Psyche
alle pijlers
Zoon last van tics / verrichten dwangmatige handelingen
maandag 16 oktober 2017 20:08
hi Forummers,
Alweer even geleden dat ik een topic opende.
In deze pijler vermoed ik dat het ook mijn eerste topic is ooit.
Sinds een paar weken staat mijn wereld op zijn kop. Ik zal jullie even meenemen in mijn verhaal.
Het gaat om mijn oudste zoon. Hij is 7 jaar.
De afgelopen jaren heeft hij last van tics. Ik denk dat het een jaar of drie geleden is dat we het opmerkte. De tics komen en gaan. Blijven soms een paar weken, soms een paar maanden. Sommige tics merk je bijna niet. Sommige tics zijn echt niet om aan te zien. 'Houd er eens mee op' roep je dan al snel.
Op school heb ik het altijd bespreekbaar gemaakt zodat zij het samen met ons in de gaten kunnen houden. Doordat de tics met grote regelmaat wisselen, valt het niet iedereen altijd op.
Thuis praten we er openlijk over. Sterker nog, we maken er grapjes over. 'Zullen we al je tics weer eens doen achter elkaar?' en dan gaat hij hoor en wij doen mee. Klinkt heel stom, maar we moeten er dan echt met elkaar om lachen.
Ik moet het immers ook niet groter maken dan het is.
Afgelopen zomer op vakantie zag ik dat hij terugliep naar een muurtje om deze 'aan te tikken' , omdat hij echt terug liep zei ik 'waarom loop je nu helemaal terug?'
Daarop zei hij 'dat moet op vakantie, dan moet ik alles met links en rechts aanraken.'
Na de vakantie hield ik het in de gaten, maar zag het niet en het waaide over.. voor mij. Niet voor hem..
Paar weken terug tikte hij weer iets aan en daarna met zijn andere hand. Daarop pakte zijn vader zijn hand en liet hem nog een keer dat ding aanraken en legde hem daarna in bed en zei 'je gaat er niet meer uit, klaar ermee'.
Toen ik daarna bij hem kwam brak hij. Hij huilde zo hard. Omdat hij geen huilerd is was ik gelijk op mijn hoede. hij kroop tegen me aan en was niet te houden.
Hij zei dingen als 'ik moet altijd dingen aanraken, dat heb ik al mijn hele leven, ik word er gek van echt heel erg gek van.'
Ik wilde graag met hem praten, maar hij was overstuur. Om rustig te worden wilde hij graag dat ding even aanraken. Dat mocht van mij. Daarna konden we praten.
Hij vertelde, heel veel.
Het duizelde me.
De dag erna zaten wij bij de huisarts. Hij ook. De huisarts vroeg waarom hij daar was.
Of hij het zelf wilde vertellen of dat zijn moeder dat mocht doen.
Hij wilde het zelf doen.
Hij vertelde en vertelde en gaf voorbeelden.
Daar zat hij, een meter naast mij vandaan. Mijn kind, mijn baby, van 7 jaar vertelde zelf over zijn problemen, allemaal voorbeelden. Ik was zo trots dat hij het zelf vertelde maar wat deed het me zeer..
Het gaat heel snel allemaal. Morgen een intake bij de GGZ.
Dwangneurose?
Tics?
Tourette?
Iedere dag hoor ik meer van hem. Maar ook hoe goed hij dingen kan verbloemen, wat is hij slim dat hij dat allemaal kan verbloemen, maar wat erg dat dat ook moet van hem.
De telefonische intake met de GGZ was ook fijn.
'Het is bijna onmogelijk dat een kind van 7 een dwangneurose heeft' zei de arts.
maar heel veel andere dingen zijn wel mogelijk.
Nu heb ik net alle formulieren ingevuld, alle vragen beantwoord.
En ik ben een beetje nerveus. Voor morgen.
Mijn zoon is niet nerveus. Die wil graag gaan. Hij wil ervan af. Hij is er zo uitgesproken in.
Dat vind ik zo mooi.
Mijn kind is in twee weken tijd een ander kind voor me geworden. Ik vind hem opeens zo groot, zo ontzettend heel erg groot. We praten veel, knuffelen extra veel.
Al die vragen die worden gesteld in al die formulieren, je bent zo met je kind bezig. Nu, vroeger, heb ik dit wel eens gemerkt, dat wel eens gezien. Al die vragen, is dat dan nodig? Vast wel.
Ik ben echt niet de eerste die zo'n traject ingaat..... ik weet het, maar voor het eerst zo'n stap is even wennen.
ik wilde het verhaal even kwijt. Maar ik ben ook benieuwd zijn er nog meer moeders/vaders die kinderen hebben die op jonge leeftijd al dwangmatige handelingen moeten verrichten en hoe gaat dat?
Dank je wel voor het lezen.
Alweer even geleden dat ik een topic opende.
In deze pijler vermoed ik dat het ook mijn eerste topic is ooit.
Sinds een paar weken staat mijn wereld op zijn kop. Ik zal jullie even meenemen in mijn verhaal.
Het gaat om mijn oudste zoon. Hij is 7 jaar.
De afgelopen jaren heeft hij last van tics. Ik denk dat het een jaar of drie geleden is dat we het opmerkte. De tics komen en gaan. Blijven soms een paar weken, soms een paar maanden. Sommige tics merk je bijna niet. Sommige tics zijn echt niet om aan te zien. 'Houd er eens mee op' roep je dan al snel.
Op school heb ik het altijd bespreekbaar gemaakt zodat zij het samen met ons in de gaten kunnen houden. Doordat de tics met grote regelmaat wisselen, valt het niet iedereen altijd op.
Thuis praten we er openlijk over. Sterker nog, we maken er grapjes over. 'Zullen we al je tics weer eens doen achter elkaar?' en dan gaat hij hoor en wij doen mee. Klinkt heel stom, maar we moeten er dan echt met elkaar om lachen.
Ik moet het immers ook niet groter maken dan het is.
Afgelopen zomer op vakantie zag ik dat hij terugliep naar een muurtje om deze 'aan te tikken' , omdat hij echt terug liep zei ik 'waarom loop je nu helemaal terug?'
Daarop zei hij 'dat moet op vakantie, dan moet ik alles met links en rechts aanraken.'
Na de vakantie hield ik het in de gaten, maar zag het niet en het waaide over.. voor mij. Niet voor hem..
Paar weken terug tikte hij weer iets aan en daarna met zijn andere hand. Daarop pakte zijn vader zijn hand en liet hem nog een keer dat ding aanraken en legde hem daarna in bed en zei 'je gaat er niet meer uit, klaar ermee'.
Toen ik daarna bij hem kwam brak hij. Hij huilde zo hard. Omdat hij geen huilerd is was ik gelijk op mijn hoede. hij kroop tegen me aan en was niet te houden.
Hij zei dingen als 'ik moet altijd dingen aanraken, dat heb ik al mijn hele leven, ik word er gek van echt heel erg gek van.'
Ik wilde graag met hem praten, maar hij was overstuur. Om rustig te worden wilde hij graag dat ding even aanraken. Dat mocht van mij. Daarna konden we praten.
Hij vertelde, heel veel.
Het duizelde me.
De dag erna zaten wij bij de huisarts. Hij ook. De huisarts vroeg waarom hij daar was.
Of hij het zelf wilde vertellen of dat zijn moeder dat mocht doen.
Hij wilde het zelf doen.
Hij vertelde en vertelde en gaf voorbeelden.
Daar zat hij, een meter naast mij vandaan. Mijn kind, mijn baby, van 7 jaar vertelde zelf over zijn problemen, allemaal voorbeelden. Ik was zo trots dat hij het zelf vertelde maar wat deed het me zeer..
Het gaat heel snel allemaal. Morgen een intake bij de GGZ.
Dwangneurose?
Tics?
Tourette?
Iedere dag hoor ik meer van hem. Maar ook hoe goed hij dingen kan verbloemen, wat is hij slim dat hij dat allemaal kan verbloemen, maar wat erg dat dat ook moet van hem.
De telefonische intake met de GGZ was ook fijn.
'Het is bijna onmogelijk dat een kind van 7 een dwangneurose heeft' zei de arts.
maar heel veel andere dingen zijn wel mogelijk.
Nu heb ik net alle formulieren ingevuld, alle vragen beantwoord.
En ik ben een beetje nerveus. Voor morgen.
Mijn zoon is niet nerveus. Die wil graag gaan. Hij wil ervan af. Hij is er zo uitgesproken in.
Dat vind ik zo mooi.
Mijn kind is in twee weken tijd een ander kind voor me geworden. Ik vind hem opeens zo groot, zo ontzettend heel erg groot. We praten veel, knuffelen extra veel.
Al die vragen die worden gesteld in al die formulieren, je bent zo met je kind bezig. Nu, vroeger, heb ik dit wel eens gemerkt, dat wel eens gezien. Al die vragen, is dat dan nodig? Vast wel.
Ik ben echt niet de eerste die zo'n traject ingaat..... ik weet het, maar voor het eerst zo'n stap is even wennen.
ik wilde het verhaal even kwijt. Maar ik ben ook benieuwd zijn er nog meer moeders/vaders die kinderen hebben die op jonge leeftijd al dwangmatige handelingen moeten verrichten en hoe gaat dat?
Dank je wel voor het lezen.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:20
Wat rot voor hem (en voor jullie), hopelijk krijgt hij de juiste hulp en blijft het geen probleem in zijn leventje. Toch wil ik je meegeven dat niet elke dwangmatige handeling heel vervelend hoeft te zijn. Hopelijk geldt dat voor jouw zoon ooit ook: ik heb al een vrij extreme vorm van dwanggedrag rond tellen vanaf het moment dat ik kan tellen, ruim 30 jr dus al. Als ik het mensen uitleg kijken ze me aan of ik gek ben. Maar voor mij creert het rust: rust in de ruimte om me heen, rust en structuur in mijn hoofd. Misschien is er idd wel iets mis met mij, maar ik functioneer erg goed al zeg ik het zelf en doe er niemand kwaad mee en heb er zelf geen last van..
maandag 16 oktober 2017 20:21
Hoi Djoels,
Wat knap dat je zoontje er zelf zo goed over kan praten en fijn dat er hulp komt!
Ik herken het gedeelte over de tics niet, maar wel het dwangmatig met links en rechts alles moeten aanraken. Vooral rond bedtijd speelde het extra op en kind ging echt niet slapen zonder het ritueel af te maken. Omdat kind in dezelfde tijd ook veel last kreeg van angsten, hebben we hulp gezocht. Uiteindelijk hebben we een 10-tal sessies bij een kinderpsycholoog gehad en daarna ging het langzaam maar zeker beter. Ook de dwangmatige handelingen namen af.
Nu zijn we en paar jaar verder en gaat het goed, geen terugval meer gehad gelukkig.
Ik hoop dat jullie ook goed geholpen worden en dat je zoontje snel wat beter in zijn vel komt te zitten. Sterkte!
Wat knap dat je zoontje er zelf zo goed over kan praten en fijn dat er hulp komt!
Ik herken het gedeelte over de tics niet, maar wel het dwangmatig met links en rechts alles moeten aanraken. Vooral rond bedtijd speelde het extra op en kind ging echt niet slapen zonder het ritueel af te maken. Omdat kind in dezelfde tijd ook veel last kreeg van angsten, hebben we hulp gezocht. Uiteindelijk hebben we een 10-tal sessies bij een kinderpsycholoog gehad en daarna ging het langzaam maar zeker beter. Ook de dwangmatige handelingen namen af.
Nu zijn we en paar jaar verder en gaat het goed, geen terugval meer gehad gelukkig.
Ik hoop dat jullie ook goed geholpen worden en dat je zoontje snel wat beter in zijn vel komt te zitten. Sterkte!
maandag 16 oktober 2017 20:24
Dat is echt een fijn verhaal van jou. Lief dat je het deelt. En fijn dat het jou rust geeft een je het niet als last ervaart.miems schreef: ↑16-10-2017 20:20Wat rot voor hem (en voor jullie), hopelijk krijgt hij de juiste hulp en blijft het geen probleem in zijn leventje. Toch wil ik je meegeven dat niet elke dwangmatige handeling heel vervelend hoeft te zijn. Hopelijk geldt dat voor jouw zoon ooit ook: ik heb al een vrij extreme vorm van dwanggedrag rond tellen vanaf het moment dat ik kan tellen, ruim 30 jr dus al. Als ik het mensen uitleg kijken ze me aan of ik gek ben. Maar voor mij creert het rust: rust in de ruimte om me heen, rust en structuur in mijn hoofd. Misschien is er idd wel iets mis met mij, maar ik functioneer erg goed al zeg ik het zelf en doe er niemand kwaad mee en heb er zelf geen last van..
Het baart mij zorgen dat hij aangeeft er zelf last van te hebben.
Als hij het niet doet gaat zijn arm prikkelen en als hij het dan nog steeds niet doet, kan hij zijn arm niet meer tillen en krijgt hij zoveel pijn.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:24
Hier een kind met erg veel tics, tot nu toe heeft ze er nog niet al te veel last van. Al wordt het al lastiger, want ze heeft door dat het afwijkt. Dat zij afwijkt dus. Kinderen uit de klas zien het, lachen er soms om.
Altijd gedacht: dat gaat wel over. Ze is nu 6, dus ik verwacht niet dat het minder gaat worden.
Tics zijn ook heel dwangmatig en vaak gekoppeld aan bepaalde handelingen.
Ik lees graag mee.
Altijd gedacht: dat gaat wel over. Ze is nu 6, dus ik verwacht niet dat het minder gaat worden.
Tics zijn ook heel dwangmatig en vaak gekoppeld aan bepaalde handelingen.
Ik lees graag mee.
maandag 16 oktober 2017 20:27
Wat heftig ook zeg en wat fijn dat het heeft geholpen.elise1978 schreef: ↑16-10-2017 20:21Hoi Djoels,
Wat knap dat je zoontje er zelf zo goed over kan praten en fijn dat er hulp komt!
Ik herken het gedeelte over de tics niet, maar wel het dwangmatig met links en rechts alles moeten aanraken. Vooral rond bedtijd speelde het extra op en kind ging echt niet slapen zonder het ritueel af te maken. Omdat kind in dezelfde tijd ook veel last kreeg van angsten, hebben we hulp gezocht. Uiteindelijk hebben we een 10-tal sessies bij een kinderpsycholoog gehad en daarna ging het langzaam maar zeker beter. Ook de dwangmatige handelingen namen af.
Nu zijn we en paar jaar verder en gaat het goed, geen terugval meer gehad gelukkig.
Ik hoop dat jullie ook goed geholpen worden en dat je zoontje snel wat beter in zijn vel komt te zitten. Sterkte!
De tics zijn af en toe ook best heftig vind ik. Dat je denkt ' wat doe je toch gek man'
En je went er ook weer snel aan, dat dan weer wel.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:27
Heftig zeg!
Ik heb geen ervaring met dwangmatige handelingen, maar onze zoon met adhd heeft wel tics,die komen en gaan. Hoewel dat nu met medicatie nagenoeg over is.
De verbazing over hoe wijs zo'n ventje kan praten over zn problemen herken ik ook.
Onze zoon kan soms zo pakkend vertellen wat er in hem omgaat en waarom hij doet wat hij doet. Heel bijzonder.
Ik hoop dat jullie snel duidelijkheid en hulp krijgen!
Ik heb geen ervaring met dwangmatige handelingen, maar onze zoon met adhd heeft wel tics,die komen en gaan. Hoewel dat nu met medicatie nagenoeg over is.
De verbazing over hoe wijs zo'n ventje kan praten over zn problemen herken ik ook.
Onze zoon kan soms zo pakkend vertellen wat er in hem omgaat en waarom hij doet wat hij doet. Heel bijzonder.
Ik hoop dat jullie snel duidelijkheid en hulp krijgen!
maandag 16 oktober 2017 20:29
Wij snappen er allebei niks van. Dat moge duidelijk zijn.
Ik ben blij dat papa het deed, nu is het eindelijk besproken.
Zoon en zijn vader hebben inmiddels ook hele fijne gesprekken gehad en vader heeft sorry gezegd.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:31
Quintessa schreef: ↑16-10-2017 20:24Hier een kind met erg veel tics, tot nu toe heeft ze er nog niet al te veel last van. Al wordt het al lastiger, want ze heeft door dat het afwijkt. Dat zij afwijkt dus. Kinderen uit de klas zien het, lachen er soms om.
Altijd gedacht: dat gaat wel over. Ze is nu 6, dus ik verwacht niet dat het minder gaat worden.
Tics zijn ook heel dwangmatig en vaak gekoppeld aan bepaalde handelingen.
Ik lees graag mee.
Wat voor soort tics heeft ze?
Mijn zoon is er nog nooit mee gepest zover ik weet, dat lijkt me extra vreselijk zeg.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:35
De laatste tijd overheersen deze:
-wapperen met de handen
-wrijven over het voorhoofd en/of de wangen
-trekken met de mondhoeken (hele gekke grimas wordt dat)
-knipogen
-springen (dus echt volkomen uit het niets)
-knijpen met de handen: vingertoppen tegen de onderkant drukken
Ze heeft wel veel zelfvertrouwen en zelfspot, dus het lachen kan ze wel handelen. Gepest wordt ze niet echt, wel vinden kinderen het dus zichtbaar gek.
maandag 16 oktober 2017 20:35
Nou ik snap haar reactie wel hoor. Want wij dachten ook ' doe even normaal, of stel je niet aan '
En natuurlijk is dat niet goed, maar ja het is wel hoe het gaat. Mijn vriend is daar nog iets feller in dan ik.
Ik heb ook wel eens tegen hem gezegd ' denk je dat het kind vanmorgen wakker werd en dacht ik ga lekker de hele dag in de zon kijken ' (dat was toen een tic)
Het onvermogen van de ouders uit zich niet altijd heel gewenst
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:35
Ja, dat is achteraf natuurlijk makkelijk praten.
Voor hetzelfde geld was het een kind met uitstelgedrag dat smoesjes verzon om nog niet te hoeven slapen.
maandag 16 oktober 2017 20:38
Die trekken met de mondhoeken en daarbij de nek / hals strekken heeft mijn zoon ook gehad. Die vond ik echt verschrikkelijk, heel erg om te zeggen maar toen heb ik ook regelmatig gezegd 'stop ermee'.Quintessa schreef: ↑16-10-2017 20:35De laatste tijd overheersen deze:
-wapperen met de handen
-wrijven over het voorhoofd en/of de wangen
-trekken met de mondhoeken (hele gekke grimas wordt dat)
-knipogen
-springen (dus echt volkomen uit het niets)
-knijpen met de handen: vingertoppen tegen de onderkant drukken
Ze heeft wel veel zelfvertrouwen en zelfspot, dus het lachen kan ze wel handelen. Gepest wordt ze niet echt, wel vinden kinderen het dus zichtbaar gek.
Alsof hij dat zomaar zou kunnen. Maar ik kon het gewoon niet aan zien.
DTEEZ!
maandag 16 oktober 2017 20:41
Ja, dat nek strekken zit daar ook bij. Ik kan al zien dat ze weer die grimas maakt als ik haar van de achterkant bekijk.Djoels schreef: ↑16-10-2017 20:38Die trekken met de mondhoeken en daarbij de nek / hals strekken heeft mijn zoon ook gehad. Die vond ik echt verschrikkelijk, heel erg om te zeggen maar toen heb ik ook regelmatig gezegd 'stop ermee'.
Alsof hij dat zomaar zou kunnen. Maar ik kon het gewoon niet aan zien.
maandag 16 oktober 2017 20:46
Wat rot Djoels 
En wat knap van je zoontje dat hij het zo goed kon uitleggen allemaal en wat fijn dat hij het jullie toevertrouwd.
Ik wilde vooral even posten omdat ik me nog herinner dat toen ik in de laatste jaren van de basisschool zat, ik allemaal van die dingetjes had als: je mag op de stoep niet op die tegels staan, wel op die, je moet altijd twee keer achter elkaar slikken en nog wat van dat soort die ik me niet meer kan herinneren. Daar heb ik nooit echt last van gehad, ik deed dat en klaar. Dat is vanzelf overgegaan, ik weet niet meer wanneer. Hoewel ik een enkele keer nog zorg dat ik op een trap elke voet een keer neerzet, dus als er een oneven aantal treden is dat ik even een dubbele stap maak ofzo. Anders voelt het zo scheef.
Het lijkt me heel goed dat je dat traject ingegaan bent om te laten onderzoeken wat er aan de hand is met je zoontje en dat jullie hem kunnen helpen, zeker omdat hij er zo'n last van heeft. Maar mijn ervaring even om te laten weten dat het ook compleet onschuldig kan zijn.
Sterkte, ik hoop dat jullie snel wat praktische tips kunnen krijgen zodat hij er minder last van heeft!
En wat knap van je zoontje dat hij het zo goed kon uitleggen allemaal en wat fijn dat hij het jullie toevertrouwd.
Ik wilde vooral even posten omdat ik me nog herinner dat toen ik in de laatste jaren van de basisschool zat, ik allemaal van die dingetjes had als: je mag op de stoep niet op die tegels staan, wel op die, je moet altijd twee keer achter elkaar slikken en nog wat van dat soort die ik me niet meer kan herinneren. Daar heb ik nooit echt last van gehad, ik deed dat en klaar. Dat is vanzelf overgegaan, ik weet niet meer wanneer. Hoewel ik een enkele keer nog zorg dat ik op een trap elke voet een keer neerzet, dus als er een oneven aantal treden is dat ik even een dubbele stap maak ofzo. Anders voelt het zo scheef
. Het lijkt me heel goed dat je dat traject ingegaan bent om te laten onderzoeken wat er aan de hand is met je zoontje en dat jullie hem kunnen helpen, zeker omdat hij er zo'n last van heeft. Maar mijn ervaring even om te laten weten dat het ook compleet onschuldig kan zijn.
Sterkte, ik hoop dat jullie snel wat praktische tips kunnen krijgen zodat hij er minder last van heeft!
maandag 16 oktober 2017 20:49
Hier een zoon met tics. Hij heeft Asperger maar toen hij 8 jaar was wwaren zijn tics niet leuk meer. Ook had hij last van dwang. Dingen aan moeten raken, een aantal rondjes moeten lopen op zijn kamer. Ook met lopen zag ik hem randjes vermijden. Daar heb ik meerdere keren op in gegrepen. Mijn ervaring met hem was dat ik, mits ik het tijdig zag, de dwanghandeling kon voorkomen door inte grijpen. Maar aan de andere kant had hij deze ook nodig. Maar randjes op straat vermijden is een vervelende omdat je dan niet normaal meer over straat kunt lopen bijvoorbeeld.
Lang verhaal kort: hij heeft tourette. inmiddels is hij 14 en heeft hij zeker nog last van tics. Maar vooral thuis. De dwang is er nog wel, maar minimaal. Zeker niet hinderlijk. Ook niet voor hem zelf.
Tourette kan rond/na de pubertijd afnemen of weggaan. Dat denk ik hier niet, maar vaak zijn tics wel het hevigst als ze nog vrij jong zijn meen ik mij te herinneren.
Ik heb mij destijds verschrikkelijk veel zorgen gemaakt. Ik dacht echt; waar eindigt dit? Nu, een aantal jaren verder is het alleen maar beter gegaan, we zijn er meer aan gewend, hij heeft er niet zoveel last meer van.
Het feit dat je nu de hulpverlening ingaat en die standaard vragenlijsten in moet vullen vond ik ooit ook best heftig. Maar vergeet niet dat er kinderen met ellerlei verschillende problematiek aankloppen bij zo een instantie. Het is 'maar' en algmeen formulier.
Sterkte en je doet het goed. Echt! Veel beter dan ik destijds.
Lang verhaal kort: hij heeft tourette. inmiddels is hij 14 en heeft hij zeker nog last van tics. Maar vooral thuis. De dwang is er nog wel, maar minimaal. Zeker niet hinderlijk. Ook niet voor hem zelf.
Tourette kan rond/na de pubertijd afnemen of weggaan. Dat denk ik hier niet, maar vaak zijn tics wel het hevigst als ze nog vrij jong zijn meen ik mij te herinneren.
Ik heb mij destijds verschrikkelijk veel zorgen gemaakt. Ik dacht echt; waar eindigt dit? Nu, een aantal jaren verder is het alleen maar beter gegaan, we zijn er meer aan gewend, hij heeft er niet zoveel last meer van.
Het feit dat je nu de hulpverlening ingaat en die standaard vragenlijsten in moet vullen vond ik ooit ook best heftig. Maar vergeet niet dat er kinderen met ellerlei verschillende problematiek aankloppen bij zo een instantie. Het is 'maar' en algmeen formulier.
Sterkte en je doet het goed. Echt! Veel beter dan ik destijds.
maandag 16 oktober 2017 20:52
Och wat rot voor je zoon.
Ik heb als kind ook weleens de neiging gehad om dingen met beiden handen te moeten aanraken, maar nooit eraan toegegeven.
Een nicht van mij had een tic dat ze steeds moest blazen en dat nam ik toen onbewust van haar over.
Mijn moeder heeft mij toen heel duidelijk gemaakt dat ik daarmee moest stoppen en kort daarna stopte het ook.
Ik weet dus dat ik er aanleg voor heb ergens maar kan het de baas blijven.
Ik denk als je éénmaal eraan toegeeft dat het een obsessie word en hoe moeilijker het is om ermee te stoppen.
Je zoon kan hier in ieder geval helemaal niks aan doen en het is fijn dat jullie dat nu ook snappen en hulp hebben gezocht.
Sterkte.
Ik heb als kind ook weleens de neiging gehad om dingen met beiden handen te moeten aanraken, maar nooit eraan toegegeven.
Een nicht van mij had een tic dat ze steeds moest blazen en dat nam ik toen onbewust van haar over.
Mijn moeder heeft mij toen heel duidelijk gemaakt dat ik daarmee moest stoppen en kort daarna stopte het ook.
Ik weet dus dat ik er aanleg voor heb ergens maar kan het de baas blijven.
Ik denk als je éénmaal eraan toegeeft dat het een obsessie word en hoe moeilijker het is om ermee te stoppen.
Je zoon kan hier in ieder geval helemaal niks aan doen en het is fijn dat jullie dat nu ook snappen en hulp hebben gezocht.
Sterkte.
