Relaties
alle pijlers
Relatie met (bipolaire) partner is over na 3 jaar.
dinsdag 17 juli 2018 22:44
Ongeveer 2.5 jaar geleden heb ik hier een topic geplaatst over mijn relatie:
relaties/partner-heeft-bipolaire-stoorn ... ges/299961
Ergens is het wel fascinerend om te zien hoe sommige reacties van forumers uitgekomen is. Waar ze voor gewaarschuwd hebben.
Wat ik nu allemaal schrijf is hoe ik me nu voel. Gewoon eerlijk geschreven... Het kan best lang zijn.
3 jaar... 3 jaar waar al bij al alles goed ging allemaal in de vuilbak omdat mijn partner in een depressief moment besloot om een datingapp te installeren en met een match af te spreken gewoon om seks te hebben terwijl ze in het buitenland voor stage zat.
Tot december vorig jaar was er niets aan de hand. Er waren soms wel eens moeilijke momenten, maar dat komt denk ik in iedere relatie wel eens voor. Het is niet altijd rozegeur en maneschijn. We woonden nog niet echt tesamen, met dat ze terug aan het studeren was. Enkele dagen per week was ze bij mij, de rest van de dagen bij haar ouders.
De intimiteit was niet meer zoals in de beginmaanden, maar ik was gelukkig. We maakten toekomstplannen, keken ernaar uit om deze zomer officieel samen te wonen. Zij had een doel om werk te zoeken. Financieel zou het gemakkelijker zijn omdat met haar studies het grootste deel van de kosten op mij viel. Ik had een hele goeie band met haar familie, zag hen meer dan mijn eigen familie.
De eerste grote barst kwam er in december. Haar laatste blokperiode. Drama tot en met omdat haar ouders op reis waren. Paniek omdat ze alleen was, haar in de steek gelaten voelde, stress voor de examens. En ondanks mijn drukke werk probeerde ik er zoveel mogelijk te zijn. Dan examens, volledige aandacht daarop, volledig te begrijpen natuurlijk. Maar 0 aandacht aan mij/ons, geen intimiteit. Wat ik ook probeerde. Eigenlijk al voor de 5 de examenperiode. Maar ik zag haar graag. Steunde haar 100%, zette mezelf aan de kant om haar doel te bereiken, een diploma...
Dan was er 1 week vrijaf en daarna vertrok ze voor 4 maanden naar het buitenland.
Na een maand wilde ik naar haar gaan, maar zij wou liever naar huis komen om ook haar familie te zien. Ik verstond dat, zette mijn eigen verlangens aan de kant en samen hebben we het enkele dagen leuk gehad hier.
De eerste weken kreeg ik nog berichten dat ze me miste, dat ze blij zou zijn om terug thuis te zijn. Geleidelijk aan werd dit nog enkel 'goeiemorgen, hoe was je dag, slaapwel'.
Toen ik enkele weken erna een nieuwe datum vastgelegd had om te gaan naar haar stuurde ze een bericht dat het beter was dat ik niet zou komen. Dat ze me iets wilde vertellen. Met dat ik aandrong heeft ze dan gebeld om te zeggen dat ze me bedrogen had...
Mijn wereld stortte in. Ik zat hier te werken, was toekomstplannen aan het maken, zat haar te missen en al mijn dromen werden aan dingelen geslagen omdat zij op dat moment naar haar mening depressief was en dan maar de spanning en seks opzocht. Ik miste ook seks, maar geen haar aan mijn hoofd die eraan dacht om iemand anders te zoeken.
We hebben dan nog verschillende keren lang gebeld, gepraat. Ze is dan nog in haar vrije dagen naar mij gekomen. Ik probeerde het een plaats te geven. En ik zou het haar zelfs vergeven hebben, met dat dit de eerste en enige keer was dat ze dit gedaan had. Dat ze wou vechten voor me. Dat ze van mij houdt, dat ze een toekomst zag met me.
Maar enkele weken erna kwam de druppel. Het kwam erop neer dat ze dit volgens haar nodig heeft die spanning. Dat ze een open relatie wilt. Voor mij is dit een brug te ver. Ik zie dat niet zitten om mijn vriendin haar 's avonds te zien opmaken om een date te hebben, of om 's avonds bv op de kinderen te passen omdat zij een avontuur wil hebben.
En dan heb ik gezegd dat we maar beter uit elkaar gaan. Dat ik daarin niet geloof.
Ondertussen zijn we 2 maanden uit elkaar. Ze is ondertussen in het land, maar ik heb haar nog maar 1 keer gezien. Ik had al haar gerief verzameld en bij haar thuis gezet en afscheid genomen van heel haar familie. Ik kon iedereen recht in de ogen kijken. Iedereen wist hoeveel ik van haar hield. Wat een steun, stabiliteit ik was voor haar. Dat ze zonder mij nooit zou staan waar ze nu staat. Iedereen liet een traan voor me. Zelfs haar vader die nooit gevoelens toont. Het deed me veel.
Voor haar start de vrijheid terug, gaat met een vriendin op reis, en iets drinken met andere. Maar voor mij voor de moment is alles leeg. Ik heb alles gegeven wat ik in me had. Ben haar kwijt, haar familie, mijn dromen. Mijn vrienden hebben allemaal al jaren een vaste partner en zijn volop in de kindfase. En ik moet weer van 0 beginnen.
Zie ik koppels langs het strand wandelen, vraag ik me af, zijn zij trouw, wie gaat er vreemd. Wie heeft een open relatie? Zal ik nog van iemand zo kunnen houden als van haar. Of zal ik achterdochtig zijn... Heb ik wel de juiste keuze gemaakt, en ben ik niet te ouderwets? Bestaat monogaam zijn in een relatie nog?
Ik heb diep gezeten, maar geleidelijk aan begin ik het een plaats te kunnen geven. Probeer ik aan mezelf te werken, want alleen in een hoekje zitten lost niets op. Maar toch mis ik haar nog iedere dag.
relaties/partner-heeft-bipolaire-stoorn ... ges/299961
Ergens is het wel fascinerend om te zien hoe sommige reacties van forumers uitgekomen is. Waar ze voor gewaarschuwd hebben.
Wat ik nu allemaal schrijf is hoe ik me nu voel. Gewoon eerlijk geschreven... Het kan best lang zijn.
3 jaar... 3 jaar waar al bij al alles goed ging allemaal in de vuilbak omdat mijn partner in een depressief moment besloot om een datingapp te installeren en met een match af te spreken gewoon om seks te hebben terwijl ze in het buitenland voor stage zat.
Tot december vorig jaar was er niets aan de hand. Er waren soms wel eens moeilijke momenten, maar dat komt denk ik in iedere relatie wel eens voor. Het is niet altijd rozegeur en maneschijn. We woonden nog niet echt tesamen, met dat ze terug aan het studeren was. Enkele dagen per week was ze bij mij, de rest van de dagen bij haar ouders.
De intimiteit was niet meer zoals in de beginmaanden, maar ik was gelukkig. We maakten toekomstplannen, keken ernaar uit om deze zomer officieel samen te wonen. Zij had een doel om werk te zoeken. Financieel zou het gemakkelijker zijn omdat met haar studies het grootste deel van de kosten op mij viel. Ik had een hele goeie band met haar familie, zag hen meer dan mijn eigen familie.
De eerste grote barst kwam er in december. Haar laatste blokperiode. Drama tot en met omdat haar ouders op reis waren. Paniek omdat ze alleen was, haar in de steek gelaten voelde, stress voor de examens. En ondanks mijn drukke werk probeerde ik er zoveel mogelijk te zijn. Dan examens, volledige aandacht daarop, volledig te begrijpen natuurlijk. Maar 0 aandacht aan mij/ons, geen intimiteit. Wat ik ook probeerde. Eigenlijk al voor de 5 de examenperiode. Maar ik zag haar graag. Steunde haar 100%, zette mezelf aan de kant om haar doel te bereiken, een diploma...
Dan was er 1 week vrijaf en daarna vertrok ze voor 4 maanden naar het buitenland.
Na een maand wilde ik naar haar gaan, maar zij wou liever naar huis komen om ook haar familie te zien. Ik verstond dat, zette mijn eigen verlangens aan de kant en samen hebben we het enkele dagen leuk gehad hier.
De eerste weken kreeg ik nog berichten dat ze me miste, dat ze blij zou zijn om terug thuis te zijn. Geleidelijk aan werd dit nog enkel 'goeiemorgen, hoe was je dag, slaapwel'.
Toen ik enkele weken erna een nieuwe datum vastgelegd had om te gaan naar haar stuurde ze een bericht dat het beter was dat ik niet zou komen. Dat ze me iets wilde vertellen. Met dat ik aandrong heeft ze dan gebeld om te zeggen dat ze me bedrogen had...
Mijn wereld stortte in. Ik zat hier te werken, was toekomstplannen aan het maken, zat haar te missen en al mijn dromen werden aan dingelen geslagen omdat zij op dat moment naar haar mening depressief was en dan maar de spanning en seks opzocht. Ik miste ook seks, maar geen haar aan mijn hoofd die eraan dacht om iemand anders te zoeken.
We hebben dan nog verschillende keren lang gebeld, gepraat. Ze is dan nog in haar vrije dagen naar mij gekomen. Ik probeerde het een plaats te geven. En ik zou het haar zelfs vergeven hebben, met dat dit de eerste en enige keer was dat ze dit gedaan had. Dat ze wou vechten voor me. Dat ze van mij houdt, dat ze een toekomst zag met me.
Maar enkele weken erna kwam de druppel. Het kwam erop neer dat ze dit volgens haar nodig heeft die spanning. Dat ze een open relatie wilt. Voor mij is dit een brug te ver. Ik zie dat niet zitten om mijn vriendin haar 's avonds te zien opmaken om een date te hebben, of om 's avonds bv op de kinderen te passen omdat zij een avontuur wil hebben.
En dan heb ik gezegd dat we maar beter uit elkaar gaan. Dat ik daarin niet geloof.
Ondertussen zijn we 2 maanden uit elkaar. Ze is ondertussen in het land, maar ik heb haar nog maar 1 keer gezien. Ik had al haar gerief verzameld en bij haar thuis gezet en afscheid genomen van heel haar familie. Ik kon iedereen recht in de ogen kijken. Iedereen wist hoeveel ik van haar hield. Wat een steun, stabiliteit ik was voor haar. Dat ze zonder mij nooit zou staan waar ze nu staat. Iedereen liet een traan voor me. Zelfs haar vader die nooit gevoelens toont. Het deed me veel.
Voor haar start de vrijheid terug, gaat met een vriendin op reis, en iets drinken met andere. Maar voor mij voor de moment is alles leeg. Ik heb alles gegeven wat ik in me had. Ben haar kwijt, haar familie, mijn dromen. Mijn vrienden hebben allemaal al jaren een vaste partner en zijn volop in de kindfase. En ik moet weer van 0 beginnen.
Zie ik koppels langs het strand wandelen, vraag ik me af, zijn zij trouw, wie gaat er vreemd. Wie heeft een open relatie? Zal ik nog van iemand zo kunnen houden als van haar. Of zal ik achterdochtig zijn... Heb ik wel de juiste keuze gemaakt, en ben ik niet te ouderwets? Bestaat monogaam zijn in een relatie nog?
Ik heb diep gezeten, maar geleidelijk aan begin ik het een plaats te kunnen geven. Probeer ik aan mezelf te werken, want alleen in een hoekje zitten lost niets op. Maar toch mis ik haar nog iedere dag.
