Relaties
alle pijlers
Wel of niet tegen ex zeggen dat zoon het erg vindt?
donderdag 18 oktober 2018 07:41
Ik ben 6 jaar geleden gescheiden en heb een geweldige zoon van inmiddels 18 jaar. Hij is eigenlijk moeiteloos door de scheiding heen gekomen en de jaren erna. Het is een loyale jongen, die absoluut geen partij wil trekken in geen enkele situatie voor 1 van ons en trouw blijft aan ons allebei. Prachtige eigenschap, maar soms mag hij wel iets meer voor zichzelf opkomen. Ik merk ook dat hij die eigenschap in zijn vriendenkring heeft, waar hij af en toe een beetje over zich heen laat lopen.
Sinds de scheiding is de afspraak als volgt: van maandag t/m woensdagochtend is hij bij zijn vader + 1 weekend per 2 weken. In de vakanties vervalt de regeling en verdelen we de vakanties in overleg. Deze regeling blijft tot zoon 21 is, alleen hebben we wel afgesproken dat zoon het vanaf zijn 18e zelf zou regelen met vader en dat ik er tussenuit ging. Mijn ex heeft sinds onze scheiding 3 vriendinnen gehad en zette haar vervolgens op de eerste plaats en zoon kwam helaas stukken lager op het lijstje. Ex heeft ook een verleden van zware psychische problemen, maar ik ben ervan overtuigd dat hij met heel zijn hart houdt van zijn zoon. De derde vriendin heeft hij nu ruim een jaar. Zoon heeft sinds dat jaar ook een bijbaantje gevonden bij de Albert Heijn, waar hij superblij mee is. Nou ja, je raadt het al: sinds dat jaar zijn er allemaal problemen met het bezoeken van zijn vader. Ex plant van alles in in vakanties, zonder rekening te houden met zoon. Hij houdt weliswaar de maandag en dinsdag vrij, maar in de vakanties was het juist de afspraak dat de normale regeling zou vervallen en de vakantie in overleg opgedeeld zou worden. Zoon heeft daarnaast zijn bijbaantje en moet soms werken bv op een maandag of op een zondag. Hij stelt dan voor om een andere zondag te komen of om een dagje later weg te gaan, maar dat kan echt NOOIT. Hij heeft het nu al zo vaak geprobeerd, dat hij er moedeloos van wordt. Ook komt het af en toe voor dat het handiger is dat vader hem met de auto op komt halen (ritje van 15 minuten), zodat zoon zijn fiets niet daar staat en hij ook niet 45 minuten hoeft te fietsen, maar als hij dat vraagt kan het ook nooit. Het zure (voor zoon dan) is dat hij wel verhalen hoort dat vader de kinderen van zijn nieuwe vriendin brengt/haalt.
In de zomervakantie was zoon zelf 3 weken weg, dus bleven er nog maar 3 weken over om te verdelen, waarvan hij een week had gereserveerd voor zijn vader. Toen puntje bij paaltje kwam, kon hij er slechts 2 dagen terecht, omdat zijn vader de rest van de vakantie bij zijn vriendin was (zij woont een uur rijden er vandaan). Toen hij daar wat van zei, gaf zijn vader aan dat hij er altijd welkom was, waarop zoon zei: ja maar als ik kom, kom ik natuurlijk voor jou. Deze herfstvakantie is een beetje de druppel. Zoon moest op maandag de hele dag werken, dus kon pas op dinsdag komen. Maar nogmaals: in de vakantie vervalt de maandag/dinsdag regeling en delen we de vakanties op. Gisteren kwam zoon al thuis en hij ging helemaal teneer geslagen op de bank bij me zitten. Normaal gaat hij zoals een echte puber, meteen door naar zijn kamer. Hij vertelde dat zijn vader op vakantie ging met zijn vriendin en dat hij al op dinsdag avond was vertrokken. Zoon was toen nog maar wel snachts daar gebleven, maar op woensdag weer terug gekomen naar huis. Hij had zijn vader wel laten merken dat hij het niet leuk vond, maar die had vervolgens de bal teruggekaatst door te zeggen dat zoon toch zelf op maandag was gaan werken bij zijn bijbaantje. Zoon wil nu een gesprek aan gaan met zijn vader om te vragen of hij voortaan zijn plannen met hem kan overleggen, ipv hem voor een voldongen feit te zetten. Ik heb hem gevraagd of hij daarbij hulp van mij nodig heeft, maar hij wil niet dat ik me ermee bemoei. Ook zegt hij dat hij er verder niet heel erg meezit. Helaas kent hij zijn vader heel goed en weet hij dat hij weinig moet verwachten.
Zo kan ik nog 100en voorbeelden geven. Ik vind het verschrikkelijk voor mijn zoon, ik heb zo’n medelijden met hem. Hij is zo lief en loyaal en verdient dit niet. Hij verdient een vader die alles voor hem afzegt, omdat hij hem toch al zo weinig ziet. Ex gun ik ondanks alles ook een goede band met zijn zoon en als hij zo doorgaat, vrees ik het ergste. Ik weet niet wat ik moet doen: hier iets van zeggen of me er buiten houden. Zoon is immers 18 en moet ook zelf leren om voor zich op te komen, ik kan hem niet blijven beschermen. Aan de andere kant zou ik ex willen laten weten dat zoon hieronder lijdt (ook al zegt zoon van niet) en hem de tip geven hier rekening mee te houden, zeker als hij de band tussen hen goed wil houden. Punt is: ik weet 100% zeker dat ex zelf niet doorheeft wat hij aan het doen is en als ik er wat van ga zeggen, duikt hij in de slachtofferrol. Hij zal het zien als een aanval op zijn vader zijn, want diep van binnen vindt hij dat hij daarin gefaald heeft. Ik kan het dus wel zeggen, maar ik vrees dat het geen effect heeft.
Wat zouden jullie doen: wel of niet hier iets van zeggen?
Sinds de scheiding is de afspraak als volgt: van maandag t/m woensdagochtend is hij bij zijn vader + 1 weekend per 2 weken. In de vakanties vervalt de regeling en verdelen we de vakanties in overleg. Deze regeling blijft tot zoon 21 is, alleen hebben we wel afgesproken dat zoon het vanaf zijn 18e zelf zou regelen met vader en dat ik er tussenuit ging. Mijn ex heeft sinds onze scheiding 3 vriendinnen gehad en zette haar vervolgens op de eerste plaats en zoon kwam helaas stukken lager op het lijstje. Ex heeft ook een verleden van zware psychische problemen, maar ik ben ervan overtuigd dat hij met heel zijn hart houdt van zijn zoon. De derde vriendin heeft hij nu ruim een jaar. Zoon heeft sinds dat jaar ook een bijbaantje gevonden bij de Albert Heijn, waar hij superblij mee is. Nou ja, je raadt het al: sinds dat jaar zijn er allemaal problemen met het bezoeken van zijn vader. Ex plant van alles in in vakanties, zonder rekening te houden met zoon. Hij houdt weliswaar de maandag en dinsdag vrij, maar in de vakanties was het juist de afspraak dat de normale regeling zou vervallen en de vakantie in overleg opgedeeld zou worden. Zoon heeft daarnaast zijn bijbaantje en moet soms werken bv op een maandag of op een zondag. Hij stelt dan voor om een andere zondag te komen of om een dagje later weg te gaan, maar dat kan echt NOOIT. Hij heeft het nu al zo vaak geprobeerd, dat hij er moedeloos van wordt. Ook komt het af en toe voor dat het handiger is dat vader hem met de auto op komt halen (ritje van 15 minuten), zodat zoon zijn fiets niet daar staat en hij ook niet 45 minuten hoeft te fietsen, maar als hij dat vraagt kan het ook nooit. Het zure (voor zoon dan) is dat hij wel verhalen hoort dat vader de kinderen van zijn nieuwe vriendin brengt/haalt.
In de zomervakantie was zoon zelf 3 weken weg, dus bleven er nog maar 3 weken over om te verdelen, waarvan hij een week had gereserveerd voor zijn vader. Toen puntje bij paaltje kwam, kon hij er slechts 2 dagen terecht, omdat zijn vader de rest van de vakantie bij zijn vriendin was (zij woont een uur rijden er vandaan). Toen hij daar wat van zei, gaf zijn vader aan dat hij er altijd welkom was, waarop zoon zei: ja maar als ik kom, kom ik natuurlijk voor jou. Deze herfstvakantie is een beetje de druppel. Zoon moest op maandag de hele dag werken, dus kon pas op dinsdag komen. Maar nogmaals: in de vakantie vervalt de maandag/dinsdag regeling en delen we de vakanties op. Gisteren kwam zoon al thuis en hij ging helemaal teneer geslagen op de bank bij me zitten. Normaal gaat hij zoals een echte puber, meteen door naar zijn kamer. Hij vertelde dat zijn vader op vakantie ging met zijn vriendin en dat hij al op dinsdag avond was vertrokken. Zoon was toen nog maar wel snachts daar gebleven, maar op woensdag weer terug gekomen naar huis. Hij had zijn vader wel laten merken dat hij het niet leuk vond, maar die had vervolgens de bal teruggekaatst door te zeggen dat zoon toch zelf op maandag was gaan werken bij zijn bijbaantje. Zoon wil nu een gesprek aan gaan met zijn vader om te vragen of hij voortaan zijn plannen met hem kan overleggen, ipv hem voor een voldongen feit te zetten. Ik heb hem gevraagd of hij daarbij hulp van mij nodig heeft, maar hij wil niet dat ik me ermee bemoei. Ook zegt hij dat hij er verder niet heel erg meezit. Helaas kent hij zijn vader heel goed en weet hij dat hij weinig moet verwachten.
Zo kan ik nog 100en voorbeelden geven. Ik vind het verschrikkelijk voor mijn zoon, ik heb zo’n medelijden met hem. Hij is zo lief en loyaal en verdient dit niet. Hij verdient een vader die alles voor hem afzegt, omdat hij hem toch al zo weinig ziet. Ex gun ik ondanks alles ook een goede band met zijn zoon en als hij zo doorgaat, vrees ik het ergste. Ik weet niet wat ik moet doen: hier iets van zeggen of me er buiten houden. Zoon is immers 18 en moet ook zelf leren om voor zich op te komen, ik kan hem niet blijven beschermen. Aan de andere kant zou ik ex willen laten weten dat zoon hieronder lijdt (ook al zegt zoon van niet) en hem de tip geven hier rekening mee te houden, zeker als hij de band tussen hen goed wil houden. Punt is: ik weet 100% zeker dat ex zelf niet doorheeft wat hij aan het doen is en als ik er wat van ga zeggen, duikt hij in de slachtofferrol. Hij zal het zien als een aanval op zijn vader zijn, want diep van binnen vindt hij dat hij daarin gefaald heeft. Ik kan het dus wel zeggen, maar ik vrees dat het geen effect heeft.
Wat zouden jullie doen: wel of niet hier iets van zeggen?
iching wijzigde dit bericht op 18-10-2018 08:35
0.24% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2018 08:53
Oh ja, dat is zeker zijn goed recht!!! Daar ben ik het volledig mee eens. Alleen nu ziet hij hem dus nooit en komt zijn afspraken niet na.
donderdag 18 oktober 2018 08:56
donderdag 18 oktober 2018 08:57
Nogmaals: we hebben geen omgangsregeling, want dat vind ik zelf ook grote onzin. Ik heb juist toen zoon 18 werd gezegd: ok, nu bepaal je het zelf, doe wat jij wil. Ik heb toen ook mijzelf als voorbeeld gegeven: ik was op mijn 18e op kamers en kwam en ging wanneer het me uitkwam (wel in overleg natuurlijk). Zoon heeft toen zelf aangegeven dat hij de huidige afspraken wilde blijven handhaven. Hij heeft dat ook met vader besproken.
Ik ga dat nu niet stopzetten, want ik moet me er juist niet meer mee bemoeien. Hij moet dat zelf stopzetten als hij dat wil. Overigens heb ik hem dat ook al meerdere malen gezegd: dat het wellicht handiger is om de oude afspraak stop te zetten. Maar dat wil hij pertinent niet, omdat hij denkt/weet dat hij zijn vader dan helemaal nooit meer zal zien.
Ik ga dat nu niet stopzetten, want ik moet me er juist niet meer mee bemoeien. Hij moet dat zelf stopzetten als hij dat wil. Overigens heb ik hem dat ook al meerdere malen gezegd: dat het wellicht handiger is om de oude afspraak stop te zetten. Maar dat wil hij pertinent niet, omdat hij denkt/weet dat hij zijn vader dan helemaal nooit meer zal zien.
iching wijzigde dit bericht op 18-10-2018 08:59
1.88% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2018 08:57
Hoezo komt vader zijn afspraken niet na? Hij houdt toch de maandag t/m woensdagochtenden buiten de vakanties vrij, zoals is afgesproken? Over de vakanties zijn geen vaste afspraken, dus kan hij zich daar ook niet aan houden. Bovendien houdt - strikt gezien - zoon zich ook niet aan de afspraken als hij niet naar vader gaat omdat hij moet werken.
anoniem_278747 wijzigde dit bericht op 18-10-2018 09:09
1.16% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2018 09:00
En heb je dan ook de gouden tip hoe TO dit voor elkaar moet boxen?
Je bent er nog niet achter dat je een ander niet veranderen kan?
...
donderdag 18 oktober 2018 09:04
Hij komt zijn afspraken niet na t.a.v. de vakanties: zomer zou zoon daar een week naartoe. Hij kon er 2 dagen terecht. Deze vakantie zou hij er 3 dagen naartoe: hij kon er een halve dag terecht.
Buiten de vakanties is hij er idd op maandag en dinsdag, maar hij (vader) was juist degene die altijd heeft gezegd dat hij daarin flexibel wilde zijn. Zelf verplaatste hij continu dingen, wat ik echt geen enkel probleem vond hoor. Het is immers mijn zoon en hij kan altijd komen, wanneer hij wil, dat zou nl ook het geval zijn als ik niet gescheiden zou zijn. Zoon is ook flexibel daarin en komt wanneer vader wil. Alleen andersom is dat dus niet door de week. Als zoon een keer van dinsdag t/m donderdag wil komen, kan dat nooit. En ik realiseer me dat dat zijn goed recht is en dat hij daarmee geen afspraken schendt. Dus dat verwijt ik hem ook zeer zeker niet. Het is alleen een beetje zuur als zoon dan hoort, hoe flexibel hij is voor de kinderen van zijn nieuwe vriendin.
Buiten de vakanties is hij er idd op maandag en dinsdag, maar hij (vader) was juist degene die altijd heeft gezegd dat hij daarin flexibel wilde zijn. Zelf verplaatste hij continu dingen, wat ik echt geen enkel probleem vond hoor. Het is immers mijn zoon en hij kan altijd komen, wanneer hij wil, dat zou nl ook het geval zijn als ik niet gescheiden zou zijn. Zoon is ook flexibel daarin en komt wanneer vader wil. Alleen andersom is dat dus niet door de week. Als zoon een keer van dinsdag t/m donderdag wil komen, kan dat nooit. En ik realiseer me dat dat zijn goed recht is en dat hij daarmee geen afspraken schendt. Dus dat verwijt ik hem ook zeer zeker niet. Het is alleen een beetje zuur als zoon dan hoort, hoe flexibel hij is voor de kinderen van zijn nieuwe vriendin.
iching wijzigde dit bericht op 18-10-2018 09:07
1.04% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2018 09:05
Rare reactie.
Als zoon moet werken, moet hij werken.
En dat zo tegen zijn vader zeggen. Hij is 18.
TO kan hem helpen met het op komen voor zichzelf.
Wil zoon dat niet dat is dan een eigen keus.
Maar vader heeft helemaal 'geen goed recht' mbt het bepalen dat zoon niet kan werken in de vakantie. Zoon is 18 en heeft een contract.
donderdag 18 oktober 2018 09:09
En dat moet je er buiten laten.iching schreef: ↑18-10-2018 09:04Hij komt zijn afspraken niet na t.a.v. de vakanties: zomer zou zoon daar een week naartoe. Hij kon er 2 dagen terecht. Deze vakantie zou hij er 3 dagen naartoe: hij kon er een halve dag terecht.
Buiten de vakanties is hij er idd op maandag en dinsdag, maar hij (vader) was juist degene die altijd heeft gezegd dat hij daarin flexibel wilde zijn. Zelf verplaatste hij continu dingen, wat ik echt geen enkel probleem vond hoor. Het is immers mijn zoon en hij kan altijd komen, wanneer hij wil, dat zou nl ook het geval zijn als ik niet gescheiden zou zijn. Zoon is ook flexibel daarin en komt wanneer vader wil. Alleen andersom is dat dus niet door de week. Als zoon een keer van dinsdag t/m donderdag wil komen, kan dat nooit. En ik realiseer me dat dat zijn goed recht is en dat hij daarmee geen afspraken schendt. Dus dat verwijt ik hem ook zeer zeker niet. Het is alleen een beetje zuur als zoon dan hoort, hoe flexibel hij is voor de kinderen van zijn nieuwe vriendin.
donderdag 18 oktober 2018 09:15
donderdag 18 oktober 2018 09:17
Ik vind het ook zuur voor zoon, beslist.
We moeten 18 jarigen ook niet overschatten, in leeftijd zijn ze volwassen, in gedrag vaak nog niet echt. Iching, heb je je zoon wel eens aangeboden om een gesprek met zijn drieën te hebben? Zo kan zoon in alle veiligheid zijn vader vertellen dat dit niet echt leuk is.
We moeten 18 jarigen ook niet overschatten, in leeftijd zijn ze volwassen, in gedrag vaak nog niet echt. Iching, heb je je zoon wel eens aangeboden om een gesprek met zijn drieën te hebben? Zo kan zoon in alle veiligheid zijn vader vertellen dat dit niet echt leuk is.
...
donderdag 18 oktober 2018 09:21
Maar even voor de duidelijkheid: ik heb verder geen problemen met de situatie, al had ik het zelf anders gedaan. Echter, ik realiseer me dat iedereen anders is en dat je mensen niet met elkaar kan/mag vergelijken. Ieder zijn eigen pad.
Ik begon alleen te twijfelen of ik er toch iets van zou gaan zeggen, toen een aantal mensen waarvan ik het niet had verwacht tegen mij zeiden dat ik zoon te hulp moest schieten. Toen dacht ik: oh, als zij zelfs al aangeven dat ik er iets mee moet gaan doen, is het misschien wel ernstiger dan ik zelf inschatte.
Maar ik twijfel niet meer!
Ik begon alleen te twijfelen of ik er toch iets van zou gaan zeggen, toen een aantal mensen waarvan ik het niet had verwacht tegen mij zeiden dat ik zoon te hulp moest schieten. Toen dacht ik: oh, als zij zelfs al aangeven dat ik er iets mee moet gaan doen, is het misschien wel ernstiger dan ik zelf inschatte.
Maar ik twijfel niet meer!
donderdag 18 oktober 2018 09:25
Het gesprek toen hij 18 werd, vond ook plaats met z'n 3-en. Toen heeft zoon dus aangegeven dat hij de oude regeling wilde handhaven.Rooss4.0 schreef: ↑18-10-2018 09:17Ik vind het ook zuur voor zoon, beslist.
We moeten 18 jarigen ook niet overschatten, in leeftijd zijn ze volwassen, in gedrag vaak nog niet echt. Iching, heb je je zoon wel eens aangeboden om een gesprek met zijn drieën te hebben? Zo kan zoon in alle veiligheid zijn vader vertellen dat dit niet echt leuk is.
Ik zal het hem idd nog een keer aanbieden.
donderdag 18 oktober 2018 09:50
TO, er moet mij nog even iets van het hart. Doe ermee wat je wilt.
Weet je zeker dat je niet onbewust jouw gevoel overdraagt op jullie zoon? Zie bovenstaande quote.
Je zoon ziet zijn vader iedere week. Ik weet niet hoe het contact is op de momenten dat zij elkaar zien.
Blijkbaar is het lastig voor je ex om te combineren. Een nieuw gezin en het contact onderhouden met jullie (inmiddels 18-jarige zelfstandiger wordende) zoon, waarbij hij met name dan de weekenden en vakanties lastig vindt om vorm te geven. Dat kun je heel erg vinden en rot voor je zoon. Je kunt het ook proberen om neutraler te benaderen.
Om te benoemen naar je zoon dat zijn vader dat blijkbaar iets lastigs vindt. Dat dat niets hoeft te zeggen over zijn gevoel voor jullie zoon.
De keuzes die je ex maakt, voelen voor jou als een afwijzing van jullie zoon, zoals ook het vervoer van de kinderen, waar hij makkelijker in is. Het hoeft niet zo te zijn.
Ik heb zelf geleerd om te kijken naar wat er wel is in plaats van wat niet. Het is goed om dat ook bij een scheiding te laten zien aan je kind. Het feit dat hij wekelijks zijn vader ziet, draagt al bij aan hun band.
Als hij op kamers zou zijn, zou hij zijn vader (en jou) al veel minder zien, dat hoeft een band niet in de weg te staan. Ook is het niet noodzakelijk om vakanties en weekenden samen door te brengen voor een goede band met je ouder op die leeftijd. Dat het contact wat er is goed is, dat is belangrijk. Dat je als kind weet dat je ouder er voor hem is, als je hem nodig hebt, dat is belangrijk. (Dat zit niet perse in het ophalen met de auto).
Ik denk dat het belangrijk is, dat je zoon leert duidelijk maken aan zijn vader wat hij nodig heeft. Misschien zijn dat geen vakanties of weekenden met het nieuwe gezin erbij.
Misschien is dat eens een keer met zijn vader samen weg. Een vast belmoment in de week. Die paar dagen dat hij hem nu ziet.
Wat dan ook. En ja, het is jammer dat zijn vader dat zelf niet kan aanvoelen of regelen. In de ideale situatie was dat zo geweest. Maar je moet het doen met hoe het is. Je zegt zelf dat je weet dat je ex heel veel houdt van jullie zoon, zet dat centraal.
Laat los wat je niet kunt veranderen, en leer je kind waar hij wel invloed op kan hebben, zoals bijv tegen zijn vader zeggen dat hij graag eens een weekend met hem alleen weg zou willen. Misschien werkt het op die manier wel.
En daarnaast valt me op dat je de neiging hebt om zowel je zoon als ex op een voetstuk te plaatsen “ geweldig, fantastisch” en je wilt graag dat ze gelukkig zijn. Niemand is perfect en altijd gelukkig. Je ex maakt ook fouten. Jij en je zoon net zo goed. Probeer ook los te laten dat jij je zoon gelukkig wilt maken. Dat hoef je niet. Je kunt er hooguit zijn als moeder en proberen te doen wat jij kunt.
donderdag 18 oktober 2018 10:02
Ja daar weet hij van. Kon ook niet anders,je kon er idd niet omheen.laverneb schreef: ↑18-10-2018 10:01Wat weet jouw zoon overigens van de psychische problematiek van zijn vader? Depressies en een opname spreek je over. Het is goed om te weten voor je zoon dat zijn vader daardoor misschien ook bepaalde dingen lastiger vindt. Lijkt mij iets waar hij oud genoeg voor is.
donderdag 18 oktober 2018 10:12
Dank voor je uitgebreide reactie, heel waardevol!laverneb schreef: ↑18-10-2018 09:50TO, er moet mij nog even iets van het hart. Doe ermee wat je wilt.
Weet je zeker dat je niet onbewust jouw gevoel overdraagt op jullie zoon? Zie bovenstaande quote.
Je zoon ziet zijn vader iedere week. Ik weet niet hoe het contact is op de momenten dat zij elkaar zien.
Blijkbaar is het lastig voor je ex om te combineren. Een nieuw gezin en het contact onderhouden met jullie (inmiddels 18-jarige zelfstandiger wordende) zoon, waarbij hij met name dan de weekenden en vakanties lastig vindt om vorm te geven. Dat kun je heel erg vinden en rot voor je zoon. Je kunt het ook proberen om neutraler te benaderen.
Om te benoemen naar je zoon dat zijn vader dat blijkbaar iets lastigs vindt. Dat dat niets hoeft te zeggen over zijn gevoel voor jullie zoon.
De keuzes die je ex maakt, voelen voor jou als een afwijzing van jullie zoon, zoals ook het vervoer van de kinderen, waar hij makkelijker in is. Het hoeft niet zo te zijn.
En daarnaast valt me op dat je de neiging hebt om zowel je zoon als ex op een voetstuk te plaatsen “ geweldig, fantastisch” en je wilt graag dat ze gelukkig zijn. Niemand is perfect en altijd gelukkig. Je ex maakt ook fouten. Jij en je zoon net zo goed. Probeer ook los te laten dat jij je zoon gelukkig wilt maken. Dat hoef je niet. Je kunt er hooguit zijn als moeder en proberen te doen wat jij kunt.
Ik weet 100% zeker dat ik dat het geen gevoel van mezelf is, maar van hem. Hij kreeg dat gevoel namelijk ook al bij zijn 1e en 2e vriendin en heeft dat uitgesproken, voordat ik zelfs maar de gedachte eraan had. Het was niet eens bij me opgekomen dat zoon het zo zou kunnen ervaren. Ik heb ex toen ook verdedigd en precies gezegd wat jij nu ook zei: dat het lastig combineren is in zo'n nieuwe situatie met een nieuw gezin en dat het niet betekende dat zijn vader minder van hem hield. Nu is zijn vader toe aan gezin nummer 3 in korte tijd en blijkbaar kwam deze aanname van zoon meteen weer naar boven. Wederom kwam het naar boven, toen ik er zelf nog niet eens aan gedacht had. Het was meer de omgeving die me erop wees (wederom die omgeving haha). Zelf heb ik een immens vertrouwen in de goede intenties van iedere mens, hoewel dat lang niet altijd terecht is.
Ik plaats ze niet op een voetstuk hoor, maar ik snap dat dat zo lijkt. Voor dit topic heb ik met name de goede eigenschappen benadrukt, toch heb ik ook wel laten zien waar ze allebei minder goed in zijn. Ik zie wel degelijk hun fouten, hoewel het soms geen fouten zijn, maar meer 'anders' dan hoe ik het zou doen. Je hebt wel gelijk dat ik mijn zoon gelukkig wil maken. Rationeel weet ik dat dat niet kan, dus ik moet nog leren die gedachte los te laten.
donderdag 18 oktober 2018 10:30
Wellicht komt je zoon weinig voor zichzelf op to zijn vader, juist omdat hij van zijn depressies weet en hem wil ontzien ? Daarmee gaat hij dan over zijn eigen grenzen.
Ik zou het hem zelf laten oplossen, maar misschien wel wat planningstips geven. Laat hem een google agenda maken, die hij kan delen met jou en/of met zijn vader. Zodra hij zijn werk/studieplanning heeft, vult hij deze in voor de komende periode. Dan een appje naar jullie - werkplanning december ingevuld - svp bekijken en eventuele reacties doorgeven.
Wij zijn nu nog niet zo ver - dochter is 13, maar wij delen een app en een google agenda, zodat dochter altijd precies kan kijken bij wie ze wanneer is. En zodat wij kunnen zien wanneer ze sport/hobby/feestjes/etc heeft waarmee rekening gehouden moet worden. Ik help haar nu nog wat met die te beheren, maar naar de toekomst toe als ze een baantje en zo krijgt, zal ze die planning volledig zelf moeten gaan aanvullen.
Denk dat het zaak is om de planning als een "rationeel" iets te gaan zien, niet als iets wat een emotionele waarde heeft. Zoon en ouders zijn allemaal volwassenen en kunnen elk hun eigen leven plannen. Het is wel fijn om te weten waar je aan toe bent, dus vandaar: inzichtelijk maken via agenda en goed communiceren.
Ik zou het hem zelf laten oplossen, maar misschien wel wat planningstips geven. Laat hem een google agenda maken, die hij kan delen met jou en/of met zijn vader. Zodra hij zijn werk/studieplanning heeft, vult hij deze in voor de komende periode. Dan een appje naar jullie - werkplanning december ingevuld - svp bekijken en eventuele reacties doorgeven.
Wij zijn nu nog niet zo ver - dochter is 13, maar wij delen een app en een google agenda, zodat dochter altijd precies kan kijken bij wie ze wanneer is. En zodat wij kunnen zien wanneer ze sport/hobby/feestjes/etc heeft waarmee rekening gehouden moet worden. Ik help haar nu nog wat met die te beheren, maar naar de toekomst toe als ze een baantje en zo krijgt, zal ze die planning volledig zelf moeten gaan aanvullen.
Denk dat het zaak is om de planning als een "rationeel" iets te gaan zien, niet als iets wat een emotionele waarde heeft. Zoon en ouders zijn allemaal volwassenen en kunnen elk hun eigen leven plannen. Het is wel fijn om te weten waar je aan toe bent, dus vandaar: inzichtelijk maken via agenda en goed communiceren.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 18 oktober 2018 10:39
Praat daar dan over met je zoon. Waarom zegt hij gewoon niet tegen pa wat hij wil? Is dat de reden?
En blijf er over praten met hem. Bied aan dat je met z'n 3en kan gaan zitten om andere afspraken te maken voor de toekomst. Dat het niet raar is dat 18 jarigen werken in vakanties en er heus wel wat te bespreken valt.
En als hij dat niet zelf kan of durft jij hem zal steunen. Door te oefenen met wat hij wil aangeven. Of zo'n gesprek te organiseren waarbij hij vooral het woord moet doen.
En als er een digitale agenda is kan hij daar gewoon invullen wanneer hij moet werken of iets anders wil of moet. Is het meteen duidelijk voor pa. Dus afspreken dat hij wel kijkt en anders gewoon pech heeft.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 18-10-2018 10:42
12.37% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2018 10:42
En dan is er misschien ook wel een opening om al dat andere te bespreken.Lucifer2018 schreef: ↑18-10-2018 10:39Praat daar dan over met je zoon. Waarom zegt hij gewoon niet tegen pa wat hij wil? Is dat de reden?
En blijf er over praten met hem. Bied aan dat je met z'n 3en kan gaan zitten om andere afspraken te maken voor de toekomst. Dat het niet raar is dat 18 jarigen werken in vakanties en er heus wel wat te bespreken valt.
En als hij dat niet zelf kan of durft jij hem zal steunen. Door te oefenen met wat hij wil aangeven. Of zo'n gesprek te organiseren waarbij hij vooral het woord moet doen.
En als er een digitale agenda is kan hij daar gewoon invullen wanneer hij moet werken of iets anders wil of moet. Is het meteen duidelijk voor pa.
donderdag 18 oktober 2018 10:45
Dan zit er toch echt niets anders op dan dat zoon zelf het gesprek moet aangaan met vader. Dit is niet iets wat jij kan voor hem kan oplossen.
Als je ze de kans geeft om hier samen uit te komen, kan er een nieuwe meer volwassen relatie tussen beide mannen uit ontstaan. Leg dat ook zo uit aan je zoon. Er komt een nieuwe fase aan.
Als je ze de kans geeft om hier samen uit te komen, kan er een nieuwe meer volwassen relatie tussen beide mannen uit ontstaan. Leg dat ook zo uit aan je zoon. Er komt een nieuwe fase aan.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
donderdag 18 oktober 2018 11:28
Sorry, waarschijnlijk kijkt vader wel naar de agenda, dat weet ik eigenlijk niet, dat was een interpretatie, omdat hij er vervolgens niks mee doet. En idd heb ik ook al gezegd tegen zoon: als hij ervoor kiest om toch zijn eigen dingen in te plannen, is het ZIJN verlies. En als jij vindt dat het ook JOUW verlies is, moet je er iets van zeggen.
Hoe naar ik het ook vind dat zoon het hier moeilijk mee heeft, ik vind het niet moeilijk om er mee om te gaan. Ik weet eigenlijk zelf wel wat de opties zijn en hoe belangrijk is om het gesprek blijvend aan te gaan. Ik werk al 20 jaar met tieners en jong volwassenen en ken het belang daarvan. Hoewel zoon de laatste 2 jaar een gesloten boek is geworden, maar ook daar heb ik inmiddels wel wat op gevonden.
Mijn probleem was alleen: zeg ik er iets van of niet? Ik wilde dit niet doen, maar ik ging twijfelen doordat iemand die normaal gesproken vindt dat je tieners/jong volwassenen zelf dingen om moet laten lossen, iemand die afspraken t.a.v. bezoeken onzin vindt, tegen mij zei dat ik hier echt iets van moet zeggen. Omdat hij mijn zoon ook goed kent, ging ik aan mezelf twijfelen. Niet doen dus
Hoe naar ik het ook vind dat zoon het hier moeilijk mee heeft, ik vind het niet moeilijk om er mee om te gaan. Ik weet eigenlijk zelf wel wat de opties zijn en hoe belangrijk is om het gesprek blijvend aan te gaan. Ik werk al 20 jaar met tieners en jong volwassenen en ken het belang daarvan. Hoewel zoon de laatste 2 jaar een gesloten boek is geworden, maar ook daar heb ik inmiddels wel wat op gevonden.
Mijn probleem was alleen: zeg ik er iets van of niet? Ik wilde dit niet doen, maar ik ging twijfelen doordat iemand die normaal gesproken vindt dat je tieners/jong volwassenen zelf dingen om moet laten lossen, iemand die afspraken t.a.v. bezoeken onzin vindt, tegen mij zei dat ik hier echt iets van moet zeggen. Omdat hij mijn zoon ook goed kent, ging ik aan mezelf twijfelen. Niet doen dus
donderdag 18 oktober 2018 13:46
Vreemd genoeg staat het hele vivaforum op zijn kop als het andersom was geweest en TO degene die al snel een nieuwe lover introduceert (laat staan samenwonen) bij haar kind(eren) zonder eerst 100% zeker te weten dat dat een stabiele langdurige relatie is die zich pakweg een jaar of 3 al bewezen heeft.
En laat staan dat die arme kinderen zich moeten aanpassen omdat moeder voornamelijk nog oog heeft voor de lover, hoe schadelijk is dat voor een kind, om je dood te schamen!
Of geldt dat alleen voor jonge kinderen en niet als ze pubers zijn (de ex en vader heeft al meerdere relaties achter de rug, vanaf zijn 12 dus, niet nu pas nu hij 18 is)?
Valt echt op dat moeders keihard worden afgerekend op hetzelfde (je eigen "geluk" & welzijn en agenda en nieuwe partner boven je kinderen plaatsen), een doodzonde voor moeders maar wat men heel normaal vindt van de vader.
Die mag zijn leven helemaal zelf invullen, incl opvoeding en niet houden aan afspraken (waar dat kind op rekent) én heb je als moeder ook niks meer over te zeggen of mee te maken, dan zal het opeens wel haar eigen kift/gevoelens zijn dat ex wel doorgaat met leven zonder rekening te hoeven houden met de impact op dat/die kind(eren)?
Als dit binnen een relatie gebeurt, dat een van de ouders emotioneel en praktisch afwezig is voor het kroost, of om eoa reden niet op gerekend kan worden, ouderlijke verantwoordelijkheden niet neemt is het huis te klein, waarom pik je dat, enz.
Maar oh wee, zodra het een ex is en de man in het verhaal, dan moet je vanalles accepteren en overal buiten houden en werkeloos toezien dat je kind zo opzij gezet wordt en moet ie maar voor zichzelf opkomen en zelf vrágen om gezien te worden, zich geliefd (genoeg) om en van (meer) betekenis te voelen?
Een kind wil niet dat ouders louter "rekening houden" met zijn gevoelens, die wil dat ouders dat uit zichzelf uit liefde voor hem/haar zelf wíllen, vanzelfsprekend zoveel van ze houden dat dat liefde en aandacht voor wat het kind nodig heeft (ja ook op zijn 18e hoor) niet iets is waar ze zichzelf op horen te wijzen of door anderen op gewezen moeten worden, laat staan eoa belang is waar het kind voor moet opkomen.
Het pijnlijke ligt in de afwijzing die het kind voelt in liefde van een ouder, als de loyaliteit en prioriteit bij (elke) nieuwe vlam ligt boven tijd/aandacht/gráág willen samenzijn met je kind (ipv afspraken maken die dan ook nog minimaal of niet worden nageleefd en het kind 1 grote boodschap geven dat het er niet (genoeg) toe doet, niet belangrijk (genoeg) is en (nieuwe) partnerliefde boven ouderliefde gaat, (of erger: dat kind dat eigenlijk soort van dat in de weg staat, heel normaal dat een vader (een) nieuwe "liefdes"/partner(s) tussen hem en de kinderen laten komen, zijn goed recht, tis niet anders?!
Oh wee, als een moeder zoiets in haar hoofd haalt!
Dan zijn de rapen gaar!
TO: door zijn depressies was ex toen jullie samen waren wellicht al vol genoeg met zichzelf en zijn eigen issues dat ie een "afwezige" vader was (iig emotioneel niet capabel) en voel jij daardoor des te meer verantwoordelijk om dan zelf de ouder te moeten zijn op wie je zoon kan rekenen, wat veilige hechting, ouderliefde en een thuis betreft te bieden, je kind te begeleiden naar volwassenheid en zou je hem ook zo'n vader gunnen.
Het gaat verder dan zijn verantwoordelijkheid nemen als ouder en rekening houden met (de gevoelens van je) kind, het gaat om liefde (en die ook tonen in daden, in laten zien en merken dat dat er volop is, óók als je uit elkaar bent, ook als er nieuwe partner(s) komen).
Niet vanuit rekening moeten houden om het kind niet te "beschadigen", maar
vanuit liefde voor je kind zelf kunnen bedenken wat het kind (reeel) van je nodig heeft als ouders, en zelf die band te willen (ipv eoa verplichting/verantwoordelijkheid die je als ouders hebt naar je kinderen toe).
Als kind kan je zoon hooguit vragen om afspraken en zich daar ook aan te houden, om ouder-kind-aandacht en -tijd 1 op 1.
Nu op zijn 18e verandert er eea ook van zijn eigen kant doordat hij ook zijn eigen leven, werk enz krijgt, dat is een natuurlijk proces van loslaten wat ook zou gebeuren in een intact gezin.
Maar vragen om (meer) liefde of dat meer te tonen is het pijnlijke en niet af te dwingen door voor jezelf op te komen.
Het zegt ook niet dat je ex die ouderliefde niet voelt of niet belangrijk vindt, maar een kind zal die conclusies wel vaak trekken als dat (in daden) niet ervaren wordt (te merken is) en zijn behoeften genegeerd/afgewezen of stelselmatig ondergeschikt zijn aan die van de vader en diens relatie.
Vaak niet overdacht maar puur uit onwetendheid en egocentrisch (of door welke oorzaak ook in beslag genomen door jezelf) "gewoon" niet stilstaan bij anderen en wat dit teweegbrengt.
Je mocht en mag dit onder ex zijn aandacht brengen, als die niet stilstaat bij en begrijpt hoe belangrijk zijn rol en gedrag tov je kind is, ook op deze leeftijd.
Maar je zoon is volwassen en heeft -terecht- benadrukt dit niet te willen en het zelf uit te willen zoeken met zijn vader.
Hij zal zelf moeten dealen met de teleurstelling in zijn vaders houding en (door depressies of andere oorzaken) gebrekkige vaderrol tov hem.
Hooguit kun je hem steunen in hoe zoiets "aan te kaarten" en nieuwe afspraken te maken die iedereen uitkomen, waarbij zoon ook gezond aan zichzelf mag denken dan en aan zijn eigen belangen.
Zijn vader erop attent maken dat dit zo niet goed gaat en wat dit met hem doet is prima, alleen in de vorm van verwijten werkt meestal averechts en zal als een "aanval"/ beschuldiging worden gezien (een slechte vader?!) en hooguit verdediging
of verzet opleveren.
En als het niet uit zichzelf komt, dan hoeft het vaak al niet meer voor het kind, (trouwens ook bij volwassenen, graag of niet) terwijl zich dan overtuigingen eigenmaakt kunnen worden en zich persoonlijk aantrekken, die niet hoeven te kloppen (vader geeft gewoon niks om mij, ik ben niet belangrijk, ik doe er niet toe/ tel niet mee en (soms) erger: het is mijn schuld of er mankeert iets aan mij, anders zou hij wel van mij houden).
Jij kunt hooguit dit soort dingen uitleggen aan zoon, dat het niet met hem (afwijzen), noch met egoisme maar wél met vader (en zijn issues) zelf te maken heeft, en dat die door depressie (te)veel met zichzelf te stellen heeft en door diens eigen staat/gesteldheid minder oog voor anderen, incl hem.
En dat die relaties vader (dagelijks) steunen op eoa manier, nodig heeft om zich beter te laten voelen, dat partnerrelatie/liefde los staat van ouderliefde en de een toelaten in je leven niet automatisch afwijzing van de ander betekent.
En zijn verwachtingen daarop bijstelt en zijn eigen plan trekt, zoals ook andere 18jarigen uitvliegen en steeds meer hun eigen weg gaan, eea zelf bepalen en de invloed van ouders natuurlijkerwijze minder wordt.
Inzicht in en begrip voor de situatie (zonder wijzen naar schuld oid) waaróm vader (te) weinig oog heeft en je zoon supporten en stimuleren in zijn eigen weg banen is denk ik het beste wat je nu kunt bijdragen.
En laat staan dat die arme kinderen zich moeten aanpassen omdat moeder voornamelijk nog oog heeft voor de lover, hoe schadelijk is dat voor een kind, om je dood te schamen!
Of geldt dat alleen voor jonge kinderen en niet als ze pubers zijn (de ex en vader heeft al meerdere relaties achter de rug, vanaf zijn 12 dus, niet nu pas nu hij 18 is)?
Valt echt op dat moeders keihard worden afgerekend op hetzelfde (je eigen "geluk" & welzijn en agenda en nieuwe partner boven je kinderen plaatsen), een doodzonde voor moeders maar wat men heel normaal vindt van de vader.
Die mag zijn leven helemaal zelf invullen, incl opvoeding en niet houden aan afspraken (waar dat kind op rekent) én heb je als moeder ook niks meer over te zeggen of mee te maken, dan zal het opeens wel haar eigen kift/gevoelens zijn dat ex wel doorgaat met leven zonder rekening te hoeven houden met de impact op dat/die kind(eren)?
Als dit binnen een relatie gebeurt, dat een van de ouders emotioneel en praktisch afwezig is voor het kroost, of om eoa reden niet op gerekend kan worden, ouderlijke verantwoordelijkheden niet neemt is het huis te klein, waarom pik je dat, enz.
Maar oh wee, zodra het een ex is en de man in het verhaal, dan moet je vanalles accepteren en overal buiten houden en werkeloos toezien dat je kind zo opzij gezet wordt en moet ie maar voor zichzelf opkomen en zelf vrágen om gezien te worden, zich geliefd (genoeg) om en van (meer) betekenis te voelen?
Een kind wil niet dat ouders louter "rekening houden" met zijn gevoelens, die wil dat ouders dat uit zichzelf uit liefde voor hem/haar zelf wíllen, vanzelfsprekend zoveel van ze houden dat dat liefde en aandacht voor wat het kind nodig heeft (ja ook op zijn 18e hoor) niet iets is waar ze zichzelf op horen te wijzen of door anderen op gewezen moeten worden, laat staan eoa belang is waar het kind voor moet opkomen.
Het pijnlijke ligt in de afwijzing die het kind voelt in liefde van een ouder, als de loyaliteit en prioriteit bij (elke) nieuwe vlam ligt boven tijd/aandacht/gráág willen samenzijn met je kind (ipv afspraken maken die dan ook nog minimaal of niet worden nageleefd en het kind 1 grote boodschap geven dat het er niet (genoeg) toe doet, niet belangrijk (genoeg) is en (nieuwe) partnerliefde boven ouderliefde gaat, (of erger: dat kind dat eigenlijk soort van dat in de weg staat, heel normaal dat een vader (een) nieuwe "liefdes"/partner(s) tussen hem en de kinderen laten komen, zijn goed recht, tis niet anders?!
Oh wee, als een moeder zoiets in haar hoofd haalt!
Dan zijn de rapen gaar!
TO: door zijn depressies was ex toen jullie samen waren wellicht al vol genoeg met zichzelf en zijn eigen issues dat ie een "afwezige" vader was (iig emotioneel niet capabel) en voel jij daardoor des te meer verantwoordelijk om dan zelf de ouder te moeten zijn op wie je zoon kan rekenen, wat veilige hechting, ouderliefde en een thuis betreft te bieden, je kind te begeleiden naar volwassenheid en zou je hem ook zo'n vader gunnen.
Het gaat verder dan zijn verantwoordelijkheid nemen als ouder en rekening houden met (de gevoelens van je) kind, het gaat om liefde (en die ook tonen in daden, in laten zien en merken dat dat er volop is, óók als je uit elkaar bent, ook als er nieuwe partner(s) komen).
Niet vanuit rekening moeten houden om het kind niet te "beschadigen", maar
vanuit liefde voor je kind zelf kunnen bedenken wat het kind (reeel) van je nodig heeft als ouders, en zelf die band te willen (ipv eoa verplichting/verantwoordelijkheid die je als ouders hebt naar je kinderen toe).
Als kind kan je zoon hooguit vragen om afspraken en zich daar ook aan te houden, om ouder-kind-aandacht en -tijd 1 op 1.
Nu op zijn 18e verandert er eea ook van zijn eigen kant doordat hij ook zijn eigen leven, werk enz krijgt, dat is een natuurlijk proces van loslaten wat ook zou gebeuren in een intact gezin.
Maar vragen om (meer) liefde of dat meer te tonen is het pijnlijke en niet af te dwingen door voor jezelf op te komen.
Het zegt ook niet dat je ex die ouderliefde niet voelt of niet belangrijk vindt, maar een kind zal die conclusies wel vaak trekken als dat (in daden) niet ervaren wordt (te merken is) en zijn behoeften genegeerd/afgewezen of stelselmatig ondergeschikt zijn aan die van de vader en diens relatie.
Vaak niet overdacht maar puur uit onwetendheid en egocentrisch (of door welke oorzaak ook in beslag genomen door jezelf) "gewoon" niet stilstaan bij anderen en wat dit teweegbrengt.
Je mocht en mag dit onder ex zijn aandacht brengen, als die niet stilstaat bij en begrijpt hoe belangrijk zijn rol en gedrag tov je kind is, ook op deze leeftijd.
Maar je zoon is volwassen en heeft -terecht- benadrukt dit niet te willen en het zelf uit te willen zoeken met zijn vader.
Hij zal zelf moeten dealen met de teleurstelling in zijn vaders houding en (door depressies of andere oorzaken) gebrekkige vaderrol tov hem.
Hooguit kun je hem steunen in hoe zoiets "aan te kaarten" en nieuwe afspraken te maken die iedereen uitkomen, waarbij zoon ook gezond aan zichzelf mag denken dan en aan zijn eigen belangen.
Zijn vader erop attent maken dat dit zo niet goed gaat en wat dit met hem doet is prima, alleen in de vorm van verwijten werkt meestal averechts en zal als een "aanval"/ beschuldiging worden gezien (een slechte vader?!) en hooguit verdediging
of verzet opleveren.
En als het niet uit zichzelf komt, dan hoeft het vaak al niet meer voor het kind, (trouwens ook bij volwassenen, graag of niet) terwijl zich dan overtuigingen eigenmaakt kunnen worden en zich persoonlijk aantrekken, die niet hoeven te kloppen (vader geeft gewoon niks om mij, ik ben niet belangrijk, ik doe er niet toe/ tel niet mee en (soms) erger: het is mijn schuld of er mankeert iets aan mij, anders zou hij wel van mij houden).
Jij kunt hooguit dit soort dingen uitleggen aan zoon, dat het niet met hem (afwijzen), noch met egoisme maar wél met vader (en zijn issues) zelf te maken heeft, en dat die door depressie (te)veel met zichzelf te stellen heeft en door diens eigen staat/gesteldheid minder oog voor anderen, incl hem.
En dat die relaties vader (dagelijks) steunen op eoa manier, nodig heeft om zich beter te laten voelen, dat partnerrelatie/liefde los staat van ouderliefde en de een toelaten in je leven niet automatisch afwijzing van de ander betekent.
En zijn verwachtingen daarop bijstelt en zijn eigen plan trekt, zoals ook andere 18jarigen uitvliegen en steeds meer hun eigen weg gaan, eea zelf bepalen en de invloed van ouders natuurlijkerwijze minder wordt.
Inzicht in en begrip voor de situatie (zonder wijzen naar schuld oid) waaróm vader (te) weinig oog heeft en je zoon supporten en stimuleren in zijn eigen weg banen is denk ik het beste wat je nu kunt bijdragen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 18 oktober 2018 15:04
@Suzy, ik las je bericht met tranen in mijn ogen. In 6 jaar tijd tot 3x een nieuw gezin starten en elke keer bij hen de prioriteit leggen, dat doet pijn bij een kind. En dat is echt niet iets wat ik hem aanpraat of wat ik projecteer. Ondanks zijn enorme loyaliteit richting vader, ziet hij dondersgoed hoe hij in elkaar steekt. Dat is geen verwijt, slechts een vaststelling. Ik heb mijn ex altijd naar iedereen toe verdedigd, probeer alleen zijn goede intenties te zien. Als ik mijn ouders nodig heb of als ik mijn ouders wil bezoeken, maken ze tijd voor mij vrij. Ik vind dat normaal en vanzelfsprekend. Toen ik zelf een relatie kreeg, zag ik mijn nieuwe vriend het eerste jaar alleen op maandag en dinsdagen, als zoon naar vader was. Niet om mijzelf op de schouder te kloppen, maar eerlijk gezegd ging ik ervan uit dat iedereen er als ouder zo in stond. Wijze les voor me om te zien dat het niet zo is.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat ik een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel heb vanwege mijn verleden. Mijn ex was emotioneel totaal afwezig tijdens de opvoeding, vanwege zijn depressies. Na de scheiding ging dat een jaartje redelijk goed (relatief gezien), waarna hij opnieuw volledig instortte en mijn zoon drie kwart jaar niet bij zijn vader kon wonen, hij bezocht hem wel af en toe. Daarna bleef het zwaar, vanwege aanhoudende depressieve klachten, maar ook omdat hij zich in gezin nummer 2 stortte, waar 2 kinderen bij hoorden die ook veel aandacht nodig hadden. Toen begon zoon voor het eerst te protesteren.
Ja, hij moet zelf dealen met de teleurstelling, ik kan er alleen maar voor hem zijn door hem te steunen en dat probeer ik ook. Ik weet echter dat ex het op prijs zou stellen als ik dit met hem zou delen, vandaar ook mijn oorspronkelijke twijfel. Ik weet echter dat de toon daarbij zeer zorgvuldig gekozen moet worden, omdat het anders als verwijt gezien wordt. En dat terwijl mijn intentie juist zou zijn, hem een tip te geven zodat de band tussen hem en zoon goed zou blijven. Ik zat wat dat betreft echt in een spagaat: ben ik een goede moeder door het mijn zoon op te laten lossen of ben ik een goede moeder door juist hiervan iets te zeggen, zodat ze elkaar weer kunnen vinden? En ben ik het verplicht naar mijn ex om dit te melden, ga ik hem hierbij helpen? Maar ik heb dus besloten het voor mezelf te houden. Gisteren heb ik zoon ook al uitgelegd dat sommige mensen moeilijk alleen kunnen zijn en dat dat niks met hem te maken heeft. Ik probeer hem idd uit te leggen hoe zijn vader is, op een niet verwijtende manier, maar zodanig dat er een zeker mate van begrip of in ieder geval acceptatie voor de situatie kan ontstaan, zonder dat hij het meteen als afwijzing naar zichzelf ziet.
Ik denk dat je gelijk hebt, dat ik een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel heb vanwege mijn verleden. Mijn ex was emotioneel totaal afwezig tijdens de opvoeding, vanwege zijn depressies. Na de scheiding ging dat een jaartje redelijk goed (relatief gezien), waarna hij opnieuw volledig instortte en mijn zoon drie kwart jaar niet bij zijn vader kon wonen, hij bezocht hem wel af en toe. Daarna bleef het zwaar, vanwege aanhoudende depressieve klachten, maar ook omdat hij zich in gezin nummer 2 stortte, waar 2 kinderen bij hoorden die ook veel aandacht nodig hadden. Toen begon zoon voor het eerst te protesteren.
Ja, hij moet zelf dealen met de teleurstelling, ik kan er alleen maar voor hem zijn door hem te steunen en dat probeer ik ook. Ik weet echter dat ex het op prijs zou stellen als ik dit met hem zou delen, vandaar ook mijn oorspronkelijke twijfel. Ik weet echter dat de toon daarbij zeer zorgvuldig gekozen moet worden, omdat het anders als verwijt gezien wordt. En dat terwijl mijn intentie juist zou zijn, hem een tip te geven zodat de band tussen hem en zoon goed zou blijven. Ik zat wat dat betreft echt in een spagaat: ben ik een goede moeder door het mijn zoon op te laten lossen of ben ik een goede moeder door juist hiervan iets te zeggen, zodat ze elkaar weer kunnen vinden? En ben ik het verplicht naar mijn ex om dit te melden, ga ik hem hierbij helpen? Maar ik heb dus besloten het voor mezelf te houden. Gisteren heb ik zoon ook al uitgelegd dat sommige mensen moeilijk alleen kunnen zijn en dat dat niks met hem te maken heeft. Ik probeer hem idd uit te leggen hoe zijn vader is, op een niet verwijtende manier, maar zodanig dat er een zeker mate van begrip of in ieder geval acceptatie voor de situatie kan ontstaan, zonder dat hij het meteen als afwijzing naar zichzelf ziet.
