Ongezellige familie

Ik zal eens zo kort mogelijk de situatie uitleggen.

Ik heb een lastige jeugd gehad, dit omdat mijn moeder op jonge leeftijd betrokken was bij een ernstig auto-ongeluk. Ze heeft jaren in een revalidatiecentrum doorgebracht en heeft verder niet veel invloed gehad op mijn opvoeding (of het gebrek hieraan). Mijn vader was altijd aan het werk dus mijn zusje van 7 en ik van 9 waren altijd alleen thuis. Dat zorgde er eigenlijk ook voor dat ik heel snel volwassen werd en automatisch een soort moederrol op me nam. Dit was uiteraard een erg zware last om op je te nemen als kind. Mijn vader is op sociaal vlak niet heel sterk dus daar viel nooit echt mee te praten over hoe lastig ons leven was. Van hulp van buitenstaanders wilde hij ook niets weten en daardoor hebben wij min of meer onszelf opgevoed.

Je zou misschien denken dat mijn zusje en ik daardoor een ijzersterke band hebben opgebouwd maar niets is minder waar. Zij heeft meer de persoonlijkheid van mijn vader en koestert enorm veel wrok door de jaren heen. Ze lijkt altijd maar boos op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Ook heeft ze een enorm kort lontje, je hoeft maar 1 woord verkeerd te zeggen en je krijgt meteen een tirade over je heen waarin ze je voor van alles uitmaakt. Van (psychologische) hulp wil ook zij niets weten. Ondanks dit is zij wel altijd het lievelingetje geweest van mijn ouders. Zij kan altijd alles maken. Hoe erg ze mijn ouders ook kwetst, ze vergeven haar toch wel weer want, zegt mijn vader, zo is ze nou eenmaal!

Ruim anderhalf jaar ben ik mede door mijn verleden in een depressie beland. Ik voelde me eigenlijk helemaal niets waard en overbodig op deze wereld. Ondanks dat mijn ouderlijk gezin hiervan af wist, hebben ze nooit gevraagd hoe het met me ging of of ze me ergens mee kunnen helpen. Dit was voor mij destijds niet te verkroppen omdat ik wel altijd degene ben die contact met hun opneemt. Ik stuurde altijd kaartjes/cadeautjes met alle verjaardagen of andere belangrijke gebeurtenissen, regelde speciale uitjes/vakanties enz. Achteraf gezien zag ik pas in dat ik altijd de enige was die zoiets deed. Ik heb nooit wat terug gehad, nog geen kaartje of dankjewel! Pas toen ik uit de depressie klom kwam ik erachter dat het dus helemaal geen zin heeft, ik kon niet eeuwig maar blijven geven en er nooit wat voor terug krijgen. Zeker niet als het niet eens gewaardeerd wordt. Ik heb daar toen dus een punt achter gezet en me voorgehouden meer energie te stoppen in relaties waarin ik wel wat terug krijg. Sindsdien weet mijn familie niet wat ik doe in mijn leven, het interesseert ze gewoonweg niet. Ondanks dat ik nog wel de moeite neem om aan hun te vragen hoe het gaat krijg ik de vraag nooit terug en ik merk dat ik het inmiddels zelf ook niet meer aankan, zo’n eenzijdige relatie...het vreet zo enorm veel energie! De enige reden waarom ik nog contact hou en kom opdagen bij verjaardagen e.d. is omdat ik mijn kinderen geen opa/oma en tante wil ontzeggen. Want gek genoeg zijn ze face-to-face wel weer heel goed in die rol te vervullen met de kinderen en zijn de kinderen echt dol op hun tante en opa/oma.

Ik ben nu gewoon even benieuwd, wat zouden jullie doen in deze situatie? Jezelf opofferen voor de kinderen om door te gaan in deze situatie of toch het contact verbreken met familie die totaal geen interesse toont?