Psyche
alle pijlers
In de rouw..wie nog meer?
vrijdag 3 januari 2020 19:45
3 weken geleden is mijn moeder vrij plotseling aan een hartstilstand overleden. Er waren wel tekenen dat het niet goed ging, en ik maakte me ook zorgen, maar dit ging toch nog heel snel.
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
Samen met mijn vader heb ik haar nog geprobeerd te reanimeren (onder begeleiding van 112) Dit alles was uiteraard enorm heftig. Ze heeft daarna nog een aantal uren "geleefd" in coma aan de beademing. Maar al snel hebben we moeten besluiten de beademing te stoppen...
En nu...nu gaat alles weer door. De crematie is geweest. We hebben de feestdagen zo goed mogelijk geprobeerd door te komen en maandag moet ik weer voor het eerst gaan werken. Ik heb een gezin met 3 kinderen dat moet blijven draaien..
Ik ben niet constant heel verdrietig, maar ik voel me moe, prikkelbaar..heb weinig concentratie en ben eigenlijk het liefst alleen. Soms wel verdriet natuurlijk, en snachts steeds enge dromen die zijdelings met de reanimatie te maken hebben.
Ik merk dat ik me nogal alleen voel hierin..mensen zijn begaan, maar aangezien ik geen broers of zussen heb, kan ik het niet echt delen. Ik probeer mn vader wat te helpen door regelmatig voor m te koken enzo, maar een prater is hij niet.
Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen zijn die ook nog volop in de rouw zijn en die behoefte hebben om een beetje uit te wisselen hoe het gaat?
vrijdag 3 januari 2020 19:57
vrijdag 3 januari 2020 20:05
Dank je voor je reactie. Inderdaad wat je zegt, dat alles gewoon doorgaat vond ik de afgelopen tijd ook "gek". Met name de feestdagen waren raar, met kinderen kun je die niet helemaal skippen natuurlijk. Mijn man is de eerste kerstdag bijvoorbeeld met ze naar zijn familie gegaan, terwijl ik,zelf gewoon alleen thuis ben gebleven. Hoefde ik ook niet " gezellig" te doenMoon-Alisa schreef: ↑03-01-2020 19:57Hoi honingdropje,
Het is niet vergelijkbaar maar vandaag wacht ik op een telefoontje dat mijn oma 'er niet meer is'. IK heb gisteren afscheid van haar genomen.
Het is niet vergelijkbaar omdat ze de 90 gepasseerd was, dementerend was en ik haar niet vaak meer zag.
Maar ik herken wel wat je zegt dat het raar is dat de wereld zomaar doorgaat. Ik wilde een TV-programma terugzien maar vond het ineens zo'n onzin nadat ik gisteren een tijd bij een stervend persoon in de kamer heb gezeten. Vorige maand hebben we iemand begraven die 26 was geworden. In haar woonplaats stond alles wel 'op zijn kop', op een hele respectvolle manier. Toen kwam ik na de begrafenis in mijn eigen stad waar niemand van haar bestaan wist en waar het gewoon een doordeweekse dag was en dat vond ik ook raar. Ik was een week best down tot ik op een verjaardag kwam waar het weer even over haar ging.
Dus allebei veel minder dichtbij dan wat jij schrijft. Maar wel onder de noemer 'in de rouw'.
Je schrijft gezin met drie kinderen. Heb je een partner?
Ik heb dus inderdaad een partner. Hij is heel lief en steunt me waar hij kan, maar hij voelt niet mijn verdriet.
En wat betreft je oma, heb je een goede band met haar? Dat iemand oud is, wil niet zeggen dat het niet moeilijk is om ze los te laten. En kende je die 26 jarige goed?
vrijdag 3 januari 2020 20:06
Wat enorm heftig, Honing. Gecondoleerd.
Er was/is een rouwtopic hier. Niet heel actief meer want voor de vaste kern is het nu zo'n beetje een jaar/2 jaar geleden maar wellicht vind je daar nog wat troost en herkenning:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... ?start=400
Voor mij is het nu 2 jaar geleden dat mijn vader kwam te overlijden. Kwakkelde wel maar boem! daar kwam de diagnose: uitgezaaide kanker en 5 dagen later was ie dood. Ik ben echt heel diep gegaan en dat topic heeft mij zo ontzettend veel geholpen destijds.
Ik kan nu wel zeggen dat 2 jaar later de boel eindelijk in een rustiger vaarwater terecht is gekomen. Het gemis wordt niet minder. Ik vind het soms echt niet te doen maar de acute pijn en shock zijn wel weg. Ik begin steeds meer te accepteren dat dit is hoe het is en voor altijd zal zijn ook al is het soms toch nog wat onwerkelijk.
Heel veel sterkte de komende tijd. Het is niet niks
Er was/is een rouwtopic hier. Niet heel actief meer want voor de vaste kern is het nu zo'n beetje een jaar/2 jaar geleden maar wellicht vind je daar nog wat troost en herkenning:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... ?start=400
Voor mij is het nu 2 jaar geleden dat mijn vader kwam te overlijden. Kwakkelde wel maar boem! daar kwam de diagnose: uitgezaaide kanker en 5 dagen later was ie dood. Ik ben echt heel diep gegaan en dat topic heeft mij zo ontzettend veel geholpen destijds.
Ik kan nu wel zeggen dat 2 jaar later de boel eindelijk in een rustiger vaarwater terecht is gekomen. Het gemis wordt niet minder. Ik vind het soms echt niet te doen maar de acute pijn en shock zijn wel weg. Ik begin steeds meer te accepteren dat dit is hoe het is en voor altijd zal zijn ook al is het soms toch nog wat onwerkelijk.
Heel veel sterkte de komende tijd. Het is niet niks
vrijdag 3 januari 2020 20:07
Bedankt voor je tip,voor mijn kinderen is het ook lastig dus wie weet..
vrijdag 3 januari 2020 20:08
Gecondoleerd. wat heftig wat je hebt meegemaakt.
6 jaar geleden tussen kerst en oud en nieuw in is mijn moeder overleden. Ze was wel al veel langer ziek maar toch. tijd doet veel maar niet alles, ik mis haar nog heel vaak. maar ik kan er inmiddels wel mee omgaan. en ik ken het gevoel dat de wereld door gaat heel erg goed, ik vond het niet eerlijk om vrolijke mensen op straat te zien, aangezien het een dag later oud en nieuw was. het was zo raar, ik had de neiging om heel hard te schreeuwen naar ze.
veel sterkte, en je zegt dat je moet gaan werken maar dat moet natuurlijk nog niet. neem de tijd en loop jezelf niet voorbij en doe je zeker niet anders voor want dan komt de rouw op een later moment misschien dubbel zo hard terug.
6 jaar geleden tussen kerst en oud en nieuw in is mijn moeder overleden. Ze was wel al veel langer ziek maar toch. tijd doet veel maar niet alles, ik mis haar nog heel vaak. maar ik kan er inmiddels wel mee omgaan. en ik ken het gevoel dat de wereld door gaat heel erg goed, ik vond het niet eerlijk om vrolijke mensen op straat te zien, aangezien het een dag later oud en nieuw was. het was zo raar, ik had de neiging om heel hard te schreeuwen naar ze.
veel sterkte, en je zegt dat je moet gaan werken maar dat moet natuurlijk nog niet. neem de tijd en loop jezelf niet voorbij en doe je zeker niet anders voor want dan komt de rouw op een later moment misschien dubbel zo hard terug.
Don't cry, buy a bag and move on.
vrijdag 3 januari 2020 20:09
Hey honingdropje. Hier ook een enig kind met een ouder die zich op een avond niet zo lekker voelde en de volgende dag niet meer wakker is geworden. Zomaar, plots weg. Mijn andere ouder belde me ‘s morgens op terwijl ik 2000 km verderop vakantie ‘vierde’. Het is ‘al’ 5 maanden geleden, maar ik begrijp precies wat je doormaakt. Het voelt een beetje alsof ik de laatste tijd pas besef wat er gebeurd is en dat het alleen nog een ouder en ik zijn die er iets van moeten maken. En dan wonen we ook nog 250 km van elkaar...
Heb je vrienden, collega’s of kennissen die ook een ouder verloren op relatief jonge leeftijd? Aan hen heb ik wel steun wb. (sociale) situaties* die je alleen tegenkomt als je het zelf hebt meegemaakt.
* Denk aan kennissen die je weken of maanden later tegenkomt en die vraagt hoe het gaat met (overleden) ouder omdat ze die al een tijdje niet meer gezien hebben... Of je gaat 2 weken erna op semi-verplicht babybezoek en de ouders vragen - terwijl ze weten wat er gebeurd is - of je niet ook een kind zou willen...
Heb je vrienden, collega’s of kennissen die ook een ouder verloren op relatief jonge leeftijd? Aan hen heb ik wel steun wb. (sociale) situaties* die je alleen tegenkomt als je het zelf hebt meegemaakt.
* Denk aan kennissen die je weken of maanden later tegenkomt en die vraagt hoe het gaat met (overleden) ouder omdat ze die al een tijdje niet meer gezien hebben... Of je gaat 2 weken erna op semi-verplicht babybezoek en de ouders vragen - terwijl ze weten wat er gebeurd is - of je niet ook een kind zou willen...
vrijdag 3 januari 2020 20:13
Ik vond het ook gewoon mooi zonder kinderen hoor; het gaat over verdriet toelaten en er niet bang voor zijn. “Soms is het al minder erg als verdriet weet dat het er ook mag zijn”.Honingdropje2 schreef: ↑03-01-2020 20:07Bedankt voor je tip,voor mijn kinderen is het ook lastig dus wie weet..
En verder sterkte natuurlijk!
vrijdag 3 januari 2020 20:17
Hey, allereerst gecondeleerd met het verlies. Het is nu nog maar zo kort geleden. Alles nog onwerkelijk ja alles gaat door.. maar verdriet moet een plekje gaan krijgen. De dromen zeggen al genoeg..je ben alle indrukken aan het verwerken.
Ik was zelf 23 jaar toen mijn moeder opeens wegviel..ook met mijn vader haar geprobeerd te reanimeren helaas. Heb er jaren last van gehad. Nu 15 jaar later gaat het goed gemis blijft.. Wil je praten kan je mij een berichtje sturen. Sterkte en let op jezelf.ook je kinderen mogen zien dat je verdriet heb
Ik was zelf 23 jaar toen mijn moeder opeens wegviel..ook met mijn vader haar geprobeerd te reanimeren helaas. Heb er jaren last van gehad. Nu 15 jaar later gaat het goed gemis blijft.. Wil je praten kan je mij een berichtje sturen. Sterkte en let op jezelf.ook je kinderen mogen zien dat je verdriet heb
vrijdag 3 januari 2020 20:18
Ja gek hè, om dan zo met zn tweetjes achter te blijven. Ik heb ooit nog een broertje gehad die al is overleden toen ik 11 was dus nu is ons gezin gehalveerd. Ik voel me ook nogal verantwoordelijk voor mn vader, die is 74 en kan bij wijze van spreken nog geen ei bakken. Hij werkt overigens nog wel.Mijn moeder was echt degene die het huishouden draaide. Dus nu heb ik echt het gevoel dat ik voor m moet zorgen ofzo...heb jij dat ook met jouw ouder?PiNuts14 schreef: ↑03-01-2020 20:09Hey honingdropje. Hier ook een enig kind met een ouder die zich op een avond niet zo lekker voelde en de volgende dag niet meer wakker is geworden. Zomaar, plots weg. Mijn andere ouder belde me ‘s morgens op terwijl ik 2000 km verderop vakantie ‘vierde’. Het is ‘al’ 5 maanden geleden, maar ik begrijp precies wat je doormaakt. Het voelt een beetje alsof ik de laatste tijd pas besef wat er gebeurd is en dat het alleen nog een ouder en ik zijn die er iets van moeten maken. En dan wonen we ook nog 250 km van elkaar...
Heb je vrienden, collega’s of kennissen die ook een ouder verloren op relatief jonge leeftijd? Aan hen heb ik wel steun wb. (sociale) situaties* die je alleen tegenkomt als je het zelf hebt meegemaakt.
* Denk aan kennissen die je weken of maanden later tegenkomt en die vraagt hoe het gaat met (overleden) ouder omdat ze die al een tijdje niet meer gezien hebben... Of je gaat 2 weken erna op semi-verplicht babybezoek en de ouders vragen - terwijl ze weten wat er gebeurd is - of je niet ook een kind zou willen...
Verder herkenbaar wat je schrijft dat mensen soms vreemd reageren...er kwam om 1 januari een kennisje langswaaien (in het kielzog van een vriendin) die er gewoon mis over zei, terwijl ik haar nog helemaal niet gesproken of zelfs maar app contact heb gehad. Ik begon te twijfelen of ze het überhaupt wel wist. Ja ze wist het wel, maar ze dacht dat het voor mij lastig was om erover te beginnen.ja. ok, dit gekke genegeerd vond ik dus veel lastiger..
vrijdag 3 januari 2020 20:19
Dank je voor je lieve bericht en wat heftig dat je dit al zo jong hebt moeten meemaken..!Zomerelfje schreef: ↑03-01-2020 20:17Hey, allereerst gecondeleerd met het verlies. Het is nu nog maar zo kort geleden. Alles nog onwerkelijk ja alles gaat door.. maar verdriet moet een plekje gaan krijgen. De dromen zeggen al genoeg..je ben alle indrukken aan het verwerken.
Ik was zelf 23 jaar toen mijn moeder opeens wegviel..ook met mijn vader haar geprobeerd te reanimeren helaas. Heb er jaren last van gehad. Nu 15 jaar later gaat het goed gemis blijft.. Wil je praten kan je mij een berichtje sturen. Sterkte en let op jezelf.ook je kinderen mogen zien dat je verdriet heb
vrijdag 3 januari 2020 20:23
Goh, dat is ook hefyig geweest zo in 5 dagen! Tnx ik ga het lezen! Ja het gemis is ook wat ik het meeste vrees komende tijd. Ik ging al gauw 2 x in de week ff een kop koffie bij dr drinken. Nu is alles door de feestdagen een beetje gek, maar als mn normale ritme weer begint, zal er echt een gat vallen.Lady_Day schreef: ↑03-01-2020 20:06Wat enorm heftig, Honing. Gecondoleerd.
Er was/is een rouwtopic hier. Niet heel actief meer want voor de vaste kern is het nu zo'n beetje een jaar/2 jaar geleden maar wellicht vind je daar nog wat troost en herkenning:
psyche/wat-hielp-jou-tijdens-rouw-deel- ... ?start=400
Voor mij is het nu 2 jaar geleden dat mijn vader kwam te overlijden. Kwakkelde wel maar boem! daar kwam de diagnose: uitgezaaide kanker en 5 dagen later was ie dood. Ik ben echt heel diep gegaan en dat topic heeft mij zo ontzettend veel geholpen destijds.
Ik kan nu wel zeggen dat 2 jaar later de boel eindelijk in een rustiger vaarwater terecht is gekomen. Het gemis wordt niet minder. Ik vind het soms echt niet te doen maar de acute pijn en shock zijn wel weg. Ik begin steeds meer te accepteren dat dit is hoe het is en voor altijd zal zijn ook al is het soms toch nog wat onwerkelijk.
Heel veel sterkte de komende tijd. Het is niet niks
Wel goed te horen dat je nu na 2 jaar wat meer acceptatie gaat voelem
vrijdag 3 januari 2020 20:25
Heb jij ook dat het elk jaar met de feestdagen weer terugkomt, dat gevoel? Daar ben ik een beetje bang voor.daenerys79 schreef: ↑03-01-2020 20:08Gecondoleerd. wat heftig wat je hebt meegemaakt.
6 jaar geleden tussen kerst en oud en nieuw in is mijn moeder overleden. Ze was wel al veel langer ziek maar toch. tijd doet veel maar niet alles, ik mis haar nog heel vaak. maar ik kan er inmiddels wel mee omgaan. en ik ken het gevoel dat de wereld door gaat heel erg goed, ik vond het niet eerlijk om vrolijke mensen op straat te zien, aangezien het een dag later oud en nieuw was. het was zo raar, ik had de neiging om heel hard te schreeuwen naar ze.
veel sterkte, en je zegt dat je moet gaan werken maar dat moet natuurlijk nog niet. neem de tijd en loop jezelf niet voorbij en doe je zeker niet anders voor want dan komt de rouw op een later moment misschien dubbel zo hard terug.
Je hebt gelijk mbt werken. Ik wil het wel gaan proberen, maar moet mezelf idd wel in acht nemen.
vrijdag 3 januari 2020 20:30
Wat verdrietig. Mij is hetzelfde 4 jaar geleden overkomen. Ik had haar aan de telefoon en toen ik een half uur later bij haar kwam was ze er niet meer wat er toen gebeurde was voor mij erg traumatisch.
Ook ik moest door voor de kinderen, was net gescheiden en had een nieuwe baan. Tijd om te rouwen? Waar moest ik dat vandaan halen?
Neem de tijd, verdrietig zijn mag vergeet dat niet! Kinderen mogen ook zien dat hun moeder verdrietig is.
Als je behoefte hebt te praten mag je me altijd een PB sturen.
Ook ik moest door voor de kinderen, was net gescheiden en had een nieuwe baan. Tijd om te rouwen? Waar moest ik dat vandaan halen?
Neem de tijd, verdrietig zijn mag vergeet dat niet! Kinderen mogen ook zien dat hun moeder verdrietig is.
Als je behoefte hebt te praten mag je me altijd een PB sturen.
vrijdag 3 januari 2020 20:41
ja, ik denk veel meer aan haar in deze periode. alle dingen die ze niet meer meemaakt en ik meemaak zonder haarHoningdropje2 schreef: ↑03-01-2020 20:25Heb jij ook dat het elk jaar met de feestdagen weer terugkomt, dat gevoel? Daar ben ik een beetje bang voor.
Je hebt gelijk mbt werken. Ik wil het wel gaan proberen, maar moet mezelf idd wel in acht nemen.
Don't cry, buy a bag and move on.
vrijdag 3 januari 2020 20:43
- prive -
Ik snap dat je het niet volledig kunt delen met je partner. Hij kent niet jouw jeugdherinneringen en al het andere dat je deelde met je moeder. Als het zo snel gaat lijkt dat me helemaal lastig.
Knuffel voor jou.
Ik snap dat je het niet volledig kunt delen met je partner. Hij kent niet jouw jeugdherinneringen en al het andere dat je deelde met je moeder. Als het zo snel gaat lijkt dat me helemaal lastig.
Knuffel voor jou.
moon-alisa wijzigde dit bericht op 18-01-2020 16:36
83.24% gewijzigd
Je kunt méér.
vrijdag 3 januari 2020 20:54
Hier precies dezelfde situatie, maar (gelukkig) wel 15 jaar jonger en nog werkend - qua dag-/weekritme wel handig. Gelukkig is hij erg zelfredzaam geworden (de eerste was zat wel op een programma van 4 uurHoningdropje2 schreef: ↑03-01-2020 20:18Ja gek hè, om dan zo met zn tweetjes achter te blijven. Ik heb ooit nog een broertje gehad die al is overleden toen ik 11 was dus nu is ons gezin gehalveerd. Ik voel me ook nogal verantwoordelijk voor mn vader, die is 74 en kan bij wijze van spreken nog geen ei bakken. Hij werkt overigens nog wel.Mijn moeder was echt degene die het huishouden draaide. Dus nu heb ik echt het gevoel dat ik voor m moet zorgen ofzo...heb jij dat ook met jouw ouder?
Verder herkenbaar wat je schrijft dat mensen soms vreemd reageren...er kwam om 1 januari een kennisje langswaaien (in het kielzog van een vriendin) die er gewoon mis over zei, terwijl ik haar nog helemaal niet gesproken of zelfs maar app contact heb gehad. Ik begon te twijfelen of ze het überhaupt wel wist. Ja ze wist het wel, maar ze dacht dat het voor mij lastig was om erover te beginnen.ja. ok, dit gekke genegeerd vond ik dus veel lastiger..
) en vindt hij koken intussen wel leuk en verzamelt hij veel basisrecepten. Maakt ook elke twee weken wel hetzelfde, maar het is wel altijd vers en zelfgemaakt. Maar ik maak wel altijd vanalles als ik er ben voor in de diepvries (nu ook weer), heb namelijk een beetje hetzelfde gevoel. Heeft je vader wel een netwerk van vrienden? En een (druk?) sociaal leven? Dat is hier gelukkig wel zo. Ik ken ook kennissen die hetzelfde meemaakten waar dit ontbreekt, en waar de achtergebleven ouder eigenlijk stil blijft staan en weinig dingen meer onderneemt. Aan de andere kant ken ik ook weer een ander met een ouder die relatief snel de draad weer oppakte, incl een nieuwe partner (is ook wel lastig/dubbel als kind).
Wat ik trouwens ook had is dat vrienden, kennissen en collega’s spontaan vertellen over de dood van hun ouder (of grootouder). Soms erg gedetailleerd en dat ik zoiets had van ‘waarom vertel je me dit?’
Intussen weet ik dus wel van ieder van hen of ze een ouder verloren, hoe, wanneer, enz. En ergens voelt dat wel minder eenzaam... Hier trouwens precies hetzelfde wat jij beschrijft van een kennis, maar hier was het een (schoon)familielid die heel goed van het overlijden wist en nota bene jaren geleden in dezelfde situatie zat, maar hij heeft er ook met geen woord over gerept. Zelfs geen condoleance toen we hem een drietal weken nadien zagen. Vond het heel raar. Maar tegelijk: veel mensen vinden het heel lastig om met zo’n situatie om te gaan en misschien is dat hun enige manier om mee om te gaan...
vrijdag 3 januari 2020 21:37
Vind het wel raar als mensen er niks over zeggen. Je begint toch in ieder geval met condoleren? Daarna merk je wel of het gesprek meer serieus wordt of meer richting koetjes en kalfjes gaat.
Maar come on, je hebt je moeder verloren. Niet de achterbuurvrouw.
- prive -
Maar come on, je hebt je moeder verloren. Niet de achterbuurvrouw.
- prive -
moon-alisa wijzigde dit bericht op 18-01-2020 16:37
70.46% gewijzigd
Je kunt méér.
vrijdag 3 januari 2020 21:46
* poef, zie net je verzoek om niet te quoten
@ Mona lisa
Ja ik snap wat je bedoelt over je oma, zo iemand hoort gewoon bij je jeugd, dat is toch wel ff iets als dat wegvalt.
Klinkt alsof je toch wel wat belangrijke momenten hebt gedeeld met die 26 jarige. Blijkbaar had het dus ook meer impact dan je verwacht had. Inderdaad wel fijn om het er dan toch even met mensen over te hebben..
@ Mona lisa
Ja ik snap wat je bedoelt over je oma, zo iemand hoort gewoon bij je jeugd, dat is toch wel ff iets als dat wegvalt.
Klinkt alsof je toch wel wat belangrijke momenten hebt gedeeld met die 26 jarige. Blijkbaar had het dus ook meer impact dan je verwacht had. Inderdaad wel fijn om het er dan toch even met mensen over te hebben..
vrijdag 3 januari 2020 21:52
Hier ook, letterlijk de dag na het overlijden zitten we bij mn schoonouders om de twee jongste kinderen op te halen. Komt mn mans nichtje van 16 binnen. Mompelt iets van "hoi" en ploft op de bank. Ik en oudste zoon (13) zaten daar met betraande gezichten...raar moment. Heb me wel voorgenomen om mijn kinderen te leren dat ze echt even moeten condoleren in zo'n situatie, of ze het nu ongemakkelijk vinden of niet. Natuurlijk kan ik relativeren dat ze pas 16 is, maar op dat moment voelde dat echt niet fijn.PiNuts14 schreef: ↑03-01-2020 20:54Hier precies dezelfde situatie, maar (gelukkig) wel 15 jaar jonger en nog werkend - qua dag-/weekritme wel handig. Gelukkig is hij erg zelfredzaam geworden (de eerste was zat wel op een programma van 4 uur
Heeft je vader wel een netwerk van vrienden? En een (druk?) sociaal leven? Dat is hier gelukkig wel zo. Ik ken ook kennissen die hetzelfde meemaakten waar dit ontbreekt, en waar de achtergebleven ouder eigenlijk stil blijft staan en weinig dingen meer onderneemt. Aan de andere kant ken ik ook weer een ander met een ouder die relatief snel de draad weer oppakte, incl een nieuwe partner (is ook wel lastig/dubbel als kind).
Wat ik trouwens ook had is dat vrienden, kennissen en collega’s spontaan vertellen over de dood van hun ouder (of grootouder). Soms erg gedetailleerd en dat ik zoiets had van ‘waarom vertel je me dit?’
Hier trouwens precies hetzelfde wat jij beschrijft van een kennis, maar hier was het een (schoon)familielid die heel goed van het overlijden wist en nota bene jaren geleden in dezelfde situatie zat, maar hij heeft er ook met geen woord over gerept. Zelfs geen condoleance toen we hem een drietal weken nadien zagen. Vond het heel raar. Maar tegelijk: veel mensen vinden het heel lastig om met zo’n situatie om te gaan en misschien is dat hun enige manier om mee om te gaan...
Overigens heeft mijn vader wel zn werk en hij heeft nog wat familie (wel op afstand ) Hij is wat stil van zichzelf, mijn moeder was de sociale van hen twee. Maar misschien gaat ie wat meer uit zn schulp kruipen. Ik hoop het.
vrijdag 3 januari 2020 21:56
Gecondoleerd TO! Lijkt me erg moeilijk. Ook voor je kinderen. Ik ben erg hecht met mijn ouders, ik zou niet weten hoe ik zonder ze zou moeten leven.
(liever niet quoten, misschien haal ik ivm herkenbaarheid nog details weg)
Ik ben opgegroeid met mijn oma in huis, 20 jaar heb ik met haar samen gewoond. Uiteindelijk ben ik het huis uitgegaan en mijn oma ook; ze had Alzheimer en op een gegeven moment konden we met mantelzorg niet goed genoeg meer voor haar zorgen. Ze is een paar maanden geleden overleden. Ik heb er vrede mee, het is beter zo en ze was ook al behoorlijk op leeftijd. Maar was toch mijn lieve mooie omie, en ik mis haar ook. Vlak na haar overlijden ging ook mijn relatie uit. De afgelopen tijd zijn we druk geweest met de verkoop van het huis en het afhandelen van zaken. Nu is er wat meer rust en merk ik dat ik het af en toe erg moeilijk heb. Mijn hoofd zit vol van alles wat er gebeurd is, ik merk dat ik nu echt moet gaan verwerken (relatie was eigenlijk niet gezond, hij had oa een moeilijke relatie met alcohol. Gelukkig zoekt hij nu hulp.)
(liever niet quoten, misschien haal ik ivm herkenbaarheid nog details weg)
Ik ben opgegroeid met mijn oma in huis, 20 jaar heb ik met haar samen gewoond. Uiteindelijk ben ik het huis uitgegaan en mijn oma ook; ze had Alzheimer en op een gegeven moment konden we met mantelzorg niet goed genoeg meer voor haar zorgen. Ze is een paar maanden geleden overleden. Ik heb er vrede mee, het is beter zo en ze was ook al behoorlijk op leeftijd. Maar was toch mijn lieve mooie omie, en ik mis haar ook. Vlak na haar overlijden ging ook mijn relatie uit. De afgelopen tijd zijn we druk geweest met de verkoop van het huis en het afhandelen van zaken. Nu is er wat meer rust en merk ik dat ik het af en toe erg moeilijk heb. Mijn hoofd zit vol van alles wat er gebeurd is, ik merk dat ik nu echt moet gaan verwerken (relatie was eigenlijk niet gezond, hij had oa een moeilijke relatie met alcohol. Gelukkig zoekt hij nu hulp.)
vrijdag 3 januari 2020 22:35
Ik heb geen ervaring met het overlijden van 1 van mijn ouders gelukkig.
Helaas is wel vorig jaar juli mijn man overleden na een ziekte bed van nog geen half jaar. Ik heb er zelf ook een topic over geopend.
Het is nu bijna een half jaar geleden maar ik zit nog steeds middenin de rouw. Vanaf aanstaande maandag zal ik weer full time werken, dat voelt raar. Dan is het weer als voordat mijn man ziek werd, alsof er niets veranderd is maar ondertussen is mijn hele leven overhoop gehaald.
Ik ben nu bezig om het hele ziekte proces op papier te zetten, dat helpt mij enorm met de verwerking.
Misschien helpt het voor jou ook om je gevoelens op papier te zetten of om een soort dagboek bij te houden.
Helaas is wel vorig jaar juli mijn man overleden na een ziekte bed van nog geen half jaar. Ik heb er zelf ook een topic over geopend.
Het is nu bijna een half jaar geleden maar ik zit nog steeds middenin de rouw. Vanaf aanstaande maandag zal ik weer full time werken, dat voelt raar. Dan is het weer als voordat mijn man ziek werd, alsof er niets veranderd is maar ondertussen is mijn hele leven overhoop gehaald.
Ik ben nu bezig om het hele ziekte proces op papier te zetten, dat helpt mij enorm met de verwerking.
Misschien helpt het voor jou ook om je gevoelens op papier te zetten of om een soort dagboek bij te houden.
vrijdag 3 januari 2020 22:52
Oh, pinkwombat! Dat topic heb ik gelezen! Je hebt daarin heel gedetailleerd vertelt hoe het allemaal gegaan was..Ben pas wat later begonnen met mee lezen, maar heb uiteindelijk je hele topic gelezen. Ik vond dat echt zo heftig! Ik kan me herinneren dat je ook nog met hem samen een nieuw huis hebt gekocht waarin hij uiteindelijk niet meer gewoond heeft toch?
Ik kan me voorstellen dat het gek is om weer te gaan werken, ik heb daar een beetje hetzelfde bij als jij, dat het dan zogenaamd allemaal weer "normaal" is, terwijl dat niet zo is. Maar ik vind jouw situatie wel echt heel erg. Gaat het je lukken maandag, denk je? Heb je afgelopen tijd al wel wat gewerkt, minder uren oid?
Ik kan me voorstellen dat het gek is om weer te gaan werken, ik heb daar een beetje hetzelfde bij als jij, dat het dan zogenaamd allemaal weer "normaal" is, terwijl dat niet zo is. Maar ik vind jouw situatie wel echt heel erg. Gaat het je lukken maandag, denk je? Heb je afgelopen tijd al wel wat gewerkt, minder uren oid?
