Lucrin

Wie heeft er ervaring met het gebruik van Lucrin? En dan met name natuurlijk de bijwerkingen.

Mijn vrouw zit in deze behandeling, ik vind het af en toe lastig hier mee om te gaan.

Bedankt Miss Jackson & Noopes. MJ: heeft de Livial het verschil gemaakt? Ik ben bang dat het geen optie is, omdat bij mijn vrouw de oestrogeen het probleem is.

De vraag bij mij is waar ik rekening mee moet houden: blijven de bijwerkingen de gehele behandelperiode zo, of wordt het minder?

Noopes: bedankt voor de suggesties. Helaas is mijn karakter zo dat ik snel dingen persoonlijk neem. Ik weet het, ik maak het mezelf lastig...

Net even gegoogled, maar Livial mag niet voorgeschreven worden bij vrouwen die borstkanker hebben gehad. Het is dus geen optie.

Ericito, wat betreft het gebruik van Lucrin heb ik de info inderdaad ook gevonden, en dat Livial geen optie is.

Wat mijn vrouw er zelf van zegt, tja. Ze baalt als een stekker dat de bijwerkingen bij de derde injectie zoveel groter zijn en langer duren dan bij de eerste twee. Ze heeft moeite met de acceptatie dat het voorlopig niet veel beter zal gaan worden. Daarnaast kampt ze ook met oedeem in haar behandelde borst, ook dat zal voorlopig niet beter gaan worden (woorden van een oedeemtherapist waar ze een second opinion heeft gevraagd). Daar heeft ze het op dit moment erg moeilijk mee...

Even een update hierover. We hebben vorige week een gesprek gehad met de oncologe, die betwijfelde of de psychische problemen door de Lucrin (eigenlijk kreeg ze Zoladex, maar de effecten zijn hetzelfde) of door de Tamoxifen kwam. Tamoxifen heeft schijnbaar het effect dat met een stressfactor de bijwerkingen kunnen lijken op die van Zoladex. Die heeft ze (werk), dus de uitslag is nog niet bekend waar het probleem nu precies zit.

Afgezien van dit alles zit ik nu dus thuis met een vrouw die niet lekker in haar vel zit - eufemisme - iedereen ontziet - gelukkig ook onze kinderen - behalve mij, ook haar vriendinnen. Hoe lang ga ik dat nog volhouden? Als je mijn discussies naleest zul je iets vinden over 'in voor en tegenspoed'. Ik ben daar erg door geraakt. Het is waar, maar tot hoever? Hoever moet ik meegaan in haar negativiteit totdat ik met recht kan zeggen dat het genoeg is? Ik heb daar nu het antwoord niet op, omdat ik niet weet hoe ver ik kan gaan. Maar ergens voelt het wel alsof de grens genaderd wordt. Een collega zei tegen me vorige week dat veel mensen in deze situatie er al lang de stekker eruit hadden getrokken. Zo zit ik niet in elkaar. Maar ik ga me wel afvragen waar mijn grenzen nu eigenlijk liggen. Even specifiek: welke grenzen hebben jullie nu? Is de grens: 'Je bent een eikel (m/v)' genoeg om een relatie van 23 jaar op het spel te zetten als dat mijn gevoel is op dit moment? Of moet ik alles maar op de medicatie gooien en slikken wat ze me allemaal voor de voeten werpt? Ik vind beide opties trouwens niet erg aantrekkelijk....

quote:ericito schreef op 13 februari 2014 @ 08:10:

Wat voor hulp krijgt je vrouw voor haar gemoedstoestand?



Je zegt dat haar werk een stressfactor is, ligt de stress bij de inhoud van het werk, of is er een andere oorzaak? Hoe is haar reintegratie opgebouwd en werkt ze weer volledig?Inhoud van haar werk. Tja, de re-integratie heeft ze al gehad, onder anderen een revalidatieprogramma, zowel fysiek als psychisch. Daar hebben ze al gewaarschuwd voor deze situatie trouwens. Ze werkte weer volledig, maar wel in deeltijd. Ze zit nu weer tijdelijk in de ziektewet.

quote:bonuhbakkie schreef op 13 februari 2014 @ 08:22:

Aangeven dat je een grens bereikt hebt. Het gehad hebt. Poosje afstand nemen. Misschien is t voor haar juist goed dat je even weg bent. Dat is niet ervoor weglopen,dat is verstandig zijn. Je hoeft niet meteen de relatie te verbreken toch.. Je bent ook maar een mens.

Grappig Bonuhbakkie, voor mijn werk ben ik juist regelmatig weg... En ervoor weglopen doe ik zeker niet!

Overigens gaat het de laatste twee dagen weer erg goed, toch waarschijnlijk de Zoladex. Er zijn gelukkig nog wel opties volgens de oncoloog, dat geeft zeker wat moed...