Relaties
alle pijlers
No-one should ever feel this alone...
dinsdag 16 oktober 2007 20:17
Ooit, in de tijd dat ik nog een stille meelezer was (nog stiller dan nu 
) was er eens een topic over de meest kwetsende dingen die mensen ooit tegen je gezegd hadden. Nou, ik heb er weer één. Inmiddels een week oud, maar ik jank er nu nog om.
Mijn ouders en ik zitten in een impasse... Daar begint het mee. We komen er gewoon niet meer uit samen, ik ben razend, we begrijpen elkaar niet, zij hebben héél veel kwetsende dingen gezegd, en twee weekends geleden heb ik besloten dat ik voorlopig geen contact wil. Dat is heel moeilijk, het maakt me verdrietig en bang en onzeker... En dan helpt de reactie van mijn zus niet echt mee.
Een sms'je bliepte binnen, met daarin één zinnetje:
"Je bent mijn zusje niet meer"
Auw! Het is het eerste en enige wat ik in meer dan een maand tijd van hoorde. En misschien is het te verklaren en uit te leggen - ze springt naar de kant van mijn ouders en dat is dan het hele eieren eten - of zegt ze het in boosheid, ik weet het niet. Maar het doet zo'n pijn.
En ik wéét dat ik dit zelf over me afroep door het contact met m'n ouders voorlopig stil te leggen, maar dit wíl ik helemaal niet. De reden dat ik geen contact wil heeft te maken met nog eens 1000 van die kwetsende opmerkingen.
Over een verkr***** die m'n eigen schuld was, over dat er tóch niemand van me houdt, over dat ik mezelf niet zo goed hoef te voelen omdat ik dat helemáál niet ben. Over dat het logisch is dat mensen mij vroeg of laat in de steek laten, want ik ben niet leuk. Als ik m'n ouders moet geloven.
Als ik m'n zus moet geloven ben ik een monster.
En (nu volgt een stukje dat beter bij psyche zou passen, maar whatever) het gaat gewoon niet goed met me nu. Ik eet te weinig, ik ben kwaad maar kan dat niet uiten en kies er daardoor voor om mezelf pijn te doen. (idioot he....
) Ik ben bang voor wat gaat komen, bang dat écht iedereen mij in de steek gaat laten en dat ik nog veel 'allener' ga zijn.
Maar ze gingen te ver. Ik kón me gewoon niet meer zo omlaag laten halen door hen. Het was genoeg geweest. Maar om dan gelijk maar te zeggen... "je bent m'n zusje niet meer"..... Is dat dan nodig?
Lost, hurt, tired & lonely. Misschien heeft er helemaal niemand tiops, maar misschien herkenning... Ik trek dit niet in m'n uppie.
) was er eens een topic over de meest kwetsende dingen die mensen ooit tegen je gezegd hadden. Nou, ik heb er weer één. Inmiddels een week oud, maar ik jank er nu nog om. Mijn ouders en ik zitten in een impasse... Daar begint het mee. We komen er gewoon niet meer uit samen, ik ben razend, we begrijpen elkaar niet, zij hebben héél veel kwetsende dingen gezegd, en twee weekends geleden heb ik besloten dat ik voorlopig geen contact wil. Dat is heel moeilijk, het maakt me verdrietig en bang en onzeker... En dan helpt de reactie van mijn zus niet echt mee.
Een sms'je bliepte binnen, met daarin één zinnetje:
"Je bent mijn zusje niet meer"
Auw! Het is het eerste en enige wat ik in meer dan een maand tijd van hoorde. En misschien is het te verklaren en uit te leggen - ze springt naar de kant van mijn ouders en dat is dan het hele eieren eten - of zegt ze het in boosheid, ik weet het niet. Maar het doet zo'n pijn.
En ik wéét dat ik dit zelf over me afroep door het contact met m'n ouders voorlopig stil te leggen, maar dit wíl ik helemaal niet. De reden dat ik geen contact wil heeft te maken met nog eens 1000 van die kwetsende opmerkingen.
Over een verkr***** die m'n eigen schuld was, over dat er tóch niemand van me houdt, over dat ik mezelf niet zo goed hoef te voelen omdat ik dat helemáál niet ben. Over dat het logisch is dat mensen mij vroeg of laat in de steek laten, want ik ben niet leuk. Als ik m'n ouders moet geloven.
Als ik m'n zus moet geloven ben ik een monster.
En (nu volgt een stukje dat beter bij psyche zou passen, maar whatever) het gaat gewoon niet goed met me nu. Ik eet te weinig, ik ben kwaad maar kan dat niet uiten en kies er daardoor voor om mezelf pijn te doen. (idioot he....
) Ik ben bang voor wat gaat komen, bang dat écht iedereen mij in de steek gaat laten en dat ik nog veel 'allener' ga zijn. Maar ze gingen te ver. Ik kón me gewoon niet meer zo omlaag laten halen door hen. Het was genoeg geweest. Maar om dan gelijk maar te zeggen... "je bent m'n zusje niet meer"..... Is dat dan nodig?
Lost, hurt, tired & lonely. Misschien heeft er helemaal niemand tiops, maar misschien herkenning... Ik trek dit niet in m'n uppie.
dinsdag 16 oktober 2007 20:27
Hey N8zuster...
je weet waarom je voorlopig het contact verbroken hebt, je weet dat je je niet meer wilde laten kwetsen en langer pijn laten doen! Je hebt gekozen... voor jezelf, wat is daar mis mee?? Niets!
Ook al is het erg moeilijk, wees een beetje lief voor jezelf, zorg voor jezelf!
dikke
en veel sterkte!!
je weet waarom je voorlopig het contact verbroken hebt, je weet dat je je niet meer wilde laten kwetsen en langer pijn laten doen! Je hebt gekozen... voor jezelf, wat is daar mis mee?? Niets!
Ook al is het erg moeilijk, wees een beetje lief voor jezelf, zorg voor jezelf!
dikke
en veel sterkte!!
dinsdag 16 oktober 2007 20:31
Dat zinnetje van je zus kan inderdaad erg hard aankomen. Ik heb hem vroeger heel lang aan moeten horen (en 100 varianten ervan). Tips heb ik helaas ook niet voor je, had ze je graag gegeven..
Misschien is het zo (wat je zelf al aangeeft) dat ze het zegt uit boosheid/opwelling? Of heeft ze al eerder zoiets dergelijks gezegd?
Misschien stomme vraag, maar waarom "kiest" zij "partij" voor haar ouders?
Sterkte!
Misschien is het zo (wat je zelf al aangeeft) dat ze het zegt uit boosheid/opwelling? Of heeft ze al eerder zoiets dergelijks gezegd?
Misschien stomme vraag, maar waarom "kiest" zij "partij" voor haar ouders?
Sterkte!
dinsdag 16 oktober 2007 20:39
@littlefaith - ik weet niet waarom ze partij kiest voor onze ouders. Dat ging vroeger ook altijd al zo... Als zij mot had met m'n ouders probeerde ik haar te helpen (rustig, redelijk, argumenten aandragen...), als ik mot had koos ze áltijd voor hen.
En ja, ze heeft al eerder zulke dingen gezegd. Begin van dit jaar nog, terwijl ik ernaast zat, zei ze: "Ik heb helemaal geen zusje..."
Ben ik nou echt zo onbelangrijk?
En waarom voel ik me zo verrotte alleen terwijl dit mijn eigen keuze was?
En ja, ze heeft al eerder zulke dingen gezegd. Begin van dit jaar nog, terwijl ik ernaast zat, zei ze: "Ik heb helemaal geen zusje..."
Ben ik nou echt zo onbelangrijk?
En waarom voel ik me zo verrotte alleen terwijl dit mijn eigen keuze was?
dinsdag 16 oktober 2007 20:50
Even vanuit een ander perspectief, mijn zus had het contact met mijn ouders verbroken en ik heb niet nav dat, hetzelfde zinnetje naar mijn zus geroepen, maar wel omdat ze mij gebruikte om te weten hoe het met pa en ma ging en als ik niet meer nodig was, liet zij mij vallen en hoorde ik maanden niets meer van haar.
Maar tijden veranderen, mensen veranderen en soms is er een periode nodig in je leven (ook ik heb tijdelijk het contact met mijn ouders stilgelegd) om te worden en te zijn wie je bent. En hoe ouders het ook bedoelen, superlief of kwetsend, soms heb je tijd en afstand nodig. (na verloop van tijd begonnen mijn zus en ik elkaar steeds beter te begrijpen en hebben wij weer geregeld contact).
Maar hoe dan ook, je ouders mogen jou niet op deze wijze zo kwetsen. Juist die afstand die je nu genomen hebt, maakt je in staat om zelf je leven in te vullen en in te delen zoals jij wilt. Alleen maar ontzettend goed van je dat je het contact stil legt. Het is nu tijd voor jou!! Dat jij gaat genieten van het leven en dat jij gelukkig wordt. Probeer het allemaal een plekje te geven en ga door met het leven (al is dat in het begin moeilijk). Bouw je sociale netwerk op, onderneem dingen en deel dingen met vrienden. Je leven draait op een gegeven moment niet meer om je ouders (al blijven ze belangrijk), maar om jou en jouw toekomst (met je vriend, je weet wel het huisje boompje beestje verhaal).
In elk geval heel veel sterkte
Maar tijden veranderen, mensen veranderen en soms is er een periode nodig in je leven (ook ik heb tijdelijk het contact met mijn ouders stilgelegd) om te worden en te zijn wie je bent. En hoe ouders het ook bedoelen, superlief of kwetsend, soms heb je tijd en afstand nodig. (na verloop van tijd begonnen mijn zus en ik elkaar steeds beter te begrijpen en hebben wij weer geregeld contact).
Maar hoe dan ook, je ouders mogen jou niet op deze wijze zo kwetsen. Juist die afstand die je nu genomen hebt, maakt je in staat om zelf je leven in te vullen en in te delen zoals jij wilt. Alleen maar ontzettend goed van je dat je het contact stil legt. Het is nu tijd voor jou!! Dat jij gaat genieten van het leven en dat jij gelukkig wordt. Probeer het allemaal een plekje te geven en ga door met het leven (al is dat in het begin moeilijk). Bouw je sociale netwerk op, onderneem dingen en deel dingen met vrienden. Je leven draait op een gegeven moment niet meer om je ouders (al blijven ze belangrijk), maar om jou en jouw toekomst (met je vriend, je weet wel het huisje boompje beestje verhaal).
In elk geval heel veel sterkte
dinsdag 16 oktober 2007 21:46
Ik heb met mijn ouders exact hetzelfde meegemaakt. Ze hebben me in de steek gelaten, meerdere malen, toen ik ze echt nodig had. Ze hebben me toen ik 16 en 17 was uit huis geschopt, en iedere keer kwam ik als eerste met excuses, vaak ruzie's gehad, elke keer ben ík het die het bijlegt.
Ik heb er ruim 2 jaar geleden voor gekozen al het contact met ze te verbreken. Ik heb nooit meer iets van hen gehoord. Mijn broertje en zusje wonen nog thuis, en moesten in het begin zelfs stiekem langskomen. Ze mogen nu wel een dagje komen, maar niet blijven logeren. Zo proberen mijn ouders nog steeds invloed op me te hebben.
Woont je zusje nog thuis? Het kan zijn dat ze beïnvloed wordt door je ouders, laat het even begaan. Maar bel haar gewoon op, je bent en blijft haar zus! Geef aan wat je voelt na die sms, dat doet ook echt pijn. Laat zien dat je om haar geeft, en het komt vast goed!
Ik heb er ruim 2 jaar geleden voor gekozen al het contact met ze te verbreken. Ik heb nooit meer iets van hen gehoord. Mijn broertje en zusje wonen nog thuis, en moesten in het begin zelfs stiekem langskomen. Ze mogen nu wel een dagje komen, maar niet blijven logeren. Zo proberen mijn ouders nog steeds invloed op me te hebben.
Woont je zusje nog thuis? Het kan zijn dat ze beïnvloed wordt door je ouders, laat het even begaan. Maar bel haar gewoon op, je bent en blijft haar zus! Geef aan wat je voelt na die sms, dat doet ook echt pijn. Laat zien dat je om haar geeft, en het komt vast goed!
dinsdag 16 oktober 2007 22:01
Misschien is het goed om het even te laten rusten. Je hebt voor jezelf gekozen, focus je daar op. Herhaal nogmaals voor jezelf waarom je deze keuze hebt gemaakt en berust daar dan in. Elke keuze brengt een consequentie met zich mee, in dit geval is dat de woeden van je zus. Zoals iemand hierboven al schreef, kan het contact wel worden hersteld. Misschien begrijpen jullie elkaar over een tijdje beter. MAAR.... het kan natuurlijk ook zo zijn dat jullie elkaar helemaal niet gaan begrijpen en dat je zus gewoon bij haar standpunt blijft. Misschien moet je ook eens na gaan denken over de waarde van je zus voor jou. Uit jouw verhaal begrijp ik dat haar houding ten opzichte van jou niet nieuw is, dus misschien moet je daar ook een keuze in maken.
Heel veel sterkte, zorg goed voor jezelf!
Thai.
Heel veel sterkte, zorg goed voor jezelf!
Thai.
Fortis et liber
woensdag 17 oktober 2007 08:17
44pje, dat is herkenbaar "elke keer kwam ik als eerste met excuses". Hoeveel bossen bloemen ik wel naar dat huis heb gedragen... Terwijl het enige wat ik fout deed was dat ik hen over mijn grenzen had laten gaan. Misschien mezelf postuum nog maar eens een bosje blommetjes geven. Sorry to myself...
Mijn zus woont nu een jaar samen met haar vriend. Voor wat ik voel heeft ze nog nooit heel veel begrip gehad. Zelfs toen ik met seksueel misbruik te maken kreeg en daarover wilde praten, ging ze dwars door mijn verhaal heen zitten neurieën. Of het goed komt? Ik weet het niet. En (het klinkt misschien gek): ik weet niet eens of ik dat wel moet willen. Ik weet alleen dat het me zo ontzettend raakt wat ze zegt en doet. Dit is sowieso een eenzame tijd, maar als nu mijn bestaan gewoon wordt ontkend door haar, is dat wel een flinke klap extra...
Mijn zus woont nu een jaar samen met haar vriend. Voor wat ik voel heeft ze nog nooit heel veel begrip gehad. Zelfs toen ik met seksueel misbruik te maken kreeg en daarover wilde praten, ging ze dwars door mijn verhaal heen zitten neurieën. Of het goed komt? Ik weet het niet. En (het klinkt misschien gek): ik weet niet eens of ik dat wel moet willen. Ik weet alleen dat het me zo ontzettend raakt wat ze zegt en doet. Dit is sowieso een eenzame tijd, maar als nu mijn bestaan gewoon wordt ontkend door haar, is dat wel een flinke klap extra...
woensdag 17 oktober 2007 10:03
Het is ook echt klote om het maar even plat te zeggen. Ik heb de knoop doorgehakt voor mezelf door te denken: Als ik continue op mijn tenen moet lopen om jullie tevreden te stellen, en zelfs dan erin faal, dan doe ik het gewoon niet meer. Wat je zus betreft, ze is al ouder, maar laat het even rusten, dan komt het vast goed. En zo niet, dan is dat ontzettend naar, maar dan kun je niet anders dan het accepteren.
woensdag 17 oktober 2007 10:32
N8zuster, ik herken je verhaal niet vanuit mijn eigen situatie. Maar als ik lees wat je schrijft springen de tranen me in de ogen. Wat ontzettend moeilijk moet het zijn om je ouders zo te horen praten, keer op keer. Je hebt een dappere beslissing genomen om het contact (tijdelijk?) te verbreken. Het rare is dat er tussen kinderen en ouders een soort van loyaliteit is die bijna niet verbroken kan worden. Dit zal voor je zusje ook meespelen. Iedereen wil graag de waardering en erkenning van zijn/haar ouders en door jou aan de kant te zetten krijgt zij dit van jullie ouders.
Ik hoop dat je er met iemand over kan praten, ga desnoods naar de huisarts want dit is volgens mij iets wat je niet alleen kan dragen.
Weet dat je de moeite waard bent als mens!
heel veel sterkte...
Ik hoop dat je er met iemand over kan praten, ga desnoods naar de huisarts want dit is volgens mij iets wat je niet alleen kan dragen.
Weet dat je de moeite waard bent als mens!
heel veel sterkte...
woensdag 17 oktober 2007 12:36
Hoe bedoel je dat je jezelf pijn doet? Automutilatie? Dat is natuurlijk wel foute boel en geeft aan dat je niet opgewassen bent tegen de situatie lijkt mij.
Dus eigenlijk heb je de ene foute situatie voor de andere omgeruild.
Persoonlijk denk ik dat als je een goed doordachte keuze maakt, en dat heb je volgens mij, moet je ook bereid zijn de consequenties te nemen. Het is natuurlijk niet zo dat de reactie van je zus onverwacht komt. In het verleden reageerde ze toch niet anders?
Ik denk ook dat het een blessing in disguise is. Zo'n aanwinst was je zus nou ook weer niet. Iedereen die door een verhaal van mij heen neuriet, neem ik niet meer serieus en kan wieberen.
Als het nou je zus niet was, maar een kennisje van je, zou je er dan mee om willen gaan?
Je hebt gekregen waar je om gevraagd hebt: een timeout van je familie. Misschien niet op de manier zoals je gewenst had ( maar ik vraag me af, wat verwacht je dán, zo'n breuk verloopt natuurlijk nooit vlekkeloos), maar maak er gebruik van.
Heel veel succes, en ik denk dat je echt professionele hulp moet inroepen mbt het jezelf pijn doen.
Dus eigenlijk heb je de ene foute situatie voor de andere omgeruild.
Persoonlijk denk ik dat als je een goed doordachte keuze maakt, en dat heb je volgens mij, moet je ook bereid zijn de consequenties te nemen. Het is natuurlijk niet zo dat de reactie van je zus onverwacht komt. In het verleden reageerde ze toch niet anders?
Ik denk ook dat het een blessing in disguise is. Zo'n aanwinst was je zus nou ook weer niet. Iedereen die door een verhaal van mij heen neuriet, neem ik niet meer serieus en kan wieberen.
Als het nou je zus niet was, maar een kennisje van je, zou je er dan mee om willen gaan?
Je hebt gekregen waar je om gevraagd hebt: een timeout van je familie. Misschien niet op de manier zoals je gewenst had ( maar ik vraag me af, wat verwacht je dán, zo'n breuk verloopt natuurlijk nooit vlekkeloos), maar maak er gebruik van.
Heel veel succes, en ik denk dat je echt professionele hulp moet inroepen mbt het jezelf pijn doen.
woensdag 17 oktober 2007 13:05
Evidence,
Inderdaad, automutilatie. Maar daar heb ik al hulp voor - daar kom ik wel uit. Af en toe loopt de spanning gewoon even te hoog op en ik heb er nog steeds moeite mee om dat goed te kunnen uiten. Ik word (dus) eerder kwaad op mezelf dan dat ik iets constructiefs doe met mijn boosheid. Maar goed, dat is een heel ander probleem waar ik de ernst wel van inzie, maar waar het nu niet om gaat. Ik (h)erken dat probleem en werk eraan. Vooral omdat het iets is wat ik absoluut niet (meer) wil!
Qua zus:
Als het een kennisje was geweest had ik haar waarschijnlijk al lang de deur gewezen. Daar heb je gelijk in. En ja, ook ik betrap me wel eens op dat hypocriete geneuzel van "Het Is Wel Mijn Zusje" enzo, terwijl ze me af en toe echt heeft behandeld alsof ik iets vies ben. Zo iemand ben je inderdaad liever kwijt dan rijk, dat is zo. Maar het is moeilijk dat zij mijn bestaan wil ontkennen, in dit toch al zo moeilijke proces waarin ik juist voor mezelf kies. Iets wat ik voor de eerste keer in mijn leven zo bewust doe.
In dit proces zijn geen winnaars, denk ik. Het blijft een ongewilde situatie, ook al kan het gevoelsmatig gewoon even niet anders. En dan hoop ik dat ik toch een beetje een winnaar word!
Inderdaad, automutilatie. Maar daar heb ik al hulp voor - daar kom ik wel uit. Af en toe loopt de spanning gewoon even te hoog op en ik heb er nog steeds moeite mee om dat goed te kunnen uiten. Ik word (dus) eerder kwaad op mezelf dan dat ik iets constructiefs doe met mijn boosheid. Maar goed, dat is een heel ander probleem waar ik de ernst wel van inzie, maar waar het nu niet om gaat. Ik (h)erken dat probleem en werk eraan. Vooral omdat het iets is wat ik absoluut niet (meer) wil!
Qua zus:
Als het een kennisje was geweest had ik haar waarschijnlijk al lang de deur gewezen. Daar heb je gelijk in. En ja, ook ik betrap me wel eens op dat hypocriete geneuzel van "Het Is Wel Mijn Zusje" enzo, terwijl ze me af en toe echt heeft behandeld alsof ik iets vies ben. Zo iemand ben je inderdaad liever kwijt dan rijk, dat is zo. Maar het is moeilijk dat zij mijn bestaan wil ontkennen, in dit toch al zo moeilijke proces waarin ik juist voor mezelf kies. Iets wat ik voor de eerste keer in mijn leven zo bewust doe.
In dit proces zijn geen winnaars, denk ik. Het blijft een ongewilde situatie, ook al kan het gevoelsmatig gewoon even niet anders. En dan hoop ik dat ik toch een beetje een winnaar word!
woensdag 17 oktober 2007 21:10
Geloof me, op een gegeven moment went het. Ik heb, ondanks de vele ruzies en alles wat er gebeurd is, altijd een goede band gehad met mijn ouders.Mede dankzij hen, ben ik altijd erg afhankelijk geweest, als in: Ik trok me toch veel aan van hen, en ze konden me erg goed beïnvloeden, maar het voelt eigenlijk heerlijk dat het nu niet zo is.
Het is een proces wat wel even duurt, maar je gaat er afstandelijker tegenover staan. Natuurlijk zou je het liefst met je zusje en ouders goed overweg kunnen, maar op een gegeven moment zie je wel dat je ervan opknapt, om niet meer op je tenen te moeten lopen. En misschien komt er een moment waarop het goedkomt, je weet t maar nooit.
Sterkte meid.
Het is een proces wat wel even duurt, maar je gaat er afstandelijker tegenover staan. Natuurlijk zou je het liefst met je zusje en ouders goed overweg kunnen, maar op een gegeven moment zie je wel dat je ervan opknapt, om niet meer op je tenen te moeten lopen. En misschien komt er een moment waarop het goedkomt, je weet t maar nooit.
Sterkte meid.
woensdag 17 oktober 2007 21:43
Ook ik denk dat het een slimme keus is om het contact tijdelijk met je ouders te verbreken, dit zal wel los lopen..
Wat betreft je zus, dat is moeilijk.
Wel ronduit klote, dat je familie je nu het gevoel geeft alsof je de moeite niet waard bent.. Dat komt hard aan als je besluit om je ouders tijdelijk niet te zien, dat je zus nog een trap na geeft..
Veel sterkte!!
Wat betreft je zus, dat is moeilijk.
Wel ronduit klote, dat je familie je nu het gevoel geeft alsof je de moeite niet waard bent.. Dat komt hard aan als je besluit om je ouders tijdelijk niet te zien, dat je zus nog een trap na geeft..
Veel sterkte!!
anoniem_49864 wijzigde dit bericht op 03-11-2018 11:50
51.57% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2007 14:59
littlefaith, ik moest even glimlachen toen ik je 'tussenopmerking' las over dat je je daar dan soms weer schuldig over voelt. Herkenning! Daar heb ik ook echt last van op het moment... Maar ja, niet terecht en dat weet ik. Gelukkig sterkt mijn vriend mij erg in dat idee, die heeft ook vaak genoeg gezien hoe het eraan toe ging en hij staat achter me. Dat is fijn...
