Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3

Maisnon, misschien is dat het wel ja.
Het is nu ook bijna niet te verdragen.
Dankjewel.
Ik zou graag best iemand zitten geloof ik.
Ik geloof dat ik heel erg verdrietig ben. En het heel erg pijn doet?

Tyche, nog niet zo bekeken. Misschien is dat wel zo. Ik moet huilen van dat je niet walgt. Dankjewel.

Tyche, ik heb het ook gezien. Een fragment van dat programma op tv met eus (de kapper ofzo). Over de totale verwarring dat iets fijns ook zo fout kan zijn.

Avo, het is mooi hoe kwartjes vallen maar ook moeilijk hoe je gedragsverandering in de praktijk mag brengen. Exposure. Doodeng.

Maar vandaag heb je hard genoeg gewerkt. Ik denk aan je en zend je ontspannen dromen toe. Hoop dat je pil even rust brengt.

Avo, dankjewel voor je uitleg. Wat goed dat je gegaan bent. Ik walg zeker niet van jou, dat woord komt niet eens bij me op. Wel dat ik het inspirerend vind hoe je het zo oppakt allemaal. En dat het logisch is dat daar zoveel pijn en verdriet mee gepaard gaat.

Avo, ik hoop dat je de nacht een beetje bent doorgekomen.
Ik vind dat je het allemaal heel duidelijk omschrijft.

Jahallo, dat soort dingen, die Avo omschrijft, die ik nu bij PMT. Het maat wellicht niet eens zo heel veel uit welke lichaamsgerichte therapie je zou kiezen? Ik kom ook al jaren bij een haptotherapeut, nu nog maar sporadisch met alle andere therapie maar ik ken haar dus al lang en vind het fijn. Ik denk dat ik door die jaren bij haar, nu meer aan de pmt heb. Omdat ik al een beetje heb leren voelen, en al iets bewuster ben van wat er in mijn lijf gebeurt (nu nog luisteren). Maar ook ik zeg vaak 'ik weet het niet' en dat is ook goed. Het is oefenen.

Griebus, vre-se-lijk de tandarts! Wat heerlijk dat het weer voorbij is.

Hier ook geen emdr door herfstvakantie, wel pmt en hapto deze week. Pmt was heftig, we deden een spel met een bal en schreeuwen. Haar schreeuwen raakte bij een bepaalde intensiteit iets heel naars. Ik weet niet wat, maar er was paniek. Dus daar gaan we nog mee verder.

Hoe was je nacht Avo?
Grenzen leren aangeven en nee kunnen zeggen is nooit verkeerd. Waar wil je nee tegen leren zeggen? Je zegt: dat ik het zelf uitlok? Gaat dat over nu of vroeger?

Over het troosten bedacht ik vannacht ook nog: is het misschien ook een directe link naar al de situaties zelf? Werd je getroost, gesust, terwijl ze tegelijkertijd allemaal hele nare dingen met je deden? Dan is het natuurlijk ook vanuit dat perspectief niet gek dat je dat nu niet kan verdragen.

Hoe is je nacht geweest avo? Heb je een beetje kunnen slapen?

Maisnon niet echt getroost. Wel gesust.
Nacht veel wakker tussendoor ondanks pillen.
Door stoned extra onveilig.
Komt vast goed.

Ik hoop dat je vandaag een wat rustiger dag mag hebben Avo, misschien dan ook wat rustiger nacht.

Jullie schrijven veel herkenbaars. Ik ben zelf vreselijk aan het struisvogelen, vluchten momenteel. Voel soms enorme angst, maar kan er nog van weglopen en ik durf er nog niet naar te kijken.

Momenteel herfstvakantie en ik heb vrij genomen, ook echt niets aan wel gedaan en toch voelt het niet als vakantie. Het is te druk in m'n hoofd ofzo om vrij te voelen. Ook veel medisch gedoe, zelf en bij gezin en mantelzorgtaken die veel onrust geven. Ontspannen en bijkomen is het in elk geval niet deze week.

Hoe meer ik denk en dingen wil aanpakken. Raak ik ook nog dingen kwijt. Komt de laatste wel heel veel afstand tussen mijn man en mij. Hij schippert tussen thuis en een drukke baan. Ik vind het niet meer fijn. En snap het zeker dat er dingen moeten. Maar het voelt dof en ik denk dat ik over paar maanden zo gescheiden kan zijn/leven
Kan ook weer de angst zijn. Zou als een klein meisje willen dat alles stil ligt, wen knuffel en een oplossing. Dat gaat nuet in de grote mensen wereld. Maar feit blijft dat er iets veranderd. Ik ben de laatste tijd meer voor mezelf gaan kiezen. Rust en dingen aanpakken. En dan is dit van een (van de) gevolg(en)

Selune, wat naar dat het je niet lukt om rust te vinden, terwijl je juist ruimte en rust hebt ingebouwd. Kan het zijn dat je standaard overbelast bent op dit moment? Weet je wat je wel ontspanning kan geven?

Monstrea, het is misschien een inkoper. Maar jouw man kan je niet geven wat jij nodig hebt. Dat moet je zelf doen. Ik denk dat het normaal is dat als je gedrag anders wordt, als jij groeit, er even wat meer spanning ontstaat. Jullie moeten een "nieuw normaal" vinden. Allebei heb je ruimte nodig om je aan te passen aan een nieuw normaal. Ik heb geen idee wat je momenteel niet fijn vindt aan je relatie (ik lees een beetje dat je te weinig steun ervaart?) maar kun je dit ook de ruimte en tijd geven (en erover praten met je man)? Voor hem zijn dingen ook ineens anders. Als je allebei respect kunt hebben voor elkaars proces en ervanuit kan gaan dat jullie uiteindelijk hetzelfde willen (elkaar), kun je vanuit daar geen nieuw normaal opbouwen die misschien fijner is? Dat kost tijd en werk, maar ja. Geen enkele relatie gaat vanzelf.

En sowieso is het niet handig tijdens een depressie grote beslissingen te nemen, schijnt....

Monstrea, weet je man wat er speelt bij jou? Hoe je je voelt?
Zou een knuffel en vasthouden van hem helpen in je behoefte? Samen overleggen dat je afstand voelt, en dat je strugglet met nieuw gedrag en voor jezelf kiezen?
Zou hij iets kunnen doen om jou te ondersteunen? Minder eenzaam te doen voelen?

Wat doet het idee van scheiden met jou?


Selune, wat naar dat je geen rust kan vinden, ondanks vakantie. Zijn er fijne dingen waar je in kan vluchten? Dingen die je normaal plezier of ontspanning geven?
Misschien die doen, ondanks dat je er geen behoefte/zin in hebt?
Waar heb je behoefte aan? Naast rust.
Ik hoop dat het verdraagbaar blijft, en afneemt. Zo ontzettend rot.

Veel geschreven weer! Ik heb gisteren gezocht naar lichaamsgerichte therapie en kwam uit op o.a. een psychosomatische fysiotherapeut die ook Energy Control therapie geeft. Dat wordt blijkbaar ingezet bij chronische hyperventilatie. Is relatief kortdurende, maar ik vraag me dan meteen af of ik niet beter eerst de oorzaak van de stress kan aanpakken. Ook nog een andere therapeut gevonden, die lichaamsgericht werkt. En nu weet ik het niet.

Ik lees dat jullie vaak 'ik weet het niet' zeggen tijdens therapie. Waar je iets voelt of wat je ergens van vindt. Ik zei dat ook heel vaak op vragen van mijn psych destijds, maar daar was het niet goed om dat te zeggen... Was een van de voor mij minuscule dingen waar we het veel langer dan nodig over gehad hebben. Ze zei dat het leek dat ik mijn best niet wilde doen om over een vraag na te denken en meteen antwoord wilde geven en de tijd niet nam om na te denken of te voelen. Terwijl ik gewoon wist dat ik 'het' na die tijd nog steeds niet zou weten. Nou was het cognitieve therapie waarin ik zou leren meer bij mijn gevoel stil te staan, wat voor mij sowieso al tegenstrijdig. Voelen dmv praten. Maar eind van het liedje was dat ik uiteindelijk nog amper 'ik weet het niet' durfde te zeggen, terwijl dat het enige antwoord was op dat moment.

Ik ben heel bang dat een deel van de liefde beschadigd. Voel me dof en misschien wel niks.

Misschien heel egoïstisch maar gedachtens als hij moet zien hoe het met mij gaat en iets ondernemen als van een maaltijd bereiden of schoonmaken. Snap ik dat veel mannen dat niet ziet maar toch. Of een grote sprong, we gaan samen op gesprek of er op uit voor te praten en/of rust.

Maar misschien moet ik dat inderdaad opperen.

De gesprekken tot nu toe zijn niet zo goed geweest denk ik.

Ik heb twee stemmen in mijn hoofd. Scheiden is fijn zodat ik niet hem moet aansturen. En de dingen van hem naar mij dus opzet.
Maar ook een stem die weet hoe het was.

Weer hoop dingen om over na te denken en hoofd zit al zo vol.

Ik denk dat een ander nooit kan zien hoe het met je gaat of wat je nodig hebt. En aangeven wat jij nodig hebt is een vorm van grenzen aangeven.

Dat kan zijn: ik zou het fijn vinden als je vanavond kookt.

Dat kan ook zijn: het gaat niet goed met me. Ik merk dat het me momenteel niet lukt om alles wat ik normaal hier thuis deed nu ook te doen. Kunnen we het erover hebben hoe we de taken anders gaan verdelen zodat ik niet verzuip en jij niet het gevoel hebt overbelast te worden?

Ik weet niet hoe jullie gesprekken gaan. Maar misschien kun je van dit soort dingen een gezamenlijke verantwoordelijkheid maken. Bij de eerste vraag is het nog steeds jouw verantwoordelijkheid. Bij het tweede maak je er een gezamenlijke verantwoordelijkheid van.

En dit gaat over iets praktisch, maar het kan ook gaan over emotioneel.

Ik voel me momenteel niet gesteund, hoe is dat voor jou? Moet er iets in onze dynamiek veranderen? Helpt het om eens in de 2 weken of maand ofzo een datenight te plannen zonder kinderen?

Heb eerst voor jezelf duidelijk wat er niet goed gaan (zonder verwijt en zonder de schuld bij hem neer te leggen). En kijk dan hoe je er een gezamenlijke verantwoordelijkheid van kan maken?

En misschien kun je hier niets mee hoor. Maar zo pak ik het aan.

En soms hoef je ook. Iets te voelen hé. Dat is ook wat een depressie met je doet.

Ik had vooraf een heel plan van dingen die ontspannend zijn en die ik wilde doen, maar er komt ook gewoon niets uit m'n handen. De dagen vliegen ook voorbij ofzo. Opstaan als ik niet moet (om op tijd ergens te zijn) is een gevecht. Het is te lang donker 's ochtends om er 'makkelijk' uit te gaan. Kleding met dit weer vind ik moeilijk. Het is vaak of te koud of te warm, moet 'lekker' zitten anders triggert het dingen. Dat is het misschien ook wel, het op eieren lopen voor mezelf omdat ik bang ben de triggers tegen te gaan komen. En als ik er eenmaal 'in zit' kom ik er misschien net als vorig jaar niet meer uit.

Voorheen deed ik veel/alles. En geef wel aan wat er niet goed gaat. Maar moet ook leren om dat eerder te zeggen. Het gaat maar door. Mede ook dat ik er dan klaarmee ben ipv wachten tot het wordt gedaan. Maar loop mezelf voorbij.


Ik vind het niets voelen wel heel eng. Denk dat ik momenteel meer voor mijn andere familie voel dan voor mijn man. Ik sluit het helemaal af en zet een muur er tussen ofzo.

Oppas regelen ga ik eens uitzoeken. We hebben geen mogelijkhedem helaas. Iemand inhiren vind ik ook spannend. Mijn hele leven is best kut en bijzonder nu ik zo lees.

Kleine stapjes Mons.

En niet voelen is ook kut. Maar geen reden om dan (als een selffulfilling prophecy misschien?) alles maar kapot te maken.

Voel wat je nodig hebt. Begin daar eens mee.

En Selune, het feit dat je er alles aan doet om triggers te vermijden, betekent dat niet dat je mogelijk al getriggerd bent?

Mik helpt juist gaan voelen, er naar toe gaan. Soms duurt het een paar dagen, soms een week. Maar door er naartoe te gaan kom ik ergens sneller uit dan vermijding.

(Goede tip ook aan mijzelf met waar ik nu in zit trouwens. Practice what you preach )

Ik heb trouwens zo gesprek met de bedrijfsarts. En sta alweer stijf van de zenuwen. Terwijl die man heel aardig is en altijd meedenkt.

Geen idee of jullie nog werken, of niet meer werken, of ziek thuis zitten op dit moment. Maar voor de mensen in de laatste groep:

Kennen jullie ook dat je niet durft te stopen met bepaalde hulp omdat dat mogelijk de schijn kan geven dat je niet beter wil worden? Of dat je iet snel genoeg resultaat ziet en dan nog maar harder gaat werken, oefeningen doen, jezelf dingen opleggen om te doen, want de ander zal je vast zien als een aansteller en denken dat je profiteert of dat je echt wel wat sneller weer beter zou kunnen worden?

Of is dat mijn stuk?

Dat niet snel resultaat zien herken ik wel.

En de bedrijfarts is ook zo.n ding. Hier viel hij gelukkig mee. Stond echt aan mijn kant. Was ook soort van verbaasd, want dacht hij er voor bedrijven zou zijnn je zo snel mogelijkweer op 100 procent te hebben. Maaerr soms wordt je zelfs geremd.

Ik ben helemaal leeg en afwezig. Bah rot gevoel. Moet toch even wat boodschapjes halen. Liefst duik ik mijn bedje in voor een slaapje. Pff

Monstrea man en ik zijn elkaar en tijd echt kwijt geweest. En ik herken uit die tijd wel een beetje wat je schrijft. Meer gevoel voor anderen en niet aan kunnen geven wat je nodig hebt. Ik wilde vooral niet hoeven vragen, wilde dat er eens iemand was die het zelf zou zien, zou begrijpen, voor me zou zorgen. Het afsluiten is misschien ook jezelf beschermen, als jij afstoot kun je niet (nog meer) teleurgesteld raken. Ik heb heel vaak de gedachte gehad (en nog weleens) dat echt alleen zijn zoveel makkelijker zou zijn. Maar toen man een tijd weg was, was het nog erger. Zo leuk was 'alleen' niet.

Misschien wel Lucy. Ik weet het zelf niet zo goed. Er is vooral onrust. Ik kan het slecht duiden, zou vooral willen verdwijnen.

Ik werk fulltime, maar ben vorig jaar een tijdje voor 50% (en later 25%) ziekgemeld. En ik vond het heel moeilijk om toe te geven dat de hulp die ik had niet was wat iedereen verwachte. Vond het ook makkelijker om gewoon te kunnen zeggen dat ik weer een psycholoog had. Inderdaad uit angst dat de ander dacht dat ik het allemaal wel best vond.
Sterkte bij de bedrijfsarts

Hoop dat de bedrijfsarts meeviel Lucy. Naar kunnen dat soort dingen zijn.
Ik werk, maar heb een mini baantje.

Monstrea, allereerst merk ik dat je hier meer en genuanceerder schrijft. Wat knap.
Ik merk dat ik het fijn vind, en nu veel beter kan reageren of meedenken.
Mbt je man. Coach zei ooit dat hinten en verwachten dat iemand wel weet wat je wil het recept voor teleurstelling en problemen is.
Jij hoopt op iets en bent teleurgesteld dat hij dat niet magischerwijze weet. Hij wil graag iets voor je doen, denkt het goed te doen want hoort niets, en krijgt dan uit het niets de wind van voren.
Terwijl als je uitspreekt waar je behoefte aan hebt, bij niet zijn best hoeft te doen om te raden, en de kans groter is dat hij doet wat jij hoopt.
Sinds ze dat ooit uitlegde (een stuk duidelijker dan ik kon) geef ik af en toe aan waar ik blij van zou worden. 'ik zou het leuk vinden als je eens bloemen meeneemt'. (Ik kocht ze nooit voor mezelf, hoe had hij dat kunnen weten)
Het zou mij helpen als jij....

Dus mijn tip zou zijn: spreek uit wat je graag zou zien, zodat hij een eerlijke kans heeft.
En houdt de boodschap een 'ik' boodschap.
Ik zou het fijn vinden als..
Ik zou geholpen worden met...
Ik zie dat... dat geeft me het gevoel.... Het zou voor mij fijner zijn als..


Ik ben daar niet ontzettend goed in.
Maar heb ook gemerkt dat afwachten tot ie het zelf ziet zinloos is. Vage hinten 'er moet echt gestofzuigd worden' ook.
Dus gister zei ik 'er moeten boodschappen gedaan worden. Maak jij een lijstje, dan haal ik
Of wil je andersom?'
(Uiteindelijk was ik zwaar geïrriteerd, want ik heb tien keer moeten vragen 'staat er ook drinken op? Hebben we dan ook ontbijt spullen? Moet dit allemaal gekocht worden voor het avondeten, of is dit wat we al in huis hebben? Het toiletpapier is op, staat dat op de lijst? Heb je gevraagd welk fruit de kinderen willen komende week? Echt, ik was er net zo druk mee. Maar... Hij besefte wel even dat mijn boodschappen doen dus niet alleen 'langs de winkel rijden' is, maar ook de hele n derde shift van nadenken over wat er op gegaan is, weten wat er in een week verbruikt wordt, een weekmenu maken, niet alleen avondeten, maar ook lunch, fruit, drinken, snacks. Dat toiletartikelen ook gekocht moeten worden en iemand daarover na moet denken.
Hij was geïrriteerd en wat geïntimideerd tegelijk.)

De rest van je relatie is denk ik wel iets om een keuze in te maken.
Wil je niet scheiden, de liefde weer voelen, dan is het misschien wel nodig om er werk in te steken en prioriteit te maken.
Vindt je duidelijk en eerlijk praten samen moeilijk, dan kan je daar hulp bij inschakelen.
Elkaar leren begrijpen, hem echt goed op de hoogte stellen van hoe het gaat.
Samen praten over hoe jullie vinden dat het gaat. Wat jullie fijn vinden gaan, wat jullie missen, welke behoeftes er nog zijn, en is jullie elkaar daarbij kunnen helpen.

Klinkt mooi, ik kan het niet weet ik.
Ik kan me niet goed kwetsbaar opstellen bij mijn man. Dat ligt bij mij.
Ik heb wel al meerdere keren voorgesteld om met iemand erbij te gaan praten. Samen leren te communiceren.
Ik kan dat niet zomaar. Iemand die ons begeleid en de juiste vragen weet te stellen zou voor mij denk ik erg helpen.
En ik zou dat best graag willen. Omdat ik denk dat ik een hoop beter aan kan pakken, en dat wel wil leren.
Lief vindt dat niet nodig.

Selune, wat naar dat het niet lukt met je plan. Ook wel heel herkenbaar. Ik sla ook soort vast. Blijf hangen bij hangen.
Hier helpt het om een podcast op te zetten. Dan ga ik vaak vanzelf een beetje scharrelen of schoonmaken. Als het spannend/leuk is ben ik dan ook weer gemotiveerd te gaan wandelen: mag ik extra luisteren.
Sociale verplichtingen helpen ook.
Afspreken met een vriendin om te gaan wandelen om 9.00. dan moet ik eruit. Aankleden. Naar buiten. En eenmaal bezig is het fijn.
Maar mezelf zomaar ergens toe zetten kost heul geul veel moeite. Met de moeheid nu is zelfs opstaan al een enorm gevecht. Zelfs voor afspraken...
Slaap jij nog Selune? Genoeg?
Want slaapgebrek versnelt bij mijn alle ellende keer 100 merk ik.

En ik snap je vermijding en angst. Heel erg.
Soms is het fijn om onrustig door te gaan.
Soms is het fijn om te verstoppen in bed en te doen of de wereld niet bestaat.
Wat mij kan helpen, kijk maar of je er wat mee kan:
-onder de douche met een playlist meezing liedjes. Hard. En dan beginnen met zachtjes neurieen. Tot je eindigt met voluit hard meebleren en je per ongeluk een beetje staat mee te dansen/schudden. Het ontlaadt.
En neem je spons en allesreiniger mee. Al blerend onder het warme water is de douche ook zo schoon. Bonuspunt op je tevreden lijst.
-zoek een luisterboek/podcast. Zet aan. Ga wandelen. Naar de Supermarkt, om het blok, liefst de natuur in. Kijk. Kijk. Kijk. Zuig alles op alsof je het straks thuis na moet vertellen.
-zit je lekker in een boek/podcast? Pak een legpuzzel. Elk stukje dat je aanlegt een 'jeeej'momentje.
-maak sociale afspraken: app vriendinnen wie er wil ... (Wandelen/theedrinken/samen was vouwen/de bios/fietsen/samen koken.) Geef aan dat het je zou helpen.
-teken/schrijf/klei/scheur/brei/dans wat je voelt. Waar je bang voor bent. Wat je ziet in je hoofd. Zoek een manier om het eruit te kunnen krijgen. Dat kost even wat. Maar.
Het hoeft niet mooi/duidelijk/goed. Het moet zoals het voor jou is/voelt/klopt.
Knip plaatjes/gebruik AI/maak een collage/zoek zinnen of liedjes die het verwoorden of laten zien. Laten voelen.
- ga sporten. Bewegen. Doen. Het ontspant die inspanning en je hoofd wordt er leeg van.
-probeer yoga. Moeilijk, en toch ergens ontspannend.
-kan je tegen aanraken? Zoek knuffels/iemand om naast/tegen te zitten/samen te liggen/laat je masseren. Huidcontact doet iets met mensen. Bewezen. Als je ertegenkan.
Kan je niet tegen aanraken? Zoek een dier.

De rest van mijn lijstje is te persoonlijk. Maar misschien zit hier iets bij wat je uit je verstarring kan krijgen.
Verstarring zorgt bij mij ook voor extra schuld en schaamte, wat weer extra triggert...

Xx

Sorrie voor mijn lappen tekst.

Dag vandaag ging.
Nu avond, moeilijker. Bang voor straks.

Dank voor je lijstje Avo. Ik zit vaster dan ik zelf dacht. Merk dat ik bij alles wil uitleggen waarom ik het niet doe, waarom het niet lukt, maar eigenlijk is het ook gewoon niet durven. En dat is met slapen ook. M'n ritme is knudde en dat is nu niet zo erg, maar als ik maandag weer moet gaan werken wel en ook daar zie ik heel erg tegenop.

Ik ga dit ook weer weghalen maar als voorbeeld:
Ik zou graag meer mensen hebben waartegen ik kon zeggen dat ik graag wil wandelen/appen/tekenen/wat dan ook. Maar ik heb niet zoveel contacten (meer). Ik heb voor m'n verjaardag binnenkort voor het eerst in jaren een grote groep mensen uitgenodigd. Wel mensen die ik echt regelmatig spreek, dus niet na lange stiltes ofzo. En daarvan hebben alleen m'n beste vriendin en een paar bevriende collega's gereageerd. De rest heeft het gelezen (incl. de vraag om even te laten weten of ze kunnen of niet), maar niet gereageerd. Dat maakt me heel onzeker (en verdrietig). Ik besef ook wel dat ik niet altijd heel leuk ben. En dat ik vorig jaar gewoon niet leuk was, maar ik doe altijd m'n best voor iedereen. Probeer er voor iedereen te zijn, te helpen waar ik kan enz. En het raakt me dat zo'n uitnodiging dan door de meeste mensen die ik heb uitgenodigd wordt genegeerd. Zo erg dat ik het eigenlijk af wilde blazen, ik vier normaal ook m'n verjaardag niet meer, moet er gewoon geen ding van maken. Ik wordt toch wel ouder. Maar laat het toch maar doorgaan, omdat ik het wel heel lief vind dat een paar collega's de moeite willen nemen om te komen. Maar eigenlijk vind ik het ook heel erg eng, straks komt er alsnog niemand.

Ik voel me zo vaak zo alleen en ik ben heel bang, maar kan het eigenlijk niet delen. Ik heb de agenda voor de komende maanden zo vol mogelijk gepland, alles om afleiding te krijgen en niet zo diep te gaan als vorig jaar. Uit angst voor alles, maar ook uit angst dat als dat nog een keer gebeurd ik echt niemand meer overhoudt.

Dier is er gelukkig wel. Sinds een paar jaar heb ik weer een kat. Zo fijn en lief en aanhankelijk. Kleine lifesaver.