Psyche
alle pijlers
Mid 30's en onrustig
donderdag 22 maart 2018 17:05
Of eigenlijk ben ik altijd al onrustig (of ondernemend, nieuwsgierig, actief etc) geweest, maar misschien raakt het nu wat meer aan de oppervlakte vanwege mijn leeftijd. En ik wil er graag over schrijven.
Sinds ik vijfendertig ben geworden zit ik sowieso te dubben met het vraagstuk 'kinderen'. Hierover heb ik me al eerder geuit op dit forum. Zoiets is niet ineens 'opgelost' en het blijft me dan ook best bezighouden. Maar er is meer. Ik ben een controlefreak. Ik hou van mijn baan (hoek van recht) en kan daar mijn kwaliteiten en plezier in kwijt. Hoe hectisch het ook kan zijn, ik ben er dol op. Het bezig zijn, dingen moeten regelen, voel me er fijn bij. Thuis stil op de bank zitten, daar ben ik niet goed in. Als dierbaren problemen hebben en me om hulp vragen, dan doe ik dat met liefde en stort ik me daarop in mijn vrije tijd (tot op zekere hoogte en dat is niet constant aan de hand).
Op zich prima allemaal, maar toch kan ik me weleens afvragen hoe anderen dat doen: tot rust komen? Ik ben laatst een paar dagen er tussenuit gegaan bewust alleen, maar merkte dat het zelfs toen niet goed lukte. Veel bezig met thuisfront en zelfs mijn werk miste ik.
Ik zou eens willen sparren hier met mensen die het herkennen. Die een leven leiden die momenteel nog erg in het teken van carrière staat maar waar andere onderwerpen ook de kop opsteken. Mensen vragen toch weleens hoe je leven er over vijf jaar uitziet? Nou, ik heb werkelijk geen idee. En ergens voelt dat goed, maar ook onzeker en wat verward. Mijn vriend vindt dat ik maar doorga, maar deels voel ik me daar ook fijn bij. Niet eens om iets te vermijden, maar wel voor een voldaan gevoel en iets kunnen betekenen mischien?
Sinds ik vijfendertig ben geworden zit ik sowieso te dubben met het vraagstuk 'kinderen'. Hierover heb ik me al eerder geuit op dit forum. Zoiets is niet ineens 'opgelost' en het blijft me dan ook best bezighouden. Maar er is meer. Ik ben een controlefreak. Ik hou van mijn baan (hoek van recht) en kan daar mijn kwaliteiten en plezier in kwijt. Hoe hectisch het ook kan zijn, ik ben er dol op. Het bezig zijn, dingen moeten regelen, voel me er fijn bij. Thuis stil op de bank zitten, daar ben ik niet goed in. Als dierbaren problemen hebben en me om hulp vragen, dan doe ik dat met liefde en stort ik me daarop in mijn vrije tijd (tot op zekere hoogte en dat is niet constant aan de hand).
Op zich prima allemaal, maar toch kan ik me weleens afvragen hoe anderen dat doen: tot rust komen? Ik ben laatst een paar dagen er tussenuit gegaan bewust alleen, maar merkte dat het zelfs toen niet goed lukte. Veel bezig met thuisfront en zelfs mijn werk miste ik.
Ik zou eens willen sparren hier met mensen die het herkennen. Die een leven leiden die momenteel nog erg in het teken van carrière staat maar waar andere onderwerpen ook de kop opsteken. Mensen vragen toch weleens hoe je leven er over vijf jaar uitziet? Nou, ik heb werkelijk geen idee. En ergens voelt dat goed, maar ook onzeker en wat verward. Mijn vriend vindt dat ik maar doorga, maar deels voel ik me daar ook fijn bij. Niet eens om iets te vermijden, maar wel voor een voldaan gevoel en iets kunnen betekenen mischien?
dinsdag 27 maart 2018 15:51
Bedankt voor jullie kennisoverdracht 
. Ik voel me niet naïef, ben me bewust van mijn leeftijd, maar de kinderwens heeft nooit gespeeld en nu ook nog geen klapperende eierstokken, dus ga daarom niets overhaasten vanwege mijn discutabele leeftijd. Dat moet de motivatie niet zijn, niet voor mij althans. Ik ben me er ook bewust van dat er een moment kan komen dat het te laat is. Dan moet dat zo zijn, daar geloof ik in.
. Ik voel me niet naïef, ben me bewust van mijn leeftijd, maar de kinderwens heeft nooit gespeeld en nu ook nog geen klapperende eierstokken, dus ga daarom niets overhaasten vanwege mijn discutabele leeftijd. Dat moet de motivatie niet zijn, niet voor mij althans. Ik ben me er ook bewust van dat er een moment kan komen dat het te laat is. Dan moet dat zo zijn, daar geloof ik in.
dinsdag 27 maart 2018 16:02
Ik denk dat je veel te moeilijk denkt. Of eigenlijk; veel te veel denkt. Als je thuis zit en ondertussen gaat denken: zou die mij nodig hebben, wat gebeurt er op werk, wil ik nog kinderen en ben ik onrustig, dan ja dan wordt je onrustig. Ook je altijd andere willen helpen komt daardoor. Ik zeg niet dat het niet lief van je is maar zeg eerlijk, je doet het ook om je hoofd te kunnen uitschakelen terwijl dit niet werkt. Daarna begint het denken weer opnieuw. Je moet beginnen met jezelf en niet altijd een bezigheid te vinden om niet te hoeven denken maar je hoofd trainen om niet in elke gedachte mee te gaan. Dat is namelijk te leren. Ik zou beginnen met jezelf wat meer onder controle te krijgen en dan komt het antwoord of je kinderen wil vanzelf wel.
dinsdag 27 maart 2018 16:03
Ok, als het geen must is voor je, dan maakt het allemaal niet zoveel uit en hoef je je er ook niet zo druk om te maken.Jetttt schreef: ↑27-03-2018 15:51Bedankt voor jullie kennisoverdracht
Heel afgezaagd misschien, maar mediteren kan wel echt helpen om tot rust te komen. Net als lichaamsbeweging, bij voorkeur in de natuur. Je hoeft jezelf niet te drillen, juist voor een onrustig type kan wandelen heel ontspannend werken, zonder enig doel een beetje door de natuur banjeren kan echt werken.
dinsdag 27 maart 2018 16:08
Ja en nee, tuurlijk moet je het (kinderen krijgen) niet zomaar doen om je leeftijd maar je moet wel iets gaan doen om een beetje rust te krijgen. Het moment dat je wel of geen kinderen wil en dit ook zeker weet komt niet vanzelf, daar moet je wel zelf iets aan/voor doen. Ik heb het idee dat je jezelf een beetje voorbij gaat qua wat je voelt maar je heel erg laat opjagen door je eigen gedachtes. Zou mindfullness niks voor je zijn? Het is minder zweverig dan het klinkt. Ik heb er veel aangehad.Jetttt schreef: ↑27-03-2018 15:51Bedankt voor jullie kennisoverdracht
dinsdag 27 maart 2018 16:37
Daar heb je zeker een punt mee! Rust pakken en vinden is absoluut een aandachtspunt voor me!April2018april schreef: ↑27-03-2018 16:02Ik denk dat je veel te moeilijk denkt. Of eigenlijk; veel te veel denkt. Als je thuis zit en ondertussen gaat denken: zou die mij nodig hebben, wat gebeurt er op werk, wil ik nog kinderen en ben ik onrustig, dan ja dan wordt je onrustig. Ook je altijd andere willen helpen komt daardoor. Ik zeg niet dat het niet lief van je is maar zeg eerlijk, je doet het ook om je hoofd te kunnen uitschakelen terwijl dit niet werkt. Daarna begint het denken weer opnieuw. Je moet beginnen met jezelf en niet altijd een bezigheid te vinden om niet te hoeven denken maar je hoofd trainen om niet in elke gedachte mee te gaan. Dat is namelijk te leren. Ik zou beginnen met jezelf wat meer onder controle te krijgen en dan komt het antwoord of je kinderen wil vanzelf wel.
dinsdag 27 maart 2018 16:40
Ik ben dol op het buitenleven en ben dan ook graag buiten: wandelen, fietsen, allemaal leuk. En waar ik met dit mooiere weer ook echt meer zin in krijg en meer tijd voor maak. Mediteren heb ik minder mee, alhoewel het buitenzijn ook een vorm van meditatie kan zijn natuurlijk.Lil0u schreef: ↑27-03-2018 16:03Ok, als het geen must is voor je, dan maakt het allemaal niet zoveel uit en hoef je je er ook niet zo druk om te maken.
Heel afgezaagd misschien, maar mediteren kan wel echt helpen om tot rust te komen. Net als lichaamsbeweging, bij voorkeur in de natuur. Je hoeft jezelf niet te drillen, juist voor een onrustig type kan wandelen heel ontspannend werken, zonder enig doel een beetje door de natuur banjeren kan echt werken.
dinsdag 27 maart 2018 16:41
Uit ervaring weet ik dat het niks is voor mij. Maar zie mijn onderstaande post, er zijn heus wel dingen die ontspannend werken.April2018april schreef: ↑27-03-2018 16:08Ja en nee, tuurlijk moet je het (kinderen krijgen) niet zomaar doen om je leeftijd maar je moet wel iets gaan doen om een beetje rust te krijgen. Het moment dat je wel of geen kinderen wil en dit ook zeker weet komt niet vanzelf, daar moet je wel zelf iets aan/voor doen. Ik heb het idee dat je jezelf een beetje voorbij gaat qua wat je voelt maar je heel erg laat opjagen door je eigen gedachtes. Zou mindfullness niks voor je zijn? Het is minder zweverig dan het klinkt. Ik heb er veel aangehad.
woensdag 28 maart 2018 22:13
Hoi Jetttttttt 
Mijn gezondheid heeft inderdaad mijn leven vanaf dat moment zeker in een bepaalde richting geduwd. Ik denk persoonlijk dat we niets te zeggen hebben over wat we krijgen in dit leven maar hooguit kunnen we onze houding t.o.v. wat we meemaken beïnvloeden. Ik heb altijd geprobeerd mijn weg te vinden in wat er nog wél mogelijk was. Zo ben ik op mijn 33e afgestudeerd bijvoorbeeld en ben ik afgelopen januari gestart met mijn eigen onderneming.
Ik vind het een heel groot dilemma of ik nu nog met mijn man een kindje wil krijgen en dat is natuurlijk mede ook ingegeven door het feit dat ik me niet fit voel. Ik praat daar regelmatig over met anderen (die ik daar ook wel voor betaal!)
Mocht het bij je passen, kun je altijd overwegen om eens met iemand te gaan kijken naar je leven en er samen over te praten. Voor zover je dat nog niet hebt gedaan.
Zelf vind ik dat heerlijk: iemand die buiten mijn 'kring' staat en mij een spiegel voor kan houden.
Het is helaas een feit dat we onze meest vruchtbare fase hebben gehad. Dat ik misschien niet meteen zwanger zou raken vind ik nog tot daar aan toe... maar de risico's op een kindje met een afwijking worden ook groter en dat zou ik heel erg vinden (hoe groot is mijn wens dan? en kan ik met mijn gezondheid dat aan).
Was er maar een pasklaar antwoord. Het vraagt van ons dat we goed voor onszelf zorgen op elk vlak en dat we doen wat nodig is voor onszelf. Dat we een stap durven zetten als we vastlopen. Dat houd ik mezelf voor en als ik dan straks te oud ben of het wil niet meer, dan is dat wat het is. Dan weet ik en kan ik eerlijk tegen mezelf zeggen dat ik mijn uiterste best heb gedaan om in contact te zijn en blijven met wat belangrijk was voor mij in het NU.
Want ik leef NU en ik kan niet in de toekomst kijken. Mocht ik er dan heel veel verdriet van krijgen (ik heb al genoeg verdriet m.b.t. m'n gezondheid en de impact dat dat heeft) dan weet ik dat ik daar ook uit kom. Net als dat ik inmiddels besef dat mijn ziekte mij ook positieve dingen heeft gebracht. Ik ben er een krachtig persoon door geworden.
Succes met wat er speelt in jouw leven! Dikke knuffel
Mijn gezondheid heeft inderdaad mijn leven vanaf dat moment zeker in een bepaalde richting geduwd. Ik denk persoonlijk dat we niets te zeggen hebben over wat we krijgen in dit leven maar hooguit kunnen we onze houding t.o.v. wat we meemaken beïnvloeden. Ik heb altijd geprobeerd mijn weg te vinden in wat er nog wél mogelijk was. Zo ben ik op mijn 33e afgestudeerd bijvoorbeeld en ben ik afgelopen januari gestart met mijn eigen onderneming.
Ik vind het een heel groot dilemma of ik nu nog met mijn man een kindje wil krijgen en dat is natuurlijk mede ook ingegeven door het feit dat ik me niet fit voel. Ik praat daar regelmatig over met anderen (die ik daar ook wel voor betaal!)
Mocht het bij je passen, kun je altijd overwegen om eens met iemand te gaan kijken naar je leven en er samen over te praten. Voor zover je dat nog niet hebt gedaan.
Zelf vind ik dat heerlijk: iemand die buiten mijn 'kring' staat en mij een spiegel voor kan houden.
Het is helaas een feit dat we onze meest vruchtbare fase hebben gehad. Dat ik misschien niet meteen zwanger zou raken vind ik nog tot daar aan toe... maar de risico's op een kindje met een afwijking worden ook groter en dat zou ik heel erg vinden (hoe groot is mijn wens dan? en kan ik met mijn gezondheid dat aan).
Was er maar een pasklaar antwoord. Het vraagt van ons dat we goed voor onszelf zorgen op elk vlak en dat we doen wat nodig is voor onszelf. Dat we een stap durven zetten als we vastlopen. Dat houd ik mezelf voor en als ik dan straks te oud ben of het wil niet meer, dan is dat wat het is. Dan weet ik en kan ik eerlijk tegen mezelf zeggen dat ik mijn uiterste best heb gedaan om in contact te zijn en blijven met wat belangrijk was voor mij in het NU.
Want ik leef NU en ik kan niet in de toekomst kijken. Mocht ik er dan heel veel verdriet van krijgen (ik heb al genoeg verdriet m.b.t. m'n gezondheid en de impact dat dat heeft) dan weet ik dat ik daar ook uit kom. Net als dat ik inmiddels besef dat mijn ziekte mij ook positieve dingen heeft gebracht. Ik ben er een krachtig persoon door geworden.
Succes met wat er speelt in jouw leven! Dikke knuffel
donderdag 12 april 2018 11:41
Hoi! Sorry voor de late reactie en bedankt voor jouw schrijven, Mary!
Knap hoe je erin staat en je weg gezocht en gevonden hebt. Ik snap je dilemma over het wel of niet kiezen voor een kindje. Heb je wat aan de praathulp die je hebt? Is ook wel een punt van mij hier trouwens, want ook nog eens een psychologische achtergrond en extra kritisch op gesprekspartners helaas. Je tip ging dus ook al wel door mijn hoofd heen: toch iemand vinden met wie ik eens kan praten. Als het een goeie is, dan kan ik me zéker voorstellen dat het kan helpen. Maar ik blijf wat gereserveerd als het hierop aankomt eerlijk gezegd. Tegelijkertijd merk ik ook dat er sinds mijn laatste schrijven hier ook nog veel meer aan de oppervlakte is geraakt, waardoor ik het haast als noodzaak ben gaan voelen om in te grijpen. Er speelt overigens ook het een en ander op mijn werk wat me bezighoudt, dus tja, alles bij elkaar opgesteld, aargh! Ik heb een afspraak gemaakt met iemand die vanuit een invalshoek werkt waaraan ik denk ik wel wat kan hebben. Ben benieuwd.
Ik heb het idee dat de dagen voorbij vliegen en ik er te weinig uithaal. en/of uit kan halen. Vermoeidheid neemt toe, alhoewel wisselend aanwezig, mijn hoofd zit vol vragen en ook verwerking van het verleden (verlies, afsluiten van bepaalde periodes), en de vragen omtrent het wel of niet willen worden van moeder en hoe en wanneer dan, zijn er natuurlijk ook nog. Kortom: hopelijk snel wat meer rust in mijn hoofd.
Knap hoe je erin staat en je weg gezocht en gevonden hebt. Ik snap je dilemma over het wel of niet kiezen voor een kindje. Heb je wat aan de praathulp die je hebt? Is ook wel een punt van mij hier trouwens, want ook nog eens een psychologische achtergrond en extra kritisch op gesprekspartners helaas. Je tip ging dus ook al wel door mijn hoofd heen: toch iemand vinden met wie ik eens kan praten. Als het een goeie is, dan kan ik me zéker voorstellen dat het kan helpen. Maar ik blijf wat gereserveerd als het hierop aankomt eerlijk gezegd. Tegelijkertijd merk ik ook dat er sinds mijn laatste schrijven hier ook nog veel meer aan de oppervlakte is geraakt, waardoor ik het haast als noodzaak ben gaan voelen om in te grijpen. Er speelt overigens ook het een en ander op mijn werk wat me bezighoudt, dus tja, alles bij elkaar opgesteld, aargh! Ik heb een afspraak gemaakt met iemand die vanuit een invalshoek werkt waaraan ik denk ik wel wat kan hebben. Ben benieuwd.
Ik heb het idee dat de dagen voorbij vliegen en ik er te weinig uithaal. en/of uit kan halen. Vermoeidheid neemt toe, alhoewel wisselend aanwezig, mijn hoofd zit vol vragen en ook verwerking van het verleden (verlies, afsluiten van bepaalde periodes), en de vragen omtrent het wel of niet willen worden van moeder en hoe en wanneer dan, zijn er natuurlijk ook nog. Kortom: hopelijk snel wat meer rust in mijn hoofd.
donderdag 12 april 2018 12:12
Als je al zoveel moeite hebt met je eigen hoofd boven water houden en het leven an sich, terwijl je geen kind hebt, dan denk ik dat je beter niet aan een kind kunt beginnen.
Het is namelijk zeer intensief en dan moet je wel stevig in je schoenen staan en over een zekere rust en wijsheid beschikken. Elk kind verdient een ouder die aanwezig is en de zorg aankan.
Als je op je 35e nog zo met jezelf in de knoop zit en zo twijfelt denk ik dat je het maar aan je voorbij moet laten gaan. Als je het echt had gewild, dan was het kind er al wel geweest.
Het is namelijk zeer intensief en dan moet je wel stevig in je schoenen staan en over een zekere rust en wijsheid beschikken. Elk kind verdient een ouder die aanwezig is en de zorg aankan.
Als je op je 35e nog zo met jezelf in de knoop zit en zo twijfelt denk ik dat je het maar aan je voorbij moet laten gaan. Als je het echt had gewild, dan was het kind er al wel geweest.
donderdag 12 april 2018 12:57
Ik zit niet met mezelf in de knoop, het is een samenloop van omstandigheden van de afgelopen maanden die maken dat ik me bewust ben van mijn levensfase en daar vragen over heb.
Fijn dat jij dat niet kent, dat moet vast heel rustig zijn. Het houdt mij echter scherp en het houdt me ook in ontwikkeling.
Fijn dat jij dat niet kent, dat moet vast heel rustig zijn. Het houdt mij echter scherp en het houdt me ook in ontwikkeling.
donderdag 12 april 2018 15:57
Joh, die existentiële vraagstukken dat is iets waar iedereen met vlagen wel over nadenkt.Jetttt schreef: ↑12-04-2018 12:57Ik zit niet met mezelf in de knoop, het is een samenloop van omstandigheden van de afgelopen maanden die maken dat ik me bewust ben van mijn levensfase en daar vragen over heb.
Fijn dat jij dat niet kent, dat moet vast heel rustig zijn. Het houdt mij echter scherp en het houdt me ook in ontwikkeling.
Bij mij begon dat toen op mijn 18e de jongen waarmee ik verkering had plotseling overleed. En het is nog altijd niet opgehouden. Inmiddels is er wel meer berusting gekomen, acceptatie.
Denk je echt dat je de enige bent die nadenkt over het leven?
donderdag 12 april 2018 23:54
Hoi Jetttttttttttttttt,
Ik heb inmiddels zelf ook een achtergrond in de psychologie plus al heeeel wat coaches versleten, dus de 'gesprekspartners/coaches' die ik zoek, moeten wel zwaargewichten zijn. En vandaar dat ik zeg dat ik ze er voor betaal. Ik heb niet genoeg aan een 'vriendin' om het zo maar te zeggen.
Herkenbaar wat je zegt. Dat wat je bezighoudt, houd je scherp en zorgt ook voor persoonlijke ontwikkeling. Ik ben niet van mening dat dat 'klaar' moet zijn ofzo voordat je aan kinderen kunt beginnen. Volgens mij is dat nooit klaar.
Het is wel apart eigenlijk vind ik in het leven, dat heel veel dingen dan ineens weer samenkomen. Soms een beetje 'alle shit op één hoop' ofzo. En dat dat (tijdelijk) extra onrust geeft. En als je dan weer even op adem komt, komt de volgende lading weer. Misschien komt het ook juist omdat we kritisch zijn en als ik voor mezelf spreek: een denker
Goed trouwens dat het zo je aandacht heeft. Ik denk dan maar zo: stap voor stap jouw proces door en weg bewandelen, dan komen er vanzelf 'antwoorden'. Eerlijk zijn en kritisch, maar tegelijk ook lief zijn voor jezelf. Het is wat
Voor mezelf werkt het redelijk dat ik het wat probeer los te laten, maar ondertussen wel de stappen zet die nodig zijn om verder te komen. Soms heb ik aan 3 of 4 gesprekken genoeg met een coach. En het jaar erop kies ik weer een ander waarvan ik denk dat hij/zij wat kan toevoegen. Zo leer ik elke keer bij.
Voor het opstarten van mijn eigen coach-onderneming heb ik nu een businesscoach in de arm genomen. Ik vind het gewoon interessant om met vraagstukken van mezelf bezig te zijn. Sommige zeer pijnlijk en verdrietig en andere inspirerend.
Ik wens je alle goeds toe waar jij mee bezig gaat en sterkte met de lastige uitdagingen. Hopelijk helpt het jou om met iemand samen e.e.a. op een rijtje te zetten. Soms is dat al genoeg om het weer helder voor ogen te zien. De meeste (zo niet alle) antwoorden, liggen in ons zelf
Ik heb inmiddels zelf ook een achtergrond in de psychologie plus al heeeel wat coaches versleten, dus de 'gesprekspartners/coaches' die ik zoek, moeten wel zwaargewichten zijn. En vandaar dat ik zeg dat ik ze er voor betaal. Ik heb niet genoeg aan een 'vriendin' om het zo maar te zeggen.
Herkenbaar wat je zegt. Dat wat je bezighoudt, houd je scherp en zorgt ook voor persoonlijke ontwikkeling. Ik ben niet van mening dat dat 'klaar' moet zijn ofzo voordat je aan kinderen kunt beginnen. Volgens mij is dat nooit klaar.
Het is wel apart eigenlijk vind ik in het leven, dat heel veel dingen dan ineens weer samenkomen. Soms een beetje 'alle shit op één hoop' ofzo. En dat dat (tijdelijk) extra onrust geeft. En als je dan weer even op adem komt, komt de volgende lading weer. Misschien komt het ook juist omdat we kritisch zijn en als ik voor mezelf spreek: een denker
Goed trouwens dat het zo je aandacht heeft. Ik denk dan maar zo: stap voor stap jouw proces door en weg bewandelen, dan komen er vanzelf 'antwoorden'. Eerlijk zijn en kritisch, maar tegelijk ook lief zijn voor jezelf. Het is wat
Voor mezelf werkt het redelijk dat ik het wat probeer los te laten, maar ondertussen wel de stappen zet die nodig zijn om verder te komen. Soms heb ik aan 3 of 4 gesprekken genoeg met een coach. En het jaar erop kies ik weer een ander waarvan ik denk dat hij/zij wat kan toevoegen. Zo leer ik elke keer bij.
Voor het opstarten van mijn eigen coach-onderneming heb ik nu een businesscoach in de arm genomen. Ik vind het gewoon interessant om met vraagstukken van mezelf bezig te zijn. Sommige zeer pijnlijk en verdrietig en andere inspirerend.
Ik wens je alle goeds toe waar jij mee bezig gaat en sterkte met de lastige uitdagingen. Hopelijk helpt het jou om met iemand samen e.e.a. op een rijtje te zetten. Soms is dat al genoeg om het weer helder voor ogen te zien. De meeste (zo niet alle) antwoorden, liggen in ons zelf
vrijdag 13 april 2018 07:17
Ik snap je wel. Ik ben een stuk jonger, en zit op het moment voor mijn gevoel met de keuze om de komende 5 jaar vol voor mijn carrière te gaan; deeltijd hbo naast mijn fulltime management baan, of om dit af te houden omdat ik ook een kinderwens heb.
Ik ga ook goed op drukte, op uitdaging, op kansen, op doelen bereiken. Ik zou dan ook nooit mijn baan helemaal opgeven, denk ik nu. Maar deeltijd HBO ernaast is wel heeeeeeel pittig.
Daarnaast, stel ik doe de opleiding, ben over 5 jaar klaar, dan wil ik daar gebruik van gaan maken... Maar dan gaat de biologische klok ook tikken. En ik weet niet of ik nog wel zo'n uitdagende functie wil als ik moeder ben, alles veranderd dan immers. Ik kan me zo voorstellen dat kinderen opvoeden en alles daaromheen een mooie uitdaging op zich is.
Twijfel dus... al heb ik nooit twijfel gehad over mijn kinderwens. Ik neig er dan ook naar om samen met mijn man toch voor kinderen te kiezen op dit moment, en de hbo deeltijd voor nu te parkeren. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar weet wel dat kinderen willen voor mij een vast gegeven is, maar een nog hogere functie icm kinderen niet.
Hopelijk heb je hier wat aan! Besef je trouwens ook dat je niet per sé je rust hoeft te pakken. Rust pak je om jezelf op te laden. Als je energie krijgt van DOEN heb je geen rust in de originele zin nodig. Als jij niet gespannen bent is er niks aan de hand.
Ik ga ook goed op drukte, op uitdaging, op kansen, op doelen bereiken. Ik zou dan ook nooit mijn baan helemaal opgeven, denk ik nu. Maar deeltijd HBO ernaast is wel heeeeeeel pittig.
Daarnaast, stel ik doe de opleiding, ben over 5 jaar klaar, dan wil ik daar gebruik van gaan maken... Maar dan gaat de biologische klok ook tikken. En ik weet niet of ik nog wel zo'n uitdagende functie wil als ik moeder ben, alles veranderd dan immers. Ik kan me zo voorstellen dat kinderen opvoeden en alles daaromheen een mooie uitdaging op zich is.
Twijfel dus... al heb ik nooit twijfel gehad over mijn kinderwens. Ik neig er dan ook naar om samen met mijn man toch voor kinderen te kiezen op dit moment, en de hbo deeltijd voor nu te parkeren. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar weet wel dat kinderen willen voor mij een vast gegeven is, maar een nog hogere functie icm kinderen niet.
Hopelijk heb je hier wat aan! Besef je trouwens ook dat je niet per sé je rust hoeft te pakken. Rust pak je om jezelf op te laden. Als je energie krijgt van DOEN heb je geen rust in de originele zin nodig. Als jij niet gespannen bent is er niks aan de hand.
vrijdag 13 april 2018 07:48
Ik bedoel meer dat niet alle vraagstukken opgelost hoeven te zijn voordat je aan kinderen begint. Ook met een kind gaat die ontwikkeling en de groei van jou als mens gewoon verder.
Sterker nog, de verantwoordelijkheid die komt kijken bij het zorgen voor een kind en het feit dat jij een stapje verder zet in de generaties (jij wordt niet alleen moeder, je ouders worden ook opa/oma en je gaat je hele eigen jeugd herzien, generaties schuiven door, je bent niet langer het kind van je ouders, maar nu ook zélf ouder) zorgt juist voor een immense groei.
Ik lees het in de andere verhalen ook terug, alsof je met kinderen iets verliest en afsluit en zal stagneren, maar dat hoeft niet zo te zijn.
Zo heb ik nu een meer uitdagende baan dan voordat ik kinderen had. Simpelweg omdat ik ouder ben geworden en die jaren ben doorgegroeid en nog een opleiding heb gedaan die me net een stapje verder helpt. Ik verdien nu ook fors meer dan toen ik eind twintig was. Ik ben niet minder gaan werken. Mijn werk is nog altijd heel belangrijk voor me. Nog belangrijker misschien, omdat ik financieel verantwoordelijk ben voor mijn gezin (samen met man).
vrijdag 13 april 2018 08:13
Want het grootste deel van de mensen met kinderen staat stevig in hun schoenen en beschikt over rust en wijsheid? Laat me niet lachen. Als je dat als maatstaf zou nemen, zou de mensheid uitsterven.
Als kinderloze tussen de 35-40 heb ik het idee dat je zonder kinderen sterker in je schoenen moet staan.
TO, heel erg herkenbaar. Ik heb geen wijze woorden voor je. De ene dag wil ik emigreren, de andere dag denk ik dat ik toch kinderen wel en de volgende dag ben ik eigenlijk best blij met wat ik heb, bij wijze van spreken.
vrijdag 13 april 2018 09:34
De meesten staan stevig in de schoenen ja. Dat leer je ook wel wanneer je een kind krijgt. Maar er zijn ook genoeg ouders die beter niet aan kinderen hadden kunnen beginnen.roodmiertje schreef: ↑13-04-2018 08:13Want het grootste deel van de mensen met kinderen staat stevig in hun schoenen en beschikt over rust en wijsheid? Laat me niet lachen. Als je dat als maatstaf zou nemen, zou de mensheid uitsterven.
Als kinderloze tussen de 35-40 heb ik het idee dat je zonder kinderen sterker in je schoenen moet staan.
TO, heel erg herkenbaar. Ik heb geen wijze woorden voor je. De ene dag wil ik emigreren, de andere dag denk ik dat ik toch kinderen wel en de volgende dag ben ik eigenlijk best blij met wat ik heb, bij wijze van spreken.
Niet iedereen is geschikt voor zo'n verantwoordelijke taak en dat is helemaal niet erg. Het is wel goed als je die zelfkennis hebt om de juiste keuze te maken.
zondag 15 april 2018 08:58
MaryAM, ja dat herken ik wel. Soms lijkt alles even tegelijk te komen, of is het gewoon teveel door de samenloop van omstandigheden. Dat gevoel heb ik een beetje, maar ook wellicht vanuit bepaalde confrontatie en dus bewustwording van dingen.
LoVaKo, zo zie je dat het (bijna) iedereen bezighoudt, ongeacht leeftijd, maar wel weer steeds passend bij een levensfase. Volg je gevoel zou ik zeggen, hoe cliché maar waar! Het is ook niet het een óf het ander hè, dingen kunnen ook goed samen als de wil er is. Alhoewel ik dus zelf nog zoekende ben naar hoe en wat dan op dit moment.
Roodmiertje, snap het ja en dat maakt het er soms niet duidelijker op!
LilOu, ik merk dat ik me bepaald niet herken in wat jij schetst. Vind dat ook veel te zwart/wit en dat sluit ook niet aan bij hoe ik tegen dingen aankijk.
Ik ga vandaag eens lekker aan de slag in onze tuin, alhoewel het niet heel erg mooi weer wordt geloof ik! Maar goed, een dagje niet veel hoeven is ook fijn.
LoVaKo, zo zie je dat het (bijna) iedereen bezighoudt, ongeacht leeftijd, maar wel weer steeds passend bij een levensfase. Volg je gevoel zou ik zeggen, hoe cliché maar waar! Het is ook niet het een óf het ander hè, dingen kunnen ook goed samen als de wil er is. Alhoewel ik dus zelf nog zoekende ben naar hoe en wat dan op dit moment.
Roodmiertje, snap het ja en dat maakt het er soms niet duidelijker op!
LilOu, ik merk dat ik me bepaald niet herken in wat jij schetst. Vind dat ook veel te zwart/wit en dat sluit ook niet aan bij hoe ik tegen dingen aankijk.
Ik ga vandaag eens lekker aan de slag in onze tuin, alhoewel het niet heel erg mooi weer wordt geloof ik! Maar goed, een dagje niet veel hoeven is ook fijn.
zondag 15 april 2018 09:02
Ik snap niet dat je op je 35e nog niet duidelijk hebt of je 'n kind wil. Je bent immers al jaren volwassen. Is het niet gewoon alleen maar het besef dat de optie over 'n paar jaar weg is, dat je er nu opeens over denkt? Je kunt er ook spijt van krijgen dat je een kind neemt, maar dan kun je het niet meer terugstoppen.
zondag 15 april 2018 10:05
Het is niet zo dat ik er nooit over heb nagedacht hè. Juist wel. En het heeft nooit eerder in mijn leven gepast en ook niet in de relaties die ik had. Dus thank God dat ik er nooit eerde tóch aan begonnen ben. Nu heb ik al jaren een stabiele relatie, stabiele baan e.d. en is het voor mij júist het moment om er verder over na te denken. Dat je dat niet snapt, tja, daar heb ik verder eigenlijk geen antwoord op.
zondag 15 april 2018 11:16
Ik zie wel om me heen dat dat steeds vaker voorkomt, voornamelijk bij vrouwen die ook heel erg voor hun carriere gaan. "Vroeger" was het DE volgende stap, nu kun je zoveel richtingen op dat zon definitieve beslissing nemen veel lastiger is. Ik ken meerdere dertigers die er nog niet helemaal uit zijn..Jetttt schreef: ↑15-04-2018 10:05Het is niet zo dat ik er nooit over heb nagedacht hè. Juist wel. En het heeft nooit eerder in mijn leven gepast en ook niet in de relaties die ik had. Dus thank God dat ik er nooit eerde tóch aan begonnen ben. Nu heb ik al jaren een stabiele relatie, stabiele baan e.d. en is het voor mij júist het moment om er verder over na te denken. Dat je dat niet snapt, tja, daar heb ik verder eigenlijk geen antwoord op.
zondag 15 april 2018 11:30
Mij hielp het om na te denken over de lange termijn. Zag ik mezelf en mijn man over 10 jaar met een paar kinderen aan de eettafel zitten en op vakantie gaan, of nog steeds samen? En over 20 jaar? Zou ik dan liever betrokken zijn bij mijn volwassen wordende kinderen, of nog steeds alleen zijn met man en alleen gefocust op mijn carrière?
En als 60'er, misschien wel oma en met een liefdevolle familie om me heen, of nog steeds alleen?
Vaak denken mensen na over die eerste jaren van zwangerschap en baby's en hoe dat te combineren valt met de huidige levensstijl, maar het krijgen van kinderen omvat veel meer dan dat.
Dit gaf voor mij de doorslag.
En als 60'er, misschien wel oma en met een liefdevolle familie om me heen, of nog steeds alleen?
Vaak denken mensen na over die eerste jaren van zwangerschap en baby's en hoe dat te combineren valt met de huidige levensstijl, maar het krijgen van kinderen omvat veel meer dan dat.
Dit gaf voor mij de doorslag.
zondag 15 april 2018 11:57
Heb niet alles gelezen, maar ik heb de indruk dat jij vooral bezig bent en blijft omdat je niet alleen kunt zijn/niets doen en dan gaat piekeren? Klopt dit?
Voor de rest:
Ik heb het idee dat je best sterk in je schoenen staat, je leven goed op de rit hebt.
Ik heb ongeveer dezelfde leeftijd als jou, en weet ook (nog steeds) niet of ik kinderen wil, maar ik neig naar: nee. Sommige vrouwen hebben rammelende eierstokken, of weten al hun heeeeele leven dat ze mama willen worden. En anderen niet. Niks geks aan.
Ik ben happy zonder kids. Het is voor mij geen noodzaak.
Voor de rest:
Ik heb het idee dat je best sterk in je schoenen staat, je leven goed op de rit hebt.
Ik heb ongeveer dezelfde leeftijd als jou, en weet ook (nog steeds) niet of ik kinderen wil, maar ik neig naar: nee. Sommige vrouwen hebben rammelende eierstokken, of weten al hun heeeeele leven dat ze mama willen worden. En anderen niet. Niks geks aan.
Ik ben happy zonder kids. Het is voor mij geen noodzaak.
zondag 15 april 2018 12:24
Mooi geschreven.Lil0u schreef: ↑15-04-2018 11:30Mij hielp het om na te denken over de lange termijn. Zag ik mezelf en mijn man over 10 jaar met een paar kinderen aan de eettafel zitten en op vakantie gaan, of nog steeds samen? En over 20 jaar? Zou ik dan liever betrokken zijn bij mijn volwassen wordende kinderen, of nog steeds alleen zijn met man en alleen gefocust op mijn carrière?
En als 60'er, misschien wel oma en met een liefdevolle familie om me heen, of nog steeds alleen?
Vaak denken mensen na over die eerste jaren van zwangerschap en baby's en hoe dat te combineren valt met de huidige levensstijl, maar het krijgen van kinderen omvat veel meer dan dat.
Dit gaf voor mij de doorslag.
