Psyche
alle pijlers
Overvallend gevoel van doodsangst
dinsdag 18 september 2018 01:36
Hallo. Ik vraag mij af of er nog mensen zijn die meemaken wat ik meemaak en of er toevallig tips zijn om het te voorkomen. Ik heb het internet al deftig afgezocht maar vond niets dat goed vergelijkbaar is met wat ik voel.
Al van kleins af aan heb ik last van een uit het niets opkomende doodsangst. Meestal gebeurt het 's avonds wanneer ik in bed en in het donker lig. Zoals bij bijna iedereen (denk ik) zijn mijn hersenen dan nog actief bezig met het verzinnen van levensplannen en to do-lijsten aan het opstellen tijdens het in slaap vallen. Wanneer plots iets als een donker gevoel vanuit mijn borstkas opstijgt en mijn lichaam doet verlammen zonder verlamd te zijn. Het enige wat er dan nog door mijn hoofd spookt is om te vechten tegen dat gevoel: dat ik niet mag denken aan mezelf in een kist of in een crematorium. Ik ben dan in een klap heel bewust van mijn nietigheid en dat van anderen. Ik word er heel wanhopig van. Soms lukt het om de gedachte te laten passeren en rustig te blijven. Maar meestal krijg ik een paniekaanval en moet ik het licht aansteken en mezelf bezighouden met iets anders dat geen denkwerk vraagt zoals het lezen van een boek.
Het enige wat ik weet is dat toen ik een depressieve periode meemaakte en dacht aan zelfmoord, deze plotse overweldigende gevoelens niet meer in mijn leven waren. Nu heb ik zowel vrede met het leven als met de dood. Maar toch zijn de aanvallen teruggekomen met mijn herstel.
Dit is heel vervelend want eerst en vooral is het een verschrikkelijk gevoel dat ik niet lijk aan te kunnen en ten tweede kost het me mijn slaap.
Al van kleins af aan heb ik last van een uit het niets opkomende doodsangst. Meestal gebeurt het 's avonds wanneer ik in bed en in het donker lig. Zoals bij bijna iedereen (denk ik) zijn mijn hersenen dan nog actief bezig met het verzinnen van levensplannen en to do-lijsten aan het opstellen tijdens het in slaap vallen. Wanneer plots iets als een donker gevoel vanuit mijn borstkas opstijgt en mijn lichaam doet verlammen zonder verlamd te zijn. Het enige wat er dan nog door mijn hoofd spookt is om te vechten tegen dat gevoel: dat ik niet mag denken aan mezelf in een kist of in een crematorium. Ik ben dan in een klap heel bewust van mijn nietigheid en dat van anderen. Ik word er heel wanhopig van. Soms lukt het om de gedachte te laten passeren en rustig te blijven. Maar meestal krijg ik een paniekaanval en moet ik het licht aansteken en mezelf bezighouden met iets anders dat geen denkwerk vraagt zoals het lezen van een boek.
Het enige wat ik weet is dat toen ik een depressieve periode meemaakte en dacht aan zelfmoord, deze plotse overweldigende gevoelens niet meer in mijn leven waren. Nu heb ik zowel vrede met het leven als met de dood. Maar toch zijn de aanvallen teruggekomen met mijn herstel.
Dit is heel vervelend want eerst en vooral is het een verschrikkelijk gevoel dat ik niet lijk aan te kunnen en ten tweede kost het me mijn slaap.
dinsdag 18 september 2018 08:53
Je denkt iets heel erg verontrustends (wat dat is weet je niet bewust) waar je lichaam na een halve minuut op reageert met een adrenalinestoot waardoor je hart tekeer gaat, jij het plotseling heel warm krijgt etc.
Wat ook kan dat is dat je borstkas naar beneden gaat en je vergeet adem te halen. Ook dan gaat je lijf (die niet zomaar dood wil) dat corrigeren door plotseling wakker te worden met bonzend hart.
Wat ook kan dat is dat je borstkas naar beneden gaat en je vergeet adem te halen. Ook dan gaat je lijf (die niet zomaar dood wil) dat corrigeren door plotseling wakker te worden met bonzend hart.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 18 september 2018 09:04
Wat je zou kunnen proberen is af en toe eens bewust gaat denken aan die ‘enge gedachten’ als het dag is en je je veilig voelt en temidden bent van andere mensen. Misschien muziek aan.
Ik denk dat die gedachten je verlammen omdat je alleen bent en het donker is.
Als je af en toe toegeeft aan die enge gedachten in andere omstandigheden leer je jezelf er als het ware een beetje aan ‘wennen’ waardoor het niet ineens meer in volle hevigheid de kop opsteekt.
Je laat jezelf er op jouw tempo aan ‘wennen’.
Doordat je went aan die gedachten en jezelf ook toespreekt met bijv: ja hoor, uiteindelijk gaan we allemaal dood, zijn we allemaal in een kist etc bikkel je wat van die lading af.
Volgende keer dat je s’nachts een rotgevoel krijgt denk je bij jezelf: ik ken dit inmiddels wel. Ik kan dit behappen.
Ik denk dat die gedachten je verlammen omdat je alleen bent en het donker is.
Als je af en toe toegeeft aan die enge gedachten in andere omstandigheden leer je jezelf er als het ware een beetje aan ‘wennen’ waardoor het niet ineens meer in volle hevigheid de kop opsteekt.
Je laat jezelf er op jouw tempo aan ‘wennen’.
Doordat je went aan die gedachten en jezelf ook toespreekt met bijv: ja hoor, uiteindelijk gaan we allemaal dood, zijn we allemaal in een kist etc bikkel je wat van die lading af.
Volgende keer dat je s’nachts een rotgevoel krijgt denk je bij jezelf: ik ken dit inmiddels wel. Ik kan dit behappen.
