Relaties
alle pijlers
Depressieve partner wilt geen hulp, verlaten?
donderdag 18 januari 2018 09:14
Hoi, ik heb nog nooit mijn hart gelucht / naar advies gezocht op een forum maar voor alles een eerste keer. Ik hoop dat jullie mij een goede raad, advies, troost of jullie rauwe mening kunnen bieden om zo mijn besluit verder te vormen.
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
donderdag 18 januari 2018 09:44
Poeh heftig.
Je moet een ultimatum stellen.
Zowel voor jou als voor hem.
Anders blijft deze maandag-tot-vrijdag depressie doorgaan.
Ga naar je ouders en blijf daar! Zeg hem dat je pas terug komt als hij zich bij een uitzeldbureau heeft ingeschreven.
Maak een to-do lijst. Boodschappen en huishouden.
Laat hem vroeg op staan ( b .v. jou naar het werk brengen en weer halen) zodat hij weer een ritme krijgt.
Maar geef duidelijk aan dat jullie hier b.v. de komende 2 maanden aan werken. En hij kan kiezen; mee werken of niet.
Stel ook een einddoel. Ik wil dat je binnen nu en 6 maanden werk hebt. Lijkt mij een redelijk doel.
Ik wil dat jij zolang je niet werkt, elje dag kookt. Poetst. Boodschappen doet.
Ik wil dat je minder met nieuwsblogs bezig bent, want dit werkt negatief op je.
Je moet een ultimatum stellen.
Zowel voor jou als voor hem.
Anders blijft deze maandag-tot-vrijdag depressie doorgaan.
Ga naar je ouders en blijf daar! Zeg hem dat je pas terug komt als hij zich bij een uitzeldbureau heeft ingeschreven.
Maak een to-do lijst. Boodschappen en huishouden.
Laat hem vroeg op staan ( b .v. jou naar het werk brengen en weer halen) zodat hij weer een ritme krijgt.
Maar geef duidelijk aan dat jullie hier b.v. de komende 2 maanden aan werken. En hij kan kiezen; mee werken of niet.
Stel ook een einddoel. Ik wil dat je binnen nu en 6 maanden werk hebt. Lijkt mij een redelijk doel.
Ik wil dat jij zolang je niet werkt, elje dag kookt. Poetst. Boodschappen doet.
Ik wil dat je minder met nieuwsblogs bezig bent, want dit werkt negatief op je.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 18 januari 2018 09:47
dit wil je een therapeut niet eens aandoen, gun die man of vrouw zijn tijd aan iemand die het nodig heeft
je vent is een parasiet, je kunt hem wel een beetje bijschaven dat hij af en toe kookt, maar dan nog blijft het een parasiet (eentje met het gore lef om lullig te doen tegen je ook nog) je verdient beter, zie je dat zelf nou niet?
je vent is een parasiet, je kunt hem wel een beetje bijschaven dat hij af en toe kookt, maar dan nog blijft het een parasiet (eentje met het gore lef om lullig te doen tegen je ook nog) je verdient beter, zie je dat zelf nou niet?
Lorem Ipsum
donderdag 18 januari 2018 09:50
Ik zou geen ultimatum meer stellen, ik zou mezelf niet nog eens maanden gevangenisstraf opleggen inclusief trekken aan een dood paard. Ik zou er onderhand echt klaar mee zijn en gaan. Hij weet al tijden dat zij het niet meer trekt, hij heeft dat al die tijd niet genoeg reden gevonden om er iets aan te doen, dan hoeft hij ook niet gewaarschuwd te worden dat de maat nu echt vol is. Dat had hij zelf ook kunnen bedenken.
Bij een ultimatum voelt ze zich alleen maar weer verplicht die tijd ook weer uit te zitten. Ik denk dat het allang meer dan klaar is.
Bij een ultimatum voelt ze zich alleen maar weer verplicht die tijd ook weer uit te zitten. Ik denk dat het allang meer dan klaar is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 18 januari 2018 09:53
Dit.sinnombre schreef: ↑18-01-2018 09:32Het is een egocentrische hork die man van jou.
Ik zou apart van hem gaan wonen totdat hij normaler kan doen en respect voor je toont.
Je verblijf bij je ouders en zijn gedrag bij jouw terugkomt zou voor mij de druppel zijn geweest. Daarmee zou hij bij mij zijn kans hebben verspeeld.
Ga voorlopig apart wonen. Niet meer dreigen bij hem hiermee, maar voer het ook uit. Dat hij jou dit aandoet zegt al genoeg over zijn karakter. Hier wil je nu, maar eigenlijk nooit een gezin mee stichten, want dan weet je wat voor een type het is als er problemen zouden ontstaan in het gezin.
Hij deugt niet, zijn depressie is geen excuus meer. Dat staat er los van.
Hij verpest zijn eigen leven voorderest maar. Niet dat van jou.
Depressie is nog tot daar aan toe, dat is ook vervelend, maar deze meneer lijkt het wel lekker comfortabel te vinden dat ie god en de hele wereld kan beschuldigen van zijn ontevredenheid zonder eens te kijken wat ie zelf veroorzaakt.
donderdag 18 januari 2018 10:05
Ik zou het niet meer proberen. Je hebt gedaan wat je kon.
Jij wil toch ook kinderen. Hij niet. Wees blij dat je ze niet hebt met hem, dan zat je zwaar in de val. Hij is ook geen goed voorbeeld als vader.
Kies voor jezelf. Ga weer leven. Vind een man die net zoals jij in het leven staat en ook een gezin wil.
Dat jouw man zo loopt af te geven op alles is omdat hij zelf nergens verantwoordelijk voor wil zijn. Zorg dat je advies inwint hoe financieel alles te regelen.
Ik noem wat hij doet ook geen houden van. Als hij van je hield had hij je allang los gelaten in plaats van je moedwillig mee te sleuren in zijn zelfverkozen misere.
Jij wil toch ook kinderen. Hij niet. Wees blij dat je ze niet hebt met hem, dan zat je zwaar in de val. Hij is ook geen goed voorbeeld als vader.
Kies voor jezelf. Ga weer leven. Vind een man die net zoals jij in het leven staat en ook een gezin wil.
Dat jouw man zo loopt af te geven op alles is omdat hij zelf nergens verantwoordelijk voor wil zijn. Zorg dat je advies inwint hoe financieel alles te regelen.
Ik noem wat hij doet ook geen houden van. Als hij van je hield had hij je allang los gelaten in plaats van je moedwillig mee te sleuren in zijn zelfverkozen misere.
donderdag 18 januari 2018 10:09
Hij is niet depressief, dan voel je je zo ellendig en is t in het weekend niet opeens veel beter hoor. Iemand die echt depressief is, wil alle hulp van de wereld, die heeft niet eens de energie om tegen je tekeer te gaan.
Het is een hork die zwelgt in zelfmedelijden. Ipv de halve dag op zn nest te liggen kan hij zich beter bezig houden met solliciteren.
Vertel hem dat hij het huis moet verlaten, desnoods zorg je dat er wat familie van je bij is.
Het is een hork die zwelgt in zelfmedelijden. Ipv de halve dag op zn nest te liggen kan hij zich beter bezig houden met solliciteren.
Vertel hem dat hij het huis moet verlaten, desnoods zorg je dat er wat familie van je bij is.
donderdag 18 januari 2018 10:10
Dit!!!!Tampaxropeje schreef: ↑18-01-2018 10:05Ik zou het niet meer proberen. Je hebt gedaan wat je kon.
Jij wil toch ook kinderen. Hij niet. Wees blij dat je ze niet hebt met hem, dan zat je zwaar in de val. Hij is ook geen goed voorbeeld als vader.
Kies voor jezelf. Ga weer leven. Vind een man die net zoals jij in het leven staat en ook een gezin wil.
Dat jouw man zo loopt af te geven op alles is omdat hij zelf nergens verantwoordelijk voor wil zijn. Zorg dat je advies inwint hoe financieel alles te regelen.
Ik noem wat hij doet ook geen houden van. Als hij van je hield had hij je allang los gelaten in plaats van je moedwillig mee te sleuren in zijn zelfverkozen misere.
donderdag 18 januari 2018 10:20
Ik zit zelf in een fikse depressie. Vandaag een goede dag dus reageer her en der.
Gedrag van je vriend is NIET oke! Hij verschuilt zich erachter en doet niks. In zoverre niks dat hij niet actief bezig lijkt om uit de depressie te komen . En dat is wel noodzakelijk.
Je kiest niet voor een depressie maar wel hoe je ermee omgaat. Hij kiest hi ervoor. Aan jou de keus of jij hier langdurig mee verder wilt.
Depressie kost tijd. Steun van een partner is dan best fijn. Maar het is vooral diegene zelf die er wat aan moet doen. Therapie, medicatie en vooral eruit willen komen.
Ik zou hem een ultimatum geven.
Dan heeft hij gekozen en als het voor jullie is ook daadwerkelijk een afspraak staan bij de huisarts een hulpverlener. Anders is het al snel.. ja morgen..
Vandaag lukte niet omdat...
En praktisch. Geef hem opdrachten. Bouw dat op.
Begin met stofzuigen bv..
Ik heb zelf geen partner. Wel een kind van 13.
Ik moet dus wel diingen doen. Soms vanuit mijn tenen..
Hel om boodschappen te moeten doen. Maar het heeft ook voordelen.. ik moet wel!!
Het is al kut genoeg dat hij er wel wat van meekrijgt aan mij de taak om dit z minimaal mogelijk te houden.
En als mooie bijwerking geeft dit soms ook een voldaan gevoel.
Dat gevoel lees ik niet terug bij je partner. Maar daarvoor moet hij wel in actie komen.
Wil hij dat niet.. kies dan voor jezelf.
Sterkte!!
Gedrag van je vriend is NIET oke! Hij verschuilt zich erachter en doet niks. In zoverre niks dat hij niet actief bezig lijkt om uit de depressie te komen . En dat is wel noodzakelijk.
Je kiest niet voor een depressie maar wel hoe je ermee omgaat. Hij kiest hi ervoor. Aan jou de keus of jij hier langdurig mee verder wilt.
Depressie kost tijd. Steun van een partner is dan best fijn. Maar het is vooral diegene zelf die er wat aan moet doen. Therapie, medicatie en vooral eruit willen komen.
Ik zou hem een ultimatum geven.
Dan heeft hij gekozen en als het voor jullie is ook daadwerkelijk een afspraak staan bij de huisarts een hulpverlener. Anders is het al snel.. ja morgen..
Vandaag lukte niet omdat...
En praktisch. Geef hem opdrachten. Bouw dat op.
Begin met stofzuigen bv..
Ik heb zelf geen partner. Wel een kind van 13.
Ik moet dus wel diingen doen. Soms vanuit mijn tenen..
Hel om boodschappen te moeten doen. Maar het heeft ook voordelen.. ik moet wel!!
Het is al kut genoeg dat hij er wel wat van meekrijgt aan mij de taak om dit z minimaal mogelijk te houden.
En als mooie bijwerking geeft dit soms ook een voldaan gevoel.
Dat gevoel lees ik niet terug bij je partner. Maar daarvoor moet hij wel in actie komen.
Wil hij dat niet.. kies dan voor jezelf.
Sterkte!!
donderdag 18 januari 2018 10:22
Tsja, hij is dus de afgelopen 3 jaar regelmatig werkloos en ligt dan de hele dag in bed. Ik kan dan eigenlijk niet begrijpen dat je het destijds een goed idee vond om te trouwen met het oog ook op een gezin. Maar goed, dat is een keuze destijds geweest. Als je wist wat je nu weet had je misschien wel een tweede keer over trouwen nagedacht.
Ik zou bedenken of je hem de moeite waard vind om je leven (tijdelijk) door te laten verwoesten (dit meen ik serieus).
Iemand die depressief is daarvan wordt het leven langzaam verwoest, het is namelijk een ziekte. Zo te lezen heeft je man op dit moment bar weinig goede momenten en reageert hij zijn frustraties daarvan af op jou. Heb je daar zin in/puf voor het komende jaar? En het jaar erna wellicht.
Pas wanneer je man erkent dat hij een serieuze ziekte heeft kan hij stappen ondernemen om ermee aan de slag te gaan. Tot die tijd zal jij met zijn depressie moeten dealen. Hoe lang dat gaat duren weet niemand en of hij een terugval krijgt is ook niks over te zeggen.
Wat je in de tussentijd wel kan doen is jezelf zoveel mogelijk bij tanken. Blijf investeren in contacten buiten je man en blijf daar leuke activiteiten mee ondernemen waar je energie van krijgt. Ook in het weekend kan je dat doen, misschien is dat voor hem wel een trigger om iets aan zijn situatie te veranderen. En stel voor jezelf een grens vast. Bijvoorbeeld: als man in de zomer nog geen hulp heeft gezocht ga ik voorbereidende stappen ondernemen voor een scheiding. Dat geeft je hopelijk dan ook weer een beetje lucht als het allemaal zo uitzichtloos lijkt.
Succes
Ik zou bedenken of je hem de moeite waard vind om je leven (tijdelijk) door te laten verwoesten (dit meen ik serieus).
Iemand die depressief is daarvan wordt het leven langzaam verwoest, het is namelijk een ziekte. Zo te lezen heeft je man op dit moment bar weinig goede momenten en reageert hij zijn frustraties daarvan af op jou. Heb je daar zin in/puf voor het komende jaar? En het jaar erna wellicht.
Pas wanneer je man erkent dat hij een serieuze ziekte heeft kan hij stappen ondernemen om ermee aan de slag te gaan. Tot die tijd zal jij met zijn depressie moeten dealen. Hoe lang dat gaat duren weet niemand en of hij een terugval krijgt is ook niks over te zeggen.
Wat je in de tussentijd wel kan doen is jezelf zoveel mogelijk bij tanken. Blijf investeren in contacten buiten je man en blijf daar leuke activiteiten mee ondernemen waar je energie van krijgt. Ook in het weekend kan je dat doen, misschien is dat voor hem wel een trigger om iets aan zijn situatie te veranderen. En stel voor jezelf een grens vast. Bijvoorbeeld: als man in de zomer nog geen hulp heeft gezocht ga ik voorbereidende stappen ondernemen voor een scheiding. Dat geeft je hopelijk dan ook weer een beetje lucht als het allemaal zo uitzichtloos lijkt.
Succes
donderdag 18 januari 2018 10:23
Hier een advies van iemand die ongeveer 20 jaar in een soortgelijke situatie heeft gezeten. Mijn ex-man was ook al jaren "ziek" en ik trok de kar.
Therapie was onbespreekbaar en ik heb uiteindelijk scheiding aangevraagd.
Al tijdens dit proces knapte hij op en tegen de tijd dat ik weg was, werkte hij weer fulltime.
Ik heb het wel eens omschreven als dat wij elkaar in een soort " gijzeling " vasthielden. Na loslaten is het voor ons beiden alleen maar beter geworden.
Achteraf gezien pasten we gewoon niet bij elkaar.
Je bent nog jong en hebt geen kinderen.
Kies voor geluk !
Veel sterkte gewenst
Therapie was onbespreekbaar en ik heb uiteindelijk scheiding aangevraagd.
Al tijdens dit proces knapte hij op en tegen de tijd dat ik weg was, werkte hij weer fulltime.
Ik heb het wel eens omschreven als dat wij elkaar in een soort " gijzeling " vasthielden. Na loslaten is het voor ons beiden alleen maar beter geworden.
Achteraf gezien pasten we gewoon niet bij elkaar.
Je bent nog jong en hebt geen kinderen.
Kies voor geluk !
Veel sterkte gewenst
donderdag 18 januari 2018 10:23
Omdat iemand ziek is .. als dat al zo is.. dan geeft hem dat geen vrijbrief om een hork te zijn. Of lui. Het is ook niet per se zo dat als je depressief bent je kutgedrag mag/gaat vertonen.
Hij kiest niet voor een depressie, als hij dat al heeft. Maar hij kiest wel hoe hij daarmee omgaat.
En als hij ervoor kiest om er zo mee om te gaan mag jij ook voor jezelf kiezen. Sterker nog. Moet.
Ik snap ook niet waarom je 1,5 jaar geleden gaat trouwen met iemand die toen al zo deed.
Hij kiest niet voor een depressie, als hij dat al heeft. Maar hij kiest wel hoe hij daarmee omgaat.
En als hij ervoor kiest om er zo mee om te gaan mag jij ook voor jezelf kiezen. Sterker nog. Moet.
Ik snap ook niet waarom je 1,5 jaar geleden gaat trouwen met iemand die toen al zo deed.
donderdag 18 januari 2018 10:54
Haar aandeel is dat ze dit gedrag zo lang heeft blijven tolereren en zichzelf heeft weggecijferd met als gevolg overspanning.
TO, je hebt hem nu al een ultimatum gegeven: of hij gaat in therapie, of einde huwelijk. Dit zijn nu de slechte tijden in een huwelijk, maar dat betekent niet dat hij niets aan zijn situatie moet doen en dat jij op je tenen moet blijven lopen.
Hij heeft je al meerdere keren laten weten hoe hij over therapie denkt. Dus hoe duidelijk moet je het nog hebben, voordat je daadwerkelijk stappen zet om voor jezelf te kiezen?
donderdag 18 januari 2018 11:06
Therapie is helemaal een goed idee. Daar kun je zelf vast mee beginnen. Daar heb je hem niet voor nodig.Puppy89 schreef: ↑18-01-2018 09:41Alvast bedankt allemaal voor jullie reacties. Op een of andere manier, stelt het me gerust dat ik weet dat ik voldoende geprobeerd heb. In het weekend is het zo dat hij ook tot 13-14u in bed ligt maar door sociale activiteiten (waar ik op hamer om te blijven doen, en waar ik hem mee naartoe sleur) is het wat drukker in het weekend, en op de een of andere manier worden onze issues dan bewust niet besproken, want het is weekend zegt hij dan en we hebben al zo weinig vrije tijd samen, dus dan kan hij wel gezellig doen. Het is niet zo dat hij in het weekend niet durft uitvliegen of rot doen maar toch veel minder dan in de week. Ik heb eerder het gevoel dat ik voor een huilbaby moet zorg dragen dan samenwoon met mijn echtgenoot. Zelf heb ik een hele drukke baan, sta veel in de file, heb een uitgebreide vriendenkring, doe veel voor hem maar krijg nooit of nooit de vraag hoe het met mij gaat in alle drukte en chaos door. Hij vond het ook normaal dat ik in augustus overspannen was. Dat kan niet anders dan met een depressieve partner zei hij dan. Maar dat was het dan. Ik moest blij zijn dat ik niet zoals hem in de put zat... Ik ben samen met onze vrienden en familie ook vijand nr 1 want ik snap zijn problemen niet. Als ik dan vermeld dat ik wel bij hem in 1 huis leef en zijn shit allemaal tracht op te lossen, dat ik maar al te goed weet, hoe diep hij zit, durft hij dat nog te ontkennen. Dusja wij kunnen elkaar niet begrijpen, kunnen niet communiceren en dat is nog een reden voor mij waarom we samen in therapie moeten.
In je slachtofferrol blijven zitten brengt jou nergens.
Misschien hard gezegd maar dat lijkt mij nu even nodig.
En evengoed een
Het ís ook niet makkelijk
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
donderdag 18 januari 2018 11:16
Hij manipuleert je, doet aan emotionele chantage, wil geen hulp of therapie, en ondertussen ga jij eraan onderdoor maar dat lijkt hem ook weinig te kunnen schelen.
Klinkt niet als een partner. Je hebt er goed aan gedaan om hem voor de keuze te zetten, of therapie of uit elkaar. Als hij geen therapie wil is het antwoord dus simpel: uit elkaar. Wie weet krabbelt hij dan ook sneller op omdat hij dan voor zichzelf moet zorgen. Wie weet ook niet, maar dat is dan iig niet meer jouw probleem.
Klinkt niet als een partner. Je hebt er goed aan gedaan om hem voor de keuze te zetten, of therapie of uit elkaar. Als hij geen therapie wil is het antwoord dus simpel: uit elkaar. Wie weet krabbelt hij dan ook sneller op omdat hij dan voor zichzelf moet zorgen. Wie weet ook niet, maar dat is dan iig niet meer jouw probleem.
donderdag 18 januari 2018 11:17
Aan allen die al gereageerd hebben, hartelijk dank hiervoor! Ik apprecieer alle meningen ten zeerste! Iemand die vroeg wat is mijn aandeel hierin: ik heb hem veel vrijheid gegeven, gewoon in bed laten ligge, niet proberen te zagen, en ondertussen alles recht te houden zoals ons huishouden, alle papieren, onze relatie met vrienden en familie (die vaak ook een snauw en een beet krijgen, die ik last minute moet afbellen omdat hij geen zin heeft...). Ik heb 2 jaar lang ook intensief gesport en me hierachter verscholen in de hoop dat het beterde. Ik ben iemand positief in het leven, zoek voor alle problemen meteen een oplossing in plaats van erover door te zagen terwijl hij wilt dat ik inzie dat hij onrecht is aangedaan door een werkgever, door een bepaalde situatie met familielid, door mij enz... Ik heb de huishoudelijke taken met briefjes geprobeerd, dat hielp af en toe alleen was het zo dat als ik om 17u thuis kwam hij vaak net begonnen was of zei dat hij een taak nog niet gedaan had omdat hij zelf bepaalt wanneer hij dat zou doen die dag en als dat 's avonds beter uitkomt is/was dat maar zo. Ik heb dus ook daar de moed opgegeven en ipv mij te ergeren doe ik het gewoon zelf. Papieren aan hem overlaten is helemaal not done want daar vaagt hij zijn voeten aan en komen aanmaningen van. Misschien mijn fout inderdaad om hem te lang vanalles toe te laten en te verzorgen als een baby, toe te geven enz...
Waarom ben ik nog met hem getrouwd? We hadden een lange vakantie gepland ongeveer 1 jaar op voorhand, die hebben we volledig gepland doorheen het jaar en net voor we vertrokken hebben we besloten daar te trouwen (heel impulsief). Ik zag het als een laatste kans voor de liefde van mijn leven. Toen we terugkwamen was hij heel enthousiast had veel energie en terug "zin" in het leven tot we een financiële domper kregen en hij na 2 maand nog geen deftig werk gevonden had. Toen hij met nachtshiften in een fabriek ging werken, is zijn humeur terug gezakt en kijk op de wereld veel verergerd. Fysiek maar ook mentaal kon hij dat niet het fabrieksleven. Zo ging hij terug naar werkloosheid en van job naar job en begon alles terug opnieuw.
Hij is/was de liefde van mijn leven, mijn liefde gaat zo diep dat ik alles wil/wou proberen tot het uiterste. Ik zie me ook niet met iemand anders nog zo een diepe, sterke relatie uitbouwen. Ik zeg niet dat ik niet opnieuw gelukkig kan zijn want ik kan en ben graag op mezelf, ik vind het alleen zo jammer, want ik zag ons van puber aan samen oud worden... en dat wordt nu verziekt door zijn depressie/gedrag.
Waarom ben ik nog met hem getrouwd? We hadden een lange vakantie gepland ongeveer 1 jaar op voorhand, die hebben we volledig gepland doorheen het jaar en net voor we vertrokken hebben we besloten daar te trouwen (heel impulsief). Ik zag het als een laatste kans voor de liefde van mijn leven. Toen we terugkwamen was hij heel enthousiast had veel energie en terug "zin" in het leven tot we een financiële domper kregen en hij na 2 maand nog geen deftig werk gevonden had. Toen hij met nachtshiften in een fabriek ging werken, is zijn humeur terug gezakt en kijk op de wereld veel verergerd. Fysiek maar ook mentaal kon hij dat niet het fabrieksleven. Zo ging hij terug naar werkloosheid en van job naar job en begon alles terug opnieuw.
Hij is/was de liefde van mijn leven, mijn liefde gaat zo diep dat ik alles wil/wou proberen tot het uiterste. Ik zie me ook niet met iemand anders nog zo een diepe, sterke relatie uitbouwen. Ik zeg niet dat ik niet opnieuw gelukkig kan zijn want ik kan en ben graag op mezelf, ik vind het alleen zo jammer, want ik zag ons van puber aan samen oud worden... en dat wordt nu verziekt door zijn depressie/gedrag.
donderdag 18 januari 2018 11:23
Hij is zoals hij nu is, niet zoals hij was als puber, niet zoals hij zou zijn als alle omstandigheden hem mee zouden zitten. Dit is wat je hebt. En hier word je doodongelukkig van. En of je het nou zelf mede zo ver hebt laten komen, doet er verder niet toe, dat maakt niet dat je het nu maar tot het bittere eind toe moet volhouden.
Als je alle lagen vervelend gedrag weghaalt zit eronder een leuke vent. Ja, dat is bij iedereen zo, als je al het vervelende maar wegdenkt wordt iemand vanzelf wel leuk. Het punt is alleen dat al dat vervelende er gewoon wel ís. En dat jij er doodongelukkig van wordt.
Misschien maak je je ook heel druk over wat hij en je omgeving wel niet van je denken als je weggaat bij een depressieve partner. Hij zal je verwijten maken, daar kun je van op aan, en op je schuldgevoel inspelen. En zijn vrienden en familie zullen wellicht zijn kant kiezen. Maar die mensen zie je toch nooit meer. Misschien zijn er ook mensen in jouw omgeving die vinden dat je bij hem moet blijven, maar daar moet je maling aan hebben. Zij hebben makkelijk praten, zij hoeven het niet te doen. Het gaat om jou.
Als je alle lagen vervelend gedrag weghaalt zit eronder een leuke vent. Ja, dat is bij iedereen zo, als je al het vervelende maar wegdenkt wordt iemand vanzelf wel leuk. Het punt is alleen dat al dat vervelende er gewoon wel ís. En dat jij er doodongelukkig van wordt.
Misschien maak je je ook heel druk over wat hij en je omgeving wel niet van je denken als je weggaat bij een depressieve partner. Hij zal je verwijten maken, daar kun je van op aan, en op je schuldgevoel inspelen. En zijn vrienden en familie zullen wellicht zijn kant kiezen. Maar die mensen zie je toch nooit meer. Misschien zijn er ook mensen in jouw omgeving die vinden dat je bij hem moet blijven, maar daar moet je maling aan hebben. Zij hebben makkelijk praten, zij hoeven het niet te doen. Het gaat om jou.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 18 januari 2018 11:27
Wat jij wil, wat jij wenst, gaat niet gebeuren. Je kunt nog hard willen dat deze relatie slaagt, je kunt nog zo hard willen dat jij ook zijn liefde van zijn leven bent, dat is niet zo.
Het enige wat jij kunt doen is accepteren dat deze man simpelweg niet leuk, lief en aardig is en waarschijnlijk ook lang niet zo depressief als hij zegt te zijn. Sterker nog, hij heeft zelf zijn stempeltje "depressief" geplakt op zijn kutgedrag.
Het gaat alleen beter worden als jij onderkent dat dit 'm gewoon niet meer gaat worden, een ruggengraat gaat zoeken, ophoudt met het faciliteren van zijn "depressie" en eens gaat leven. Het leven is veel te leuk om te laten verkloten door hem.
Het enige wat jij kunt doen is accepteren dat deze man simpelweg niet leuk, lief en aardig is en waarschijnlijk ook lang niet zo depressief als hij zegt te zijn. Sterker nog, hij heeft zelf zijn stempeltje "depressief" geplakt op zijn kutgedrag.
Het gaat alleen beter worden als jij onderkent dat dit 'm gewoon niet meer gaat worden, een ruggengraat gaat zoeken, ophoudt met het faciliteren van zijn "depressie" en eens gaat leven. Het leven is veel te leuk om te laten verkloten door hem.
