Psyche
alle pijlers
Wat heb ik toch?
zondag 7 september 2008 11:37
Hai allemaal,
Ik zit helaas al tijden met mezelf in de knoop en ik ben het zolangzamerhand behoorlijk zat.
Ik ben altijd al wat zwaar op de hand geweest. Ik heb faalangst en een minderwaardigheidscomplex. Denk altijd: ze vinden me vast niet leuk of ze vinden me dom. Als ik een simpel spelletje verlies dan raak ik al van slag. Dan gaat er een riedeltje in mijn hoofd af: zie je wel, je kan ook niks. Voor de faalangst heb ik op de middelbare school therapie gehad, maar naar mijn idee heeft het niet echt geholpen.
Rond mijn 15e heb ik een eetstoornis gekregen. Op mijn 17e at ik haast niks meer en ben ik daarvoor bij een psycholoog terecht gekomen. Ik ben een tijd behandeld en daarna ging het wat beter met me op dat gebied.
Op mijn 18e raakte ik overspannen (teveel hooi op de vork genomen en sterfgevallen in mijn directe omgeving). Ik heb toen een half jaar rust ingelast en daarna ging het wat beter.
Inmiddels ben ik weer wat jaren verder, maar ik heb de boel nog steeds niet op de rails. Ik heb enorme stemmingswisselingen. Ik kan blij opstaan, maar een uurtje later niet meer willen leven. Ik ben een piekeraar. Maak me om alles druk. Ik heb een lieve vriend, maar hij staat zo stabiel in het leven dat ik daar schril tegen afsteek en dat maakt me erg onzeker. Ik kan niet tegen onverwachte situaties. Onverwacht bezoek of een afspraak die niet doorgaat maakt me van slag.
Bij mij is altijd alles extreem: ik kan hyper worden van een paar mooie laarzen of als iemand iets aardigs voor een ander doet. Maar ik kan ook extreem verdrietig en boos worden als ik het idee heb dat mij of iemand anders onrecht aangedaan wordt. Verder pik ik alle emoties op van anderen (ook van totaal vreemden) en voel daar dan extreem in mee. Het maakt mij helemaal van slag.
Mijn eetproblemen rijzen ook weer de pan uit. Vreetbuien wisselen zich af met extreem lijnen. Of ik eet de hele dag nauwelijks en ga 's avonds los. Ik weet niet waarom ik het doe, maar wil daar op zo'n moment ook niet over nadenken. Eten staat gelijk aan vergeten, denk ik. Hetzelfde geldt voor winkelen. Een nieuwe outfit laat me weer even goed voelen om vervolgens me weer ontzettend schuldig te voelen over de uitgave en me daar dan weer druk om te maken.
Ik vind mijn leven erg moeilijk en niet waardevol op deze manier. Het is niet dat ik dood wil, maar ik wil gewoon niet dìt leven. Mijn instabiele persoonlijkheid maakt mijn leven vermoeiend. Op mijn werk of bij vrienden/familie probeer ik al mijn zorgen te verstoppen en houd ik een facade op, maar eenmaal thuis stort ik in. Het kost allemaal zoveel energie.
Mijn vraag: wat is de oorzaak van mijn instabiele persoontje? Herkent iemand het? Is er misschien een naam voor? En hoe kan ik het leven met mijzelf wat leuker maken?
Ik zit helaas al tijden met mezelf in de knoop en ik ben het zolangzamerhand behoorlijk zat.
Ik ben altijd al wat zwaar op de hand geweest. Ik heb faalangst en een minderwaardigheidscomplex. Denk altijd: ze vinden me vast niet leuk of ze vinden me dom. Als ik een simpel spelletje verlies dan raak ik al van slag. Dan gaat er een riedeltje in mijn hoofd af: zie je wel, je kan ook niks. Voor de faalangst heb ik op de middelbare school therapie gehad, maar naar mijn idee heeft het niet echt geholpen.
Rond mijn 15e heb ik een eetstoornis gekregen. Op mijn 17e at ik haast niks meer en ben ik daarvoor bij een psycholoog terecht gekomen. Ik ben een tijd behandeld en daarna ging het wat beter met me op dat gebied.
Op mijn 18e raakte ik overspannen (teveel hooi op de vork genomen en sterfgevallen in mijn directe omgeving). Ik heb toen een half jaar rust ingelast en daarna ging het wat beter.
Inmiddels ben ik weer wat jaren verder, maar ik heb de boel nog steeds niet op de rails. Ik heb enorme stemmingswisselingen. Ik kan blij opstaan, maar een uurtje later niet meer willen leven. Ik ben een piekeraar. Maak me om alles druk. Ik heb een lieve vriend, maar hij staat zo stabiel in het leven dat ik daar schril tegen afsteek en dat maakt me erg onzeker. Ik kan niet tegen onverwachte situaties. Onverwacht bezoek of een afspraak die niet doorgaat maakt me van slag.
Bij mij is altijd alles extreem: ik kan hyper worden van een paar mooie laarzen of als iemand iets aardigs voor een ander doet. Maar ik kan ook extreem verdrietig en boos worden als ik het idee heb dat mij of iemand anders onrecht aangedaan wordt. Verder pik ik alle emoties op van anderen (ook van totaal vreemden) en voel daar dan extreem in mee. Het maakt mij helemaal van slag.
Mijn eetproblemen rijzen ook weer de pan uit. Vreetbuien wisselen zich af met extreem lijnen. Of ik eet de hele dag nauwelijks en ga 's avonds los. Ik weet niet waarom ik het doe, maar wil daar op zo'n moment ook niet over nadenken. Eten staat gelijk aan vergeten, denk ik. Hetzelfde geldt voor winkelen. Een nieuwe outfit laat me weer even goed voelen om vervolgens me weer ontzettend schuldig te voelen over de uitgave en me daar dan weer druk om te maken.
Ik vind mijn leven erg moeilijk en niet waardevol op deze manier. Het is niet dat ik dood wil, maar ik wil gewoon niet dìt leven. Mijn instabiele persoonlijkheid maakt mijn leven vermoeiend. Op mijn werk of bij vrienden/familie probeer ik al mijn zorgen te verstoppen en houd ik een facade op, maar eenmaal thuis stort ik in. Het kost allemaal zoveel energie.
Mijn vraag: wat is de oorzaak van mijn instabiele persoontje? Herkent iemand het? Is er misschien een naam voor? En hoe kan ik het leven met mijzelf wat leuker maken?
zondag 7 september 2008 12:08
Lichaam en geest staan met elkaar in verbinding. Waarom probeer je niet om gewoon gezond te eten met genoeg calorien om zodoende de vreetbuien af te wenden?
Want volgens mij ga je extreem weinig eten na zo'n vreetbui.
Dat is dus een vicieuze cirkel.
Jezelf beter/anders voordan dan je bent kost idd een heleboel energie, richt je meer op anderen...wat speelt in hun leven, waar zijn zij mee bezig....dan dat je je voortdurend afvraagt wat zij van jou vinden!
Eten staat gelijk aan vergeten....maar wat wil je dan vergeten?
Is er iets in jou leven gebeurd waar je eigenlijk nog om moet rouwen?
Winkelen is voor de meeste vrouwen ontspanning, en de meeste geven af en toe ook meer uit dan goed voor ze is. Dat is echt volkomen normaal.
Je vraagt...wat is de oorzaak van mijn onstabiele persoontje?....wees niet te hard voor jezelf, volgens mij ben je nog erg jong....en je mag in het leven best fouten maken....het is zelfs nodig....ik zou willen dat je je niet de hele tijd afvraagt wat de oorzaak is, maar i.p.d. je richt op de komende dag...die je zo goed mogelijjk gaat doorbrengen met af en toe iets lekkers eten, en dingen doen die je leuk vindt en ook natuurlijk de dingen die niet zo leuk zijn, want die moeten nou eenmaal toch gebeuren. Sterkte.
Want volgens mij ga je extreem weinig eten na zo'n vreetbui.
Dat is dus een vicieuze cirkel.
Jezelf beter/anders voordan dan je bent kost idd een heleboel energie, richt je meer op anderen...wat speelt in hun leven, waar zijn zij mee bezig....dan dat je je voortdurend afvraagt wat zij van jou vinden!
Eten staat gelijk aan vergeten....maar wat wil je dan vergeten?
Is er iets in jou leven gebeurd waar je eigenlijk nog om moet rouwen?
Winkelen is voor de meeste vrouwen ontspanning, en de meeste geven af en toe ook meer uit dan goed voor ze is. Dat is echt volkomen normaal.
Je vraagt...wat is de oorzaak van mijn onstabiele persoontje?....wees niet te hard voor jezelf, volgens mij ben je nog erg jong....en je mag in het leven best fouten maken....het is zelfs nodig....ik zou willen dat je je niet de hele tijd afvraagt wat de oorzaak is, maar i.p.d. je richt op de komende dag...die je zo goed mogelijjk gaat doorbrengen met af en toe iets lekkers eten, en dingen doen die je leuk vindt en ook natuurlijk de dingen die niet zo leuk zijn, want die moeten nou eenmaal toch gebeuren. Sterkte.
zondag 7 september 2008 13:01
hoi sisa
Ik herken je verhaal ook heel goed. Zit ook al heel lang niet lekker in m n vel ben een jaar terug ook overspannen geweest. Ik ben nu in groepstherapie sinds een half jaar maar heb het gevoel dat het voor geen meter helpt. Ik zou zo graag wat meer van het leven willen genieten en niet zo piekeren maar helaas is dat makkelijker gezegd als gedaan. Maar van de andere kant is het wel fijn om te horen dat ik niet de enigste ben.
Groetjes floor
Ik herken je verhaal ook heel goed. Zit ook al heel lang niet lekker in m n vel ben een jaar terug ook overspannen geweest. Ik ben nu in groepstherapie sinds een half jaar maar heb het gevoel dat het voor geen meter helpt. Ik zou zo graag wat meer van het leven willen genieten en niet zo piekeren maar helaas is dat makkelijker gezegd als gedaan. Maar van de andere kant is het wel fijn om te horen dat ik niet de enigste ben.
Groetjes floor
zondag 7 september 2008 14:43
zondag 7 september 2008 16:26
Hoi sisa,
Ik herken heel veel van wat je schrijft! Heb ook sommige dingen hetzelfde, trek me alles persoonlijk aan, eetstoornis gehad en daarna jaren onstabiel eetpatroon, denk altijd dat anderen wel dit of dat van/over mij zullen denken.
Wat mij in het begin heeft geholpen is om mij te omgeven met mensen die wel stabiel zijn, een "normaal leven" leiden. Daar kon ik zien dat mensen elkaar echt leuk en aardig vinden om wie ze zijn en niet om hoe ze eruit zien oid. Mensen zien echt wel door je uiterlijk heen.
Een groot probleem voor mij is dat ik mensen vaak op een afstand hou, omdat ik bang ben dat ze me stom (ofzo) gaan vinden. Op anderen kan dit onvriendelijk, kil of verwarrend overkomen terwijl zij gewoon vriendelijk proberen te zijn. Weet niet of je hier ook last van hebt, maar voor mij was dit een hele tijd een onbewust probleem.
Ik herken zeker wel dat het erg vermoeiend is en veel energie kost.
Het is moeilijk om te zeggen wat zal helpen....dat is voor iedereen anders. Misschien is het handig om in contact te komen met een therapeut die je hierbij kan helpen. Waarschijnlijk heb je veel irrationele gedachten ("iedereen vindt mij stom," "ik zie er niet uit, dus ben ik stom," "ik heb een bepaalde opmerking gemaakt, nu zal hij mij natuurlijk belachelijk vinden," "ik kan ... niet zo goed, ik kan dus gewoon niks" enz. enz.) een therapeut kan je helpen deze gedachten patronen om te zetten in realistische, stabiele gedachten. Bijvoorbeeld, "pff...wat heb ik toen iets stoms gezegd, maarja hij snapt ook wel dat ik een grapje maakte," of "ik kan echt niet goed tennissen, maar andere dingen kan ik wel goed." Klinkt nu allemaal misschien een beetje "nep" maar het kan echt wel helpen.
Ik doe nu zelf een studie waar dit soort dingen ook in voorkomen, dus ik leer eigenlijk gelijk een beetje voor mezelf. Het blijft moeilijk, maar ik probeer zoveel mogelijk irrationele gedachten te herkennen en om te draaien. Ik moet mezelf dwingen om mijn irrationele gedachten niet te geloven en dan wordt het steeds makkelijker, want dan durf je meer en doe je meer en merk je dat het toch best goed gaat!
Ik denk dat als je deze problemen aanpakt je ook beter met eten om zult kunnen gaan. Sporten helpt mij daar ook bij, al heeft het mij wat jaren gekost om te kunnen sporten omdat het leuk is en niet om calorieen te verbranden.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik herken echt heel veel in wat je schrijft. Misschien ook een beetje waarig opgeschreven, maar het is zo'n complex probleem, het heeft natuurlijk betrekking op alle aspecten van je leven.
Veel succes!
Ik herken heel veel van wat je schrijft! Heb ook sommige dingen hetzelfde, trek me alles persoonlijk aan, eetstoornis gehad en daarna jaren onstabiel eetpatroon, denk altijd dat anderen wel dit of dat van/over mij zullen denken.
Wat mij in het begin heeft geholpen is om mij te omgeven met mensen die wel stabiel zijn, een "normaal leven" leiden. Daar kon ik zien dat mensen elkaar echt leuk en aardig vinden om wie ze zijn en niet om hoe ze eruit zien oid. Mensen zien echt wel door je uiterlijk heen.
Een groot probleem voor mij is dat ik mensen vaak op een afstand hou, omdat ik bang ben dat ze me stom (ofzo) gaan vinden. Op anderen kan dit onvriendelijk, kil of verwarrend overkomen terwijl zij gewoon vriendelijk proberen te zijn. Weet niet of je hier ook last van hebt, maar voor mij was dit een hele tijd een onbewust probleem.
Ik herken zeker wel dat het erg vermoeiend is en veel energie kost.
Het is moeilijk om te zeggen wat zal helpen....dat is voor iedereen anders. Misschien is het handig om in contact te komen met een therapeut die je hierbij kan helpen. Waarschijnlijk heb je veel irrationele gedachten ("iedereen vindt mij stom," "ik zie er niet uit, dus ben ik stom," "ik heb een bepaalde opmerking gemaakt, nu zal hij mij natuurlijk belachelijk vinden," "ik kan ... niet zo goed, ik kan dus gewoon niks" enz. enz.) een therapeut kan je helpen deze gedachten patronen om te zetten in realistische, stabiele gedachten. Bijvoorbeeld, "pff...wat heb ik toen iets stoms gezegd, maarja hij snapt ook wel dat ik een grapje maakte," of "ik kan echt niet goed tennissen, maar andere dingen kan ik wel goed." Klinkt nu allemaal misschien een beetje "nep" maar het kan echt wel helpen.
Ik doe nu zelf een studie waar dit soort dingen ook in voorkomen, dus ik leer eigenlijk gelijk een beetje voor mezelf. Het blijft moeilijk, maar ik probeer zoveel mogelijk irrationele gedachten te herkennen en om te draaien. Ik moet mezelf dwingen om mijn irrationele gedachten niet te geloven en dan wordt het steeds makkelijker, want dan durf je meer en doe je meer en merk je dat het toch best goed gaat!
Ik denk dat als je deze problemen aanpakt je ook beter met eten om zult kunnen gaan. Sporten helpt mij daar ook bij, al heeft het mij wat jaren gekost om te kunnen sporten omdat het leuk is en niet om calorieen te verbranden.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik herken echt heel veel in wat je schrijft. Misschien ook een beetje waarig opgeschreven, maar het is zo'n complex probleem, het heeft natuurlijk betrekking op alle aspecten van je leven.
Veel succes!
zondag 7 september 2008 21:33
Hoi Sisa, normaal gesproken reageer ik weinig maar jouw verhaal roept zoveel herkenning bij me op. Ik heb helaas geen goede tips voor je. Ben al 4 jaar in therapie en kom er gewoon niet uit waarom mijn leven zo zinloos lijkt. Ik heb geen partner, geen contact met mijn ouders en daardoor dus ook vaak eenzaam (ben 33 jaar). Mijn leven lijkt ook maar niet beter te worden; wat ik ook zo herken is de schijn maar ophouden voor de buitenwereld, ze zijn me zo langzamerhand wel zat dat het niet goed gaat. Ik kan me de tijd niet meer herinneren dat het wel goed ging. Dus ik kan je alleen een hele dikke knuffel geven! En hoop dat ik ook nog wat opsteek van de reacties. Liefs Maaike
zondag 7 september 2008 21:51
Hoe herkenbaar helaas ook voor mij.
Allerlei hulp gehad gevoel van niets ermee opschieten.
Het been there done that.
Ben er finaal zat van en de mensen om me heen ook, ik die altijd loop te negatieven.
Oorzaken zat uitkomen ho maar.
Gevoel van waarvoor besta ik eigenlijk,niets is leuk of idd. korte momenten van iets nieuws kopen,
Altijd alleen en eenzaam.
Distancieer me van alles opdat ze me ook niet raken meer.Wie ook maar.
Blij dat ik kan slapen maar midden in de nacht weer aantal keer wakker.
Zo moe van zo het gaat en niet weten hoe het tij te keren.
Allerlei plannen maar hoe en wat?
Geen tips dus maar wens je iig. sterkte.
Allerlei hulp gehad gevoel van niets ermee opschieten.
Het been there done that.
Ben er finaal zat van en de mensen om me heen ook, ik die altijd loop te negatieven.
Oorzaken zat uitkomen ho maar.
Gevoel van waarvoor besta ik eigenlijk,niets is leuk of idd. korte momenten van iets nieuws kopen,
Altijd alleen en eenzaam.
Distancieer me van alles opdat ze me ook niet raken meer.Wie ook maar.
Blij dat ik kan slapen maar midden in de nacht weer aantal keer wakker.
Zo moe van zo het gaat en niet weten hoe het tij te keren.
Allerlei plannen maar hoe en wat?
Geen tips dus maar wens je iig. sterkte.
maandag 8 september 2008 11:04
maandag 8 september 2008 16:11
Hoi Sisa,
Het is eigenlijk niet verwonderlijk dat velen (incl.mezelf) zich herkennen in jouw verhaal. Je draait als het ware cirkeltjes in je eigen persoonlijkheid. Dan vindt je persoonlijkheid zus en dan vindt je persoonlijkheid zo. Alle kanten opvliegen om maar niet naar het centrum te hoeven. Terwijl je daar je balans en rust vind. In het centrum van jezelf. En hoe je daar komt? Door de focus op jezelf te houden en te herkennen waar je persoonlijkheid mee bezig is: de oorzaken buiten zichzelf zoeken om zelf niet ontmaskerd te worden. Kennelijk spelen er zaken in je leven waar je nu niet aan wilt of te moeilijk vindt om aan te pakken. Terecht dat je met jezelf in knoop zit als het juist dat deel van jezelf is dat het probleem is.
Slecht nieuws: jij bent het probleem.
Goed nieuws: jij bent tevens de oplossing.
Ik ben zelf door een heel lang traject gegaan om uit alle verwarring te stappen maar daar is wel bereidheid, moed en eerlijkheid voor nodig. No more hide and seek.
Er is geen wondermiddel of wondertherapie. Maar praat er met mensen over die je vertrouwt. Niet iedereen begrijpt zulke complexe gevoelens en niet alle hulp die er is, past ook bij jou.
Een troost: jij bent niet de enige hierin en dat verlicht de druk wel een beetje. Je bent immers niet gek alleen maar even de weg naar jezelf kwijt. Verdwalen is niet erg als je nog maar wel de wens hebt om de weg terug te vinden. En die heb je anders zou je dit niet posten
Heel veel sterkte!
Het is eigenlijk niet verwonderlijk dat velen (incl.mezelf) zich herkennen in jouw verhaal. Je draait als het ware cirkeltjes in je eigen persoonlijkheid. Dan vindt je persoonlijkheid zus en dan vindt je persoonlijkheid zo. Alle kanten opvliegen om maar niet naar het centrum te hoeven. Terwijl je daar je balans en rust vind. In het centrum van jezelf. En hoe je daar komt? Door de focus op jezelf te houden en te herkennen waar je persoonlijkheid mee bezig is: de oorzaken buiten zichzelf zoeken om zelf niet ontmaskerd te worden. Kennelijk spelen er zaken in je leven waar je nu niet aan wilt of te moeilijk vindt om aan te pakken. Terecht dat je met jezelf in knoop zit als het juist dat deel van jezelf is dat het probleem is.
Slecht nieuws: jij bent het probleem.
Goed nieuws: jij bent tevens de oplossing.
Ik ben zelf door een heel lang traject gegaan om uit alle verwarring te stappen maar daar is wel bereidheid, moed en eerlijkheid voor nodig. No more hide and seek.
Er is geen wondermiddel of wondertherapie. Maar praat er met mensen over die je vertrouwt. Niet iedereen begrijpt zulke complexe gevoelens en niet alle hulp die er is, past ook bij jou.
Een troost: jij bent niet de enige hierin en dat verlicht de druk wel een beetje. Je bent immers niet gek alleen maar even de weg naar jezelf kwijt. Verdwalen is niet erg als je nog maar wel de wens hebt om de weg terug te vinden. En die heb je anders zou je dit niet posten
Heel veel sterkte!
maandag 8 september 2008 19:18
Klopt Sensy12, je bent zelf het probleem.
Zoveel jaar aan het worstelen met je eigen en maar geen oplossing kunnen krijgen.
Die kern van jezelf zien te vinden en daaruit de rust vinden voor jezelf.
Hele taak is dat en als je dat al een tijd doet en het lukt je niet?
Door van alles heengegaan al, nog net niet onder hypnose gebracht wat de oorzaak nou is.
Want je weet de oorzaak en komt er maar niet uit.
Hebt je het eigen gemaakt inmiddels,negatief/angstig denken.
Je bent gevoelig voor andermans humeuer/gebeurtenissen.Van slag raken van iets klein onbenulligs,finaal over de rooie gaan zo gewoon al,zo abnormaal eigenlijk.
Een schreeuw om ...ja om wat?
Die bekende halverwege leeftijd,en waar sta je in het leven.
Nergens nog.
Hulp hier hulp daar en toch gelukt het niet.
Krijgt stempels opgeplakt oh dat komt daardoor,oh dat heb je,oh je bent niet de enige,oh je hebt dit je bent dat.
Mss. zit ik wel aan de top nu vwb. het tij te keren en het doodeng vind en me daarom zo voel.Gevoel van waarvoor nog.
Ik heb 3 kinderen dáárom dus.
Mss. Sisa ben jij ook bang?
Er middenin zitten,het doorstaan,echt flink doorstaan doodmoe ervan zijn,het bekomen en die dag laten komen dat het beter gaat.
Sterkte voor allemaal.
Zoveel jaar aan het worstelen met je eigen en maar geen oplossing kunnen krijgen.
Die kern van jezelf zien te vinden en daaruit de rust vinden voor jezelf.
Hele taak is dat en als je dat al een tijd doet en het lukt je niet?
Door van alles heengegaan al, nog net niet onder hypnose gebracht wat de oorzaak nou is.
Want je weet de oorzaak en komt er maar niet uit.
Hebt je het eigen gemaakt inmiddels,negatief/angstig denken.
Je bent gevoelig voor andermans humeuer/gebeurtenissen.Van slag raken van iets klein onbenulligs,finaal over de rooie gaan zo gewoon al,zo abnormaal eigenlijk.
Een schreeuw om ...ja om wat?
Die bekende halverwege leeftijd,en waar sta je in het leven.
Nergens nog.
Hulp hier hulp daar en toch gelukt het niet.
Krijgt stempels opgeplakt oh dat komt daardoor,oh dat heb je,oh je bent niet de enige,oh je hebt dit je bent dat.
Mss. zit ik wel aan de top nu vwb. het tij te keren en het doodeng vind en me daarom zo voel.Gevoel van waarvoor nog.
Ik heb 3 kinderen dáárom dus.
Mss. Sisa ben jij ook bang?
Er middenin zitten,het doorstaan,echt flink doorstaan doodmoe ervan zijn,het bekomen en die dag laten komen dat het beter gaat.
Sterkte voor allemaal.
dinsdag 9 september 2008 12:10
:
Hoi Sisa,
Het is eigenlijk niet verwonderlijk dat velen (incl.mezelf) zich herkennen in jouw verhaal. Je draait als het ware cirkeltjes in je eigen persoonlijkheid. Dan vindt je persoonlijkheid zus en dan vindt je persoonlijkheid zo. Alle kanten opvliegen om maar niet naar het centrum te hoeven. Terwijl je daar je balans en rust vind. In het centrum van jezelf. En hoe je daar komt? Door de focus op jezelf te houden en te herkennen waar je persoonlijkheid mee bezig is: de oorzaken buiten zichzelf zoeken om zelf niet ontmaskerd te worden. Kennelijk spelen er zaken in je leven waar je nu niet aan wilt of te moeilijk vindt om aan te pakken. Terecht dat je met jezelf in knoop zit als het juist dat deel van jezelf is dat het probleem is.
Slecht nieuws: jij bent het probleem.
Goed nieuws: jij bent tevens de oplossing.
Ik ben zelf door een heel lang traject gegaan om uit alle verwarring te stappen maar daar is wel bereidheid, moed en eerlijkheid voor nodig. No more hide and seek.
Er is geen wondermiddel of wondertherapie. Maar praat er met mensen over die je vertrouwt. Niet iedereen begrijpt zulke complexe gevoelens en niet alle hulp die er is, past ook bij jou.
Een troost: jij bent niet de enige hierin en dat verlicht de druk wel een beetje. Je bent immers niet gek alleen maar even de weg naar jezelf kwijt. Verdwalen is niet erg als je nog maar wel de wens hebt om de weg terug te vinden. En die heb je anders zou je dit niet posten
Heel veel sterkte!
Ja! Dit klopt helemaal.
En juist naar jezelf kijk je het minst (voor mij was dat zo dan) altijd naar anderen kijken, hoe doen zij het, moet ik het ook zo doen, wat zullen ze van mij denken, wat vinden zij belangrijk, wat willen zij. Maar nooit, wat wil IK, wat vind IK belangrijk. En nooit echt geloven dat wat ik zelf dacht, want ik zelf wilde "goed" was. Eigenlijk bij voorbaat al mezelf niet goed (genoeg) vinden.
Sensy, wat voor "traject" ben je doorlopen? Heb je dit met een therapeut o.i.d. gedaan of heb je het vooral zelf uitgezocht?
woensdag 10 september 2008 19:56
Hoi,
Ik herken het ook heel erg. Ik heb tijden dat het goed gaat en tijden minder goed. Slecht niet echt meer. Ik heb het redelijk onder controle gekregen. Ik voel ook heel sterk alles om me heen. Ergernis van mensen, boosheid, angst, verdriet..... Ik had daarbij ook nog tijden dat ik enorm opruim en schoonmaak en tijden dat ik plotseling mijn eigen rommel zie en enorm schrik. Met eten heb ik ook wat jij beschrijft en ook heel blij van iets zijn of juist heel somber. Het weer speelt ook mee merk ik. Regen daar kan ik slecht tegen. Daar heb ik dus wat op gevonden. Onder de zonnebank, tropische muziek aan, meloen eten of juist genieten van het binnen zijn, openhaardje aan, warm bad (kortom mijn somberheid omzetten in iets ontspannends/genieten). Voor de rest merk ik dat balans nummer 1 is om het onder controle te hebben. Op tijd eten, slapen, werken. Ik heb altijd (weet niet of jullie dat hebben) sterk de neiging om af te wijken van het normale patroon, waardoor ik op dat moment wel geniet, maar daarna niet meer! Ik hou het nu onder controle door te zeggen: je moet nu naar bed anders wordt het morgen weer een rotdag. Eetbuien heb ik niet meer zo vaak. Ik sport weer (apparaten op zolder) en ik voel me daardoor beter en heb juist alleen maar zin in groenten, fruit en zo. 's-Avonds at ik ineens heel veel, maar daar geef ik niet meer aan toe. Harder worden voor jezelf speelt een rol heb ik gemerkt. Ik weet wel dat het moeilijk is, ik ben er ook nog niet, maar merk dat het veeeeel beter met me gaat door controle en balans. Het is heel lastig, maar wel mogelijk als je nadenkt over wat je doet. Ga je eten denk er dan over na op het moment dat je het doet. Je legt het dan eerder weg. Denk ook aan je doel (niet te extreem, want daarin kan ik ook doorslaan!): gewoon normaal denken wat je wilt bereiken. Bijv. ik wil niet dik(ker) worden dus moet ik wel gezond eten en sporten. Af en toe zondigen mag, maar niet té gek. Het heeft volgens mij veel met balans in je leven te maken die je niet hebt of kwijt bent. Verder twijfel ik erover of ik een soort hoge sensitiviteit, hier heb ik wel eens over gelezen, heb. Dan wordt je gewoon moe van andere mensen, omdat je alles van hen oppikt. Ik denk dat ik dat ook heb. Ik kan ook niet goed tegen grote massa's mensen en drukte. Kan ook wat anders zijn, maar het zou ermee te maken kunnen hebben. Ik blijf wel zeggen dat je er zelf veel aan kunt en moet doen. Gezonde voeding en op tijd slapen en normaal werken (niet te gek veel, wat ik altijd deed en nog studeren ook). Zoek evenwicht en hou je ermee bezig!! Succes!
Ik herken het ook heel erg. Ik heb tijden dat het goed gaat en tijden minder goed. Slecht niet echt meer. Ik heb het redelijk onder controle gekregen. Ik voel ook heel sterk alles om me heen. Ergernis van mensen, boosheid, angst, verdriet..... Ik had daarbij ook nog tijden dat ik enorm opruim en schoonmaak en tijden dat ik plotseling mijn eigen rommel zie en enorm schrik. Met eten heb ik ook wat jij beschrijft en ook heel blij van iets zijn of juist heel somber. Het weer speelt ook mee merk ik. Regen daar kan ik slecht tegen. Daar heb ik dus wat op gevonden. Onder de zonnebank, tropische muziek aan, meloen eten of juist genieten van het binnen zijn, openhaardje aan, warm bad (kortom mijn somberheid omzetten in iets ontspannends/genieten). Voor de rest merk ik dat balans nummer 1 is om het onder controle te hebben. Op tijd eten, slapen, werken. Ik heb altijd (weet niet of jullie dat hebben) sterk de neiging om af te wijken van het normale patroon, waardoor ik op dat moment wel geniet, maar daarna niet meer! Ik hou het nu onder controle door te zeggen: je moet nu naar bed anders wordt het morgen weer een rotdag. Eetbuien heb ik niet meer zo vaak. Ik sport weer (apparaten op zolder) en ik voel me daardoor beter en heb juist alleen maar zin in groenten, fruit en zo. 's-Avonds at ik ineens heel veel, maar daar geef ik niet meer aan toe. Harder worden voor jezelf speelt een rol heb ik gemerkt. Ik weet wel dat het moeilijk is, ik ben er ook nog niet, maar merk dat het veeeeel beter met me gaat door controle en balans. Het is heel lastig, maar wel mogelijk als je nadenkt over wat je doet. Ga je eten denk er dan over na op het moment dat je het doet. Je legt het dan eerder weg. Denk ook aan je doel (niet te extreem, want daarin kan ik ook doorslaan!): gewoon normaal denken wat je wilt bereiken. Bijv. ik wil niet dik(ker) worden dus moet ik wel gezond eten en sporten. Af en toe zondigen mag, maar niet té gek. Het heeft volgens mij veel met balans in je leven te maken die je niet hebt of kwijt bent. Verder twijfel ik erover of ik een soort hoge sensitiviteit, hier heb ik wel eens over gelezen, heb. Dan wordt je gewoon moe van andere mensen, omdat je alles van hen oppikt. Ik denk dat ik dat ook heb. Ik kan ook niet goed tegen grote massa's mensen en drukte. Kan ook wat anders zijn, maar het zou ermee te maken kunnen hebben. Ik blijf wel zeggen dat je er zelf veel aan kunt en moet doen. Gezonde voeding en op tijd slapen en normaal werken (niet te gek veel, wat ik altijd deed en nog studeren ook). Zoek evenwicht en hou je ermee bezig!! Succes!
voer eendjes geen oorlog!
