Kinderen
alle pijlers
Enig kind
zaterdag 9 oktober 2021 om 17:01
Ouders die maar 1 kind hebben
Ervaren jullie dat je kind zich alleen voelt?
Of dat Je kind bijv vraagt waarom zij of hij geen zusje of broertje heeft?
Wij willen het misschien bij 1 kind houden.
Omdat we in een medische molen hebben gezeten en het lang heeft geduurd voordat de kinderwens werkelijkheid werd.
Ervaren jullie dat je kind zich alleen voelt?
Of dat Je kind bijv vraagt waarom zij of hij geen zusje of broertje heeft?
Wij willen het misschien bij 1 kind houden.
Omdat we in een medische molen hebben gezeten en het lang heeft geduurd voordat de kinderwens werkelijkheid werd.
zondag 17 oktober 2021 om 08:30
Dit topic, dit onderwerp, raakt me erg. Ik ben enig kind, en ik heb daar moeite mee.
Maar ik vind het wel heel belangrijk om te benadrukken dat ik niet vind dat je dus voor een groter gezin 'moet' kiezen in de hoop daarmee te voorkomen dat je kind later zo'n zelfde gevoel als ik zal krijgen. Niemand kan immers in de toekomst kijken, je weet gewoonweg niet vooraf of jouw kind het later erg zal vinden als hij of zij geen broer of zus heeft. Of (bij grotere gezinnen) of broers en zussen een steun voor elkaar zullen zijn of elkaar juist de tent uitvechten. Elk kind heeft, vind ik, het recht gewenst te zijn. Dus jullie kinderwens, als ouders, is het enige goede argument. Voel je die wens niet, ben je zelf blij met je 1-kind-gezin, dan is dat goed.
Dat ik hier wat negatief klink over enig kind zijn is dan ook alleen om mijn eigen ervaring hier weer te geven. Net zoals ook mensen die positieve ervaringen hebben met zelf enig kind zijn, of de ouder zijn van een enig kind, hier worden gedeeld.
Ik zie sommige mensen schrijven dat uit onderzoek blijkt dat er geen duidelijke verschillen bestaan tussen het geluksgevoel van enig kinderen of kinderen uit een groter gezin. Ik vraag me af welke leeftijd de onderzoeksgroep had. Waren dat kinderen, tieners, jong volwassenen of (zoals ik) al wat ouderen? Ik denk namelijk dat zo'n gevoel kan veranderen naarmate je ouder wordt, vandaar dat ik nieuwsgierig ben in hoeverre dat aspect in zo'n onderzoek is meegenomen.
Er is nog iets dat ik me afvraag. Zelf ben ik al in de zestig, in mijn jeugd kende ik niemand (echt hélemaal niemand) die ook enig kind was. Tegenwoordig zijn er veel meer 1-kind-gezinnen. Ik heb - nu ik dit topic volg - steeds meer het gevoel dat de enig kinderen van nu minder zo'n buitenbeentje-gevoel hebben als de enig kinderen van de jaren '60. Herkent iemand dit gevoel?
Maar ik vind het wel heel belangrijk om te benadrukken dat ik niet vind dat je dus voor een groter gezin 'moet' kiezen in de hoop daarmee te voorkomen dat je kind later zo'n zelfde gevoel als ik zal krijgen. Niemand kan immers in de toekomst kijken, je weet gewoonweg niet vooraf of jouw kind het later erg zal vinden als hij of zij geen broer of zus heeft. Of (bij grotere gezinnen) of broers en zussen een steun voor elkaar zullen zijn of elkaar juist de tent uitvechten. Elk kind heeft, vind ik, het recht gewenst te zijn. Dus jullie kinderwens, als ouders, is het enige goede argument. Voel je die wens niet, ben je zelf blij met je 1-kind-gezin, dan is dat goed.
Dat ik hier wat negatief klink over enig kind zijn is dan ook alleen om mijn eigen ervaring hier weer te geven. Net zoals ook mensen die positieve ervaringen hebben met zelf enig kind zijn, of de ouder zijn van een enig kind, hier worden gedeeld.
Ik zie sommige mensen schrijven dat uit onderzoek blijkt dat er geen duidelijke verschillen bestaan tussen het geluksgevoel van enig kinderen of kinderen uit een groter gezin. Ik vraag me af welke leeftijd de onderzoeksgroep had. Waren dat kinderen, tieners, jong volwassenen of (zoals ik) al wat ouderen? Ik denk namelijk dat zo'n gevoel kan veranderen naarmate je ouder wordt, vandaar dat ik nieuwsgierig ben in hoeverre dat aspect in zo'n onderzoek is meegenomen.
Er is nog iets dat ik me afvraag. Zelf ben ik al in de zestig, in mijn jeugd kende ik niemand (echt hélemaal niemand) die ook enig kind was. Tegenwoordig zijn er veel meer 1-kind-gezinnen. Ik heb - nu ik dit topic volg - steeds meer het gevoel dat de enig kinderen van nu minder zo'n buitenbeentje-gevoel hebben als de enig kinderen van de jaren '60. Herkent iemand dit gevoel?
...
zondag 17 oktober 2021 om 08:39
Ik ben van een jongere generatie dan jij AnnaBet. Ik weet dus niet of het in jouw tijd minder vaak voorkwam. Wel zie ik inderdaad op dit moment veel gezinnen met 1 kind, en vermoed ik dat dat vroeger wel anders was.
Ik heb mij nooit hoeven rechtvaardigen voor de keuze het bij 1 kind te houden. Mijn eigen ouder heeft wel vaak de vraag gekregen waarom en commentaar in de zin van…1 kind is geen kind.
Misschien ben ik wat minder vatbaar voor die vragen en commentaren. Ik geef er niet om en denk dat ik dat ook uitstraal. Ik kreeg mijn baby, was hoteldebotel verliefd, ging daar helemaal voor en we zijn met zijn 3 een gezin dat compleet is.
Misschien dat iemand die twijfelt of vatbaar is voor andermans meningen op dat vlak mensen aantrekt die vinden dat ze daarover mogen oordelen? Het zou kunnen.
Het is vervelend dat jij het enig kind zijn niet als prettig ervaart. Wat precies maakt dat jij dat zo ervaart?
Ik heb mij nooit hoeven rechtvaardigen voor de keuze het bij 1 kind te houden. Mijn eigen ouder heeft wel vaak de vraag gekregen waarom en commentaar in de zin van…1 kind is geen kind.
Misschien ben ik wat minder vatbaar voor die vragen en commentaren. Ik geef er niet om en denk dat ik dat ook uitstraal. Ik kreeg mijn baby, was hoteldebotel verliefd, ging daar helemaal voor en we zijn met zijn 3 een gezin dat compleet is.
Misschien dat iemand die twijfelt of vatbaar is voor andermans meningen op dat vlak mensen aantrekt die vinden dat ze daarover mogen oordelen? Het zou kunnen.
Het is vervelend dat jij het enig kind zijn niet als prettig ervaart. Wat precies maakt dat jij dat zo ervaart?
zondag 17 oktober 2021 om 08:50
Mooi topic.
Wij hebben 1 dochter van 2; ik heb zelf een zusje waarmee ik goed contact heb en man is enig kind.
Ik denk niet dat er hier nog eentje bij komt, we houden alle opties nog even open, maar we voelen ons gezegend met een gezond kind.
En voor ons geldt; doen we het voor onszelf? Of voor ons dochter? Van ons hoeft het (nu) niet. Dan zouden we het alleen doen om dochter een broertje of zusje te gunnen. Maar worden we daar zelf gelukkig(er) van?
Ik denk het niet.
Dan kan ik zeggen “jammer dan”; maar ik denk dat wij leukere ouders zijn als we in dit geval voor ons gezinsgeluk van 1 kiezen, in plaats van “er voor dochter nog eentje op de wereld te zetten zodat zij later niet alleen is”.
Moeilijk vraagstuk, maar wij staan er nu zo in.
Wij hebben 1 dochter van 2; ik heb zelf een zusje waarmee ik goed contact heb en man is enig kind.
Ik denk niet dat er hier nog eentje bij komt, we houden alle opties nog even open, maar we voelen ons gezegend met een gezond kind.
En voor ons geldt; doen we het voor onszelf? Of voor ons dochter? Van ons hoeft het (nu) niet. Dan zouden we het alleen doen om dochter een broertje of zusje te gunnen. Maar worden we daar zelf gelukkig(er) van?
Ik denk het niet.
Dan kan ik zeggen “jammer dan”; maar ik denk dat wij leukere ouders zijn als we in dit geval voor ons gezinsgeluk van 1 kiezen, in plaats van “er voor dochter nog eentje op de wereld te zetten zodat zij later niet alleen is”.
Moeilijk vraagstuk, maar wij staan er nu zo in.
zondag 17 oktober 2021 om 10:21
Ttroeteltje schreef: ↑17-10-2021 09:29Ik vind het geen moeilijk vraagstuk.
Het is pas een moeilijk vraagstuk als je gevoelig bent voor twijfelzaaierij.
Jullie willen het (nu) niet en dat is je antwoord.
Nu het voor ons duidelijk is (en dat is het al ruim 2+ jaar) vind ik het ook niet meer zo moeilijk, maar ik vind heel het eerlijk gezegd nog wel irritant wanneer mensen er zo naar vragen. Dat kan, zeker als ik iemand niet ken, heel ongepast overkomen. Ik merk dat ik dat soms nog wel lastig vind. Zeker als er bijna een soort van verwijt in zit. Dat had ik met sommige bijdrages hier ook afgelopen week.
Annabet &Fryske: ook interessant om jullie ervaringen te lezen. Hier heeft onze dochters wel plezier met haar half broers en schoonzusje - ze waren er gisteren, want mijn man was jarig, maar in de praktijk is het leeftijdsverschil te groot om als broers/zusjes op te groeien.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
zondag 17 oktober 2021 om 10:53
Ik ben geboren eind jaren ’50 in het katholieke Zuiden. Waar de meeste gezinnen uit 3, 4, 5 en soms nog wel meer kinderen bestonden. Mijn ouders komen ook allebei uit een groot gezin, ik heb dus veel ooms, tantes, neven en nichten. Ik logeerde regelmatig bij mijn nichtjes die qua leeftijd dicht bij mij zitten, ik heb dus het verschil tussen hun grote gezinnen en mijn eigen kleine familie heel duidelijk ervaren. Ik genoot van het samen spelletjes doen, kussengevechten houden, lekker met elkaar smiespelen als je al lang behoorde te slapen. En dan kwam ik weer thuis in ons stille gezin…. Toen ik ouder werd besefte ik dat mijn ouders verdrietig waren omdat ze niet meer kinderen hadden kunnen krijgen (het 1-kind-gezin was geen bewuste keuze).Ttroeteltje schreef: ↑17-10-2021 08:39Ik ben van een jongere generatie dan jij AnnaBet. Ik weet dus niet of het in jouw tijd minder vaak voorkwam. Wel zie ik inderdaad op dit moment veel gezinnen met 1 kind, en vermoed ik dat dat vroeger wel anders was.
Ik heb mij nooit hoeven rechtvaardigen voor de keuze het bij 1 kind te houden. Mijn eigen ouder heeft wel vaak de vraag gekregen waarom en commentaar in de zin van…1 kind is geen kind.
Misschien ben ik wat minder vatbaar voor die vragen en commentaren. Ik geef er niet om en denk dat ik dat ook uitstraal. Ik kreeg mijn baby, was hoteldebotel verliefd, ging daar helemaal voor en we zijn met zijn 3 een gezin dat compleet is.
Misschien dat iemand die twijfelt of vatbaar is voor andermans meningen op dat vlak mensen aantrekt die vinden dat ze daarover mogen oordelen? Het zou kunnen.
Het is vervelend dat jij het enig kind zijn niet als prettig ervaart. Wat precies maakt dat jij dat zo ervaart?
Bij de meesten van mijn neven en nichten is de band met de eigen broers en zussen nog steeds heel warm en liefdevol. Als ze enthousiast vertellen over een weekendje met z’n allen naar een vakantiepark, of een zussendag, dan voel ik daarin best wel het gemis. Ik ben wel eens mee geweest hoor, tijdens zo’n vakantie. Maar toch, het is anders. Als er gezinsanekdotes worden verteld, bijvoorbeeld.
Mijn ouders zijn nu in de negentig. De liefste mensen van de wereld, maar ze gaan allebei erg achteruit. De een kan fysiek niets meer, de ander heeft dementie. Toen mijn (inmiddels overleden) schoonouders in zo’n situatie zaten, kon mijn man de zorg delen met zijn siblings. Ik vind het ongelooflijk zwaar – vooral mentaal – dat ik dat niet kan. Ik ben al 1 dag in de week minder gaan werken, maar moet nog steeds ontzettend schipperen met mijn tijd. Ik zou bijvoorbeeld graag mijn kleinkinderen vaker willen zien, maar die wonen wat verder weg en met de reistijd erbij is dat al een heel georganiseer.
...
zondag 17 oktober 2021 om 11:12
Moeder komt uit een gezin van 3.
Twee zussen en 1 broer. De zussen hadden geen contact met broer, die was verbannen. Van de 2 zussen had er 1 (zus van moeder) de fulltime zorgtaak voor beide ouders, later 1 ouder.
Vader komt uit een gezin van 9. Van de 9 kinderen hebben er geloof ik nog 2 regelmatig contact en met 1 heel af en toe. Zorgtaken voor hun ouders zijn er al lang niet meer nav overlijden en ik herinner me daar zelf niets van.
Een gezin met meer kinderen garandeert geen enkele loyaliteit tav ouders of broers/zussen. Contact is niet automatisch aanwezig.
Twee zussen en 1 broer. De zussen hadden geen contact met broer, die was verbannen. Van de 2 zussen had er 1 (zus van moeder) de fulltime zorgtaak voor beide ouders, later 1 ouder.
Vader komt uit een gezin van 9. Van de 9 kinderen hebben er geloof ik nog 2 regelmatig contact en met 1 heel af en toe. Zorgtaken voor hun ouders zijn er al lang niet meer nav overlijden en ik herinner me daar zelf niets van.
Een gezin met meer kinderen garandeert geen enkele loyaliteit tav ouders of broers/zussen. Contact is niet automatisch aanwezig.
zondag 17 oktober 2021 om 14:54
Ik was, toen ik zelf koos voor een gezin met meer dan 1 kind, dan ook niet op zoek naar een garantie, maar naar een kans. Kies je voor 1 kind, dan weet je zeker dat jouw kind geen kans heeft op een warm broer/zus-contact. Kies je voor een groter gezin, dan heeft jouw kind daar wel een kans voor. Maar geen garantie, dat besef ik heus wel. Uiteraard heb ik vooral voor meer dan 1 kind gekozen omdat ik dat zelf graag wilde (en mijn man ook, uiteraard). Maar die kans, dat zag ik wel als een mooie bonus. Gelukkig heeft het bij ons gezin goed uitgepakt, mijn kinderen hebben een fijn contact met elkaar.Ttroeteltje schreef: ↑17-10-2021 11:12Moeder komt uit een gezin van 3.
Twee zussen en 1 broer. De zussen hadden geen contact met broer, die was verbannen. Van de 2 zussen had er 1 (zus van moeder) de fulltime zorgtaak voor beide ouders, later 1 ouder.
Vader komt uit een gezin van 9. Van de 9 kinderen hebben er geloof ik nog 2 regelmatig contact en met 1 heel af en toe. Zorgtaken voor hun ouders zijn er al lang niet meer nav overlijden en ik herinner me daar zelf niets van.
Een gezin met meer kinderen garandeert geen enkele loyaliteit tav ouders of broers/zussen. Contact is niet automatisch aanwezig.
...
zondag 17 oktober 2021 om 15:50
Mijn ervaring is juist dat een gezinsband veel blijvender is. Bij een vriendschap kan iemand veel makkelijker uit je leven verdwijnen. Je hoort en ziet dan niets meer van elkaar. Bij familie blijf je toch meer verbonden omdat je elkaar vaak wel ziet op verjaardagen of andere familiebijeenkomsten. En er zijn ook nog anderen bij betrokken. Je hoort dus via familie ook hoe het met iedereen gaat en blijft dus verbonden. Dat kan natuurlijk een nadeel zijn. Maar ook ervoor zorgen dat problemen weer worden opgelost. En bijvoorbeeld feestdagen is hier echt meer een familieaangelegenheid dan alleen vrienden (die zitten namelijk ook bij hun eigen familie aan tafel).
En gelukkig zie ik in mijn omgeving maar heel zelden mensen die totaal geen contact meer met elkaar hebben of extreme problemen. Wel botsende karakters. Of siblings die elkaar minder goed liggen. Maar over het algemeen staan mensen wel voor elkaar klaar. Zeker als er nog een bindende factor is (ouders/grootouders). Ook het opgroeien met een sibling zie ik als een meerwaarde. En dat heb ik dus ook gehoord van mensen uit mijn omgeving die alleen zijn opgegroeid.
En gelukkig zie ik in mijn omgeving maar heel zelden mensen die totaal geen contact meer met elkaar hebben of extreme problemen. Wel botsende karakters. Of siblings die elkaar minder goed liggen. Maar over het algemeen staan mensen wel voor elkaar klaar. Zeker als er nog een bindende factor is (ouders/grootouders). Ook het opgroeien met een sibling zie ik als een meerwaarde. En dat heb ik dus ook gehoord van mensen uit mijn omgeving die alleen zijn opgegroeid.
zondag 17 oktober 2021 om 18:13
Jij kan het beter uitleggen dan ikAnnaBet schreef: ↑17-10-2021 14:54Ik was, toen ik zelf koos voor een gezin met meer dan 1 kind, dan ook niet op zoek naar een garantie, maar naar een kans. Kies je voor 1 kind, dan weet je zeker dat jouw kind geen kans heeft op een warm broer/zus-contact. Kies je voor een groter gezin, dan heeft jouw kind daar wel een kans voor. Maar geen garantie, dat besef ik heus wel. Uiteraard heb ik vooral voor meer dan 1 kind gekozen omdat ik dat zelf graag wilde (en mijn man ook, uiteraard). Maar die kans, dat zag ik wel als een mooie bonus. Gelukkig heeft het bij ons gezin goed uitgepakt, mijn kinderen hebben een fijn contact met elkaar.
Dat is precies zoals ik het ook bedoelde; ik ben me er ook van bewust dat er nooit garanties zijn dat je kinderen het met elkaar kunnen vinden. Maar ik ben zeer blij dat het gelukt is ze die kans te geven omdat ik het enig kind zijn altijd erg zwaar heb gevonden en nog steeds vindt.
zondag 17 oktober 2021 om 18:20
Ik ken juist genoeg mensen die amper tot geen contact meer hebben met (een deel van ) hun familie. Ze zeggen niet voor niets weleens: vrienden zijn de familie die we zelf uitkiezen.evelien2010 schreef: ↑17-10-2021 15:50Mijn ervaring is juist dat een gezinsband veel blijvender is. Bij een vriendschap kan iemand veel makkelijker uit je leven verdwijnen. Je hoort en ziet dan niets meer van elkaar. Bij familie blijf je toch meer verbonden omdat je elkaar vaak wel ziet op verjaardagen of andere familiebijeenkomsten. En er zijn ook nog anderen bij betrokken. Je hoort dus via familie ook hoe het met iedereen gaat en blijft dus verbonden. Dat kan natuurlijk een nadeel zijn. Maar ook ervoor zorgen dat problemen weer worden opgelost. En bijvoorbeeld feestdagen is hier echt meer een familieaangelegenheid dan alleen vrienden (die zitten namelijk ook bij hun eigen familie aan tafel).
En gelukkig zie ik in mijn omgeving maar heel zelden mensen die totaal geen contact meer met elkaar hebben of extreme problemen. Wel botsende karakters. Of siblings die elkaar minder goed liggen. Maar over het algemeen staan mensen wel voor elkaar klaar. Zeker als er nog een bindende factor is (ouders/grootouders). Ook het opgroeien met een sibling zie ik als een meerwaarde. En dat heb ik dus ook gehoord van mensen uit mijn omgeving die alleen zijn opgegroeid.
Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag
zondag 17 oktober 2021 om 18:21
evelien2010 schreef: ↑17-10-2021 15:50Mijn ervaring is juist dat een gezinsband veel blijvender is. Bij een vriendschap kan iemand veel makkelijker uit je leven verdwijnen. Je hoort en ziet dan niets meer van elkaar. Bij familie blijf je toch meer verbonden omdat je elkaar vaak wel ziet op verjaardagen of andere familiebijeenkomsten. En er zijn ook nog anderen bij betrokken. Je hoort dus via familie ook hoe het met iedereen gaat en blijft dus verbonden. Dat kan natuurlijk een nadeel zijn. Maar ook ervoor zorgen dat problemen weer worden opgelost. En ⁹bijvoorbeeld feestdagen is hier echt meer een familieaangelegenheid dan alleen vrienden (die zitten namelijk ook bij hun eigen familie aan tafel).
Ja zeer herkenbaar. Ook al heb je veel vrienden en maak je makkelijk vrienden, het is toch anders, ook waardevol, maar anders.
zondag 17 oktober 2021 om 18:25
Hier via ivf icsi een tweede, eerste was spontaan. Ik wilde wel perse een broertje of zusje voor mijn oudste. Er zit 3 jaar tussen de 1e en 2e. Ik ben zelf tot mijn 11e enigskind geweest en met gescheiden ouders en vond dit best eenzaam soms. Wel veel vriendinnetjes en vriendjes. Op mijn 12e kreeg ik een broertje, maar de band is toch anders dan als er een klein leeftijdsverschil zou zijn, denk ik.
Voor iedereen een groene tuin
zondag 17 oktober 2021 om 18:27
Ja hier juist andersom, ken maar weinig mensen die geen of weinig contact met hun familie hebben.
Vrienden zijn inderdaad de familie die we zelf kiezen maar er is toch wel veel verschil vind ik. Althans wij hebben best veel vrienden maar niet vrienden die ook weer met elkaar bevriend zijn. We moeten dus wel gericht afspreken anders zie je ze niet. Bij de familie van mijn man komen we elkaar ook geregeld bij anderen tegen , vier je feestdagen samen etc.
zondag 17 oktober 2021 om 19:12
GroenTuintje schreef: ↑17-10-2021 18:25Hier via ivf icsi een tweede, eerste was spontaan. Ik wilde wel perse een broertje of zusje voor mijn oudste. Er zit 3 jaar tussen de 1e en 2e. Ik ben zelf tot mijn 11e enigskind geweest en met gescheiden ouders en vond dit best eenzaam soms. Wel veel vriendinnetjes en vriendjes. Op mijn 12e kreeg ik een broertje, maar de band is toch anders dan als er een klein leeftijdsverschil zou zijn, denk ik.
Tussen mijn zus en ik zit ruim 2 jaar leeftijdsverschil. Ondanks het kleine verschil hadden we als kind weinig met elkaar. Ik voelde me in die tijd ook vaak eenzaam. Sinds we beiden uit ons ouderlijk huis zijn, gaat het stukken beter. We zien elkaar niet super vaak, maar als we elkaar zien dan is het contact prima.
Tussen mijn kinderen zit twee jaar leeftijdsverschil. Ze zijn nu 5 en 3 en beginnen steeds meer aan elkaar te hebben. Ik ben benieuwd hoe dat dat in de toekomst zal gaan.
Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag
zondag 17 oktober 2021 om 19:13
Het is niet voor te stellen wat deze mensen meemaken. Dit is de grootste angst van iedere ouder denk ik.tanteslankie schreef: ↑16-10-2021 19:24Nee, hij heeft een ouder zusje. En het verdriet is inderdaad groot. Voor ons al, ik weet niet eens iets te zeggen over wat het bij ons in de familie doet, laat staan bij mijn zwager en schoonzus.
Het laat een diepe rauwe wond achter... hij had kanker en is een jaar heel ziek geweest.
Misschien, ik weet het niet, is de angst om je kind te verliezen nog groter bij ouders die maar één kind hebben. Dat idee heb ik zelf. Maar ik vind dat toch niet een goede reden om een tweede te krijgen.
Hoe sta jij daarin tanteslankie? Alle begrip als je geen antwoord wil geven op zo'n persoonlijke vraag. Maar ik krijg de indruk dat jij over dit soort zaken ook wel hebt nagedacht.
zondag 17 oktober 2021 om 19:21
We hebben in onze woonplaats geen familie wonen. Zowel van de kant van mijn man als van mijn kant niet. Dus er wordt gericht afgesproken. We hebben wel een paar vrienden hier wonen. De rest woont ook wat verder weg. Dus ook dan spreken we gerichter af. Het samenvieren van verjaardagen etc gaat hier geregeld met een combinatie van vrienden en familie.Snoops2 schreef: ↑17-10-2021 18:27Ja hier juist andersom, ken maar weinig mensen die geen of weinig contact met hun familie hebben.
Vrienden zijn inderdaad de familie die we zelf kiezen maar er is toch wel veel verschil vind ik. Althans wij hebben best veel vrienden maar niet vrienden die ook weer met elkaar bevriend zijn. We moeten dus wel gericht afspreken anders zie je ze niet. Bij de familie van mijn man komen we elkaar ook geregeld bij anderen tegen , vier je feestdagen samen etc.
Herinner je gisteren, droom van morgen, maar leef vandaag
zondag 17 oktober 2021 om 19:22
Ik lees wat zaken over dat ouders-van-1-kind hun kind de kans ontnemen op een broer/zus band.
Ik denk dan ook weer, ik bespaar mijn zoon mogelijk het verdriet en problemen met een broer/zus. Als ik een zo'n groot mogelijke kans op een goede band tussen mijn kinderen wil zou ik er minimaal 3 willen. Dan valt er voor de kinderen iets te kiezen, dan zit er waarschijnlijk altijd wel iemand bij met wie het klikt. Dat is hoe je er óók tegen aan kunt kijken. In mijn familie is de kans zeker aanwezig dat men later geen goede band heeft, dat heeft de geschiedenis wel bewezen. En zo heeft iedereen zijn referentiekader op basis waarvan je mede je keuzes maakt.
Ik denk dan ook weer, ik bespaar mijn zoon mogelijk het verdriet en problemen met een broer/zus. Als ik een zo'n groot mogelijke kans op een goede band tussen mijn kinderen wil zou ik er minimaal 3 willen. Dan valt er voor de kinderen iets te kiezen, dan zit er waarschijnlijk altijd wel iemand bij met wie het klikt. Dat is hoe je er óók tegen aan kunt kijken. In mijn familie is de kans zeker aanwezig dat men later geen goede band heeft, dat heeft de geschiedenis wel bewezen. En zo heeft iedereen zijn referentiekader op basis waarvan je mede je keuzes maakt.
maandag 18 oktober 2021 om 12:55
Dat herken ik wel hoor, Beschuitje. Zie ook mijn eerdere post. Het is mijn grootste angst.Beschuitmetjam schreef: ↑17-10-2021 19:13Het is niet voor te stellen wat deze mensen meemaken. Dit is de grootste angst van iedere ouder denk ik.
Misschien, ik weet het niet, is de angst om je kind te verliezen nog groter bij ouders die maar één kind hebben. Dat idee heb ik zelf. Maar ik vind dat toch niet een goede reden om een tweede te krijgen.
Hoe sta jij daarin tanteslankie? Alle begrip als je geen antwoord wil geven op zo'n persoonlijke vraag. Maar ik krijg de indruk dat jij over dit soort zaken ook wel hebt nagedacht.
En toch vind ik dit geen reden om meerdere kinderen te hebben. Ik denk dat als mijn man jonger was geweest en kinderen krijgen makkelijker was geweest… we het misschien wel hadden gedaan. Net na de geboorte van SA had ik nl. nog wel een korte wens. Maar nooit vanuit het idee dat ik mijn dochter anders te kort zou doen.
Maar tegelijkertijd meen ik dat een kind ook echt helemaal bij ons past - de drukte van een tweede of derde past ook niet bij mij. Naast het moederschap werk ik thans 50 uur per week en bij sommige projecten zelfs meer dan dat.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
maandag 18 oktober 2021 om 14:12
Voor mij persoonlijk voelt dat niet zo. Ik weet niet wat het is om er meer te hebben. Maar ik weet wel dat het de nachtmerrie is van iedere ouder, hoeveel kinderen je ook hebt. Want geen enkel kind is vervangbaar. Bij mij is het niet zozeer een grotere angst maar een soort wetenschap dat als mijn kind iets overkomt dat ik dan net zo goed ook dood kan gaan. Want ik heb geen andere kinderen voor wie ik door moet gaan, geen andere kinderen die ervoor zorgen dat ik toch naar bepaalde plekken moet gaan omdat ik ze niet eeuwig kan vermijden. Ik kan dan tien jaar lang onder mijn dekbed gaan leven, met just eat en de bezorgservice van de lokale supermarkt voor de basisbenodigdheden.Beschuitmetjam schreef: ↑17-10-2021 19:13Het is niet voor te stellen wat deze mensen meemaken. Dit is de grootste angst van iedere ouder denk ik.
Misschien, ik weet het niet, is de angst om je kind te verliezen nog groter bij ouders die maar één kind hebben. Dat idee heb ik zelf. Maar ik vind dat toch niet een goede reden om een tweede te krijgen.
Hoe sta jij daarin tanteslankie? Alle begrip als je geen antwoord wil geven op zo'n persoonlijke vraag. Maar ik krijg de indruk dat jij over dit soort zaken ook wel hebt nagedacht.
maandag 18 oktober 2021 om 14:14
Hier een moeder van 1 kind.
Soms lopen dingen anders dan van te voren gedacht.
Na lang wikken en wegen hebben we rond haar 2e verjaardag de knoop doorgehakt dat ze een enig kind zou blijven. Dit deed pijn maar het was beter zo.
Inmiddels is ze bijna 12 jaar.
Ze heeft nooit om een broertje/zusje gevraagd.
Heb niet het idee dat ze er erg mee zit.
Achteraf gezien denk ik dat ik een leukere moeder ben voor 1 kind ipv voor 2.
Dus dan is het maar weer goed dat dingen anders gelopen zijn.
Soms lopen dingen anders dan van te voren gedacht.
Na lang wikken en wegen hebben we rond haar 2e verjaardag de knoop doorgehakt dat ze een enig kind zou blijven. Dit deed pijn maar het was beter zo.
Inmiddels is ze bijna 12 jaar.
Ze heeft nooit om een broertje/zusje gevraagd.
Heb niet het idee dat ze er erg mee zit.
Achteraf gezien denk ik dat ik een leukere moeder ben voor 1 kind ipv voor 2.
Dus dan is het maar weer goed dat dingen anders gelopen zijn.
maandag 18 oktober 2021 om 14:25
Dat kan dus ook anders. Ik hoop dat je je realiseert dat vriendschappen ook voor het leven kunnen zijn. Mijn ouders hebben dat, mijn man en ik. Ik heb 3 vriendinnen die ik al bijna 40 jaar ken. Ons hele leven zijn we met elkaar verbonden, hebben trouwerijen, kinderen krijgen, scheidingen, rouw en verdriet, depressies maar ook hele mooie dingen samen meegemaakt. Mijn moeder is er 1 van 9. 4 zijn er overleden, de rest ziet elkaar niet meer vanwege misverstanden. Waar zij verjaardag mee viert zijn haar vrienden, vriendinnen en buren. Al jarenlang vieren ze lief en leed.evelien2010 schreef: ↑17-10-2021 15:50Mijn ervaring is juist dat een gezinsband veel blijvender is. Bij een vriendschap kan iemand veel makkelijker uit je leven verdwijnen. Je hoort en ziet dan niets meer van elkaar. Bij familie blijf je toch meer verbonden omdat je elkaar vaak wel ziet op verjaardagen of andere familiebijeenkomsten. En er zijn ook nog anderen bij betrokken. Je hoort dus via familie ook hoe het met iedereen gaat en blijft dus verbonden. Dat kan natuurlijk een nadeel zijn. Maar ook ervoor zorgen dat problemen weer worden opgelost. En bijvoorbeeld feestdagen is hier echt meer een familieaangelegenheid dan alleen vrienden (die zitten namelijk ook bij hun eigen familie aan tafel).
En gelukkig zie ik in mijn omgeving maar heel zelden mensen die totaal geen contact meer met elkaar hebben of extreme problemen. Wel botsende karakters. Of siblings die elkaar minder goed liggen. Maar over het algemeen staan mensen wel voor elkaar klaar. Zeker als er nog een bindende factor is (ouders/grootouders). Ook het opgroeien met een sibling zie ik als een meerwaarde. En dat heb ik dus ook gehoord van mensen uit mijn omgeving die alleen zijn opgegroeid.
Met mijn familie heb ik dat helemaal niet. Mijn neven en nichten zie of spreek ik nauwelijks. Mijn broer woont ver weg en heeft een heel ander leven dan ik. Ik heb heel weinig met hen en zou ze nooit boven mijn vrienden verkiezen.
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
