Psyche
alle pijlers
veranderd na een erge ziekte in omgeving
woensdag 20 februari 2008 15:04
Ik heb vorig jaar van heel dichtbij kanker meegemaakt. Het gevolg is dat ik nu zelf heel bang ben om 't te krijgen. Ik was nooit een angsthaas en ging naar de dokter wanneer het echt moest. Nu ben ik heel erg geschrokken en zou ik elke maand wel geheel onderzocht willen worden. Laatst voelde ik een sensatie in mijn borst waar ik wakker van werd. Ik ging naar de dokter en kreeg een verwijzing voor een ultrasound/scan. Er was niets aan de hand. Ik wil hiervan af!! Wie herkent dit? En wat kan ik eraan doen?
woensdag 20 februari 2008 15:07
woensdag 20 februari 2008 15:55
Ik herken het wel een beetje. Heb de laatste tijd ook van nabij nogal wat ellende gezien (kanker) en dan ga je bij alles wat je voelt twijfelen of het niets ernstigs is. Ik had pas ook pijn in mijn borst en dan denk ik meteen het ergste. Omdat dat niet realistisch is, heb ik met mezelf afgesproken dat als de symptomen meer dan een week aanhouden, ik naar de dokter ga. En altijd zijn ze dus binnen die tijd weer over. Misschien een tip?
De bewering dat jonge mensen niet vaak kanker krijgen (zei ooit iemand tegen me) klopt helaas ook niet want ik ken meerdere jongere mensen van begin 30 die het kregen. Tja, en lees het internet er maar op na. Nee, gewoon jezelf goed in de gaten houden wat betreft veranderingen aan je lijf, moeheid en opgezette klieren, en dan loopt het wel los. Als je klachten blijft houden is het zeker niet verkeerd om de HA te bezoeken.
De bewering dat jonge mensen niet vaak kanker krijgen (zei ooit iemand tegen me) klopt helaas ook niet want ik ken meerdere jongere mensen van begin 30 die het kregen. Tja, en lees het internet er maar op na. Nee, gewoon jezelf goed in de gaten houden wat betreft veranderingen aan je lijf, moeheid en opgezette klieren, en dan loopt het wel los. Als je klachten blijft houden is het zeker niet verkeerd om de HA te bezoeken.
woensdag 20 februari 2008 16:02
Ik heb ook kanker plus het overlijden daaraan van dichtbij meegemaakt (een verschrikking), en ook ik werd een stuk banger voor de ziekte.
Ben ook een paar keer 'in paniek' naar de huisarts gegaan, voor uitstrijkje, is die moedervlek wel normaal, etc.
Nu het langer geleden is heb ik er minder last van.
Probeer er niet aan toe te geven, dat je naar de dokter wil. Tenzij er echt iets mis is. En probeer als je erg veel hinder blijft houden misschien een keer met een psycholoog te praten.
Ben ook een paar keer 'in paniek' naar de huisarts gegaan, voor uitstrijkje, is die moedervlek wel normaal, etc.
Nu het langer geleden is heb ik er minder last van.
Probeer er niet aan toe te geven, dat je naar de dokter wil. Tenzij er echt iets mis is. En probeer als je erg veel hinder blijft houden misschien een keer met een psycholoog te praten.
woensdag 20 februari 2008 16:15
Er zijn zoveel mensen die denken mij overkomt dat niet.
Ik wordt nooit dakloos, werkloos of krijg een erge ziekte.
Want ik eet toch gezond, doe mijn werk goed en let op de financiën.
Realiteit is iedereen kan met tegenslagen te maken. Maar dat stoppen we liever weg. Als het dan in je omgeving voorkomt wordt je je ineens weer bewust van het feit dat het jou ook kan overkomen.
Maar de kans dat jij kanker krijgt is niet groter of kleiner dan voordat je er in je directe omgeving mee te maken kreeg.
Toen liep je toch ook niet regelmatig naar de dokter dus waarom nu dan wel?
Ik wordt nooit dakloos, werkloos of krijg een erge ziekte.
Want ik eet toch gezond, doe mijn werk goed en let op de financiën.
Realiteit is iedereen kan met tegenslagen te maken. Maar dat stoppen we liever weg. Als het dan in je omgeving voorkomt wordt je je ineens weer bewust van het feit dat het jou ook kan overkomen.
Maar de kans dat jij kanker krijgt is niet groter of kleiner dan voordat je er in je directe omgeving mee te maken kreeg.
Toen liep je toch ook niet regelmatig naar de dokter dus waarom nu dan wel?
woensdag 20 februari 2008 18:23
"Fijn" om te lezen dat het niet alleen aan mij ligt. Ik heb helemaal geen tijd voor dit gezanik en ik heb wel wat aan die tip! Als iets een week langer aanhoud ga ik naar de dokter. Ik zal er dus weinig zitten want ik heb nooit echt wat dan alleen dat ik "denk" dat er iets zou zijn. Ik heb het met name met borstkanker en ook darmkanker. Ik ben er zo bang voor. Kloteziekte is het ook. Mijn man noemt het K, terwijl wij van de jonge generatie zijn. Het is nog steeds een taboe. Terwijl er toch ook veel mensen genezen en het eindstation niet meteen de dood hoeft te zijn. Maar ja, als het je overkomt... Ik vind dat er steeds meer mensen met kanker worden belaagd, of is dat niet zo?
woensdag 20 februari 2008 22:04
Beste NoYo,
Wat vreselijk rot voor je dat je zo'n nare en angstige tijd moet doormaken.
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik ben 2 jaar geleden ook met kanker geconfronteerd, maar dan omdat bij mijzelf kanker werd verdacht. Na 2 weken van allerlei onderzoeken en een scan, bleek het uiteindelijk loos alarm. In die twee weken is mijn hele (zorgeloze) wereldje op zijn kop gezet. In eerste instantie was ik natuurlijk blij dat het niet zo was, maar daarna liet het me niet meer los. Kanker was ook voor mij een ver-van-mijn-bed-show en zo ineens zeggen ze op je 25ste; ik verdenk dat je die ziekte van hodgkin hebt....
Voor het eerst besefte ik, dat dat dus gewoon mogelijk was. Ook ik ging mezelf daarna gek maken; ieder melkkliertje leek een tumor, een keertje diarree betekende darmkanker en een steekje onder de ribben moest wel alvleesklierkanker zijn. Het heeft me uiteindelijk meer dan een jaar bij een psycholoog gekost om hiermee om te leren gaan. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik vooral gek werd van de gadachte dat mij iets kon overkomen waar ik geen controle over had (ben nogal een control-freak). Ziek worden en dood gaan is natuurlijk bij uitstek iets waar je geen controle over hebt. Toch is het iets wat onherroepelijk ooit gaat gebeuren en niemand kan je beloven dat dat na je 70ste is. Uiteindelijk is er dus maar één manier om ervan af te komen en dat is dit feit te accepteren. Ja, er bestaat een kans dat je kanker krijgt en ja, dan zul je er zelfs misschien aan dood gaan. Iedere minuut dat jij je daar nu zorgen over gaat maken, doet echter niets af aan dit feit. Sterker nog, hierdoor geniet je alleen maar minder van de tijd, dat je je eigenlijk géén zorgen hoeft te maken.
Je geeft aan dat je het idee hebt dat er steeds meer mensen door kanker worden belaagd. Dat is vooral een kwestie van beleving. Ten eerste hoor je dit soort gevallen steeds vaker doordat je makkelijker, meer informatie krijgt. Door de vele (op ellende beluste) tv-zenders en (vrouwen)bladen en ook door bijvoorbeeld internet. Vroeger hoorde je alleen over dit soort zaken als het in je directe omgeving gebeurde. Bovendien lijkt het ook nog vaker voor te komen, omdat je er onbewust naar zoekt (omdat het je bezig houdt). Ik ben op dit moment zwanger en zie alleen maar zwangere vrouwen om me heen. Er zijn echt niet ineens meer zwangere vrouwen op de wereld, alleen mijn beleving is veranderd. Uiteindelijk is het dus een kwestie van relativeren en accepteren. Geloof me, ik weet dat dit niet makkelijk is, maar het is de enige weg omhoog. Misschien nog een tip; ik heb persoonlijk heel veel baat gehad bij het volgende boek; De kracht van het nu, van Eckhart Tolle.
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.
Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel van mij.
Wat vreselijk rot voor je dat je zo'n nare en angstige tijd moet doormaken.
Ik begrijp precies wat je bedoelt. Ik ben 2 jaar geleden ook met kanker geconfronteerd, maar dan omdat bij mijzelf kanker werd verdacht. Na 2 weken van allerlei onderzoeken en een scan, bleek het uiteindelijk loos alarm. In die twee weken is mijn hele (zorgeloze) wereldje op zijn kop gezet. In eerste instantie was ik natuurlijk blij dat het niet zo was, maar daarna liet het me niet meer los. Kanker was ook voor mij een ver-van-mijn-bed-show en zo ineens zeggen ze op je 25ste; ik verdenk dat je die ziekte van hodgkin hebt....
Voor het eerst besefte ik, dat dat dus gewoon mogelijk was. Ook ik ging mezelf daarna gek maken; ieder melkkliertje leek een tumor, een keertje diarree betekende darmkanker en een steekje onder de ribben moest wel alvleesklierkanker zijn. Het heeft me uiteindelijk meer dan een jaar bij een psycholoog gekost om hiermee om te leren gaan. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik vooral gek werd van de gadachte dat mij iets kon overkomen waar ik geen controle over had (ben nogal een control-freak). Ziek worden en dood gaan is natuurlijk bij uitstek iets waar je geen controle over hebt. Toch is het iets wat onherroepelijk ooit gaat gebeuren en niemand kan je beloven dat dat na je 70ste is. Uiteindelijk is er dus maar één manier om ervan af te komen en dat is dit feit te accepteren. Ja, er bestaat een kans dat je kanker krijgt en ja, dan zul je er zelfs misschien aan dood gaan. Iedere minuut dat jij je daar nu zorgen over gaat maken, doet echter niets af aan dit feit. Sterker nog, hierdoor geniet je alleen maar minder van de tijd, dat je je eigenlijk géén zorgen hoeft te maken.
Je geeft aan dat je het idee hebt dat er steeds meer mensen door kanker worden belaagd. Dat is vooral een kwestie van beleving. Ten eerste hoor je dit soort gevallen steeds vaker doordat je makkelijker, meer informatie krijgt. Door de vele (op ellende beluste) tv-zenders en (vrouwen)bladen en ook door bijvoorbeeld internet. Vroeger hoorde je alleen over dit soort zaken als het in je directe omgeving gebeurde. Bovendien lijkt het ook nog vaker voor te komen, omdat je er onbewust naar zoekt (omdat het je bezig houdt). Ik ben op dit moment zwanger en zie alleen maar zwangere vrouwen om me heen. Er zijn echt niet ineens meer zwangere vrouwen op de wereld, alleen mijn beleving is veranderd. Uiteindelijk is het dus een kwestie van relativeren en accepteren. Geloof me, ik weet dat dit niet makkelijk is, maar het is de enige weg omhoog. Misschien nog een tip; ik heb persoonlijk heel veel baat gehad bij het volgende boek; De kracht van het nu, van Eckhart Tolle.
Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.
Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel van mij.
