Stieftopic

Epicureo schreef: ↑

30-08-2023 12:16

Even andere vraag over je post: over dat rustig aan doen. Hoe pakken jullie dat concreet aan? Bespreken jullie het tempo bijv ook met de kinderen? En hoe?

Mijn vriend doet dat wel. Ik schreef in het andere topic al dat hij het moment afwachtte tot ze vroegen mij te ontmoeten, omdat hij wist dat ze op den duur gewoon nieuwsgierig zouden worden. Dat klopte. Ik heb ze allemaal afzonderlijk, in hun eigen tempo en op hun eigen moment ontmoet. Daarna heeft hij in het begin altijd - met ruimte voor feedback van hun kant - van tevoren aangegeven als ik langs zou komen. Zodat ik er sowieso ook nooit onverwacht was. En op den duur ook dus ook gezegd dat hij het leuk zou vinden als ik af en toe bleef slapen (en later: dat ik daar zou wonen) en hen alle ruimte gegeven daarop hun ongefilterde mening te geven. Zijn kinderen geven die - bij hem - ook echt en gaven dan bijvoorbeeld ook aan dat ze dan bang zijn dat ze geen 1 op 1 aandacht meer zouden krijgen (omdat ze dit hadden bij hun moeder en haar nieuwe vriend) of dat ik heel erg allerlei regels zou invoeren (ook vanwege nieuwe vriend van moeder). De obstakels die ze dan enigszins zagen waren vooral erg ingegeven door dingen die ze daar hadden en niet bij ons wilden, maar ze zeiden dan eigenlijk zelf ook altijd wel dat ze zagen dat het bij ons anders is en dat ik een heel ander type ben dan de vriend van hun moeder, dat wij het altijd netjes zeiden als ik er zou zijn etc. Dus tot op zekere hoogte komt het tempo wel vanuit de kinderen, maar het loopt dus aardig parallel met dat van ons.

Stiefmoeder hier en ook “eigen” kinderen met een stiefmoeder. Zoiets.

Het stiefmoedereren kost mij niet zoveel moeite, behalve dan dat de kinderen een leeftijd hebben die ik ben ontgroeid en ik ben niet zo’n peuter/kleuter fan, dus das pech voor mij. Het belang van de kinderen staat voorop en staat voor mij buiten kijf. Uiteraard maak ik het gewoon leuk. Met de moeder heb ik geen contact op wat beleefdheden na en dat vind ik prima.

De vader van mijn kinderen is hertrouwd en heeft 2 kinderen onder de 3 jaar met zijn vrouw, dit maakt (helaas) dat onze/mijn kinderen niet zo vaak meer naar hun vader gaan en dat vind ik erg jammer voor beide partijen.

Ik hoop dat ik voor alle kinderen een stabiele factor in hun leven ben.

Hier ook stiefmoeder van een inmiddels ruim volwassen bonusdochter. Al in haar leven gekomen toen ze erg jong was dus we draaien al heel wat jaartjes mee en hebben een hele goede verstandhouding samen.
Toen ze heel klein was heeft ze kort een fase gehad van papa vastpakken op zijn schoot klimmen en zeggen mijn papa, dat was zeg maar peuterleeftijd.

Ik heb ze altijd alle ruimte gegeven, ook man gestimuleerd om in de tijd dat ze bij ons was echt dingen samen te ondernemen. Helaas zijn we nooit verder gekomen dan een om het weekend regeling en minimaal in de zomervakantie want na een vechtscheiding had ex enkel nog "vat" door te irriteren in de omgang en vocht dat het liefst uit tijdens breng/haal momenten waar dochter dan bij was dus dan kies je wat het beste is voor kind en accepteer je wat er wel is.
Dit is allemaal ruimschoots goedgekomen toen bonusdochter in de pubertijd kwam en rustig zelf de fiets pakte want 15 km vond ze niet zo ver en doordeweeks spontaan kwam aanwaaien met wat vriendinnen en ook app contact zocht als ze niet hier was.

Ex heeft het laat in de pubertijd nog wel voor elkaar gekregen om een tijdelijke breuk tussen vader en dochter te veroorzaken door dingen te verdraaien op financieel vlak waardoor dochter het idee kreeg dat haar vader er financieel niet voor haar was maar dat deed ze omdat moeder dat geld (stukje bestemd voor studie/huis etc) voor zichzelf wilde hebben en wij voet bij stuk bleven houden dat wij dat stukje beheerden voor en met dochter als ze eenmaal volwassen was. Hebben we ook netjes gedaan en dochter is daardoor ook gaan zien hoe bepaalde dingen zijn gegaan toen ze jong was. Nu is het contact weer prima maar met ex zal dat nooit goedkomen.
Dochter roept daardoor soms wel ik ga maar nooit trouwen want dat wordt een ramp (zij wil dat iedereen er is, ex heeft al gezegd als ooit en je pa komt dan ik niet) wat ik echt heel sneu vind voor haar.

Enige advies was ik je kan geven ook aan de hand van je andere topic, investeer in zijn kinderen om een band op te bouwen, stimuleer je partner in de band met zijn kinderen door ze de ruimte te geven voor eigen dingen samen te doen. Geef vooral dochter het vertrouwen dat jullie naast elkaar het leuk kunnen hebben met haar vader en misschien kan je een keer echt meidendingen met haar doen dan komt ze misschien ook wat losser van haar vader en kan en mag haar wereld wat groter worden maar accepteer de baby stapjes daar in.

Hier ook een plusmama, zoals we dat in België noemen (ik ben zelf NL, man en kinderen BE) van 2 jongens 13 en 16). Mijn man en ik zijn nu bijna 7 jaar samen, in het leven van de jongens ben ik nu bijna 6 jaar. Ik heb zelf bewust geen kinderen.
Met hun moeder hebben we een heel goede band, gisteren nog uit eten geweest met de jongste en moeder, heel gezellige avond gehad

Hier een stiefdochter van 12. Zij is hier om de week. Relatie met ex is oppervlakkig maar oké. Ik geef ze meestal de ruimte om even zonder mijn aanwezigheid de wissel te doen. Communicatie laat soms wel te wensen over en dat vind ik frustrerend. Ik merk dat partner dan al snel het onderspit delft. Hoe gaan jullie daar mee om?

Wat ontzettend fijn Mittens, dat het zo goed gaat. Ik zou willen dat het bij ons ook zo zou zijn gegaan.

Helaas is ex vele jaren een stoorzender geweest in ons samengestelde gezin [ ik heb 4 kinderen, volwassen inmiddels ].

Stoorzender in de zin van....hier schreeuwend aan de deur staan, kinderen thuis houden, kinderen juist geheel onverwachts hier droppen vanwege de zoveelste date. Kinderen niet op clubjes willen doen terwijl hun vader dat wel erg belangrijk vond, kinderen niet mee willen geven als vader op vakantie met ze wil, kinderen opdracht geven onze gesprekken op te nemen met mobiel, tig keren vader bellen omdat ze het met onze huisregels niet eens was, altijd om geld zeuren, vader weigeren om naar ouderavonden te gaan, kind [ 19 ] laten liegen over een fulltime inkomen zodat vader de volledige alimentatie zou door betalen aan moeder.
Wat ik als meest erge heb gevonden, is dat wij er achter zijn gekomen, dat als wij met vakantie waren, zij in ons huis heeft liggen rond snuffelen en foto's heeft gemaakt. { ze had nog de sleutel om dat zij daar dus vroeger samen met mijn man heeft gewoond] Gelukkig afgelopen jaar het slot vervangen en camera's geplaatst. Bleek dus afgelopen februari, toen we op vakantie waren, ze geprobeerd heeft binnen te komen en toen dat niet lukte ze onze brievenbus heeft geforceerd en post van ons heeft mee genomen. Zo erg dit....ik heb er wakker van gelegen.
We hebben een melding gedaan bij de politie.

En dit is pas een beperkte weergave van alles wat er is gebeurd. En weet je, ik heb me altijd goed staande weten te houden en ben altijd goed voor al onze kinderen geweest. Ik vind het het meest erg voor zijn kinderen, die zijn overduidelijk beschadigd door dit alles. Terwijl zij aan het begin staan van hun volwassen leven.

Ik ben inmiddels 10 jaar stiefmoeder en heb ook een stiefmoeder en stiefvader. Mijn stiefvader is een topper, mijn stiefmoeder is beter als oma dan als stiefmoeder.

De band tussen man en ex is gecompliceerd. Er zijn kenmerken van ouderverstoting en man houdt er rekening mee dat er periode zonder contact met zijn dochter aankomt.

Geen adviezen hierover nodig trouwens. Advocaten zijn er genoeg betrokken geweest, evenals andere professionals. Man is moe van de tienjarige strijd. En heeft hoop dat het ter zijner tijd beter wordt als kind volwassen is.

Oké, als ik dit lees dan mag ik echt in mijn handjes knijpen.

Kataravrouw, wat absurd. Doet de politie iets met een melding?

Advocaatje schreef: ↑

30-08-2023 15:54

Oké, als ik dit lees dan mag ik echt in mijn handjes knijpen.

Nou, ik inderdaad ook. Toen ik net in beeld kwam is het wel even wat ongemakkelijk en wennen geweest, maar eigenlijk vanaf dag 1 altijd heel fijn en goed gegaan.

Na 8 maanden kun je er nog niet over oordelen. Jouw vriend is nog 100% jouw topvent en exen zijn in het begin nooit een toffe ex (en anders is dat wel weer het probleem, is de relatie juist te hecht).
Ik heb onlangs voor het eerst een normaal gesprek gevoerd met de ex van mijn man en wij zijn 16 jaar samen. Ik denk dat ze pas nu accepteert dat ik niet meer weg ga. Al die tijd heb ik me dus niet met hun relatie of de opvoeding van de kinderen bemoeid. Dat is aan de ouders.
Andersom heeft mijn kind al 21 jaar een stiefmoeder. Die was in het begin piepjong en ik heb haar wel laten merken dat ik waardeerde wat ze deed maar dat ze geen zeggenschap had. Het zou mij niets verbazen als ze in het begin ook een door ex gekleurd beeld had van mij. Dat is wel bijgetrokken toen ze merkte wat voor bijzonder geval ze aan de haak had geslagen

Advocaatje schreef: ↑

30-08-2023 15:54

Oké, als ik dit lees dan mag ik echt in mijn handjes knijpen.

Kataravrouw, wat absurd. Doet de politie iets met een melding?

Nee niets. Het staat ergens genoteerd, denk ik, hoop ik.

Leuk topic!

Ik heb sinds 7 jaar een nieuwe relatie, waarvan nu bijna 2 jaar getrouwd. Eerst ge-lat, nu sinds 1 jaar samenwonend. Wij hebben bewust gewacht met samenwonen tot alle kinderen de deur uit waren (hij 3 en ik 2 kinderen). Dus ik voel me niet echt 'bonus-moeder' van zijn kinderen (en viceversa). Meer 'de vriendin van hun vader'.

We hebben een goede verstandhouding onderling met alle kinderen en ex-partners. Met min of meer volwassen kinderen (de jongste is 21, de oudste 32) is dat natuurlijk anders dan met een jong gezin.

Binnenkort word ik voor het eerst 'bonus-oma'. Weer een nieuwe fase. Al vind ik het wel moeilijk soms. Het is toch iets meer ver van mijn bed show als je bonus-dochter zwanger is dan als het je eigen kind is natuurlijk.

Soms vind ik het daardoor lastig mijn plek te bepalen zeg maar. Ik wil me zeker niet opdringen en ben ook enthousiast naar de aanstaande ouders natuurlijk. Maar wil vooral de 'echte opa en oma' de ruimte geven. Kortom: aparte situatie maar dat komt ook vast wel goed!

Hoe denken jullie trouwens over geen zeggenschap hebben, niet mee opvoeden e.d.? Ik vraag dit omdat ik dat hier een aantal keren lees.

Als voorbeeld: als er iets in ons huis gebeurt, dan is het een beetje raar als ik daar niks van zou kunnen of mogen zeggen. Omdat ik deels vanuit huis werk, kan ik dat dan niet altijd maar laten lopen tot vriend uit werk is. Althans, dat vinden we. Als aan het eind van de middag alle ontbijtspullen nog op tafel staan, vraag ik bijvoorbeeld of iemand dat even wil opruimen. Dus hoe je het noemt, noem je het, maar dat is dan toch een soort opvoeden. Ook bespreekt of overlegt vriend kleine dingetjes tav de kinderen met mij. In de trant van: "vind je dat ik dit of dat met dochter net onhandig deed?" Daar ontkom je denk ik ook niet aan, je leeft immers met elkaar onder hetzelfde dak en je gaat niet - ook niet als je gëén nieuwe relatie hebt - over ieder wissewasje met je ex appen. Andersom merk ik ook dat kinderen je ook gewoon als volwassene zien en je daardoor ineens om "toestemming" vragen over dingen waar ik me werkelijk nooit uit mezelf over uit heb gelaten. Of ze vragen advies. Op zo'n vraag geef ik dan uiteraard ook gewoon antwoord. Dus hoewel de grote dingen echt aan de ouders zijn, ontkom je er volgens mij niet aan, ook niet omdat je het ook gewoon leefbaar en praktisch moet houden.

Het zijn trouwens eigenlijk alleen de dingen waar ik zelf last van heb, waarvan ik iets zeg. Ik zou bijvoorbeeld nooit zeggen dat ze hun kamer moeten opruimen, dat interesseert me verder niks. Of als ze veel snoepen ofzo. Dat moeten ze allemaal zelf weten.

Anniexx schreef: ↑

30-08-2023 16:38

Leuk topic!

Ik heb sinds 7 jaar een nieuwe relatie, waarvan nu bijna 2 jaar getrouwd. Eerst ge-lat, nu sinds 1 jaar samenwonend. Wij hebben bewust gewacht met samenwonen tot alle kinderen de deur uit waren (hij 3 en ik 2 kinderen). Dus ik voel me niet echt 'bonus-moeder' van zijn kinderen (en viceversa). Meer 'de vriendin van hun vader'.

We hebben een goede verstandhouding onderling met alle kinderen en ex-partners. Met min of meer volwassen kinderen (de jongste is 21, de oudste 32) is dat natuurlijk anders dan met een jong gezin.

Binnenkort word ik voor het eerst 'bonus-oma'. Weer een nieuwe fase. Al vind ik het wel moeilijk soms. Het is toch iets meer ver van mijn bed show als je bonus-dochter zwanger is dan als het je eigen kind is natuurlijk.

Soms vind ik het daardoor lastig mijn plek te bepalen zeg maar. Ik wil me zeker niet opdringen en ben ook enthousiast naar de aanstaande ouders natuurlijk. Maar wil vooral de 'echte opa en oma' de ruimte geven. Kortom: aparte situatie maar dat komt ook vast wel goed!

Hier wil ik toch op inhaken. Mijn stiefvader is de meest betrokken opa van de 3 opa's die ze hebben. Ik ben daar echt mega dankbaar voor. Hij haalt ze 1 keer per week uit school en helpt zelfs op school mee als het kan en nodig is. Mijn moeder en hij maken geen onderscheid tussen biologische of stiefkleinkinderen, inclusief de dochter van mijn man. Ze zeggen ook allemaal gewoon opa of oma. Onze kinderen hebben dus gewoon 3 opa's en 3 oma's. (En 2 overgrootvader ook nog)

Ik was net geloof ik 14 of 15 toen ze een relatie kregen.

Epicureo schreef: ↑

30-08-2023 10:13

Ik zal zelf maar aftrappen met een ding wat voor mij nu actueel is (gisteren gehoord) Mijn partner heeft zeer slecht contact met de moeder van zijn kinderen. Er is nauwelijks overleg. Uitwisseling van kinderen gaat op de stoep. Tussendoor is er geen contact. Dochter heeft tegen moeder gezegd dat ze zo’n leuke middag heeft gehad met mij erbij. De reactie van moeder was toen: “dan ga je toch lekker bij papa en zijn nieuwe jonge vrouwtje wonen.” Dit verliep via iMessage van vriend. (Op die manier heeft de jongste zonder eigen telefoon zo nu en dan contact met de ene ouder als ze bij de andere is.)

Poeh, de lading van dat bericht vond ik heel heftig. Helemaal omdat vriend en zij al bijna 3 jaar uit elkaar zijn, zij vreemdging en meteen bij nieuwe man is ingetrokken. Ik probeer me ondanks dat toch maar in haar te verplaatsen. Een nieuwe vrouw die jouw kinderen inpalmt ofzo. Ik snap die bedreiging. Nu heeft vriend gevraagd of ik binnenkort een keer bij de uitwisseling kan zijn, zodat ik haar de hand kan schudden. Hij hoopt dat het helpt. Maar ik weet even niet of ik daar zelf wel zin in heb.

Zo herkenbaar dit, ik ga er ook vanuit dat zijn ex een bepaalde negatieve rol zal blijven spelen.
Ook wat Klasgenootje schreef in het vorige topic is heel herkenbaar.

Gelukkig zitten mijn partner en ik op een lijn.
Maar zijn ex heeft echt echt heel nare dingen gedaan ( in mijn verleden gewroet, onwaarheden verteld, ook op zijn werk, waardoor hij ook echt op het matje werd geroepen ( hij werkt bij recherche en dan wordt alles in eerste instantie serieus genomen, inmiddels heeft zij een aantekening dat wanneer zij belt dat ze niet direct geloofd wordt, zij is heel erg ver gegaan )
Ik wil er nu even niet teveel over uitweiden, maar het was en is nog steeds geen pretje zeg maar.

Hun dochter van 11 is echt gek met me, en ik met haar, zij is van zijn kinderen de enige die tegen moeder op durft, en mij ook te benoemen, en daar gaan we vast nog wel iets over terugkrijgen.

Ik hou mijn hart vast. Nu is deze vrouw ook niet helemaal in orde ( psychisch) en we houden daar dus maar rekening mee, onder het mom " eigenlijk is het een patiënt laten we vooral samen op een lijn blijven en met en voor de kinderen vooral leuke momenten creëren.

En ja ik heb haar ontmoet, meermaals onder vanuit haar nogal nare omstandigheden.
En vorig jaar op haar verzoek om toch maar eens kennis te maken, ik heb het gedaan, maar wel met reserves en met de eerste woorden " je wilde graag een afspraak, wat kan ik voor je doen " ik hield het vooral zakelijk.

Ze vond me koud, tja, ik ben niet vergeten wat je al die jaren al hebt uitgevreten, dus we houden het ook zakelijk.

We zijn 3 jaar verder, en het houdt niet op, ware het niet dat hun dochter mij dus uitnodigd voor, voor haar belangrijke dingen, musical, een sportwedstrijd oid.
Hun zoons zijn wat terughoudender
Hij heeft ook nog een dochter van 22, met haar ben ik heel goed, maar ook zij kan over mij niks vertellen " omdat mama ach je weet hoe ze kan zijn "

Triest.

nb hun oudste zoon is wel goed bevriend geraakt met mijn zoon, maar het contact is altijd in de week als zoon bij mijn vriend is.
De reden zal moeder zijn, soi0t hetzij zo.

Ik had het oprecht graag anders gezien, en zelfs na wat zij geflikt had, was ik nog bereid om dat achter me te laten ( hoeveel impact hetgeen ze gedaan had ook op mijn leven had, ze was achter en ik weet niet hoe een traumatisch deel van mijn leven ruim 15 jr geleden gekomen, niet geheel conform de waarheid, maar wel heel dichtbij, dat heeft oude wonden opengemaakt)
Plus hetgeen ze bij vriend zijn werkgever " gemeld " had.

En was ik de bom onder hun huwelijk? Nee ze had een relatie tijdens hun huwelijk is met die man tot 2 jaar geleden verdergegaan.
Zij waren al enkele jaren gescheiden toen ik in het leven van mijn vriend kwam.

Zij heeft ook wel voor mij eea moeilijker gemaakt dan nodig is mbt zijn kinderen.
Ik werd er onzeker van, want zij sprak ook lelijk over mij tegen hen.
Nu weet ik dat zij niet alles meer geloven, immers wij zijn nu meer gezamelijk gaan doen.

Ik vind dat lastig enerzijds, immers, wil ik dit, kan ik dit.
Mijn kinderen zijn 26/22/19/13
Twee zijn uit huis een is nog thuis, en voor de jongste heb ik co-ouderschap.
Mijn 19 jarige is overigens ook niet veel thuis, deels zit ze bij haar vriend, en is druk met school en baantje.

Oftewel ik ben er in feite bijna uit zeg maar, en dat heeft me wel doen nadenken.
En fijn om daarover hier met elkaar te kunnen praten.

meisje85 schreef: ↑

30-08-2023 16:43

Hoe denken jullie trouwens over geen zeggenschap hebben, niet mee opvoeden e.d.? Ik vraag dit omdat ik dat hier een aantal keren lees.

Ik heb in ons huis gewoon zeggenschap. Zeker omdat we ook nog 2 gezamenlijke kinderen hebben. Zou gek zijn als de oudste niet naar mij hoeft te luisteren maar de andere 2 niet.

Maar ik bemoei me niet met oudergesprekken en dergelijke. Dat doen man en ex (en soms haar huidige partner). Mijn mening over dat soort zaken deel ik wel met man en hij zijn mening met mij.

Ik vind het verrassend vaak hier dat de ex een ander had maar toch nog de vader van haar kind het leven zuur moet maken.

Banananaa schreef: ↑

30-08-2023 17:19

Ik vind het verrassend vaak hier dat de ex een ander had maar toch nog de vader van haar kind het leven zuur moet maken.

Ik vraag me dat nog meermaals af, in onze situatie.
Inmiddels is zijn ex met partner nummer 2 voor de 2e keer bezig.

Ik denk dat ze zelf wat ongelukkig zijn, en wellicht denken aan " toen "

Zijn ex heeft toen wij net samen waren gezegd " ik mis ons kerngezin " en zij heeft echt wat pogingen gedaan om hem te paaien.
Terwijl ze dus in een relatie zat.

Spijt? rancune? ik heb geen idee.

Ik weet wat ze heeft laten gaan

meisje85 schreef: ↑

30-08-2023 16:43

Hoe denken jullie trouwens over geen zeggenschap hebben, niet mee opvoeden e.d.? Ik vraag dit omdat ik dat hier een aantal keren lees.

Ik heb veel zeggenschap, ik ben zo’n 80% mede-opvoeder. De kinderen waren 1 en 5 toen we een relatie kregen. Het is dan onmogelijk om niet te mee-opvoeden. Als een peuter bij het eten aan je vraagt: hoeveel hapjes nog? Dan zeg je gewoon het aantal dat jouw goed dunkt (en dat handhaaf je vervolgens) en niet dat je daar niet over gaat.

Ik denk dat het bij jonge kinderen goed is om er in die rol voor ze te zijn. Anders ben je zo’n vaag iemand die er wel altijd is en meedoet maar ze afwijst als ze om hulp of sturing vragen. Lijkt mij heel onveilig voor een kind. Jonge kinderen geven je die rol. Het is niet altijd de stiefouder die zo’n rol opeist. Ik heb de indruk dat moeders die vinden dat de stiefouder zich er niet mee mag bemoeien, hier niet echt bij stil staan.

Anekdote: Jaren geleden kwam de ex de kinderen brengen. Zij en ik stonden in de deur te praten en de jongste vroeg aan mij of hij zonder jas naar buiten mocht. Zo simpel ging dat. Ander huis, andere opvoeder. Ik ging daar over en niet zijn moeder. Erg grappig.

Ja klopt, dat idee heb ik ook. Of in ieder geval onvoldoende stilstaan bij hoe het voor kind is is als er een soort ambivalente volwassene om kind heen beweegt, met verder geen enkele rol dan... ja, dan welke eigenlijk? En ik ervaar dus dat ook oudere kinderen je die rol geven. Met name die van 12 vraagt er bij mij vrij nadrukkelijk om.

Veel geschreven al.

Partner en ik zijn nu ruim een jaar samen. Partner heeft zijn zoon van 9 jaar 50/50. Ene week is voor ons, andere week voor zijn zoon.
Ik ben er dan alleen als ik zelf ruimte voel, ik heb bewust gekozen dat ik geen kinderen wil. Ben van nature snel overprikkeld, dus het is niks voor mij om een actieve rol te hebben wbt zijn zoon.
We wonen niet samen, wel dichtbij elkaar. Zoon is dol op me, vraagt veel naar me.
Ex en partner hebben naar omstandigheden ook goed contact. Zijn laatst met z'n 3en op vakantie geweest. Dus dat houden ze er in, super fijn vind ik dat voor ze.
Ex heb ik meerdere keren ontmoet, niet mijn type vrouw, wel gewoon een goede connectie mee.

Zoon vroeg een paar maanden terug, hoe hij mij moest noemen. Mijn voornaam of vriendin van papa, was ons antwoord.
Ik wil mijzelf absoluut geen stiefmoeder noemen, die rol wil ik niet. De opvoed rol is mijn partner en zijn ex hun taak.

Wel hebben we samen afspraken gemaakt en accepteert hij feedback.
Een voorbeeld:
Er was een hele vermoeiende dynamiek tussen die 2 waarin zoon vaak strijd aanging met z'n vader.
Dit heb ik benoemd en nu kan mijn partner meer grenzen en duidelijkheid bieden en is dat vermoeiende stuk, uit hun relatie. Dus dat was echt fijn en ik ben ook blij dat mijn partner daarvoor openstaat.

Ook ontkom ik er niet aan dat ik mijn normen en waarden mee neem. En ook wie ik ben. Als ik ergens tegenaan loop of vervelend vind wat zoon doet. En het heeft met mij te maken, dan benoem ik dat. Zodat zoon weet wat hij aan me heeft.
Hoe zoon wordt opgevoed laat ik verder aan m'n partner over. Hij doet sommige dingen wel anders dan ikzelf zou doen, maar dat is hun ding en kom ik niet aan.

Wel ben ik nog zoekende hoe ik mijn rol ga vormgeven. En vind ik het nog best moeilijk om zoon toe te laten. Ik heb nog geen gevoelens voor hem. Ik zie dat het een lief kind is, ik heb lol met hem en heb veel respect voor hem. Het is het kind van mijn partner. Maar gevoelens, nee. En dat vind ik nog lastig. Dat zal vast vanzelf groeien.

Ook is hij een confronterende spiegel. Heel mooi! Soms lastig. Ik voel me dan onhandig in hoe ik met mijn emoties kan omgaan in bijzijn van zoon. Ook omdat ik nog nooit in zo'n rol heb gezeten, behalve soms als oppas. Dan ben je gewoon je leuke zelf. Maar zoon ziet ook soms mijn mindere kant, omdat ik daar een hele week ben bijvoorbeeld. Ik wil het dan nog te 'goed' doen. Een voorbeeld zijn. Alsof emoties daar geen onderdeel van zijn... Het voelt alleen zo kwetsbaar. Dat zal ook wennen, gok ik, als het nog meer vertrouwd en eigen gaat voelen.

Epicureo schreef: ↑

30-08-2023 12:16

Dat laatste ook het argument van vriend. Ondanks de moeite die ze hebben, de pijn die de scheiding heeft gekost is hijzelf altijd heel mild over ex. Probeert hij haar te zien als goede moeder. Maar hierdoor komt hij ook wat aan het wankelen. Dit had hij niet zien aankomen en ook dit wil hij weer redden.

Even andere vraag over je post: over dat rustig aan doen. Hoe pakken jullie dat concreet aan? Bespreken jullie het tempo bijv ook met de kinderen? En hoe?

We hebben eerst afzonderlijk de kinderen leren kennen en daarna pas de kinderen elkaar. We doen af en toe wat met z'n allen maar niet altijd. Meeste tijd zijn we samen zonder kinderen voor zover dat lukt omdat mijne hun vader weinig zien. Vakantie hebben we ook nog niet met z'n allen gedaan. Het is soms best lastig hoor om het langzaam te doen maar ik denk wel het beste op de lange termijn.
Zijn ex heb ik ontmoet toen we ook ongeveer 8 maanden samen waren. Andersom zal hij mijn ex niet snel ontmoeten.

M’n vriend heeft 2 kinderen.

Een jaar na hun breuk en een jaar nadat zij met haar nieuwe vriend samenwoonde kwam vriend mij tegen.

Met zeggenschap bedoelde ik niet de dagelijkse gang van zaken en opvoedkundig ingrijpen, maar grotere dingen als schoolkeuze, tienminutengesprekken, medische zaken. Daar heb ik ook wel echt een harde lijn getrokken want ex was van plan om zijn vriendin mee te nemen naar een mentorgesprek. Prima, maar dan ga ik niet mee want daar ga ik niet met zijn drieën zitten. Voor normale ouderavonden, voorstellingen, kinderpartijtjes, vond ik het prima als ze erbij was. Overigens is het gedurende de de jaren zo gegroeid dat ik veel (praktische) dingen met de stiefmoeder besprak omdat mijn ex eigenlijk niet voor zichzelf kan zorgen en dingen goed regelen.