Relaties
alle pijlers
26 en geen gezonde relatie met moeder
vrijdag 13 februari 2009 om 10:45
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. M'n moeder is een nogal (zacht uitgedrukt) temperamentvolle vrouw. In mijn jeugd ben ik al vroeg gaan werken omdat we thuis niet veel centen hadden. De reactie hierop was: goh, je krijgt hier niet genoeg zeker? Nooit een keer trots op het feit dat je wilde werken voor je geld....
Kwam je een keer 5 minuten te laat binnen, kreeg je volledig de wind van voren. Had je iets verkeerd gezegd, (niet niet eens wetende wat) werd er ineens 3 dagen niet meer met je gesproken. Kortom, heb eigenlijk altijd op mn tenen moeten lopen thuis. Ben hierdoor iemand geworden die heel slecht tegen ruzies kan, e.d.
Het tussen ons is een tijdje erg slecht geweest, maar is nu langzaamaan een beetje hersteld. We gaan goed met elkaar om, bespreken van alles, maar toch voelt het niet altijd even lekker.
Omdat ik eigenlijk vanaf mn 15e eigenlijk zowat op eigen benen stond, (ook omdat ze me verder niet echt met mij bemoeide, ja alleen vanwege kritiek.) ben ik haar eigenlijk meer als vriendin gaan zien dan moeder. Van de week hadden we een akkefietje (ik reageerde volgens haar te heftig.) wat we op zich weer hebben goed gemaakt. Nu komt ze van de week bij me langs en ik ben ontzettend bang dat ik wederom op mn tenen moet lopen: ze heeft dan een ontzettend rare houding, wat ze zelf (volgens haar) niet eens door heeft. Heb meerdere malen met haar geprobeerd te praten, het ook wel uitgesproken tot op zekere hoogte, maar haar gedrag veranderd gewoon niet. Ik ben nu 26 en ben het onzettend zat continu op mn tenen te lopen bij mn moeder. Hoe moet ik hier nu mee omgaan?
Kwam je een keer 5 minuten te laat binnen, kreeg je volledig de wind van voren. Had je iets verkeerd gezegd, (niet niet eens wetende wat) werd er ineens 3 dagen niet meer met je gesproken. Kortom, heb eigenlijk altijd op mn tenen moeten lopen thuis. Ben hierdoor iemand geworden die heel slecht tegen ruzies kan, e.d.
Het tussen ons is een tijdje erg slecht geweest, maar is nu langzaamaan een beetje hersteld. We gaan goed met elkaar om, bespreken van alles, maar toch voelt het niet altijd even lekker.
Omdat ik eigenlijk vanaf mn 15e eigenlijk zowat op eigen benen stond, (ook omdat ze me verder niet echt met mij bemoeide, ja alleen vanwege kritiek.) ben ik haar eigenlijk meer als vriendin gaan zien dan moeder. Van de week hadden we een akkefietje (ik reageerde volgens haar te heftig.) wat we op zich weer hebben goed gemaakt. Nu komt ze van de week bij me langs en ik ben ontzettend bang dat ik wederom op mn tenen moet lopen: ze heeft dan een ontzettend rare houding, wat ze zelf (volgens haar) niet eens door heeft. Heb meerdere malen met haar geprobeerd te praten, het ook wel uitgesproken tot op zekere hoogte, maar haar gedrag veranderd gewoon niet. Ik ben nu 26 en ben het onzettend zat continu op mn tenen te lopen bij mn moeder. Hoe moet ik hier nu mee omgaan?
vrijdag 13 februari 2009 om 15:13
Nee, wat dat betreft ben ik blij dat ik mijn dochter heb. Voor mijzelf zou ik het denk ik iets te makkelijk bagatelliseren. Voor haar niet, mijn moeder zal niet hier komen wonen. Daarvoor wantrouw ik haar teveel als het om mijn kind gaat. En dat weegt 10.000 keer zwaarder voor mij.
Ik hoop dat het van je afschrijven een beetje helpt. Je kan er soms best moedeloos van worden, iig dat had ik en soms nog weleens een beetje. Toch fijn om het dan te delen. En ik hoop dat consequent je grenzen bewaken ervoor zorgt dat jullie toch nog een fijn contact kunnen opbouwen.
Ik hoop dat het van je afschrijven een beetje helpt. Je kan er soms best moedeloos van worden, iig dat had ik en soms nog weleens een beetje. Toch fijn om het dan te delen. En ik hoop dat consequent je grenzen bewaken ervoor zorgt dat jullie toch nog een fijn contact kunnen opbouwen.
vrijdag 13 februari 2009 om 15:30
ben vooral blij te horen dat ik niet de enige ben in deze. eigenlijk weet je dat wel natuurlijk, maar in mn omgeving komt het eigenlijk helemaal niet voor. Als ik soms niet al te aardig over mn moeder praat krijg je toch standaard de reacties van: maar het is toch je moeder? tja, zo simpel ligt het niet....
maar van me afschrijven helpt ook zeker, en bij deze bedankt Feliciaatje!
maar van me afschrijven helpt ook zeker, en bij deze bedankt Feliciaatje!
vrijdag 13 februari 2009 om 15:48
quote:Vrouwtje83 schreef op 13 februari 2009 @ 15:30:
maar het is toch je moeder?
Die ken ik . Dan denk ik altijd maar dat als ze haar een weekje zouden lenen, ze het wrs beter zouden begrijpen. En ik ben blij voor anderen dat ze het zich niet kunnen voorstellen. Ik snap dat als je een redelijk normaal thuis hebt gehad met ouders die van je houden, het onbegrijpelijk en ondankbaar klinkt.
Als je er behoefte aan hebt om wat meer erover te lezen, er is een topic over. En schrijf lekker van je af hier, dat creeert toch weer ruimte en helderheid .
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
maar het is toch je moeder?
Die ken ik . Dan denk ik altijd maar dat als ze haar een weekje zouden lenen, ze het wrs beter zouden begrijpen. En ik ben blij voor anderen dat ze het zich niet kunnen voorstellen. Ik snap dat als je een redelijk normaal thuis hebt gehad met ouders die van je houden, het onbegrijpelijk en ondankbaar klinkt.
Als je er behoefte aan hebt om wat meer erover te lezen, er is een topic over. En schrijf lekker van je af hier, dat creeert toch weer ruimte en helderheid .
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
