Kinderen
alle pijlers
jan. '09 miskraam, juni '09 EUG
vrijdag 24 juli 2009 om 16:59
Even wil ik mijn verhaal kwijt...hopelijk zijn er mensen (vrouwen) die het herkennen...
In januari 2009 heb ik na 7 wkn. zwangerschap een miskraam gehad. Toen ik eind april weer zwanger bleek, waren we natuurlijk erg blij. Na 6 weken op zaterdag ineens een beetje bloed, oh nee!!!! Gelukkig bleef het daarbij.
Maandag voor de zekerheid toch maar even mijn verloskundige gebeld (we hebben een dochter van 2, dus die verlosk kende ik nog), die wilde wel snel een echo maken om me gerust te stellen. Ik twijfelde nog, het leek allemaal wel goed te gaan. We zouden 2 weken later verhuizen, dus ik ging ook liever bij mijn nieuwe verlosk. langs, maar die wilde pas met 9 weken een echo maken. Daarvoor een afspraak gemaakt, maar toch ook maar even een afspraak bij oude verlosk. voor de dag erna. We gingen er eigenlijk vanuit dat we gerustgesteld zouden worden bij de echo. Maar weet je wat de verlosk zei???? "Je bent helemaal niet zwanger, ik zie een gewone niet-zwangere baarmoeder, ga maar weer naar huis." Helemaal perplex waren wij. Hoezo niet zwanger??????? Ik had 2 positieve testen!!!! Dat kon ook van de ovulatie zijn, zei ze, dan zou je ook HCG kunnen meten. Wie heeft ooit zoiets gehoord??
Goed, ons leven ging weer verder, dachten we. Een dag later, woensdag kreeg ik hevige buikpijn. Ik heb het zelf nog omschreven alsof er een bom ontploft was in mijn buik. 's avonds ging ik vloeien, en ik dacht dat dat dan wel mijn menstruatie zou zijn, ik was immers niet zwanger...
De volgende dag mijn nieuwe verlosk. gebeld om de afspraak voor de 9-weken-echo af te zeggen. Ze vond mijn verhaal heel raar en raadde me aan toch nog een zw.sch. test te doen. En ja hoor, positief! Vrijdag een echo en meteen door naar het zkh. Inderdaad, een EUG(buitenbaarmoederlijke zwangerschap). Die "bom" in mijn buik was inderdaad een bloeding.
Daar zeiden ze dat als ik woensdag direct was gekomen, ik meteen geopereerd was. Nu had ik veel minder buikpijn en HCG was ook niet hoog genoeg om te gaan opereren.
2 dagen later weer HCG prikken: het was gestegen, maar zodanig dat het misschien toch wel om een gewone zw.sch. kon gaan, dus opereren wilden ze niet. We gingen van de ene bizarre wending naar de andere!!
Ik was ongerust, had gelezen over shock en doodbloeden als je eileider scheurt bij een EUG. Ze zeiden dat je meestal eerst pijn voelde voordat je in shock raakt. MEESTAL!! Dus als ik pech had, lag ik in mijn slaap dood te bloeden!! Ik had het niet meer van de spanning!!!! Toen hebben ze toch maar besloten tot een zkh-opname. Daar voelde ik me redelijk veilig, al is zo'n opname op zich al zwaar traumatisch.
Gelukkig ging het daarna beter, althans, wat betreft het HCG. Dit daalde snel en na een paar dagen mocht ik weer naar huis. Na 2 weken (ondertussen verhuisd) was mijn HCG tot onder de 1 gedaald. Iedereen blij, maar ik zit zonder zwangerschap, dat vergeten ze voor het gemak even in het zkh. Is het voor de 2e keer dit jaar misgegaan!!! Steeds als ik een zwangere vrouw zie, denk ik echt vreselijke dingen over haar en ben ik gewoon stikjaloers. Mensen in mijn omgeving zeggen wel dat mijn tijd nog komt, maar dat interesseert me niks, ik zit NU zonder zwangerschap en met (alweer) het verdriet!!!
Ik probeer al die verschillende gevoelens een plek te geven: het verdriet, de angst dat ik dood had kunnen gaan, de boosheid dat de verlosk niet adequaat had gehandeld, de boosheid dat niemand me begrijpt, de ongelofelijke moeheid die ik 1,5 mnd. na het constateren van de EUG nog heb (herkent iemand dat??), de jaloezie, de wens om ooit weer eens zwanger te zijn van een "goede" vrucht.
Misschien helpt dit forum iets....
In januari 2009 heb ik na 7 wkn. zwangerschap een miskraam gehad. Toen ik eind april weer zwanger bleek, waren we natuurlijk erg blij. Na 6 weken op zaterdag ineens een beetje bloed, oh nee!!!! Gelukkig bleef het daarbij.
Maandag voor de zekerheid toch maar even mijn verloskundige gebeld (we hebben een dochter van 2, dus die verlosk kende ik nog), die wilde wel snel een echo maken om me gerust te stellen. Ik twijfelde nog, het leek allemaal wel goed te gaan. We zouden 2 weken later verhuizen, dus ik ging ook liever bij mijn nieuwe verlosk. langs, maar die wilde pas met 9 weken een echo maken. Daarvoor een afspraak gemaakt, maar toch ook maar even een afspraak bij oude verlosk. voor de dag erna. We gingen er eigenlijk vanuit dat we gerustgesteld zouden worden bij de echo. Maar weet je wat de verlosk zei???? "Je bent helemaal niet zwanger, ik zie een gewone niet-zwangere baarmoeder, ga maar weer naar huis." Helemaal perplex waren wij. Hoezo niet zwanger??????? Ik had 2 positieve testen!!!! Dat kon ook van de ovulatie zijn, zei ze, dan zou je ook HCG kunnen meten. Wie heeft ooit zoiets gehoord??
Goed, ons leven ging weer verder, dachten we. Een dag later, woensdag kreeg ik hevige buikpijn. Ik heb het zelf nog omschreven alsof er een bom ontploft was in mijn buik. 's avonds ging ik vloeien, en ik dacht dat dat dan wel mijn menstruatie zou zijn, ik was immers niet zwanger...
De volgende dag mijn nieuwe verlosk. gebeld om de afspraak voor de 9-weken-echo af te zeggen. Ze vond mijn verhaal heel raar en raadde me aan toch nog een zw.sch. test te doen. En ja hoor, positief! Vrijdag een echo en meteen door naar het zkh. Inderdaad, een EUG(buitenbaarmoederlijke zwangerschap). Die "bom" in mijn buik was inderdaad een bloeding.
Daar zeiden ze dat als ik woensdag direct was gekomen, ik meteen geopereerd was. Nu had ik veel minder buikpijn en HCG was ook niet hoog genoeg om te gaan opereren.
2 dagen later weer HCG prikken: het was gestegen, maar zodanig dat het misschien toch wel om een gewone zw.sch. kon gaan, dus opereren wilden ze niet. We gingen van de ene bizarre wending naar de andere!!
Ik was ongerust, had gelezen over shock en doodbloeden als je eileider scheurt bij een EUG. Ze zeiden dat je meestal eerst pijn voelde voordat je in shock raakt. MEESTAL!! Dus als ik pech had, lag ik in mijn slaap dood te bloeden!! Ik had het niet meer van de spanning!!!! Toen hebben ze toch maar besloten tot een zkh-opname. Daar voelde ik me redelijk veilig, al is zo'n opname op zich al zwaar traumatisch.
Gelukkig ging het daarna beter, althans, wat betreft het HCG. Dit daalde snel en na een paar dagen mocht ik weer naar huis. Na 2 weken (ondertussen verhuisd) was mijn HCG tot onder de 1 gedaald. Iedereen blij, maar ik zit zonder zwangerschap, dat vergeten ze voor het gemak even in het zkh. Is het voor de 2e keer dit jaar misgegaan!!! Steeds als ik een zwangere vrouw zie, denk ik echt vreselijke dingen over haar en ben ik gewoon stikjaloers. Mensen in mijn omgeving zeggen wel dat mijn tijd nog komt, maar dat interesseert me niks, ik zit NU zonder zwangerschap en met (alweer) het verdriet!!!
Ik probeer al die verschillende gevoelens een plek te geven: het verdriet, de angst dat ik dood had kunnen gaan, de boosheid dat de verlosk niet adequaat had gehandeld, de boosheid dat niemand me begrijpt, de ongelofelijke moeheid die ik 1,5 mnd. na het constateren van de EUG nog heb (herkent iemand dat??), de jaloezie, de wens om ooit weer eens zwanger te zijn van een "goede" vrucht.
Misschien helpt dit forum iets....
vrijdag 24 juli 2009 om 17:31
Ik wil je even een knuffel geven. Heb ook een vroege miskraam gehad maar geen ervaring met EUG.
Ik vind die verloskundige trouwens wel erg vreemd dat zij je niet verder liet onderzoeken. Die 2e verloskundige lijkt me veel kundiger. Ook vind ik het onzin dat je zwangerschaptest positief is met je ovulatie. Je maakt dan helemaal geen hcg aan. Die test is alleen positief als je ook echt zwanger bent. Andersom kan het wel. Dat je ovulatietest positief aangeeft terwijl je al zwanger bent.
Veel sterkte en ik hoop dat je snel zwanger bent van je 2e kindje,
Ik vind die verloskundige trouwens wel erg vreemd dat zij je niet verder liet onderzoeken. Die 2e verloskundige lijkt me veel kundiger. Ook vind ik het onzin dat je zwangerschaptest positief is met je ovulatie. Je maakt dan helemaal geen hcg aan. Die test is alleen positief als je ook echt zwanger bent. Andersom kan het wel. Dat je ovulatietest positief aangeeft terwijl je al zwanger bent.
Veel sterkte en ik hoop dat je snel zwanger bent van je 2e kindje,
vrijdag 24 juli 2009 om 17:50
Och jezus wat heftig voor je zeg! Ik hoop dat je je snel wat beter voelt. Ik heb zelf ook een miskraam gehad en schrijf op het topic: weer verder na een miskraam. Op ons topic schrijft sinds kort Vera mee, zij heeft pas geleden ook een bbz gehad. Misschien dat jullie steun aan elkaar hebben. Ik zal haar even wijzen op je topic... Veel sterkte en neem de tijd om dit te verwerken!
vrijdag 24 juli 2009 om 18:12
Wat naar en verdrietig voor je!
Ik heb in oktober 2007 een EUG gehad. Ik was toen al ruim 2 jaar bezig met zwanger worden en het was gelukt via IUI (inseminatie) Na 7 weken kreeg ik een echo omdat ik toch al in het medische circuit zat en er bekend is dat bij IUI en IVF meer kans is op een bbz.
Bij mij dus ook geen zwangerschap die in de baarmoeder zat, wel een hoog HCG. Ze hebben me bijna een week rond laten lopen, ik ging dagelijks op echo en lab om te kijken of mijn waardes stegen en ik vocht in mijn buik had. Vlak nadat er werd gesproken over een behandeling met lichte chemo kreeg ik alsnog veel pijn en lag ik na 1,5 uur op de operatietafel.
Bij mij is toen een eileider verwijderd waar het vruchtje in zat.
Ben redelijk snel aan het werk gegaan en kreeg later de klappen (verdriet, vermoeid) Ik vond het oneerlijk dat het mij overkwam, vooral daar ik er al ruim 2 jaar op had moeten wachten om zwanger te raken. Bovendien waren we nu verder van huis, ik was al niet erg vruchtbaar en m'n kansen namen met 1 eileider nog verder af.
Uiteindelijk ben ik gestart met ivf en na een paar pogingen nu zwanger van een tweeling, en dolblij en zéér dankbaar!
Ik heb in de 3,5 jaar dat ik erover gedaan om zwanger te worden gerust wel jaloerse neigingen gehad! ik ben echter altijd open over mijn verdriet geweest en ook na de bbz heeft me dat geholpen om het een plaatsje te geven.
Een bbz/eug is verdrietig, angstig en onzeker om mee te maken. Vooral doordat je al een miskraam hebt gehad. Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat je snel weer zwanger bent! Let wel op jezelf en je lichaam!
Ik heb in oktober 2007 een EUG gehad. Ik was toen al ruim 2 jaar bezig met zwanger worden en het was gelukt via IUI (inseminatie) Na 7 weken kreeg ik een echo omdat ik toch al in het medische circuit zat en er bekend is dat bij IUI en IVF meer kans is op een bbz.
Bij mij dus ook geen zwangerschap die in de baarmoeder zat, wel een hoog HCG. Ze hebben me bijna een week rond laten lopen, ik ging dagelijks op echo en lab om te kijken of mijn waardes stegen en ik vocht in mijn buik had. Vlak nadat er werd gesproken over een behandeling met lichte chemo kreeg ik alsnog veel pijn en lag ik na 1,5 uur op de operatietafel.
Bij mij is toen een eileider verwijderd waar het vruchtje in zat.
Ben redelijk snel aan het werk gegaan en kreeg later de klappen (verdriet, vermoeid) Ik vond het oneerlijk dat het mij overkwam, vooral daar ik er al ruim 2 jaar op had moeten wachten om zwanger te raken. Bovendien waren we nu verder van huis, ik was al niet erg vruchtbaar en m'n kansen namen met 1 eileider nog verder af.
Uiteindelijk ben ik gestart met ivf en na een paar pogingen nu zwanger van een tweeling, en dolblij en zéér dankbaar!
Ik heb in de 3,5 jaar dat ik erover gedaan om zwanger te worden gerust wel jaloerse neigingen gehad! ik ben echter altijd open over mijn verdriet geweest en ook na de bbz heeft me dat geholpen om het een plaatsje te geven.
Een bbz/eug is verdrietig, angstig en onzeker om mee te maken. Vooral doordat je al een miskraam hebt gehad. Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat je snel weer zwanger bent! Let wel op jezelf en je lichaam!
vrijdag 24 juli 2009 om 18:15
Een zwangerschapstest reageert alleen maar op hcg. Niet op LH. Daarintegen andersom wel. Een ovulatietest reageert wel op voldoende HCG. Dit is wat ik erover gelezen heb in ieder geval dus ik vind het heel kwalijk dat jouw vk je zomaar naar huis stuurde.
Jouw verhaal is best herkenbaar. Hier ook 2 miskramen achter de rug en de 2e mk was geen bbz.
Ik ging met 8 weken ook flink bloeden. Er was ook geen normale zwangerschap te zien bij de vk. Ik ben toen meteen (echt 5 min. na eerste echo) doorgestuurd naar de gyn. en daar dachten ze aan een mola zwangerschap. Ik moest een curretage ondergaan en het weefsel zou opgestuurd worden. Ik verloor de dag daarna een enorme vleesklomp maar moest nog steeds gecurreteerd worden.
Daarna mocht ik een tijdje niet zwanger worden (hcg moest dalen) En we hebben het chromosoomonderzoek laten doen na 2 miskramen. Daarna nog een gyneacologische operatie ondergaan en toen mochten we weer! En nu 35 weken zwanger.
Het was een hele zware tijd waarvan ik dacht dat er geen end aan kwam. Maar hij komt!
Jouw verhaal is best herkenbaar. Hier ook 2 miskramen achter de rug en de 2e mk was geen bbz.
Ik ging met 8 weken ook flink bloeden. Er was ook geen normale zwangerschap te zien bij de vk. Ik ben toen meteen (echt 5 min. na eerste echo) doorgestuurd naar de gyn. en daar dachten ze aan een mola zwangerschap. Ik moest een curretage ondergaan en het weefsel zou opgestuurd worden. Ik verloor de dag daarna een enorme vleesklomp maar moest nog steeds gecurreteerd worden.
Daarna mocht ik een tijdje niet zwanger worden (hcg moest dalen) En we hebben het chromosoomonderzoek laten doen na 2 miskramen. Daarna nog een gyneacologische operatie ondergaan en toen mochten we weer! En nu 35 weken zwanger.
Het was een hele zware tijd waarvan ik dacht dat er geen end aan kwam. Maar hij komt!
vrijdag 24 juli 2009 om 22:17
Hé, ook hier een hart onder de riem. Ik voel met je mee en hoop dat het binnenkort voor je gaat lukken. Ik heb geen EUG gehad maar het eerste gedeelte klinkt mij helaas bekend in de oren. We wisten niet hoe lang ik al zwanger was en mochten al vrij snel een echo laten maken. Aangekomen in het ziekenhuis zij de man ( na de echo) dat ik helemaal niet zwanger was. Zo zei hij het ook. Je bent helemaal niet zwanger. En dat was het. 5 minuten later zonder uitleg stond ik huilend met mijn vriend buiten. Gelukkig door een famielid ( dokter) heb ik nog een onderzoek laten doen en ja hoor.. Ik was wel zwanger!! Hij was in eerste instantie bang dat ik een EUG had maar het bleek een echte zwangerschap. Helaas groeide het kindje niet meer en heb ik meer dan een maand moeten wachten voor een miskraam. Traumatische ervaring. Uiteindelijk een curretage gehad aangezien het kindje niet zelf wilde komen. Ik denk wel eens wat een schok het was geweest als ik dacht dat er niets aan de hand was geweest en een miskraam had gehad. Al met al was het een vresellijke ervaring die ik een jaar na dato nog steeds niet helemaal verwerkt heb. Ik wens je echt al het beste toe!
vrijdag 24 juli 2009 om 22:42
Hoi Jannekevs, hier dus Vera van 't andere topic (thnx Loeske).
Ik ben vorige week geopereerd aan een bbz. Ik was 6 weken zwanger en had al een paar dagen bloedverlies wat ik niet vertrouwde. Nadat ik ineens onwijze scherpe steken in m'n baarmoeder kreeg heeft mijn vk meteen een echo voor me geregeld in het ziekenhuis en hier zag men ook geen sporen van een zwangerschap in mijn baarmoeder.. Ook mijn reactie was meteen; ik heb 4 positieve testen thuis liggen!! Echter zag men vocht in mijn baarmoeder en dat duidde samen met mijn symptomen (bloedverlies en die steken) waarschijnlijk op een bbz. Door bloed te prikken hebben ze mijn hcg gemeten en dat was zo hoog dat ik wel een zwangerschap moest hebben in mijn lichaam, en meestal is dat dan in een van de eileiders. Diezelfde avond ben ik nog geopereerd. Kon niet wachten tot de volgende dag, was anders waarschijnlijk een inwendige bloeding geworden. De vk en het ziekenhuis heeft bij mij goed gereageerd, maar ik begrijp jouw gevoel zooo goed. Van heel blij (ik ben zwanger!!) naar heel verdrietig (door de bloedingen ga je uit van een mk) naar een operatie.. te veel om in een keer te verwerken. En dan had jij nog een soort "tijdbom" in je lijf waar je maar op moest gaan wachten.. Er is bij mij een eileider verwijderd. Ik weet dat je zwanger kan worden met een, maar toch is die onzekerheid er hoe snel je lichaam dat seintje op gaat pakken. En dan die moeheid inderdaad... ben sinds gister weer aan het werk, was zwaar, maar geeft wel afleiding. Ik hoop dat je steun hebt aan fam en vrienden. Bij ons wist niemand van onze kinderwens, maar door deze gebeurtenis hebben we het toch maar verteld. Merk dat iedereen heel lief is, maar je wil toch ook niet steeds weer met hetzelfde verhaal komen. Op een gegeven moment is alles voor je gevoel al 10x gezegd.
Vind 't echt slecht hoe ze met jouw symptomen zijn omgegaan. Dit bewijst maar weer dat je je eigen lichaam het beste kent. Dat je daarvoor al een mk hebt gehad heeft je vertrouwen weg genomen kan ik me zo voorstellen. En met al die goedbedoelde opmerkingen als "je weet iig dat je zwanger kan worden" kan je helemaal niks. Sorry voor het lange verhaal, maar ik herken veel van hetgeen je meemaakt. Ik merk zelf dat het met mij het beste gaat als ik mijn eigen leven weer een beetje op kan pakken. Straks mag ik weer sporten en dan op vakantie. Daarna gaan we er weer voor. Positief denken!!
Ik ben vorige week geopereerd aan een bbz. Ik was 6 weken zwanger en had al een paar dagen bloedverlies wat ik niet vertrouwde. Nadat ik ineens onwijze scherpe steken in m'n baarmoeder kreeg heeft mijn vk meteen een echo voor me geregeld in het ziekenhuis en hier zag men ook geen sporen van een zwangerschap in mijn baarmoeder.. Ook mijn reactie was meteen; ik heb 4 positieve testen thuis liggen!! Echter zag men vocht in mijn baarmoeder en dat duidde samen met mijn symptomen (bloedverlies en die steken) waarschijnlijk op een bbz. Door bloed te prikken hebben ze mijn hcg gemeten en dat was zo hoog dat ik wel een zwangerschap moest hebben in mijn lichaam, en meestal is dat dan in een van de eileiders. Diezelfde avond ben ik nog geopereerd. Kon niet wachten tot de volgende dag, was anders waarschijnlijk een inwendige bloeding geworden. De vk en het ziekenhuis heeft bij mij goed gereageerd, maar ik begrijp jouw gevoel zooo goed. Van heel blij (ik ben zwanger!!) naar heel verdrietig (door de bloedingen ga je uit van een mk) naar een operatie.. te veel om in een keer te verwerken. En dan had jij nog een soort "tijdbom" in je lijf waar je maar op moest gaan wachten.. Er is bij mij een eileider verwijderd. Ik weet dat je zwanger kan worden met een, maar toch is die onzekerheid er hoe snel je lichaam dat seintje op gaat pakken. En dan die moeheid inderdaad... ben sinds gister weer aan het werk, was zwaar, maar geeft wel afleiding. Ik hoop dat je steun hebt aan fam en vrienden. Bij ons wist niemand van onze kinderwens, maar door deze gebeurtenis hebben we het toch maar verteld. Merk dat iedereen heel lief is, maar je wil toch ook niet steeds weer met hetzelfde verhaal komen. Op een gegeven moment is alles voor je gevoel al 10x gezegd.
Vind 't echt slecht hoe ze met jouw symptomen zijn omgegaan. Dit bewijst maar weer dat je je eigen lichaam het beste kent. Dat je daarvoor al een mk hebt gehad heeft je vertrouwen weg genomen kan ik me zo voorstellen. En met al die goedbedoelde opmerkingen als "je weet iig dat je zwanger kan worden" kan je helemaal niks. Sorry voor het lange verhaal, maar ik herken veel van hetgeen je meemaakt. Ik merk zelf dat het met mij het beste gaat als ik mijn eigen leven weer een beetje op kan pakken. Straks mag ik weer sporten en dan op vakantie. Daarna gaan we er weer voor. Positief denken!!
zondag 26 juli 2009 om 12:53
Lieve dames,
bedankt voor al jullie lieve reacties!! Het is echt fijn om dit met lotgenoten te delen! Ik geloof inderdaad dat het ook goed is om verder te gaan met het leven. Dat had ik eigenlijk al gedaan, vond ook dat het goed ging, maar afgelopen dagen had ik griep. Doordat ik me al slecht voelde, gingen er blijkbaar toch weer allerlei deurtjes open met verdriet, het gevoel tekort te schieten, en me zo ongelofelijk zielig voelen dat ik me schuldig voel naar mijn vriend en dochtertje. Ik herinner me dit gevoel wel een beetje van de periode na de miskraam.... hopelijk gaat het ook deze keer weer over, het zullen wel die ellendige klotehormonen zijn!
Marshall, wat ontzettend klote dat jij hetzelfde bericht moest krijgen, dat ze zeiden dat je niet zwanger was! Alsof je een debiel bent die er niets van snapt! Ongelofelijk hoe gevoelloos sommige medici zijn!
Vera, ben je weer volledig aan het werk gegaan? Ik werk normaal gesproken 28 uur, maar werk nu steeds halve dagen. En dat al 5 weken! Volgens mij was ik met de miskraam niet zo moe, terwijl toen de hormoonverandering veel plotselinger ging. Nu is het allemaal veel geleidelijker gegaan, weet iemand hoe het komt dat ik dan toch zo moe blijf??
bedankt voor al jullie lieve reacties!! Het is echt fijn om dit met lotgenoten te delen! Ik geloof inderdaad dat het ook goed is om verder te gaan met het leven. Dat had ik eigenlijk al gedaan, vond ook dat het goed ging, maar afgelopen dagen had ik griep. Doordat ik me al slecht voelde, gingen er blijkbaar toch weer allerlei deurtjes open met verdriet, het gevoel tekort te schieten, en me zo ongelofelijk zielig voelen dat ik me schuldig voel naar mijn vriend en dochtertje. Ik herinner me dit gevoel wel een beetje van de periode na de miskraam.... hopelijk gaat het ook deze keer weer over, het zullen wel die ellendige klotehormonen zijn!
Marshall, wat ontzettend klote dat jij hetzelfde bericht moest krijgen, dat ze zeiden dat je niet zwanger was! Alsof je een debiel bent die er niets van snapt! Ongelofelijk hoe gevoelloos sommige medici zijn!
Vera, ben je weer volledig aan het werk gegaan? Ik werk normaal gesproken 28 uur, maar werk nu steeds halve dagen. En dat al 5 weken! Volgens mij was ik met de miskraam niet zo moe, terwijl toen de hormoonverandering veel plotselinger ging. Nu is het allemaal veel geleidelijker gegaan, weet iemand hoe het komt dat ik dan toch zo moe blijf??
maandag 31 augustus 2009 om 16:45
Hoi Jannekevs,
Jouw verhaal is voor mij helaas erg herkenbaar.
Ik heb 4 weken geleden ook een EUG moeten meemaken. We waren op vakantie en de week daarvoor was ik mooi op tijd ongesteld geweest (dacht ik...). Alleen het bloedverlies stopte niet dus na 2,5 week thuis naar de huisarts omdat ik dacht dat ik weer een miskraam had gehad, net zoals 2x voor de geboorte van onze twee gezonde kindjes van 3 en 1,5 jaar. Voor die twee miskramen ben ik toen na weken wachten op een spontane abortus in het ziekenhuis gecurreteerd.
De huisarts gaf me deze keer een curretage-kuur in de vorm van 10 pillen om te proberen, maar thuis had ik ineens het heldere idee om toch even een test te doen, die direct positief was. Omdat de VK geen vruchtje kon vinden werd ik doorgestuurd naar de gyn. Deze sprak eerst hardop uit dat ze überhaupt twijfelde of ik de test goed gelezen had waardoor ik eerst even bloed moest gaan prikken. HCG was hoog maar geen vruchtje te bekennen. De gyn. stuurde me naar huis met 3 opties: of toch een miskraam gehad en het HCG zal dalen, of heel pril zwanger met onverklaarbaar bloedverlies of een EUG. Na een week terugkomen voor controle.
Na 4 dagen voor het eerst echt buikpijn ('s middags op mijn werk) en direct naar het ziekenhuis. Bleek ik al een inwendige bloeding te hebben. 3 uur later lag ik op de operatietafel en zijn ze op 4 plaatsen mijn buik ingegaan. Helaas is die avond naast het vruchtje ook 1 eileider verwijderd....
Het doet me veel verdriet en de "wond" van mijn twee eerdere miskramen voelt weer opengetrokken. Ik vind het lastig om weer verder te gaan, voel me depri en vaak moe.
Trouwens realiseerde ik me achteraf pas dat ik de twee zwangerschappen die goed zijn gegaan vooraf met Gravitamon mutivitamines voor bij zwangerschap ben begonnen. Bij de andere drie niet (wel Foliumzuur). Zou zo'n pil echt de zwangerschap beinvloeden? Ik vind het te toevallig....
Jouw verhaal is voor mij helaas erg herkenbaar.
Ik heb 4 weken geleden ook een EUG moeten meemaken. We waren op vakantie en de week daarvoor was ik mooi op tijd ongesteld geweest (dacht ik...). Alleen het bloedverlies stopte niet dus na 2,5 week thuis naar de huisarts omdat ik dacht dat ik weer een miskraam had gehad, net zoals 2x voor de geboorte van onze twee gezonde kindjes van 3 en 1,5 jaar. Voor die twee miskramen ben ik toen na weken wachten op een spontane abortus in het ziekenhuis gecurreteerd.
De huisarts gaf me deze keer een curretage-kuur in de vorm van 10 pillen om te proberen, maar thuis had ik ineens het heldere idee om toch even een test te doen, die direct positief was. Omdat de VK geen vruchtje kon vinden werd ik doorgestuurd naar de gyn. Deze sprak eerst hardop uit dat ze überhaupt twijfelde of ik de test goed gelezen had waardoor ik eerst even bloed moest gaan prikken. HCG was hoog maar geen vruchtje te bekennen. De gyn. stuurde me naar huis met 3 opties: of toch een miskraam gehad en het HCG zal dalen, of heel pril zwanger met onverklaarbaar bloedverlies of een EUG. Na een week terugkomen voor controle.
Na 4 dagen voor het eerst echt buikpijn ('s middags op mijn werk) en direct naar het ziekenhuis. Bleek ik al een inwendige bloeding te hebben. 3 uur later lag ik op de operatietafel en zijn ze op 4 plaatsen mijn buik ingegaan. Helaas is die avond naast het vruchtje ook 1 eileider verwijderd....
Het doet me veel verdriet en de "wond" van mijn twee eerdere miskramen voelt weer opengetrokken. Ik vind het lastig om weer verder te gaan, voel me depri en vaak moe.
Trouwens realiseerde ik me achteraf pas dat ik de twee zwangerschappen die goed zijn gegaan vooraf met Gravitamon mutivitamines voor bij zwangerschap ben begonnen. Bij de andere drie niet (wel Foliumzuur). Zou zo'n pil echt de zwangerschap beinvloeden? Ik vind het te toevallig....
