Psyche
alle pijlers
Vriendschap plots verbroken, Borderline?
maandag 21 augustus 2017 19:32
Dag allemaal,
Afgelopen 2,5 jaar was ik bevriend met een meisje wat ik via een gemeenschappelijke vriend heb leren kennen. Ik geloof dat zij mij soms zag als een voorbeeld, iemand die iets ouder is met eigen woonruimte, relatie, studie.
In het begin was de vriendschap behoorlijk gelijkwaardig. Beiden hadden we even veel tijd/zin om af te spreken en wisselden elkaar af in het initiatief nemen tot afspreken. Het afgelopen jaar is dit contact langzaam veranderd en nam zij vaker initiatief omdat ze steun zocht, ze had het ook echt zwaar en ik was er graag voor haar. In die periode dat ze het moeilijk had hebben we veel gepraat en leerde ik haar steeds beter kennen, inclusief haar wijze van denken.
Sommige ideeën die ze had begonnen mij op te vallen. Ze dacht soms heel erg zwart wit, iemand was stom of leuk en 3 weken laten kon dit weer totaal omgedraaid zijn. Ze idealiseerde mensen in haar omgeving heel erg. De ouders van het gezin waarop ze paste als bijbaantje, wekenlang heeft ze mij uitvoerig verteld over hoe perfect deze mensen waren. Maar ook haar psychotherapeut (waar ze verliefd op was) en haar stagebegeleidster, waar ze ook verliefd op was, en nog enkele andere. Als ik dan vroeg aan haar waarom ze deze mensen zo idealiseerde dan zei ze dat ze een droombeeld nodig had om naartoe te leven, en als deze mensen eenmaal niet meer voldeden aan het droombeeld haar bel uiteen spatte, inclusief met het gevolg dat deze mensen opeens niet meer echt interessant waren.
Zo heb ik ook vaak gehoord van haar hoe lief en behulpzaam en perfect ik ben. Dat ze bijna niemand kende die zo aardig was als ik. Daar kon ik niet zo veel mee, met die informatie. Ze kon ook al huilen uit dankbaarheid als ik haar op een koelere zomeravond mijn jas aanbood, zo bijzonder vond ze dat. Even terug naar het verhaal - de afgelopen maanden had ze mij steeds vaker nodig. En berichtte ze mij vaak: ik ben zo in paniek, ik kan niet meer stoppen met huilen, ik kan nu niet alleen zijn, mag ik langskomen. Natuurlijk kon ik haar niet weigeren. Er waren weken dat ze soms wel 3 keer in de week huilend bij mij en mijn vriend op de bank zat, onophoudelijk huilend en hyperventileren. Terwijl ik soms ook wel eens gewoon een film wilde kijken met mijn vriend of aan deadlines moest werken. Na enkel van zulke weken heb ik besloten niet meer elke keer direct op haar berichten te reageren, maar als ik afgerond had wat ik moest doen.
Steeds vaker berichtte ze mij wanneer het niet goed ging, ook na slapeloze nachten vol met paniekaanvallen. Ik had haar aangeraden hulp te zoeken bij een psychotherapeut en ze ging EMDR volgen i.v.m. ptss klachten en nachtmerries. EMDR ging niet goed, ze kwamen niet veel verder in de therapie. Haar psychotherapeut vond het lastig dat ze soms zulke driftbuien kreeg en kwaad werd voordat de 'sessie' echt goed op gang was gekomen. Zelfs de kleinste herinnering zorgde voor heftige emotionele uitbarstingen (haar eigen woorden). Ze vertelde mij dat ze wel eens uitviel naar haar psychotherapeute. Haar psychotherapeute had als reactie op deze herhaaldelijke emotionele buien gezegd dat ze emotie regulatieproblemen had, waardoor ze niet verder konden gaan met EMDR voorlopig. Ze wilde graag uit huis maar durfde niet en wist niet goed hoe. Ze is toen bij mij gekomen voor advies. Hier hebben we samen dan 3 middagen aanbesteed waarbij ik een overzicht voor haar heb gemaakt en verschillende instanties heb gecontact. Ook heb ik haar in tal van woningzoeksites ingeschreven. Dit speelde allemaal tussen december en eind mei.
Ze kreeg eind mei begin juni te horen dat haar psychotherapeut op wie ze zo verliefd was een andere baan had gevonden binnen een andere instelling. Ze voelde zich enorm wanhopig en verlaten. Soms als we een stuk gingen wandelen gebeurde het wel eens dat ze op straat zo izo emotioneel werd dat er een enorme huilbui met hyperventilatie op gang kwam, waarna omstanders op straat wel eens kwamen vragen of het wel allemaal ok was. Voor mij was dit allemaal best ingrijpend. Een vriendin zo in de problemen te zien, zo in de war. Zo vertelde ze ook wel eens van paranoïde gedachtes: bang dat andere achter haar rug om haar naar beneden haalden of ervaringen dat het leek alsof het leek dat ze uit haar lichaam was getreden.
Ze reageerde ook heftig op dergelijke mededelingen als: ' ik heb vanmiddag warm gegeten als lunch'. Want mensen die warm aten tussen de middag waren hebben slechte persoonlijke gewoontes en hygiene, en ik moest direct mijn mond houden en ze hoefde zo'n mededeling nooit meer te horen. Haar app gedrag was soms ook heel intensief: enorm veel lange bekentenissen over haar stemming en gedachtes, enorm veel berichten onder elkaar. Of vertellen dat ze alle stelletjes zo verschrikkelijk vindt op een feestje (inclusief ik en mijn vriend, terwijl we de hele avond checkten of het wel goed ging met haar of bij haar waren) omdat ze zich daardoor zo eenzaam voelde.
Ik had in die periode ook wel wat gebeurtenissen: een operatie aan mijn benen wat best wel ingrijpend was en het afronden van mijn studiejaar (BSA eis). Voor beide had ze weinig aandacht. Sterker nog, wat ik ook vertelde over mijn studie (niet inhoudelijk) dat was ze dan 2 dagen later alweer vergeten. Of de dag na mijn operatie stuurde ik haar een update over hoe het was gegaan, qua complicaties en dergelijke. Hier heeft ze totaal niet op gereageerd, geen enkel woord. Alsof mijn berichten nooit aangekomen waren. Ze reageerde alleen met: help, ik voel mij zo slecht, je moet mij nu bellen, ik trek het niet want ik vind het zo rot dat mijn psychotherapeut weg gaat. Hier was ik zelf erg teleurgesteld over, dat er niet 1 a 2 woorden vooraf vanaf konden zoals: goed dat alles ok, of blij dat je je nu weer ok voelt na de complicaties.
Ik had mijn teleurstelling geuit naar haar op een tactvolle manier en daarna gezegd dat ik haar middags pas kon bellen i.v.m. verpleging die eerst nog wat dingen moest doen en controleren. Later die middag was het alsof er niks meer aan de hand was en had ze geen tijd meer om te bellen.
De afgelopen maanden heeft ze mij verteld over dat ze een gevonden pin-pas had gebruikt (het saldo wat je vrij kan gebruiken zonder pincode). Ze had een dure fles wijn van een huisgenoot leeg gedronken stiekem, en ze wist dat die wijn van haar huisgenoot was. Ze had tegen mij in een dure winkel serieus gezegd dat ze overwoog een jas te stelen. Daarnaast nog het middelengebruik: niet intensief maar ook niet incidenteel combineren van benzo pillen met drank, of te vaak benzo's nemen dan ze wilde. Ik vond haar gedrag steeds lastiger om mee om te gaan. In juli is ze op kamers gegaan en ze had eind mei toegezegd om een midweek op mijn katten te passen, eventueel tegen een tarief. Ik heb daarna nog 2 keer aan haar gevraagd of ze zeker wist dat ze op mijn katten kon passen, en elke keer kwam er een onzeker antwoord - nou ja, drukte, ik weet het niet.. maar komt vast wel goed joh-, waar ik toch wel zenuwachtig van werd. Wanneer ik doorvroeg naar hoe die drukte er dan uitzag dan raakte ze geïrriteerd en kon dit niet goed onderbouwen: ik moet op het konijn van mijn ouders passen, en nu met op mijzelf wonen is ook heel zwaar.
Ze wilde, vertelde ze in mei, ook heel graag op vakantie met mij. Een lang weekend weg naar Gent o.i.d.. Ze nam weinig initiatief tot het organiseren en ik heb daarna 2 pogingen gewaagd. Het leek mij immers ook wel leuk. We probeerde overeenstemmende data te zoeken waarop we beiden konden. Eenmaal matchende datums gevonden, en 3 maal dubbel check bij haar had ik een hotel geboekt. Tien minuten na het boeken zei ze dat ze toch niet kon.
Ergens midden juli had ik zelf eenmaal een lastig gesprek gehad met iemand waar ik verdrietig door was geworden en ik had haar 2 berichtjes gestuurd, hopende dat ze iets troostends terug zou sturen. Maar dat bleef uit. Gewoon geen reactie enkele dagen lang, terwijl ze wel actief was op whatsapp, veel online. Dat deed mij zeer.
Achteraf zei ze dat ze er niet zo veel voor voelde om te reageren, ze had iets leukers te doen. Die ene keer dat ik haar steun kon gebruiken, gewoon een lief woord of appje, liet ze mij zitten. Daarna heb ik besloten wat afstand te nemen van haar, het werd me te intens, kreeg te weinig terug (gewoon normale interesse en steun) en had te veel ingeleverd naar mijn idee. Inmiddels deed zij in die periode een persoonlijkheidsonderzoek samen met haar nieuwe psychotherapeut, en daar kwam volop Borderline uit. Echter, zij liet haar psychotherapeut weten zich niet te herkennen in de diagnose en gaf als verdere argumentatie dat ze de de vragen uit het schriftelijke onderzoek verkeerd had begrepen en ingevuld. Nu is deze diagnose ongedaan gemaakt en is er ontwijkend van gemaakt. Terwijl ik zelf denk dat ze dus wel Borderline heeft en daar goed hulp bij kan gebruiken.
Ik vond dat lastig om te horen. Zo nu en dan stuurde ze mij nog appjes met lieve zinnetjes zoals ik mis je, of hoe gaat het met je... waarop ik dan niet meer direct reageerde of niet iets soort gelijke terug wilde sturen.
Ik heb haar voor het laatst donderdag nu, 1,5 week geleden gezien. Ze noemde mij toen nog perfect en liet weten dat ze dacht dat ze het verpest had bij mij. Nu een week geleden had ik haar gevraagd of ze wist of haar oppaskatten onlangs of een tijd terug misschien vlooien hadden gehad. Mijn vriend dacht een vlo te hebben gezien op onze katten en ik wist niet goed hoe die beestjes overgedragen konden worden, nu inmiddels wel, onze katten komen ook niet buiten. Ik had nog niet eerder een vlo gezien op onze katten en dit schreef ik haar ook. Haar oppaskatten hadden namelijk 3 weken geleden een besmettelijke niesziekte en ze vertelde wel eens dat het huis heel onhygiënisch is, met overal dierenontlasting op de vloer. Ik had gewoon snel in mijn hoofd een optelsom gemaakt en dit aan haar gevraagd. Dinsdagavond (maar pas woensdag enkele uren vlak voor mijn 3e operatie) liet ze weten heel erg boos te zijn omdat ik dit aan haar had gevraagd. Hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn vriend meer te vertrouwen dan haar: stank voor dank vond ze het (ze was trots dat ze mij wel tijdig had ingelicht over die niesziekte en hieruit had ik moeten weten haar te kunnen vertrouwen als persoon).
Ik was compleet overdonderd door haar wijze van redeneren en haar boosheid over mijn vraag aan haar. Ook vanwege de timing: enkele uren voor weer een ingrijpende operatie (en dat wist ze).
Ik kon mij niet meer beheersen en heb toen uit impuls en opstapeling van irritaties geschreven: thanks dat ik deze berichtjes krijg enkele uren voor mijn operatie. Daarna nogmaals mijn redenatie voor mijn vraag uitgelegd en dat dit absoluut geen persoonlijk verwijt naar haar was. Ik kon het allemaal niet rijmen, een dag daarvoor nog een berichtje van haar met: ik mis je.
Vervolgens 5 minuten voor ik de steriele zone inging bekeek ik nogmaals mijn telefoon en zag dat ze had geschreven: 'nooit gedacht dat jij zo gemeen was: ik kom nooit meer langs dan. Rot maar op, ik wil je nooit meer zien'. En inmiddels ook niets meer van haar vernomen. Ik heb nog een bericht terug gestuurd dat ik geschrokken ben van de escalatie en de breuk, dat erg jammer vind maar haar keuze respecteer en mocht ze zich bedenken dat ik opensta voor een gesprek.
Ik voel mij verdrietig en gebruikt. En bovenal begrijp ik het gewoon helemaal niet. Die compete omslag in haar denken. Ik snap gewoon echt niet wat er in haar koppie speelt waardoor deze omslag opeens zo mogelijk is, om deze reden. Ik ben altijd zoo voorzichtig naar haar geweest, begripvol en bijna op mijn tenen-lopend. Omdat ik merkte dat ze kritiek heel slecht verdroeg en doorvragen onprettig vond, ik heb geprobeerd grenzen aan te geven (zoals bij teleurstelling) op een voorzichtige manier vaak nog gevolgd met: je blijft een goede vriendin, ook al hebben we soms eens een irritatie.
Ik weet dat jullie hier niet diagnosticeren en dat hoeft ook niet en verlang ik niet. Maar ik ben wel benieuwd of jullie een dergelijke dynamiek als hierboven geschreven kennen of daar ervaring mee hebben? Ik probeer het allemaal nog te bevatten. Ik ben een goede vriendin kwijt, die er in de beginperiode van ons contact wel eens voor mij is geweest (langer dan een jaar terug). Sorry voor het lange verhaal.
Afgelopen 2,5 jaar was ik bevriend met een meisje wat ik via een gemeenschappelijke vriend heb leren kennen. Ik geloof dat zij mij soms zag als een voorbeeld, iemand die iets ouder is met eigen woonruimte, relatie, studie.
In het begin was de vriendschap behoorlijk gelijkwaardig. Beiden hadden we even veel tijd/zin om af te spreken en wisselden elkaar af in het initiatief nemen tot afspreken. Het afgelopen jaar is dit contact langzaam veranderd en nam zij vaker initiatief omdat ze steun zocht, ze had het ook echt zwaar en ik was er graag voor haar. In die periode dat ze het moeilijk had hebben we veel gepraat en leerde ik haar steeds beter kennen, inclusief haar wijze van denken.
Sommige ideeën die ze had begonnen mij op te vallen. Ze dacht soms heel erg zwart wit, iemand was stom of leuk en 3 weken laten kon dit weer totaal omgedraaid zijn. Ze idealiseerde mensen in haar omgeving heel erg. De ouders van het gezin waarop ze paste als bijbaantje, wekenlang heeft ze mij uitvoerig verteld over hoe perfect deze mensen waren. Maar ook haar psychotherapeut (waar ze verliefd op was) en haar stagebegeleidster, waar ze ook verliefd op was, en nog enkele andere. Als ik dan vroeg aan haar waarom ze deze mensen zo idealiseerde dan zei ze dat ze een droombeeld nodig had om naartoe te leven, en als deze mensen eenmaal niet meer voldeden aan het droombeeld haar bel uiteen spatte, inclusief met het gevolg dat deze mensen opeens niet meer echt interessant waren.
Zo heb ik ook vaak gehoord van haar hoe lief en behulpzaam en perfect ik ben. Dat ze bijna niemand kende die zo aardig was als ik. Daar kon ik niet zo veel mee, met die informatie. Ze kon ook al huilen uit dankbaarheid als ik haar op een koelere zomeravond mijn jas aanbood, zo bijzonder vond ze dat. Even terug naar het verhaal - de afgelopen maanden had ze mij steeds vaker nodig. En berichtte ze mij vaak: ik ben zo in paniek, ik kan niet meer stoppen met huilen, ik kan nu niet alleen zijn, mag ik langskomen. Natuurlijk kon ik haar niet weigeren. Er waren weken dat ze soms wel 3 keer in de week huilend bij mij en mijn vriend op de bank zat, onophoudelijk huilend en hyperventileren. Terwijl ik soms ook wel eens gewoon een film wilde kijken met mijn vriend of aan deadlines moest werken. Na enkel van zulke weken heb ik besloten niet meer elke keer direct op haar berichten te reageren, maar als ik afgerond had wat ik moest doen.
Steeds vaker berichtte ze mij wanneer het niet goed ging, ook na slapeloze nachten vol met paniekaanvallen. Ik had haar aangeraden hulp te zoeken bij een psychotherapeut en ze ging EMDR volgen i.v.m. ptss klachten en nachtmerries. EMDR ging niet goed, ze kwamen niet veel verder in de therapie. Haar psychotherapeut vond het lastig dat ze soms zulke driftbuien kreeg en kwaad werd voordat de 'sessie' echt goed op gang was gekomen. Zelfs de kleinste herinnering zorgde voor heftige emotionele uitbarstingen (haar eigen woorden). Ze vertelde mij dat ze wel eens uitviel naar haar psychotherapeute. Haar psychotherapeute had als reactie op deze herhaaldelijke emotionele buien gezegd dat ze emotie regulatieproblemen had, waardoor ze niet verder konden gaan met EMDR voorlopig. Ze wilde graag uit huis maar durfde niet en wist niet goed hoe. Ze is toen bij mij gekomen voor advies. Hier hebben we samen dan 3 middagen aanbesteed waarbij ik een overzicht voor haar heb gemaakt en verschillende instanties heb gecontact. Ook heb ik haar in tal van woningzoeksites ingeschreven. Dit speelde allemaal tussen december en eind mei.
Ze kreeg eind mei begin juni te horen dat haar psychotherapeut op wie ze zo verliefd was een andere baan had gevonden binnen een andere instelling. Ze voelde zich enorm wanhopig en verlaten. Soms als we een stuk gingen wandelen gebeurde het wel eens dat ze op straat zo izo emotioneel werd dat er een enorme huilbui met hyperventilatie op gang kwam, waarna omstanders op straat wel eens kwamen vragen of het wel allemaal ok was. Voor mij was dit allemaal best ingrijpend. Een vriendin zo in de problemen te zien, zo in de war. Zo vertelde ze ook wel eens van paranoïde gedachtes: bang dat andere achter haar rug om haar naar beneden haalden of ervaringen dat het leek alsof het leek dat ze uit haar lichaam was getreden.
Ze reageerde ook heftig op dergelijke mededelingen als: ' ik heb vanmiddag warm gegeten als lunch'. Want mensen die warm aten tussen de middag waren hebben slechte persoonlijke gewoontes en hygiene, en ik moest direct mijn mond houden en ze hoefde zo'n mededeling nooit meer te horen. Haar app gedrag was soms ook heel intensief: enorm veel lange bekentenissen over haar stemming en gedachtes, enorm veel berichten onder elkaar. Of vertellen dat ze alle stelletjes zo verschrikkelijk vindt op een feestje (inclusief ik en mijn vriend, terwijl we de hele avond checkten of het wel goed ging met haar of bij haar waren) omdat ze zich daardoor zo eenzaam voelde.
Ik had in die periode ook wel wat gebeurtenissen: een operatie aan mijn benen wat best wel ingrijpend was en het afronden van mijn studiejaar (BSA eis). Voor beide had ze weinig aandacht. Sterker nog, wat ik ook vertelde over mijn studie (niet inhoudelijk) dat was ze dan 2 dagen later alweer vergeten. Of de dag na mijn operatie stuurde ik haar een update over hoe het was gegaan, qua complicaties en dergelijke. Hier heeft ze totaal niet op gereageerd, geen enkel woord. Alsof mijn berichten nooit aangekomen waren. Ze reageerde alleen met: help, ik voel mij zo slecht, je moet mij nu bellen, ik trek het niet want ik vind het zo rot dat mijn psychotherapeut weg gaat. Hier was ik zelf erg teleurgesteld over, dat er niet 1 a 2 woorden vooraf vanaf konden zoals: goed dat alles ok, of blij dat je je nu weer ok voelt na de complicaties.
Ik had mijn teleurstelling geuit naar haar op een tactvolle manier en daarna gezegd dat ik haar middags pas kon bellen i.v.m. verpleging die eerst nog wat dingen moest doen en controleren. Later die middag was het alsof er niks meer aan de hand was en had ze geen tijd meer om te bellen.
De afgelopen maanden heeft ze mij verteld over dat ze een gevonden pin-pas had gebruikt (het saldo wat je vrij kan gebruiken zonder pincode). Ze had een dure fles wijn van een huisgenoot leeg gedronken stiekem, en ze wist dat die wijn van haar huisgenoot was. Ze had tegen mij in een dure winkel serieus gezegd dat ze overwoog een jas te stelen. Daarnaast nog het middelengebruik: niet intensief maar ook niet incidenteel combineren van benzo pillen met drank, of te vaak benzo's nemen dan ze wilde. Ik vond haar gedrag steeds lastiger om mee om te gaan. In juli is ze op kamers gegaan en ze had eind mei toegezegd om een midweek op mijn katten te passen, eventueel tegen een tarief. Ik heb daarna nog 2 keer aan haar gevraagd of ze zeker wist dat ze op mijn katten kon passen, en elke keer kwam er een onzeker antwoord - nou ja, drukte, ik weet het niet.. maar komt vast wel goed joh-, waar ik toch wel zenuwachtig van werd. Wanneer ik doorvroeg naar hoe die drukte er dan uitzag dan raakte ze geïrriteerd en kon dit niet goed onderbouwen: ik moet op het konijn van mijn ouders passen, en nu met op mijzelf wonen is ook heel zwaar.
Ze wilde, vertelde ze in mei, ook heel graag op vakantie met mij. Een lang weekend weg naar Gent o.i.d.. Ze nam weinig initiatief tot het organiseren en ik heb daarna 2 pogingen gewaagd. Het leek mij immers ook wel leuk. We probeerde overeenstemmende data te zoeken waarop we beiden konden. Eenmaal matchende datums gevonden, en 3 maal dubbel check bij haar had ik een hotel geboekt. Tien minuten na het boeken zei ze dat ze toch niet kon.
Ergens midden juli had ik zelf eenmaal een lastig gesprek gehad met iemand waar ik verdrietig door was geworden en ik had haar 2 berichtjes gestuurd, hopende dat ze iets troostends terug zou sturen. Maar dat bleef uit. Gewoon geen reactie enkele dagen lang, terwijl ze wel actief was op whatsapp, veel online. Dat deed mij zeer.
Achteraf zei ze dat ze er niet zo veel voor voelde om te reageren, ze had iets leukers te doen. Die ene keer dat ik haar steun kon gebruiken, gewoon een lief woord of appje, liet ze mij zitten. Daarna heb ik besloten wat afstand te nemen van haar, het werd me te intens, kreeg te weinig terug (gewoon normale interesse en steun) en had te veel ingeleverd naar mijn idee. Inmiddels deed zij in die periode een persoonlijkheidsonderzoek samen met haar nieuwe psychotherapeut, en daar kwam volop Borderline uit. Echter, zij liet haar psychotherapeut weten zich niet te herkennen in de diagnose en gaf als verdere argumentatie dat ze de de vragen uit het schriftelijke onderzoek verkeerd had begrepen en ingevuld. Nu is deze diagnose ongedaan gemaakt en is er ontwijkend van gemaakt. Terwijl ik zelf denk dat ze dus wel Borderline heeft en daar goed hulp bij kan gebruiken.
Ik vond dat lastig om te horen. Zo nu en dan stuurde ze mij nog appjes met lieve zinnetjes zoals ik mis je, of hoe gaat het met je... waarop ik dan niet meer direct reageerde of niet iets soort gelijke terug wilde sturen.
Ik heb haar voor het laatst donderdag nu, 1,5 week geleden gezien. Ze noemde mij toen nog perfect en liet weten dat ze dacht dat ze het verpest had bij mij. Nu een week geleden had ik haar gevraagd of ze wist of haar oppaskatten onlangs of een tijd terug misschien vlooien hadden gehad. Mijn vriend dacht een vlo te hebben gezien op onze katten en ik wist niet goed hoe die beestjes overgedragen konden worden, nu inmiddels wel, onze katten komen ook niet buiten. Ik had nog niet eerder een vlo gezien op onze katten en dit schreef ik haar ook. Haar oppaskatten hadden namelijk 3 weken geleden een besmettelijke niesziekte en ze vertelde wel eens dat het huis heel onhygiënisch is, met overal dierenontlasting op de vloer. Ik had gewoon snel in mijn hoofd een optelsom gemaakt en dit aan haar gevraagd. Dinsdagavond (maar pas woensdag enkele uren vlak voor mijn 3e operatie) liet ze weten heel erg boos te zijn omdat ik dit aan haar had gevraagd. Hoe ik het in mijn hoofd haalde mijn vriend meer te vertrouwen dan haar: stank voor dank vond ze het (ze was trots dat ze mij wel tijdig had ingelicht over die niesziekte en hieruit had ik moeten weten haar te kunnen vertrouwen als persoon).
Ik was compleet overdonderd door haar wijze van redeneren en haar boosheid over mijn vraag aan haar. Ook vanwege de timing: enkele uren voor weer een ingrijpende operatie (en dat wist ze).
Ik kon mij niet meer beheersen en heb toen uit impuls en opstapeling van irritaties geschreven: thanks dat ik deze berichtjes krijg enkele uren voor mijn operatie. Daarna nogmaals mijn redenatie voor mijn vraag uitgelegd en dat dit absoluut geen persoonlijk verwijt naar haar was. Ik kon het allemaal niet rijmen, een dag daarvoor nog een berichtje van haar met: ik mis je.
Vervolgens 5 minuten voor ik de steriele zone inging bekeek ik nogmaals mijn telefoon en zag dat ze had geschreven: 'nooit gedacht dat jij zo gemeen was: ik kom nooit meer langs dan. Rot maar op, ik wil je nooit meer zien'. En inmiddels ook niets meer van haar vernomen. Ik heb nog een bericht terug gestuurd dat ik geschrokken ben van de escalatie en de breuk, dat erg jammer vind maar haar keuze respecteer en mocht ze zich bedenken dat ik opensta voor een gesprek.
Ik voel mij verdrietig en gebruikt. En bovenal begrijp ik het gewoon helemaal niet. Die compete omslag in haar denken. Ik snap gewoon echt niet wat er in haar koppie speelt waardoor deze omslag opeens zo mogelijk is, om deze reden. Ik ben altijd zoo voorzichtig naar haar geweest, begripvol en bijna op mijn tenen-lopend. Omdat ik merkte dat ze kritiek heel slecht verdroeg en doorvragen onprettig vond, ik heb geprobeerd grenzen aan te geven (zoals bij teleurstelling) op een voorzichtige manier vaak nog gevolgd met: je blijft een goede vriendin, ook al hebben we soms eens een irritatie.
Ik weet dat jullie hier niet diagnosticeren en dat hoeft ook niet en verlang ik niet. Maar ik ben wel benieuwd of jullie een dergelijke dynamiek als hierboven geschreven kennen of daar ervaring mee hebben? Ik probeer het allemaal nog te bevatten. Ik ben een goede vriendin kwijt, die er in de beginperiode van ons contact wel eens voor mij is geweest (langer dan een jaar terug). Sorry voor het lange verhaal.
anoniem_318847 wijzigde dit bericht op 21-08-2017 20:56
11.49% gewijzigd
maandag 21 augustus 2017 19:56
Dankje! Operatie is goed gegaan, nu 2/3 weken revalideren.little_angel89 schreef: ↑21-08-2017 19:50Verhaal door geworsteld. Ik zou er klaar mee zijn. Dit kost je veel te veel.
Is je operatie goed gegaan? Succes met het herstel.
maandag 21 augustus 2017 19:57
+1
maandag 21 augustus 2017 20:01
maandag 21 augustus 2017 20:01
Wees blij dat je van deze energievretende vampier af bent. Onaardig misschien, maar dit komt allemaal zeker niet over als een gelijkwaardige vriendschap.
Ik zou het hier bij laten als ik jou was. Het is soms heel moeilijk om de gedachtengang van iemand met een persoonlijkheidsstoornis te volgen. Als ze dat heeft tenminste. Ik stel geen diagnose.
Ik zou het hier bij laten als ik jou was. Het is soms heel moeilijk om de gedachtengang van iemand met een persoonlijkheidsstoornis te volgen. Als ze dat heeft tenminste. Ik stel geen diagnose.
maandag 21 augustus 2017 20:02
Ik heb het wel helemaal gelezen. Ik kan idd geen diagnose stellen ofzo maar ik denk dat het helemaal niet zo verkeerd is dat deze vriendschap voorbij is of i.i.g op een heel laag pitje staat. Ze klinkt enorm onstabiel en ik lees verder ook niet echt in je post terug wat JIJ nou uit die vriendschap haalde.
Ik hoop eigenlijk voor jou dat het hierbij blijft, want ik denk dat je ook niet zit te wachten op een shitload aan drama?
Mis je haar?
maandag 21 augustus 2017 20:08
Ik heb absoluut geen zin meer in een shitload aan drama, dat was ook de reden tot afstand. Desondanks was het wel een lief meisje, alleen zo onbeholpen. Ik mis haar gedeeltelijk wel, omdat ze aardig en lief was en wanneer niet in paniek gezellig. Alleen de laatste maanden veelal egocentrisch en te vaak claimend en in paniek. Waarbij ze ook niet goed kon reflecteren op haar gedrag als ik mijn teleurstelling uitsprak over iets wat ze had gedaan of niet had gedaan. Denk dat het voor nu zo wel beter is. Heb geen idee hoe we ooit nog verder zouden moeten.QueenArachnia schreef: ↑21-08-2017 20:02Ik heb het wel helemaal gelezen. Ik kan idd geen diagnose stellen ofzo maar ik denk dat het helemaal niet zo verkeerd is dat deze vriendschap voorbij is of i.i.g op een heel laag pitje staat. Ze klinkt enorm onstabiel en ik lees verder ook niet echt in je post terug wat JIJ nou uit die vriendschap haalde.
Ik hoop eigenlijk voor jou dat het hierbij blijft, want ik denk dat je ook niet zit te wachten op een shitload aan drama?
Mis je haar?
maandag 21 augustus 2017 20:13
Nou dan is het duidelijk toch? Denk wel dat je, wanneer ze weer contact opneemt met jou (en ik denk zomaar eens dat die kans best groot is), ook zo duidelijk naar haar moet zijn. En dat zal best hard en pijnlijk kunnen zijn voor haar. Maar dat is denk ik beter dan pappen en nathouden. Voor jou, maar zeker ook voor haar.
maandag 21 augustus 2017 20:18
Je geeft aan haar te missen omdat ze er in het begin wel voor je geweest is.
In een echte vriendschap is iemand er ook daarna voor je. Niet alleen in het begin om je in te palmen, vervolgens je te kunnen gebruiken wanneer ze je nodig had en wanneer dat even lastiger werd je aan de kant te zetten als grof vuil.
Dit klinkt hard maar hier komt het wel op neer. Kan me voorstellen dat je een leuk en lief iemand om je heen mist maar dat was zij allang niet meer.
Investeer in nieuwe contacten. En let daarbij er op dat je je eigen grenzen bewaakt. Af en toe nee zeggen is heel gezond en zorgt er voor dat mensen niet zo makkelijk gebruik kunnen maken van jouw goede bedoelingen.
In een echte vriendschap is iemand er ook daarna voor je. Niet alleen in het begin om je in te palmen, vervolgens je te kunnen gebruiken wanneer ze je nodig had en wanneer dat even lastiger werd je aan de kant te zetten als grof vuil.
Dit klinkt hard maar hier komt het wel op neer. Kan me voorstellen dat je een leuk en lief iemand om je heen mist maar dat was zij allang niet meer.
Investeer in nieuwe contacten. En let daarbij er op dat je je eigen grenzen bewaakt. Af en toe nee zeggen is heel gezond en zorgt er voor dat mensen niet zo makkelijk gebruik kunnen maken van jouw goede bedoelingen.
dinsdag 22 augustus 2017 09:33
Allereerst: je bent heel goed voor haar geweest, en hebt heel veel voor haar gedaan. Dat blijft altijd, wat er nu dan ook is gebeurd of nog zal gebeuren.
Maar: bewaak je eigen grenzen, en reken niet op wederkerigheid. Ik heb zelf ook zo'n vriendin gehad, en alles wat je schrijft komt akelig bekend voor. We hebben voor haar gedaan wat we konden, vriend heeft een grote verbouwing voor haar gedaan (gratis) en ze kon altijd bij ons terecht. Uiteindelijk bleek ze van ons te stelen, vaak te liegen en zette ze ons op een gegeven moment aan de kant.
Ik neem het haar niet eens kwalijk. Ik zie dat ze het enorm zwaar heeft en dat het niet gaat om slechtheid, maar om een ziekte. Daar is ze zelf nog het eerste slachtoffer van. Je kunt niet meer doen dan je hebt gedaan. Wat je voor haar hebt gedaan is steunend en verstandig - meer zit er niet in.
Hoe het verder gaat, zal de tijd leren. Het is ook niet onmogelijk dat ze weer contact opneemt. Met excuses, of helemaal zonder, net of er niets is gebeurd. Het is dan aan jou om te bepalen wat je doet.
Zorg dat je zelf niet beschadigd raakt - dat kan gemakkelijk gebeuren.
Maar: bewaak je eigen grenzen, en reken niet op wederkerigheid. Ik heb zelf ook zo'n vriendin gehad, en alles wat je schrijft komt akelig bekend voor. We hebben voor haar gedaan wat we konden, vriend heeft een grote verbouwing voor haar gedaan (gratis) en ze kon altijd bij ons terecht. Uiteindelijk bleek ze van ons te stelen, vaak te liegen en zette ze ons op een gegeven moment aan de kant.
Ik neem het haar niet eens kwalijk. Ik zie dat ze het enorm zwaar heeft en dat het niet gaat om slechtheid, maar om een ziekte. Daar is ze zelf nog het eerste slachtoffer van. Je kunt niet meer doen dan je hebt gedaan. Wat je voor haar hebt gedaan is steunend en verstandig - meer zit er niet in.
Hoe het verder gaat, zal de tijd leren. Het is ook niet onmogelijk dat ze weer contact opneemt. Met excuses, of helemaal zonder, net of er niets is gebeurd. Het is dan aan jou om te bepalen wat je doet.
Zorg dat je zelf niet beschadigd raakt - dat kan gemakkelijk gebeuren.
dinsdag 22 augustus 2017 13:44
Jeetje, dat lijkt mij ook heel erg heftig! Hoe zijn jullie daar samen mee omgegaan? Lijkt mij best lastig om alle frustratie en boosheid soort van in te slikken, of in ieder geval die niet kwijt te kunnen bij haar. Ondanks dat de persoon uit jouw situatie en de persoon uit mijn situatie persoonlijkheidsproblematiek hebben, vind ik het lastig in te schatten wat je wel eerlijk tegen iemand kan zeggen. Ik heb nu vaak of uiterst voorzichtig of helemaal niet mijn frustraties geuit. Een persoon zonder deze problematiek zou misschien al zelf snappen dat wat zij heeft gedaan eigenlijk niet kan.. of daar kan je tenminste wel duidelijk tegen zijn over wat je vindt zonder dat deze andere persoon enorm veel drama en woede terug projecteert vanuit een gevoel van onmacht of afwijzing.sophie_emma schreef: ↑22-08-2017 09:33Allereerst: je bent heel goed voor haar geweest, en hebt heel veel voor haar gedaan. Dat blijft altijd, wat er nu dan ook is gebeurd of nog zal gebeuren.
Maar: bewaak je eigen grenzen, en reken niet op wederkerigheid. Ik heb zelf ook zo'n vriendin gehad, en alles wat je schrijft komt akelig bekend voor. We hebben voor haar gedaan wat we konden, vriend heeft een grote verbouwing voor haar gedaan (gratis) en ze kon altijd bij ons terecht. Uiteindelijk bleek ze van ons te stelen, vaak te liegen en zette ze ons op een gegeven moment aan de kant.
Ik neem het haar niet eens kwalijk. Ik zie dat ze het enorm zwaar heeft en dat het niet gaat om slechtheid, maar om een ziekte. Daar is ze zelf nog het eerste slachtoffer van. Je kunt niet meer doen dan je hebt gedaan. Wat je voor haar hebt gedaan is steunend en verstandig - meer zit er niet in.
Hoe het verder gaat, zal de tijd leren. Het is ook niet onmogelijk dat ze weer contact opneemt. Met excuses, of helemaal zonder, net of er niets is gebeurd. Het is dan aan jou om te bepalen wat je doet.
Zorg dat je zelf niet beschadigd raakt - dat kan gemakkelijk gebeuren.
Ze heeft inmiddels gereageerd (vannacht) op mijn bericht. Ze was een lang weekend in Londen geweest en had er nog niet overga gedacht. Ze had deze keer wel wat te heftig gereageerd, en sorry gezegd. Dat ze me nooit meer wilde zien meende ze niet. Maar een gesprek aangaan met mij vond ze wel erg eng en daar moest ze moed voor gaan verzamelen, wist niet of ze dat aandurfde. Afgesloten met: ik zie je snel weer xxx.
Ik weet dan niet zo goed wat ik daarvan moet denken. Ik denk dat ik misschien nog wel een gesprek met haar wil aangaan, en dan proberen zo eerlijk mogelijk te zijn over wat mijn irritaties en teleurstellingen waren en dat ik haar intensiteit of onverschilligheid wanneer ik haar eens nodig heb niet goed kan verdragen. Wellicht wordt ze dan erg boos of gaat ze huilen. Denk wel dat we op een openbare plek moeten afspreken om haar emotionele uitbarsting iets in te kunnen perken, denk dat de drempel dan hoger ligt wanneer we thuis zijn.
dinsdag 22 augustus 2017 18:35
Ze lijkt erg veel op mijn ex-vriendin , ik liep toen ook op mijn tenen, om maar lig en aardig te zijn en gevonden worden, om irritaties voor te zijn,alles slikken van haar.
Het is geen vriendschap geweest, weet ik nu, ney als het voor jou ook geen vriendschap is geweest.
Jij zit ook meer in de rol van de redder, de hulpverlener ,zij in het grijze gebied van slachtoffer zijn.
laat het rusten, niet meer gaan reageren op haar berichtjes, want eerst moed verzamelen, om bij jou te komen,
Dat is onzin, het slachtoffergedrag, aandacht trekken.
Zet nu eerst jou zelf op de voorgrond, jouw leven en die van jouw vriend.
Genees goed van de operaties, die zijn tenslotte ook niet misselijk, rustig revalideren .
Geniet van het leven zonder jouw " vriendin". Die heeft allang een andere vriendin gevonden, die haar pampert.
Beterschap en een goed genezingsproces.
Het is geen vriendschap geweest, weet ik nu, ney als het voor jou ook geen vriendschap is geweest.
Jij zit ook meer in de rol van de redder, de hulpverlener ,zij in het grijze gebied van slachtoffer zijn.
laat het rusten, niet meer gaan reageren op haar berichtjes, want eerst moed verzamelen, om bij jou te komen,
Dat is onzin, het slachtoffergedrag, aandacht trekken.
Zet nu eerst jou zelf op de voorgrond, jouw leven en die van jouw vriend.
Genees goed van de operaties, die zijn tenslotte ook niet misselijk, rustig revalideren .
Geniet van het leven zonder jouw " vriendin". Die heeft allang een andere vriendin gevonden, die haar pampert.
Beterschap en een goed genezingsproces.
dinsdag 22 augustus 2017 19:21
Ik zou klaar zijn met zo'n vriendin. Toen jij haar steun nodig had, liet ze je zitten. Maar als zij het moeilijk had, moest je elke keer gelijk klaarstaan. Dit is geen gelijkwaardige vriendschap meer. Het beste is om duidelijk te zijn. Dat je liever geen contact meer wil om bovenstaande argumenten. De kans bestaat wel dat ze er een drama van gaat maken. Probeer je dat niet aan te trekken.
Bij mij is ook onlangs een vriendschap stukgelopen en het doet me wel een beetje aan Borderline denken. Ze heeft deze diagnose niet. Ik was dik 2 jaar bevriend met een collega. We werken bij een Sociale Werkplaats. Ze werd op haar 1e werkdag naast mij gezet. "Ga maar naast Hondenmens zitten, dat is een rustig meisje.", zei de werkleiding. Er is me ook verteld dat ze met veel mensen problemen had. Ze dachten dat ik haar beter zou begrijpen omdat we beiden ASS en een pestverleden hebben.
Dat leek ook zo. Na een half jaar begonnen we ook met afspreken (zwemmen, shoppen, braderie) en dat was altijd gezellig. Tot 2 maanden geleden
Ze gaven een mooie week af. Wij wilden weer eens samen zwemmen op een Woensdag, dan zijn we beiden vrij. Afspraak stond nog niet vast. Twee dagen daarvoor zag ik ineens een aankondiging voor een jubileum van het zwembad in mijn jeugddorp. Toen ik zei liever daar naartoe te willen, hoefde dat niet voor haar. Ze heeft niks met evenementen. Dat kan. Maar ik zei wel te gaan, want dat feest is maar 1 keer. 's Avonds stuurde ze en boze mail dat ik zonder haar ging zwemmen. Ze voelde zich afgewezen en vond dat ik had moeten vragen om samen ergens anders heen te gaan. Dus had ik het jubileum moeten laten schieten. Dat vind ik niet eerlijk.
Ook voelde ze zich gekwetst dat ik lotgenotencontact via Facebook heb met een vrouw. Die vrouw is een pester van mijn vriendin van haar vorige baan. Ik wist dat pas toen ik mijn vriendin over die vrouw vertelde. Ze vond dat ik geen contact mocht hebben met die vrouw. Een paar boze mails hierover gekregen. Als ik het toch doorzette was onze vriendschap over. Ik moest kiezen: vriendin of zij. Ik vond dat er niks te kiezen viel. Het is puur lotgenotencontact en ik sta buiten hun conflict. Ze wilde met rust gelaten worden, want ze voelde zich bedrogen door mij. Ineens was niks meer goed aan me. Ik was gemeen, had haar gebruikt, zou weinig om haar geven. Ook collega's zouden zich op het werk ergeren aan mij. Eerst wilde ze met rust gelaten worden en 2 weken nadien weer een boze mail. Ze had geen excuus van mij gekregen. Terwijl zij met verwijten begon. Ze betrok ook een collega en de voorvrouw erin en volgens haar stonden die aan haar kant. Een privéruzie in je werk betrekken. Ik vind dat echt ziekelijk. Voordat het uit de hand zou lopen heb ik het aangekaart bij de baas en de mails laten lezen. Ze valt me niet meer lastig. Maar we praten ook al 2 maanden niet tegen elkaar. De vriendschap is over.
Bij mij is ook onlangs een vriendschap stukgelopen en het doet me wel een beetje aan Borderline denken. Ze heeft deze diagnose niet. Ik was dik 2 jaar bevriend met een collega. We werken bij een Sociale Werkplaats. Ze werd op haar 1e werkdag naast mij gezet. "Ga maar naast Hondenmens zitten, dat is een rustig meisje.", zei de werkleiding. Er is me ook verteld dat ze met veel mensen problemen had. Ze dachten dat ik haar beter zou begrijpen omdat we beiden ASS en een pestverleden hebben.
Dat leek ook zo. Na een half jaar begonnen we ook met afspreken (zwemmen, shoppen, braderie) en dat was altijd gezellig. Tot 2 maanden geleden
Ze gaven een mooie week af. Wij wilden weer eens samen zwemmen op een Woensdag, dan zijn we beiden vrij. Afspraak stond nog niet vast. Twee dagen daarvoor zag ik ineens een aankondiging voor een jubileum van het zwembad in mijn jeugddorp. Toen ik zei liever daar naartoe te willen, hoefde dat niet voor haar. Ze heeft niks met evenementen. Dat kan. Maar ik zei wel te gaan, want dat feest is maar 1 keer. 's Avonds stuurde ze en boze mail dat ik zonder haar ging zwemmen. Ze voelde zich afgewezen en vond dat ik had moeten vragen om samen ergens anders heen te gaan. Dus had ik het jubileum moeten laten schieten. Dat vind ik niet eerlijk.
Ook voelde ze zich gekwetst dat ik lotgenotencontact via Facebook heb met een vrouw. Die vrouw is een pester van mijn vriendin van haar vorige baan. Ik wist dat pas toen ik mijn vriendin over die vrouw vertelde. Ze vond dat ik geen contact mocht hebben met die vrouw. Een paar boze mails hierover gekregen. Als ik het toch doorzette was onze vriendschap over. Ik moest kiezen: vriendin of zij. Ik vond dat er niks te kiezen viel. Het is puur lotgenotencontact en ik sta buiten hun conflict. Ze wilde met rust gelaten worden, want ze voelde zich bedrogen door mij. Ineens was niks meer goed aan me. Ik was gemeen, had haar gebruikt, zou weinig om haar geven. Ook collega's zouden zich op het werk ergeren aan mij. Eerst wilde ze met rust gelaten worden en 2 weken nadien weer een boze mail. Ze had geen excuus van mij gekregen. Terwijl zij met verwijten begon. Ze betrok ook een collega en de voorvrouw erin en volgens haar stonden die aan haar kant. Een privéruzie in je werk betrekken. Ik vind dat echt ziekelijk. Voordat het uit de hand zou lopen heb ik het aangekaart bij de baas en de mails laten lezen. Ze valt me niet meer lastig. Maar we praten ook al 2 maanden niet tegen elkaar. De vriendschap is over.
dinsdag 22 augustus 2017 20:11
Ik las in één van de reacties, dat je erg goed voor haar bent geweest. Eerlijk gezegd ben ik het daar niet mee eens. Volgens mij ben je veel te veel in de hulpverlenersrol gedoken en was de persoon in kwestie er meer bij gebaat als je je grenzen in een veel eerder stadium veel duidelijker had aangegeven (nu heb je weinig grenzen aangegeven en het steeds afgezwakt als ik het zo lees), niet allerlei verantwoordelijkheden van haar had overgenomen e.d. Door maar te blijven zorgen/redden, jezelf weg te cijferen en dingen van haar over te nemen (contact met instanties, inschrijven op woningzoeksites e.d.), houd je m.i. het afhankelijke en claimende gedrag van iemand nl. ook in stand.
dinsdag 22 augustus 2017 22:55
Bij mij kwam het besef geleidelijk, dat je hier niets aan verandert. Eerst dacht ik nog dat het gewoon ging om een opeenstapeling van pech, en dat als je iemand helpt uit de put te komen, ze het dan wel verder redt. Maar de pech is zijzelf - het komt niet van buiten.koosje-87 schreef: ↑22-08-2017 13:44Jeetje, dat lijkt mij ook heel erg heftig! Hoe zijn jullie daar samen mee omgegaan? Lijkt mij best lastig om alle frustratie en boosheid soort van in te slikken, of in ieder geval die niet kwijt te kunnen bij haar. Ondanks dat de persoon uit jouw situatie en de persoon uit mijn situatie persoonlijkheidsproblematiek hebben, vind ik het lastig in te schatten wat je wel eerlijk tegen iemand kan zeggen. Ik heb nu vaak of uiterst voorzichtig of helemaal niet mijn frustraties geuit. Een persoon zonder deze problematiek zou misschien al zelf snappen dat wat zij heeft gedaan eigenlijk niet kan.. of daar kan je tenminste wel duidelijk tegen zijn over wat je vindt zonder dat deze andere persoon enorm veel drama en woede terug projecteert vanuit een gevoel van onmacht of afwijzing. xx.
Het heeft mij veel verdriet gegeven - ook wel boosheid, maar toch vooral verdriet. Verdriet omdat ik haar niet kon helpen, maar ook verdriet omdat iemand die ik zo aardig vond, mij uiteindelijk zo heeft misbruikt. Boosheid voel ik niet zo sterk, want ik weet dat ze er uiteindelijk niets aan kan doen.
Ik denk niet dat het veel uitmaakt of je wel of niet aan haar vertelt wat dit met je doet. Ze krijgt de boodschap niet mee, je kunt net zo goed tegen je beeldscherm praten. Ze kan kwaad worden (ze gaat zich verdedigen, want ze ziet haar steunpost verdwijnen) of ze stort in (uit angst om dezelfde reden). Jij speelt helemaal geen rol hierin, de relatie is puur instrumenteel.
Geen vrolijk bericht, maar meer kan ik er niet van maken. Je kunt nog steeds besluiten haar te helpen binnen grenzen, maar realiseer je wel dat het nooit een gelijkwaardige vriendschap wordt.
