Wil ik een kind?

Ben-ik-weer schreef: ↑

23-09-2025 19:13

Oftewel: alles dat ze zeggen over het krijgen van kinderen is waar. Tot en met: “kleine kinderen kleine zorgen, grote zorgen” aan toe.

Eens. Maar ik zou van 'Kleine kinderen, kleine zorgen' gewoon 'kleine kinderen, grote zorgen' maken.

Er ontbreekt een stukje zie ik:

Kleine kinderen, kleine zorgen.
Grote kinderen, grote zorgen.

Ben-ik-weer schreef: ↑

23-09-2025 19:27

Er ontbreekt een stukje zie ik:

Kleine kinderen, kleine zorgen.
Grote kinderen, grote zorgen.

Ja, snap ik, ik ken de uitspraak ook. Maar bij kleine kinderen heb je ook grote zorgen.

granny71 schreef: ↑

23-09-2025 18:36

En wat als je er na de geboorte achter komt dat het er níet is? En het ook niet komt?

Dat is dus die fuik waarover ik het had: je kunt niets voorspellen, je kunt alleen maar hopen.

Suus schreef: ↑

23-09-2025 19:28

Ja, snap ik, ik ken de uitspraak ook. Maar bij kleine kinderen heb je ook grote zorgen.

Helaas worden die zorgen nog groter als ze groter worden (maar ik weet niet of jij daar al bent?).

Mijn zorgen toen ze klein waren vallen in het niet bij de zorgen die ik nu ze puber en (bijna) volwassen zijn heb.

Claire45 schreef: ↑

23-09-2025 19:29

Dat is dus die fuik waarover ik het had: je kunt niets voorspellen, je kunt alleen maar hopen.

Maar als je van tevoren al weet, dat zelfs de normaalste dagelijkse dingen je héél veel moeite kosten, kan je het dus wel met 99% zekerheid voorspellen dat het mis gaat.

Ben-ik-weer schreef: ↑

23-09-2025 19:30

Helaas worden die zorgen nog groter als ze groter worden (maar ik weet niet of jij daar al bent?).

Mijn zorgen toen ze klein waren vallen in het niet bij de zorgen die ik nu ze puber en (bijna) volwassen zijn heb.

Dit is a) erg kind-afhankelijk en b) als de kinderen groot zijn dan zijn de zorgen opgelost van toen ze klein waren dus kijk je er veel makkelijker op terug dan toen je er nog middenin zat.

Mijn zorgen waren in elk geval torenhoog in de eerste drie maanden toen duidelijk was dat er iets aan de hand was met oudste maar niet wat. Ik vond het een verschrikkelijke tijd. Als ik ergens de plingelmuziekjes hoor van de mobile die toen boven de box hing dan schiet ik a la Pavlov weer compleet in die stress.

Ik zou het niet doen. Veel te veel risico dat het ten koste zou gaan van m’n eigen welzijn, en dat ik het kind in kwestie er ook absoluut geen plezier mee doe.

daffy schreef: ↑

23-09-2025 16:37

Niet doen. Je brengt een nieuw wezen in de wereld die je mogelijk opzadelt met psychische problematiek die blijkbaar zo heftig is dat je niet zelfstandig kunt functioneren. Dat zou voor mij al geen optie zijn.

Qua zwaarte van het moederschap is het misschien goed om eerst weer eens te gaan werken, want hoewel ik zelf geen kinderen heb, weet ik uit betrouwbare bronnen wel dat kinderen meer energie kosten dan een baan. Maar heel eerlijk klinkt het niet alsof je stabiel en belastbaar genoeg bent als ouder, hoeveel liefde je ook te geven hebt.

Vind ik echt onzin en voor mij gaat dat niet op (geef mij zo'n baan, zou ik bijna zeggen). Ik vond het druk maar ook ontspannend om op vrije dagen met de kinderen thuis te zijn. Kon mijn eigen dag invullen, beetje aanlummelen met de kinderen en tussendoor wat huishouden doen. Was ook na slaapgebrek liever thuis dan op mijn werk.

@TO, denk dat je goed moet kijken waardoor (en wanneer) je ontregelt -en of je dat tijdig in de gaten hebt-, 'stress' is een nogal algemene term en kan voor iedereen wat anders betekenen. Bij mij (ooit psychose gehad en/door cptss) viel veel stress juist weg omdat mijn prioriteiten veranderden en ik me over veel zaken niet meer druk maakte. Kinderen op 1 en de rest kon mij gestolen worden, dat idee. Ik ben een huismus, dus de grootste tegenvaller (naast de verantwoordelijkheid) vond ik dat ik veel meer erop uit moest om de kinderen te vermaken en naar weet ik veel wat te brengen en halen. Verder was het voor mij dus een fijne bubbel, maar zoals je leest is dat voor iedereen anders. En realiseer je dat je ook moet kunnen omgaan met een eventueel niet-gezond kind, en de extra zorgen en werk die dit met zich meebrengt.

Claire45 schreef: ↑

23-09-2025 17:32

Dat je ooit een psychose hebt gehad, zegt niets over de toekomst (denk ik). En je hebt een stabiele partner. Die bovendien open staat voor het ouderschap. Ik zou het niet te ingewikkeld maken en (vreselijke uitdrukking maar hier wel van toepassing) luisteren naar je gevoel.

Wat een rare opmerking, waarom maak je die?
Net als bij een depressie is het risico dat je er een krijgt wel degelijk groter als je er al eens 1 gehad hebt.

Ben-ik-weer schreef: ↑

23-09-2025 19:30

Helaas worden die zorgen nog groter als ze groter worden (maar ik weet niet of jij daar al bent?).

Mijn zorgen toen ze klein waren vallen in het niet bij de zorgen die ik nu ze puber en (bijna) volwassen zijn heb.

De zorgen die ik nu heb (vooral om 1 van mijn pubers) kan ik lui op de bank hebben. Weegt zwaar, maar vind ik niet te vergelijken met de zorg voor/van kleine kinderen, dat is m.i. meer arbeidsintensief (luiers, nachtvoeding, hapjes, vervoer, feestjes, sport, schooltoestanden). Ligt er maar net aan wat bij je past.

Suus schreef: ↑

23-09-2025 19:24

Eens. Maar ik zou van 'Kleine kinderen, kleine zorgen' gewoon 'kleine kinderen, grote zorgen' maken.

Nog beter is het om die uitspraak in de prullenbak te gooien.

Ik kan hier lang of kort over zijn maar voor mij zou het afhangen in wat voor psychose je terecht zou kunnen komen. Als het een psychose is waarin je de ander iets aan kan doen, zou ik niet aan kinderen beginnen.

Ben-ik-weer schreef: ↑

23-09-2025 19:10

Doe het niet. Kinderen krijgen: ik zou het met alles dat ik nu weet nooit meer doen. Mij heel veel teveel stress en zorgen.

Eens. Ik had het er vandaag nog met een collega over. Dat er best veel dagen zijn dat we van 6:30 tot 21:00 uur in de weer zijn zonder echt rust te kunnen nemen en zonder enige tijd voor onszelf. Je zou van minder totaal instorten.

Daarnaast heb ik echt niet de moeilijkste kinderen, maar toch al de nodige zorgen meegemaakt. Chronische ziekte van kind 1, adhd en bijbehorende (school)problemen van kind 2, noem maar op.

libe schreef: ↑

23-09-2025 20:09

Ik kan hier lang of kort over zijn maar voor mij zou het afhangen in wat voor psychose je terecht zou kunnen komen. Als het een psychose is waarin je de ander iets aan kan doen, zou ik niet aan kinderen beginnen.

Want een psychose waarbij je alleen maar rare dingen ziet en denkt is niet erg als er een klein kind in de box ligt?

granny71 schreef: ↑

23-09-2025 18:36

En wat als je er na de geboorte achter komt dat het er níet is? En het ook niet komt?

Dan krijg je van die situaties dat zo’n kindje in de glasbak belandt, te vondeling wordt gelegd, pleegzorg, misbruik/mishandeling, verwaarlozing, kies maar wat. Maar ‘meestal gaat het goed’, dus

granny71 schreef: ↑

23-09-2025 20:29

Want een psychose waarbij je alleen maar rare dingen ziet en denkt is niet erg als er een klein kind in de box ligt?

Wel voor jezelf, maar als het bij jezelf blijft is het kind op dat moment veilig en daar gaat het om (als het niet te lang duurt tenminste).

libe schreef: ↑

23-09-2025 20:31

Wel voor jezelf, maar als het bij jezelf blijft is het kind op dat moment veilig en daar gaat het om (als het niet te lang duurt tenminste).

Het kind is misschien op dat moment niet in acuut gevaar maar het is alles behalve veilig.

granny71 schreef: ↑

23-09-2025 20:34

Het kind is misschien op dat moment niet in acuut gevaar maar het is alles behalve veilig.

Ze zou in dat geval misschien beter even iemand kunnen bellen voor hulp. Dan kan die op het kind passen. Maar dat is ook als iemand bijvoorbeeld hevige migraine heeft.
In geval van 100% ontoerekeningsvatbaarheid zou ik er niet aan beginnen.

libe schreef: ↑

23-09-2025 20:41

Ze zou in dat geval misschien beter even iemand kunnen bellen voor hulp. Dan kan die op het kind passen. Maar dat is ook als iemand bijvoorbeeld hevige migraine heeft.
In geval van 100% ontoerekeningsvatbaarheid zou ik er niet aan beginnen.

Als je al weet dat je iedere week zeker 3 zware migraine aanvallen hebt, is het ook geen goed idee.

Claire45 schreef: ↑

23-09-2025 17:32

Ik schrik een beetje van dit topic!

Dat kan. Ik schrik ook van jouw reactie, maar dan omdat ik hem nogal naïef vindt.

(...) het gaat om een kind krijgen, hè, iets heel natuurlijks en meestal gaat het gewoon goed.

En soms (vaker dan je denkt vrees ik) ook niet. Kijk naar hoeveel kinderen er in armoede opgroeien of jeugdzorg nodig hebben. En dat zijn dan alleen de kinderen. Met de moeder kan ook vanalles gebeuren: postnatale depressie, blijvende fysieke klachten, sowieso een jaar herstel. Ik ken dan ook maar heel weinig vrouwen die fluitend een kind er 'even bij' deden. TO kan niet minder gaan werken of even tot rust komen op kantoor. De zorg voor haar kind komt bovenop wat ze nu al doet en als zwaar ervaart. Ik vind het daarom alleen maar verstandig dat ze zichzelf de vraag stelt of zij en haar man de verantwoordelijkheid en zorg voor een kind aankunnen en hoe ze dat dan vorm moeten geven.

Het belangrijkste lijkt mij in jouw geval, TO, een stabiele partner en die heb je. Daarnaast kan je zelf waarschijnlijk prima inschatten of je dingen een beetje los kunt laten, baby’s brengen best wat chaos met zich mee, maar het zijn kleine dingen die meestal echt wel loslopen.

Dan heb jij denk ik mazzel gehad. Even een greep uit mijn vriendenkring: vroeggeboortes, een stilgeboorte en een baby die kort na de geboorte overleed, een kindje met kanker, een syndroom (dat niet voor de geboorte bekend was), een jaar fysiek herstel door extreem bloedverlies, postnatale depressie die 2 jaar geduurd heeft en de eerste scheidingen. Toegegeven, met de meesten is het uiteindelijk op langere termijn wel goed gekomen, maar toch zou ik het allemaal geen "kleine dingen" noemen. Tuurlijk zijn er ook gezinnen waar niks van dit alles speelde en het bij 'gewoon zwaar' bleef, maar het is helaas geen zeldzame uitzondering dat er ook een keer iets groters speelt. En deze kinderen zijn allemaal 10-. Er gaat dus echt nog vanalles langskomen de komende 20 jaar.

Oudere kinderen hebben wel structuur nodig maar het blijft redelijk overzichtelijk, je hoeft geen raket naar de maan te begeleiden of zo, gewoon alledaagse dingen die wat planning vereisen, maar echt, zo complex als het hier wordt geschetst, is het allemaal niet.

Mijn kinderen zijn nog niet zo oud, maar bekenden met oudere kinderen geven aan het fysiek minder zwaar te vinden, maar niet per se rustiger of makkelijker. Bovendien is niet iedereen even goed in plannen. TO kan dat vast prima voor zichzelf inschatten, maar ik vind het te simpel om te stellen dat je met een beetje goed plannen alle mogelijke problemen voor bent.

In mijn ervaring ‘weet’ je het zodra de baby is geboren: dit is het, beter wordt het niet!

In mijn ervaring niet. Ik voelde niet direct overweldigende liefde, dat heeft echt moeten groeien. Wat ik wel voelde was de enorme verantwoordelijkheid voor dit kwetsbare mensje. En toen ik dit deelde met vriendinnen was ik niet de enige bij wie het niet direct overweldigende liefde of koek en ei was. Oftewel: ook hiervan kun je niet zomaar zeggen dat het bij TO ook allemaal goed zal voelen direct na de bevalling. Het kan, maar het tegenovergestelde kan ook.

Wat nergens op slaat, natuurlijk volgen er diepte- én hoogtepunten en wordt alles op zeker moment normaal, maar dat oergevoel kun je alleen ervaren door het te dóen, niet door erover te filosoferen en te tobben en te twijfelen. Maar ja, dat is dus tevens de fuik: je komt er alleen achter als je daadwerkelijk een kind krijgt. Of je kiest ervoor om geen kind te krijgen, ook een prima besluit, maar dan zul je dus nooit weten of je het juiste hebt gedaan.

Tot op zekere hoogte ben ik het met je eens: met een kinderwens spring je in het diepe. Maar ik vind het dus de verantwoordelijkheid van aanstaande ouders om dat alleen te doen als ze denken dat ze goed genoeg kunnen zwemmen. Je hebt namelijk niet alleen jezelf ermee als het toch niet lukt, maar vooral je kind. Als je vooraf heel erg twijfelt of je het aan gaat kunnen, dan vind ik dat je daar extra goed over na moet denken.

En je hebt een stabiele partner. Die bovendien open staat voor het ouderschap.

Openstaan voor het ouderschap is de eerste stap, maar heeft hij ook een realistisch beeld van wat een kind inhoudt? Niemand kan het echt vantevoren inschatten, maar als je geen ervaring met kleine kinderen hebt of kleine kinderen in je directe omgeving is je beeld waarschijnlijk te rooskleurig. Ik ken helaas wat vaders die hun oude leventje voortzetten (veel werken, tijdrovende hobby, 7 uur slaap per nacht pakken want "ik moet morgen werken" of "ik kan niet tegen slaapgebrek"), terwijl hun vrouw alle ballen hoog houdt. Op basis van wat TO beschrijft over zichzelf, lijkt me dat geen optie in hun geval.

Ik zou het niet doen in jouw geval.

Ik ervaar alles sterker en meer en groter en ben enorm gevoelig en ook niet goed in het managen van m’n emoties (kleine dingen kunnen me enorm raken) Waar ik bang voor ben is dat een kind en baby me alleen maar triggert in me onzeker en niet vaardig voelen.

TO, is er trouwens nog winst te halen in deze dingen waar je tegenaan loopt? Je geeft aan dat je stabiel bent, maar zien je (voormalige) behandelaars ook nog ruimte voor verbetering?

Hoe ervaar je nu bijvoorbeeld een hele dag met een vriendin en haar peuter? Ik ken iemand die na het zien van de levens van de gezinnen in onze vriendenkring definitief besloot geen kinderen te willen.

Je bent niet meer piepjong, maar het is ook weer niet nu of nooit. Je hoeft niet nu te beslissen en kan jezelf dus ook nog een paar jaar gunnen om er rustig over na te denken met je man.

libe schreef: ↑

23-09-2025 20:09

Ik kan hier lang of kort over zijn maar voor mij zou het afhangen in wat voor psychose je terecht zou kunnen komen. Als het een psychose is waarin je de ander iets aan kan doen, zou ik niet aan kinderen beginnen.

Sorry, maar dit vind ik echt een belachelijke uitspraak. Alsof je van tevoren weet hoe de komende psychose eruit gaat zien. Zo van: de eerste keer verliep mijn psychose xyz, dus de volgende keer verloopt mijn psychose weer xyz. Ik ken zo al twee mensen bij wie hun tweede, derde etc. psychose al totaal anders verliep als de voorgaande.

libe schreef: ↑

23-09-2025 20:31

Wel voor jezelf, maar als het bij jezelf blijft is het kind op dat moment veilig en daar gaat het om (als het niet te lang duurt tenminste).

Je hebt werkelijk geen idee.