Psyche
alle pijlers
22 jr en dystyme stoornis
donderdag 30 augustus 2018 15:07
Hallo Medeforumers,
Al een hele tijd geleden ben ik gediagnosticeerd met Dystemie.
Ik wilde hier lange tijd niet aan toegeven en gaf alles om me heen de schuld van mijn ongelukkige gevoel. Sinds ik ben verhuisd, op een plek woonde waar ik eigenlijk gelukkig zou kunnen zijn, verschillende hobby's op heb gepakt en ik vrijheid heb gekregen in werk/studie ben ik erachter gekomen dat dit alles mij nog niet gelukkig maakt.
Steeds weer overvalt het ongelukkige gevoel mij, wanneer ik ''leuke'' dingen doe kan ik niet genieten en ik zie overal tegenop ( vooral sociaal contact ) en vind mezelf verschrikkelijk. Eigenlijk ben ik toen pas in gaan zien dat de dystyme stoornis wel degelijk klopt.
( al hou ik niet van labels )
Ik ben begin 20 en heb nog een heel leven voor me, waar ik soms een beetje tegen opzie. Het nare van Dystemie is dat niemand het ziet. Ik ben totaal niet vol van mezelf
( het tegenover gestelde ) maar volgens mensen heb ik een mooi uiterlijk, ben ik een fijn persoon om mee op te gaan en lijkt alles mij mee te zitten ( gebaseerd op uiterlijke schijn ).
Het klopt inderdaad dat ik makkelijk contact maak en oprecht geïnteresseerd ben in mensen, wanneer ik vol levenslust zit heb ik zin om van alles aan te pakken, uit te proberen en mensen te ontmoeten maar er komt altijd weer die ''slechte'' fase waardoor ik overal enorm tegen opzie, sociaal contact liever uit te weg ga en me ongelukkig voel. Dit kan soms wel maanden duren.
Ik heb al van alles geprobeerd. Ik heb me er tegen verzet en ben juist ''leuke'' dingen gaan doen, af gaan spreken en erop uit gegaan. Ik moest dit uit het puntje van mijn tenen halen uiteindelijk wanneer ik ergens zo tegen op zag zei ik dat ik ziek was, soms gelogen, soms echt van de stress. Ook heb ik geprobeerd om mezelf rust te geven. Door weken niet echt af te spreken, met mijn hond te lopen, eten te koken en alleen door te gaan met werk. Hierdoor raakte ik in een negatieve spiraal en werd ik nog passiever.
Het enige wat wel redelijk heeft gewerkt was het aan de mensen om mij heen te vertellen. Doordat mijn dystyme stoornis vaak opspeelt en lang aanwezig blijft ben ik niet meer de persoon die ik was zonder deze stoornis. Het voelde dan alsof ik iemand anders was ( wat ik natuurlijk niet ben, alleen ben ik wel een stuk minder vrolijk en heb ik geen/minder zin in de dingen ). Anderen begrepen niet waardoor ik ineens minder van me liet horen.
Destijds heb ik het verteld aan mijn huisgenoten, alleen al om het te vertellen viel er een last van mijn schouders af en had ik het gevoel dat ik er gewoon mocht zijn met of zonder dystemie.
Omdat ik nu verhuisd ben naar een nieuwe stad en aan een nieuwe opleiding ga beginnen merk ik dat ik er weer tegen opzie om mensen te ontmoeten. Ik weet dat de dystemie weer op zal spelen ( wat het nu al doet ). Is het slim om meteen al tegen mensen te zeggen dat ik dit heb? Ik wil ook niet meteen een label op mijn hoofd geplakt krijgen. Ik wil gewoon zijn wie ik ben en mensen om me heen die me accepteren zoals ik ben, alleen snap ik dat dit wel lastig is wanneer ik eerst vol energie ben en zin heb in het leven en het ineens allemaal zwaar word ( al zit er altijd wel een licht zwart randje aan ).
Een heel lang verhaal...
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Tips voor me heeft of ervaringen wil delen?
Ik hoop heel graag op een reactie.
Lieve groet,
Swaan
Al een hele tijd geleden ben ik gediagnosticeerd met Dystemie.
Ik wilde hier lange tijd niet aan toegeven en gaf alles om me heen de schuld van mijn ongelukkige gevoel. Sinds ik ben verhuisd, op een plek woonde waar ik eigenlijk gelukkig zou kunnen zijn, verschillende hobby's op heb gepakt en ik vrijheid heb gekregen in werk/studie ben ik erachter gekomen dat dit alles mij nog niet gelukkig maakt.
Steeds weer overvalt het ongelukkige gevoel mij, wanneer ik ''leuke'' dingen doe kan ik niet genieten en ik zie overal tegenop ( vooral sociaal contact ) en vind mezelf verschrikkelijk. Eigenlijk ben ik toen pas in gaan zien dat de dystyme stoornis wel degelijk klopt.
( al hou ik niet van labels )
Ik ben begin 20 en heb nog een heel leven voor me, waar ik soms een beetje tegen opzie. Het nare van Dystemie is dat niemand het ziet. Ik ben totaal niet vol van mezelf
( het tegenover gestelde ) maar volgens mensen heb ik een mooi uiterlijk, ben ik een fijn persoon om mee op te gaan en lijkt alles mij mee te zitten ( gebaseerd op uiterlijke schijn ).
Het klopt inderdaad dat ik makkelijk contact maak en oprecht geïnteresseerd ben in mensen, wanneer ik vol levenslust zit heb ik zin om van alles aan te pakken, uit te proberen en mensen te ontmoeten maar er komt altijd weer die ''slechte'' fase waardoor ik overal enorm tegen opzie, sociaal contact liever uit te weg ga en me ongelukkig voel. Dit kan soms wel maanden duren.
Ik heb al van alles geprobeerd. Ik heb me er tegen verzet en ben juist ''leuke'' dingen gaan doen, af gaan spreken en erop uit gegaan. Ik moest dit uit het puntje van mijn tenen halen uiteindelijk wanneer ik ergens zo tegen op zag zei ik dat ik ziek was, soms gelogen, soms echt van de stress. Ook heb ik geprobeerd om mezelf rust te geven. Door weken niet echt af te spreken, met mijn hond te lopen, eten te koken en alleen door te gaan met werk. Hierdoor raakte ik in een negatieve spiraal en werd ik nog passiever.
Het enige wat wel redelijk heeft gewerkt was het aan de mensen om mij heen te vertellen. Doordat mijn dystyme stoornis vaak opspeelt en lang aanwezig blijft ben ik niet meer de persoon die ik was zonder deze stoornis. Het voelde dan alsof ik iemand anders was ( wat ik natuurlijk niet ben, alleen ben ik wel een stuk minder vrolijk en heb ik geen/minder zin in de dingen ). Anderen begrepen niet waardoor ik ineens minder van me liet horen.
Destijds heb ik het verteld aan mijn huisgenoten, alleen al om het te vertellen viel er een last van mijn schouders af en had ik het gevoel dat ik er gewoon mocht zijn met of zonder dystemie.
Omdat ik nu verhuisd ben naar een nieuwe stad en aan een nieuwe opleiding ga beginnen merk ik dat ik er weer tegen opzie om mensen te ontmoeten. Ik weet dat de dystemie weer op zal spelen ( wat het nu al doet ). Is het slim om meteen al tegen mensen te zeggen dat ik dit heb? Ik wil ook niet meteen een label op mijn hoofd geplakt krijgen. Ik wil gewoon zijn wie ik ben en mensen om me heen die me accepteren zoals ik ben, alleen snap ik dat dit wel lastig is wanneer ik eerst vol energie ben en zin heb in het leven en het ineens allemaal zwaar word ( al zit er altijd wel een licht zwart randje aan ).
Een heel lang verhaal...
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal? Tips voor me heeft of ervaringen wil delen?
Ik hoop heel graag op een reactie.
Lieve groet,
Swaan
donderdag 30 augustus 2018 15:20
Ik ben 7 jaar geleden gediagnosticeerd met dysthyme stoornis (naast ASS). Voelde me ook altijd somber en kon nooit ergens echt van genieten.
Ik denk dat het bij mij vooral kwam door allerlei angst(gedacht)en (laag zelfbeeld etc.).
Ondertussen heb ik meer inzicht gekregen in mijn angsten etc. heb ik ondersteuning hiervoor met een lage dosering antidepressiva, heb ik op werkgebied wat dingen kunnen veranderen... En ik moet bekennen dat ik me sinds die tijd echt een stuk opgewekter voel.
Ik denk dat het bij mij vooral kwam door allerlei angst(gedacht)en (laag zelfbeeld etc.).
Ondertussen heb ik meer inzicht gekregen in mijn angsten etc. heb ik ondersteuning hiervoor met een lage dosering antidepressiva, heb ik op werkgebied wat dingen kunnen veranderen... En ik moet bekennen dat ik me sinds die tijd echt een stuk opgewekter voel.
donderdag 30 augustus 2018 20:29
Hoi Swaan!
Goed van je dat je om advies vraagt.
Ik zou je aanraden om je stoornis wel te bespreken met verschillende mensen........maar niet metteen.
In het begin leer je elkaar vooral kennen en daar gaat even tijd overheen (paar weekjes?)
Na een paar weken voel je al wel met wie je wat makkelijker kontakt hebt, fijn kontakt hebt etc.
Ik herken best veel van je verhaal.
Ik zou je stoornis wel delen als ik jou was.
Een van de dingen die erg kunnen spelen is een enorme innerlijke zelfcontrole die moeilijk los te woelen is.
Daarom hielp het jou in het verleden en voelde je je beter toen je vertelde over jouw stoornis aan mensen om je heen.
Je geeft er letterlijk ‘lucht’ aan.
Kijk wie bij je past, welke mensen (en dat hoeven er niet veel te zijn) je prettig vindt in de omgang en deel daar over een klein tijdje wat van je verhaal mee.
Doe dit luchtig. Leg er niet teveel nadruk op.
Gewoon meer in de trent van: zo zit het en dit zijn de feiten.
Voorbeeld: ik kan me door mijn stoornis soms ineens moe voelen en dan heb ik meer problemen om mensen te zien. Ik moet dan even rust inbouwen.
Daarna kan het ook weer beter gaan en heb ik meer energie.
Hoe minder zwaar je het brengt hoe minder nadruk anderen erop leggen. Terwijl ze wel begrijpen hoe het bij je leeft.
Verder......hou je kwaliteit van ‘makkelijk kontakt maken, en oprecht geinteresseerd zijn in andere mensen’ goed in de gaten. Het kan namelijk ook je valkuil worden!
Als je je beter voelt ben je ook veel extraverter en mensen reageren daar direkt op. Ze zullen meer kontakt willen ( dat is iets wat daar op een natuurlijke manier uit voort vloeit) terwijl jij dat niet altijd zal kunnen beantwoorden.
Probeer daarom je algemene kontakt wat meer te ‘balanceren’.
Dus misschien ietsje gematigder als je je goed voelt.
Begrijp je wat ik bedoel als ik dat zo zeg?
Verder.....vergeet niet lekkere lange wandelingen te maken met die lieve hond van jou
Goed van je dat je om advies vraagt.
Ik zou je aanraden om je stoornis wel te bespreken met verschillende mensen........maar niet metteen.
In het begin leer je elkaar vooral kennen en daar gaat even tijd overheen (paar weekjes?)
Na een paar weken voel je al wel met wie je wat makkelijker kontakt hebt, fijn kontakt hebt etc.
Ik herken best veel van je verhaal.
Ik zou je stoornis wel delen als ik jou was.
Een van de dingen die erg kunnen spelen is een enorme innerlijke zelfcontrole die moeilijk los te woelen is.
Daarom hielp het jou in het verleden en voelde je je beter toen je vertelde over jouw stoornis aan mensen om je heen.
Je geeft er letterlijk ‘lucht’ aan.
Kijk wie bij je past, welke mensen (en dat hoeven er niet veel te zijn) je prettig vindt in de omgang en deel daar over een klein tijdje wat van je verhaal mee.
Doe dit luchtig. Leg er niet teveel nadruk op.
Gewoon meer in de trent van: zo zit het en dit zijn de feiten.
Voorbeeld: ik kan me door mijn stoornis soms ineens moe voelen en dan heb ik meer problemen om mensen te zien. Ik moet dan even rust inbouwen.
Daarna kan het ook weer beter gaan en heb ik meer energie.
Hoe minder zwaar je het brengt hoe minder nadruk anderen erop leggen. Terwijl ze wel begrijpen hoe het bij je leeft.
Verder......hou je kwaliteit van ‘makkelijk kontakt maken, en oprecht geinteresseerd zijn in andere mensen’ goed in de gaten. Het kan namelijk ook je valkuil worden!
Als je je beter voelt ben je ook veel extraverter en mensen reageren daar direkt op. Ze zullen meer kontakt willen ( dat is iets wat daar op een natuurlijke manier uit voort vloeit) terwijl jij dat niet altijd zal kunnen beantwoorden.
Probeer daarom je algemene kontakt wat meer te ‘balanceren’.
Dus misschien ietsje gematigder als je je goed voelt.
Begrijp je wat ik bedoel als ik dat zo zeg?
Verder.....vergeet niet lekkere lange wandelingen te maken met die lieve hond van jou
woensdag 12 september 2018 22:02
Hoi Swaanlola, ik heb er al meer dan 20 jaar last van. Heb dit jaar pas de diagnose (en therapie) gekregen ervoor. Omdat ik me uitgeput voelde.
Alles wat je beschrijft herken ik.
Bij mij kwam er ook uit dat ik vermijdend was :Aanhoudende Depressie is vermoeiend, eruit komen, je in sociale situaties begeven kan te veel zijn.
Als ik jou was zou ik er hulp voor zoeken (als je dat nog niet hebt gedaan) en niet zoals ik er jaaaarenlang mee rond blijven lopen. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een passende therapeut.
Met je therapeut kan je bespreken hoe je het best met sociale situaties om kan gaan: wel of niet delen dat je lijdt aan deze stoornis bijv. Niet iedereen hoeft het te weten, op werk gaat het ze niet aan, maar het is wel ok om het te delen met intimi, zodat ze rekening met je kunnen houden, en ook begrip kunnen hebben voor als je "weer eens niet op een feestje komt" enz.
Jij bent nog jong en daarmee nog veerkrachtig/flexi en je hebt nog een toekomst voor je. Ik hoop dat het je lukt goed om te gaan met deze ziekte en dat je voldoende positiviteit in je leven ervaart om het goed te hebben.
Sterkte.
Alles wat je beschrijft herken ik.
Bij mij kwam er ook uit dat ik vermijdend was :Aanhoudende Depressie is vermoeiend, eruit komen, je in sociale situaties begeven kan te veel zijn.
Als ik jou was zou ik er hulp voor zoeken (als je dat nog niet hebt gedaan) en niet zoals ik er jaaaarenlang mee rond blijven lopen. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een passende therapeut.
Met je therapeut kan je bespreken hoe je het best met sociale situaties om kan gaan: wel of niet delen dat je lijdt aan deze stoornis bijv. Niet iedereen hoeft het te weten, op werk gaat het ze niet aan, maar het is wel ok om het te delen met intimi, zodat ze rekening met je kunnen houden, en ook begrip kunnen hebben voor als je "weer eens niet op een feestje komt" enz.
Jij bent nog jong en daarmee nog veerkrachtig/flexi en je hebt nog een toekomst voor je. Ik hoop dat het je lukt goed om te gaan met deze ziekte en dat je voldoende positiviteit in je leven ervaart om het goed te hebben.
Sterkte.
zondag 16 september 2018 18:59
Hier geen diagnose van Dystymie (wel ASS), maar erg herkenbaar. Het is niet dat ik een rotleven heb, maar ook niet wat ik gehoopt had. Wat werk betreft. Ik werk bij de SW onder mijn niveau. Omdat ik niet in het reguliere circuit terecht kan. Het positieve is dat ik halve dagen kan werken en veel vrije tijd heb. De manier waarop daar met cliënten omgegaan wordt is soms echt asociaal. In de 7 jaar dat ik er werk gaat mijn gevoel op en af. Nu is dat wel iets verbeterd doordat we een betere baas hebben. Alleen het personeel daar onder niet zo.
Ik woon in een dunbevolkt gebied van NL. In mijn jeugd vond ik die rust heerlijk. Nu vind ik het een dode boel. Behalve veel ruimte om te wandelen met mijn honden. Maar verder zit ik over ver vandaan. Een dagje Rotterdam met OV? Ben zo 3 uur onderweg enkele reis. Ik heb weinig vrienden. Telkens áls ik dan eens denk leuke mensen gevonden te hebben, wordt ik toch weer teleurgesteld. Een serieuze relatie heb ik nooit gehad. Deels omdat ik een einzelgänger ben en sociale verplichten mij benauwen. Toch mis ik soms wel een echt maatje. Iemand die een leuke aanvulling op mijn leven is, waar ik echt mezelf kan zijn, leuke dingen mee kan doen. En wil ook wel eens fijne seks meemaken.
Alleen vind ik het soms saai, maar als ik dan onder mensen ben (feestjes, sport- en hobbyclubs), vind ik het ook maar vaak "mwah". Meestal niet het gevoel dat ik het niet had willen missen. Meestal ben ik blij als het weer klaar is.
Ik woon in een dunbevolkt gebied van NL. In mijn jeugd vond ik die rust heerlijk. Nu vind ik het een dode boel. Behalve veel ruimte om te wandelen met mijn honden. Maar verder zit ik over ver vandaan. Een dagje Rotterdam met OV? Ben zo 3 uur onderweg enkele reis. Ik heb weinig vrienden. Telkens áls ik dan eens denk leuke mensen gevonden te hebben, wordt ik toch weer teleurgesteld. Een serieuze relatie heb ik nooit gehad. Deels omdat ik een einzelgänger ben en sociale verplichten mij benauwen. Toch mis ik soms wel een echt maatje. Iemand die een leuke aanvulling op mijn leven is, waar ik echt mezelf kan zijn, leuke dingen mee kan doen. En wil ook wel eens fijne seks meemaken.
Alleen vind ik het soms saai, maar als ik dan onder mensen ben (feestjes, sport- en hobbyclubs), vind ik het ook maar vaak "mwah". Meestal niet het gevoel dat ik het niet had willen missen. Meestal ben ik blij als het weer klaar is.
