Psyche
alle pijlers
Psychologische problemen moeder
zondag 25 juni 2017 om 19:55
Het is al een tijdje geleden dat ik op het forum geweest ben, maar nu moet ik het even van me af schrijven. Er zullen vast wel wat details volgen die me nogal herkenbaar maken, dus misschien haal ik die later weg. Ohja en schrijffouten omdat ik op mijn mobiel typ 
Mijn moeder kampt al jaren met psychologische problemen. Enerzijds is er een alcoholprobleem (gemiddeld 1 fles vodka/gin per avond), anderzijds zijn er andere psychologische aspecten: ze is erg labiel, dreigt vaak met zelfmoord, ze manipuleert, ze kan plots agressief worden, ze liegt over veel dingen... Al deze dingen spelen eigenlijk al jaren en zorgen er ook voor dat de band met mijn moeder nogal moeizaam verloopt.
Haar man was de voorbije jaren erg ziek. Vorige week werd duidelijk dat hij ging sterven. Aangezien ik in het buitenland woon, regelde ik wat zaken en vertrok ik zo snel mogelijk naar haar toe, zodat ik bij haar kon zijn om haar te steunen.
Natuurlijk verliep mijn verblijf hier moeizaam. Ik merkte dat mijn moeder enorm veel dronk. Ik hoorde verhalen van agressie tegenover het ziekenhuispersoneel, vooral 's avonds. Van hen kreeg ik de eerste waarschuwing: ik moest iets ondernemen, want dit ging uit de hand lopen.
Na dat haar man gestorven was bleef ik bij haar. De eerste dagen ging alles prima, waarschijnlijk omdat ik 24 op 24u bij haar was. Ik vulde haar dagen bewust zo in dat ze minder zou drinken (slechts een halve fles vodka ipv een volledige). Natuurlijk was dat naief van mij, want de eerste dag dat ik haar 3 uur alleen liet greep ze weer naar de fles. Die avond zei ze dat ze zelfmoord ging plegen van zodra ik weg ga bij haar. Aangezien ze enorm labiel was heb ik toen de hulpdiensten gebeld.
Zij kwamen ter plaatse, hebben uuuren met haar gepraat, maar ze wou niet vrijwillig mee gaan. Uiteindelijk belden ze de politie omdat mijn moeder agressief was, die kwamen ter plaatse. Er werd overlegd of de omstandigheden zodanig ernstig waren dat ze een gedwongen opname in een psychiatrische instelling mogelijk was. Dat was die dag niet zo, om verschillende redenen. Maar de hulpverleners waren erg duidelijk: als ik geen gedwongen opname regel dan komen zij de volgende keer een lijk uit haar huis halen (slik). Uiteraard was mijn moeder erg boos op mij de volgende dag.
Ik kreeg het advies om naar de huisarts te gaan. De huisarts bevestigde het alcoholprobleem, suicide en mogelijke andere psychiatrische problemen. Hij schreef een brief met aanbeveling voor opname in een psychiatrische afdeling en gaf me het advies om te wachten tot het volgende "crisismoment" en dan weer de hulpdiensten te verwittigen.
Dus dat deed ik. Na de begrafenis van haar man ging zij in een bar gaan drinken. Toen ze thuiskwam was ze dronken en suicidaal. Ik belde de 112. Toen ik de telefoon in m'n handen had, bedreigde ze me. Dus de hulpdiensten stuurden meteen een ziekenwagen en een politiewagen. Die probeerden nog met haar te praten om haar te overtuigen om vrijwillig mee te gaan, maar mijn moeder was zo agressief dat ze al snel in de boeien geslagen werd. In de politiewagen gaf ze kopstoten tegen de vensters, ze probeerde zich op elke mogelijke manier te verzetten. Het was echt verschrikkelijk om te zien hoe ze zichzelf verwondde.
Zij is toen overgebracht naar een psychiatrische instelling. In België is zo'n gedwongen opname initieel voor 10 dagen. Deze week is er een zitting met de vrederechter en hij/zij zal beslissen of een langere opname (40 dagen) nodig is. Ik ben zo bang dat ze na 10 dagen vrijkomt en dan toch zelfmoord pleegt.
Mijn mama was de eerste dagen razend op mij. Ondertussen heeft ze een andere zondebok gevonden: de huisarts. Nu blijft ze contact opnemen met mij en doet ze alsof er niks gebeurd is. Ze heeft toegang tot haar mobiel en laptop, dus ze stuurt vaak berichten om dingen voor haar te doen. Ik vind het zo moeilijk! Ergens heb ik ook het gevoel dat ze me weer manipuleert. En ik ben boos op haar. Ik kan niet doen alsof er niks gebeurd is, als ze enkele dagen geleden nog geprobeerd heeft om met haar vuisten in m'n gezicht te slaan en me uitschold. Dat ze elke vorm van hulp weigerde en liever kiest voor zelfmoord zonder stil te staan bij de gevolgen voor anderen. Ook is het zo pijnlijk, het idee dat ze daar nu zit, in die instelling, terwijl haar man net overleden is en ze dus nog een heel rouwproces door moet. En ik ben ook bang, want die initiele opname is 10 dagen. Wat als ze dan zonder verdere behandeling vrij komt? Of wat na 40 dagen? Als zij niet in ziet dat ze hulp nodig heeft, kan er ook geen hulp aangeboden worden.
Mijn moeder kampt al jaren met psychologische problemen. Enerzijds is er een alcoholprobleem (gemiddeld 1 fles vodka/gin per avond), anderzijds zijn er andere psychologische aspecten: ze is erg labiel, dreigt vaak met zelfmoord, ze manipuleert, ze kan plots agressief worden, ze liegt over veel dingen... Al deze dingen spelen eigenlijk al jaren en zorgen er ook voor dat de band met mijn moeder nogal moeizaam verloopt.
Haar man was de voorbije jaren erg ziek. Vorige week werd duidelijk dat hij ging sterven. Aangezien ik in het buitenland woon, regelde ik wat zaken en vertrok ik zo snel mogelijk naar haar toe, zodat ik bij haar kon zijn om haar te steunen.
Natuurlijk verliep mijn verblijf hier moeizaam. Ik merkte dat mijn moeder enorm veel dronk. Ik hoorde verhalen van agressie tegenover het ziekenhuispersoneel, vooral 's avonds. Van hen kreeg ik de eerste waarschuwing: ik moest iets ondernemen, want dit ging uit de hand lopen.
Na dat haar man gestorven was bleef ik bij haar. De eerste dagen ging alles prima, waarschijnlijk omdat ik 24 op 24u bij haar was. Ik vulde haar dagen bewust zo in dat ze minder zou drinken (slechts een halve fles vodka ipv een volledige). Natuurlijk was dat naief van mij, want de eerste dag dat ik haar 3 uur alleen liet greep ze weer naar de fles. Die avond zei ze dat ze zelfmoord ging plegen van zodra ik weg ga bij haar. Aangezien ze enorm labiel was heb ik toen de hulpdiensten gebeld.
Zij kwamen ter plaatse, hebben uuuren met haar gepraat, maar ze wou niet vrijwillig mee gaan. Uiteindelijk belden ze de politie omdat mijn moeder agressief was, die kwamen ter plaatse. Er werd overlegd of de omstandigheden zodanig ernstig waren dat ze een gedwongen opname in een psychiatrische instelling mogelijk was. Dat was die dag niet zo, om verschillende redenen. Maar de hulpverleners waren erg duidelijk: als ik geen gedwongen opname regel dan komen zij de volgende keer een lijk uit haar huis halen (slik). Uiteraard was mijn moeder erg boos op mij de volgende dag.
Ik kreeg het advies om naar de huisarts te gaan. De huisarts bevestigde het alcoholprobleem, suicide en mogelijke andere psychiatrische problemen. Hij schreef een brief met aanbeveling voor opname in een psychiatrische afdeling en gaf me het advies om te wachten tot het volgende "crisismoment" en dan weer de hulpdiensten te verwittigen.
Dus dat deed ik. Na de begrafenis van haar man ging zij in een bar gaan drinken. Toen ze thuiskwam was ze dronken en suicidaal. Ik belde de 112. Toen ik de telefoon in m'n handen had, bedreigde ze me. Dus de hulpdiensten stuurden meteen een ziekenwagen en een politiewagen. Die probeerden nog met haar te praten om haar te overtuigen om vrijwillig mee te gaan, maar mijn moeder was zo agressief dat ze al snel in de boeien geslagen werd. In de politiewagen gaf ze kopstoten tegen de vensters, ze probeerde zich op elke mogelijke manier te verzetten. Het was echt verschrikkelijk om te zien hoe ze zichzelf verwondde.
Zij is toen overgebracht naar een psychiatrische instelling. In België is zo'n gedwongen opname initieel voor 10 dagen. Deze week is er een zitting met de vrederechter en hij/zij zal beslissen of een langere opname (40 dagen) nodig is. Ik ben zo bang dat ze na 10 dagen vrijkomt en dan toch zelfmoord pleegt.
Mijn mama was de eerste dagen razend op mij. Ondertussen heeft ze een andere zondebok gevonden: de huisarts. Nu blijft ze contact opnemen met mij en doet ze alsof er niks gebeurd is. Ze heeft toegang tot haar mobiel en laptop, dus ze stuurt vaak berichten om dingen voor haar te doen. Ik vind het zo moeilijk! Ergens heb ik ook het gevoel dat ze me weer manipuleert. En ik ben boos op haar. Ik kan niet doen alsof er niks gebeurd is, als ze enkele dagen geleden nog geprobeerd heeft om met haar vuisten in m'n gezicht te slaan en me uitschold. Dat ze elke vorm van hulp weigerde en liever kiest voor zelfmoord zonder stil te staan bij de gevolgen voor anderen. Ook is het zo pijnlijk, het idee dat ze daar nu zit, in die instelling, terwijl haar man net overleden is en ze dus nog een heel rouwproces door moet. En ik ben ook bang, want die initiele opname is 10 dagen. Wat als ze dan zonder verdere behandeling vrij komt? Of wat na 40 dagen? Als zij niet in ziet dat ze hulp nodig heeft, kan er ook geen hulp aangeboden worden.
zondag 25 juni 2017 om 20:28
Ik kan me goed voorstellen dat deze zorgen te groot zijn om alleen mee te moeten dealen, dat is allemaal niet niks 
Misschien kun je hier terecht voor wat hulp en ondersteuning voor jezelf: http://www.koppvlaanderen.be
Misschien kun je hier terecht voor wat hulp en ondersteuning voor jezelf: http://www.koppvlaanderen.be
zondag 25 juni 2017 om 22:09
Mijn moeder heeft n tijd ook veel gedronken. Ze was niet aggressief gelukkig.
Een keer kwam ze zonder mijn vader naar mij toe. Mijn zus was er ook. Ze dreigde toen ook zelfmoord te plegen. Ik werd toen zo boos. Ik zei: " Ga maar naar huis en drink alles leeg wat je kunt vinden, slik alle pillen die je kunt vinden, maar scheep nooit meer je dochters ermee op. En nu wegwezen, ben je nu helemaal gek?
Ze ging en kwam de volgende dag weer langs. Had t nergens over en heeft t nooit meer gezegd.
Jij kan haar nooit helpen als zij niet geholpen wil worden. Laat je niet manipuleren door haar. Het zal moeilijk zijn maar je moet ook jezelf beschermen.
Een keer kwam ze zonder mijn vader naar mij toe. Mijn zus was er ook. Ze dreigde toen ook zelfmoord te plegen. Ik werd toen zo boos. Ik zei: " Ga maar naar huis en drink alles leeg wat je kunt vinden, slik alle pillen die je kunt vinden, maar scheep nooit meer je dochters ermee op. En nu wegwezen, ben je nu helemaal gek?
Ze ging en kwam de volgende dag weer langs. Had t nergens over en heeft t nooit meer gezegd.
Jij kan haar nooit helpen als zij niet geholpen wil worden. Laat je niet manipuleren door haar. Het zal moeilijk zijn maar je moet ook jezelf beschermen.
maandag 26 juni 2017 om 08:18
Geen broers en zussen. We zijn een heel kleine familie. Enkel mijn mama en tante leven nog.broodjerauweham schreef: ↑25-06-2017 22:17Arme Lilapie!
Heb je ook nog broers of zussen net wie je deze zorgen kan delen?
maandag 26 juni 2017 om 08:19
Ik word niet gehoord voor die zitting. Enkel de psychiater, een advocaat van mijn mama en eventueel een vertrouwenspersoon van mijn mama (ik ga er van uit dat ik dit niet ben).
Bij langer verblijf mag ik idd met de psycholoog van de kliniek praten. Maar aangezien wij in het buitenland wonen, ga ik in mijn eigen stad kijken voor hulp.
maandag 26 juni 2017 om 08:28
Ik ben nu zo bang. Gisteren sprak ik mijn moeder op facebook en doet ze heel erg begripvol. Ze begrijpt waarom ik dit gedaan heb, ze zegt zelf dat alcohol de oorzaak van het probleem is en zegt dat stoppen met drinken geen probleem is.
Ik zou blij moeten zijn, maar ik ben gewoon bang dat dit een spelletje is. Haar typische facade die ze opzet om haar donkere kant te verbergen. Dat ze zegt wat de psychiater wil horen zodat ze donderdag na de zitting naar huis mag. Ze weet altijd heel goed hoe ze mensen moet manipuleren. Ik hoop dat de psychiater dit doorziet en haar toch kan houden, want anders begint het spelletje weer van vooraf aan. Dan gaat ze naar huis, grijpt binnen de paar dagen weer naar de fles en dan ben ik niet in de buurt om 112 te bellen als de situatie uit de hand loopt.
Gisteren heeft haar huisarts gebeld en hij bevestigt mijn angst en ging dit ook doorgeven aan de psychiatrische instelling (die gingen hem vandaag bellen). Maar ik weet niet of dit genoeg zal zijn. Een gedwongen opname is een noodoplossing.
Ik weet ook niet wat ik moet doen als het weer zoals vroeger is. Dat is nu al maandenlang dat ik elke avond die dronken berichten lees van mijn moeder, dat ik haar bel om op haar in te praten dat zelfmoord geen oplossing is, dat ik zelf de meest gemene verwijten mag aanhoren (ze zegt bvb letterlijk dat ze zelfmoord gaat plegen omdat ze niemand heeft, want haar enige dochter woont in het buitenland).
Ik zou blij moeten zijn, maar ik ben gewoon bang dat dit een spelletje is. Haar typische facade die ze opzet om haar donkere kant te verbergen. Dat ze zegt wat de psychiater wil horen zodat ze donderdag na de zitting naar huis mag. Ze weet altijd heel goed hoe ze mensen moet manipuleren. Ik hoop dat de psychiater dit doorziet en haar toch kan houden, want anders begint het spelletje weer van vooraf aan. Dan gaat ze naar huis, grijpt binnen de paar dagen weer naar de fles en dan ben ik niet in de buurt om 112 te bellen als de situatie uit de hand loopt.
Gisteren heeft haar huisarts gebeld en hij bevestigt mijn angst en ging dit ook doorgeven aan de psychiatrische instelling (die gingen hem vandaag bellen). Maar ik weet niet of dit genoeg zal zijn. Een gedwongen opname is een noodoplossing.
Ik weet ook niet wat ik moet doen als het weer zoals vroeger is. Dat is nu al maandenlang dat ik elke avond die dronken berichten lees van mijn moeder, dat ik haar bel om op haar in te praten dat zelfmoord geen oplossing is, dat ik zelf de meest gemene verwijten mag aanhoren (ze zegt bvb letterlijk dat ze zelfmoord gaat plegen omdat ze niemand heeft, want haar enige dochter woont in het buitenland).
maandag 26 juni 2017 om 08:37
Ik heb het opgezocht in België. Enerzijds is er "internering", maar dat kan enkel bij een misdaad of poging tot misdaad. Anderzijds is er "gedwongen opname" (vaak collocatie genoemd) en dit is wat er nu gebeurd is. Er moet aan drie voorwaarden voldaan wordenblueeyes*3 schreef: ↑25-06-2017 20:46Knuffel voor jou!
Bestaat er in België niet zoiets als een RM? Dat een psychiater aangeeft dat ze ontoerekeningsvatbaar is en hij/zij beslist dat ze opgenomen moet worden?
- er moet sprake zijn van 1 of meerdere geestesziekten.
- de patient vormt een bedreiging voor zichzelf en/of anderen
- de patient weigert behandeling
Mijn mama is met de spoedprocedure binnengebracht, wat wil zeggen dat de politie en ziekenwagen de procereur hebben ingelicht en dat die man/vrouw oordeelde dat een onmiddellijke opname nodig was.
Na 10 dagen wordt die beslissing geëvalueerd door de vrederechter. Dan kan de opname met 30 dagen verlengd worden. Vervolgens kunnen er nog evaluaties plaatsvinden om de gedwongen opname te verlengen tot max. 2 jaar.
Maar... zoals mijn mama nu doet lijkt het alsof punt 2 en punt 3 niet vervuld zijn. Zij doet alsof er niks aan de hand is, dat ze "gewoon" ff moet stoppen met drinken en ze geeft zelf aan welke behandeling ze wil. Maar dit is een facade. Zij wil altijd de touwtjes in handen en dit is haar manier om in deze situatie iedereen te manipuleren.
maandag 26 juni 2017 om 08:43
En daarom is het goed als je op zoek gaat naar steun.
Je kunt als volwassen dochter niet elke avond aan de telefoon hangen met een dronken moeder om haar van zelfmoord af te houden. Dat is gewoon niet gezond. Zij is verantwoordelijk voor haar leven en ze heeft het recht niet om de puinhoop die zij daar zelf van heeft gemaakt nu op jouw bordje te schuiven.
Ik begrijp jouw angst en het gevoel dat jij de enige bent die haar voor het noodlot kan behoeden. Maar feitelijk zal niets wat jij doet of wat jij laat haar dusdanig beïnvloeden dat zij haar keuzes daar vanaf zal laten hangen. (Was dat namelijk wel zo geweest, dan had ze nu geen alcoholist geweest). Zoek hulp voor jezelf zodat jij dat verantwoordelijkheidsgevoel los kunt leren laten.
Je kunt als volwassen dochter niet elke avond aan de telefoon hangen met een dronken moeder om haar van zelfmoord af te houden. Dat is gewoon niet gezond. Zij is verantwoordelijk voor haar leven en ze heeft het recht niet om de puinhoop die zij daar zelf van heeft gemaakt nu op jouw bordje te schuiven.
Ik begrijp jouw angst en het gevoel dat jij de enige bent die haar voor het noodlot kan behoeden. Maar feitelijk zal niets wat jij doet of wat jij laat haar dusdanig beïnvloeden dat zij haar keuzes daar vanaf zal laten hangen. (Was dat namelijk wel zo geweest, dan had ze nu geen alcoholist geweest). Zoek hulp voor jezelf zodat jij dat verantwoordelijkheidsgevoel los kunt leren laten.
maandag 26 juni 2017 om 16:01
De meeste psychiaters doorzien dit, gelukkig. Ze is niet voor niets zo binnen gebracht. Daarbij heeft ze een verslaving, en zodra ze drinkt is ze weer een gevaar voor haar omgeving. Psychiaters nemen dat (als het goed is) ook mee in hun beslissing. Tenslotte is behandeling meer dan alleen gesprekjes. Er zal bijvoorbeeld ook gekeken worden of ze haar medicatie inneemt, of dat ze misschien medicatie weigert. Ook medicatie weigeren is geen behandeling willen, of weegt iig mee.lilapie schreef: ↑26-06-2017 08:37Ik heb het opgezocht in België. Enerzijds is er "internering", maar dat kan enkel bij een misdaad of poging tot misdaad. Anderzijds is er "gedwongen opname" (vaak collocatie genoemd) en dit is wat er nu gebeurd is. Er moet aan drie voorwaarden voldaan worden
- er moet sprake zijn van 1 of meerdere geestesziekten.
- de patient vormt een bedreiging voor zichzelf en/of anderen
- de patient weigert behandeling
Mijn mama is met de spoedprocedure binnengebracht, wat wil zeggen dat de politie en ziekenwagen de procereur hebben ingelicht en dat die man/vrouw oordeelde dat een onmiddellijke opname nodig was.
Na 10 dagen wordt die beslissing geëvalueerd door de vrederechter. Dan kan de opname met 30 dagen verlengd worden. Vervolgens kunnen er nog evaluaties plaatsvinden om de gedwongen opname te verlengen tot max. 2 jaar.
Maar... zoals mijn mama nu doet lijkt het alsof punt 2 en punt 3 niet vervuld zijn. Zij doet alsof er niks aan de hand is, dat ze "gewoon" ff moet stoppen met drinken en ze geeft zelf aan welke behandeling ze wil. Maar dit is een facade. Zij wil altijd de touwtjes in handen en dit is haar manier om in deze situatie iedereen te manipuleren.
Als de huisarts ook gehoord is, dan voorzie ik een goede kans van slagen, iig voor die 30 dagen.
maandag 26 juni 2017 om 20:55
Thx. Je hebt helemaal gelijk.-NummerZoveel- schreef: ↑26-06-2017 08:43En daarom is het goed als je op zoek gaat naar steun.
Je kunt als volwassen dochter niet elke avond aan de telefoon hangen met een dronken moeder om haar van zelfmoord af te houden. Dat is gewoon niet gezond. Zij is verantwoordelijk voor haar leven en ze heeft het recht niet om de puinhoop die zij daar zelf van heeft gemaakt nu op jouw bordje te schuiven.
Ik begrijp jouw angst en het gevoel dat jij de enige bent die haar voor het noodlot kan behoeden. Maar feitelijk zal niets wat jij doet of wat jij laat haar dusdanig beïnvloeden dat zij haar keuzes daar vanaf zal laten hangen. (Was dat namelijk wel zo geweest, dan had ze nu geen alcoholist geweest). Zoek hulp voor jezelf zodat jij dat verantwoordelijkheidsgevoel los kunt leren laten.
maandag 26 juni 2017 om 21:05
Vandaag ben ik even langsgeweest. Mijn angst daaromtrent is in elk geval weg.blueeyes*3 schreef: ↑26-06-2017 16:01De meeste psychiaters doorzien dit, gelukkig. Ze is niet voor niets zo binnen gebracht. Daarbij heeft ze een verslaving, en zodra ze drinkt is ze weer een gevaar voor haar omgeving. Psychiaters nemen dat (als het goed is) ook mee in hun beslissing. Tenslotte is behandeling meer dan alleen gesprekjes. Er zal bijvoorbeeld ook gekeken worden of ze haar medicatie inneemt, of dat ze misschien medicatie weigert. Ook medicatie weigeren is geen behandeling willen, of weegt iig mee.
Als de huisarts ook gehoord is, dan voorzie ik een goede kans van slagen, iig voor die 30 dagen.
De verplegers gaven aan dat zij ook zien dat ze twee gezichten heeft. Enerzijds de happy, sociale, actieve vrouw. Anderzijds agressief, suïcidaal, therapie-weigerend... Ze minimaliseert haar drankprobleem en werkt moeilijk mee met de therapie. Mijn mama heeft gevraagd of ze de gesloten instelling mag verlaten om te wandelen en zowel de psychiater als de verplegers vinden haar een groot risico.
Ik heb een half uurtje met haar gepraat en ze zei weer dat ze dood wou, geen reden heeft om te leven... Op de vraag of ze weet waarom ze daar zit, ontkent ze het drankprobleem en zegt ze dat ik dit enkel gedaan heb om macht te hebben over haar. Tja...
zaterdag 16 september 2017 om 16:34
Twee maanden geleden opende ik dit topic. Het leek me goed om eens een update te geven
Mijn moeder is na 10 dagen "vrijgelaten" uit de gesloten instelling. Ze had aan de psychiater en rechter verteld dat ze vrijwillig in therapie zou gaan en dan kunnen ze in Belgie geen gedwongen opname meer afdwingen.
Uiteraard heeft ze die therapie na 1 of 2 bezoekjes al opgegeven. Ze drinkt ook nogsteeds net als vroeger.
Ik spreek haar regelmatig maar ze doet net alsof er niks gebeurd is. Ik heb wel meer afstand genomen van de hele situatie en spreek enkel met haar op momenten dat ze niet dronken is. Ze heeft niet meer gedreigd met zelfmoord (althans niet tegen mij) en dat doet me ook vermoeden dat ze dit voordien deed om mij te manipuleren en/of een bepaalde reactie van mij te krijgen.
Op aanraden van jullie ben ik zelf naar een psycholoog gegaan. Jammer genoeg heeft dat niet veel opgeleverd. Aan het einde van het eerste gesprek zei de psycholoog al dat hij me niet kon helpen omdat ik geen echt psychologisch of psychiatrisch probleem heb. Ik heb gewoon veel meegemaakt op korte tijd en dat moet ik gewoon verwerken, maar ik ben niet depressief en het verleden beïnvloed mijn dagdagelijkse leven niet.
Aan het einde van het tweede gesprek zei de psycholoog dat ik niet moest terug komen... hij vond dat ik een vrij nuchtere kijk heb op de dingen, dat ik alles gedaan heb wat ik kom en dat ik dat ook wel schijn te beseffen. Zijn enige advies waren twee zelfhulpboeken over "acceptance and commitment therapy". Mja.
Ik weet het niet. Op zich gaat mijn leven wel gewoon prima verder. Het contact met mijn moeder is op een niveau dat ik kan verdragen. Ik voel me nogsteeds verantwoordelijk over haar, maar ben ook rationeel genoeg om te beseffen dat er een grens is aan mijn verantwoordelijkheid en dat ik die grens zelf bepaal. Maar het blijft natuurlijk wel heftig. De kans blijft bestaan dat ze zelfmoord gaat plegen (al denkt mijn psycholoog dat mijn moeder dit vooral zegt om een reactie uit te lokken bij mij... want anders had ze het simpelweg al gedaan) en dat is iets wat ik gewoon moet accepteren (vandaar de zelfhulpboeken), want het is niet mijn verantwoordelijkheid.
Mijn moeder is na 10 dagen "vrijgelaten" uit de gesloten instelling. Ze had aan de psychiater en rechter verteld dat ze vrijwillig in therapie zou gaan en dan kunnen ze in Belgie geen gedwongen opname meer afdwingen.
Uiteraard heeft ze die therapie na 1 of 2 bezoekjes al opgegeven. Ze drinkt ook nogsteeds net als vroeger.
Ik spreek haar regelmatig maar ze doet net alsof er niks gebeurd is. Ik heb wel meer afstand genomen van de hele situatie en spreek enkel met haar op momenten dat ze niet dronken is. Ze heeft niet meer gedreigd met zelfmoord (althans niet tegen mij) en dat doet me ook vermoeden dat ze dit voordien deed om mij te manipuleren en/of een bepaalde reactie van mij te krijgen.
Op aanraden van jullie ben ik zelf naar een psycholoog gegaan. Jammer genoeg heeft dat niet veel opgeleverd. Aan het einde van het eerste gesprek zei de psycholoog al dat hij me niet kon helpen omdat ik geen echt psychologisch of psychiatrisch probleem heb. Ik heb gewoon veel meegemaakt op korte tijd en dat moet ik gewoon verwerken, maar ik ben niet depressief en het verleden beïnvloed mijn dagdagelijkse leven niet.
Aan het einde van het tweede gesprek zei de psycholoog dat ik niet moest terug komen... hij vond dat ik een vrij nuchtere kijk heb op de dingen, dat ik alles gedaan heb wat ik kom en dat ik dat ook wel schijn te beseffen. Zijn enige advies waren twee zelfhulpboeken over "acceptance and commitment therapy". Mja.
Ik weet het niet. Op zich gaat mijn leven wel gewoon prima verder. Het contact met mijn moeder is op een niveau dat ik kan verdragen. Ik voel me nogsteeds verantwoordelijk over haar, maar ben ook rationeel genoeg om te beseffen dat er een grens is aan mijn verantwoordelijkheid en dat ik die grens zelf bepaal. Maar het blijft natuurlijk wel heftig. De kans blijft bestaan dat ze zelfmoord gaat plegen (al denkt mijn psycholoog dat mijn moeder dit vooral zegt om een reactie uit te lokken bij mij... want anders had ze het simpelweg al gedaan) en dat is iets wat ik gewoon moet accepteren (vandaar de zelfhulpboeken), want het is niet mijn verantwoordelijkheid.
