Relaties
alle pijlers
Dilemma
woensdag 31 oktober 2007 om 12:27
Hoi
Ik wil even jullie mening horen over het volgende.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaren samen en hierin hebben we de nodige strubbelingen al gehad (zal ik niet teveel over uitweiden).
Op het moment wonen wij niet samen. Reden hiervan is dat mijn vriend al geruime tijd geen baan heeft (zit om verschillende redenen thuis). Ik ben van mening dat samenwonen pas goed kan werken als we in een situatie stappen die gelijkwaardig is.
Natuurlijk kan er als je samenwoont of getrouwd bent altijd iets gebeuren waardoor de 1 of de ander thuis komt te zitten, maar dat vind ik een ander verhaal.
Nu is het zo, dat mijn vriend dus een uitkering heeft en dat is geen vetpot. Hij heeft er wel voor gekozen een tijd geleden om in een andere woning te gaan zitten die behoorlijk duur is. Hierdoor heeft hij vaak weinig geld over.
Ik daarentegen heb een goeie baan en woon bij mijn ouders. hierdoor hou ik meer geld over per maand om bv. iets voor mezelf te kopen. Ik heb af en toe echt het idee dat hij dit niet kan uitstaan. *begrijpelijk misschien*, omdat hij dit dus niet kan.
Maar nu komt het: ik ben in de weekenden vaak bij hem. Nu heb ik er altijd voor gezorgd, dat als ik in de weekenden bij hem ben, dat ik dan voor boodschappen zorg, ook extra dingetjes, of ik betaal een keer uit eten, ik koop regelmatig iets leuks, etc...ik draag ook mijn steentje bij in t huishouden dan (de laatste tijd ging dit mij ook irriteren omdat hij bij de kassa steevast met zn handen in zn zakken bleef staan, dus hier kwamen wel eens discussies over).
Nu vindt mijn vriend dit niet meer genoeg. Hij wil samenwonen. Dat is begrijpelijk, in principe wil ik dat ook wel, maar het probleem is dus dat hij geen baan heeft. Nu gaat het mij niet per se om die lage uitkering/inkomsten, maar meer om het feit dat hij overdag niks om handen heeft en dat ik me daaraan erger (ik erger me daar nu al vaker aan) met alle gevolgen van dien. Ik vind het dan gewoon niet gelijkwaardig tussen ons. Ik ken mezelf, ik ga me daar alleen maar meer aan ergeren als we samen zouden wonen (hebben we al ooit gedaan).
Dus ik heb bij hem aangegeven dat ik pas weer wil samenwonen als hij (uitzicht heeft op) werkt. Maar hij wil NU verandering in onze situatie (die overigens al erg lang duurt).
Hij vindt het namelijk niet eerlijk dat ik zoveel geld te besteden heb, en hij nagenoeg niets. Dus hij vindt dat ik hem geld moet gaan geven om in de weekenden bij hem te zijn....of in elk geval een soortgelijke regeling (geld) totdat hij werk heeft en wij kunnen gaan samenwonen. Hij vindt dat dat ook een beetje mijn 'plicht' is omdat we al zo lang samen zijn. bovendien zegt hij: ik betaal hier de huur en g/w/l etc..(ik betaal regelmatig/vaak voor hem, hij rijdt altijd kosteloos mee met mijn auto, bovendien kom ik naar hem voor HEM en niet voor zijn woning..hij brengt t alsof ik van hem profiteer...grrr...).. Hij zou dat voor mij ook doen, zegt hij. Ik vind dat belachelijk! Dan moet ik dus opdraaien voor het feit dat hij niet werkt. Hierover zijn we nu al maanden in discussie en ik word er helemaal dol van. hij kan er ook niet over ophouden en onze hele relatie wordt op dit moment hierdoor bepaald.
Mijn vraag aan jullie is: is dit normaal wat mijn vriend van mij vraagt? Of ben ik misschien te star en moet ik hem meer tegemoet komen? Zou samenwonen misschien toch een oplossing zijn, ondanks mijn irritaties? Het begint n cirkeltje te worden....
Ik wil even jullie mening horen over het volgende.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaren samen en hierin hebben we de nodige strubbelingen al gehad (zal ik niet teveel over uitweiden).
Op het moment wonen wij niet samen. Reden hiervan is dat mijn vriend al geruime tijd geen baan heeft (zit om verschillende redenen thuis). Ik ben van mening dat samenwonen pas goed kan werken als we in een situatie stappen die gelijkwaardig is.
Natuurlijk kan er als je samenwoont of getrouwd bent altijd iets gebeuren waardoor de 1 of de ander thuis komt te zitten, maar dat vind ik een ander verhaal.
Nu is het zo, dat mijn vriend dus een uitkering heeft en dat is geen vetpot. Hij heeft er wel voor gekozen een tijd geleden om in een andere woning te gaan zitten die behoorlijk duur is. Hierdoor heeft hij vaak weinig geld over.
Ik daarentegen heb een goeie baan en woon bij mijn ouders. hierdoor hou ik meer geld over per maand om bv. iets voor mezelf te kopen. Ik heb af en toe echt het idee dat hij dit niet kan uitstaan. *begrijpelijk misschien*, omdat hij dit dus niet kan.
Maar nu komt het: ik ben in de weekenden vaak bij hem. Nu heb ik er altijd voor gezorgd, dat als ik in de weekenden bij hem ben, dat ik dan voor boodschappen zorg, ook extra dingetjes, of ik betaal een keer uit eten, ik koop regelmatig iets leuks, etc...ik draag ook mijn steentje bij in t huishouden dan (de laatste tijd ging dit mij ook irriteren omdat hij bij de kassa steevast met zn handen in zn zakken bleef staan, dus hier kwamen wel eens discussies over).
Nu vindt mijn vriend dit niet meer genoeg. Hij wil samenwonen. Dat is begrijpelijk, in principe wil ik dat ook wel, maar het probleem is dus dat hij geen baan heeft. Nu gaat het mij niet per se om die lage uitkering/inkomsten, maar meer om het feit dat hij overdag niks om handen heeft en dat ik me daaraan erger (ik erger me daar nu al vaker aan) met alle gevolgen van dien. Ik vind het dan gewoon niet gelijkwaardig tussen ons. Ik ken mezelf, ik ga me daar alleen maar meer aan ergeren als we samen zouden wonen (hebben we al ooit gedaan).
Dus ik heb bij hem aangegeven dat ik pas weer wil samenwonen als hij (uitzicht heeft op) werkt. Maar hij wil NU verandering in onze situatie (die overigens al erg lang duurt).
Hij vindt het namelijk niet eerlijk dat ik zoveel geld te besteden heb, en hij nagenoeg niets. Dus hij vindt dat ik hem geld moet gaan geven om in de weekenden bij hem te zijn....of in elk geval een soortgelijke regeling (geld) totdat hij werk heeft en wij kunnen gaan samenwonen. Hij vindt dat dat ook een beetje mijn 'plicht' is omdat we al zo lang samen zijn. bovendien zegt hij: ik betaal hier de huur en g/w/l etc..(ik betaal regelmatig/vaak voor hem, hij rijdt altijd kosteloos mee met mijn auto, bovendien kom ik naar hem voor HEM en niet voor zijn woning..hij brengt t alsof ik van hem profiteer...grrr...).. Hij zou dat voor mij ook doen, zegt hij. Ik vind dat belachelijk! Dan moet ik dus opdraaien voor het feit dat hij niet werkt. Hierover zijn we nu al maanden in discussie en ik word er helemaal dol van. hij kan er ook niet over ophouden en onze hele relatie wordt op dit moment hierdoor bepaald.
Mijn vraag aan jullie is: is dit normaal wat mijn vriend van mij vraagt? Of ben ik misschien te star en moet ik hem meer tegemoet komen? Zou samenwonen misschien toch een oplossing zijn, ondanks mijn irritaties? Het begint n cirkeltje te worden....
woensdag 31 oktober 2007 om 14:27
quote:mabel007 schreef op 31 oktober 2007 @ 14:16:
Ik vraag me ook af of je het samenwoonidee toch overweegt omdat je het ms wel tijd vindt om uit huis te gaan en het logisch (en voordelig) lijkt om dan bij je vriend in te trekken.
Als dat ook meespeelt, kun je overwegen om woonruimte voor jezelf te zoeken. (Jullie kunnen dan afwisselend de weekenden bij elkaar doorbrengen, zodat het vergoeden van kosten niet meer aan de orde is.)
Ik denk dat je vrijer kunt besluiten om wel of niet te gaan samenwonen (na een jaar ofzo) als je iets voor jezelf hebt. Je kunt dan gewoon rustig afwachten hoe het met je vriends gezondheid enz. gaat en als dat allemaal goed uitpakt, kun je alsnog gaan samenwonen. Zoals Nell terecht opmerkt, je weet niet zeker of zijn egocentrisme een gevolg is van zn problemen of de aard van het beestje.
Ik denk bovendien, dat als je nu gaat samenwonen, jij steeds meer in de rol van zorgverlener zult schieten (of gedrukt wordt), afgaand op wat je nu hebt verteld. En dat lijkt me voor jou, maar ook voor hem een slechte zaak.
Waarschijnlijk bewijs je jezelf èn je vriend een goede dienst door je wat meer op jezelf en je eigen toekomst te richten, ofwel je iets los te maken van hem en met je eigen leven verdergaan. Ik bedoel hier overigens niet mee dat je hem moet dumpen, maar wel dat je je lot/je toekomst niet teveel van hem moet laten afhangen. Hij is op dit moment overduidelijk niet degene aan wie je dat kunt overlaten en zo te lezen duurt het nog wel even voordat hij zichzelf weer op orde heeft.
Sterkte en succes.
Dit is ook iets wat ik overweeg. Op mezelf gaan wonen en dan kijken hoe het verder gaat tussen ons. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer een rare stap als je al lang samen bent en eigenlijk het liefst verder wilt met elkaar. Waar heb je dan nog een relatie voor?
Misschien moeten we er toch maar een tijdje mee stoppen totdat hij zichzelf weer op orde heeft.....
Ik vraag me ook af of je het samenwoonidee toch overweegt omdat je het ms wel tijd vindt om uit huis te gaan en het logisch (en voordelig) lijkt om dan bij je vriend in te trekken.
Als dat ook meespeelt, kun je overwegen om woonruimte voor jezelf te zoeken. (Jullie kunnen dan afwisselend de weekenden bij elkaar doorbrengen, zodat het vergoeden van kosten niet meer aan de orde is.)
Ik denk dat je vrijer kunt besluiten om wel of niet te gaan samenwonen (na een jaar ofzo) als je iets voor jezelf hebt. Je kunt dan gewoon rustig afwachten hoe het met je vriends gezondheid enz. gaat en als dat allemaal goed uitpakt, kun je alsnog gaan samenwonen. Zoals Nell terecht opmerkt, je weet niet zeker of zijn egocentrisme een gevolg is van zn problemen of de aard van het beestje.
Ik denk bovendien, dat als je nu gaat samenwonen, jij steeds meer in de rol van zorgverlener zult schieten (of gedrukt wordt), afgaand op wat je nu hebt verteld. En dat lijkt me voor jou, maar ook voor hem een slechte zaak.
Waarschijnlijk bewijs je jezelf èn je vriend een goede dienst door je wat meer op jezelf en je eigen toekomst te richten, ofwel je iets los te maken van hem en met je eigen leven verdergaan. Ik bedoel hier overigens niet mee dat je hem moet dumpen, maar wel dat je je lot/je toekomst niet teveel van hem moet laten afhangen. Hij is op dit moment overduidelijk niet degene aan wie je dat kunt overlaten en zo te lezen duurt het nog wel even voordat hij zichzelf weer op orde heeft.
Sterkte en succes.
Dit is ook iets wat ik overweeg. Op mezelf gaan wonen en dan kijken hoe het verder gaat tussen ons. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer een rare stap als je al lang samen bent en eigenlijk het liefst verder wilt met elkaar. Waar heb je dan nog een relatie voor?
Misschien moeten we er toch maar een tijdje mee stoppen totdat hij zichzelf weer op orde heeft.....
woensdag 31 oktober 2007 om 14:30
quote:isa26 schreef op 31 oktober 2007 @ 14:24:
Koelkast, even een basisvraag: je hebt dit topic "Dilemma" genoemd. Wat is je dilemma dan precies?
Dilemma in de zin van: wat zal ik doen?:
samenwonen...ermee stoppen...een regeling met hem treffen.....
tja, ik heb de topic-titel ook maar impulsief gekozen, misschien verkeerde keuze inderdaad.
Doordat we al een hele tijd in deze situatie zitten raak je het overzicht ook een beetje kwijt moet ik zeggen....ik denk dat ik mn verhaal even kwijt moest....
Koelkast, even een basisvraag: je hebt dit topic "Dilemma" genoemd. Wat is je dilemma dan precies?
Dilemma in de zin van: wat zal ik doen?:
samenwonen...ermee stoppen...een regeling met hem treffen.....
tja, ik heb de topic-titel ook maar impulsief gekozen, misschien verkeerde keuze inderdaad.
Doordat we al een hele tijd in deze situatie zitten raak je het overzicht ook een beetje kwijt moet ik zeggen....ik denk dat ik mn verhaal even kwijt moest....
woensdag 31 oktober 2007 om 14:38
quote:mabel007 schreef op 31 oktober 2007 @ 14:21:
[...]
Euhhhh, bedoel je dat, je ook al woon je niet samen, toch een evenredig deel van zijn kosten wilt betalen? Terwijl je er alleen het weekend bent?
Of mis ik nu iets?Nee, niet een evenredig deel van ZIJN kosten. Alleen het deel dat we SAMEN zijn. Dus de kosten voor als we in de weekenden (en soms doordeweek) samen zijn en boodschappen doen, of eens iets leuks willen doen, etc....
[...]
Euhhhh, bedoel je dat, je ook al woon je niet samen, toch een evenredig deel van zijn kosten wilt betalen? Terwijl je er alleen het weekend bent?
Of mis ik nu iets?Nee, niet een evenredig deel van ZIJN kosten. Alleen het deel dat we SAMEN zijn. Dus de kosten voor als we in de weekenden (en soms doordeweek) samen zijn en boodschappen doen, of eens iets leuks willen doen, etc....
woensdag 31 oktober 2007 om 14:39
Okee, dan snap ik 'm...
Mijn gevoel bij dit alles: jij lijkt - terecht - niet bereid om aan zijn financiële eisen tegemoet te komen. Bespreek dit met 'm, zijn reactie zal je waarschijnlijk verder helpen. Als hij dit niet accepteert, dan is 'ie blijkbaar meer geïnteresseerd in je portemonnee dan in jou en weet je genoeg...
Komt allemaal goed hoor!
Mijn gevoel bij dit alles: jij lijkt - terecht - niet bereid om aan zijn financiële eisen tegemoet te komen. Bespreek dit met 'm, zijn reactie zal je waarschijnlijk verder helpen. Als hij dit niet accepteert, dan is 'ie blijkbaar meer geïnteresseerd in je portemonnee dan in jou en weet je genoeg...
Komt allemaal goed hoor!
woensdag 31 oktober 2007 om 15:00
Koelkast schreef op 31 oktober 2007 @ 14:07:
Ik heb aan hem voorgesteld om naar rato van inkomen een pot / gezamenlijke rekening te openen. Hierdoor zou ik dus ook meer moeten inbrengen dan hij. Bv. per maand ieder 10% (ik noem maar iets) van ons inkomen.
Dat is de meest evenredige manier. Wanneer je naar rato inbrengt, breng jij juist niet meer in dan hij, of andersom. Het zuiverst is om dan het inkomen te nemen dat een ieder overhoudt na aftrek van vaste lasten en dan pas naar rato een bijdrage bepalen. Mooi voorstel, lijkt me.
Dan kunnen we daar de gezamenlijke boodschappen, uiteten, etc. van doen. Ik heb hem ook gezegd, ik ben niet flauw, als het een keer echt nodig is, dan wil ik ook wel es wat extra doen. Of hij kan er bv een keer een rekening van betalen als het moet.....
Dit vond hij dus niet eerlijk (vanwege die g/w/l en huur), dus vond hij dat ik dan bv. 15% moest inbrengen, en hij 5%.
??!!! Hierop heb ik wel boos gereageerd en wat mij betreft zijn we dan ook wel klaar met die discussie want dat doe ik dus niet.
Alsof dat eerlijk is! (--> word alweer boos als ik daaraan denk).
Zoals je vriend het voorstelt: hij 5% en jij 15%, is het niet naar rato, maar vraagt hij financiele steun. Dat heeft niets met 'eerlijk' of 'oneerlijk' van doen. Het kan zijn dat hij het rekenkundig gezien gewoon niet heeft begrepen. Maar het klinkt alsof hij vindt dat hij - omwille van jullie emotionele relatie - recht heeft op jouw financiele bijdrage. Sommige mensen vinden dat dat inderdaad inherent is aan het hebben van een relatie. Maar dat bepaalt ieder voor zich.
Het lijkt erop dat jullie daarover van mening verschillen.
Of je vriend recht heeft op je financiele steun, dat kun je alleen zelf bepalen. Ik zou me bij een dergelijke beslissing laten beinvloeden door zijn gedrag, zijn inspanningen om iets van zijn leven te maken, de verwachtingen die hij naar zichzelf heeft en naar anderen... dat soort dingen.
Ik heb aan hem voorgesteld om naar rato van inkomen een pot / gezamenlijke rekening te openen. Hierdoor zou ik dus ook meer moeten inbrengen dan hij. Bv. per maand ieder 10% (ik noem maar iets) van ons inkomen.
Dat is de meest evenredige manier. Wanneer je naar rato inbrengt, breng jij juist niet meer in dan hij, of andersom. Het zuiverst is om dan het inkomen te nemen dat een ieder overhoudt na aftrek van vaste lasten en dan pas naar rato een bijdrage bepalen. Mooi voorstel, lijkt me.
Dan kunnen we daar de gezamenlijke boodschappen, uiteten, etc. van doen. Ik heb hem ook gezegd, ik ben niet flauw, als het een keer echt nodig is, dan wil ik ook wel es wat extra doen. Of hij kan er bv een keer een rekening van betalen als het moet.....
Dit vond hij dus niet eerlijk (vanwege die g/w/l en huur), dus vond hij dat ik dan bv. 15% moest inbrengen, en hij 5%.
??!!! Hierop heb ik wel boos gereageerd en wat mij betreft zijn we dan ook wel klaar met die discussie want dat doe ik dus niet.
Alsof dat eerlijk is! (--> word alweer boos als ik daaraan denk).
Zoals je vriend het voorstelt: hij 5% en jij 15%, is het niet naar rato, maar vraagt hij financiele steun. Dat heeft niets met 'eerlijk' of 'oneerlijk' van doen. Het kan zijn dat hij het rekenkundig gezien gewoon niet heeft begrepen. Maar het klinkt alsof hij vindt dat hij - omwille van jullie emotionele relatie - recht heeft op jouw financiele bijdrage. Sommige mensen vinden dat dat inderdaad inherent is aan het hebben van een relatie. Maar dat bepaalt ieder voor zich.
Het lijkt erop dat jullie daarover van mening verschillen.
Of je vriend recht heeft op je financiele steun, dat kun je alleen zelf bepalen. Ik zou me bij een dergelijke beslissing laten beinvloeden door zijn gedrag, zijn inspanningen om iets van zijn leven te maken, de verwachtingen die hij naar zichzelf heeft en naar anderen... dat soort dingen.
woensdag 31 oktober 2007 om 15:04
quote:Omen schreef op 31 oktober 2007 @ 15:00:
Koelkast schreef op 31 oktober 2007 @ 14:07:
Ik heb aan hem voorgesteld om naar rato van inkomen een pot / gezamenlijke rekening te openen. Hierdoor zou ik dus ook meer moeten inbrengen dan hij. Bv. per maand ieder 10% (ik noem maar iets) van ons inkomen.
Dat is de meest evenredige manier. Wanneer je naar rato inbrengt, breng jij juist niet meer in dan hij, of andersom. Het zuiverst is om dan het inkomen te nemen dat een ieder overhoudt na aftrek van vaste lasten en dan pas naar rato een bijdrage bepalen. Mooi voorstel, lijkt me.
.Als we eerst de vast lasten en alles moeten aftrekken dan houdt hij zo weinig over dat dat te verwaarlozen is, dus in die zin zou dat dan ook niet naar rato zijn....toch?
Koelkast schreef op 31 oktober 2007 @ 14:07:
Ik heb aan hem voorgesteld om naar rato van inkomen een pot / gezamenlijke rekening te openen. Hierdoor zou ik dus ook meer moeten inbrengen dan hij. Bv. per maand ieder 10% (ik noem maar iets) van ons inkomen.
Dat is de meest evenredige manier. Wanneer je naar rato inbrengt, breng jij juist niet meer in dan hij, of andersom. Het zuiverst is om dan het inkomen te nemen dat een ieder overhoudt na aftrek van vaste lasten en dan pas naar rato een bijdrage bepalen. Mooi voorstel, lijkt me.
.Als we eerst de vast lasten en alles moeten aftrekken dan houdt hij zo weinig over dat dat te verwaarlozen is, dus in die zin zou dat dan ook niet naar rato zijn....toch?
woensdag 31 oktober 2007 om 15:34
woensdag 31 oktober 2007 om 15:43
quote:Koelkast schreef op 31 oktober 2007 @ 14:27:
[...]
Dit is ook iets wat ik overweeg. Op mezelf gaan wonen en dan kijken hoe het verder gaat tussen ons. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer een rare stap als je al lang samen bent en eigenlijk het liefst verder wilt met elkaar. Waar heb je dan nog een relatie voor?
Misschien moeten we er toch maar een tijdje mee stoppen totdat hij zichzelf weer op orde heeft.....
Ermee stoppen vind ik dan weer een hele grote stap; groter in ieder geval dan woonruimte voor jezelf zoeken en een jaartje (ofzo) gaan latten. Een relatie kun je tenslotte op verschillende manieren invullen. En maar gaan samenwonen, omdàt je een relatie hebt, terwijl hij duidelijk slecht in zn vel zit en er nu al grote problemen zijn over een essentiëel onderwerp? Ik zou het niet doen.
Wat zeggen je ouders ervan?
[...]
Dit is ook iets wat ik overweeg. Op mezelf gaan wonen en dan kijken hoe het verder gaat tussen ons. Maar dat is aan de andere kant ook wel weer een rare stap als je al lang samen bent en eigenlijk het liefst verder wilt met elkaar. Waar heb je dan nog een relatie voor?
Misschien moeten we er toch maar een tijdje mee stoppen totdat hij zichzelf weer op orde heeft.....
Ermee stoppen vind ik dan weer een hele grote stap; groter in ieder geval dan woonruimte voor jezelf zoeken en een jaartje (ofzo) gaan latten. Een relatie kun je tenslotte op verschillende manieren invullen. En maar gaan samenwonen, omdàt je een relatie hebt, terwijl hij duidelijk slecht in zn vel zit en er nu al grote problemen zijn over een essentiëel onderwerp? Ik zou het niet doen.
Wat zeggen je ouders ervan?
woensdag 31 oktober 2007 om 15:54
quote:Omen schreef op 31 oktober 2007 @ 15:34:
In dat geval - hij heeft onvoldoende inkomen na aftrek van vaste lasten voor iets anders dan zijn persoonlijke onderhoud - gaat het er dus om dat jij voor jezelf bepaalt of je vindt dat jij iets extra's kunt/wilt bijdragen aan jullie samenzijn. Hij kan dat niet, ook al zou hij willen.
Voor mijn gevoel draag ik al heel veel extra bij...
zoals ik al zei ben ik niet te beroerd om n keer uiteten te betalen, wat boodschappen, etc....maar het gevoel erbij moet ook goed zijn. Momenteel is dat bij mij niet goed, ik vind de verhoudingen te scheef en we zitten al te lang in een (steeds erger wordende) uitzichtloze situatie.
Ik heb hem altijd gesteund in alles, maar hij verwacht nu van mij iets wat ik gewoon niet redelijk vind. Deze hele situatie is ook gekomen doordat HIJ zonder werk zit en met zichzelf bezig is, en nu legt ie opeens de bal bij mij neer!
Wij willen hier beiden uit, liefst met elkaar, maar de 'manieren waarop' die hij redelijk vindt, stroken totaal niet met de manier zoals ik het zou doen of wat ik redelijk vind.
In dat geval - hij heeft onvoldoende inkomen na aftrek van vaste lasten voor iets anders dan zijn persoonlijke onderhoud - gaat het er dus om dat jij voor jezelf bepaalt of je vindt dat jij iets extra's kunt/wilt bijdragen aan jullie samenzijn. Hij kan dat niet, ook al zou hij willen.
Voor mijn gevoel draag ik al heel veel extra bij...
zoals ik al zei ben ik niet te beroerd om n keer uiteten te betalen, wat boodschappen, etc....maar het gevoel erbij moet ook goed zijn. Momenteel is dat bij mij niet goed, ik vind de verhoudingen te scheef en we zitten al te lang in een (steeds erger wordende) uitzichtloze situatie.
Ik heb hem altijd gesteund in alles, maar hij verwacht nu van mij iets wat ik gewoon niet redelijk vind. Deze hele situatie is ook gekomen doordat HIJ zonder werk zit en met zichzelf bezig is, en nu legt ie opeens de bal bij mij neer!
Wij willen hier beiden uit, liefst met elkaar, maar de 'manieren waarop' die hij redelijk vindt, stroken totaal niet met de manier zoals ik het zou doen of wat ik redelijk vind.
woensdag 31 oktober 2007 om 16:03
quote:Koelkast schreef op 31 oktober 2007 @ 15:54:
[...]
Wij willen hier beiden uit, liefst met elkaar, maar de 'manieren waarop' die hij redelijk vindt, stroken totaal niet met de manier zoals ik het zou doen of wat ik redelijk vind.Zoals ik het zie, ligt het verschil erin dat jij in jouw redelijke voorstellen ook zijn belang (erg) meeweegt; Zijn redelijke voorstellen dienen voornamelijk zijn eigen belang.
[...]
Wij willen hier beiden uit, liefst met elkaar, maar de 'manieren waarop' die hij redelijk vindt, stroken totaal niet met de manier zoals ik het zou doen of wat ik redelijk vind.Zoals ik het zie, ligt het verschil erin dat jij in jouw redelijke voorstellen ook zijn belang (erg) meeweegt; Zijn redelijke voorstellen dienen voornamelijk zijn eigen belang.
zondag 11 november 2007 om 16:05
We zijn nu op een punt aanbeland dat we beiden niet meer weten waar het heen moet. We strubbelen al een tijd om bovenstaande.....
We proberen er nog steeds wat van te maken, maar het gaat steeds minder. Hij blijft bij zijn standpunt (dat ie NU verandering wil) en ik bij het mijne (eerst werk, dan kunnen we écht verder), we komen er gewoon niet uit. Alles is ook al zo vaak gezegd en we komen telkens bij hetzelfde punt uit. Doodmoe word ik ervan. Ik merk ook dat ik zelf steeds onredelijker begin te worden, ik kan steeds minder hebben en dat reageer ik ook op hem af als we samen zijn.
Ik ben kwaad op hem omdat hij al jaren ontwikkeling in onze relatie tegenhoudt, en omdat hij mij de laatste tijd in een richting heeft willen duwen die ik niet in wil...het lijkt wel of ik me tegen hem verzet. Hij doet op zijn manier wel zijn best, maar naar mijn gevoel niet genoeg. Maar wanneer is het genoeg? Ligt het dan misschien toch aan mij en moet ik me meer aan hem aanpassen? Ik weet het echt even niet meer.
Ik hou echt heel veel van hem maar ik merk dat deze hele situatie mij echt begint te breken. Ik kan ermee stoppen, maar dat is eigenlijk ook niet wat ik wil. Maar zoals het nu gaat ook niet...
We proberen er nog steeds wat van te maken, maar het gaat steeds minder. Hij blijft bij zijn standpunt (dat ie NU verandering wil) en ik bij het mijne (eerst werk, dan kunnen we écht verder), we komen er gewoon niet uit. Alles is ook al zo vaak gezegd en we komen telkens bij hetzelfde punt uit. Doodmoe word ik ervan. Ik merk ook dat ik zelf steeds onredelijker begin te worden, ik kan steeds minder hebben en dat reageer ik ook op hem af als we samen zijn.
Ik ben kwaad op hem omdat hij al jaren ontwikkeling in onze relatie tegenhoudt, en omdat hij mij de laatste tijd in een richting heeft willen duwen die ik niet in wil...het lijkt wel of ik me tegen hem verzet. Hij doet op zijn manier wel zijn best, maar naar mijn gevoel niet genoeg. Maar wanneer is het genoeg? Ligt het dan misschien toch aan mij en moet ik me meer aan hem aanpassen? Ik weet het echt even niet meer.
Ik hou echt heel veel van hem maar ik merk dat deze hele situatie mij echt begint te breken. Ik kan ermee stoppen, maar dat is eigenlijk ook niet wat ik wil. Maar zoals het nu gaat ook niet...
