Emotioneel uitgelubberd

Hi, ik kom hier al duizend jaar maar doe dit topic even met een nieuwe nick omdat ik graag nog duizend jaar wil blijven maar vurig hoop dat deze nachtmerrie ooit in de achteruitkijkspiegel verdwijnt en dan wil ik hem ook echt echt echt niet meer tegenkomen. Mijn nick staat voorlopig in mijn motto, dus niks geheimzinnigs.

Korte samenvatting: bijna 25 jaar geleden maakte ik een Hele Grote Fout en trouwde ik met een, laat ik het heel netjes formuleren, klootzak. Een paar jaar later kregen we kinderen. Nog een paar jaar later liet hij me alle hoeken van het huis zien en dat was de laatste dag dat we samen waren. Ik wilde graag de kinderen, hij wilde graag de spullen, iedereen kreeg wat hij wou.

Hij ontmoette een nieuwe vrouw waar onze kinderen binnen één seconde een hekel aan hadden. Die relatie was voor hem belangrijker dan zijn kinderen dus die moesten er maar gewoon mee zien te leven. Voor de oudste was dat bijna een jaar drie dagen huilen als hij er heen moest en drie dagen huilen als hij ervan terugkwam (ouderwetse bezoekregeling om de week een weekend + 50% van de vakanties). Bij de jongste keerde het naar binnen.

Ik vond het destijds belangrijk dat ze het contact met hun vader niet zouden verliezen en dat leek bij de oudste even te gebeuren. Dus ik praatte en praatte met hem en uiteindelijk wilde hij in die weekenden weer gaan. Toen begon de grote ellende met de jongste. De (kleine, petite) inmiddels echtgenote van zijn vader vond hem te dik. Dat was hij niet. Bij de geboorte was hij al 60 centimeter en al de jaren daarna vloog hij ver boven de curve uit qua lengte en bleef hij keurig op de bovenlijn zitten qua gewicht. De verhoudingen waren dus prima, maar hij is gewoon een soort reus. Voor haar was het voldoende aanleiding voor twee hele foute dingen: 1) ongelimiteerd commentaar op zijn lichaam (hij was toen een jaar of 8, 9) en 2) continue hameren op het feit dat ik zo'n ontzettende slechte moeder was.

In eerste instantie heb ik hier hun vader op aangesproken. Zijn antwoord was kort, hij zei dat zijn nieuwe vrouw zelf een problematische verhouding had met eten en dat hij haar daar al op aangesproken had en ze er zelfs ruzie over hadden gemaakt dat zij dit niet bij onze zoon neer mocht leggen. So far,, so good. Maar in de praktijk bleek hier niets van. Uit loyaliteit naar zijn vader of om mij te beschermen is mijn zoon op slot gegaan als een soort oester. Pas heel veel later kwam er in horten en stoten uit dat hij wanneer hij daar in het weekend was verplicht op de weegschaal moest staan, om beurten met zijn broer en de dochter van die vrouw en dat hij dan iedere twee weken te horen kreeg dat er niks deugde van hem, zijn BMI te hoog was, hij een voorbeeld moest nemen aan zijn broer en "zus" en nog meer van dat soort zielsverwoestende bullshit.

Dit op zich is natuurlijk al voldoende input om scarred for life uit je jeugd tevoorschijn te komen, but wait there's more. Deze heerlijke, intens lieve, slimme, dromerige, alles-voor-je-overhebbende, kleurrijke reus past in geen enkel hokje. Duizend procent autonoom. Dus ook niet in een gender hokje en ook niet in een seksualiteit hokje. Al deze dingen waren al volledig helder toen hij in groep 1 per se met zijn glitterschoenen in de zandbak wilde en een paar jaar later van zijn eerste zakgeld een make-updoos kocht. Ik heb het ook expliciet tegen zijn vader gezegd toen hij aan het begin van de bovenbouw van de lagere school zijn eerste fikse crush op een jongen had (nog steeds zijn allerbeste vriend ). Kortom: tegen de tijd dat hij "officieel" uit de kast kwam was dat Echt Geen Verrassing.

Wat het wel was, was het begin van homo "grappen", nichten opmerkingen, heel veel onbegrip en nog meer afkeuring. Maar wel aan maar binnenskamers, want naar buiten toe was zijn vader "natúúúúúrlijk all inclusive".

Dus ja, om de boel even in te korten, toen hij 16 was heeft mijn zoon me met klem gevraagd niet meer neutraal te zijn (give me ALL the Oscars) en voortaan expliciet zijn kant te kiezen en gewoon te zeggen dat zijn vader een klootzak is (auw...). Toen hij 17 was is hij daar een keer zo verdrietig de deur uitgelopen dat hij me huilend opbelde of ik hem op wilde komen halen in the middle of nowhere omdat hij zó ver gelopen had dat hij niet meer voor het donker terug kon zijn en hij ook eigenlijk nooit meer terug wilde. Dat heb ik uiteraard gedaan. Toen hij 18 was verviel de bezoekregeling en heb ik zijn vader gezegd dat hij het voortaan zelf mocht gaan doen en ik er alleen nog was voor onze zoon.

Het ingewikkelde is dat onze zoon heel erg lang tòch heel erg verlangde naar acceptatie en goedkeuring door zijn vader. En dus ook steeds weer toenadering zocht. Omdat hij niet meer daar wilde slapen en al helemáál geen zin had om iets met zijn vrouw te moeten spraken ze meestal of voor een wandeling in het bos nabij zijn huis. Los van alle keren dat hij tijdens zo'n wandeling dan steeds weer werd gebombardeerd met allerhande commentaar is zijn vader hem ook twee keer gewoon vergeten. Zat'ie daar helemaal kwetsbaar te wezen op een bankje bij de ingang wachtend en hopend dat het deze keer misschien wèl zou lukken.

Inmiddels is hij twintig. En na bijna een jaar op de wachtlijst bij de GGZ is hij nu gestart met een behandeling. Zijn behandelaar is goud, ik kan niet anders zeggen. Maar wat hij tegen mij niet wilde zeggen (maar ik in mijn achterhoofd wel wist) krijgt zij er wel uit. Hij heeft zoveel verdriet dat hij vaak liever niet meer wil leven.

Even heel hard janken nu, dan komt er nog een stukje.

Youk79 schreef: ↑

16-07-2023 09:36

Oh woede, wat een zalige emotie kan dat zijn! Kan hij er uiting aan geven?

Dankjewel voor je post

Dat weet ik nog niet zo goed. Hij heeft nog geen handvol gesprekken gehad met zijn vader (begeleid) en deze omslag is te nieuw. En ik ben er niet bij dus ik mis ook een aanzienlijk deel van wat er gebeurt. Maar ik zie hem groeien en langzaam ook daar veranderen in de bijna-man die hij eigenlijk al heel lang is. Hij is geen klein jongetje meer dat nog overruled kan worden als je maar hard genoeg op je borst slaat en heel hard brult. En hij is ook niet meer gevoelig voor het uit de kast trekken van de slachtofferrol. Ik heb geen idee waar het hier vanuit naartoe gaat. Maar ik zie een jonge vent met een helder hoofd die zich niets meer laat vertellen dat niet klopt. Dus herwonnen veerkracht en een veel beter zelfbeeld. Als het hem nu nog niet goed lukt om er uiting aan te geven dan heb ik er vertrouwen in dat hij dat in de komende periode onder de knie zal krijgen.

Hoi, ik dacht aan jullie (met dankbaarheid) dus ik up even dit hele oude topic voor iedereen die van een (semi) happy end houdt.

Bijna twee jaar na mijn laatste post heeft mijn zoon zijn therapie zo goed als afgerond. Op een paar maanden na heeft het hele traject drie jaar geduurd. En het aller belangrijkste is natuurlijk dat hij er nog is! Maar wat nog veel fijner is, is dat hij er ondertussen ook weer graag wil zijn. Hij heeft plannen, dromen, ambities en wensen. Is hij er helemaal? Nee, zijn sociale leven en ontwikkeling heeft behoorlijk stilgestaan en dat was tijdens corona natuurlijk ook al gebeurd. Dus daar valt nog wat in te halen maar dat kan hij inmiddels zonder hulp.

De reden dat ik nog even terugkom is omdat heel dit topic zo mijlenver boven mijn macht lag twee jaar geleden en ik me daar heel ondankbaar over voelde naar iedereen die met me mee probeerde te denken. Dus met terugwerkende kracht nogmaals bedankt.

En ik wilde ook graag laten weten dat het dus drie jaar heeft geduurd met een heel team van professionals om dit voor elkaar te krijgen. En dat het dus heel erg de moeite is om de moed nooit op te geven. Er lazen twee jaar geleden een aantal mensen mee die ook heel veel op hun bord hadden en je leest eigenlijk zelden hoe dit soort dingen aflopen. Dat het zo'n ingewikkeld onderwerp is waar toch op een bepaalde manier ook een soort taboe op lijkt te rusten maakte het extra eenzaam. Dus mochten jullie nog meelezen en ook nog steeds bezig zijn, je bent niet alleen! Het was drie jaar de hel, drie jaar ingewikkeld en minstens tweeënhalf jaar spannend (en dat de hulp nu ophoudt is ook weer een beetje spannend)

En, om maar meteen heel eerlijk te zijn, ik ben er zelf absoluut niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Het duurde heel lang voor ik een goede plek voor mezelf had gevonden, deels door de complexiteit van mijn hulpvraag en deels door de onmenselijk lange wachtlijsten. Maar inmiddels zit ik nu dus zelf ook volle bak in therapie. Ik had vóór dit hele gebeuren al een cPTSS diagnose waarbij angst (voornamelijk angst om tekort te schieten of het niet goed te doen) één van de moeilijkste symptomen was. Maar daar nog iets bovenop gooien dat daadwerkelijk angstaanjagend was en daadwerkelijk verkeerd af kon lopen was gewoon serieus teveel.

Dus voor wie in hetzelfde schuitje zat of zit en ook soms vijf dagen hetzelfde t shirt aantrok of aantrekt en niet goed kon of kan kiezen tussen heel hard janken of heel de wereld in de fik willen steken als het weer een keer lijkt of je de mount Everest op moet kruipen terwijl je "alleen maar" probeert te bedenken wat je als avondeten op tafel moet zetten, je bent niet alleen! En nu ik op het punt ben dat ik de twee leggings die ik de afgelopen jaren om en om droeg eindelijk tot klus/tuinierbroek heb gebombardeerd pas ik geen van mijn oude kleren meer. Dus heb je stresskilo's die zijn verdwenen of verschenen? Je bent niet alleen!

Ik hoop dat niemand er iets aan heeft dat ik dit schrijf omdat het overal al lang weer beter gaat. En nogmaals, voor iedereen: heel erg bedankt voor het willen meedenken.