Thuis
alle pijlers
Ik wil hier zo graag weg
maandag 25 september 2017 16:28
Goedemiddag allemaal, ik lees al een tijd mee en zit nu ergens mee waarvoor ik toch maar een account heb aangemaakt. Het van me af schijven is al fijn, maar misschien kunnen jullie me ook tips geven of laten weten wat jullie zouden doen als jullie in mijn schoenen stonden.
Ik ben bijna 40, heb al meer dan 15 jaar een relatie die nog steeds heel goed is en samen hebben we twee kinderen. Toen mijn man en ik elkaar een paar jaar kenden, zijn we gaan samenwonen in de plaats waar hij werkte. Ik studeerde daar ook in de buurt en woonde ver weg, dus ik vond het prima. Voelde me ook meteen thuis in deze plaats. We woonden in het centrum, wat ik heerlijk vond.
Omdat het een klein en duur huurhuis was en er een kind kwam, zijn we daarna verhuisd naar een koopwoning in een buitenwijk. Dit was ook tijdelijk. Mijn man is daarna veel gaan verdienen en wilde ook vanuit huis werken, waar om bepaalde redenen veel ruimte voor nodig was. We zochten een huis waar dit kon en daarvan waren er niet zoveel te vinden. Ik wilde dolgraag naar de stad, maar dat was voor hem niet handig (waar hij ook wel gelijk in had). Omdat ons kind inmiddels op school zat en de meeste woningen die geschikt waren in een van de dorpjes een eind hiervandaan stonden, ben ik uiteindelijk akkoord gegaan met een huis dat voldeed aan de (zijn) eisen en van waaruit ons kind nog steeds naar zijn eigen school kon gaan.
En hier wonen we nu alweer 8 jaar. Vanaf het begin ben ik hier nooit echt happy geweest. Het is een mooi, groot huis, grote tuin, maar de locatie vind ik vreselijk. 5 km buiten de bebouwde kom in the middle of nowhere. Het enige centrum dat in de buurt is, waar we dus eerst woonden, is zo'n 7 kilometer hiervandaan. En hoewel je er met een auto zo bent, ben ik het echt zat. Zat dat ik nooit eens even de deur uit kan lopen om iets te doen, zat dat alles met de auto moet omdat er in de weide omgeving niks is om met de fiets heen te gaan. Zat dat ik elke dag de kinderen weg moet brengen en op moet halen, bijna overal naartoe. Zat dat ik als ik met vriendinnen afspreek 's avonds ik altijd de enige ben die niet kan drinken omdat ik altijd met de auto naar huis moet. Zat dat ik niet even op de fiets een boodschapje kan doen. Er is geen keuze qua middelbare scholen, de kinderen kunnen niet lekker buiten spelen met buurkinderen, maar moeten altijd telefonisch afspreken en dan gebracht en gehaald worden.
Het vervelende is dat hij de extra ruimte nu helemaal niet gebruikt voor zijn werk; die was dus niet eens nodig geweest.
In het begin heb ik er wel eens een opmerking over gemaakt tegen mijn man, maar hij liet meteen weten dat hij me ondankbaar vindt, omdat het een prachtig en duur (meer dan 8 ton) huis is waar ook nog veel geld in is gaan zitten de laatste jaren qua onderhoud. Daarnaast omdat ik er geen cent aan hoef mee te betalen en we volgens hem nergens beter zitten dan hier. Hij wil hier wonen tot hij bejaard is of in ieder geval tot de kinderen het huis uit zijn en dat duurt nog op zijn minst een jaar of 12. Ik heb zelf destijds ook voor dit huis gekozen en hij accepteert niet dat ik er ook maar iets negatiefs over zeg.
En dus weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben veel meer thuis dan hij en ben echt niet gelukkig. Ik zou zo graag weer in de stad willen wonen, waar natuurlijk ook wel nadelen aan zitten, maar die wegen niet op tegen hoe fijn ik me daar voel.
Zijn hier mensen die in dezelfde situatie zitten of gezeten hebben? Of iemand die tips heeft hoe ik dit ter sprake kan brengen zonder mijn man op de kast kan jagen?
Alvast bedankt!
Ik ben bijna 40, heb al meer dan 15 jaar een relatie die nog steeds heel goed is en samen hebben we twee kinderen. Toen mijn man en ik elkaar een paar jaar kenden, zijn we gaan samenwonen in de plaats waar hij werkte. Ik studeerde daar ook in de buurt en woonde ver weg, dus ik vond het prima. Voelde me ook meteen thuis in deze plaats. We woonden in het centrum, wat ik heerlijk vond.
Omdat het een klein en duur huurhuis was en er een kind kwam, zijn we daarna verhuisd naar een koopwoning in een buitenwijk. Dit was ook tijdelijk. Mijn man is daarna veel gaan verdienen en wilde ook vanuit huis werken, waar om bepaalde redenen veel ruimte voor nodig was. We zochten een huis waar dit kon en daarvan waren er niet zoveel te vinden. Ik wilde dolgraag naar de stad, maar dat was voor hem niet handig (waar hij ook wel gelijk in had). Omdat ons kind inmiddels op school zat en de meeste woningen die geschikt waren in een van de dorpjes een eind hiervandaan stonden, ben ik uiteindelijk akkoord gegaan met een huis dat voldeed aan de (zijn) eisen en van waaruit ons kind nog steeds naar zijn eigen school kon gaan.
En hier wonen we nu alweer 8 jaar. Vanaf het begin ben ik hier nooit echt happy geweest. Het is een mooi, groot huis, grote tuin, maar de locatie vind ik vreselijk. 5 km buiten de bebouwde kom in the middle of nowhere. Het enige centrum dat in de buurt is, waar we dus eerst woonden, is zo'n 7 kilometer hiervandaan. En hoewel je er met een auto zo bent, ben ik het echt zat. Zat dat ik nooit eens even de deur uit kan lopen om iets te doen, zat dat alles met de auto moet omdat er in de weide omgeving niks is om met de fiets heen te gaan. Zat dat ik elke dag de kinderen weg moet brengen en op moet halen, bijna overal naartoe. Zat dat ik als ik met vriendinnen afspreek 's avonds ik altijd de enige ben die niet kan drinken omdat ik altijd met de auto naar huis moet. Zat dat ik niet even op de fiets een boodschapje kan doen. Er is geen keuze qua middelbare scholen, de kinderen kunnen niet lekker buiten spelen met buurkinderen, maar moeten altijd telefonisch afspreken en dan gebracht en gehaald worden.
Het vervelende is dat hij de extra ruimte nu helemaal niet gebruikt voor zijn werk; die was dus niet eens nodig geweest.
In het begin heb ik er wel eens een opmerking over gemaakt tegen mijn man, maar hij liet meteen weten dat hij me ondankbaar vindt, omdat het een prachtig en duur (meer dan 8 ton) huis is waar ook nog veel geld in is gaan zitten de laatste jaren qua onderhoud. Daarnaast omdat ik er geen cent aan hoef mee te betalen en we volgens hem nergens beter zitten dan hier. Hij wil hier wonen tot hij bejaard is of in ieder geval tot de kinderen het huis uit zijn en dat duurt nog op zijn minst een jaar of 12. Ik heb zelf destijds ook voor dit huis gekozen en hij accepteert niet dat ik er ook maar iets negatiefs over zeg.
En dus weet ik niet wat ik moet doen. Ik ben veel meer thuis dan hij en ben echt niet gelukkig. Ik zou zo graag weer in de stad willen wonen, waar natuurlijk ook wel nadelen aan zitten, maar die wegen niet op tegen hoe fijn ik me daar voel.
Zijn hier mensen die in dezelfde situatie zitten of gezeten hebben? Of iemand die tips heeft hoe ik dit ter sprake kan brengen zonder mijn man op de kast kan jagen?
Alvast bedankt!
maandag 25 september 2017 20:02
TO, er zit inderdaad echt niks anders op dan weer het gesprek aan te gaan en eerlijk te zijn (dus niet allerlei argumenten op tafel gooien, die hij dan weerlegt, maar gewoon je gevoel delen met hem).
Ik herken je situatie wel. Ik ben voor m'n man naar 'zijn' dorp verhuisd. En hoewel we prachtig wonen, in een mooi huis op een schitterende plek, zou ik veel liever in 'mijn' dorp zijn blijven wonen. Wij hebben dus afgesproken over een jaar of 10, als de kinderen (grotendeels) het huis uit zijn, te verhuizen en samen oud te worden in mijn dorp.
Ik herken je situatie wel. Ik ben voor m'n man naar 'zijn' dorp verhuisd. En hoewel we prachtig wonen, in een mooi huis op een schitterende plek, zou ik veel liever in 'mijn' dorp zijn blijven wonen. Wij hebben dus afgesproken over een jaar of 10, als de kinderen (grotendeels) het huis uit zijn, te verhuizen en samen oud te worden in mijn dorp.
maandag 25 september 2017 20:03
Gek hè, ik heb ruim 20 jaar in Rotterdam gewoond en ben er alweer net zo lang weg en nog steeds heel blij. Al mocht ik er gratis wonen, mij niet gezien. Ik word bloednerveus van de drukte, de hectiek, het gestress, wat ik eerder al aanhaalde dat ik over een paar km fietsen een half uur doe, de lange rijen bij de kassa's. Het verkeer, de omgeving bij Zuidplein, strevelsweg....er gebeurt zoveel daar.Het-groepje schreef: ↑25-09-2017 19:55Dit.
Ik zou doodgaan denk ik. Ik word er letterlijk nerveus van, weilanden etc. Helemaal als alles zo plat is.
maandag 25 september 2017 20:04
Werd er maar wat overvallen dan gebeurd er tenminste nog iets...maar even zonder gekheid dat zijn gewoon de openingstijden hier in mijn wijk. Om te winkelen moet je dan naar het winkelcentrum, en dat is echt verschrikkelijk hier op Zuid.
maandag 25 september 2017 20:06
Je kan ook echt overdrijven. Zat mensen zouden dit 'probleem' graag overnemen.Het-groepje schreef: ↑25-09-2017 19:55Dit.
Ik zou doodgaan denk ik. Ik word er letterlijk nerveus van, weilanden etc. Helemaal als alles zo plat is.
Ik ga niet roepen dat er daklozen zijn dus ze moet niet zeuren maar eerlijk gezegd vind ik dit soort opmerkingen echt dingen waar ik jeuk van krijg.
Beetje relativeren mag dan wel.
maandag 25 september 2017 20:06
Ik woon in het centrum en er is werkelijk geen hond te vinden op de coolsingel/lijnbaan zodra de winkels gesloten zijn. Of zoals Gerard Cox ooit zong:
Ze zeggen dat je lelijk bent en niet om aan te zien
En in mijn hart denk ik dat stiekem ook wel eens misschien
Je lichaam is zo hoekig, zo rechtlijnig en zo koud
Je bent zo mathematisch, zo meetkundig opgebouwd
Ja op de dag is er wat leven tussen het beton
Maar 's avonds na half negen raak je niks met een kanon
Dus pech voor elke zeeman die de wal op kwam
Toch hou ik van je, Rotterdam
Ik zeg maar zo, ik zeg maar niets. En dan heb ik eigenlijk al teveel gezegd.
maandag 25 september 2017 20:07
Kan je nagaan, ik ben nou aan het lessen voor een rijbewijs en rij vanuit mijn werk in het centrum in de spits weg, Maar mijn vrienden zeggen als ik het hier leer dan kan ik overal rijden.Romy2017 schreef: ↑25-09-2017 20:03Gek hè, ik heb ruim 20 jaar in Rotterdam gewoond en ben er alweer net zo lang weg en nog steeds heel blij. Al mocht ik er gratis wonen, mij niet gezien. Ik word bloednerveus van de drukte, de hectiek, het gestress, wat ik eerder al aanhaalde dat ik over een paar km fietsen een half uur doe, de lange rijen bij de kassa's. Het verkeer, de omgeving bij Zuidplein, strevelsweg....er gebeurt zoveel daar.
Maar zo zie je maar dat het voor iedereen een persoonlijke beleving is. Ben trouwens niet verknocht aan Rotterdam. Ik zie mij ooit rustig in Zeeland wonen maar dan wel in een stadje maar wel dicht bij het water.
maandag 25 september 2017 20:10
Klopt helemaal, ik was een paar dagen in Amsterdam tijdens mijn zomervakantie en dat is echt hele andere koek. Maar je kan wel lekker naar de WdW straat, de binnenweg, binnenwegplein, Noord, Oude haven ect.rotterdammert23 schreef: ↑25-09-2017 20:06Ik woon in het centrum en er is werkelijk geen hond te vinden op de coolsingel/lijnbaan zodra de winkels gesloten zijn. Of zoals Gerard Cox ooit zong:
Ze zeggen dat je lelijk bent en niet om aan te zien
En in mijn hart denk ik dat stiekem ook wel eens misschien
Je lichaam is zo hoekig, zo rechtlijnig en zo koud
Je bent zo mathematisch, zo meetkundig opgebouwd
Ja op de dag is er wat leven tussen het beton
Maar 's avonds na half negen raak je niks met een kanon
Dus pech voor elke zeeman die de wal op kwam
Toch hou ik van je, Rotterdam
Al doe ik Zuid nu wel een beetje tekort, want het uitgaansleven komt hier langzaam van de grond, vooral op Katendrecht is het goed vertoeven tegenwoordig.
maandag 25 september 2017 20:26
Oei, ik zou echt doodongelukkig worden als ik ergens afgelegen zou wonen. Het maakt me niet eens zoveel uit of dat nou 5 of 25 kilometer van de stad weg is: het gaat erom dat je afgelegen zit. Dat er om je heen verder weinig tot niets is.
En ik ben al heel mijn leven een paardengek hè, dus je zou denken: "huh, dat is voor jou toch juist ideaal! Koop fijn een paard en ga heerlijk dagelijks (buiten) rijden!" Eh, nee. Als ik veel geld zou winnen zou ik een grachtenpand kopen bij mij in de straat, in de binnenstad, en zou ik een paard op de manege vlakbij stallen.
Een buitenwijk vind ik al verschrikkelijk. In of rondom een dorp wil ik nog niet dood gevonden worden. Nog meer afgelegen wonen vind ik regelrechte horror: ik zou er letterlijk gek van worden. Het idee alleen al dat er verder niks is om je heen. En dat je niet even gauw binnen 5 minuten lopend naar de winkel kan. Brrr. Niets voor mij!
@TO: jammer dat je het gevoel hebt dat dit niet bespreekbaar is! Dat je het zo moeilijk vindt, zegt nogal veel vind ik. Voor mij zou dit absoluut niet houdbaar zijn. En dan bedoel ik niet eens het afgelegen wonen -want daar was ik zelf echt nooit mee akkoord gegaan!- maar het feit dat je man het gesprek hierover niet eens met je aangaat. Jij hebt geen inspraak hierin en jouw geluk is blijkbaar ondergeschikt aan zijn wensen/behoeften/gemak.
En ik ben al heel mijn leven een paardengek hè, dus je zou denken: "huh, dat is voor jou toch juist ideaal! Koop fijn een paard en ga heerlijk dagelijks (buiten) rijden!" Eh, nee. Als ik veel geld zou winnen zou ik een grachtenpand kopen bij mij in de straat, in de binnenstad, en zou ik een paard op de manege vlakbij stallen.
Een buitenwijk vind ik al verschrikkelijk. In of rondom een dorp wil ik nog niet dood gevonden worden. Nog meer afgelegen wonen vind ik regelrechte horror: ik zou er letterlijk gek van worden. Het idee alleen al dat er verder niks is om je heen. En dat je niet even gauw binnen 5 minuten lopend naar de winkel kan. Brrr. Niets voor mij!
@TO: jammer dat je het gevoel hebt dat dit niet bespreekbaar is! Dat je het zo moeilijk vindt, zegt nogal veel vind ik. Voor mij zou dit absoluut niet houdbaar zijn. En dan bedoel ik niet eens het afgelegen wonen -want daar was ik zelf echt nooit mee akkoord gegaan!- maar het feit dat je man het gesprek hierover niet eens met je aangaat. Jij hebt geen inspraak hierin en jouw geluk is blijkbaar ondergeschikt aan zijn wensen/behoeften/gemak.
maandag 25 september 2017 20:28
Bedankt voor dit inzicht. Ik moet er inderdaad op letten dat ik niet met allerlei argumenten kom en ook niet dat ik te negatief ga praten over ons huis en deze plek. Gewoon mijn gevoel blijven benoemen (en daarmee op zijn gevoel inspelen
)Als kind woonde ik trouwens in een dorp en woonde ik ook overal heel ver vandaan. Altijd een uur fietsen om naar vriendinnen te gaan die dichtbij school woonden, of om uit te gaan. En dan moest ik toen ik nog niet zo oud was ook altijd opgehaald worden door mijn vader en zo, ik vond het helemaal niet leuk. Daarna tijdens mijn studie in een stad gewoond en ook daarna nog tot oudste kind 3 was. Dat vond ik echt geweldig en ik mis het nog steeds. Ons laatste huis daar was klein, maar ik zou het zo ruilen voor ons grote huis van nu.
maandag 25 september 2017 20:39
Ik ga je steeds slechter snappen.francesbean1977 schreef: ↑25-09-2017 20:28
Als kind woonde ik trouwens in een dorp en woonde ik ook overal heel ver vandaan. Altijd een uur fietsen om naar vriendinnen te gaan die dichtbij school woonden, of om uit te gaan. En dan moest ik toen ik nog niet zo oud was ook altijd opgehaald worden door mijn vader en zo, ik vond het helemaal niet leuk. Daarna tijdens mijn studie in een stad gewoond en ook daarna nog tot oudste kind 3 was. Dat vond ik echt geweldig en ik mis het nog steeds. Ons laatste huis daar was klein, maar ik zou het zo ruilen voor ons grote huis van nu.
Waarom o waarom heb je je laten overhalen tot het wonen buiten de stad!
...
maandag 25 september 2017 20:43
Dat vraag ik me nu ook af. Het was voor mij een soort compromis om niet nog verder weg terecht te komen. Op deze manier kon ons kind nog naar zijn eigen school blijven gaan en ik ben geen moeilijk mens, kan makkelijk ergens wennen. Maar hier dus blijkbaar niet.
maandag 25 september 2017 21:27
Voor wat het waard is: ik snap je heel goed, TO. Man en ik twijfelen er eens in de zoveel jaar over om (ver) uit de stad te vertrekken. Maar wat jij beschrijft, is mijn grote angst die me tegenhoudt. De angst dat ik uiteindelijk het afgelegene niet trek.francesbean1977 schreef: ↑25-09-2017 20:28Bedankt voor dit inzicht. Ik moet er inderdaad op letten dat ik niet met allerlei argumenten kom en ook niet dat ik te negatief ga praten over ons huis en deze plek. Gewoon mijn gevoel blijven benoemen (en daarmee op zijn gevoel inspelen
Als kind woonde ik trouwens in een dorp en woonde ik ook overal heel ver vandaan. Altijd een uur fietsen om naar vriendinnen te gaan die dichtbij school woonden, of om uit te gaan. En dan moest ik toen ik nog niet zo oud was ook altijd opgehaald worden door mijn vader en zo, ik vond het helemaal niet leuk. Daarna tijdens mijn studie in een stad gewoond en ook daarna nog tot oudste kind 3 was. Dat vond ik echt geweldig en ik mis het nog steeds. Ons laatste huis daar was klein, maar ik zou het zo ruilen voor ons grote huis van nu.
Ik herken precies wat je schrijft over je jeugd. Tegenover dat balen van het gevoel van onvrijheid in mijn jeugd, en dat geldt misschien voor jou ook, stonden ook heel veel fijne gevoelens. Ik heb geen rotjeugd gehad. Maar dat neemt niet weg dat ik dát aspect benauwend vond.
Dat vergeet ik soms, dan ben ik op vakantie ergens in een afgelegen gehucht en herinner ik me weer de leuke dingen van het buiten wonen. En dan denk ik: ach, ik ben nu ouder en dus volwassener en zelfstandiger, dus ik zou me nu vast makkelijk over dat geïsoleerde gevoel heen kunnen zetten. Maar nu ik jouw berichten zo lees, word ik me er weer heel bewust van dat mijn angst om uiteindelijk misschien niet te kunnen aarden niet uit de lucht gegrepen is.
dana wijzigde dit bericht op 25-09-2017 21:29
Reden: Zinnetje toegevoegd
Reden: Zinnetje toegevoegd
4.37% gewijzigd
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
maandag 25 september 2017 21:34
Slim inderdaad om niet te negatief te gaan praten over het huis en de plek. Anders krijg je zo'n welles-nietes-situatie waarschijnlijk. Dat is bij mijn man en mij weleens een valkuil: hoe harder de een zegt 'dit deugt niet, zie je dat dan niet', hoe harder de ander wil laten zien dat het wél deugt.
En bij het aanhalen van allerlei praktische argumenten, krijg je waarschijnlijk hetzelfde als hier. Voor elk praktisch argument komt de ander dan met een praktische oplossing.
Terwijl de reden ergens anders ligt. Je bent niet blij op deze plek.
Misschien is het wel een goed idee om eens heel goed bij jezelf te raden gaan of er toch ook niet meer achter zit. Misschien eens met een psycholoog op een rijtje zetten waarom je je zo niet op je plek voelt hier, en waarom je daar zo moeilijk over kunt praten met je man.
Niet per se met als doel om dan maar hier te blijven wonen, maar om voor jezelf wat helderder te krijgen wat je nou precies wilt en waarom dat nu zo lastig is.
En bij het aanhalen van allerlei praktische argumenten, krijg je waarschijnlijk hetzelfde als hier. Voor elk praktisch argument komt de ander dan met een praktische oplossing.
Terwijl de reden ergens anders ligt. Je bent niet blij op deze plek.
Misschien is het wel een goed idee om eens heel goed bij jezelf te raden gaan of er toch ook niet meer achter zit. Misschien eens met een psycholoog op een rijtje zetten waarom je je zo niet op je plek voelt hier, en waarom je daar zo moeilijk over kunt praten met je man.
Niet per se met als doel om dan maar hier te blijven wonen, maar om voor jezelf wat helderder te krijgen wat je nou precies wilt en waarom dat nu zo lastig is.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
maandag 25 september 2017 22:26
Ik snap dat je niet alles leest, maar als je dat wel gedaan had, had je geweten dat deze reactie een beetje overbodig was
maandag 25 september 2017 22:35
Ik denk dat ik iets snap van de weerstand van je man.
Als het alleen maar zou gaan om een groot huis: dan kan hij dat ook voor 8 ton in de stad kopen. Geen idee over welke stad we het dan hebben, maar er zijn heel wat grotere plaatsen te vinden waar je voor 8 ton een vrijstaand, groot huis kunt vinden. Misschien met wat minder grond maar een tuin is genoeg.
Maar veel mensen hechten heel erg aan de producten van hun inspanningen. Een soort emotionele binding via iets materieels. Zoals het kopje van oma altijd moet blijven ook al is het oerlelijk. De gelijmde stoel mag niet weg, want die is met moeite gerepareerd. Het wegdoen is het weggooien van de inspanning.
Er zit bij hem vermoedelijk ook een emotie onder, namelijk dat hij het huis beschouwd als iets dat door zijn inspanningen aangeschaft en verbeterd is. Daarmee is het een stuk verlengstuk geworden.
Als jij dan vertelt dat je weg wil, dan kan hij het gevoel hebben dat je zijn inspanningen niet waardeert.
Wat hier ook mee te maken kan hebben is de verloren-kosten-denkfout:
Waarom we goed geld achter slecht geld aan gooien
Roos Vonk*
Je kent het vast: je staat in de rij bij de kassa en het schiet maar niet op. De andere rij gaat veel sneller. Als je daar was gaan staan, was je allang klaar geweest. Stap je over naar die rij? Meestal niet. Je moet dan weer opnieuw beginnen, en je hebt al die tijd voor niets in de ‘verkeerde’ rij gestaan. In economische termen heb je geïnvesteerd in die rij, en je wilt niet dat dat voor niets was: het sunk-cost- (verzonken kosten-) effect.
Ander voorbeeld: je hebt kaartjes gekocht voor een film waar je bij nader inzien niet zo’n zin in hebt. Dan ben je geneigd om toch te gaan. Anders is het ‘zonde van de kaartjes’. Niet rationeel, want je kiest de slechtste van twee opties: 1) spijt dat je je geld hebt uitgegeven én een vervelende avond bij een film waar je geen zin in had, of 2) spijt dat je je geld hebt uitgegeven en een leuke avond.
Hebben mensen eenmaal tijd, geld of moeite geïnvesteerd, dan houden ze vaak te lang vast aan hun project. ‘Het gaat vast gauw bijtrekken’, zeggen ze tegen zichzelf – want hun weerstand om verlies te incasseren maakt mensen over-optimistisch. Of het nu een moeizame relatie is, een ellendige film of een huis dat een bouwval blijkt te zijn, ze stellen zichzelf gerust dat de investering zich gaat terugverdienen. Ze gaan juist dóór met investeren om dat te bevorderen.
Een ander woord voor het effect is de Concorde-valkuil, naar het vliegtuig dat werd ontwikkeld met Frans-Britse investeringen die werden gecontinueerd tot lang nadat het hele project als een regelrechte commerciële ramp kon worden beschouwd. Onze Betuwelijn is ook zo’n voorbeeld. De aanvankelijke kostenraming van 550 miljoen groeide uit tot 4,7 miljard terwijl de geschatte opbrengsten steeds lager werden. Tussen 1993 en 2003 was er een lange periode waarin velen meenden dat stoppen de meest rationele keus was. Zelfs in 2003 was het nog mogelijk de laatste paar miljard te besparen alsmede de jaarlijkse exploitatiekosten van 15 à 25 miljoen, door het domweg bij een zandbak van 160 km te laten. Op geen enkel moment werd echter besloten te stoppen, omdat dit ‘kapitaalvernietiging’ zou betekenen.
Door het sunk-cost-effect besluiten investeerders te snel dat het ‘point of no return’ al gepasseerd is. In de politiek komt daar altijd het probleem bij van de zogenoemde 'mobilisatieparadox': hoe groter de maatschappelijke onrust over een politiek besluit, hoe groter de kans dat politici zich ingraven en hun mening handhaven uit angst voor gezichtsverlies.
Het sunk-cost-effect is bovendien extra sterk bij mensen met een grote verantwoordelijkheid voor de investering. In een onderzoek moesten MBA studenten zich voorstellen dat ze een teleurstellende R&D investering hadden gedaan; deze studenten bleven veel grotere bedragen investeren in het hopeloze project dan studenten die te horen kregen dat hun voorganger de eerdere investering had gedaan. De zegswijze ‘throw good money after bad’ wordt hierdoor treffend geïllustreerd.
Iets vergelijkbaars is gebeurd met de Joint Strike Fighter. Het belangrijkste argument vóór de aanschaf à een slordige 4 miljard was: we hebben al teveel geïnvesteerd om te stoppen. Bij elke investering die we doen worden de ketenen van de verzonken kosten steviger – en worden we nog verder een Griekse tragedie in gesleept: wat je ook kiest, het resultaat is ellendig. Politici zijn niet verheven boven menselijke gebreken en het sunk-cost-effect blijkt niet kleiner te zijn bij mensen met economische kennis. Wil je geen goed geld achter slecht aan gooien, dan geldt toch het oud-Hollandse motto “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald”.
Kan zoiets meespelen?
Als het alleen maar zou gaan om een groot huis: dan kan hij dat ook voor 8 ton in de stad kopen. Geen idee over welke stad we het dan hebben, maar er zijn heel wat grotere plaatsen te vinden waar je voor 8 ton een vrijstaand, groot huis kunt vinden. Misschien met wat minder grond maar een tuin is genoeg.
Maar veel mensen hechten heel erg aan de producten van hun inspanningen. Een soort emotionele binding via iets materieels. Zoals het kopje van oma altijd moet blijven ook al is het oerlelijk. De gelijmde stoel mag niet weg, want die is met moeite gerepareerd. Het wegdoen is het weggooien van de inspanning.
Er zit bij hem vermoedelijk ook een emotie onder, namelijk dat hij het huis beschouwd als iets dat door zijn inspanningen aangeschaft en verbeterd is. Daarmee is het een stuk verlengstuk geworden.
Als jij dan vertelt dat je weg wil, dan kan hij het gevoel hebben dat je zijn inspanningen niet waardeert.
Wat hier ook mee te maken kan hebben is de verloren-kosten-denkfout:
Waarom we goed geld achter slecht geld aan gooien
Roos Vonk*
Je kent het vast: je staat in de rij bij de kassa en het schiet maar niet op. De andere rij gaat veel sneller. Als je daar was gaan staan, was je allang klaar geweest. Stap je over naar die rij? Meestal niet. Je moet dan weer opnieuw beginnen, en je hebt al die tijd voor niets in de ‘verkeerde’ rij gestaan. In economische termen heb je geïnvesteerd in die rij, en je wilt niet dat dat voor niets was: het sunk-cost- (verzonken kosten-) effect.
Ander voorbeeld: je hebt kaartjes gekocht voor een film waar je bij nader inzien niet zo’n zin in hebt. Dan ben je geneigd om toch te gaan. Anders is het ‘zonde van de kaartjes’. Niet rationeel, want je kiest de slechtste van twee opties: 1) spijt dat je je geld hebt uitgegeven én een vervelende avond bij een film waar je geen zin in had, of 2) spijt dat je je geld hebt uitgegeven en een leuke avond.
Hebben mensen eenmaal tijd, geld of moeite geïnvesteerd, dan houden ze vaak te lang vast aan hun project. ‘Het gaat vast gauw bijtrekken’, zeggen ze tegen zichzelf – want hun weerstand om verlies te incasseren maakt mensen over-optimistisch. Of het nu een moeizame relatie is, een ellendige film of een huis dat een bouwval blijkt te zijn, ze stellen zichzelf gerust dat de investering zich gaat terugverdienen. Ze gaan juist dóór met investeren om dat te bevorderen.
Een ander woord voor het effect is de Concorde-valkuil, naar het vliegtuig dat werd ontwikkeld met Frans-Britse investeringen die werden gecontinueerd tot lang nadat het hele project als een regelrechte commerciële ramp kon worden beschouwd. Onze Betuwelijn is ook zo’n voorbeeld. De aanvankelijke kostenraming van 550 miljoen groeide uit tot 4,7 miljard terwijl de geschatte opbrengsten steeds lager werden. Tussen 1993 en 2003 was er een lange periode waarin velen meenden dat stoppen de meest rationele keus was. Zelfs in 2003 was het nog mogelijk de laatste paar miljard te besparen alsmede de jaarlijkse exploitatiekosten van 15 à 25 miljoen, door het domweg bij een zandbak van 160 km te laten. Op geen enkel moment werd echter besloten te stoppen, omdat dit ‘kapitaalvernietiging’ zou betekenen.
Door het sunk-cost-effect besluiten investeerders te snel dat het ‘point of no return’ al gepasseerd is. In de politiek komt daar altijd het probleem bij van de zogenoemde 'mobilisatieparadox': hoe groter de maatschappelijke onrust over een politiek besluit, hoe groter de kans dat politici zich ingraven en hun mening handhaven uit angst voor gezichtsverlies.
Het sunk-cost-effect is bovendien extra sterk bij mensen met een grote verantwoordelijkheid voor de investering. In een onderzoek moesten MBA studenten zich voorstellen dat ze een teleurstellende R&D investering hadden gedaan; deze studenten bleven veel grotere bedragen investeren in het hopeloze project dan studenten die te horen kregen dat hun voorganger de eerdere investering had gedaan. De zegswijze ‘throw good money after bad’ wordt hierdoor treffend geïllustreerd.
Iets vergelijkbaars is gebeurd met de Joint Strike Fighter. Het belangrijkste argument vóór de aanschaf à een slordige 4 miljard was: we hebben al teveel geïnvesteerd om te stoppen. Bij elke investering die we doen worden de ketenen van de verzonken kosten steviger – en worden we nog verder een Griekse tragedie in gesleept: wat je ook kiest, het resultaat is ellendig. Politici zijn niet verheven boven menselijke gebreken en het sunk-cost-effect blijkt niet kleiner te zijn bij mensen met economische kennis. Wil je geen goed geld achter slecht aan gooien, dan geldt toch het oud-Hollandse motto “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald”.
Kan zoiets meespelen?
maandag 25 september 2017 22:38
TO voor wat het waard is: ik begrijp je!
Ik ben ook een stadsmens en ik ga echt dood in een dorp. Hoe mooi en groot de huizen en tuinen ook zijn. Ik wil leven en reuring en drukte om me heen. Ik wil in tien tellen in het centrum zitten. Ik hou van de chaos van de stad. Dat er altijd overal wel wat is. Je any time een terrasje kunt pakken. Even de stad in kan gaan. Je kinderen mee kunt nemen op kruip afstand van een handvol toffe musea. Dat hun scholen op loopafstand zijn. Dat hun muzieklessen op 5 minuten lopen zijn. Ze overal zelf naartoe kunnen. Ik vind het heerlijk. Ik geniet hier iedere dag van.
Nee we hebben geen grote tuin. Maar we wonen wel in de stad, en ik ben zo blij als een kind in een snoepwinkel, serieus.
Ik heb vrienden in kasten van huizen in dorpen. Betalen voor een drie keer zo grote bak net zo veel als wij, maar krijgen daar land en een oprijlaan en een inpandige garage etc etc voor terug. Echt te gek hoor, het huis zou ik zo willen hebben. Maar dan wel IN de stad
Ik ben ook een stadsmens en ik ga echt dood in een dorp. Hoe mooi en groot de huizen en tuinen ook zijn. Ik wil leven en reuring en drukte om me heen. Ik wil in tien tellen in het centrum zitten. Ik hou van de chaos van de stad. Dat er altijd overal wel wat is. Je any time een terrasje kunt pakken. Even de stad in kan gaan. Je kinderen mee kunt nemen op kruip afstand van een handvol toffe musea. Dat hun scholen op loopafstand zijn. Dat hun muzieklessen op 5 minuten lopen zijn. Ze overal zelf naartoe kunnen. Ik vind het heerlijk. Ik geniet hier iedere dag van.
Nee we hebben geen grote tuin. Maar we wonen wel in de stad, en ik ben zo blij als een kind in een snoepwinkel, serieus.
Ik heb vrienden in kasten van huizen in dorpen. Betalen voor een drie keer zo grote bak net zo veel als wij, maar krijgen daar land en een oprijlaan en een inpandige garage etc etc voor terug. Echt te gek hoor, het huis zou ik zo willen hebben. Maar dan wel IN de stad
maandag 25 september 2017 22:49
Dat is precies hoe ik me voel. Ik ben best wel jaloers op je!Yggdrasil- schreef: ↑25-09-2017 22:38TO voor wat het waard is: ik begrijp je!
Ik ben ook een stadsmens en ik ga echt dood in een dorp. Hoe mooi en groot de huizen en tuinen ook zijn. Ik wil leven en reuring en drukte om me heen. Ik wil in tien tellen in het centrum zitten. Ik hou van de chaos van de stad. Dat er altijd overal wel wat is. Je any time een terrasje kunt pakken. Even de stad in kan gaan. Je kinderen mee kunt nemen op kruip afstand van een handvol toffe musea. Dat hun scholen op loopafstand zijn. Dat hun muzieklessen op 5 minuten lopen zijn. Ze overal zelf naartoe kunnen. Ik vind het heerlijk. Ik geniet hier iedere dag van.
Nee we hebben geen grote tuin. Maar we wonen wel in de stad, en ik ben zo blij als een kind in een snoepwinkel, serieus.
Ik heb vrienden in kasten van huizen in dorpen. Betalen voor een drie keer zo grote bak net zo veel als wij, maar krijgen daar land en een oprijlaan en een inpandige garage etc etc voor terug. Echt te gek hoor, het huis zou ik zo willen hebben. Maar dan wel IN de stad
maandag 25 september 2017 22:54
Dan is dat ook het beste punt om het gesprek te beginnen. Over wat het huis allemaal voor hem betekent.francesbean1977 schreef: ↑25-09-2017 22:46Heel herkenbaar, Roodhaarr. Zoiets is het bij hem inderdaad.
Het gesprek kan heel gemakkelijk verharden: jij zegt dat je weg wil en hij hoort 'ze waardeert mijn inspanningen niet'. Hij zegt dat niet, nee, hij reageert met rationele argumenten waarom het een prima huis is. Waardoor jij je weer niet gehoord voelt in je gevoel. En jij reageert dan met rationele argumenten over fietsafstanden en veilige routes.
Op deze manier voer je een rationeel gesprek, terwijl het echte probleem bij jullie allebei in de emotie zit.
Het gesprek moet dus gaan over de emotie.
maandag 25 september 2017 22:59
Dat ligt niet aan de asielzoekers die voorrang krijgen, dat ligt aan opeenvolgende regeringen die onder druk van rechtse partijen veel te weinig geïnvesteerd hebben in betaalbare woningbouw; woningcorporaties privatiseerden waardoor die winst moeten maken; en beknibbelden op huurtoeslag maar ondertussen een hypotheekrente-aftrek invoerden waarmee niet alleen 'de gewone mens die een huis koopt en het misschien nog wel verdient' maar vooral de rijkste huizenbezitters bakkenvol gratis geld krijgen toegeworpen.
Volslagen off topic dus ik zal er verder ook over ophouden, maar ik kon dit toch echt even niet onbeantwoord laten.
Sometimes, I hear my voice, and it's been here, silent all these years (Tori Amos)
maandag 25 september 2017 23:04
Thanks! Hier heb ik zeker wat aan.Roodhaarr schreef: ↑25-09-2017 22:54Dan is dat ook het beste punt om het gesprek te beginnen. Over wat het huis allemaal voor hem betekent.
Het gesprek kan heel gemakkelijk verharden: jij zegt dat je weg wil en hij hoort 'ze waardeert mijn inspanningen niet'. Hij zegt dat niet, nee, hij reageert met rationele argumenten waarom het een prima huis is. Waardoor jij je weer niet gehoord voelt in je gevoel. En jij reageert dan met rationele argumenten over fietsafstanden en veilige routes.
Op deze manier voer je een rationeel gesprek, terwijl het echte probleem bij jullie allebei in de emotie zit.
Het gesprek moet dus gaan over de emotie.
maandag 25 september 2017 23:33
Ik ben opgegroeid in de stad en in de pubertijd verhuisd naar het platteland, vreselijk. Ik voelde mij weggetrokken uit het bruisende leventje, tuurlijk kon ik er op de fiets naar toe en natuurlijk brachten mijn ouders mij met de auto maar dat veranderd niets aan het feit dat je niet wilt wonen 7 km van het bruisend hart. Je wilt je voordeur uitstappen en er gelijk middenin staan. Dat heeft niks te maken met verwend zijn of aanstellerij gedrag,het is gewoon wat bij je past.
Nu woon ik in een dorp met wat voorzieningen maar nog mis ik het bruisend gevoel.
Ik denk dat je toch duidelijk met maken aan je man dat het niets te maken heeft met ondankbaar zijn en dat een duur huis er niet voor zorgt dat je de stad mist en dat je binnen het jaar toch echt wilt gaan verhuizen zodat hij aan het idee kan gaan wennen.
Nu woon ik in een dorp met wat voorzieningen maar nog mis ik het bruisend gevoel.
Ik denk dat je toch duidelijk met maken aan je man dat het niets te maken heeft met ondankbaar zijn en dat een duur huis er niet voor zorgt dat je de stad mist en dat je binnen het jaar toch echt wilt gaan verhuizen zodat hij aan het idee kan gaan wennen.
dinsdag 26 september 2017 18:27
Probeer naast een betere communicatie met je man ook te investeren in contacten met mensen die wat dichterbij wonen, danwel er geen problemen mee hebben wat vaker bij jou/jullie langs te gaan.
Probeer dus meer te genieten in en om je huis. Organiseer regelmatig wat leuks voor vrienden en/of familie.
Wat is er allemaal wél te doen bij jou in de buurt? Richt je daar eens op.
Een sportclub waar je naast aan jezelf, ook aan nieuwe contacten met buurtbewoners kunt werken bijvoorbeeld.
Wie zijn de mensen uit je straat? Nodig ook heb eens uit voor een drankje. Wie weet wordt het onverwacht gezellig èn is het voor herhaling vatbaar.
Probeer dus meer te genieten in en om je huis. Organiseer regelmatig wat leuks voor vrienden en/of familie.
Wat is er allemaal wél te doen bij jou in de buurt? Richt je daar eens op.
Een sportclub waar je naast aan jezelf, ook aan nieuwe contacten met buurtbewoners kunt werken bijvoorbeeld.
Wie zijn de mensen uit je straat? Nodig ook heb eens uit voor een drankje. Wie weet wordt het onverwacht gezellig èn is het voor herhaling vatbaar.
