Lastige relatie, wat te doen?

UPDATE PAGINA 9

Goedemorgen,
Al ruim 8 jaar ben ik samen met mijn vriend en tevens de papa van onze 2 kindjes van 2,5 en bijna 5.

Ik ben destijds bij hem komen wonen en daar wonen we nog steeds. Het is een koophuis op zijn naam, ik sta daar alleen ingeschreven en we hebben een samenlevingscontract.

Volgend jaar juli gaan we trouwen, na 4 jaar verloofd te zijn geweest. Maar heel eerlijk, ik zie hier best tegen op. Het benauwd me.

De relatie verloopt niet altijd heel soepel en leuk. Ik ben iemand die graag dingen bespreekt als ik ergens mee zit en mijn partner is een binnenvetter en praat nergens over. Dit botst de laatste tijd steeds meer. Zal even een korte omschrijving geven:
Zolang ik niks zeg of bespreek gaat het allemaal goed maar als ik ergens mee zit dan zegt hij helemaal niks en als ik dan nog een keer iets vraag of zeg dan ben ik een doordrammer en dan gaat hij allemaal dingen erbij halen wat ik niet goed zou doen, wat eerst nog helemaal perfect was in zijn ogen.
Zo gebeurde dit weekend het volgende: hij wilde graag pizza’s bakken op de bbq maar kon de pizzasteen niet vinden. Ik heb wat plekken op genoemd waar ik zou denken dat hij zou kunnen liggen maar dan krijg ik een kortaf antwoord, nee met een hele nare toon. Ik ben mee gaan zoeken maar kon hem ook niet vinden. Ik heb verteld waar ik hem voor het laatst gezien had maar daar lag hij niet. Toen kreeg ik het verwijt dat ik alles altijd opruim en ik de steen zoek geraakt had. Ik heb die hele steen niet eens aangeraakt maar hij bleef er van overtuigd dat het mijn schuld was. Ik was een beetje geïrriteerd dus zei dan moet je zorgen dat je je spullen bij elkaar houdt en de garage een keer opruimt. (Ligt helemaal vol met van alles.) Vervolgens krijg ik te horen, zoek maar een ander huis als je je er aan stoort en ruim maar eerst je eigen spullen op. Maar ik ben inderdaad opgeruimd dus vroeg, noem eens een voorbeeld dan. En dan begint hij dus van alles te zoeken om mij te kunnen pakken. Hij zei bijvoorbeeld, nou die kinderautostoel die daar staat bijvoorbeeld in de garage. Ik zeg sorry? het zijn ook jou kinderen hè en waar zet je anders een autostoel neer? Toen kwam hij met een groot backdrop voor de bruiloft, ook niet alleen van mij dus. Zegt ie er ook nog bij ja dat heb ik wel betaald maar jij wilde dit.

Pff het frustreert me steeds meer die irritaties en verwijten. Ik kan het niet zo goed kort verwoorden maar er speelt nog wel meer dan alleen deze voorbeelden. Het is veel complexer.
Ook voel ik me niet gewaardeerd, ik sta sochtens op om de kindjes klaar te maken en de oudste naar school te brengen. De jongste is de hele dag thuis. Hij is al vanaf het begin een huil baby en nog steeds jammert, huilt en gilt hij om het minste geringste. Daarnaast hou ik alles netjes en schoon, doe ik de was, ruim de was op, ik zorg dat het eten klaar staat als mijn vriend thuis komt uit z’n werk en na het eten ga ik werken tot +/- 01.00 uur ‘s nachts. 5,5 uur later gaat de wekker weer voor de kindjes. Ik doe dit met alle liefde en plezier maar ik voel me zo eenzaam en niet gewaardeerd. Zin in seks is ook weg bij mij, heb het idee dat hij me alleen aanraakt als hij iets van me wilt en dan knap ik al helemaal af. Hij raakt me alleen in bed aan.

We hebben nu vakantie maar ik zit al voor de 4de dag op rij om 7 uur ‘s ochtends beneden met onze jongste. Als ik vraag of hij eruit wil gaan een keer krijg ik gewoon glas hard te horen nee ik doe dat niet.

Ik denk vaak als ik geen kinderen zou hebben, dan was ik allang terug naar mijn ouders gegaan. Desnoods op de bank want ze hebben geen kamer vrij. Maar de kinderen houdt mij tegen. Ik weet niet waar ik heen moet met de kindjes, ik sta wel ingeschreven bij de woningbouw 11 jaar maar als nog is het lastig om een huis te krijgen. Kopen lukt niet met mijn inkomen en ik heb nergens aanspraak op omdat het huis op mijn partner z’n naam staat, wat ook begrijpelijk is natuurlijk.
Ook zou ik niet willen dat mijn oudste naar een andere school zou moeten, ik wil zo min mogelijk stress voor de kindjes.

Tegelijkertijd voel ik me ontzettend schuldig tegenover de kindjes dat ik in deze situatie zit.

Heb al zo vaak proberen te praten met mijn partner maar hij zegt niks en wordt geïrriteerd en gaat dan zeggen: wat wil je dat ik zeg dan?!
Hij is ongeïnteresseerd, niet enthousiast en spontaan, het maakt hem allemaal niet zo uit lijkt het wel.
Ik ben zelf ook zeker niet perfect hoor maar ik zou echt wel wat meer aandacht, empathie en waardering willen.

Heb ook al eens aan relatietherapie gedacht maar durf er niet over te beginnen en ben bang dat hij er ook niet voor open staat.

Pff waar doe ik goed aan en hoe pak ik dit aan.

En als we uit elkaar gaan, hoe pak je dit dan aan? Ik werk ‘s avonds, maak gemiddeld 20 uur per week. Ik weet niet waar ik heen moet, heb niemand in de omgeving waar ik tijdelijk heen kan.

Blackstar schreef: ↑

21-07-2024 09:50

Alleen al het feit dat hij het wel prima vindt dat je de hele dag alles doet, de hele avond werkt en hooguit 5,5 uur slaap krijgt, vind ik best wel schokkend. Ik zou ook niet weten wat er behalve relatietherapie nog mogelijk is als hij zo op je reageert. Ik zou zo niet samen met hem willen zijn en al helemaal niet willen trouwen!

Ik zou er ook echt zeker van zijn als ik geen kindjes had. Ik heb geen plek waar ik naar toe kan met de kindjes. Daarnaast maak ik me ook zorgen om zijn familie als we uit elkaar zouden gaan, ik denk dat ze dan echt dwars gaan liggen om mij het leven zo zuur mogelijk te maken wat betreft de kindjes.
Dat heb ik namelijk al eens gemerkt toen we helemaal in het begin een keer uit elkaar zijn geweest (toen we nog geen kinderen hadden). Ik had toen nooit terug moeten gaan, maar dat is nu makkelijk praten achteraf en te laat.