Psyche
alle pijlers
Angsten, hoe ga ik er nou eens mee om
donderdag 1 november 2018 19:29
Eigenlijk ben ik (vind ik zelf) best vrolijk, sociaal, attent. Mijn omgeving en ikzelf hadden eigenlijk altijd het idee dat het altijd goed met mij zou gaan. Nu ik ouder word merk ik dat ik toch heel anders in elkaar steek... Mijn moeder zit momenteel niet lekker in haar vel en wanneer ik dan een bekende op straat tref die naar mijn moeder vraagt, dan wordt er nog weleens gezegd: “was je moeder maar meer zoals jou; jij maakt je nooit druk.” Kortzichtig, I know, maar ik ben er moe van. Het gaat nu gewoon niet top. Ook met mij niet. En dat vind ik moeilijk te accepteren. Ik twijfel momenteel veel sneller aan mezelf en dat maakt me onrustig en angstig. In mijn leven komen angstige periodes geregeld terug. Laatst zei iemand tegen mij dat mensen met autisme vooral gevoelig zijn voor angststoornissen en nu maak ik me daar ook druk om of ik autistisch ben. En niet dat je daar een ander persoon van wordt, maar vanwaar die onrust?
Ik merk dat ik (ik ben nog maar 26, maar toch) om de zoveel tijd struggles heb. Als ik terug denk aan vroeger, toen ik klein was, dan herinner ik mij dat ik een periode had dat ik ontzettend obsessief met slaap bezig was. Wanneer de wekker rond 7.00 uur zou gaan, dan maakte ik me druk over hoeveel uur ik dan nog maar kon slapen. Ik raakte dan min of meer in paniek naarmate de tijd vorderde en ik in bed lag om te gaan slapen. Dat is de eerste ‘ongezonde’ angst die ik mij kan herinneren. Is toch niet normaal? Nadien heel lang nergens last van gehad. Er speelde vanalles thuis (gezondheid vader, mentale gezondheid zus), maar ik begon te puberen en ik genoot optimaal van mijn leventje. Ik nam het allemaal niet zo nauw en serieus. Heftige gebeurtenissen lieten me koud. Dat dacht ik op dat moment tenminste.. Ik heb me daar overigens ontzettend schuldig om gevoeld.
Toen ik 18 werd, begon ik obsessief te piekeren over mijn relatie. Deze uiteindelijk na een X aantal jaren toch beëindigd, omdat ik niet meer kon. Dit obsessieve piekeren komt bij elke relatie terug. Het piekeren gaat dan over mijn gevoelens: “is het niet alleen vriendschap wat ik voel?” etc. Het blijft dan niet bij piekeren, het veranderd dan in een ontzettende angst die ik alleen maar stimuleer door erin te blijven hangen. Ik heb zelfs een moment rond mijn achttiende gehad dat ik out of the blue bang was om lesbisch te zijn (omdat ik dan niet meer zo verliefd was op mijn ex-vriend, dus dan móest ik wel lesbisch zijn, terwijl ik nog nooit gevoelens voor een vrouw had gehad). Dit beheerste mijn dagelijkse leven. Ik was moe van mezelf. Uiteindelijk liet ik dit op één of andere manier toch los en ging ik weer door. Maximaal genieten van het leven. Voor verantwoordelijkheid nemen of de toekomst was ik als de dood. Geen idee waarom.
Ik ben wat betreft relaties naar de psycholoog gegaan en op basis van de sessies denkt zij aan bindingsangst.
Ik snap best dat het leven niet alleen maar lang leve de lol is en wellicht klinkt dit allemaal voor jullie als volstrekt normaal, maar dan hoor ik het graag. Ik heb die bevestiging momenteel nodig omdat het voor mij allemaal niet als normaal voelt. Ik word gek van die angstige, onrustige periodes en ik wil dat niet meer.
Momenteel maak ik me dus druk of ik autisme heb. Ik heb zoveel belang bij controle realiseer ik mij. Ik mis de oude ik. De ik die overal onbezorgd in stond. Maar aan de andere kant was dat de ik die voor iedereen de lolbroek uit moest hangen en daar nu eigenlijk ook beu van is. Daarnaast eens in de zoveel tijd dat mateloze piekeren en die angstgevoelens.. Ik wil daar zo graag van af..
Ik zeg mezelf zo vaak: “oh oh, wat maak je er een puinhoop van in je hoofd. Leef je leven tot het uiterste” en dat wil ik ook... Maar hoe?
Sorry voor mijn ontzettend lange verhaal en ik heb nog minder dan de helft getypt, maar ik wilde dit graag kwijt en ik hoop ergens dat mensen iets in mijn verhaal herkennen en advies geven.
Ik merk dat ik (ik ben nog maar 26, maar toch) om de zoveel tijd struggles heb. Als ik terug denk aan vroeger, toen ik klein was, dan herinner ik mij dat ik een periode had dat ik ontzettend obsessief met slaap bezig was. Wanneer de wekker rond 7.00 uur zou gaan, dan maakte ik me druk over hoeveel uur ik dan nog maar kon slapen. Ik raakte dan min of meer in paniek naarmate de tijd vorderde en ik in bed lag om te gaan slapen. Dat is de eerste ‘ongezonde’ angst die ik mij kan herinneren. Is toch niet normaal? Nadien heel lang nergens last van gehad. Er speelde vanalles thuis (gezondheid vader, mentale gezondheid zus), maar ik begon te puberen en ik genoot optimaal van mijn leventje. Ik nam het allemaal niet zo nauw en serieus. Heftige gebeurtenissen lieten me koud. Dat dacht ik op dat moment tenminste.. Ik heb me daar overigens ontzettend schuldig om gevoeld.
Toen ik 18 werd, begon ik obsessief te piekeren over mijn relatie. Deze uiteindelijk na een X aantal jaren toch beëindigd, omdat ik niet meer kon. Dit obsessieve piekeren komt bij elke relatie terug. Het piekeren gaat dan over mijn gevoelens: “is het niet alleen vriendschap wat ik voel?” etc. Het blijft dan niet bij piekeren, het veranderd dan in een ontzettende angst die ik alleen maar stimuleer door erin te blijven hangen. Ik heb zelfs een moment rond mijn achttiende gehad dat ik out of the blue bang was om lesbisch te zijn (omdat ik dan niet meer zo verliefd was op mijn ex-vriend, dus dan móest ik wel lesbisch zijn, terwijl ik nog nooit gevoelens voor een vrouw had gehad). Dit beheerste mijn dagelijkse leven. Ik was moe van mezelf. Uiteindelijk liet ik dit op één of andere manier toch los en ging ik weer door. Maximaal genieten van het leven. Voor verantwoordelijkheid nemen of de toekomst was ik als de dood. Geen idee waarom.
Ik ben wat betreft relaties naar de psycholoog gegaan en op basis van de sessies denkt zij aan bindingsangst.
Ik snap best dat het leven niet alleen maar lang leve de lol is en wellicht klinkt dit allemaal voor jullie als volstrekt normaal, maar dan hoor ik het graag. Ik heb die bevestiging momenteel nodig omdat het voor mij allemaal niet als normaal voelt. Ik word gek van die angstige, onrustige periodes en ik wil dat niet meer.
Momenteel maak ik me dus druk of ik autisme heb. Ik heb zoveel belang bij controle realiseer ik mij. Ik mis de oude ik. De ik die overal onbezorgd in stond. Maar aan de andere kant was dat de ik die voor iedereen de lolbroek uit moest hangen en daar nu eigenlijk ook beu van is. Daarnaast eens in de zoveel tijd dat mateloze piekeren en die angstgevoelens.. Ik wil daar zo graag van af..
Ik zeg mezelf zo vaak: “oh oh, wat maak je er een puinhoop van in je hoofd. Leef je leven tot het uiterste” en dat wil ik ook... Maar hoe?
Sorry voor mijn ontzettend lange verhaal en ik heb nog minder dan de helft getypt, maar ik wilde dit graag kwijt en ik hoop ergens dat mensen iets in mijn verhaal herkennen en advies geven.
donderdag 1 november 2018 19:57
Jij bent niet je gedachten, die komen zomaar binnenstromen, zonder dat je er iets voor hoeft te doen en met hetzelfde gemak kan je die gedachten ook loslaten en inderdaad meer plezier in je leven brengen. Je gedachten is maar een stem en kan je niets doen. Het is aan jou om daar al dan niet serieus mee om te gaan. Zelf zou ik zeggen barst maar.
donderdag 1 november 2018 20:06
Super herkenbaar! Ik heb door de jaren heen ook van die rare en onrealistische angsten gehad. Inderdaad ook dat ik bang was om lesbisch te zijn. Ik heb ook nog nooit gevoelens gehad voor een vrouw. Dus het was niet eens ergens op gebaseerd. En dat slapen is ook heel herkenbaar. Ik zie mezelf nog wakker liggen omdat ik de volgende dag moest werken als 15 jarig meisje. En nu nog steeds heb ik met periodes dat ik bang ben dat ik te weinig slaap krijg, waardoor ik ‘s avonds niet ontspannen op de bank kan zitten en het liefst zo snel mogelijk mijn bed in wil. Maar die angst kan ook opeens weer jaren weg zijn. Heel apart
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis. Ook wel piekerstoornis genoemd.
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis. Ook wel piekerstoornis genoemd.
donderdag 1 november 2018 20:11
Als je op internet een lijstje met 'kenmerken van autisme' leest, zal je daar vast wel een paar kenmerken van hebben.
Idem voor de lijstjes met kenmerken van ADD/hooggevoeligheid/hechtingsproblematiek/lactoseintolerantie/bloedarmoede/longkanker.
Dat betekent niet dat je dit ook allemaal hebt.
Geneeskundestudenten die les krijgen over botontkalking (of iets anders), herkennen bij zichzelf vervolgens de symptomen van botontkalking.
Als je een keer stekende hoofdpijn hebt, dan heb je nog geen tumor in je hersenen.
donderdag 1 november 2018 20:48
Deels herkenbaar en ik snap dat je graag van je piekergevoelens af wilt.
Het heeft bij mij geen naam gekregen maar ik heb al heel lang af en aan al irrationele angsten.
Bijvoorbeeld. Als we in de auto zaten was ik bang het rechter voorwiel eraf zou vliegen. We hebben een houten vloer, bang dat bij veel mensen in huis we door de vloer zouden zakken. En nog meer van dat soort dingen.
Ze zijn heel specifiek. En altijd hetzelfde ( een stuk of 5). Ik heb er met name last van als ik slecht slaap en veel stress heb. Dit wetende kan ik het op zo'n moment ook beter relativeren (ok, met een klein beetje hulp van een psycholoog). Ik kom er waarschijnlijk nooit helemaal van af.
Als je bang bent dat je autisme hebt, laat dat eens onderzoeken. Misschien helpt een diagnose je er mee om te gaan.
Sterkte!
Het heeft bij mij geen naam gekregen maar ik heb al heel lang af en aan al irrationele angsten.
Bijvoorbeeld. Als we in de auto zaten was ik bang het rechter voorwiel eraf zou vliegen. We hebben een houten vloer, bang dat bij veel mensen in huis we door de vloer zouden zakken. En nog meer van dat soort dingen.
Ze zijn heel specifiek. En altijd hetzelfde ( een stuk of 5). Ik heb er met name last van als ik slecht slaap en veel stress heb. Dit wetende kan ik het op zo'n moment ook beter relativeren (ok, met een klein beetje hulp van een psycholoog). Ik kom er waarschijnlijk nooit helemaal van af.
Als je bang bent dat je autisme hebt, laat dat eens onderzoeken. Misschien helpt een diagnose je er mee om te gaan.
Sterkte!
vrijdag 2 november 2018 11:50
vrijdag 2 november 2018 17:39
Herken het allemaal! Ik ben inmiddels 40 maar heb er ook al erg lang last van. Begin 20 kreeg ik mijn eerste paniek/hyperventilatie aanval en sindsdien was het besef er dat er ook met mij iets ad hand kan zijn (ik was op dat moment bang dat ik ter plekke neer zou vallen). Bij mij is mijn angst met name hypochondrisch.
Ik denk dat het ook enigzins wel bij het volwassen worden hoort, dat dat besef er komt. Het moet alleen niet je leven gaan beheersen.
Gister las ik in het blad de 'Psychologie' dat je, als veel piekert, waarschijnlijk aardig intelligent bent (de reden waarom weet ik niet meer).
Was ik toch lieve iets dommer geweest
zaterdag 3 november 2018 00:44
Pfff, alsof ik me eigen verhaal lees! Haha.
Vroeger al super veel piekeren inderdaad over het slapen, over school, over als ik ergens een plekje had, over de gekste dingen. Dit heeft zich tot het uiterste laten leidden naar een burn out. Perfectionist ook nog. En nu kan het natuurlijk niet op met de twijfels, angst, constant piekeren alsof ik soort van in me hoofd leef en als ik daar maar heel even uitga en echt “leef in het moment” word ik knettergek. Dus ja, ik herken je, ik ga naar een psycholoog en ben ook gediagnoseerd met een angststoornis en burn out. Mij helpt erover blijven praten, je gedachten soms observeren en te vragen of ze reeel zijn. Sterkte!!
Vroeger al super veel piekeren inderdaad over het slapen, over school, over als ik ergens een plekje had, over de gekste dingen. Dit heeft zich tot het uiterste laten leidden naar een burn out. Perfectionist ook nog. En nu kan het natuurlijk niet op met de twijfels, angst, constant piekeren alsof ik soort van in me hoofd leef en als ik daar maar heel even uitga en echt “leef in het moment” word ik knettergek
. Dus ja, ik herken je, ik ga naar een psycholoog en ben ook gediagnoseerd met een angststoornis en burn out. Mij helpt erover blijven praten, je gedachten soms observeren en te vragen of ze reeel zijn. Sterkte!!
woensdag 7 november 2018 17:21
Fijn om die herkenning te lezen. Ik merk dat ik het nog moeilijk vind om richting de huisarts te gaan voor een doorverwijzing.
De laatste dagen voel ik me ook wel beter/rustiger, maar als ik me dan bedenk “hee, suddert het niet in mijn achterhoofd?” dan komt het in alle hevigheid terug. Momenteel ben ik gefixeerd op mijn vriend: houd ik wel van hem? Maarja... We zijn een maand samen...
De laatste dagen voel ik me ook wel beter/rustiger, maar als ik me dan bedenk “hee, suddert het niet in mijn achterhoofd?” dan komt het in alle hevigheid terug. Momenteel ben ik gefixeerd op mijn vriend: houd ik wel van hem? Maarja... We zijn een maand samen...
