Terugval angst/depressie en even niet meer weten wat te doen

Ik lees altijd graag mee op het forum en in het verleden heeft het mij vaak geholpen door moeilijke periodes. Ik had echter niet verwacht weer hulp nodig te hebben. Daarom een nieuw account aangemaakt en zou graag even van me afschrijven.

Ik heb in het verleden meerdere keren last gehad van depressie/angst. Vooral continu gespannen voelen, piekeren over alles en niet goed weten hoe de dag door te komen. Dit had steeds een duidelijke aanleiding (overlijden van mijn 1e kindje, geboorte volgende kinderen, nieuwe baan zoeken, overlijden moeder). Ik heb CGT gehad en slik een basisdosering antidepressiva (wat altijd goed geholpen heeft). Ik heb in 2019 een terugvalpreventieplan geschreven.

Inmiddels ben ik al 5,5 jaar stabiel. Kan goed functioneren met werk, kinderen en dagelijkse dingen. Of ik was 5,5 jaar stabiel want voel me even terug bij af.

We hebben na zorgvuldig nadenken 2 weken geleden een 8 maanden oude hond genomen. We hebben eerder een hond gehad, die is 1,5 jaar geleden overleden en mijn man en ik zijn ook allebei opgegroeid met honden. De eerste 2 dagen waren leuk. Maar ik maak me werkelijk druk over alles, in mijn hoofd pieker ik een eind weg (kan de hond wel alleen zijn, wanneer moet ze in de bench, wat als ze gaat janken en de buren hebben er last van, hoevaak moet ze naar buiten, waarom plast ze nu in huis, hoe moet het met trainen, welke routine heeft ze nodig....).

Hierdoor ben ik sinds 10 dagen een enorme stress bal. Buikpijn, misselijk, geen eetlust en continu gespannen. Ik had absoluut niet verwacht dat mijn lichaam of hoofd zo zou reageren. Ik ging uit van de ontspanning, wandelen en liefde die een hond kan geven.

De hond was duidelijk een trigger voor stress en zorgen (het voelt als een postnatale depressie maar dan met hond, of misschien was er ergens al stress en dit een soort laatste druppel). Het voelt ontzettend stom maar op dit moment overvalt het me zo enorm dat je je weer de hele dag gestresst, gespannen en angstig kan voelen. Terwijl ik hier eerder doorheen ben gekomen. Ik pieker nu naast de hond over alles: moeten we de hond wel houden, het is goed om structuur aan te houden, lief zijn voor mezelf, gewoon proberen door te gaan, ik mag me angstig voelen. Maar als je middenin de angst zit voelt het zo enorm zwaar. Mijn lichaam is in een soort alarmstand waar het even niet meer uitkomt. Veel huilen en zoveel spanning in mijn lichaam.

Wilde vooral even van me afschrijven. Tips zijn van harte welkom want weet even niet zo goed hoe verder. Heb al contact met de huisarts gehad dinsdag omdat ik bij vorige periodes best snel naar beneden kon glijden. Daar zit dus ook een enorme angst, dat alles niet lukt, terwijl ik weet dat ik de dag uiteindelijk wel door kom. 's Avonds is er vaak weer wat rust en slapen lukt dus gelukkig ook nog ok.

Ik heb volgende dinsdag een nieuwe afspraak staan bij de huisarts en heb voor deze week wat kalmeringstabletten gekregen. Al voel ik niet heel veel rust ermee. Ondertussen probeer ik maar wat door te gaan, ritme aanhouden, een beetje te werken, accepteren, piekeren, schrijven, wandelen, kinderen verzorgen. Maar het voelt even klote allemaal.

Heb heel veel respect voor de mensen die hier schrijven en al jaren met angst worstelen. Want het is rot. Ik zit er nu net weer 10 dagen in en het voelt al onmogelijk.

Ik hoop vooral ervaringen te lezen van mensen die dit herkennen – hoe ga je door die eerste zware periode heen.

Dank voor je reactie!

Ben afgelopen dinsdag ook al bij de huisarts geweest. Weet niet zo goed wat die verder nog kan doen nu. Je moet de dagen toch weer doorkomen. Avond voelt weer iets lichter.

Hond is zeker een uitdaging, voelt alsof ik me hierop verkeken heb. Maar wist dus niet dat ik in volle pieker en stress stand zou gaan schieten.

Ik probeer inderdaad te zeggen tegen mezelf dat het nu zwaar mag zijn. Dan wordt het hopelijk vanzelf weer beter.

Mijn man is een schat. Maar ik werk thuis, dus uiteindelijk komt het vooral bij mij te liggen.

Misschien komt het ook wat harder aan als je al zo lang stabiel bent. Het kan dus altijd terugkomen. Best een eng idee. Maar het gaat dus ook weer voorbij.

Yelaro2018 schreef: ↑

18-09-2025 20:45

Ik was even benieuwd naar je leeftijd, is dat 42 toevallig? Ik herken zoveel van je verhaal ook met af en toe terugvallen, maar ben er nu achter dat ik in de peri menopauze zit. Mijn ad werkte ook niet meer voldoende maar krijg nu aanvullende hormonen (oestrogeen) en dat werkt (nu al) fantastisch. Je mag me pben, angst is vreselijk!

Zelfde leeftijd inderdaad! Daar heb ik nog niet aan gedacht. Vooral niet omdat het nu echt direct na de hond begon en dit de eerste terugval weer is sinds 5 jaar. Wat fijn dat hormonen helpen! Maar hoe kom je erachter dat het de pre menopauze is?

AR78 schreef: ↑

18-09-2025 21:11

Als ik even naar mezelf kijk val ik terug bij grote veranderingen. Vaak ben ik dan heel druk met die verandering waarbij ik vergeet ontspanningstijd voor mezelf te nemen. Op het moment dat ik dat vergeet ga ik in mijn hoofd zitten. Dan ga ik piekeren en overdenken.
Ik plan vrije tijd nu in. En dan gaat het wel beter.
Ook moet ik eerder naar bed. Als ik te moe ben pieker ik ook veel meer en valt alles zwaarder.

Kleine eerlijke opmerking, het werkt niet altijd en soms heb ik echt ondersteuning van ad nodig. Dan probeer ik niet te streng voor mezelf te zijn

Herkenbaar. Een hond is blijkbaar een (te) grote verandering. Had het alleen niet zo verwacht.

Ontspannen vind ik een lastig iets als je continu spanning voelt. Blijf het wel proberen. Bedankt!

Yelaro2018 schreef: ↑

18-09-2025 21:10

Ik was een aantal jaar geleden (ik was pas 37!) al onregelmatig ongesteld. Ook af en toe mentale terugvallen maar nooit een link gelegd totdat… ik nu ineens 2 weken ongesteld was. Ineens kon ik verbanden leggen in m’n mindere periodes en hormonen. Als het wat zwaarder was kon ik daar icm dalend oestrogeen gewoon niet makkelijk meer zelf uitkomen. Ook het niet weten waar het nu ineens vandaan kwam gaf angst, de wetenschap dat het van de peri menopauze kwam was al een hele geruststelling maar maakte niet dat ik mezelf beter voelde. Ik heb de huisarts gevraagd om hormoon aanvulling en daar wilde ze gelukkig in mee denken. Ik ben nu op dag 3, en nu al een enorme vooruitgang. Onderschat de invloed van hormonen niet. Als je meer info wilt mag je altijd een bericht doen!

Wat fijn dat het nu al zo'n vooruitgang is! Ik ben ook wel gevoelig voor hormonen denk ik (vaak emotioneler rondom eisprong en periode). Maar nu is het wel even op hol geslagen. Goed om in ieder geval ook over na te denken. Bedankt!

Airysuit schreef: ↑

18-09-2025 22:37

Zoo herkenbaar! Ik werk zelfs in de dieren(zorg)sector en dan nog heb ik bij elk nieuw huisdier (zelfs hamsters) een aantal maanden stress over de zorg en alle verantwoordelijkheid van zo’n dierenleven wat in je handen ligt behalve af en toe wat therapie, en collega’s waarbij ik terecht kan voor advies, heb ik helaas geen tips. Maar wel erg herkenbaar, dus misschien wel fijn te weten dar je niet de enige bent!

Een aantal maanden deze stress kan ik me dus niet voorstellen. Dat lijkt onhaalbaar en voelt onmogelijk. Wel fijn dat het herkenbaar is, misschien is het dan voor mij geen goede keuze. Stom dat ik dit van tevoren niet bedacht had. Onze vorige hond was al wat ouder en de hele dag aan het slapen. Wandelen hoefde voor hem maar minimaal. Terwijl de huidige hond me vanochtend het hele rondje vooruit getrokken heeft en niet stil kon staan.

MevrouwJack schreef: ↑

18-09-2025 22:38

Ken je het begrip 'puppy blues'? Combinatie van de verantwoordelijkheid die je ineens hebt, de realiteit die misschien anders is dan de verwachtingen, schuldgevoel dat je het niet goed genoeg doet, zorgen over dingen die niet zo lekker lopen, de aanpassingen die je moet doen...
Ik heb het ook meerdere keren gehad, maar dan met mijn katten. Komt veel voor dat mensen het een tijdje moeilijk hebben nadat er een hond of ander huisdier bij gekomen is. En als je al gevoelig bent voor veranderingen, kan ik me voorstellen dat het een extra grote rol kan spelen

Als dit de puppy blues is vind ik het wel heel heftig. Dan snap ik niet hoe mensen puppies kunnen houden. We hadden express al gekozen voor een iets oudere hond, maar blijkbaar is dit nog steeds te puppy/puber. Daar heb ik mij in vergist.

Verbinder schreef: ↑

19-09-2025 01:22

Vervelend dat je je zo voelt.
Goed van je dat je je huisarts hebt gebelt.
Het komt wel weer goed. Het kan goed dat je gebaat bent mbt de zorg voor hond dat je een bepaalde richtlijn hebt voor zorg voor een huisdier.
Een bepaald schema wat je uitprint en gewoon in de keuken of huiskamer hangt. Als steun en richtlijn.
Waar je vroeger honden om je heen had en de zorg vrij automatisch ging is het nu prettig en steunend voor je om gewoon richtlijnen voor zorg voor een hond op papier te hebben. En je daarop kan kijken voor wat nodig is en als een stukje bevestiging.

Het voelt voor mij nu eerder als een zorg teveel, naast de zorg van kinderen, mezelf, werk etc. We hebben nog niet eerder zo'n hond gehad waarbij we eigenlijk ook intensief moeten gaan trainen. Ze is zindelijk, lief en slaapt 's nachts goed. Maar trekt bijvoorbeeld de hele weg aan de lijn en alleen zijn zou je nog op moeten bouwen. Daar voel ik nu geen energie voor. Dankjewel in ieder geval voor je bericht!

Azura schreef: ↑

19-09-2025 08:32

Klinkt voor mij eerder als dat de zorg voor de hond een te grote verandering is, aangezien het toen begonnen is. Je moet de hele tijd iets voor je gevoel en vaak is dat met een hond ook zo.
Dat is de reden dat ik geen huisdieren heb. Ik kan geen moment meer ontspannen. Ik sta dan continu aan. En de vraag 'doe ik het wel goed' spookt de hele tijd door mijn hoofd.

Ik weet niet wat kan helpen je meer te laten ontspannen. Maar rot dat je weer teruggevallen bent.

Precies dit! Het gevoel dat je altijd iets moet. Met de kinderen is dit na 10 jaar gelukkig redelijk te doen. Baal er alleen zo van dat ik dit niet vooraf had bedacht bij een nieuw huisdier. Ik ga dit nu in ieder geval niet meer vergeten.

Ik denk dat we een nieuw baasje gaan zoeken. Het is zo zielig als die hond ook mijn stress voelt. Ze is er nog kort, er is vast een fantastisch ander baasje wat wel volop kan genieten van haar. Dat verdient ze ook.

Ditishet25 schreef: ↑

19-09-2025 09:02

Herkenbaar zodra ik iets moet voel ik de paniek.
Lukt het om af en toe gedurende de dag in het nu te zijn? Wat ben ik nu aan het doen, wat hoor ik, ruik ik, zie ik. En je daarop concentreren. Even focus verleggen al is het maar een uurtje. Je zou eens kunnen googlen op ACT.

Dank voor je bericht en voor de tip! Dat lukt wel een beetje. De ene dag beter dan de andere. Vooral als ik mensen om me heen heb gaat het beter. Maar toch gaat het altijd weer terug naar dat gepieker, de stress in je lichaam en onrust. Ik weet dat acceptatie beter is. Dus probeer wel af en toe het gevoel er te laten zijn in de hoop dat het weer beter gaat worden. En minder moeten misschien, terug naar de basis. Op werk kan ik altijd goed prioriteiten stellen (wat moet echt vandaag en wat niet). Maar privé lijkt dit zoveel moeilijker. Je moet doorgaan (want routine is goed), maar af en toe meer ontspannen en heven niks moeten is ook goed.

Dank voor alle berichten! Heel fijn om te lezen. Nu maar proberen om even te focussen op werk en heb wat afleiding staan voor de middag, een vriendin komt langs.

Azura schreef: ↑

19-09-2025 10:34

Het is heel rot om dat te moeten doen. Maar wel het beste. En vooraf kun je niet altijd de gevolgen overzien. En niet te lang mee wachten met het zoeken naar een ander baasje. Hoe langer de hond blijft, hoe meer ze gehecht raakt aan jullie.

Dan Azura! We zijn al gaan zoeken, maar helaas wel dus afhankelijk van hoe snel mensen reageren. Ik denk dat dat wel goed komt want het is een prachtig beestje. Maar natuurlijk wel weer iets om over te piekeren.