Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 22 april 2019 20:08
Hoi Anna
Fijn dat het nu beter gaat. Veel succes morgen.
En nog even over korte lontjes en de kids. Zou me daar niet te druk over maken. Kids zijn flexibel. En volgens mij hebben jullie veel liefde en humor in het gezin. En zo leren ze gelijk dat niemand perfect is. Zelfs liefhebbende moeders niet....
Ps en als dat niet zo is dan lopen er veel zielige kinderen rond....inclusief de mijne....
Fijn dat het nu beter gaat. Veel succes morgen.
En nog even over korte lontjes en de kids. Zou me daar niet te druk over maken. Kids zijn flexibel. En volgens mij hebben jullie veel liefde en humor in het gezin. En zo leren ze gelijk dat niemand perfect is. Zelfs liefhebbende moeders niet....
Ps en als dat niet zo is dan lopen er veel zielige kinderen rond....inclusief de mijne....
dinsdag 23 april 2019 16:17
Hoi Frans
. 
. Ik heb jullie hier al een aantal keer zien posten volgens mij.
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
dinsdag 23 april 2019 17:25
Hoi allemaal,
PICC-lijn inbrengen viel eigenlijk best wel mee. Wel heel ongemakkelijk: lig je daar met je mondkapje en haarnetje onder het plastic in een ongemakkelijke houding. Toen ze in mijn arm prikte zei ik 'au', want dat doet zeer. Vraagt ze geschrokken wat er is, want ze dacht dat er echt iets ergs was dat ik au zei, want dit was maar gewoon een infuusprikje. Bitch! Was zo boos, waar ik niks mee kon, dat ik de rest van de behandeling stilletjes heb liggen huilen. Waarna andere verpleegster mij wilde kalmeren door een gesprekje te voeren 'of ik nog wat leuks had gedaan met de paasdagen'. Nee, want ik kan niks!
Maakte het er allemaal niet echt beter op.
Ik probeerde later nog even uit te leggen, toen ze er naar vroeg, dat het ontkennen dat iets pijn doet gewoon niet zo leuk is om te horen, maar dat kwam niet echt over. Want ze 'had toch van te voren gezegd dat het gewoon als een infuusprikje zou voelen?' Ja, dat klopt, maar dan kan dat gewone infuusprikje toch nog wel pijn doen en dan mag ik toch wel even au zeggen?
Goed, wij hebben duidelijk gewoon niet zo'n klik (maar dat wisten we al sinds de haf opgehangen met de mededeling dat ik wel moest eten, nadat ik huilend zat te vertellen dat ik niet kon eten en niks binnen hield).
Verder voelt die bovenarm nu een beetje stijf, maar verder is er eigenlijk niets mis mee. Hoop zo dat de chemo dit weekend nu gewoon zo veel beter gaat met die lijn.
PICC-lijn inbrengen viel eigenlijk best wel mee. Wel heel ongemakkelijk: lig je daar met je mondkapje en haarnetje onder het plastic in een ongemakkelijke houding. Toen ze in mijn arm prikte zei ik 'au', want dat doet zeer. Vraagt ze geschrokken wat er is, want ze dacht dat er echt iets ergs was dat ik au zei, want dit was maar gewoon een infuusprikje. Bitch! Was zo boos, waar ik niks mee kon, dat ik de rest van de behandeling stilletjes heb liggen huilen. Waarna andere verpleegster mij wilde kalmeren door een gesprekje te voeren 'of ik nog wat leuks had gedaan met de paasdagen'. Nee, want ik kan niks!
Maakte het er allemaal niet echt beter op.Ik probeerde later nog even uit te leggen, toen ze er naar vroeg, dat het ontkennen dat iets pijn doet gewoon niet zo leuk is om te horen, maar dat kwam niet echt over. Want ze 'had toch van te voren gezegd dat het gewoon als een infuusprikje zou voelen?' Ja, dat klopt, maar dan kan dat gewone infuusprikje toch nog wel pijn doen en dan mag ik toch wel even au zeggen?
Goed, wij hebben duidelijk gewoon niet zo'n klik (maar dat wisten we al sinds de haf opgehangen met de mededeling dat ik wel moest eten, nadat ik huilend zat te vertellen dat ik niet kon eten en niks binnen hield).
Verder voelt die bovenarm nu een beetje stijf, maar verder is er eigenlijk niets mis mee. Hoop zo dat de chemo dit weekend nu gewoon zo veel beter gaat met die lijn.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 23 april 2019 17:30
Irritant, zulk verplegend personeel.
Zo viel bij mij ooit na een operatie mijn infuuslijn eruit. Bloeden als een rund natuurlijk. Kreeg ik van de verpleegkundige op m´n kop want ik had ´m er vast expres uitgetrokken. Ehm, waarom zou ik dat doen??
Maar fijn dat het achter de rug is! Hopelijk gaat de chemo zo wat soepeler.
Zo viel bij mij ooit na een operatie mijn infuuslijn eruit. Bloeden als een rund natuurlijk. Kreeg ik van de verpleegkundige op m´n kop want ik had ´m er vast expres uitgetrokken. Ehm, waarom zou ik dat doen??
Maar fijn dat het achter de rug is! Hopelijk gaat de chemo zo wat soepeler.
dinsdag 23 april 2019 17:32
dinsdag 23 april 2019 17:35
Dat dus. En zeker voor iemand in jouw situatie mogen ze best wat meer begrip hebben.
dinsdag 23 april 2019 20:15
Heel naar zo'n verpleegkundige. Uit mijn ervaring ligt het ook aan het ziekenhuis. In het ene ziekenhuis gingen ze stap voor stap alles uitleggen over het infuus, heel lief, en gaven ze ook aan dat ik in andere ziekenhuizen ook altijd moest zeggen dat ik slecht te prikken ben, zodat ze een ervaren persoon sturen.
Dus bij het volgende ziekenhuis gaf ik het braaf aan, zegt de verpleegster op geirriteerde toon: 'nou.. alle verplegers hier weten precies wat ze moeten doen hoor'. Oke...
Goed dat je het nog aangaf achteraf anna. Misschien heeft zij er later toch over nagedacht en doet ze voortaan anders tegen andere patienten.
Dus bij het volgende ziekenhuis gaf ik het braaf aan, zegt de verpleegster op geirriteerde toon: 'nou.. alle verplegers hier weten precies wat ze moeten doen hoor'. Oke...
Goed dat je het nog aangaf achteraf anna. Misschien heeft zij er later toch over nagedacht en doet ze voortaan anders tegen andere patienten.
dinsdag 23 april 2019 21:27
Ja, nou.... Vanmiddag ging het verder eigenlijk best goed. Spelletje gedaan met de kinderen, geslapen, na het eten stukje gewandeld.
Maar nu komt het allemaal weer binnen ofzo en kan ik alleen maar huilen. Niet dat hysterische hoor, maar dat er de hele tijd tranen uit je ogen vallen en je je zo zielig voelt.
Ben net maar lekker in bed gekropen, lekker vroeg gaan slapen helpt vast.
Zo even man vragen of hij alle medicijnen en een glaasje water komt brengen.
Maar nu komt het allemaal weer binnen ofzo en kan ik alleen maar huilen. Niet dat hysterische hoor, maar dat er de hele tijd tranen uit je ogen vallen en je je zo zielig voelt.
Ben net maar lekker in bed gekropen, lekker vroeg gaan slapen helpt vast.
Zo even man vragen of hij alle medicijnen en een glaasje water komt brengen.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 23 april 2019 21:53
Ja, je klonk zo vrolijk in het pokemon-topic, wat naar dat je je nu zo rot voelt. Zie je ook op tegen de nieuwe chemo?
Wat een &#@-verpleegkundige. Hoop dat je boodschap alsnog bij haar binnenkomt. Zo irritant als medisch personeel zich niet kan inleven.
Ik moest eens bij de tandarts meerdere gaatjes laten vullen (lang verhaal, er bleken geen gaatjes te zijn...) en ik was banger voor de verdoving dan voor het boren. Toen ik door een pijnscheut even bewoog kreeg ik toegebeten dat ik wel stil moest liggen, ik wilde zèlf geen verdoving
Einde van het lange verhaal: ik ben nooit meer bij die tandarts geweest (en gaatjes had ik dus ook niet). Ik had m bij de inspectie moeten aangeven.
Wat een &#@-verpleegkundige. Hoop dat je boodschap alsnog bij haar binnenkomt. Zo irritant als medisch personeel zich niet kan inleven.
Ik moest eens bij de tandarts meerdere gaatjes laten vullen (lang verhaal, er bleken geen gaatjes te zijn...) en ik was banger voor de verdoving dan voor het boren. Toen ik door een pijnscheut even bewoog kreeg ik toegebeten dat ik wel stil moest liggen, ik wilde zèlf geen verdoving
Einde van het lange verhaal: ik ben nooit meer bij die tandarts geweest (en gaatjes had ik dus ook niet). Ik had m bij de inspectie moeten aangeven.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
