoe het momenteel met mij gaat.
Een paar vrienden weten het.
Ik merk dat ik door deze situatie nog meer in mijn schulp aan het kruipen ben. Nog meer het gevoel krijg dat ik het zelf moet dragen, niemand tot last mag zijn,
Ik ben erg slecht in hulp vragen, ik geef liever hulp aan andere.
wat mij momenteel zo verdrietig en boos maakt wat mijn ouders betreft is. Ik ben als baby geadopteerd. Op mijn 20ste hebben ze besloten dat ik niet het gewenste kind ben geworden die ze gehoopt hebben. Ze hebben toen via een advocaat gevraagd aan mij, of ik mijn Nederlandse achternaam wil opgeven. Omdat je een adoptie niet ongedaan kan maken als het kind volwassen is.
Dat heb ik geweigerd, en dat heeft als consequentie gehad dat ik het contact moest verbreken. [Politie heeft een contactverbod opgesteld naar hen. Dat heeft iets geholpen.
Daarom is deze rouw zo verwarrend. Want hoe kan je rouwen om een persoon, die je niet echt heeft willen hebben?> Bewust actie heeft ondernomen om mij niet meer als zjn kind te zien.
Ik voel me als kind naar hen gefaald. Want hoe kan een ouder niet onvooraardelijk houden van een kind.
Het niet eten zorgt ervoor, dat ik me wel geliefd voel. Dat klinkt raar. Maar het is voor mij veilig, geborgen, bekend. Iets wat mij geen pijn doet, iets wat ik alleen kan weg doen. De eetstoornis verlaat mij niet, maar ik kan het alleen zelf verlaten.
Het zorgt er ook voor dat ik minder verddriet heb en uit mijn bed kan komen om na werk te gaan. Al ben ik deze week wel erg wiebelig en vooral in de ochtend en avond veel aan het huilen.
Ik ben blij om te lezen, dat ik mag rouwen en versriet mag hebben. Dat dit niet raar is.
Ik zal even in het algemeen reageren op de berichten.
Ik heb momenteel geen hulp voor het eten, maar ik heb wel al mijn huisarts gesproken. Ik Heb een afspraak staan bij de poh GGZ voor de 2de week van januari.
Mijn collega's weten van het overlijden en sommige hoe het momenteel met mij gaat.
Een paar vrienden weten het.
Ik merk dat ik door deze situatie nog meer in mijn schulp aan het kruipen ben. Nog meer het gevoel krijg dat ik het zelf moet dragen, niemand tot last mag zijn,
Ik ben erg slecht in hulp vragen, ik geef liever hulp aan andere.
wat mij momenteel zo verdrietig en boos maakt wat mijn ouders betreft is. Ik ben als baby geadopteerd. Op mijn 20ste hebben ze besloten dat ik niet het gewenste kind ben geworden die ze gehoopt hebben. Ze hebben toen via een advocaat gevraagd aan mij, of ik mijn Nederlandse achternaam wil opgeven. Omdat je een adoptie niet ongedaan kan maken als het kind volwassen is.
Dat heb ik geweigerd, en dat heeft als consequentie gehad dat ik het contact moest verbreken. [Politie heeft een contactverbod opgesteld naar hen. Dat heeft iets geholpen.
Daarom is deze rouw zo verwarrend. Want hoe kan je rouwen om een persoon, die je niet echt heeft willen hebben?> Bewust actie heeft ondernomen om mij niet meer als zjn kind te zien.
Ik voel me als kind naar hen gefaald. Want hoe kan een ouder niet onvooraardelijk houden van een kind.
Het niet eten zorgt ervoor, dat ik me wel geliefd voel. Dat klinkt raar. Maar het is voor mij veilig, geborgen, bekend. Iets wat mij geen pijn doet, iets wat ik alleen kan weg doen. De eetstoornis verlaat mij niet, maar ik kan het alleen zelf verlaten.
Het zorgt er ook voor dat ik minder verddriet heb en uit mijn bed kan komen om na werk te gaan. Al ben ik deze week wel erg wiebelig en vooral in de ochtend en avond veel aan het huilen.
Ik ben blij om te lezen, dat ik mag rouwen en versriet mag hebben. Dat dit niet raar is.
vrijdag 19 december 2025 om 15:02
vrijdag 19 december 2025 om 15:03
Lieve Dropveter, je verhaal wordt alleen maar verdrietiger. Wat zul je je alleen voelen, ik kan me niet voorstellen dat er veel lotgenoten zijn die dit van binnenuit snappen zoals jij deze complexe mix voelt. Fijn dat je al afspraken hebt gemaakt voor hulp. Knap dat je dat al zo snel voor elkaar hebt als je coping (deels) juist is om je terug te trekken.
Is je zus de enige familie waar je nog contact mee hebt? Lief van haar dat ze tegen de stroom in gaat omdat zij wel snapt dat jij er wel bijhoort.
Is je zus de enige familie waar je nog contact mee hebt? Lief van haar dat ze tegen de stroom in gaat omdat zij wel snapt dat jij er wel bijhoort.
vrijdag 19 december 2025 om 17:47
Het contact gaat met vlagen goed of minder goed. We hebben eerder ook 8 jaar geen contact gehad. Maar ik merk dat zij ook meer en meer naar mijn moeder trekt. En die heeft een hekel aan mij, ze noemt mij ook het duivelskind.
We wonen ook niet dicht bij ellkaar, dus we zien erlkaar weinig. Ik heb nu ook even om rust gevraagd, omdat het contact te verwarrend is voor mij.
Ze heeft mij na dat het contact met met haar weer hersteld is, ook altijd verdedigd bij mijn ouders. Maar zer mocht ook niet benoemen als ik bij haar op visite was, als mijn ouders dan belden, kom ze niet zeggen dat ik er was.
Ze heeft voor mij het boek dat mijn ouders over mij hebben geschreven: je bent het kind van de duivel gelezen. Zodat ik dit nooit hoef te doen. En ze isd aar erg van geschrokken wat er beschreven staat.
Het is voor mijn zus ook niet makkelijk. Ze kan niet kiezen en dat hoeft voor mij ook niet. Ik wil best in geheim contact met haar hebben.
voor de context, mijn zus is 56, woont niet meer in het ouderlijke huis. Maar ondanks dat, moet het contact geheim blijven.
vrijdag 19 december 2025 om 17:51
Ik heb heel af en toe nog contact met een oudere broer.SinPermiso schreef: ↑19-12-2025 15:03Lieve Dropveter, je verhaal wordt alleen maar verdrietiger. Wat zul je je alleen voelen, ik kan me niet voorstellen dat er veel lotgenoten zijn die dit van binnenuit snappen zoals jij deze complexe mix voelt. Fijn dat je al afspraken hebt gemaakt voor hulp. Knap dat je dat al zo snel voor elkaar hebt als je coping (deels) juist is om je terug te trekken.
Is je zus de enige familie waar je nog contact mee hebt? Lief van haar dat ze tegen de stroom in gaat omdat zij wel snapt dat jij er wel bijhoort.
Ik heb nog een zus en broef, maar die hebben definitef voor mijn ouders, dus tegen mij gekozen. Dus die heb ik al beide ruim 20 jaar niet meer gezien of gesproken. Daar heb ik vrede mee. Ik wil ook geen mensen in mijn leven die mij niet willen kennen.
Ik besef dat mijn verhaal, iig het deel wat ik hier tot nu toe heb verteld, klinkt als een soap verhaal. Was dat maar zo. Zoveel drama.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
