Relaties
alle pijlers
Relatie met een Asperger
dinsdag 23 mei 2017 21:33
Hoi,
Na lang dubben wil ik toch graag in contact komen met mensen die net als ik een relatie hebben met een partner met Asperger. Ik weet dat er op dit forum al een aantal keer een topic over geopend is, dus mocht iemand een actief topic weten dan hoor ik dat graag.
Mijn verhaal in een notendop: al 12 jaar samen met mijn vriend, die sinds 5 jaar weet dat hij asperger heeft (en ik dus ook). We kwamen er achter na de geboorte van ons eerste kindje. Sinds een jaar heeft hij therapie om beter om te leren gaan met de wereld. Hij is hiermee gestart vlak voor de geboorte van ons tweede kindje, een gebeurtenis waarvan we nu wel aan zagen komen dat dit extra heftig voor hem zou zijn.
Nu komt mijn worsteling: het lijkt wel alsof de therapie averechts werkt. Alsof hij steeds meer in zijn in diagnose gaat 'hangen'. Ik kan me voorstellen dat dit een fase is, omdat hij van alles te weten komt over hoe 'onze' en hoe 'zijn' wereld werkt. Maar het frustreert me mateloos. Ik herken mijn vriend op veel vlakken nauwelijks terug en voel me vaak belemmerd. We hebben de laatste maanden meer ruzie dan niet.
Zijn er mensen hier die ook door deze fase heen zijn gegaan? Hoe hebben jullie het gered?
Na lang dubben wil ik toch graag in contact komen met mensen die net als ik een relatie hebben met een partner met Asperger. Ik weet dat er op dit forum al een aantal keer een topic over geopend is, dus mocht iemand een actief topic weten dan hoor ik dat graag.
Mijn verhaal in een notendop: al 12 jaar samen met mijn vriend, die sinds 5 jaar weet dat hij asperger heeft (en ik dus ook). We kwamen er achter na de geboorte van ons eerste kindje. Sinds een jaar heeft hij therapie om beter om te leren gaan met de wereld. Hij is hiermee gestart vlak voor de geboorte van ons tweede kindje, een gebeurtenis waarvan we nu wel aan zagen komen dat dit extra heftig voor hem zou zijn.
Nu komt mijn worsteling: het lijkt wel alsof de therapie averechts werkt. Alsof hij steeds meer in zijn in diagnose gaat 'hangen'. Ik kan me voorstellen dat dit een fase is, omdat hij van alles te weten komt over hoe 'onze' en hoe 'zijn' wereld werkt. Maar het frustreert me mateloos. Ik herken mijn vriend op veel vlakken nauwelijks terug en voel me vaak belemmerd. We hebben de laatste maanden meer ruzie dan niet.
Zijn er mensen hier die ook door deze fase heen zijn gegaan? Hoe hebben jullie het gered?
dinsdag 23 mei 2017 21:42
Hoi, wat een pittige tijd voor jullie! En gefeliciteerd met jullie tweede kindje. Zie het 'hangen' als een fase in het bewustwordingsproces.. waarschijnlijk wordt het straks weer een stuk normaler allemaal. Zoek maar eens na hoe het werkt met leren van nieuwe dingen. Heel gebruikelijk om dan eerst even de ene kant op door te slaan, daarna de andere.. en dan weer terug naar de gulden middenweg! Vertrouwen.. en ruzie maak je over het algemeen ook vooral als je je daarvoor veilig genoeg voelt! Zet m op!
Het leven is te kort om er niet van te genieten.
dinsdag 23 mei 2017 21:44
Ja, heb ik ook gelezen. Maar de 'ellende' is begonnen toen de therapie begon, ongeveer een jaar geleden.MoirenPhae schreef: ↑23-05-2017 21:41Hij weet het al vijf jaar. Een schop onder zijn kont is best gepast. Hij heeft een gezin, dus kan het zich niet veroorloven m in zijn eigen drama te blijven hangen.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
dinsdag 23 mei 2017 21:46
Dat is geen excuus om het zo te laten.
Hij kan dit bespreken bij zijn therapeut en er wat aan doen ipv zijn gezin te belasten.
En hij hoeft echt niet perfect te zijn, maar kan zichzelf wel even bij de kladden pakken. Vind ik
dinsdag 23 mei 2017 21:51
Mijn ex heeft zijn diagnose korter en sindsdien therapie. Ook bij hem zie je dat hij erg in zijn diagnose hangt. Te pas en te onpas wordt het aangehaald en in (in mijn ogen, maar ik ben allang niet objectief meer) uitgebuit. Tijdens ons huwelijk was hij erg van 'iedereen is gek en ik ben de enige die normaal doet', en nu 'zie je wel, ik ben uniek en bijzonder maar iedereen moet rekening met me houden'.
Houd er maar rekening mee dat je voor de rest van jullie leven de kar moet trekken en in alles rekening moet houden met zijn beperking. Wellicht is het minder zwaar als je dat op voorhand weet.
Houd er maar rekening mee dat je voor de rest van jullie leven de kar moet trekken en in alles rekening moet houden met zijn beperking. Wellicht is het minder zwaar als je dat op voorhand weet.
dinsdag 23 mei 2017 21:54
Helemaal met je eens dat hij zijn gezin niet ermee moet belasten.MoirenPhae schreef: ↑23-05-2017 21:46Dat is geen excuus om het zo te laten.
Hij kan dit bespreken bij zijn therapeut en er wat aan doen ipv zijn gezin te belasten.
En hij hoeft echt niet perfect te zijn, maar kan zichzelf wel even bij de kladden pakken. Vind ik
Merk dat ik teveel vanuit eigen ervaring ga redeneren, dus houd het voorlopig even voor gezien.
We weten helemaal niet of hij zijn gezin belast. We weten de rolverdeling in het gezin niet. Misschien werkt hij wel 80 uur. En 2 kids is voor hem misschien even meer wennen dan voor haar. Allemaal aannames, ik weet het, maar zonder info kunnen we er niets zinnigs over zeggen.
Het kan alleen nooit zo zijn dat hij 'vroeger' geen Asperger had en dat het met de geboorte van de kinderen er ineens wel was. In de basis is hij nog steeds dezelfde man die TO ooit heeft leren kennen.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
dinsdag 23 mei 2017 21:56
Bedankt voor jullie reacties!
@hightower: ja hij is echt gediagnosticeerd. En hij is vooral ook degene die nu alles onder het kopje Asperger hangt. Dat kan niet want... Dit wil ik niet want... En dat is dus met name het afgelopen jaar heel erg geworden.
@Moiren: ja gelijk heb je, schop onder zijn kont zou af en toe op zn plaats zijn. Maar ik heb gewoon niet altijd de energie om de confrontatie aan te gaan met alle drama er omheen. Toch bedankt dat je me even herinnert
@dr0pje: bedankt voor je steun, doet me goed. De 'hetiseenfase' mantra even afstoffen
@hightower: ja hij is echt gediagnosticeerd. En hij is vooral ook degene die nu alles onder het kopje Asperger hangt. Dat kan niet want... Dit wil ik niet want... En dat is dus met name het afgelopen jaar heel erg geworden.
@Moiren: ja gelijk heb je, schop onder zijn kont zou af en toe op zn plaats zijn. Maar ik heb gewoon niet altijd de energie om de confrontatie aan te gaan met alle drama er omheen. Toch bedankt dat je me even herinnert
@dr0pje: bedankt voor je steun, doet me goed. De 'hetiseenfase' mantra even afstoffen
dinsdag 23 mei 2017 22:02
Als hij al die jaren gewoon lekker zijn ding heeft kunnen doen, is hij wrs nooit tegen zijn eigen grenzen aan gelopen.
Als iets je met deze grenzen confronteert is het wel een kind. Vaak zijn dit soort life events de triggers.
Hij belast wel het gezin, namelijk TO.
dinsdag 23 mei 2017 22:06
Hier asperger en ervaringsdeskundige.
Ik heb zelf asperger, en dit 'verergeren' is onderdeel van het proces. Sommigen blijven er in hangen en zullen het nooit echt accepteren. Anderen zullen het wel accepteren en kunnen verder kijken dan hun diagnose, zien dat ze meer zijn dan dat.
Heb jij ook therapie? Of gesprekken voor 'partners van'? Want dat kan heel helpend zijn. Al is het maar dat jij een (paar) keer mee gaat naar zijn therapie, dat jullie samen kunnen aankaarten waar jullie mee zitten. Of dat jij kan aangeven wat jij thuis ziet gebeuren. Dat kan waardevolle informatie zijn voor een therapeut.
Onderdeel van dergelijke therapie is vaak ook psycho-educatie, en daar hoort vaak bij 'welke kenmerken heb ik'. Verder zit er ook vaak een 'ik mag zijn zoals ik ben, ik hoef me niet anders/beter voor te doen'-stuk bij.
Ik heb zelf asperger, en dit 'verergeren' is onderdeel van het proces. Sommigen blijven er in hangen en zullen het nooit echt accepteren. Anderen zullen het wel accepteren en kunnen verder kijken dan hun diagnose, zien dat ze meer zijn dan dat.
Heb jij ook therapie? Of gesprekken voor 'partners van'? Want dat kan heel helpend zijn. Al is het maar dat jij een (paar) keer mee gaat naar zijn therapie, dat jullie samen kunnen aankaarten waar jullie mee zitten. Of dat jij kan aangeven wat jij thuis ziet gebeuren. Dat kan waardevolle informatie zijn voor een therapeut.
Onderdeel van dergelijke therapie is vaak ook psycho-educatie, en daar hoort vaak bij 'welke kenmerken heb ik'. Verder zit er ook vaak een 'ik mag zijn zoals ik ben, ik hoef me niet anders/beter voor te doen'-stuk bij.
dinsdag 23 mei 2017 22:28
Mwah, ligt een beetje aan wie het zegt en in welke context.
dinsdag 23 mei 2017 22:32
Hoe noem jij iemand die kanker heeft?
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
dinsdag 23 mei 2017 22:32
Helemaal eens met Moiren. Kinderen veranderen je leven zodanig dat alles onder druk komt te staan, en zeker bij iemand met ASS.MoirenPhae schreef: ↑23-05-2017 22:02Als hij al die jaren gewoon lekker zijn ding heeft kunnen doen, is hij wrs nooit tegen zijn eigen grenzen aan gelopen.
Als iets je met deze grenzen confronteert is het wel een kind. Vaak zijn dit soort life events de triggers.
Hij belast wel het gezin, namelijk TO.
dinsdag 23 mei 2017 22:33
Kankerlijer. Maar ligt ook aan wie.
Ik duid mezelf ook wel eens aan als een bipolair en anderen ook. Als het gewoon vriendelijk bedoeld is kan ik er niet wakker om liggen.
dinsdag 23 mei 2017 22:36
Tsja...
Denk aan de egels en eekhoorns in de herfst en winter.
dinsdag 23 mei 2017 22:37
Heerlijk om niet alleen maar in grafstemming zwaar op de hand te zijn.
dinsdag 23 mei 2017 22:38
@Moiren spot on.
@blueeyes we gaan over een paar weken ook samen in gesprek bij een andere (gerelateerde) therapeut. Kijk ik erg naar uit, nu praat hij Russisch en ik Chinees lijkt wel.
@sweetfirefly eens, maar dat is iets wat hij meer moet gaan lijken te beseffen dan ik. In de titel idd misplaatst.
@blueeyes we gaan over een paar weken ook samen in gesprek bij een andere (gerelateerde) therapeut. Kijk ik erg naar uit, nu praat hij Russisch en ik Chinees lijkt wel.
@sweetfirefly eens, maar dat is iets wat hij meer moet gaan lijken te beseffen dan ik. In de titel idd misplaatst.
dinsdag 23 mei 2017 22:49
Daarom denk ik dat je The Big Bang Theory heel leuk zult vinden!Oriana83 schreef: ↑23-05-2017 22:38@Moiren spot on.
@blueeyes we gaan over een paar weken ook samen in gesprek bij een andere (gerelateerde) therapeut. Kijk ik erg naar uit, nu praat hij Russisch en ik Chinees lijkt wel.
@sweetfirefly eens, maar dat is iets wat hij meer moet gaan lijken te beseffen dan ik. In de titel idd misplaatst.
Overigens: ik ben zelf niet zo gevoelig als het om mijn stoornis gaat. Hebben, zijn, maakt me niet uit. Als ze roepen 'waar is die autist' oid, roep ik rustig terug 'ja hier!'. Maar ik kan er open over praten en niet alles is de schuld van mijn stoornis. Soms hoort iets ook gewoon bij mij, of moet/kan ik iets leren. Ik ben mens. En mijn autisme hoort bij mij, net als m'n blauwe ogen
dinsdag 23 mei 2017 23:03
Er schiet me net iets te binnen, misschien dat het voor jou dan iets duidelijker is hoe het nu voor hem is. Ik praat het niet goed, maar het verklaart misschien wel iets.
Stel, jij gaat iedere week met iemand praten die in een knalroze huis woont. Categorie aagje uit pluk gemengd met Barbie (die pop). Langzaamaan zullen jou dan buiten dat huis ook roze dingen op gaan vallen. De roze verpakkingen in de winkels vallen meer op, de roze boeken in de bibliotheek, de roze icoontjes hier op viva alles lijkt opeens roze, of rozer dan het eerst was.
Dat heeft hij nu met z'n asperger. De focus ligt erop, waardoor het voor hem opeens voelt/lijkt alsof alles daardoor komt en het dus een excuus voor alles is.
Is niet goed, maar wel te begrijpen. En ik hoop dat het gaat slijten. Want het leven is voor hem en voor jou een stuk fijner als niet de oorzaak van en het alles op alles 'Asperger' is.
Stel, jij gaat iedere week met iemand praten die in een knalroze huis woont. Categorie aagje uit pluk gemengd met Barbie (die pop). Langzaamaan zullen jou dan buiten dat huis ook roze dingen op gaan vallen. De roze verpakkingen in de winkels vallen meer op, de roze boeken in de bibliotheek, de roze icoontjes hier op viva
alles lijkt opeens roze, of rozer dan het eerst was. Dat heeft hij nu met z'n asperger. De focus ligt erop, waardoor het voor hem opeens voelt/lijkt alsof alles daardoor komt en het dus een excuus voor alles is.
Is niet goed, maar wel te begrijpen. En ik hoop dat het gaat slijten. Want het leven is voor hem en voor jou een stuk fijner als niet de oorzaak van en het alles op alles 'Asperger' is.
