Psyche
alle pijlers
Melancholie.
zondag 22 oktober 2017 11:38
Ja, soms. Is normaal, dat heeft iedereen wel eens. Vind het een beetje raar dat je dat gelijk koppelt aan psychiatrische problemen. Maar als ik je loep zie ik dat je nogal in de knoop zit met jezelf en vaker diagnoses nodig lijkt te hebben. Misschien dat je daar eens mee aan de slag kunt, zorgen dat je jezelf wat meer accepteert zonder er gelijk zoveel meer van te maken.
zondag 22 oktober 2017 11:56
Melancholie is een van de vele stemmingen die bij de sfeer van het leven horen. Voor mij is het geen onaangename stemming, maar ik zou me wel zorgen maken wanneer die stemming geen context heeft e/o de boventoon voert en over alles een donkere schaduw legt.
anoniem_327401 wijzigde dit bericht op 22-10-2017 12:06
0.00% gewijzigd
zondag 22 oktober 2017 12:03
Heel veel herkenning hier van wat je schrijft.
Ik ben wat ouder maar bij mij is dat ook al vroeg begonnen, het terugkijken. Het lijkt wel alsof het elk jaar een stukje erger wordt. Er is dan ook meer om op terug te kijken natuurlijk.
Bij mij spelen ook depressie, angststoornis en PTSS. Maar ik heb het idee dat de melancholie toch op zichzelf staat, aangezien dat ook al speelde voordat ik die klachten had en de diagnoses gesteld werden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier iets mee wilt, zeker op jouw leeftijd. Dat gevoel van vervreemding van je generatiegenoten die allemaal zo druk zijn met het heden en de toekomst kan ook heel onprettig zijn.
Ik heb mijzelf aangeleerd om triggers naar melancholie te vermijden. Bij voorbeeld geen oude plekken opzoeken, geen betekenisvolle muziek afspelen, oude fotoalbums in de kast te laten staan. En ik probeer mij, met wisselend succes, te richten op het hier en nu.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte en succes!
M.
Ik ben wat ouder maar bij mij is dat ook al vroeg begonnen, het terugkijken. Het lijkt wel alsof het elk jaar een stukje erger wordt. Er is dan ook meer om op terug te kijken natuurlijk.
Bij mij spelen ook depressie, angststoornis en PTSS. Maar ik heb het idee dat de melancholie toch op zichzelf staat, aangezien dat ook al speelde voordat ik die klachten had en de diagnoses gesteld werden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier iets mee wilt, zeker op jouw leeftijd. Dat gevoel van vervreemding van je generatiegenoten die allemaal zo druk zijn met het heden en de toekomst kan ook heel onprettig zijn.
Ik heb mijzelf aangeleerd om triggers naar melancholie te vermijden. Bij voorbeeld geen oude plekken opzoeken, geen betekenisvolle muziek afspelen, oude fotoalbums in de kast te laten staan. En ik probeer mij, met wisselend succes, te richten op het hier en nu.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte en succes!
M.
Dit is een blok tekst dat toegevoegd kan worden aan de berichten die je maakt.
zondag 22 oktober 2017 12:12
Het dorp geeft mij ook tranen of is het blijdschap? Melancholie dus.
Kippenvel van andere nummers heb ik ook en verdrietige, leuke herinneringen ook.
Denk met liefde terug.
Veel liefde.
Leef ook in het 'nu'.
Wees bewust dat er ook een 'nu' is.
In het 'nu' voel je ook de liefde bewust van en naar lieve dierbaren uit het verleden en uit het 'nu'.
Die liefde voel je in je.
Voelt zo mooi.
Kippenvel van andere nummers heb ik ook en verdrietige, leuke herinneringen ook.
Denk met liefde terug.
Veel liefde.
Leef ook in het 'nu'.
Wees bewust dat er ook een 'nu' is.
In het 'nu' voel je ook de liefde bewust van en naar lieve dierbaren uit het verleden en uit het 'nu'.
Die liefde voel je in je.
Voelt zo mooi.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zondag 22 oktober 2017 12:48
Ik heb zelf ook een (sociale) angststoornis. Depressief ben ik niet, maar ik heb wel de neiging om in mijn gedachtegang vanuit een negatief startpunt te vertrekken. Daarom heb ik ook erg veel tijd voor mijzelf nodig (dagen zoals vandaag, met niemand om mij heen, laptop op schoot en kijkend uit het raam naar de vallende bladeren). Komende week heb ik een drukke week met veel (sociale) activiteiten, en daar zie ik dan ook erg tegenop. Achteraf ben ik blij dat ik geweest ben, en vond ik het leuk.maritk schreef: ↑22-10-2017 12:03Heel veel herkenning hier van wat je schrijft.
Ik ben wat ouder maar bij mij is dat ook al vroeg begonnen, het terugkijken. Het lijkt wel alsof het elk jaar een stukje erger wordt. Er is dan ook meer om op terug te kijken natuurlijk.
Bij mij spelen ook depressie, angststoornis en PTSS. Maar ik heb het idee dat de melancholie toch op zichzelf staat, aangezien dat ook al speelde voordat ik die klachten had en de diagnoses gesteld werden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier iets mee wilt, zeker op jouw leeftijd. Dat gevoel van vervreemding van je generatiegenoten die allemaal zo druk zijn met het heden en de toekomst kan ook heel onprettig zijn.
Ik heb mijzelf aangeleerd om triggers naar melancholie te vermijden. Bij voorbeeld geen oude plekken opzoeken, geen betekenisvolle muziek afspelen, oude fotoalbums in de kast te laten staan. En ik probeer mij, met wisselend succes, te richten op het hier en nu.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte en succes!
M.
Wat betreft de vervreemding van mijn generatiegenoten; Ik denk dat dit bij mij ook te maken heeft met het feit dat ik tot nu toe wel de ''lasten'' van het volwassen worden ervaar ( fulltime werken, meer verantwoordelijkheden), maar nog niet echt de leuke dingen (Financiele vrijheid, een leuke partner om samen dingen mee te doen). De leuke dingen van een paar jaar geleden zijn over het algemeen langzaam weg geëbd (vriendinnen die altijd klaarstonden om iets leuks te doen, opa en oma waar je altijd even langs kunt, echt nog een kind-ouder band met mijn ouders die ik nog steeds wel heb maar die toch meer gelijkwaardig is geworden nu ik ouder ben), terwijl die leuke / veilige dingen niet echt zijn vervangen door iets nieuws (nu een partner bijvoorbeeld die dicht bij je staat waar je vertrouwen bij kunt zoeken).
Wat dat betreft sta ik er op dit moment redelijk alleen voor. Ik ben niet eenzaam maar voel me wel alleen in veel opzichten. Ik denk dat als ik bijvoorbeeld een partner had gehad, dit gevoel al een stuk minder zou zijn.
zondag 22 oktober 2017 12:49
Ik koppel het niet aan psychiatrische problemen, maar de emotie 'melancholie' wordt in de literatuur gekoppeld aan psychiatrische kenmerken/ stoornissen.Hommeltjes schreef: ↑22-10-2017 11:38Ja, soms. Is normaal, dat heeft iedereen wel eens. Vind het een beetje raar dat je dat gelijk koppelt aan psychiatrische problemen. Maar als ik je loep zie ik dat je nogal in de knoop zit met jezelf en vaker diagnoses nodig lijkt te hebben. Misschien dat je daar eens mee aan de slag kunt, zorgen dat je jezelf wat meer accepteert zonder er gelijk zoveel meer van te maken.
zondag 22 oktober 2017 12:57
Melancholie zoals het begrip in de psychiatrie werd gebruikt (is tegenwoordig geen gebruikelijke diagnose meer) heeft een andere betekenis dan het woord melancholie in het algemeen spraakgebruik. In de psychiatrie is het iets ernstigs, in het algemeen spraakgebruik juist niet.
Is het niet veel belangrijker in welke mate jij last van deze gevoelens hebt? Het leven is nou eenmaal geen rozengeur en maneschijn. Het is heel normaal om af en toe dergelijke gevoelens te hebben. Zijn ze er te vaak of te intens, dan zou je hulp kunnen zoeken.
Is het niet veel belangrijker in welke mate jij last van deze gevoelens hebt? Het leven is nou eenmaal geen rozengeur en maneschijn. Het is heel normaal om af en toe dergelijke gevoelens te hebben. Zijn ze er te vaak of te intens, dan zou je hulp kunnen zoeken.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 22 oktober 2017 13:12
Ik vermijd geen plekken.maritk schreef: ↑22-10-2017 12:03Heel veel herkenning hier van wat je schrijft.
Ik ben wat ouder maar bij mij is dat ook al vroeg begonnen, het terugkijken. Het lijkt wel alsof het elk jaar een stukje erger wordt. Er is dan ook meer om op terug te kijken natuurlijk.
Bij mij spelen ook depressie, angststoornis en PTSS. Maar ik heb het idee dat de melancholie toch op zichzelf staat, aangezien dat ook al speelde voordat ik die klachten had en de diagnoses gesteld werden.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier iets mee wilt, zeker op jouw leeftijd. Dat gevoel van vervreemding van je generatiegenoten die allemaal zo druk zijn met het heden en de toekomst kan ook heel onprettig zijn.
Ik heb mijzelf aangeleerd om triggers naar melancholie te vermijden. Bij voorbeeld geen oude plekken opzoeken, geen betekenisvolle muziek afspelen, oude fotoalbums in de kast te laten staan. En ik probeer mij, met wisselend succes, te richten op het hier en nu.
Ik wens jou in ieder geval veel sterkte en succes!
M.
Ik ga er júist zitten.
Waar mogelijk is.
Restaurants, uitgaansgelegenheden, heb ik het dan over.
Dan trekt dat gevoel weg.
Na een paar keer.
Doe ik het niet dan blijft het pijnlijk.
Het overheen kopiëren.
Andere herinneringen maken op die plek.
eslarealidad wijzigde dit bericht op 23-10-2017 00:56
0.23% gewijzigd
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
zondag 22 oktober 2017 13:14
Bedankt, dit wist ik niet. Als ik melancholie opzoek zoals het in de psychiatrie wordt omschreven, begon ik bijna te denken dat ik iets veel ernstigers onder de leden had dan dat ik zelf vermoedde.fayanna schreef: ↑22-10-2017 12:57Melancholie zoals het begrip in de psychiatrie werd gebruikt (is tegenwoordig geen gebruikelijke diagnose meer) heeft een andere betekenis dan het woord melancholie in het algemeen spraakgebruik. In de psychiatrie is het iets ernstigs, in het algemeen spraakgebruik juist niet.
Is het niet veel belangrijker in welke mate jij last van deze gevoelens hebt? Het leven is nou eenmaal geen rozengeur en maneschijn. Het is heel normaal om af en toe dergelijke gevoelens te hebben. Zijn ze er te vaak of te intens, dan zou je hulp kunnen zoeken.
Vind het héél lastig om te bepalen voor mijzelf in hoeverre het mij nu precies last brengt in het leven. omdat ik al zo gewend ben om dit soort gevoelens te hebben, weet ik eigenlijk niet hoe het is om gewoon ''in het nu'' te leven, ik weet niet hoe andere mensen denken.
Het gevoel is ook heel dubbel : Aan de ene kant is het heel verdrietig, maakt het me neerslachtig. Aan de andere kant zoek ik het gevoel ook heel erg op, omdat het ergens ook weer heel prettig is.
anoniem_190961 wijzigde dit bericht op 22-10-2017 13:17
22.53% gewijzigd
zondag 22 oktober 2017 13:15
Ik heb het ook. Het is niet zo dat ik psychotische kenmerken heb en echt depressief ben. Maar vaak terugverlangen naar het verleden wel. Vooral mijn basisschooltijd was erg belangrijk voor me. Niet omdat ik school leuk vond, integendeel. Ik was altijd bang voor wat er komen ging. Maar ik had een erg leuke klas en aan sommige leerkrachten heb ik goede herinneringen. Een lieve kleuterjuf die ik maar heel kort heb gehad, de stem van de juf van groep 3 als ze zong. Ik kon daar stil van genieten. Ook weet ik nog veel details die er eigenlijk niet toe doen. Dingen die we aten op welk feestje, welk toneelstukje of liedje we bij een bepaald eindfeest deden, waar ik ruzie om had, dingen van vieringen op school.
Twee jaar geleden was er een klassenreünie en werd mij duidelijk dat ik daarin toch anders ben dan mijn ex-klasgenoten. Die stonden versteld wat ik nog wist. Zij herinnerden het zich in flarden of niet meer. Ik vond het jammer dat zij dat niet hadden. Terwijl ik die herinneringen ontelbare keren in mijn hoofd heb afgespeeld. Het was verder wel een leuke middag. Maar zij wonen allemaal samen of zijn getrouwd en veel stichten een gezin. Ik heb nooit een echte relatie gehad en geen kinderwens. Door mijn ASS ben ik er ook nooit in geslaagd om regulier werk te vinden (werk bij de Sociale Werkplaats onder mijn niveau). Mijn leven liep anders en heb het gevoel te zijn blijven steken.
Af en toe kijk ik in oude fotoalbums en zoek plekken van vroeger op. Daar ga ik dan met mijn honden wandelen. Het bos waar ik als kind paaseieren zocht is nauwelijks veranderd. Nog steeds datzelfde smalle paadje waar het raar ruikt. Dat voelt vertrouwd. Of even naar de supermarkt daar of een patatje kopen. Als ik mensen van vroeger tegenkom maak ik soms een klein praatje. Maar dan voel ik ook afstand. Want hij/zij is niet meer degene van toen. De binding is weg. Ook vind ik het jammer mijn ouderlijk huis destijds verkocht is. Dat was zo'n heerlijke plek om te zijn, vooral in de zomer. Het kon niet anders, mijn ouders gingen scheidden. Veel voorzieningen verdwenen daar en we hadden ook weinig contacten meer. De beste keus was ergens anders wonen. Ik wil niet weg uit mijn huidige woonplaats, want hier zijn meer winkels. En toch mis ik die tijd dat we daar woonden, dat we daar nog veel vrienden hadden, de buurtvereniging die leuke dingen organiseerde. Niet dat mijn leven nu slecht is. Er zijn een paar leuke dingen voor in de plaats gekomen. Maar toen voelde het completer.
Twee jaar geleden was er een klassenreünie en werd mij duidelijk dat ik daarin toch anders ben dan mijn ex-klasgenoten. Die stonden versteld wat ik nog wist. Zij herinnerden het zich in flarden of niet meer. Ik vond het jammer dat zij dat niet hadden. Terwijl ik die herinneringen ontelbare keren in mijn hoofd heb afgespeeld. Het was verder wel een leuke middag. Maar zij wonen allemaal samen of zijn getrouwd en veel stichten een gezin. Ik heb nooit een echte relatie gehad en geen kinderwens. Door mijn ASS ben ik er ook nooit in geslaagd om regulier werk te vinden (werk bij de Sociale Werkplaats onder mijn niveau). Mijn leven liep anders en heb het gevoel te zijn blijven steken.
Af en toe kijk ik in oude fotoalbums en zoek plekken van vroeger op. Daar ga ik dan met mijn honden wandelen. Het bos waar ik als kind paaseieren zocht is nauwelijks veranderd. Nog steeds datzelfde smalle paadje waar het raar ruikt. Dat voelt vertrouwd. Of even naar de supermarkt daar of een patatje kopen. Als ik mensen van vroeger tegenkom maak ik soms een klein praatje. Maar dan voel ik ook afstand. Want hij/zij is niet meer degene van toen. De binding is weg. Ook vind ik het jammer mijn ouderlijk huis destijds verkocht is. Dat was zo'n heerlijke plek om te zijn, vooral in de zomer. Het kon niet anders, mijn ouders gingen scheidden. Veel voorzieningen verdwenen daar en we hadden ook weinig contacten meer. De beste keus was ergens anders wonen. Ik wil niet weg uit mijn huidige woonplaats, want hier zijn meer winkels. En toch mis ik die tijd dat we daar woonden, dat we daar nog veel vrienden hadden, de buurtvereniging die leuke dingen organiseerde. Niet dat mijn leven nu slecht is. Er zijn een paar leuke dingen voor in de plaats gekomen. Maar toen voelde het completer.
hondenmens wijzigde dit bericht op 22-10-2017 13:17
2.59% gewijzigd
zondag 22 oktober 2017 13:15
Als ik dit allemaal zo lees vind ik het heel begrijpelijk dat je last hebt van melancholie. Je hebt in een relatief korte tijd aardig wat belangrijke zaken los moeten laten / afscheid van moeten nemen. Een stuk basis en veiligheid in je leven. Ook zonder partner die je dat zou kunnen geven (ook weer herkenbaar trouwens, sinds ik weer single ben en overal alleen voor sta lijkt de wereld vaak kouder en harder). Ook het jaargetijde werkt niet mee.insecure. schreef: ↑22-10-2017 12:48Ik heb zelf ook een (sociale) angststoornis. Depressief ben ik niet, maar ik heb wel de neiging om in mijn gedachtegang vanuit een negatief startpunt te vertrekken. Daarom heb ik ook erg veel tijd voor mijzelf nodig (dagen zoals vandaag, met niemand om mij heen, laptop op schoot en kijkend uit het raam naar de vallende bladeren). Komende week heb ik een drukke week met veel (sociale) activiteiten, en daar zie ik dan ook erg tegenop. Achteraf ben ik blij dat ik geweest ben, en vond ik het leuk.
Wat betreft de vervreemding van mijn generatiegenoten; Ik denk dat dit bij mij ook te maken heeft met het feit dat ik tot nu toe wel de ''lasten'' van het volwassen worden ervaar ( fulltime werken, meer verantwoordelijkheden), maar nog niet echt de leuke dingen (Financiele vrijheid, een leuke partner om samen dingen mee te doen). De leuke dingen van een paar jaar geleden zijn over het algemeen langzaam weg geëbd (vriendinnen die altijd klaarstonden om iets leuks te doen, opa en oma waar je altijd even langs kunt, echt nog een kind-ouder band met mijn ouders die ik nog steeds wel heb maar die toch meer gelijkwaardig is geworden nu ik ouder ben), terwijl die leuke / veilige dingen niet echt zijn vervangen door iets nieuws (nu een partner bijvoorbeeld die dicht bij je staat waar je vertrouwen bij kunt zoeken).
Wat dat betreft sta ik er op dit moment redelijk alleen voor. Ik ben niet eenzaam maar voel me wel alleen in veel opzichten. Ik denk dat als ik bijvoorbeeld een partner had gehad, dit gevoel al een stuk minder zou zijn.
Wel heel knap van je dat je ondanks je sociale angst al die afspraken maakt. Moedig!
Dit is een blok tekst dat toegevoegd kan worden aan de berichten die je maakt.
zondag 22 oktober 2017 13:41
Bedankt! Mijn sociale angst is niet aanwezig in normale omgang met mensen, maar alleen spreken voor groepen. Dat maakt met name mijn werk erg spannend ( kan al zijn als ik even iets moet melden in een kringetje ) . Maar heb er verder gewoon met kleine gezelschappen / vriendinnen geen last van.maritk schreef: ↑22-10-2017 13:15Als ik dit allemaal zo lees vind ik het heel begrijpelijk dat je last hebt van melancholie. Je hebt in een relatief korte tijd aardig wat belangrijke zaken los moeten laten / afscheid van moeten nemen. Een stuk basis en veiligheid in je leven. Ook zonder partner die je dat zou kunnen geven (ook weer herkenbaar trouwens, sinds ik weer single ben en overal alleen voor sta lijkt de wereld vaak kouder en harder). Ook het jaargetijde werkt niet mee.
Wel heel knap van je dat je ondanks je sociale angst al die afspraken maakt. Moedig!
Herken wel wat je zegt over het vrijgezel zijn. Ben zelf al zo lang (6 jaar) vrijgezel dat ik niet beter meer weet, maar ik weet nog wel van toen ik een relatie had, dat alles veel meer in een ''gezond'' perspectief kwam te staan.
Ik hield bijvoorbeeld nog steeds heel veel van mijn ouders, maar als ik druk was, kon ik ze gerust 1-2 weken niet spreken. Nu vind ik het al moeilijk als ik ze drie dagen niet zie, vooral als ik iets spannends op de planning heb staan.
Maar ergens denk ik inderdaad dat het wel logisch is. Er zullen de komende tijd nog wel een aantal dingen gaan plaatsvinden waardoor de huidige 'banden' die ik met vroeger heb nog meer doorbroken zullen worden (ouders zullen het ouderlijk huis binnenkort wel te koop gaan zetten). Dat ga ik ook absoluut vreselijk vinden.
OP zich is het ook vreemd, want ik ben nu gelukkiger dan vijf jaar geleden. Mijn studententijd was absoluut niet echt leuk. En toch mis ik dingen uit die tijd, heel tegenstrijdig.
zondag 22 oktober 2017 13:43
Ik heb je dit verhaal vaker zien schrijven volgens mij.hondenmens schreef: ↑22-10-2017 13:15Ik heb het ook. Het is niet zo dat ik psychotische kenmerken heb en echt depressief ben. Maar vaak terugverlangen naar het verleden wel. Vooral mijn basisschooltijd was erg belangrijk voor me. Niet omdat ik school leuk vond, integendeel. Ik was altijd bang voor wat er komen ging. Maar ik had een erg leuke klas en aan sommige leerkrachten heb ik goede herinneringen. Een lieve kleuterjuf die ik maar heel kort heb gehad, de stem van de juf van groep 3 als ze zong. Ik kon daar stil van genieten. Ook weet ik nog veel details die er eigenlijk niet toe doen. Dingen die we aten op welk feestje, welk toneelstukje of liedje we bij een bepaald eindfeest deden, waar ik ruzie om had, dingen van vieringen op school.
Twee jaar geleden was er een klassenreünie en werd mij duidelijk dat ik daarin toch anders ben dan mijn ex-klasgenoten. Die stonden versteld wat ik nog wist. Zij herinnerden het zich in flarden of niet meer. Ik vond het jammer dat zij dat niet hadden. Terwijl ik die herinneringen ontelbare keren in mijn hoofd heb afgespeeld. Het was verder wel een leuke middag. Maar zij wonen allemaal samen of zijn getrouwd en veel stichten een gezin. Ik heb nooit een echte relatie gehad en geen kinderwens. Door mijn ASS ben ik er ook nooit in geslaagd om regulier werk te vinden (werk bij de Sociale Werkplaats onder mijn niveau). Mijn leven liep anders en heb het gevoel te zijn blijven steken.
Af en toe kijk ik in oude fotoalbums en zoek plekken van vroeger op. Daar ga ik dan met mijn honden wandelen. Het bos waar ik als kind paaseieren zocht is nauwelijks veranderd. Nog steeds datzelfde smalle paadje waar het raar ruikt. Dat voelt vertrouwd. Of even naar de supermarkt daar of een patatje kopen. Als ik mensen van vroeger tegenkom maak ik soms een klein praatje. Maar dan voel ik ook afstand. Want hij/zij is niet meer degene van toen. De binding is weg. Ook vind ik het jammer mijn ouderlijk huis destijds verkocht is. Dat was zo'n heerlijke plek om te zijn, vooral in de zomer. Het kon niet anders, mijn ouders gingen scheidden. Veel voorzieningen verdwenen daar en we hadden ook weinig contacten meer. De beste keus was ergens anders wonen. Ik wil niet weg uit mijn huidige woonplaats, want hier zijn meer winkels. En toch mis ik die tijd dat we daar woonden, dat we daar nog veel vrienden hadden, de buurtvereniging die leuke dingen organiseerde. Niet dat mijn leven nu slecht is. Er zijn een paar leuke dingen voor in de plaats gekomen. Maar toen voelde het completer.
In zekere zin herkenbaar (ouderlijk huis bijvoorbeeld, bos, etc). Maar aan de andere kant heb ik dan weer echt helemaal niets met mijn middelbare- en basisschooltijd. Ja leuk om af en toe wat foto's terug te zien, maar dat is het dan ook. Het is meer een soort heimwee naar een jaar of 6-7 geleden. En ik weet niet waar dat vandaan komt.
zondag 22 oktober 2017 13:49
Wie weet ; ) Types als jij bevestigen voor mij alleen maar het nut van het verwijderen.
zondag 22 oktober 2017 13:56
Ik ben erg melancholisch, soms ga ik daar aan onderdoor, meestal puur ik er inspiratie uit voor mijn schrijfsels. Het zet me ook aan om naar bepaalde muziek te luisteren die ik anders niet zou kunnen appreciëren. Je moet 'ns naar Limbo luisteren van Andersen. Dat is voor mij het geluid dat ik op melancholie zou plakken. Hier kan ik intens van genieten. Ik probeer het dus zoveel mogelijk om te buigen naar iets positiefs.
zondag 22 oktober 2017 18:03
Ik verzamel quotes. Hier eentje over melancholie:
Melancholie kan als een vorm van geluk worden beschouwd… In de weersgesteldheid van de ziel, waarvan radeloosheid en onverschilligheid de uitersten aangeven, neemt de melancholie een tussenpositie in. Het is een bijna gelukzalige vorm van onbestendigheid. (…) Je kunt je melancholie koesteren. Er zijn natuurlijk gradaties, en de melancholie zoals Robert Burton beschrijft in Anatomy of Melancholia is natuurlijk pure zwartgalligheid. Maar waar ik het hier over heb is meer een besef van eeuwige ontoereikendheid, die schuilgaat in alles wat een mens doet, of ‘ie nou een toren van Babel bouwt of zijn grote liefde trouwt. Alles, zeker ook hartstocht, is aan slijtage onderhevig. Dit slijtageproces, dat au fond natuurlijk teleurstellend is, maakt de mens aan de andere kant ook rijker. Dat is wat van melancholie een geluksgevoel kan maken. Melancholie is het zelfbehoud tegen de radeloosheid. Volmaakt gelukkig kunnen we nooit zijn en dat zou ons eigenlijk wanhopig moeten maken. Maar we zetten de rem erop door melancholiek te worden. Dat is tenminste verdraaglijk, het is een gevoel dat we kunnen koesteren. In die zin biedt melancholie een uitzicht op een onvolmaakt, maar duurzamer geluk.
Adriaan Morriën
Melancholie kan als een vorm van geluk worden beschouwd… In de weersgesteldheid van de ziel, waarvan radeloosheid en onverschilligheid de uitersten aangeven, neemt de melancholie een tussenpositie in. Het is een bijna gelukzalige vorm van onbestendigheid. (…) Je kunt je melancholie koesteren. Er zijn natuurlijk gradaties, en de melancholie zoals Robert Burton beschrijft in Anatomy of Melancholia is natuurlijk pure zwartgalligheid. Maar waar ik het hier over heb is meer een besef van eeuwige ontoereikendheid, die schuilgaat in alles wat een mens doet, of ‘ie nou een toren van Babel bouwt of zijn grote liefde trouwt. Alles, zeker ook hartstocht, is aan slijtage onderhevig. Dit slijtageproces, dat au fond natuurlijk teleurstellend is, maakt de mens aan de andere kant ook rijker. Dat is wat van melancholie een geluksgevoel kan maken. Melancholie is het zelfbehoud tegen de radeloosheid. Volmaakt gelukkig kunnen we nooit zijn en dat zou ons eigenlijk wanhopig moeten maken. Maar we zetten de rem erop door melancholiek te worden. Dat is tenminste verdraaglijk, het is een gevoel dat we kunnen koesteren. In die zin biedt melancholie een uitzicht op een onvolmaakt, maar duurzamer geluk.
Adriaan Morriën
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
