Kinderen
alle pijlers
Omgangsregeling en afdwingen niet-verzorgende ouder
donderdag 17 januari 2019 20:41
Mijn ex en ik hebben bij de scheiding een ouderschapsplan opgesteld. Gouden bergen, de zorg zou 50-50 gedeeld gaan worden en overleg leek te kunnen. Een moderne scheiding dus en voor de twee kinderen leek een toekomst mogelijk waarin beide ouders met respect naar elkaar verder konden.
Wij hebben over en weer afgezien van partneralimentatie omdat wij al voor en ook tijdens ons huwelijk altijd zelfvoorzienend (economisch zelfstandig) waren.
Als kostwinnaar (ook tijdens huwelijk) betaal ik na de scheiding 85% van de kinderkosten, zijn aandeel binnen de kinderalimentatie is dus niet groot. Oké, so be it.
Maar.... Hij houdt zich dus niét aan de gemaakte afspraken. Hij heeft in circa 15 maanden de kinderen nu zo'n 40 uur gezien. Verdeeld over 15 keer. Al-tijd zijn er smoesjes en onzindingen. Nu ook dit zo schrijf, klinkt het werkelijk nog krankzinniger dan het is.... En die koppies van de (jonge) kinderen zijn zeer triest.
Ik ben er al langere tijd helemaal klaar mee. Onlangs heb ik hem een nieuw plan voorgelegd, dit is een geminimaliseerde versie van het oorspronkelijke plan, namelijk eens in de twee weken een korte middag en een paar feestdagen.
Hij laat opnieuw niets van zich horen. Hij rommelt maar wat aan. Er is een vorm van hulpverlening in beeld omdat ik hoopte zo iets te bereiken, maar helaas. Tijdens die bijeenkomsten toont hij zich bereid en binnen enkele dagen doet hij net alsof hij gek is. Enfin, ik zal jullie niet vermoeien met de details en ik wil nog iets bewaren voor mijn toekomstige boek.
Concreet mijn vraag.
Kan ik als praktisch hoofdverzorger en als financieel hoofdverzorger de vader dwingen tot reguliere omgang met zijn kinderen? Gewoon omdat ik vind dat de kinderen daar recht op hebben? Dus omgang buiten de 'leuke dagen', bijvoorbeeld verjaardagen etc?
Terug naar de mediator wil hij niet.
De rechtbank kost mij een godsvermogen.
Zo verder gaan kost mij al mijn energie.
De stekker eruit trekken wil ik de kinderen niet aandoen.
Wie geeft mij een verfrissende kijk op de situatie? Op andere fora gaat het vaak om het feit dat de hoofdverzorger (meestal de moeder) niet wil meewerken en daar de vader meer omgang wil, maar in dit geval is dat juist niét zo.
Wij hebben over en weer afgezien van partneralimentatie omdat wij al voor en ook tijdens ons huwelijk altijd zelfvoorzienend (economisch zelfstandig) waren.
Als kostwinnaar (ook tijdens huwelijk) betaal ik na de scheiding 85% van de kinderkosten, zijn aandeel binnen de kinderalimentatie is dus niet groot. Oké, so be it.
Maar.... Hij houdt zich dus niét aan de gemaakte afspraken. Hij heeft in circa 15 maanden de kinderen nu zo'n 40 uur gezien. Verdeeld over 15 keer. Al-tijd zijn er smoesjes en onzindingen. Nu ook dit zo schrijf, klinkt het werkelijk nog krankzinniger dan het is.... En die koppies van de (jonge) kinderen zijn zeer triest.
Ik ben er al langere tijd helemaal klaar mee. Onlangs heb ik hem een nieuw plan voorgelegd, dit is een geminimaliseerde versie van het oorspronkelijke plan, namelijk eens in de twee weken een korte middag en een paar feestdagen.
Hij laat opnieuw niets van zich horen. Hij rommelt maar wat aan. Er is een vorm van hulpverlening in beeld omdat ik hoopte zo iets te bereiken, maar helaas. Tijdens die bijeenkomsten toont hij zich bereid en binnen enkele dagen doet hij net alsof hij gek is. Enfin, ik zal jullie niet vermoeien met de details en ik wil nog iets bewaren voor mijn toekomstige boek.
Concreet mijn vraag.
Kan ik als praktisch hoofdverzorger en als financieel hoofdverzorger de vader dwingen tot reguliere omgang met zijn kinderen? Gewoon omdat ik vind dat de kinderen daar recht op hebben? Dus omgang buiten de 'leuke dagen', bijvoorbeeld verjaardagen etc?
Terug naar de mediator wil hij niet.
De rechtbank kost mij een godsvermogen.
Zo verder gaan kost mij al mijn energie.
De stekker eruit trekken wil ik de kinderen niet aandoen.
Wie geeft mij een verfrissende kijk op de situatie? Op andere fora gaat het vaak om het feit dat de hoofdverzorger (meestal de moeder) niet wil meewerken en daar de vader meer omgang wil, maar in dit geval is dat juist niét zo.
koffieliefhebster wijzigde dit bericht op 17-01-2019 20:59
Reden: Tikfout
Reden: Tikfout
0.97% gewijzigd
donderdag 17 januari 2019 22:12
Gelukkig reken ik mijzelf niet onder die categorie. Lange dagen ja, maar een paar uur slaap doen meestal wonderen. Chips en/of chocolade, wijn en Netflix ook. Ik ben blij met mezelf, mijn levensinstelling is over het algemeen positief. De dag van vandaag bepaalt niet hoe de dag van morgen zal zijn. En toch.... Eén zo'n bloedzuiger kan veel energie slurpen.
Oké sorry. Dat mag ik niet zeggen. Beter: het zou prettig zijn als de vader van mijn kinderen enige vorm van intelligentie en volwassenheid zou kunnen tonen. Beetje meedenken, dat zou fantastisch zijn.
donderdag 17 januari 2019 22:28
De rechter heeft dat besloten, omdat vader geen omgang meer wilde en de kinderen daar sinds een jaar niet meer kwamen. Dus de omgangsregeling is aangepast.Koffieliefhebster schreef: ↑17-01-2019 22:04Hoe ging die omgangsregeling van tafel, als ik vragen mag? Voor zover ik weet, gelden de afspraken die in het ouderschapsplan/omgangsregeling staan toch? Dat moet bij jou haast wel een gevecht geweest zijn...
Afdwingen leek mij voor de kinderen, in mijn geval, absoluut niet het beste.
Mijn oudste 2 zijn net iets ouder dan die van jou. Zij hebben beide een telefoon met daarin het nummer van hun vader. Ze weten dat ze hem van mij altijd mogen bellen/ appen of afspreken. Echter hebben zij daar op dit moment geen behoefte aan.
donderdag 17 januari 2019 22:31
Kinderalimentatie herzien is geen optie?
Als ie dan toch niet / nauwelijks naar zijn kinderen omkijkt, kan ie er wel voor betalen.
Al is het maar 1 symbolische euro per kind.
Daar kan je elke maand een kop koffie van drinken
.
Hoe reageren de kinderen?
Willen zij pap meer zien?
Of loopt het voor hen goed zoals het is?
Bellen ze hem op? Vragen ze zelf waarom ze hem zo weinig zien?
Hij straft zichzelf tegelijk ook.
Want als ie later wél interesse zou hebben, hebben de kinderen waarschijnlijk nog weinig zin in een echte band.
Die weten tegen die tijd ook wie hen opgevoed heeft.
Als ie dan toch niet / nauwelijks naar zijn kinderen omkijkt, kan ie er wel voor betalen.
Al is het maar 1 symbolische euro per kind.
Daar kan je elke maand een kop koffie van drinken
.Hoe reageren de kinderen?
Willen zij pap meer zien?
Of loopt het voor hen goed zoals het is?
Bellen ze hem op? Vragen ze zelf waarom ze hem zo weinig zien?
Hij straft zichzelf tegelijk ook.
Want als ie later wél interesse zou hebben, hebben de kinderen waarschijnlijk nog weinig zin in een echte band.
Die weten tegen die tijd ook wie hen opgevoed heeft.
donderdag 17 januari 2019 22:36
Dus je bent boos dat hij meer vrijheid heeft dan jij? Accepteer het en laat t los.Koffieliefhebster schreef: ↑17-01-2019 21:20Ik weet dit. En toch voelt dit zó niet oké. Iemand kan voor zijn rechten naar de rechtbank. Maar voor plichten kun je er met een, in dit geval, vader dus niet naartoe.
En ik zit 'dus' met 24-7 zorg en m'n leven voorlopig een soort van on hold. En hij viert zijn leven. Zo krom als een hoepel...
Het is juist niet in het belang van de kinderen om met een ouder opgescheept te zitten die hen liever niet ziet. Dat voelen ze haarfijn aan.
donderdag 17 januari 2019 22:38
Koffieliefhebster schreef: ↑17-01-2019 21:24Dit heb ik gelukkig vanaf dag 1 gedaan. Als ik het bij de rechter nooit nodig heb, verkoop ik het aan GTST. Kunnen ze weer 5 jaar vooruit.
Zonder gekheid, het is echt een goede tip van je. Zonder mijn aantekeningen kan ik het verhaal eigenlijk niet eens meer fatsoenlijk navertellen. Ouoit kan ik het gebruiken om de kinderen te vertellen over hun verleden.
donderdag 17 januari 2019 22:58
Kinderalimentatie is geen 'kijkgeld'. Er wordt gekeken naar het inkomen en het uitgavenpatroon tijdens huwelijk. Vervolgens wordt er gekeken naar draagkracht per persoon. Daar valt niet veel aan te sjoemelen. Dat zijn officiële berekeningen (duur geintje ook).
Vaak moeten kinderen overigens inleveren omdat er nou eenmaal minder vrij besteedbaar geld overblijft na een scheiding. Een ieder heeft zijn vaste lasten, etc. Bij de meeste mensen leidt dat tot inleveren op eigen luxe.
Kortom: ik verdien teveel. En dat is modaal, ik bengeen miljonair ofzo. En hij verdient niet te weinig hoor, maar ik heb de meeste financiële ruimte zeg maar. Dat heeft er ook toe geleid dat ik de koopwoning heb overgenomen, de auto heb gekocht, etc. Het schijntje dat hij kwijt is, is een lachertje. Van iedere 100 euro die kinderen kosten, betaalt hij er 15. De rest is voor mijn rekening.
Maar ik ben zo blij met het feit dat ik indertijd niet gekozen heb om mínder te gaan werken, maar dat we allebei minder zijn gaan werken. Dat is mijn redding geweest. Financieel zelfstandig en dus onafhankelijk kunnen zijn, is onbetaalbaar. Geen partneralimentatie hoeven te ontvangen en ook niet hoeven te betalen, financieel los van elkaar zijn, heerlijk. Ik had dat in ieder geval niet anders gewild.
Vaak moeten kinderen overigens inleveren omdat er nou eenmaal minder vrij besteedbaar geld overblijft na een scheiding. Een ieder heeft zijn vaste lasten, etc. Bij de meeste mensen leidt dat tot inleveren op eigen luxe.
Kortom: ik verdien teveel. En dat is modaal, ik bengeen miljonair ofzo. En hij verdient niet te weinig hoor, maar ik heb de meeste financiële ruimte zeg maar. Dat heeft er ook toe geleid dat ik de koopwoning heb overgenomen, de auto heb gekocht, etc. Het schijntje dat hij kwijt is, is een lachertje. Van iedere 100 euro die kinderen kosten, betaalt hij er 15. De rest is voor mijn rekening.
Maar ik ben zo blij met het feit dat ik indertijd niet gekozen heb om mínder te gaan werken, maar dat we allebei minder zijn gaan werken. Dat is mijn redding geweest. Financieel zelfstandig en dus onafhankelijk kunnen zijn, is onbetaalbaar. Geen partneralimentatie hoeven te ontvangen en ook niet hoeven te betalen, financieel los van elkaar zijn, heerlijk. Ik had dat in ieder geval niet anders gewild.
donderdag 17 januari 2019 23:09
Belg007 schreef: ↑17-01-2019 22:31
Hoe reageren de kinderen?
Willen zij pap meer zien?
Of loopt het voor hen goed zoals het is?
Bellen ze hem op? Vragen ze zelf waarom ze hem zo weinig zien?
Ze vinden het leuk om hem te zien. Dat is eigenlijk meteen ook de reden waarom ik deze poppenkast nog steeds meespeel... Ze zijn echt teleurgesteld als hij weer eens afzegt, maar inventief in het vergoeilijken. Loyaliteit is zó iets prachtigs en tegelijkertijd kan dat voor veel problemen op latere leeftijd zorgen.
Hij straft zichzelf tegelijk ook.
Want als ie later wél interesse zou hebben, hebben de kinderen waarschijnlijk nog weinig zin in een echte band.
Die weten tegen die tijd ook wie hen opgevoed heeft.
Dat hoop ik echt. Ik ben doodsbang dat die doos pizza in een huis zonder fatsoenlijke regels, normen en waarden voor ooit een puber aantrekkelijker is dan de hutspot en de bijbehorende afwas bij moeder. Maar dat zal wel niet. Dat loopt wel los. Hoop ik.
vrijdag 18 januari 2019 00:09
[quote=Koffieliefhebster post_id=29485564 time=1547762324 user_id=381626]
Kinderalimentatie is geen 'kijkgeld'. Er wordt gekeken naar het inkomen en het uitgavenpatroon tijdens huwelijk. Vervolgens wordt er gekeken naar draagkracht per persoon. Daar valt niet veel aan te sjoemelen. Dat zijn officiële berekeningen (duur geintje ook).
Vaak moeten kinderen overigens inleveren omdat er nou eenmaal minder vrij besteedbaar geld overblijft na een scheiding. Een ieder heeft zijn vaste lasten, etc. Bij de meeste mensen leidt dat tot inleveren op eigen luxe.
Kortom: ik verdien teveel. En dat is modaal, ik bengeen miljonair ofzo. En hij verdient niet te weinig hoor, maar ik heb de meeste financiële ruimte zeg maar. Dat heeft er ook toe geleid dat ik de koopwoning heb overgenomen, de auto heb gekocht, etc. Het schijntje dat hij kwijt is, is een lachertje. Van iedere 100 euro die kinderen kosten, betaalt hij er 15. De rest is voor mijn rekening.
Maar ik ben zo blij met het feit dat ik indertijd niet gekozen heb om mínder te gaan werken, maar dat we allebei minder zijn gaan werken. Dat is mijn redding geweest. Financieel zelfstandig en dus onafhankelijk kunnen zijn, is onbetaalbaar. Geen partneralimentatie hoeven te ontvangen en ook niet hoeven te betalen, financieel los van elkaar zijn, heerlijk. Ik had dat in ieder geval niet anders gewild.
[/quote]
Verstandig van je
Kinderalimentatie is geen 'kijkgeld'. Er wordt gekeken naar het inkomen en het uitgavenpatroon tijdens huwelijk. Vervolgens wordt er gekeken naar draagkracht per persoon. Daar valt niet veel aan te sjoemelen. Dat zijn officiële berekeningen (duur geintje ook).
Vaak moeten kinderen overigens inleveren omdat er nou eenmaal minder vrij besteedbaar geld overblijft na een scheiding. Een ieder heeft zijn vaste lasten, etc. Bij de meeste mensen leidt dat tot inleveren op eigen luxe.
Kortom: ik verdien teveel. En dat is modaal, ik bengeen miljonair ofzo. En hij verdient niet te weinig hoor, maar ik heb de meeste financiële ruimte zeg maar. Dat heeft er ook toe geleid dat ik de koopwoning heb overgenomen, de auto heb gekocht, etc. Het schijntje dat hij kwijt is, is een lachertje. Van iedere 100 euro die kinderen kosten, betaalt hij er 15. De rest is voor mijn rekening.
Maar ik ben zo blij met het feit dat ik indertijd niet gekozen heb om mínder te gaan werken, maar dat we allebei minder zijn gaan werken. Dat is mijn redding geweest. Financieel zelfstandig en dus onafhankelijk kunnen zijn, is onbetaalbaar. Geen partneralimentatie hoeven te ontvangen en ook niet hoeven te betalen, financieel los van elkaar zijn, heerlijk. Ik had dat in ieder geval niet anders gewild.
[/quote]
Verstandig van je
vrijdag 18 januari 2019 07:26
vrijdag 18 januari 2019 07:35
Hier ook een vader die nauwelijks moeite doet om contact te onderhouden met zijn kinderen. En wel voor de rechtbank natuurlijk aangeven dat hij aanspraak wilde maken op een hoge korting op de kinderalimentatie, want hij had natuurlijk ook kosten aan de kinderen.
De tig procent die hij eiste, heeft hij niet gekregen, maar het is nog steeds minimaal 15%. Die 15% is hij niet kwijt aan zijn twee keer KFC in 6 maanden tijd.
Afdwingen kan niet. En dat moet je ook niet willen. Niet voor je kinderen, maar vooral ook niet voor jezelf: je blijft dan maar bezig met het managen van de situatie, je blijft verwachtingen creëren voor je kinderen én jezelf, en vervolgens kun je alsnog last-minute allerlei kunst- en vliegwerk uithalen om dingen toch nog geregeld te krijgen als hij toch weer niet komt of de kinderen vroegtijdig terug brengt.
De tig procent die hij eiste, heeft hij niet gekregen, maar het is nog steeds minimaal 15%. Die 15% is hij niet kwijt aan zijn twee keer KFC in 6 maanden tijd.
Afdwingen kan niet. En dat moet je ook niet willen. Niet voor je kinderen, maar vooral ook niet voor jezelf: je blijft dan maar bezig met het managen van de situatie, je blijft verwachtingen creëren voor je kinderen én jezelf, en vervolgens kun je alsnog last-minute allerlei kunst- en vliegwerk uithalen om dingen toch nog geregeld te krijgen als hij toch weer niet komt of de kinderen vroegtijdig terug brengt.
vrijdag 18 januari 2019 07:47
Zo waar.... Het is voor mij en feest van herkenning.-jolijn- schreef: ↑18-01-2019 07:35
Afdwingen kan niet. En dat moet je ook niet willen. Niet voor je kinderen, maar vooral ook niet voor jezelf: je blijft dan maar bezig met het managen van de situatie, je blijft verwachtingen creëren voor je kinderen én jezelf, en vervolgens kun je alsnog last-minute allerlei kunst- en vliegwerk uithalen om dingen toch nog geregeld te krijgen als hij toch weer niet komt of de kinderen vroegtijdig terug brengt.
Hoe stopte jij met dat managen? Het lijkt een eenvoudige vraag, maar concreet?
Betekent dat bijvoorbeeld verwijderen van social media, blokkeren van Whatsapp, alleen maar mailen - ik vind het allemaal nogal wat. De vader van je kinderen deleten.
vrijdag 18 januari 2019 08:03
Hij delete ze, niet jij.
Gewoon stoppen hem proberen te betrekken en leid je eigen leven.Laat hem zelf die verantwoording nemen.
Hier betekende het concreet dat ik alles regel en hem ook niet meer actief op de hoogte hou.Open dagen, ik ga met de kinderen en zeg niets. Brengt hij ze niet naar kamp. Ok ik regel wat voor ze. Brengt hij ze wel is dat mooi meegenomen.
Op die momenten word ik niet meer gefrustreerd.
Het is nog steeds niet eerljjk maar het is Mijn Keuze om dit zo te doen en ik sta erachter. Dat geeft rust.
Gewoon stoppen hem proberen te betrekken en leid je eigen leven.Laat hem zelf die verantwoording nemen.
Hier betekende het concreet dat ik alles regel en hem ook niet meer actief op de hoogte hou.Open dagen, ik ga met de kinderen en zeg niets. Brengt hij ze niet naar kamp. Ok ik regel wat voor ze. Brengt hij ze wel is dat mooi meegenomen.
Op die momenten word ik niet meer gefrustreerd.
Het is nog steeds niet eerljjk maar het is Mijn Keuze om dit zo te doen en ik sta erachter. Dat geeft rust.
vrijdag 18 januari 2019 08:12
Dus je wacht steeds af of hij iets van zich laat horen? Zo'n kamp, bijvoorbeeld. Kind vertrekt op maandag. Tot wanneer ga je in op zijn 'aanbod' om hem te brengen?
In mijn situatie betekent zo'n kampwegbrengmoment dat ik vrij moet nemen. Eigenlijk voor veel meer momenten. Godzijdank heb ik een flexibele werkgever.
Als hij dan drie dagen van tevoren meldt dat hij het ook wel wil doen, dat is toch idioot?? Toch? Of mis ik jouw punt.
Je zei: hij delete ze.
Deze is een goede start van mijn dag. Mijn mantra voor vandaag. Thnx
In mijn situatie betekent zo'n kampwegbrengmoment dat ik vrij moet nemen. Eigenlijk voor veel meer momenten. Godzijdank heb ik een flexibele werkgever.
Als hij dan drie dagen van tevoren meldt dat hij het ook wel wil doen, dat is toch idioot?? Toch? Of mis ik jouw punt.
Je zei: hij delete ze.
Deze is een goede start van mijn dag. Mijn mantra voor vandaag. Thnx
vrijdag 18 januari 2019 08:16
Haar punt is dus, dat je je daar niet meer over opfokt. Er geen energie in steekt. Gewoon denkt: prima, dan brengt hij ze. Mooi meegenomen dus.Koffieliefhebster schreef: ↑18-01-2019 08:12Dus je wacht steeds af of hij iets van zich laat horen? Zo'n kamp, bijvoorbeeld. Kind vertrekt op maandag. Tot wanneer ga je in op zijn 'aanbod' om hem te brengen?
In mijn situatie betekent zo'n kampwegbrengmoment dat ik vrij moet nemen. Eigenlijk voor veel meer momenten. Godzijdank heb ik een flexibele werkgever.
Als hij dan drie dagen van tevoren meldt dat hij het ook wel wil doen, dat is toch idioot?? Toch? Of mis ik jouw punt.
Je zei: hij delete ze.
Deze is een goede start van mijn dag. Mijn mantra voor vandaag. Thnx
vrijdag 18 januari 2019 08:22
De afgelopen keer belde mijn kind (zij was bij hem)huilend dat pa haar niet wilde brengen. Ze zouden drie kwartier later vertrekken. Heel vervelend. Vroeger kon ik er laaiend om worden.
Nu heb ik acuut wat moeten regelen. Je kunt dan zeggen dat had hij moeten doen.
Mijn keuze ligt daar niet. Mijn vrienden weten dat ook en hebben gezegd dat als ik die keuze maak zij mij zullen helpen in het belang van de kinderen. Bv even opvangen bij niet nakomen omgang.
Mijn kinderen weten als er problemen zijn dan worden ze opgelost. Ik vind het heel erg als zij terugkijken op hun jeugd denkend aan alleen maar gedoe en gezeur.
Nu heb ik acuut wat moeten regelen. Je kunt dan zeggen dat had hij moeten doen.
Mijn keuze ligt daar niet. Mijn vrienden weten dat ook en hebben gezegd dat als ik die keuze maak zij mij zullen helpen in het belang van de kinderen. Bv even opvangen bij niet nakomen omgang.
Mijn kinderen weten als er problemen zijn dan worden ze opgelost. Ik vind het heel erg als zij terugkijken op hun jeugd denkend aan alleen maar gedoe en gezeur.
vrijdag 18 januari 2019 08:23
Bij mij betekende dat ik stopte met steeds maar te proberen om vader en kinderen omgang te laten hebben, maar door expliciet te zeggen dat ze het maar onderling moesten regelen. In mijn hoofd betekende dat dat ik ervan uitging dat de kinderen voortaan fulltime bij mij zouden zijn. In het begin gingen ze nog wel netjes 1,5 dag per 2 weken, daarna werd het 1 dag en daarna 1x per maand... etc.Koffieliefhebster schreef: ↑18-01-2019 07:47Zo waar.... Het is voor mij en feest van herkenning.
Hoe stopte jij met dat managen? Het lijkt een eenvoudige vraag, maar concreet?
Betekent dat bijvoorbeeld verwijderen van social media, blokkeren van Whatsapp, alleen maar mailen - ik vind het allemaal nogal wat. De vader van je kinderen deleten.
Ik heb de vader niet op social media, hij is geblokkeerd op mijn mail (omdat hij daar steeds ellenlange financiële dreigmails stuurde en dan zat ik mij vervolgens op mijn werk groot te houden, dat werkte niet). In noodgevallen kan hij sms'en en verder per gewone post.
Ik ervaarde echt een gevoel van bevrijding doordat ik het niet langer meer liet voortduren dat mijn ex mijn agenda beheerde. Ik ga daar nu volledig zelf over. Als ik iets zonder kinderen wil doen, dan regel ik iets betrouwbaars.
vrijdag 18 januari 2019 08:26
r
Precies, en de hoofdmoot is dan dat je het belangrijk vindt (ik dan;)) dat ze naar kamp gaat.
Dus niet wie het doet en of het eerlijk of moeilijk of anders zou moeten.
vrijdag 18 januari 2019 13:58
voor mij ook een leerzaam topic, ben ik een soort continue strijd verwikkeld met ex omdat ik steeds denk dat de dingen die je afspreekt in een convenant dat je je daar ook automatisch aan houdt en als je om de een of andere reden af wilt wijken dat je dan dan overlegt. Maar zo zit ex niet in elkaar. Die deelt mede en verandert zoals het hem uitkomt. En als ik dat niet ok vind doe ik moeilijk. En ik ben tot nu toe steeds de strijd aangegaan. Hem blijven wijzen op de afspraken, in discussie, etc..
Misschien bij voorbaat verloren tijd en moet ik er anders tegenaan gaan kijken.
Misschien bij voorbaat verloren tijd en moet ik er anders tegenaan gaan kijken.
vrijdag 18 januari 2019 14:34
Was het maar een leerschool. Het is, ik spreek voor mezelf, geen zakelijke kwestie. Als ik mijn belastingaangifte fout invul, doe ik dat een volgende keer niet meer. Als ik een rekening niet betaal, krijg ik een herinnering en dan wordt de rekening betaald. Dat zie ik als zakelijk. Wat de strijd waar we het nu over hebben zo lastig maakt, is het feit dat het om kleine mensen gaat. Ik heb met kinderen te maken en hoe in vredesnaam kan iemand zichzelf continu zó boven hun belang zetten. Het gaat vaak om hele basale zaken als op tijd zijn, wat eten ze, etc. Ten tijde van huwelijk waren dit soort zaken zo 'vanzelfsprekend' (ook voor hem?) en het strookt niet met hoe hij nu met ze omgaat. Ooit hadden we gezamenlijke normen en waarden en ik vraag me af of het eigenlijk niet alleen mijn normen en waarden waren. Had ik eigenlijk niet gewoon 3 kinderen?citronella schreef: ↑18-01-2019 14:01Het is voor mij ook wel een leerschool om zakelijk te blijven en niet over me heen te laten wandelen door hem, maar die continue strijd ben ik echt heel beu.
Hoe kan het toch dat iemand niet begrijpt dat je, bijvoorbeeld, het omgaan met een nieuwe relatie héél voorzichtig moet aanpakken? Hoe kan het toch dat een convenant nog minder waard lijkt dan een velletje toiletpapier? Hoe kan het toch dat - en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik denk ook niet dat ik over me heen laat wandelen en dat doe jij misschien ook niet. De ex weet als geen ander waar je zwakke punten liggen en blijkbaar vindt hij de kinderen een pressiemiddel. En ik weiger om daar in mee te gaan. Iedere keer weer kies je in het belang van de kinderen en dat is meteen de crux: áls hij zich bereid toont, is dat 'goed' voor de omgang. Maar iedere keer dat hij teleurstelt, maakt hij mij boos. De kinderen raakt hij niet zo direct, want als moeder vertel ik ze nooit ver in het vooruit dat er contact zal zijn. Ja, een half uur van tevoren en ook dan presteert hij het om geregeld doodleuk af te zeggen. Moet kunnen, wat is het probleem, hoor ik hem nu in mijn hoofd zeggen.
vrijdag 18 januari 2019 14:41
Nee helaas gaat dat niet. Ik heb ongeveer hetzelfde mee gemaakt en het nog geprobeerd via een advocaat. De beste man zei me toen dat het niet via de rechtbank kan, maar dat hij er wel een brief aan wilde wagen om toch wat indruk te maken. Die brief gaf tijdelijk iets verbetering in de omgangsregeling, maar dat was van heel korte duur. Kort daarna gaf hij er helemaal de brui aan.
