Relaties
alle pijlers
Ouders
zondag 12 oktober 2025 om 11:33
Ik ben mij steeds meer bewust van dat de communicatie met mijn ouders, vooral mijn vader mijn energie vreet en mij negatief en onzeker maakt. Ik kom uit een gezin waarbij ik als jongste eigenlijk altijd de verantwoordelijkheid droeg,..praktische zaken en emotioneel. De andere broers waren nooit betrokken en ze vonden het ook ok als zij gewoon hun eigen ding deden.
Ouders hadden vroeger vaak ruzie en ik was de troostpaal van mijn moeder.
Ik ben nu 36 en voel alsof ik emotioneel een achterstand heb.. in de zin dat als ik dingen voor mijzelf doe ik me bijna schuldig voel.
Ze verwachtten dat ik hun elke dag bel, ik help met zaken die spelen (of dan zeggen ze, doe maar niet hoor..het hoeft niet), alles deel etc.
Als ik langsga, irriteer ik mij vooral aan mijn vader.
Hij heeft het altijd over grote onderwerpen, politiek, actualiteit, etc.. wil altijd discussie uitlokken om dan te bewijzen dat hij gelijk heeft, altijd eenrichtingsverkeer, arrogantie, en kan heftig reageren als je niet mee eens bent. Hij vind andermans kinderen altijd veel slimmer en beter. Ik kan mij niet herinneren dat hij ooit complimenten gaf en trots was. Ook heeft hij nooit troost gegeven bij verdriet. Emotioneel onbeschikbaar heb ik nu geleerd dat dat het is.
Hij heeft ook een idee dat kids er zijn voor hun ouders..contact moet van kids komen.. waar nodig moeten zij helpen of dat nu taken zijn of geld.
Mijn moeder is compleet tegenovergestelde
Altijd bezorgd, altijd benieuwd en nieuwsgierig, altijd troosten, kan niet slapen als ik niet aangeef laat thuis te zijn gekomen.
Maar tegelijkertijd ook iemand die moeilijk positief is en beetje angstig is altijd.
Als ik gedrag van vader bespreek, zegt ze, hij is nu eenmaal zo maar bedoelt het goed...
Ik weet niet zo goed hoe ik met dit contact om moet gaan.
Herkennen jullie zo'n moeizaam contact met jullie ouders?
En hoe gaan jullie ermee om?
Ouders hadden vroeger vaak ruzie en ik was de troostpaal van mijn moeder.
Ik ben nu 36 en voel alsof ik emotioneel een achterstand heb.. in de zin dat als ik dingen voor mijzelf doe ik me bijna schuldig voel.
Ze verwachtten dat ik hun elke dag bel, ik help met zaken die spelen (of dan zeggen ze, doe maar niet hoor..het hoeft niet), alles deel etc.
Als ik langsga, irriteer ik mij vooral aan mijn vader.
Hij heeft het altijd over grote onderwerpen, politiek, actualiteit, etc.. wil altijd discussie uitlokken om dan te bewijzen dat hij gelijk heeft, altijd eenrichtingsverkeer, arrogantie, en kan heftig reageren als je niet mee eens bent. Hij vind andermans kinderen altijd veel slimmer en beter. Ik kan mij niet herinneren dat hij ooit complimenten gaf en trots was. Ook heeft hij nooit troost gegeven bij verdriet. Emotioneel onbeschikbaar heb ik nu geleerd dat dat het is.
Hij heeft ook een idee dat kids er zijn voor hun ouders..contact moet van kids komen.. waar nodig moeten zij helpen of dat nu taken zijn of geld.
Mijn moeder is compleet tegenovergestelde
Altijd bezorgd, altijd benieuwd en nieuwsgierig, altijd troosten, kan niet slapen als ik niet aangeef laat thuis te zijn gekomen.
Maar tegelijkertijd ook iemand die moeilijk positief is en beetje angstig is altijd.
Als ik gedrag van vader bespreek, zegt ze, hij is nu eenmaal zo maar bedoelt het goed...
Ik weet niet zo goed hoe ik met dit contact om moet gaan.
Herkennen jullie zo'n moeizaam contact met jullie ouders?
En hoe gaan jullie ermee om?
zondag 12 oktober 2025 om 12:37
Waarom laat je je vader niet gewoon kletsen ? Dan geef je hem toch gewoon gelijk ipv een discussie aan te gaan ?
Spreek eens ergens anders af ( lunchen, theater , museum , etc ) ipv daar thuis en meteen aan een klus gezet worden.
Kun je met je broers geen taken verdelen ?
Spreek eens ergens anders af ( lunchen, theater , museum , etc ) ipv daar thuis en meteen aan een klus gezet worden.
Kun je met je broers geen taken verdelen ?
blijfgewoonbianca wijzigde dit bericht op 12-10-2025 12:44
27.44% gewijzigd
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 12 oktober 2025 om 12:41
Kinderen staan niet in dienst van hun ouders, en ouders die denken dat het wel zo is, hebben vaak kinderen die zich plooien naar die wens. Omdat het van ze verwacht wordt. Omdat ze hun ouders niet willen teleurstellen. Ik zou gewoon accepteren dat jij ze wél gaat teleurstellen en beseffen dat je op deze leeftijd helemaal je eigen leven mag leiden, los van (het oordeel van) je ouders.
zondag 12 oktober 2025 om 12:42
Als je doet wat je altijd deed krijg je wat je altijd kreeg.
Vraag je vader eens door op zijn jeugd, bijvoorbeeld. Of hoe hij bepaalde dingen uit jouw jeugd ervaren heeft. Wie weet voor bijzondere gesprekken je krijgt.
Wat zijn je vroegste herinneringen?
Wat herinner jij je van je vader?
Is er iets dat je je ouders had willen vragen maar niet gedaan hebt?
Wie was je beste vriend op de middelbare school?
Heb je ooit een prijs gewonnen?
Wat wilde je, als kind, later worden?
Hoe ontmoette je mijn moeder?
Wat was je eerste baan en hoe ging je dat af?
Had je een mentor die je hielp opgroeien?
Van welke fout heb je het meest geleerd?
Hoe zouden je middelbare school kennissen je omschrijven?
Zijn er zaken die je als vader liever anders had aangepakt?
Wat vind je het mooist aan het vaderschap?
Denk je dat vaders het vandaag zwaarder of lichter hebben dan jij destijds?
Welke gewoonte of traditie kreeg jij van jouw vader mee en droeg je over aan jouw kinderen?
Noem een van de pittigste momenten uit je vaderschap en vertel me waarom
Wat waren je drie gelukkigste momenten tot nu toe?
Is er iets dat je wilt ervaren, dat je nog niet ervaren hebt?
Is er iets dat je me wilt vertellen, maar nog nooit hebt kunnen vertellen?
Hoe zou je herinnerd willen worden?
Vind je je zelf goed genoeg?
Vraag je vader eens door op zijn jeugd, bijvoorbeeld. Of hoe hij bepaalde dingen uit jouw jeugd ervaren heeft. Wie weet voor bijzondere gesprekken je krijgt.
Wat zijn je vroegste herinneringen?
Wat herinner jij je van je vader?
Is er iets dat je je ouders had willen vragen maar niet gedaan hebt?
Wie was je beste vriend op de middelbare school?
Heb je ooit een prijs gewonnen?
Wat wilde je, als kind, later worden?
Hoe ontmoette je mijn moeder?
Wat was je eerste baan en hoe ging je dat af?
Had je een mentor die je hielp opgroeien?
Van welke fout heb je het meest geleerd?
Hoe zouden je middelbare school kennissen je omschrijven?
Zijn er zaken die je als vader liever anders had aangepakt?
Wat vind je het mooist aan het vaderschap?
Denk je dat vaders het vandaag zwaarder of lichter hebben dan jij destijds?
Welke gewoonte of traditie kreeg jij van jouw vader mee en droeg je over aan jouw kinderen?
Noem een van de pittigste momenten uit je vaderschap en vertel me waarom
Wat waren je drie gelukkigste momenten tot nu toe?
Is er iets dat je wilt ervaren, dat je nog niet ervaren hebt?
Is er iets dat je me wilt vertellen, maar nog nooit hebt kunnen vertellen?
Hoe zou je herinnerd willen worden?
Vind je je zelf goed genoeg?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 12 oktober 2025 om 13:37
Tijd om meer afstand van je ouders te nemen. En dan bedoel ik niet: het contact verbreken. Maar: meer op eigen benen staan, passend bij je leeftijd. Dat ze verwachten dat je iedere dag belt, betekent niet dat je daaraan moet voldoen. Je hoeft als kind niet degene te zijn op wie zij continu leunen en als kind mag je meer op jezelf gaan leunen. Denk dus ook na over wat je deelt. Hoezo, bijvoorbeeld, weet je moeder dat je laat thuiskomt? Je bent 36 en woont op jezelf, waarom zijn dat dingen die je met haar zou delen? Ik weet trouwens niet of je moeder wel compleet het tegenovergestelde is. Misschien uit zij het op een andere manier, maar het komt op hetzelfde neer: jullie zitten in een ongezonde, onvolwassen dynamiek met elkaar.
zondag 12 oktober 2025 om 14:35
Je gevoel klopt. Je ouders doen en deden een groot (emotioneel) beroep op je.
Te groot wrs, daarom voel je zelf geen ruimte. Als je als kind steeds bezig bent met de behoefte van je ouders leer je idd heel goedoo anderen af te stemmen en te pleasen. Je leert minder om grenzen te stellen en je eigen behoeften te voelen en t verkennen wat jij zelf wilt.
Gelukkig kun je dit alsnog gaan doen. Alleen of in therapie wat het makkelijker maakt.
Je zult verbaasd zijn hoeveel je deze situatie kunt beïnvloeden, door anders te reageren en er anders mee om te gaan. Tegelijk zullen je ouders wrs blijven wie ze zijn, maar je kunt het dus wel meer bij hen laten. Zij zijn zelf verantwoordelijk voor hun levenel en hun huwelijk.
Alsje hiermee aan de slag gaat komt er een hoop emotie maar ook energie vrij.
Te groot wrs, daarom voel je zelf geen ruimte. Als je als kind steeds bezig bent met de behoefte van je ouders leer je idd heel goedoo anderen af te stemmen en te pleasen. Je leert minder om grenzen te stellen en je eigen behoeften te voelen en t verkennen wat jij zelf wilt.
Gelukkig kun je dit alsnog gaan doen. Alleen of in therapie wat het makkelijker maakt.
Je zult verbaasd zijn hoeveel je deze situatie kunt beïnvloeden, door anders te reageren en er anders mee om te gaan. Tegelijk zullen je ouders wrs blijven wie ze zijn, maar je kunt het dus wel meer bij hen laten. Zij zijn zelf verantwoordelijk voor hun levenel en hun huwelijk.
Alsje hiermee aan de slag gaat komt er een hoop emotie maar ook energie vrij.
zondag 12 oktober 2025 om 15:15
Leren accepteren dat je ouders zijn wie ze zijn. En dat jij ze niet kunt veranderen. Jijzelf kunt wel veranderen.
- Ga niet meer continu langs en bel ook niet dagelijks,
- Investeer in je eigen leven (werk, relatie, hobby's),
- niet meer alles delen met je ouders
- Jij bent niet verplicht geld of taken uit te voeren (minder langskomen omdat je "te druk bent")
- ga niet in op discussies vanuit je vader of tussen je ouders. Ze moeten hun onderlinge problemen zelf oplossen.
Tijd om volwassen te worden. Heb je geen eigen gezin of eigen leven dat tijd nodig heeft? Concentreer je daar op. 1x per week contact is ook goed.
- Ga niet meer continu langs en bel ook niet dagelijks,
- Investeer in je eigen leven (werk, relatie, hobby's),
- niet meer alles delen met je ouders
- Jij bent niet verplicht geld of taken uit te voeren (minder langskomen omdat je "te druk bent")
- ga niet in op discussies vanuit je vader of tussen je ouders. Ze moeten hun onderlinge problemen zelf oplossen.
Tijd om volwassen te worden. Heb je geen eigen gezin of eigen leven dat tijd nodig heeft? Concentreer je daar op. 1x per week contact is ook goed.
zondag 12 oktober 2025 om 19:16
Je moet eigenlijk nog jezelf leren kennen. Leren wie jij bent als je je niet meer constant plooit naar je ouders. Want je ziet het goed, dat is geen gezonde situatie.
Maar als je zo opgevoed bent, is het niet zo makkelijk om gewoon te zeggen: ga gewoon je eigen gang. Je moet nog leren om je wat meer los te maken.
Ik zou echt overwegen om hier hulp van een therapeut bij te zoeken.
Maar als je zo opgevoed bent, is het niet zo makkelijk om gewoon te zeggen: ga gewoon je eigen gang. Je moet nog leren om je wat meer los te maken.
Ik zou echt overwegen om hier hulp van een therapeut bij te zoeken.
zondag 12 oktober 2025 om 19:21
Ik herken het niet helemaal, sommige dingen wel.
Hoe ik er mee om ben gegaan? Het gesprek aangegaan, aangegeven waar ik mee zat. Mijn gevoel geuit en mijn grenzen aangegeven. Dit is wat ik kan geven.
Mijn ouders waren zich niet bewust van wat ze deden, hebben zich geprobeerd aan te passen. De andere aanpassingen kwamen van mij.
Hoe ik er mee om ben gegaan? Het gesprek aangegaan, aangegeven waar ik mee zat. Mijn gevoel geuit en mijn grenzen aangegeven. Dit is wat ik kan geven.
Mijn ouders waren zich niet bewust van wat ze deden, hebben zich geprobeerd aan te passen. De andere aanpassingen kwamen van mij.
maandag 13 oktober 2025 om 09:51
maandag 13 oktober 2025 om 10:19
Mijn moeder en ik bellen nooit. We zien elkaar wel elke maand, dan is het leuk. Als we contact hebben is er wederzijdse interesse. Ik hoef me niet te verantwoorden. Als we bij elkaar zijn is het gezellig en knuffelen we elkaar.
Het is heel verdrietig dat je zoveel gemist hebt TO.
Zorg nu voor jezelf. Je hebt dat rotgevoel OMDAT er niet voor je gezorgd is, OMDAT men vond dat je er voor je ouders moest zijn. Maar het is omgekeerd hè. Wie kids neemt, moet ze veiligheid, troost, regels, kennis, voeding, herinneringen en gezelligheid bieden.
Het is heel verdrietig dat je zoveel gemist hebt TO.
Zorg nu voor jezelf. Je hebt dat rotgevoel OMDAT er niet voor je gezorgd is, OMDAT men vond dat je er voor je ouders moest zijn. Maar het is omgekeerd hè. Wie kids neemt, moet ze veiligheid, troost, regels, kennis, voeding, herinneringen en gezelligheid bieden.
maandag 13 oktober 2025 om 10:32
Ik heb ook een emotioneel onbereikbare ouder. Heb laatst het boek 'ongezien opgegroeid' gekocht, daar ga je waarschijnlijk veel herkenning in vinden. Dat scheelt een hoop, je kan iemand beter begrijpen en de patronen zien. En er staan ook oplossingen in hoe hiermee om te gaan. Wat je moeder zegt is waar: hij kan niet anders, zal ook niet meer veranderen, maar bedoelt het op zich wel goed. Maakt het alleen niet minder naar voor jou.
Daarom wat iedereen hier al zegt: neem afstand. Op je 36e heb je hopelijk een eigen leven, dan hoef je absoluut niet elke dag je ouders te bellen of te zeggen dat je thuis bent. Vast lief bedoelt, maar ook erg opdringerig. Zeker als je daardoor geen tijd hebt om je eigen leven te leiden en je schuldig gaat voelen. Ga andere dingen doen, zodat je minder tijd hebt voor dat soort belletjes en je ook minder schuldig kan voelen. Jouw tijd is van jou, niet van je ouders. En ja, daar zullen ze vast wat van vinden, maar dan vertel je bv 1x per week waar je druk mee was, hoor je hun verhalen aan en hang je weer op als ze vervelend worden. Ook dat mag gewoon. Dat zal niet makkelijk zijn, maar probeer het in kleine stapjes te doen, dan raken zowel jij als zij er hopelijk langzaam aan gewend. Anders is therapie om hiervan los te komen wel een goed idee. Suc6!
Daarom wat iedereen hier al zegt: neem afstand. Op je 36e heb je hopelijk een eigen leven, dan hoef je absoluut niet elke dag je ouders te bellen of te zeggen dat je thuis bent. Vast lief bedoelt, maar ook erg opdringerig. Zeker als je daardoor geen tijd hebt om je eigen leven te leiden en je schuldig gaat voelen. Ga andere dingen doen, zodat je minder tijd hebt voor dat soort belletjes en je ook minder schuldig kan voelen. Jouw tijd is van jou, niet van je ouders. En ja, daar zullen ze vast wat van vinden, maar dan vertel je bv 1x per week waar je druk mee was, hoor je hun verhalen aan en hang je weer op als ze vervelend worden. Ook dat mag gewoon. Dat zal niet makkelijk zijn, maar probeer het in kleine stapjes te doen, dan raken zowel jij als zij er hopelijk langzaam aan gewend. Anders is therapie om hiervan los te komen wel een goed idee. Suc6!
maandag 13 oktober 2025 om 10:38
Dank voor de reacties.
Ik heb echt over de jaren geprobeerd om mijn vader beter te begrijpen door vragen te stellen ook uit interesse over jeugd etc. Maar het is altijd andersmans schuld,.er ontbreekt gewoon zelfreflectie, wat maakt dat het dus altijd ingewikkeld is als ik langsga.
In het begin probeert hij zich altijd in te houden, hoe gaat het etc vraagt hij. Maar ik voel gewoon altijd afstand en als er dan een onderwerp is... maakt niet uit wat, dan gaat hij altiid uit de hoogte praten, mij de les lezen etc. Ik moet eigenlijk alleen luisteren en dan zegt die ook altijd dat ik veel niet weet of onervaren ben. Ik mis gewoon de simpelheid of warmte in contact.
Hij belt nooit tenzij hij een vraag of verzoek heeft. Hij geniet ook nooit van de kleine dingen in het leven en is altijd sceptisch en wantrouwend.
Mijn moeder is hieraan gewend en wilt altijd de rust bewaren door dan te seinen laat hem maar. Ze leven al sinds ik klein ben al zo.
Ik zie gewoon nu dat het ongezond is.
Ik heb inderdaad geen partner. Doe echt mijn best om iemand te vinden die bij mijn past maar het daten heeft daar nog niet toe geleid. Ik ga natuurlijk ook niet zomaar een relatie aan om iets te hebben...
Mijn moeder belt elke dag en is altijd bezorgd, geintresseerd etc.
Maar ik merk ook dat ze mij nodig heeft voor de afleiding, maatje om ergens heen te gaan.
Ik merk gewoon dat ik in mijn hoofd altijd met hun bezig ben..ook dat schuldgevoel, van dat ze zijn ouder, ik moet vragen hoe het met ze gaat etc... ik wil daar wel vanaf.
Ik heb echt over de jaren geprobeerd om mijn vader beter te begrijpen door vragen te stellen ook uit interesse over jeugd etc. Maar het is altijd andersmans schuld,.er ontbreekt gewoon zelfreflectie, wat maakt dat het dus altijd ingewikkeld is als ik langsga.
In het begin probeert hij zich altijd in te houden, hoe gaat het etc vraagt hij. Maar ik voel gewoon altijd afstand en als er dan een onderwerp is... maakt niet uit wat, dan gaat hij altiid uit de hoogte praten, mij de les lezen etc. Ik moet eigenlijk alleen luisteren en dan zegt die ook altijd dat ik veel niet weet of onervaren ben. Ik mis gewoon de simpelheid of warmte in contact.
Hij belt nooit tenzij hij een vraag of verzoek heeft. Hij geniet ook nooit van de kleine dingen in het leven en is altijd sceptisch en wantrouwend.
Mijn moeder is hieraan gewend en wilt altijd de rust bewaren door dan te seinen laat hem maar. Ze leven al sinds ik klein ben al zo.
Ik zie gewoon nu dat het ongezond is.
Ik heb inderdaad geen partner. Doe echt mijn best om iemand te vinden die bij mijn past maar het daten heeft daar nog niet toe geleid. Ik ga natuurlijk ook niet zomaar een relatie aan om iets te hebben...
Mijn moeder belt elke dag en is altijd bezorgd, geintresseerd etc.
Maar ik merk ook dat ze mij nodig heeft voor de afleiding, maatje om ergens heen te gaan.
Ik merk gewoon dat ik in mijn hoofd altijd met hun bezig ben..ook dat schuldgevoel, van dat ze zijn ouder, ik moet vragen hoe het met ze gaat etc... ik wil daar wel vanaf.
maandag 13 oktober 2025 om 10:42
Ja emotioneel onbereikbare ouders idd.. daar heb ik ook over gelezen. Het is lastig om echt vervolgstappen daaraan te verbinden..
Stap 1 is inderdaad minder contact... maar wat is dan wel een gezond ritme..
En wat is het contact nog waard als je altijd op je hoede moet zijn, dingen bewust achterhoudt etc.. dan ben ik er misschien nog wel veel meer bezig
Stap 1 is inderdaad minder contact... maar wat is dan wel een gezond ritme..
En wat is het contact nog waard als je altijd op je hoede moet zijn, dingen bewust achterhoudt etc.. dan ben ik er misschien nog wel veel meer bezig
maandag 13 oktober 2025 om 11:25
Heeft je moeder vriendinnen? Want het klinkt alsof je moeder een heel klein wereldje Heeft en zich aan jou vastklampt.Heya schreef: ↑13-10-2025 10:38
Mijn moeder belt elke dag en is altijd bezorgd, geintresseerd etc.
Maar ik merk ook dat ze mij nodig heeft voor de afleiding, maatje om ergens heen te gaan.
Ik merk gewoon dat ik in mijn hoofd altijd met hun bezig ben..ook dat schuldgevoel, van dat ze zijn ouder, ik moet vragen hoe het met ze gaat etc... ik wil daar wel vanaf.
Maar jij bent niet haar vriendin. Maatje? Nee, ze zoekt maar in haar kennissenkring. Elke dag bellen? Je mag gerust zeggen dat je dat teveel vindt worden en dat je het graag terug wil schroeven naar bijvoorbeeld 1 bezoekje en 1 telefoontje per week.
Mijn eigen moeder klampte zich ook heel erg aan mij vast in de jaren na mijn vaders overlijden. Ik heb me echt bewust en actief los moeten maken. En, verrassing, toen ik niet meer zo makkelijk beschikbaar voor haar was, is ze toch haar kringetje iets groter gaan maken. Nu heeft ze drie vrouwen om zich heen waar ze geregeld wat mee gaat doen.
Jouw moeder ziet waarschijnlijk geen noodzaak om haar kringetje wat groter te maken, omdat jij die behoefte opvult. Als je daarmee stopt, zou je nog verbaasd kunnen staan over hoe ze dat gst gaat opvullen.
Het is niet jouw taak om ongewild je moeders bestie te zijn.
maandag 13 oktober 2025 om 12:10
Je schrijft dat je oudere broers hebt, gaan zij nooit langs? Misschien kunnen jullie wat vaker samen gaan, dan is er al een andere dynamiek en moeten je ouders hun aandacht verdelen, zodat jij niet steeds het middelpunt bent. En sowieso het aantal bezoekjes (en telefoontjes!) terugschroeven. Verplicht dagelijks bellen is niet normaal, hoor.Heya schreef: ↑13-10-2025 10:42Ja emotioneel onbereikbare ouders idd.. daar heb ik ook over gelezen. Het is lastig om echt vervolgstappen daaraan te verbinden..
Stap 1 is inderdaad minder contact... maar wat is dan wel een gezond ritme..
En wat is het contact nog waard als je altijd op je hoede moet zijn, dingen bewust achterhoudt etc.. dan ben ik er misschien nog wel veel meer bezig
maandag 13 oktober 2025 om 12:26
Aan die ouders doe je idd niets, die gaan niet zomaar veranderen. Ze zien daar duidelijk de noodzaak ook niet toe, al kun je proberen er wat van te zeggen. Wel kun je veranderen hoe jij ermee omgaat. Je vader zou ik afkappen, zeggen dat je geen zin hebt in zijn gepreek en dat je anders weggaat. Of zeg ok en ga naar de wc en begin daarna over iets anders of ga iets met je moeder bespreken. Probeer die dynamiek te doorbreken. Ook met je moeder idd, want je houd haar afhankelijkheid van jou in stand.Heya schreef: ↑13-10-2025 10:42Ja emotioneel onbereikbare ouders idd.. daar heb ik ook over gelezen. Het is lastig om echt vervolgstappen daaraan te verbinden..
Stap 1 is inderdaad minder contact... maar wat is dan wel een gezond ritme..
En wat is het contact nog waard als je altijd op je hoede moet zijn, dingen bewust achterhoudt etc.. dan ben ik er misschien nog wel veel meer bezig
Maar wat gezond is, dat is aan jou om uit te vinden. Kijk waar JIJ je fijn bij voelt. Je hoeft niet zo vaak met ze om te gaan, probeer langzaam te minderen in aantal bezoekjes en in de tijd. En jezelf toe te spreken dat je gewoon je eigen leven mag hebben.
Klinkt lastig ja, als je op je hoede moet zijn of dingen bewust achterhoud. Waarom doe je dat? Krijg je er anders commentaar op van je vader? Dan is het contact zeker niet leuk en mag je bezoekjes afkappen of minderen. Goed dat je ziet dat dit niet echt normaal is, dat je ouders veel beslag op je leggen en op een negatieve manier je leven beïnvloeden. Het zal lastig zijn hier los van te komen, maar niet onmogelijk. Met kleine stapjes lukt het vast!
maandag 13 oktober 2025 om 12:56
Ik heb er weleens wat van gezegd als ik boos werd of verdrietig. Aangegeven dat hun gedrag mij onrustig maakt en dat gedrag van vader niet normaal is. Dan zegt die dat ik gewoon gevoelig ben en niks kan hebben. En moeder wuift het ook weg. Dat we als kids gewoon ondankbaar zijn en andere mensen veel zwaarder hebben of een slechtere opvoeding hebben gehad.
Het heeft echt geen zin om het weer te bespreken...
Het heeft echt geen zin om het weer te bespreken...
maandag 13 oktober 2025 om 13:02
Ms heb ik het fout, maar het komt op mij ook een beetje over als dat je heel erg op je ouders gericht ben en dat je je leven zowat 100% met heen deelt.
Er is maar één iemand naar wie je je dient te verantwoorden in je leven en dat ben jezelf. Dus beperkt het contact en deel verder niets of zo min mogelijk. en laat ze verder maar. Zoals eerder gezegd, ze gaan toch niet meer veranderen.
Dus...Get a life girl! (positief en aanmoedigend bedoeld).
Er is maar één iemand naar wie je je dient te verantwoorden in je leven en dat ben jezelf. Dus beperkt het contact en deel verder niets of zo min mogelijk. en laat ze verder maar. Zoals eerder gezegd, ze gaan toch niet meer veranderen.
Dus...Get a life girl! (positief en aanmoedigend bedoeld).
paulp wijzigde dit bericht op 13-10-2025 13:05
Reden: kleine aanvulling
Reden: kleine aanvulling
1.81% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
