Relaties
alle pijlers
In de knoop
maandag 16 september 2019 14:42
Korte situatieschets: man en vrouw beiden tussen 30-35 jaar, 12 jaar getrouwd, twee kindjes onder de 7 en man heeft al twee jaar een neerslachtige periode wat sinds een jaar echt een zware depressie te noemen is.
Echt, ik ben gesloopt, moe, uitgeput, emotioneel en mijn dagen zijn een rollercoaster.
Onze liefde voor elkaar is houden van maar we halen niet meer het beste in elkaar naar boven, zijn niet meer elkaars belangrijkste persoon lijkt het wel.
Ik probeer mijn man al twee jaar te ondersteunen bij het herstellen van zijn depressie. Wilde hij eind 2018 nog actief herstellen, nu wilt hij dat niet meer. Gesprekken met een psychiater leverde niets op. Mijn man had geen klik met deze persoon. Ook niet met de praktijkondersteuner van de huisarts. Er is nu geen behandeling meer en mijn man probeert zonder begeleiding hierboven op te komen met behulp van wat vrij verkrijgbare pillen bedoelt voor periode met stress.
Ik heb geprobeerd mijn grenzen aan te geven bij mijn man en uitgelegd wat zijn staat van zijn doet met de kinderen en mij, maar er komt niets uit. Hij vindt het naar voor ons maar actie ondernemen Ho maar.
Ik merk dat mijn gedachte steeds vaker gaan naar het hebben van een eigen plek voor mij en de kinderen.
Scheiden dus. Dit geeft onzekere gevoelens.. Angst voor het onbekende of gegronde angst?
Als kind van gescheiden ouders weet ik wat mijn kinderen te wachten zou staan..
Heeft iemand tips en/of ervaring. Zie ik de juiste stappen nog helder?
Echt, ik ben gesloopt, moe, uitgeput, emotioneel en mijn dagen zijn een rollercoaster.
Onze liefde voor elkaar is houden van maar we halen niet meer het beste in elkaar naar boven, zijn niet meer elkaars belangrijkste persoon lijkt het wel.
Ik probeer mijn man al twee jaar te ondersteunen bij het herstellen van zijn depressie. Wilde hij eind 2018 nog actief herstellen, nu wilt hij dat niet meer. Gesprekken met een psychiater leverde niets op. Mijn man had geen klik met deze persoon. Ook niet met de praktijkondersteuner van de huisarts. Er is nu geen behandeling meer en mijn man probeert zonder begeleiding hierboven op te komen met behulp van wat vrij verkrijgbare pillen bedoelt voor periode met stress.
Ik heb geprobeerd mijn grenzen aan te geven bij mijn man en uitgelegd wat zijn staat van zijn doet met de kinderen en mij, maar er komt niets uit. Hij vindt het naar voor ons maar actie ondernemen Ho maar.
Ik merk dat mijn gedachte steeds vaker gaan naar het hebben van een eigen plek voor mij en de kinderen.
Scheiden dus. Dit geeft onzekere gevoelens.. Angst voor het onbekende of gegronde angst?
Als kind van gescheiden ouders weet ik wat mijn kinderen te wachten zou staan..
Heeft iemand tips en/of ervaring. Zie ik de juiste stappen nog helder?
maandag 16 september 2019 14:55
Ik denk dat jij het heel helder ziet. Blijf vooral trouw aan jezelf. Dat hij een depressie heeft is 1 punt, maar er zelf mee gaan rommelen dat is het andere uiterste. Dat is niet fair tegenover jou en jullie kinderen. Ik denk dat je 2 dingen kunt doen, of je geeft hem de kans om weer hulp te zoeken, en helpt hem daarbij. Voorwaarde is wel dat hij het echt zelf moet willen en er voor open staat.
Andere keuze is, toch voor jezelf kiezen. Hoe eng en moeilijk dat ook is. Hier ga jij ook aan onderdoor. Dan zijn er ineens 2 mensen met een depressie, dat moet je niet willen.
Natuurlijk is dat doodeng, dat zal niemand ontkennen. Binnen je huwelijk weet je wel waar je aan toe bent, hoe slecht de verhouding ook is. Maar die zekerheid brengt ook vastgeroestheid met zich mee. En dat is voor jou zo zonde.
Ik wens je veel kracht toe
Andere keuze is, toch voor jezelf kiezen. Hoe eng en moeilijk dat ook is. Hier ga jij ook aan onderdoor. Dan zijn er ineens 2 mensen met een depressie, dat moet je niet willen.
Natuurlijk is dat doodeng, dat zal niemand ontkennen. Binnen je huwelijk weet je wel waar je aan toe bent, hoe slecht de verhouding ook is. Maar die zekerheid brengt ook vastgeroestheid met zich mee. En dat is voor jou zo zonde.
Ik wens je veel kracht toe
'Happiness is only real when shared'.
maandag 16 september 2019 15:15
Je bevind je nu op een dieptepunt en vanuit die positie kan je je goed afzetten, maar je kunt er ook voor kiezen op dat punt te blijven zitten en dan zul je merken dat dat punt ook nog een kelder heeft, dus vraag jezelf dan af wat jou en je kinderen kunnen gebeuren als je voor een scheiding kiest.
Ik heb zelf een depressie achter de rug die een aantal jaren heeft geduurd en het duurde zo lang omdat ik maar bleef zitten. Vanaf het moment dat ik actie begon te ondernemen, knapte ik zienderogen op. Dit kan je je man vertellen en hem voor de keuze stellen, of actie of het verder zelf maar uitzoeken.
Een huwelijk is niet zaligmakend als er maar één partner is die alles draagt en dat merken en voelen je kinderen ook, dus kan je je afvragen wat beter voor ze is, een bevrijde alleenstaande moeder of dit donkere wolkenhuwelijk.
Ik heb zelf een depressie achter de rug die een aantal jaren heeft geduurd en het duurde zo lang omdat ik maar bleef zitten. Vanaf het moment dat ik actie begon te ondernemen, knapte ik zienderogen op. Dit kan je je man vertellen en hem voor de keuze stellen, of actie of het verder zelf maar uitzoeken.
Een huwelijk is niet zaligmakend als er maar één partner is die alles draagt en dat merken en voelen je kinderen ook, dus kan je je afvragen wat beter voor ze is, een bevrijde alleenstaande moeder of dit donkere wolkenhuwelijk.
maandag 16 september 2019 15:21
Wat vind je van een depressieve vader die alleen is met de kinderen op zijn dagen?
Niet dat dat je tegen moet houden maar dan is het helemaal niet 'leuk' voor de kinderen en jij bent er dan niet om voor ze te zorgen.
Ik zou ook liever vertrekken dan blijven in zo'n huwelijk ( en ik ben de partner met depressies, maar eentje die wel aktief is mbt ziekte) maar wat als ze je bij iemand moet laten die niet aktief iets probeert te doen aan de ziekte?
Of is hij nog wel in staat om voor ze te zorgen en aandacht te geven?
Niet dat dat je tegen moet houden maar dan is het helemaal niet 'leuk' voor de kinderen en jij bent er dan niet om voor ze te zorgen.
Ik zou ook liever vertrekken dan blijven in zo'n huwelijk ( en ik ben de partner met depressies, maar eentje die wel aktief is mbt ziekte) maar wat als ze je bij iemand moet laten die niet aktief iets probeert te doen aan de ziekte?
Of is hij nog wel in staat om voor ze te zorgen en aandacht te geven?
maandag 16 september 2019 15:52
Wat een vervelende situatie is dit. Ik zou beginnen met scheiden van tafel & bed, en apart gaan wonen. Je man wil geen hulp, dan krijgt hij deze ook niet van jou. Zijn keuze.
Door bij hem te blijven faciliteer je zijn gedrag. Depressie is een rot ziekte, en een del van zijn gedrag komt door de ziekte. Alleen op een bepaald moment is het genoeg, het moet niet ten kosten gaan van jou en de kinderen.
Stel dat hij wel actief gaat werken aan zijn herstel, in therapie gaat, en hij wordt weer min of meer de oude, dan kunnen jullie altijd beslissen op de relatie weer een kans te geven. Al begrijp ik heel goed, dat dit ook een gepasseerd station is.
Door bij hem te blijven faciliteer je zijn gedrag. Depressie is een rot ziekte, en een del van zijn gedrag komt door de ziekte. Alleen op een bepaald moment is het genoeg, het moet niet ten kosten gaan van jou en de kinderen.
Stel dat hij wel actief gaat werken aan zijn herstel, in therapie gaat, en hij wordt weer min of meer de oude, dan kunnen jullie altijd beslissen op de relatie weer een kans te geven. Al begrijp ik heel goed, dat dit ook een gepasseerd station is.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
maandag 16 september 2019 16:01
Ik besef me heel goed dat bij een scheiding ik alleen mijzelf uit de setting haal en niet de kinderen. Die zadel ik op met verdriet, onbegrip, wisseling van huizen en ook een nieuw huis. Onze huidige woning zullen we moeten verkopen.
Maar uiteindelijk zullen ze een moeder zien die weer energie krijgt.
In mijn achterhoofd blijft ook spelen dat hij zich niet wilt laten behandelen. Niet voor zichzelf maar dus ook niet voor de kinderen is mij.
Onlangs heb ik hem hiermee geconfronteerd en direct was hij niet meer boos naar de kinderen, rustiger. Maar er wordt geen oorzaak aangepakt.
Alles in mij zegt dat dit, gezien de ommezwaai, een masker is. Geen lange termijn oplossing.
Mijn man verzorgd de kinderen en speelt met ze. Ze hebben plezier al komt uit bij hem van ver.
Ik hou van hem maar dit is, mede veroorzaakt door zijn depressie, niet meer de persoon waarop ik verliefd ben geworden.
Maar uiteindelijk zullen ze een moeder zien die weer energie krijgt.
In mijn achterhoofd blijft ook spelen dat hij zich niet wilt laten behandelen. Niet voor zichzelf maar dus ook niet voor de kinderen is mij.
Onlangs heb ik hem hiermee geconfronteerd en direct was hij niet meer boos naar de kinderen, rustiger. Maar er wordt geen oorzaak aangepakt.
Alles in mij zegt dat dit, gezien de ommezwaai, een masker is. Geen lange termijn oplossing.
Mijn man verzorgd de kinderen en speelt met ze. Ze hebben plezier al komt uit bij hem van ver.
Ik hou van hem maar dit is, mede veroorzaakt door zijn depressie, niet meer de persoon waarop ik verliefd ben geworden.
maandag 16 september 2019 16:07
Is het mogelijk een ander soort hulp of persoon te zoeken, want als je man geen goede klik had met de psy waar hij geweest is, heeft dat geen enkele zin. Wie weet iemand waarmee hij wel een klik heeft of een gezinssessie om duidelijk te krijgen hoe jij en misschien ook de kinderen zich onder de situatie voelen en hem te stimuleren actie te ondernemen? Volgens mij duurt het ook wel lang hoor voordat je na een burn out of depressie weer helemaal normaal kunt functioneren, voor jou een zware taak natuurlijk als je dit toch wilt uitzitten, sterkte !
maandag 16 september 2019 16:20
[quote=Girl7 post_id=30392051 time=1568642460 user_id=390601
Ik hou van hem maar dit is, mede veroorzaakt door zijn depressie, niet meer de persoon waarop ik verliefd ben geworden.
[/quote
Iets met voor- en tegenspoed?
Jouw man is ziek. Daarom lijkt hij nu niet meer degene op wie je verliefd werd. Maar is dat een reden hem te verlaten?
Zorg ook goed voor jezelf. Vraag
hulp met de kids, huishouden, enz. en zorg voor je eigen persoonlijk welzijn.
Maar hem verlaten omdat hij volgens jou nu niet de juiste stappen zet? Vaak komt dat ook voort uit de depressie zelf. En de meeste depressies gaan uiteindelijk over...
Ik snap je wel, maar vindt het nogal wat hem hierom te verlaten..
Ik hou van hem maar dit is, mede veroorzaakt door zijn depressie, niet meer de persoon waarop ik verliefd ben geworden.
[/quote
Iets met voor- en tegenspoed?
Jouw man is ziek. Daarom lijkt hij nu niet meer degene op wie je verliefd werd. Maar is dat een reden hem te verlaten?
Zorg ook goed voor jezelf. Vraag
hulp met de kids, huishouden, enz. en zorg voor je eigen persoonlijk welzijn.
Maar hem verlaten omdat hij volgens jou nu niet de juiste stappen zet? Vaak komt dat ook voort uit de depressie zelf. En de meeste depressies gaan uiteindelijk over...
Ik snap je wel, maar vindt het nogal wat hem hierom te verlaten..
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
maandag 16 september 2019 16:45
Hoe lang moet ze dan nog bij hem blijven, als hij maar in de depressie blijft zitten? Als hij geen hulp wil, ook niet van haar? Als hij niet meer met haar wil praten? Het is voor de kinderen ook geen fijn vooruitzicht, hun hele jeugd doorbrengen met een depressieve vader in huis. Er moet hoe dan ook wat veranderen.Argentovivo schreef: ↑16-09-2019 16:20
Iets met voor- en tegenspoed?
Jouw man is ziek. Daarom lijkt hij nu niet meer degene op wie je verliefd werd. Maar is dat een reden hem te verlaten?
Zorg ook goed voor jezelf. Vraag
hulp met de kids, huishouden, enz. en zorg voor je eigen persoonlijk welzijn.
Maar hem verlaten omdat hij volgens jou nu niet de juiste stappen zet? Vaak komt dat ook voort uit de depressie zelf. En de meeste depressies gaan uiteindelijk over...
Ik snap je wel, maar vindt het nogal wat hem hierom te verlaten..
Ik vind een (tijdelijke?) scheiding van tafel en bed ook wel een goed idee. Ik weet niet of je dat praktisch voor elkaar krijgt, maar zoniet, misschien bij je man aandringen dat hij dan ergens een kamer huurt en alleen nog de weekends met jullie doorbrengt ofzo? Als hij inziet dat het 'naar' voor jullie is, ziet hij misschien ook wel in dat er in ieder geval voor jullie kinderen iets moet veranderen.
maandag 16 september 2019 16:53
Argentovivo schreef: ↑16-09-2019 16:20
Iets met voor- en tegenspoed?
Jouw man is ziek. Daarom lijkt hij nu niet meer degene op wie je verliefd werd. Maar is dat een reden hem te verlaten?
Zorg ook goed voor jezelf. Vraag
hulp met de kids, huishouden, enz. en zorg voor je eigen persoonlijk welzijn.
Maar hem verlaten omdat hij volgens jou nu niet de juiste stappen zet? Vaak komt dat ook voort uit de depressie zelf. En de meeste depressies gaan uiteindelijk over...
Ik snap je wel, maar vindt het nogal wat hem hierom te verlaten..
Inderdaad. Je bent met hem GETROUWD!
In voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, in rijkdom en armoede.
Ik weet dat het niet altijd makkelijk is, maar betekenen huwelijksbeloften niks meer tegenwoordig?
maandag 16 september 2019 17:06
In voor-en tegenspoed werkt ook de andere kant op. Vergelijk het als iemand met een gebroken been. Hij gaat niet naar de dokter om het te verhelpen en gaat zelf proberen opnieuw te leren lopen. Als je hem een hand wil geven slaat hij hem weg en wordt hij boos dat hij het zelf wil doen. Wie is er dan de afhaker, zij of hij? Persoonlijk vind ik hem diegene die de relatie aan het verbreken is. Hij sluit zich af, en doet op zijn manier zijn best, maar dat is gewoon niet voldoende.
En het hoeft niet voor altijd te zijn inderdaad, maar to moet oppassen dat ze er zelf niet aan onderdoor gaat.
En het hoeft niet voor altijd te zijn inderdaad, maar to moet oppassen dat ze er zelf niet aan onderdoor gaat.
'Happiness is only real when shared'.
maandag 16 september 2019 17:16
Dank voor alle reacties tot nu toe.
Gevoelsmatig wilde ik ook zeggen dat getrouwd zijn ook betekent dat het ook de andere kant op werkt. Ik doe niet anders dan al twee jaar mijn man steunen en er voor hem te zijn in deze moeilijke periode.
Maar tegelijk ben ik al twee jaar mijn maatje kwijt.
Gevoelsmatig is hij er hulp nu zat en regelt het op zijn manier en praat hierover met één goede vriend.
Inmiddels werkt hij weer ookal is dat te veel. Maar de dag door ploeteren, elke dag schijnt minder energie te kosten dat werkelijk bij de bedrijfsarts zeggen wat je voelt en daaraan te werken.
Gevoelsmatig wilde ik ook zeggen dat getrouwd zijn ook betekent dat het ook de andere kant op werkt. Ik doe niet anders dan al twee jaar mijn man steunen en er voor hem te zijn in deze moeilijke periode.
Maar tegelijk ben ik al twee jaar mijn maatje kwijt.
Gevoelsmatig is hij er hulp nu zat en regelt het op zijn manier en praat hierover met één goede vriend.
Inmiddels werkt hij weer ookal is dat te veel. Maar de dag door ploeteren, elke dag schijnt minder energie te kosten dat werkelijk bij de bedrijfsarts zeggen wat je voelt en daaraan te werken.
maandag 16 september 2019 18:06
Haar man is ook verantwoordelijk voor het slagen van dit huwelijk. De depressie is niet een excuus om niet te zorgen voor herstel. Haar man moet actie ondernemen. Belachelijk om iemand te verplichten om mee te gaan in dat diepe dal.
Nogal bijzonder om TO een schuldgevoel aan te praten. Ben je zelf depressief of heb je problemen? Is het je eigen angst om verlaten te worden?
maandag 16 september 2019 20:08
Iedereen die over huwelijksbeloften begint, moet het Burgerlijk Wetboek nog maar eens goed nakijken. Tenzij je voor de kerk bent getrouwd, of je eigen geloften hebt geschreven, staat daar ABSOLUUT niet 'tot de dood ons scheidt' of 'in voor- en tegenspoed'. Dat mag iedereen er van mij van maken, dat moet je zelf weten, maar leg een ander dat niet op OMDAT hij of zij getrouwd is.
En als je het heel belangrijk vindt: in voor- en tegenspoed gaat twee kanten op. Twee jaar in een depressie zitten en daar niet uit willen komen, is ook niet goed voor je partner. Als er geen kinderen waren, kan een partner daar sowieso haar eigen keuzes in maken, maar welk voor- en tegenspoed je elkaar ook beloofd hebt, het welzijn van kinderen, die nog niet voor zichzelf kunnen zorgen en geen keus hebben, gaat altijd voor.
En als je het heel belangrijk vindt: in voor- en tegenspoed gaat twee kanten op. Twee jaar in een depressie zitten en daar niet uit willen komen, is ook niet goed voor je partner. Als er geen kinderen waren, kan een partner daar sowieso haar eigen keuzes in maken, maar welk voor- en tegenspoed je elkaar ook beloofd hebt, het welzijn van kinderen, die nog niet voor zichzelf kunnen zorgen en geen keus hebben, gaat altijd voor.
maandag 16 september 2019 20:15
Hatchi schreef: ↑16-09-2019 18:06Haar man is ook verantwoordelijk voor het slagen van dit huwelijk. De depressie is niet een excuus om niet te zorgen voor herstel. Haar man moet actie ondernemen. Belachelijk om iemand te verplichten om mee te gaan in dat diepe dal.
Nogal bijzonder om TO een schuldgevoel aan te praten. Ben je zelf depressief of heb je problemen? Is het je eigen angst om verlaten te worden?
Dit dus!
maandag 16 september 2019 20:23
Mijn ex wilde ook niet beter worden, niet meer schouder aan schouder aan het hoofd staan van ons gezin. In 2012 zijn we gescheiden en dat was een enorm goed besluit, het beste besluit van de eeuw. Hij is nog steeds zijn depri zelf, soms geef ik hem als vader van mijn kinderen en als expartner een mooie schop onder zijn hol als hij weer eens besluiteloos is. Dat werkt goed want we zijn nog steeds maatjes. HIj ziet de kinderen regelmatig en daar zorgt hij goed voor, neemt zijn taken als vader erg serieus, soms een beetje te.
Getrouwd in voor- en tegenspoed, ammehoela. Als jij jezelf niet gelukkig maakt doet niemand het. Ik werd heel, heel erg moedeloos van het leven met een depressief iemand, ik had eigenlijk zelf ook wel zin om er een eind aan te maken. Alles was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Nu ben ik stervensgelukkig met een nieuwe latrelatie, het gaat goed met de kinderen en het gaat ook best goed met hem. Dit was een win-win-win besluit.
Getrouwd in voor- en tegenspoed, ammehoela. Als jij jezelf niet gelukkig maakt doet niemand het. Ik werd heel, heel erg moedeloos van het leven met een depressief iemand, ik had eigenlijk zelf ook wel zin om er een eind aan te maken. Alles was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Nu ben ik stervensgelukkig met een nieuwe latrelatie, het gaat goed met de kinderen en het gaat ook best goed met hem. Dit was een win-win-win besluit.
...
maandag 16 september 2019 22:55
Rooss4.0 wat fijn dat jij destijds de keuze hebt gemaakt en dat jouw leven er nu totaal anders uitziet. En dat heeft zo te lezen heel goed uitgepakt!
Ik herken mijzelf heel erg in het moedeloze.
Mooie zin in dit topic dat de kinderen altijd voor gaan en zo is het! Als mijn man niet wilt werken aan herstel moet ik dit voor mijn kinderen doen. Maar oh wat gaan mijn wereld op zijn kop staan en die van de kinderen.
Is er maatschappelijke ondersteuning mogelijk bij het uitzoeken van zaken alvorens tot een scheiding te komen?
Ik herken mijzelf heel erg in het moedeloze.
Mooie zin in dit topic dat de kinderen altijd voor gaan en zo is het! Als mijn man niet wilt werken aan herstel moet ik dit voor mijn kinderen doen. Maar oh wat gaan mijn wereld op zijn kop staan en die van de kinderen.
Is er maatschappelijke ondersteuning mogelijk bij het uitzoeken van zaken alvorens tot een scheiding te komen?
maandag 16 september 2019 23:15
Ga maar naar een maatschappelijk werker, die kunnen je helpen de eerste stappen te zetten en met je mee te denken.Girl7 schreef: ↑16-09-2019 22:55Rooss4.0 wat fijn dat jij destijds de keuze hebt gemaakt en dat jouw leven er nu totaal anders uitziet. En dat heeft zo te lezen heel goed uitgepakt!
Ik herken mijzelf heel erg in het moedeloze.
Mooie zin in dit topic dat de kinderen altijd voor gaan en zo is het! Als mijn man niet wilt werken aan herstel moet ik dit voor mijn kinderen doen. Maar oh wat gaan mijn wereld op zijn kop staan en die van de kinderen.
Is er maatschappelijke ondersteuning mogelijk bij het uitzoeken van zaken alvorens tot een scheiding te komen?
dinsdag 17 september 2019 11:53
dinsdag 17 september 2019 12:13
Het vertellen aan de kinderen vond ik het lastigst maar achteraf viel dat enorm mee. Mijn kinderen (nog een stuk jonger dan nu) hadden écht wel in de gaten welke stempel zijn gemoed op ons drukte, ook van hen viel een last. Hij bleef in de buurt wonen, ze zijn welkom bij hem en hier thuis vinden ze hun basis, hun veiligheid. Ze hebben zich razendsnel aangepast aan de nieuwe situatie. Ik kan zeggen dat ze stabiel en (zover ik het kan beoordelen) best happy zijn. Wat bij ons wel op één staat is dat ex en ik een goede relatie hebben en houden, daar maken we ons ook beiden hard voor. In onze omgeving zijn we daar redelijk uniek in helaas.
Waarom zou je maatschappelijke ondersteuning nodig hebben? Ik bedoel, een beetje inlezen enzo kan geen kwaad maar is het niet veel mooier om hier samen met je man een project van te maken? En evt samen ondersteuning te vragen?
Waarom zou je maatschappelijke ondersteuning nodig hebben? Ik bedoel, een beetje inlezen enzo kan geen kwaad maar is het niet veel mooier om hier samen met je man een project van te maken? En evt samen ondersteuning te vragen?
...
dinsdag 17 september 2019 12:32
en zorg beter voor jezelfOnbevangen schreef: ↑16-09-2019 17:31Een zware depressie gaat niet zomaar over.
Daar is professionele hulp voor nodig.
Stel je man een ultimatum.
heb jij hulp
doe je nog leuke dingen
kun je hem wat loslaten ?
dinsdag 17 september 2019 13:45
Dat lijkt me een mooi streven, maar ik gok dat man daar geen energie voor heeft, aangezien hij nergens energie voor heet. Dus ik snap to wel. Misschien is het ook raadzaam om vooraf eens te bespreken hoe ze met haar man om moet gaan in deze situatie. Want ik kan me voorstellen dat het nog niet zo eenvoudig gaat zijn. Wat als man nog verder in zijn depressie wordt geduwd? Dan lijkt het me goed voor to om te weten hoe ze daarmee moet dealen. Niet dat ze hem moet gaan helpen, maar hoe reageer je op iemand die depressief is en misschien wel rare dingen gaat zeggen of doen?
'Happiness is only real when shared'.
