Vriend voelt niets meer voor mij

Ik ben nieuw op dit forum en wil graag mijn verhaal even kwijt.

Mijn vriend en ik zijn 12,5 jaar samen en hebben samen een zoontje van 3 jaar.
We hebben een zware tijd achter de rug mede door ziekte en het overlijden van mijn vader vorig jaar. Hier heb ik door het intense verdriet en de verwerking ervan hulp voor gezocht via een therapeut tot ik het weer zelf verder kon.
Mijn relatie ging in die periode niet goed door veel irritaties en discussies en ik voelde dat mijn vriend steeds meer afstand nam. Tijdens verschillende gesprekken met hem over onze relatie gaf hij aan dat het inderdaad niet zo goed ging en dat we elkaar de ruimte moesten geven om het weer gezellig te maken. Ook waren we in de periode daarvoor bezig om voor een 2e kindje te gaan maar hij heeft toen aangegeven hier niet meer achter te staan en dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan. Het voelde volgens hem niet goed nu hij net weer zijn eigen leven een beetje kon oppakken en zijn hobby.

Zelf dacht ik elke keer het gaat vast beter als we straks in rustiger vaarwater komen en we weer de rust en tijd krijgen om elkaar weer een beetje te vinden.
Mijn gevoel voor hem is nooit weg geweest ondanks alle ruzies en irritaties in onze zware periode.
Ik wil hem en ik wil er nog steeds voor gaan maar in de vakantie na een moeizaam gesprek is het hoge woord eruit: hij voelt niets meer voor me en weet het allemaal niet meer. Wel houdt hij nog heel veel van mij maar hij voelt zich niet meer tot me aangetrokken en ziet op dit moment geen toekomst met ons samen voor zich. We hebben inmiddels 6 maanden lang geen seks of enige vorm van intimiteit meer gehad maar daar verlang ik wel enorm naar.
Hij zegt geen libido meer te hebben maar dat dit te maken heeft met onze situatie. Ik vind dit moeilijk te geloven.

Ik heb gevraagd of hij een ander heeft maar hij beweert bij hoog en laag dat dit echt niet zo is.
In het begin van onze relatie na ongeveer 2 jaar is hij emotioneel vreemd gegaan met zijn ex maar nooit sex met haar gehad. Na een zware, emotionele en verdrietige periode zijn we daar als stel uiteindelijk sterker uitgekomen.
De signalen ken ik dus als geen ander maar ik blijf zeker nu toch alert merk ik.

Hij vertelde mij dat hij voor zijn gevoel teveel gegeven heeft van zichzelf in de afgelopen jaren qua verantwoordelijkheidsgevoel en de twijfels over onze relatie toen ook hebben kunnen opbouwen vanaf ongeveer de geboorte van ons zoontje. Dat zijn emmer is overgelopen en tijd nodig heeft voor zichzelf maar ook om alles op een rijtje te zetten. Ik geef hem nu die ruimte en tijd maar vind het ongelofelijk moeilijk en voel me er verdrietig onder.
Natuurlijk ben ik ook niet altijd even aardig of lief geweest naar hem toe maar dat kwam vaak door de onmacht van de situatie en mijn verdriet.

Voor ons gezin geef ik niet zomaar op en hij ook niet want hij is zelf ook heel verdrietig door de hele situatie en baalt van hoe het gekomen is.
Ons zoontje is de enige verliezer bij een eventuele scheiding en dat wil ik niet voor hem.
We houden nog heel veel van elkaar maar staan wel op een kruispunt welke kant we nu op gaan.
Relatietherapie staat hij niet voor open.

Ik ben een beetje radeloos en weet niet goed meer wat te denken of te doen.
Ik slaap al veel nachten niet goed en maak me zorgen over de toekomst.
Zelf kan ik niet nog heel lang doorgaan op deze manier want het knaagt constant aan me en ik sta er mee op en ga er mee naar bed.

Ik hoop dat er meer zijn die hier ervaring mee hebben en kunnen geruststellen dat het ook weer goed kan komen of misschien wel helemaal niet. Ik heb behoefte aan een klankbord en objectieve (serieuze) meningen.

Sorry voor het lange verhaal maar kan het niet anders vertellen. Graag alleen reactie van degenen die alles hebben gelezen en niet alleen het laatste of eerste gedeelte.

Machutookunbietjemeerzijn schreef: ↑

21-08-2019 23:29

Waarom staat hij niet open voor relatie therapie?
Dan begrijp ik min of meer dat het kruispunt al genomen heeft, alleen nog niet het lef heeft je dit vertellen.

Hij vindt relatietherapie meer iets voor stellen die al 50 jaar getrouwd zijn. Als ik er over begin merk ik dat hii hier met tegenzin over wil praten. Hij wil liever dat het uit zichzelf goed gaat komen zonder tussenkomst van een therapeut. Ik denk dat alle mannen hier wel huiverig voor zijn ook omdat ze vaak niet goed weten wat het inhoudt en waar het voor staat. Wel heb ik hem gevraagd zich er eerst in te verdiepen voordat hij met een mening hierover komt . Tot nu toe heeft hij dat nog niet gedaan.
Of hij al weet welke kant hij op wil gaan durf ik nog niet vanuit te gaan maar wel weet ik dat hij het ook niet zomaar op wil geven

Machutookunbietjemeerzijn schreef: ↑

21-08-2019 23:34

Ik snap ook nooit zo goed, hoe iemand het kan laten gebeuren, dat je niets meer voor je partner voelt. Jullie hebben een kind, dan heb je toch een forse investering gedaan, met grote gevolgen als je uit elkaar gaat.
Waarom heeft hij niet eerder aan de bel getrokken?
Het lijkt wel of er tegenwoordig zo snel opgegeven wordt. Snap er echt niets van.
Mensen lijken zo snel "verveeld."
Hij is het aan zijn kind verplicht te proberen zijn relatie te redden.
Pas als je alle wegen hebt bewandeld en het gaat echt niet, en nee, geen halfslachtige poging, dan kan je kiezen uit elkaar te gaan. Maar nu na een half jaartje al...pfff...sterkte en veel wijsheid, voor beiden.

Hij had zeker eerder aan de bel moeten trekken maar we hebben ook heel lang in overlevingsstand moeten staan door omstandigheden. Dat praat het niet goed natuurlijk maar is wel een feit. Hij geeft het ook niet op net zo min als ik dat doe.
Na een half jaar al opgeven? Nee zeker niet en dat half jaar gaat over het wegvallen van de intimiteit maar de relatieproblemen zelf zijn logischerwijs eerder begonnen en duren zeker al langer dan een half jaar....

blijfgewoonbianca schreef: ↑

21-08-2019 23:36

Hij krijgt van jou ook alle tijd en ruimte om te blijven twijfelen op deze manier.
Laat hij maar eens - binnen een door jou gegeven tijd - vertellen hoe hij er achter gaat komen wat hij wil. En dat mag hij ( wat jij wil ) thuis of elders uit gaan zitten knobbelen.

Daar heb je gelijk in maar ik kan zijn gevoel ook niet met een druk op de knop terug halen helaas. Wel heb ik hem gezegd tot eind oktober de tijd te geven en dat ik daarna dan toch echt meer duidelijkheid wil om ook voor mezelf een beslissing te kunnen maken

Stokkie schreef: ↑

22-08-2019 12:33

Wat is dan zijn suggestie om dit weer op de trails te krijgen?

En gewoon afwachten is natuurlijk geen optie. Dat snappen jullie allebei wel...

De suggestie is om van de kleine dingen waar we nog wel met elkaar van genieten te beleven en vanuit dat punt weer wat liever voor elkaar te zijn en weer dichter bij elkaar te komen

MinkeDeWit schreef: ↑

21-08-2019 23:33

Waarom wil hij geen relatietherapie?
Anders kun je er weinig mee. Meestal brengt het weinig goeds als je afstand houdt en ieder op je eigen eilandje in kringetjes blijft nadenken. Daarbij vermoed ik dat er misschien wel een dame is met wie hij heel goed kan praten. Misschien heeft hij nog geen ander, maar er zit er wel een te wachten.

Hij wil geen relatietherapie omdat hij dat meer ziet voor getrouwde stellen die al heel lang bij elkaar zijn. Ik denk dat hij dit misschien ook wel als een soort falen opvat maar tegelijkertijd ook geen weet heeft van wat relatietherapie nou precies inhoudt.
Je hebt helemaal gelijk wat betreft die eilandjes en het in kringetjes nadenken dat is ook precies wat er nu gebeurt en het is lastig hier makkelijk uit te komen.
Over de aanwezigheid van een eventuele andere dame hoop ik dat je vermoeden niet bevestigd zal worden maar ik twijfel daar inderdaad aan.
Tot nu toe geef ik hem het voordeel van de twijfel maar het blijft zachtjes doorknagen aan me

Marnamai schreef: ↑

21-08-2019 23:55

Zolang man geen relatie-therapie wil komt dit niet meer goed.

Alleen zal man dat nog wel een tijdje blijven ontkennen, want hij heeft nu gratis onderdak, een huishoudster en een babysit.

Zolang hij geen relatietherapie wil maar gelijk opgeven vind ik nogal kort door de bocht. Dat zijn we zeker niet van plan zeker met het oog op ons zoontje.
Of hij dit blijft ontkennen leid ik uit onze gesprekken die ik met hem hierover heb niet echt af.
Gratis onderdak heeft hij zeker niet want we betalen allebei de hypotheek, een huishoudster ook niet want we verdelen de taken zoveel mogelijk en een babysit al helemaal niet want we werken allebei.

NM1717 schreef: ↑

21-08-2019 23:58

Ten eerste wil ik even zeggen dat ik het echt een rotsituatie voor je/jullie vindt.
Heb je de afgelopen jaren zoveel overwonnen, en dan gebeurd er dit.
Ik snap wel dat je reacties krijgt met waarom wil hij geen therapie etc. Zou ook mijn eerste reactie zijn, je wilt immers toch vechten voor je gezin!
Maar ik ben wel van mening dat therapie alleen helpt als je er voor open staat.
Hoe lang is het geleden dat jullie wat samen hebben gedaan. Echt met zn tweeën?
Ga lekker een weekendje weg samen, zie hoe het loopt, breng tijd door samen en probeer erachter te komen wat jullie de afgelopen 12 jaar zo leuk aan elkaar vonden.
Trek je mooiste kleren aan, maak je mooi op en ga lekker samen uit eten.
En ja hij moet nadenken wat hij wilt, en ik zou daar ook een grens in stellen qua tijd. Maar ik zou ondertussen echt tijd in je relatie steken! En als hij echt niet meer wilt, ja dan zou ik hem ook vertellen dat ie dan maar moet vertrekken en dat de deur dan ook echt dicht is.

Dank je wel voor je lieve reactie.
Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat je wel open moet staan voor therapie anders werkt het inderdaad niet.
Hoe lang het is geleden dat we echt wat samen deden? Dat was in de kerstvakantie toen zijn we naar de bios geweest als stel maar dit ging toen ook niet zonder slag of stoot.
Begon met discussie weet ik nog maar wel goed geëindigd uiteindelijk.
Heb voor de zomervakantie een weekendje weg voor met zijn tweeën geboekt als verassing voor zijn verjaardag. Hij is in oktober jarig.
Probeer ook om inderdaad samen lekker uit eten te gaan en weer te genieten van de leuke dingen samen in plaats van altijd die eindeloze discussies over alles.
Heb hem wel een grens gegeven voor wat betreft tijd.
En er is inderdaad ook een grens aan hoeveel tijd en energie je nog in je relatie wilt steken als alles van 1 kant komt

abracadabra schreef: ↑

22-08-2019 00:05

Mijn wilde gok is dat ie wel een ander heeft... Maar wie ben ik...

Verder... niet in de slachtofferrol gaan zitten. Maak hem duidelijk dat je dit niet accepteert. Of hij gaat proberen zijn gevoel terug te krijgen door relatietherapie... of t is over.
Jij bent ook in deze relatie hè... wil je een twijfelende partner? Nu heeft hij alle macht en ben jij het verdrietige vogeltje die hoopt dat ie terug komt... dat helpt zeker niet mee.

Ik hoop echt van harte dat je wilde gok niet klopt maar helaas kan ik dit nog niet met 100% zekerheid zeggen. Wel hou ik het in mijn achterhoofd als optie maar voor alsnog geef ik hem het voordeel van de twijfel want harde bewijzen hiervoor heb ik niet en ik wil ook geen spoken zien die er niet zijn en hem vals beschuldigen dan zijn we gevoelsmatig nog verder van huis.

Ik zit denk ik deels in de slachtofferrol maar ook weer niet omdat ik deze situatie ook niet wil maar mijn gevoel voor hem ook niet uit kan zetten. En misschien heb je wel gelijk en moet ik assertiever worden in deze situatie en meer voor mezelf opkomen maar misschien doe ik dat te weinig omdat ik teveel begrip heb voor hem en hoe dit nu gekomen is. Hij heeft het ook heel zwaar gehad met alle omstandigheden maar dat praat het natuurlijk ook niet goed.
Ik wil zeker geen twijfelende partner en de onzekerheid vreet me dan ook op maar ik wil ook niet te snel en te rigoureus zijn in mijn beslissing juist omdat dit niet alleen meer om mij draait maar ook om ons zoontje.

noa schreef: ↑

22-08-2019 13:36

Serieus? Ik zie dit meer als het uitfaseren van de relatie.
Om daarna wellicht te kunnen zeggen dat hij het echt geprobeerd heeft.

Hij gooit deze shit na een moeilijke tijd op jouw bord en jij moet maar afwachten tot er iets verandert.
Ik begrijp dat je gevoelens niet kunt dwingen, maar ik zou toch een radicalere aanpak willen. Wil hij niet in relatietherapie? Ok, dan samen zonder kind op reis bijv.
Zijn voorgestelde aanpak vind ik op z’n zachtst gezegd nogal lafjes.

Zelf had ik ook mijn twijfels over deze aanpak en misschien ben ik zelf bang voor de confrontatie met hem om dit radicaler aan te pakken. Het gevoel om weer even fijn met elkaar van de kleine dingen te kunnen genieten is op zo'n moment ook een soort opluchting gevoelsmatig om even niet met alle moeilijkheden bezig te zijn. Het is ook vluchtgedrag van mijn kant waarschijnlijk dat weet ik wel. En inderdaad ben ik bang dat hij na langere tijd de opmerking maakt dat hij het echt geprobeerd heeft terwijl ik gevoelsmatig op meer hoop vanuit zijn kant.
Het is inderdaad niet de meest effectieve aanpak maar dat samen op reis gaan zonder kind vind ik best de goed idee. Dank je wel voor deze tip. Zelf heb ik voor de vakantie nog een weekendje weg geboekt als verassing voor zijn verjaardag. Hij is in oktober jarig. Dat lijkt me alvast een goed begin.

hamerhaai schreef: ↑

22-08-2019 13:42

Relatietherapie is geen straf voor lang getrouwde stellen.

Jullie merken dat jullie elkaar een beetje kwijtgeraakt zijn in de relatie, dat het contact minder is. Een relatietherapeut is iemand die kan helpen om de communicatie te verbeteren.

Vroeger toen we nog kerkelijk waren kwam de dominee, priester, ouderling etc op huisbezoek. Juist om mensen en stellen te helpen met communiceren. Of er was een oudoom of -tante met wijze raad. Tegenwoordig is het niet meer gebruikelijk dat de familie of omgeving zich bemoeit met iemand leven. Aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant best wel jammer. Dan was er misschien al eerder "ingegrepen". Had al iemand eerder gezegd; joh, volgens mij loopt het niet meer zo lekker tussen jullie.

Gelukkig hebben we wel professionals die je kunt raadplegen. Maak daar gebruik van.

Dank je wel voor deze fijne reactie en inderdaad een goeie opmerking is dat we elkaar zijn kwijt geraakt in de relatie en niet meer goed de weg terug kunnen vinden naar elkaar. Wel geeft hij aan dat hij het moeilijk vindt dat onze opvoedstijlen van elkaar verschillen en hij geen zin meer heeft in irritaties en discussies hierover.
Ook geeft hij aan dat hij vindt dat we weinig interesses met elkaar delen en hij niet ziet hoe we dit in de toekomst kunnen gaan delen. Als reactie hierop zei ik hem dat onze interesses en hobby's misschien niet dezelfde zijn maar dat hij dit ook al vanaf het begin van onze relatie wist. Toen kon het wel goed gaan en nu opeens niet meer? Dat vind ik wel heel raar.
Zijn constante twijfel over alles maakt me heel onzeker maar ook een beetje boos want als ik hier niet over was begonnen dan hadden we nog geen gesprek gehad.

MinkeDeWit schreef: ↑

22-08-2019 13:46

Vroeger was scheiden vaak ook geen optie, dus als je dan verstandig was deed je er meer moeite voor, of zocht je affectie buiten de deur.
Als deze man gevoelens heeft voor een ander wordt het lastig vechten voor de relatie. Ook vanuit je man gezien, die beseft misschien niet eens hoe erg zijn blik vertroebeld wordt.

Dat is helemaal waar dat scheiden vroeger geen optie was en zowel mijn vriend als ik komen dan ook niet uit gebroken gezinnen maar met ouders die lang getrouwd zijn (geweest). Ook daarom geef ik het niet zomaar op want ik ben van mening dat als je niet eerst alles probeert en gaat vechten voor hetgeen wat je het meest lief hebt dat je het bij voorbaat dan al opgeeft.

Of hij daadwerkelijk gevoelens heeft voor een ander vind ik nu heel moeilijk te beoordelen want ik wil geen spoken zien die er niet zijn maar toch is er die twijfel.. Of ik het bij het rechte eind heb weet ik niet want ik heb er geen harde bewijzen voor en ik wil ook niet op alle slakken zout leggen. Iemand vals beschuldigen helpt ook niet mee in deze situatie.

sugarmiss schreef: ↑

22-08-2019 00:05

Als je al een half jaar geen seks meer hebt gehad dan komt vanzelf het punt waarop een man afhaakt.

Nu ga jij zeggen ja maar ik wilde wel man wilde niet.

Man weet dondersgoed dat jij een kind wil en wil dat pertinent niet. Hij hanteert blijkbaar het principe better safe than sorry.

En geef hem eens ongelijk. Een jongkind wat veel werk met zich meebrengt. Jouw vader die veel van je vroeg. Jij due het allemaal niet meer aankan.

En dan toch een tweede kind willen.

Je hebt de verkeerde prioriteit gesteld.

Daar ben ik ook bang voor dat hij vanzelf gaat afhaken maar het willen en hopen op een 2e kindje speelde al voor de ziekte van mijn vader en toen gingen we er samen helemaal voor.
Pas toen mijn vader net ziek werd is zijn twijfel over een tweede kindje naar boven gekomen en zag hij alleen maar beren op de weg over hoe we dat dan 'allemaal' moesten combineren thuis. Zelf had ik er een rotsvast vertrouwen in dat we dit konden en ook dat we onze weg zouden vinden om dit te combineren met zijn en mijn werk want met 1 kind doen we dat nu toch ook?

Toen mijn vader echt nog zieker werd vorig jaar was het krijgen van een tweede kindje natuurlijk niet aan de orde op dat moment. Pas in de periode daarna toen ik me ook weer beter begon te voelen durfde ik er weer voorzichtig over te beginnen en bleek dat hij er helemaal niet meer achter stond.

Sugarspice schreef: ↑

22-08-2019 00:22

Hij heeft een ander, ga daar maar van uit. Je kunt alsnog goede ouders zijn voor je kind als je uit elkaar gaat.

Er vanuit gaan dat hij een ander heeft vind ik nogal kort door de bocht want waar baseer je dat dan precies op?
Hem zomaar beschuldigen van iets dat niet waar blijkt te zijn verergert de situatie alleen maar. We hebben het met een verbouwing van mijn zaak de afgelopen tijd ernaast ook heel druk gehad waarbij hij een korte periode twee banen heeft gehad, een baan overdag en een baan in de avond als klusser. Hij voelde zich heel verantwoordelijk hiervoor en wou heel graag mee helpen ondanks dat we daar van tevoren een gesprek over hadden gevoerd dat dit heel zwaar zou worden voor hem maar hij gaf aan hier zelf voor te kiezen.
Al zou er een ander zijn dan vraag ik me serieus af waar hij de tijd vandaan heeft gehaald om dat er ook nog bij te doen?
En dat we goede ouders kunnen zijn ook als we uit elkaar gaan daar twijfel ik geen moment aan maar dat is iets dat we allebei niet zomaar willen.

prima012 schreef: ↑

22-08-2019 15:05

Hier een reactie vanuit de andere hoek. In een relatie met jonge kinderen werd ik verliefd op een ander. Dat gebeurde natuurlijk niet zomaar en toen dit nadat ik vele signalen had gegeven dat de relatie niet goed zat, uitkwam was dit voor allebei erg moeilijk. Mijn gevoel voor mijn man was ook veel en veel minder, al was het nooit helemaal weg. Ook ik wilde geen therapie, ik worstelde met mijn eigen gevoelens en zat er niet op te wachten om samen met man nu opeens wel te gaan praten en investeren. Ik had die ruimte nodig en kreeg deze ook en langzaamaan voerden we steeds meer gesprekken met elkaar, hadden we meer aandacht voor elkaar, ontstond er diepgang. Ik weet niet of ik we nog bij elkaar waren geweest als hij op dat moment mij had zitten pushen of een ultimatum had gesteld. Nu zijn we nog wel bij elkaar, vechten we voor onze relatie en zijn we er sterker uitgekomen. Dat lukte trouwens niet alleen. Ik zocht zelf hulp en voerde gesprekken om eea op een rijtje te krijgen.
Het laten zijn zoals het is verandert het niet, maar relatietherapie is niet altijd voor iedereen de oplossing. Ik zocht hulp en dat heeft mij maar ook ons zeker geholpen.
Hopelijk heb je er iets aan.

Dank je wel voor het delen van je verhaal. Ik push hem verder niet over relatietherapie en ben er ook niet meer over begonnen. Wel heb ik hem gezegd dat het goed zou zijn om hier met iemand over te praten en te kunnen reflecteren. Een ultimatum stellen voelt ook zeker niet goed maar anders blijven we eeuwig zo door modderen en zie ik niet in hoe ik dit verder nog vol ga houden op deze manier.

Hoe is je partner er toen achter gekomen dat je verliefd was op een ander en wat waren de signalen destijds? Misschien zie ik wel het een en ander over het hoofd..

Manonna schreef: ↑

22-08-2019 01:11

Ik denk dat je hem vooral niet moet laten denken dat hij een keus heeft. In dit soort gevallen is de botte bijl meestal het meest effectief. Ik heb het zelf meegemaakt met een kind van nog geen half jaar. En maar mijn best doen en uiteindelijk vertrok meneer toch. Dit betekent natuurlijk niet dat dit bij jouw partner ook zo zal gaan maar pappen en nat houden werkt meestal niet goed. Daarbij ben ik het helemaal eens met Sugarspice. Je kunt apart ook goede ouders zijn. Misschien wel betere ouders ook want wat heeft een kind aan ongelukkige ouders?

Mijn advies is, stel je grenzen en bewaak ze. Doormodderen is zonde van je tijd en zeker niet goed voor de kleine man.

Ben ik met je eens maar als ik hem geen keuze geef voelt het alsof ik ook onze relatie geen kans geef om dit verder uit te zoeken. Dat voelt nu als de allerlaatste oplossing.
Of onze kleine man veel mee krijgt van wat er nu speelt denk ik niet. We maken ook geen ruzie in zijn bijzijn en hij is verder super vrolijk. We delen in ieder geval wel de liefde voor ons kind en zijn dan ook gek op hem.

Mijn grenzen bewaken moet ik inderdaad voor oppassen en ik wil ook zeker niet nog een jaar zo uitzichtloos verder

Redhat schreef: ↑

22-08-2019 01:38

Heel objectief gezien komt het over alsof jullie allebei trekken aan een dood paard.

Hij voelde teveel verantwoordelijkheid voor jou, voor jullie zoon. Die had hij ook, die verantwoordelijkheid.

Jij was natuurlijk niet altijd aardig, maar....
Jij neemt je verantwoordelijkheden niet. Die nam hij.

Ruimte is afstand, en afstand is slijtage. Op welke manier geef je hem zijn ruimte? Hoe ziet dat eruit?

Jullie zijn al een half jaar niet meer intiem. Dat is lang. Dat is iets om serieus te nemen. Want moe of geen zin kan een keer voorkomen, maar als dat 182,5 dagen voorkomt dan speelt er meer. Logisch als je bedenkt dat jullie problemen hadden, en niet konden communiceren. Datgene wat er speelt is dan waarschijnlijk het geen zin hebben in de ander in deze situatie. Moeilijk om dan als stel te overleven.

Het enige wat kan helpen is een echt eerlijk en open gesprek. Een gesprek waarin je elkaar niet hoeft te sparen, waarin je elkaar kunt vertellen wat er echt door je heen gaat. Dat kan gewoon respectvol, maar het heeft geen zin om erom heen te draaien dat je geen zin hebt in de ander als dat gewoon niet zo is. Dat je iets mist in de ander wat je nodig hebt, dat je fouten hebt gemaakt die je voor jezelf goed kunt verklaren maar kunt toegeven dat de ander daar inderdaad he-le-maal niets aan heeft. Open, eerlijk en gericht op herstel.
Is het daar niet op gericht, dan kun je dát zeggen. Dat geeft ook duidelijkheid.

Dank je wel voor je eerlijke en objectieve reactie.

Dat we nu trekken aan een dood paard voelt op dit moment ook zo.

Over alle verantwoordelijkheden gesproken hebben we die allebei genomen maar hij voelde zich vooral verantwoordelijk voor de hele situatie thuis zoals hij mij dit vertelde zoals toen mijn vader ziek werd en uiteindelijk op sterven lag ging ik dagelijks en soms meerdere keren per dag naar het ziekenhuis vaak samen met mijn moeder die alle steun wel kon gebruiken in die tijd. Hij zorgde dan dat alles draaiende bleef op het thuisfront en droeg meer de zorg voor ons zoontje naast zijn eigen werk en die van mij. Het was ook een hele moeilijk en zware tijd met alle ziekenhuis bezoeken op en af.

Voor hem zoals hij dit vertelde is dit ook erg zwaar geweest. De periode voor mijn vaders ziekte is mijn moeder heel ziek geweest en lag toen een maand in het ziekenhuis met een periode waarop we niet wisten of ze het zou overleven. Toen heeft hij ook alles opgevangen op het thuisfront en de boel zoveel mogelijk draaiende gehouden. Ik was toen dagelijks in het ziekenhuis met mijn vader.

Zijn ruimte geef ik nu zoveel mogelijk door niet constant over de relatie te beginnen, niet vragen of zijn gevoel al terug is (dat kan ook niet in korte tijd dat weet ik ook wel maar ergens hou je hoop) . Ik laat hem zijn hobby uitoefenen waar hij veel ontspanning en plezier aan beleeft en probeer hem met rust te laten en zelf ook wat afstand te nemen zodat hij kan uitvogelen wat het is wat hij nu precies wil.

Dat we nu al 6 maanden niet meer intiem zijn maakt ook dat ik me zorgen maak en het heel moeilijk vind dat hij zich niet meer tot me aangetrokken voelt.

Een echt en eerlijk open gesprek zou veel duidelijkheid kunnen geven en ik ga zeker gebruik maken van de bovenstaande tips die je daarvoor geeft. Hier ga ik mee aan de slag en hopen dat hij zich meer open op kan stellen zonder mij te sparen in dit verhaal.

Hatchi schreef: ↑

22-08-2019 06:08

Of het goedkomt? Zo te horen niet.
Je man heeft allang ‘uitgecheckt’. Hij vindt je niet meer aantrekkelijk. Hij wil je al een half jaar niet meer aanraken. Hij wil ook niet in therapie. Hij twijfelt al jaren aan jullie.
Je geeft hem ruimte. Waarvoor? Om uit te zoeken hoe leuk andere vrouwen zijn zeker.
Ik ben bang dat het een kansloze zaak is om je relatie te redden, want jij wilt dat het goedkomt, je man niet.
Ik zou niet teveel energie stoppen in het redden van een relatie die niet te redden valt, maar alvast dingen gaan regelen voor een leven als alleenstaande moeder.

Misschien heb je gelijk,misschien ook niet maar het feit dat hij aangeeft ook niet zomaar op te willen geven geeft voor mij aan dat hij niet helemaal is 'uitgecheckt' anders had hij de moed al langer opgegeven.

YagaBaba schreef: ↑

22-08-2019 06:16

Het klinkt alsof hij verliefd is op een ander. Twee jaar geleden was ik waar jij nu bent. Mijn ex ontkende bij hoog en bij laag. Als ik niet begreep waarom hij afhaakte had ik geen reflectief vermogen . Ik ging er aan kapot. Meneer was al een jaar weg, toen ik ontdekte dat hij al jaren een ander had gehad.

Niet iedereen is mijn ex natuurlijk, maar dit klinkt precies hetzelfde.

Dank je wel voor het delen van je eigen ervaring.
Ik hoop met heel mijn hart dat mijn eigen vermoedens niet blijken te kloppen maar mijn ogen ervoor sluiten doe ik ook niet.
Het is heel moeilijk om mijn eigen twijfels hierover te negeren maar ik wil geen voorbarige conclusies trekken waarvoor ik geen bewijs heb. Wel moet ik deze gedachte in mijn achterhoofd houden helaas..